Rond Memphis Depay is het nooit rustig geweest. Het is een speler over wie iedereen een mening heeft. Dat zal wel altijd zo blijven. Memphis wist de ogen al van jongs af aan op zich gericht. Hij brak door bij PSV, bondscoach Louis van Gaal nam hem al op zijn twintigste mee naar het WK van 2014. Memphis kwam in de tweede groepswedstrijd tegen Australië meteen na rust in het veld, scoorde en gaf een assist. Nederland won met 3-2 en Memphis werd de jongste Nederlandse doelpuntenmaker op een WK. Hij scoorde daarna ook tegen Chili, kreeg veel speeltijd en werd genomineerd voor de Young Player Award. Vanaf dat moment was Memphis helemaal ‘los’. In het seizoen 2014/2015 werd hij landskampioen met PSV, topscorer van de eredivisie en gekozen als Talent van het Jaar. Tal van topclubs aasden op zijn handtekening, maar Memphis koos uiteindelijk voor het Manchester United van Van Gaal. Een gelukkig huwelijk werd het niet. Bij Olympique Lyon deed hij weer van zich spreken. Hij verdiende een transfer naar het Barcelona van Ronald Koeman, die als bondscoach ook altijd voor hem in de bres sprong. Via Atlético Madrid kwam hij uiteindelijk in Brazilië terecht, bij Corinthians. Zoals eerder gezegd: Memphis is een speler over wie iedereen een mening heeft. Over zijn keuzes voor clubs. Over zijn gedrag naast het veld. Over zijn kledingkeuze. Over de documentaire die over hem werd gemaakt. Over zijn spel. Over zijn rol in het Nederlands elftal. Over het feit of hij na een zware kruisbandblessure nog wel goed genoeg was voor Oranje. En Memphis? Die ging altijd stoïcijns door. Hij bleef scoren, bleef zijn criticaster de mond snoeren. Met de teruggekeerde bondscoach Ronald Koeman als de man die hem de ruimte geeft om Memphis te zijn. In september loste hij Robin van Persie af als topscorer aller tijden van Oranje. Zijn teller staat inmiddels op 54 goals in 105 interlands. Na afloop van de met 3-2 gewonnen WK-kwalificatiewedstrijd in Litouwen sprak Memphis de veelbelovende woorden: “Jullie zijn nog niet van me af.” Wordt het WK van komende zomer zijn toetje?

Op de 500 meter staat er al een paar jaar geen maat meer op Femke Kok. Dit jaar pakte ze in Hamar voor de derde keer op rij de wereldtitel. En in Salt Lake City verbeterde ze het wereldrecord op ‘haar’ afstand. En dan te bedenken dat bij haar in aanloop naar vorig seizoen het cmv-virus werd geconstateerd. Door het virus, dat Pfeifferachtige klachten veroorzaakt, mocht ze een tijdje niet schaatsen. Ze schoot in de stress, vreesde dat wellicht het hele pre-olympische seizoen in het water zou vallen. En wat zou de impact zijn op de Spelen in Milaan als ze niet snel terug kon keren op het ijs? In januari keerde ze terug op het ijs. En daarna deed ze wat ze al tijden doet op de 500 meter: winnen. Sterker, ze won alle 500 meter die ze reed afgelopen seizoen. Vlak voor het begin van de WK afstanden in Hamar, kwam ze hard ten val tijdens de training. Zo hard dat ze amper haar hoofd omhoog kon doen bij de start. Alles deed haar zeer. Maar toch won ze ook in Noorwegen weer ‘gewoon’. Een hattrick aan wereldtitels heeft ze nu in bezit. En ook het wereldrecord nam ze over van haar grote voorbeeld Sang-hwa Lee. Femke terugkijkend: “Het is amper te bevatten dat ik al drie jaar op rij de wereldtitel op de 500 meter heb gewonnen, dat ik de laatste tijd elke wedstrijd win waar ik van start ga. En dan is er ook nog het wereldrecord van 36,09 dat ik in november reed in Salt Lake City. Jarenlang heb ik de wereldrecordrace van Sang-hwa Lee uit 2013 bestudeerd, ik heb hem op mijn telefoon staan en er zo vaak naar gekeken. Telkens dacht ik: hoe dan? Die race was voor mij lesmateriaal. Die tijd van 36,36 seconden leek een ongrijpbaar record. En nu ben ik de snelste schaatsster ter wereld. Bizar.” Ze zal in Milaan als topfavoriet van start gaan op de 500 meter. En ook op de 1000 meter is ze medaillekandidaat.

Een valse start. Het hart van Jenning de Boo klopte in zijn keel op 14 maart dit jaar bij de WK afstanden in Hamar. Hij wist: als ik Jordan Stolz wil kloppen, moet alles perfect gaan. Een valse start kon hij niet gebruiken. Hij had Stolz al te pakken gehad, maar wilde dat natuurlijk nog een keer doen bij de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Hij deed hij. Hij reed ondanks dat hij toch niet helemaal vrijuit kon starten naar een tijd van 34,24 en dat was sneller dan de 34,38 van Stolz. Goud. Na Jan Smeekens in 2017 was Jenning de Boo, die pas in 2023 het shorttracken verruilde voor het langebaanschaatsen, de tweede Nederlands wereldkampioen op de kortste afstand. De 21-jarige sprinter van Team Reggeborgh terugkijkend: “Iedereen kijkt natuurlijk vooral naar de 500 meter in Hamar, maar de wedstrijd waar ik afgelopen seizoen het meest trots op was, was de 500 meter bij de wereldbekerwedstrijd in Calgary. Iedereen had het al een tijdje over het moment waarop ik de magische grens van de 34 seconden zou doorbreken. Ik reed daar 33,87. Ik voelde best veel druk dat iedereen verwachtte dat ik een 33’er zou rijden. Zo van: Jenning de Boo gaat het wel even doen. Dat ik het deed op het moment dat het kon en moest, dat maakte me heel trots. Jordan Stolz was nog tweehonderdste sneller, ik won dus niet eens, maar wat geluksgevoel betreft, was ik net zo blij met die 33’er als met de wereldtitel.” En dan terugdenkend aan de WK afstanden in Hamar: “Ik had hem daarvoor ook al verslagen bij de wereldbekerwedstrijd in Heerenveen, maar toen was hij ziek. Het was mijn eerste wereldbekerzege, ik was blij, maar ook een beetje gereserveerd. Het voelde toch een beetje als een halve overwinning. Dat het in Hamar ook lukte, heeft me heel veel vertrouwen gegeven.” Bij de WK afstanden pakte Jenning ook nog zilver op de 1000 meter, opnieuw voor Stolz, maar achter Joep Wennemars. En begin dit seizoen deed hij opnieuw van zich spreken. Eerst dook hij als eerste schaatser ooit onder de 34 seconden in Thialf (33,98). Daarna verbrak hij in Salt Lake City bijna het wereldrecord op de 500 meter. Hij reed 33,63 en was slechts tweehonderdste langzamer dan Pavel Koelizjnikov in 2019. Zijn volgende doel? De olympische titel in Milaan.

Ze is al een paar jaar de snelste wielrenster van het vrouwenpeloton. Maar waar Lorena Wiebes voorheen vooral opviel tijdens massasprints, is ze afgelopen jaren steeds allrounder geworden. Ze heeft haar jachtterrein uitgebreid. Afgelopen jaar was daar hét bewijs van. Wat de 26-jarige renster van SD Worx in 2025 allemaal won is duizelingwekkend. Ze was op de weg de beste in onder andere Milaan-San Remo en Gent-Wevelgem. Ze veroverde de Nederlandse titel en won twee etappes in de Tour en twee ritten in de Giro. Als toetje pakte ze binnen een maand nog even drie regenboogtruien. Eerst pakte ze de wereldtitel gravel en daarna toog ze naar Chili voor de WK baan. Daar pakte heroverde ze de wereldtitel op de scratch en pakte ze goud op de olympische discipline omnium. Ze was ook nog op koers voor de wereldtitel op de koppelkoers, maar een val in leidende positie zorgde dat ze moest opgeven. En altijd is haar explosiviteit haar grootste wapen. Daarover zei Lorena, dit jaar verkozen tot Nederlands wielrenster van het jaar, een paar jaar terug in Helden: “Dat explosieve zit al van jongs af aan in me. Ik heb toen ik klein was acrobatische gym gedaan, dat heeft erg geholpen bij de ontwikkeling van mijn spieren en dus mijn explosiviteit. Met de verschillende specialisten ben ik aan het kijken hoe ik me als sprintster nog kan verbeteren. Ik ben bezig met krachttraining, maar ik kan ook weer niet te veel aan de gewichten hangen. Dat finetunen van mij als sprintster doen we vooral in de wintermaanden, tijdens het seizoen is het vooral zaak om de dingen waaraan ik heb gewerkt, te onderhouden.”

Na 248 wedstrijden zit de interlandcarrière van recordinternational Sherida Spitse erop. Ze speelde haar laatste interland, een oefenwedstrijd tegen Canada, in oktober in Nijmegen (1-0 winst). Sherida verliet het veld in de 48ste minuut onder luid applaus en met een erehaag van haar medespeelsters. Sherida maakte haar Oranjedebuut in 2006, op zestienjarige leeftijd. Ze gaf het Nederlands elftal, als jarenlange aanvoerster, kleur. Eerder in Helden zei ze over haar ontwikkeling: “Bij het EK van 2009 zat ik op de bank, heb ik vooral heel veel warmgelopen. Ik was achttien, keek goed om me heen en moest mijn job doen. Uiteindelijk werd ik basisspeelster, maar ik voelde de opdracht om me wel te blijven ontwikkelen. Omdat het Nederlandse vrouwenvoetbal ook met sprongen vooruitging. Ik moest mee.” Sherida was er ook bij toen de Oranjevrouwen in 2015 voor het eerst meededen aan het WK. Net als twee jaar later, toen in Utrecht de Europese titel werd veroverd. In 2019 won ze WK-zilver. Maar teleurstelling was er ook. Door een knieblessure miste Sherida de Spelen van 2021 in Tokio. En op haar laatste EK, vorige zomer, werd Oranje al in de poulefase uitgeschakeld. Bijna twee decennia lang was ze een van de belangrijke gezichten van het vrouwenvoetbal. Ze heeft niet alleen de sport zien veranderen, Sherida wás de sport.

De atletiek in Nederland zit al jaren in de lift. Met voorheen Dafne Schippers en nu Sifan Hassan, Femke Bol, Abdi Nageeye, Nadine Visser en Lieke Klaver aan boegbeelden geen gebrek. Maar zij blinken – en blonken – uit op de loopnummers. Er zijn nóg twee vrouwen die er wat van kunnen, maar hun knappe prestaties bleven lange tijd een beetje onderbelicht. Zij komen namelijk uit op de ‘werpnummers’. Bij de WK in Tokio traden ze echt uit de schaduw. Jessica Schilder won goud bij het kogelstoten en werd gekozen als Sportvrouw van het Jaar bij het jaarlijkse sportgala. Discuswerpster Jorinde van Klinken – ook kogelstootster overigens - pakte zilver, het was de eerste WK-medaille van een Nederlandse in die discipline. Met haar worp van 67,50 meter hoefde ze alleen de Amerikaanse Valarie Allman voor zich te dulden. Jorinde pakte haar kans toen ze voor de camera van de NOS stond. Ze stelde: “Als ik eruit zou zien als een poppetje, had ik al een miljoenencontract.” Het ijzer smeden als het heet is, dat is de 25-jarige atlete wel toevertrouwd. Bij het sportgala verklapte ze dat haar opmerking ervoor had gezorgd dat sponsors haar weten te vinden. Ze won dus zilver met een gouden rand.  

Liverpool, 26 mei 2025. De stad baadde in vreugde. Arne Slot won in zijn eerste jaar als trainer van Liverpool meteen de Premier League. Het was de twintigste titel van de club. Daarmee werden de The Reds officieel de meest succesvolle club van Engeland. Met de nationale en Europese bekers bij elkaar opgeteld wonnen ze meer prijzen dan rivaal Manchester United. Ook de Nederlanders Virgil van Dijk, Ryan Gravenberch en Cody Gakpo vierden feest. Liverpool, 3 juli 2025. Diezelfde stad was gehuld in diepe rouw. Liverpool-speler Diogo Jota (28) kwam samen met zijn jongere broer André Silva om bij een auto-ongeluk in Spanje. Fans legden bloemen en sjaals bij het stadion. De voltallige selectie was twee dagen later bij de begrafenis van de Portugese broers aanwezig. Tien dagen na hun overlijden werd het tweetal uitgebreid geëerd bij alweer de eerste oefenwedstrijd van het nieuwe seizoen bij en tegen Preston North End. Nummer 20 ontbrak. Na de eerste Premier League-wedstrijd van het seizoen, op 16 augustus tegen Bournemouth, applaudisseerde ster Mohamed Salah, die in blessuretijd had gescoord, met tranen in zijn ogen voor the Kop, waar de trouwste Liverpool-supporters het lied dat zij altijd voor zijn goede vriend Jota zongen, aanhieven. Bij Liverpool zal niemand in de toekomst ooit nog Jota’s rugnummer dragen. 2025, voor Liverpool het jaar van vreugde en intens verdriet. Liverpool, 26 november. Het PSV van Peter Bosz heeft op Anfield met 4-1 gewonnen van het team van Slot. Liverpool zit in een diepe crisis. Na een goede competitiestart ging het mis. Van de laatste dertien duels werden er negen verloren. Waarvan zes in de Premier League. Voor het eerst stelden de media de vraag: Slot, hoe lang nog? Leeds, 6 december. Superster Mohamed Salah kan zijn frustraties niet meer verkroppen nadat hij voor het derde duel op rij op de bank moest beginnen. Hij stelt dat Slot hem ‘voor de bus heeft gegooid’. Liverpool-iconen nemen het voor Slot op. Langzaamaan lijkt Liverpool zich uit het dal te knokken eind 2025. Of die lijn door wordt getrokken in 2026 en of Salah dan nog in het rood voetbalt, is de vraag. Al met al was het een jaar van vreugde en intens verdriet. En Arne Slot zal het bestempelen als verreweg het meest bewogen jaar uit zijn carrière.

En dat is drie. Fem van Empel veroverde op 1 februari na een spannende strijd met Lucinda Brand en Puck Pieterse de hattrick aan wereldtitels veldrijden compleet in het Franse Lievin. Ze was nog maar 22 jaar toen ze voor het derde jaar op rij de regenboogtrui aan mocht trekken. Even zo vaak werd ze Europees kampioene. En dan te bedenken dat ze het veldrijden ook nog combineerde met het mountainbiken en wielrennen op de weg. Het leven lachte het multitalent toe. Afgelopen vrijdag maakte ze bekend voor onbepaalde tijd te stoppen met topsport, haar contract met Visma-Lease a Bike wordt daarom op 1 januari beëindigd. We wensen haar alle geluk. Schijn bedriegt. Terwijl Fem de sportieve successen opstapelde, vocht ze tegelijkertijd een mentale strijd uit met zichzelf. Met een korte, openhartige boodschap op haar Instagram maakte ze In maart bekend dat ze een pauze in ging lassen. "Ik voelde eigenlijk allang dat het niet goed met me ging," vertelde ze in oktober een interview met Sporza. Ze voelde al langere tijd dat het niet goed met haar ging. "Maar als sportief alles heel goed gaat, is het lastig om te zeggen: we stoppen ermee. Ook al is het gevoel bij jezelf niet goed. Voor de buitenwereld heb ik goed verbloemd dat het helemaal niet goed met me ging. Als sporter was ik succesvol, maar dat had zijn consequenties op menselijk vlak." Het perfectionisme van Fem zat haar in de weg. "Ik mocht niks meer van mezelf. Ik kon zelfs niet meer genieten van een vrije dag om eens iets anders te gaan doen. Het ging non stop door. Ik was mezelf niet meer. En ik ben blij dat ik dat toen ook openlijk uitgesproken heb. Daar ben ik misschien nog wel het meest trots op. Ik heb me toen kwetsbaar opgesteld, zonder ermee bezig te zijn wat de reacties zouden zijn. Ik koos voor mezelf op dat moment. Het ging erom om mezelf weer te ontdekken." Tijdens de break van het fietsen deed ze ‘heel normale dingen’. "De stad in om iets te eten, met vrienden afspreken, lange wandeltochten met m'n oom. Het heeft me zoveel inzicht gebracht over hoe ik het op een andere manier wil doen." ‘Ik heb verbloemd dat het niet goed ging’ In oktober keerde ze terug. Ze verklapte dat de focus op veldrijden ging, dat het wielrennen op de weg niet de prioriteit meer heeft. Ze wil dingen doen waar ze lol aan beleeft. Maar al snel kneep ze opnieuw in de remmen. Een radiostilte volgde. Bondscoach Gerben de Knegt zei tegen Het Nieuwsblad: “Ik weet wat er speelt. Ze zit fysiek en mentaal niet in haar beste periode. Laten we het daar dan maar op houden.”

Kees Smit had een jaar om van te dromen. Hij werd basisspeler bij AZ en vervulde in de zomer een hoofdrol op het EK onder 19. De negentienjarige middenvelder leidde Oranje naar de Europese titel, werd topscorer en uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Sindsdien staat hij nog meer in de schijnwerpers. Tot zijn fans behoort ook bondscoach Ronald Koeman. En tal van topclubs houden hem goed in de gaten. We spraken hem voor het eindejaarsnummer. ‘Wat goed is, komt snel,’ is de bekende uitdrukking. “Het was een prachtig jaar. Ik ben vaste basisspeler bij AZ geworden. En ik denk dat je ook doelt op het EK onder 19.” Uiteraard. Jullie werden Europees kampioen. “We wilden zo graag presteren. Bij het EK onder 17 in 2023 werden we in de poulefase al uitgeschakeld. Dit EK speelden we ongeveer met dezelfde groep jongens. We zeiden tegen elkaar dat de uitkomst nu wel anders moest zijn…. Er was best wat spanning, we wisten eigenlijk niet hoe goed we waren ten opzichte van andere landen. De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 3-0. Toen begonnen we te geloven dat we heel ver konden komen. Maar dat we zóver zouden komen…” In de derde poulewedstrijd tegen Engeland (4-2) maakte je een wereldgoal. Je nam een corner kort, kreeg de bal terug en krulde hem in de verre hoek. Het leek of jij dat zo ongeveer met twee vingers in je neus deed. “Die zat er lekker in. Toch springt de halve finale tegen Roemenië er voor mij uit, toen speelde ik echt goed. Het hele toernooi speelden we als team goed, alleen de finale tegen Spanje was het wat minder. Toch wonnen we met 1-0,” Jij kwam gedurende het toernooi gigantisch in de schijnwerpers te staan, scoorde in vier van de vijf wedstrijden. Jij werd daarmee topscorer van het toernooi en ook nog verkozen tot beste speler. “Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen. Ik had echt niet verwacht dat ik zo in de belangstelling zou komen te staan. Via social media kreeg ik alles mee. Ik had een goed toernooi gespeeld en veel gescoord, dus verwachtte ook wel een beetje dat ik de prijs voor beste speler zou krijgen, maar dat maakte het niet minder speciaal.” Ronald Koeman liet jouw naam al vallen met het oog op het WK van komende zomer. Voormalig bondscoach Guus Hiddink pleitte er in Studio Voetbal al voor om jou alvast aan het Nederlands elftal te laten ruiken. Hij zei: ‘Hallo, er komt wel iemand aan, hè.’ Lachend: “Dat heb ik gehoord. Ik weet niet of ik nu al klaar ben voor het Nederlands elftal. Ik ben goed op weg, maar vind ook dat ik – in ieder geval het komende half jaar – meer moet laten zien bij AZ. Maar natuurlijk zou het heel mooi zijn om nu al geselecteerd te worden voor het Nederlands elftal.” ‘Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen’ Je wordt vaak vergeleken met Kevin De Bruyne, ook vanwege jouw rode haar. “Ik heb al vaker geroepen dat ik heel graag naar het spel van De Bruyne kijk, maar op dit moment vind ik Pedri van Barcelona de beste speler ter wereld. Ik kan zo van zijn spel genieten, alles wat hij doet is goed. Hij is zo dominant, bepaalt in zijn eentje het tempo van de wedstrijd.” Over jou spreken de analisten ook lovend. Theo Janssen zei in Studio Voetbal na de uitwedstrijd tegen Ajax, die jullie met 2-0 wonnen: ‘Hij passeert met loopacties à la Frenkie de Jong. Van hem zie je soms echt wel vleugjes van terug.’ Lachend: “Ik denk dat ik dat ook wel kan, ja, maar Frenkie is wel een stapje verder, hoor.”   Lees het hele interview met Kees Smit in het eindejaarsnummer van Helden.

Het was opnieuw een superjaar voor Mathieu van der Poel. Begin februari veroverde hij met groot vertoon van macht zijn zevende wereldtitel in het veldrijden. Daarmee evenaarde hij het record van Erik De Vlaeminck. Vervolgens maakte MvdP de overstap naar de weg. En daar kwam hij die andere veelvraat tegen: Tadej Pogacar. De twee maakten er een spektakel van in de voorjaarsklassiekers. Mathieu won Milaan- San Remo en liet Filippo Ganna en Pogi achter zich. Matje won ook Parijs-Roubaix, voor de in de Hel van het Noorden debuterende Pogacar, die een week eerder op zijn beurt van der Poel naar de tweede plek verwees in de Ronde van Vlaanderen. De volgende ‘afspraak’ was de Tour de France. Mathieu won de tweede etappe, na een sprint bergop in de Boulogne-sur-Mer, en bleef – opnieuw – Pogacar voor. Mathieu pakte het geel en droeg dat in totaal vier dagen. Van der Poel bleef in de aanval gaan in de Tour, totdat hij de laatste week op moest geven met een longontsteking. Daarna maakte de alleskunner de overstap naar de mountainbike, reed het WK in Crans-Montana in Canada en werd daar 29ste. Na wereldtitels op de weg, het gravel en in het veldrijden, is de regenboogtrui in het mountainbiken iets wat hij graag nog van zijn to-do-lijstje af wil strepen. Er blijft nog wat te wensen over. Zijn commentaar na afloop: ‘Ik had mijn dag niet’. Zelfs van der Poel heeft dus heel soms van die dagen.