Een valse start. Het hart van Jenning de Boo klopte in zijn keel op 14 maart dit jaar bij de WK afstanden in Hamar. Hij wist: als ik Jordan Stolz wil kloppen, moet alles perfect gaan. Een valse start kon hij niet gebruiken. Hij had Stolz al te pakken gehad, maar wilde dat natuurlijk nog een keer doen bij de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Hij deed hij. Hij reed ondanks dat hij toch niet helemaal vrijuit kon starten naar een tijd van 34,24 en dat was sneller dan de 34,38 van Stolz. Goud. Na Jan Smeekens in 2017 was Jenning de Boo, die pas in 2023 het shorttracken verruilde voor het langebaanschaatsen, de tweede Nederlands wereldkampioen op de kortste afstand. De 21-jarige sprinter van Team Reggeborgh terugkijkend: “Iedereen kijkt natuurlijk vooral naar de 500 meter in Hamar, maar de wedstrijd waar ik afgelopen seizoen het meest trots op was, was de 500 meter bij de wereldbekerwedstrijd in Calgary. Iedereen had het al een tijdje over het moment waarop ik de magische grens van de 34 seconden zou doorbreken. Ik reed daar 33,87. Ik voelde best veel druk dat iedereen verwachtte dat ik een 33’er zou rijden. Zo van: Jenning de Boo gaat het wel even doen. Dat ik het deed op het moment dat het kon en moest, dat maakte me heel trots. Jordan Stolz was nog tweehonderdste sneller, ik won dus niet eens, maar wat geluksgevoel betreft, was ik net zo blij met die 33’er als met de wereldtitel.” En dan terugdenkend aan de WK afstanden in Hamar: “Ik had hem daarvoor ook al verslagen bij de wereldbekerwedstrijd in Heerenveen, maar toen was hij ziek. Het was mijn eerste wereldbekerzege, ik was blij, maar ook een beetje gereserveerd. Het voelde toch een beetje als een halve overwinning. Dat het in Hamar ook lukte, heeft me heel veel vertrouwen gegeven.” Bij de WK afstanden pakte Jenning ook nog zilver op de 1000 meter, opnieuw voor Stolz, maar achter Joep Wennemars. En begin dit seizoen deed hij opnieuw van zich spreken. Eerst dook hij als eerste schaatser ooit onder de 34 seconden in Thialf (33,98). Daarna verbrak hij in Salt Lake City bijna het wereldrecord op de 500 meter. Hij reed 33,63 en was slechts tweehonderdste langzamer dan Pavel Koelizjnikov in 2019. Zijn volgende doel? De olympische titel in Milaan.

Na 248 wedstrijden zit de interlandcarrière van recordinternational Sherida Spitse erop. Ze speelde haar laatste interland, een oefenwedstrijd tegen Canada, in oktober in Nijmegen (1-0 winst). Sherida verliet het veld in de 48ste minuut onder luid applaus en met een erehaag van haar medespeelsters. Sherida maakte haar Oranjedebuut in 2006, op zestienjarige leeftijd. Ze gaf het Nederlands elftal, als jarenlange aanvoerster, kleur. Eerder in Helden zei ze over haar ontwikkeling: “Bij het EK van 2009 zat ik op de bank, heb ik vooral heel veel warmgelopen. Ik was achttien, keek goed om me heen en moest mijn job doen. Uiteindelijk werd ik basisspeelster, maar ik voelde de opdracht om me wel te blijven ontwikkelen. Omdat het Nederlandse vrouwenvoetbal ook met sprongen vooruitging. Ik moest mee.” Sherida was er ook bij toen de Oranjevrouwen in 2015 voor het eerst meededen aan het WK. Net als twee jaar later, toen in Utrecht de Europese titel werd veroverd. In 2019 won ze WK-zilver. Maar teleurstelling was er ook. Door een knieblessure miste Sherida de Spelen van 2021 in Tokio. En op haar laatste EK, vorige zomer, werd Oranje al in de poulefase uitgeschakeld. Bijna twee decennia lang was ze een van de belangrijke gezichten van het vrouwenvoetbal. Ze heeft niet alleen de sport zien veranderen, Sherida wás de sport.

De atletiek in Nederland zit al jaren in de lift. Met voorheen Dafne Schippers en nu Sifan Hassan, Femke Bol, Abdi Nageeye, Nadine Visser en Lieke Klaver aan boegbeelden geen gebrek. Maar zij blinken – en blonken – uit op de loopnummers. Er zijn nóg twee vrouwen die er wat van kunnen, maar hun knappe prestaties bleven lange tijd een beetje onderbelicht. Zij komen namelijk uit op de ‘werpnummers’. Bij de WK in Tokio traden ze echt uit de schaduw. Jessica Schilder won goud bij het kogelstoten en werd gekozen als Sportvrouw van het Jaar bij het jaarlijkse sportgala. Discuswerpster Jorinde van Klinken – ook kogelstootster overigens - pakte zilver, het was de eerste WK-medaille van een Nederlandse in die discipline. Met haar worp van 67,50 meter hoefde ze alleen de Amerikaanse Valarie Allman voor zich te dulden. Jorinde pakte haar kans toen ze voor de camera van de NOS stond. Ze stelde: “Als ik eruit zou zien als een poppetje, had ik al een miljoenencontract.” Het ijzer smeden als het heet is, dat is de 25-jarige atlete wel toevertrouwd. Bij het sportgala verklapte ze dat haar opmerking ervoor had gezorgd dat sponsors haar weten te vinden. Ze won dus zilver met een gouden rand.  

Liverpool, 26 mei 2025. De stad baadde in vreugde. Arne Slot won in zijn eerste jaar als trainer van Liverpool meteen de Premier League. Het was de twintigste titel van de club. Daarmee werden de The Reds officieel de meest succesvolle club van Engeland. Met de nationale en Europese bekers bij elkaar opgeteld wonnen ze meer prijzen dan rivaal Manchester United. Ook de Nederlanders Virgil van Dijk, Ryan Gravenberch en Cody Gakpo vierden feest. Liverpool, 3 juli 2025. Diezelfde stad was gehuld in diepe rouw. Liverpool-speler Diogo Jota (28) kwam samen met zijn jongere broer André Silva om bij een auto-ongeluk in Spanje. Fans legden bloemen en sjaals bij het stadion. De voltallige selectie was twee dagen later bij de begrafenis van de Portugese broers aanwezig. Tien dagen na hun overlijden werd het tweetal uitgebreid geëerd bij alweer de eerste oefenwedstrijd van het nieuwe seizoen bij en tegen Preston North End. Nummer 20 ontbrak. Na de eerste Premier League-wedstrijd van het seizoen, op 16 augustus tegen Bournemouth, applaudisseerde ster Mohamed Salah, die in blessuretijd had gescoord, met tranen in zijn ogen voor the Kop, waar de trouwste Liverpool-supporters het lied dat zij altijd voor zijn goede vriend Jota zongen, aanhieven. Bij Liverpool zal niemand in de toekomst ooit nog Jota’s rugnummer dragen. 2025, voor Liverpool het jaar van vreugde en intens verdriet. Liverpool, 26 november. Het PSV van Peter Bosz heeft op Anfield met 4-1 gewonnen van het team van Slot. Liverpool zit in een diepe crisis. Na een goede competitiestart ging het mis. Van de laatste dertien duels werden er negen verloren. Waarvan zes in de Premier League. Voor het eerst stelden de media de vraag: Slot, hoe lang nog? Leeds, 6 december. Superster Mohamed Salah kan zijn frustraties niet meer verkroppen nadat hij voor het derde duel op rij op de bank moest beginnen. Hij stelt dat Slot hem ‘voor de bus heeft gegooid’. Liverpool-iconen nemen het voor Slot op. Langzaamaan lijkt Liverpool zich uit het dal te knokken eind 2025. Of die lijn door wordt getrokken in 2026 en of Salah dan nog in het rood voetbalt, is de vraag. Al met al was het een jaar van vreugde en intens verdriet. En Arne Slot zal het bestempelen als verreweg het meest bewogen jaar uit zijn carrière.

En dat is drie. Fem van Empel veroverde op 1 februari na een spannende strijd met Lucinda Brand en Puck Pieterse de hattrick aan wereldtitels veldrijden compleet in het Franse Lievin. Ze was nog maar 22 jaar toen ze voor het derde jaar op rij de regenboogtrui aan mocht trekken. Even zo vaak werd ze Europees kampioene. En dan te bedenken dat ze het veldrijden ook nog combineerde met het mountainbiken en wielrennen op de weg. Het leven lachte het multitalent toe. Afgelopen vrijdag maakte ze bekend voor onbepaalde tijd te stoppen met topsport, haar contract met Visma-Lease a Bike wordt daarom op 1 januari beëindigd. We wensen haar alle geluk. Schijn bedriegt. Terwijl Fem de sportieve successen opstapelde, vocht ze tegelijkertijd een mentale strijd uit met zichzelf. Met een korte, openhartige boodschap op haar Instagram maakte ze In maart bekend dat ze een pauze in ging lassen. "Ik voelde eigenlijk allang dat het niet goed met me ging," vertelde ze in oktober een interview met Sporza. Ze voelde al langere tijd dat het niet goed met haar ging. "Maar als sportief alles heel goed gaat, is het lastig om te zeggen: we stoppen ermee. Ook al is het gevoel bij jezelf niet goed. Voor de buitenwereld heb ik goed verbloemd dat het helemaal niet goed met me ging. Als sporter was ik succesvol, maar dat had zijn consequenties op menselijk vlak." Het perfectionisme van Fem zat haar in de weg. "Ik mocht niks meer van mezelf. Ik kon zelfs niet meer genieten van een vrije dag om eens iets anders te gaan doen. Het ging non stop door. Ik was mezelf niet meer. En ik ben blij dat ik dat toen ook openlijk uitgesproken heb. Daar ben ik misschien nog wel het meest trots op. Ik heb me toen kwetsbaar opgesteld, zonder ermee bezig te zijn wat de reacties zouden zijn. Ik koos voor mezelf op dat moment. Het ging erom om mezelf weer te ontdekken." Tijdens de break van het fietsen deed ze ‘heel normale dingen’. "De stad in om iets te eten, met vrienden afspreken, lange wandeltochten met m'n oom. Het heeft me zoveel inzicht gebracht over hoe ik het op een andere manier wil doen." ‘Ik heb verbloemd dat het niet goed ging’ In oktober keerde ze terug. Ze verklapte dat de focus op veldrijden ging, dat het wielrennen op de weg niet de prioriteit meer heeft. Ze wil dingen doen waar ze lol aan beleeft. Maar al snel kneep ze opnieuw in de remmen. Een radiostilte volgde. Bondscoach Gerben de Knegt zei tegen Het Nieuwsblad: “Ik weet wat er speelt. Ze zit fysiek en mentaal niet in haar beste periode. Laten we het daar dan maar op houden.”

Kees Smit had een jaar om van te dromen. Hij werd basisspeler bij AZ en vervulde in de zomer een hoofdrol op het EK onder 19. De negentienjarige middenvelder leidde Oranje naar de Europese titel, werd topscorer en uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Sindsdien staat hij nog meer in de schijnwerpers. Tot zijn fans behoort ook bondscoach Ronald Koeman. En tal van topclubs houden hem goed in de gaten. We spraken hem voor het eindejaarsnummer. ‘Wat goed is, komt snel,’ is de bekende uitdrukking. “Het was een prachtig jaar. Ik ben vaste basisspeler bij AZ geworden. En ik denk dat je ook doelt op het EK onder 19.” Uiteraard. Jullie werden Europees kampioen. “We wilden zo graag presteren. Bij het EK onder 17 in 2023 werden we in de poulefase al uitgeschakeld. Dit EK speelden we ongeveer met dezelfde groep jongens. We zeiden tegen elkaar dat de uitkomst nu wel anders moest zijn…. Er was best wat spanning, we wisten eigenlijk niet hoe goed we waren ten opzichte van andere landen. De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 3-0. Toen begonnen we te geloven dat we heel ver konden komen. Maar dat we zóver zouden komen…” In de derde poulewedstrijd tegen Engeland (4-2) maakte je een wereldgoal. Je nam een corner kort, kreeg de bal terug en krulde hem in de verre hoek. Het leek of jij dat zo ongeveer met twee vingers in je neus deed. “Die zat er lekker in. Toch springt de halve finale tegen Roemenië er voor mij uit, toen speelde ik echt goed. Het hele toernooi speelden we als team goed, alleen de finale tegen Spanje was het wat minder. Toch wonnen we met 1-0,” Jij kwam gedurende het toernooi gigantisch in de schijnwerpers te staan, scoorde in vier van de vijf wedstrijden. Jij werd daarmee topscorer van het toernooi en ook nog verkozen tot beste speler. “Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen. Ik had echt niet verwacht dat ik zo in de belangstelling zou komen te staan. Via social media kreeg ik alles mee. Ik had een goed toernooi gespeeld en veel gescoord, dus verwachtte ook wel een beetje dat ik de prijs voor beste speler zou krijgen, maar dat maakte het niet minder speciaal.” Ronald Koeman liet jouw naam al vallen met het oog op het WK van komende zomer. Voormalig bondscoach Guus Hiddink pleitte er in Studio Voetbal al voor om jou alvast aan het Nederlands elftal te laten ruiken. Hij zei: ‘Hallo, er komt wel iemand aan, hè.’ Lachend: “Dat heb ik gehoord. Ik weet niet of ik nu al klaar ben voor het Nederlands elftal. Ik ben goed op weg, maar vind ook dat ik – in ieder geval het komende half jaar – meer moet laten zien bij AZ. Maar natuurlijk zou het heel mooi zijn om nu al geselecteerd te worden voor het Nederlands elftal.” ‘Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen’ Je wordt vaak vergeleken met Kevin De Bruyne, ook vanwege jouw rode haar. “Ik heb al vaker geroepen dat ik heel graag naar het spel van De Bruyne kijk, maar op dit moment vind ik Pedri van Barcelona de beste speler ter wereld. Ik kan zo van zijn spel genieten, alles wat hij doet is goed. Hij is zo dominant, bepaalt in zijn eentje het tempo van de wedstrijd.” Over jou spreken de analisten ook lovend. Theo Janssen zei in Studio Voetbal na de uitwedstrijd tegen Ajax, die jullie met 2-0 wonnen: ‘Hij passeert met loopacties à la Frenkie de Jong. Van hem zie je soms echt wel vleugjes van terug.’ Lachend: “Ik denk dat ik dat ook wel kan, ja, maar Frenkie is wel een stapje verder, hoor.”   Lees het hele interview met Kees Smit in het eindejaarsnummer van Helden.

Het was opnieuw een superjaar voor Mathieu van der Poel. Begin februari veroverde hij met groot vertoon van macht zijn zevende wereldtitel in het veldrijden. Daarmee evenaarde hij het record van Erik De Vlaeminck. Vervolgens maakte MvdP de overstap naar de weg. En daar kwam hij die andere veelvraat tegen: Tadej Pogacar. De twee maakten er een spektakel van in de voorjaarsklassiekers. Mathieu won Milaan- San Remo en liet Filippo Ganna en Pogi achter zich. Matje won ook Parijs-Roubaix, voor de in de Hel van het Noorden debuterende Pogacar, die een week eerder op zijn beurt van der Poel naar de tweede plek verwees in de Ronde van Vlaanderen. De volgende ‘afspraak’ was de Tour de France. Mathieu won de tweede etappe, na een sprint bergop in de Boulogne-sur-Mer, en bleef – opnieuw – Pogacar voor. Mathieu pakte het geel en droeg dat in totaal vier dagen. Van der Poel bleef in de aanval gaan in de Tour, totdat hij de laatste week op moest geven met een longontsteking. Daarna maakte de alleskunner de overstap naar de mountainbike, reed het WK in Crans-Montana in Canada en werd daar 29ste. Na wereldtitels op de weg, het gravel en in het veldrijden, is de regenboogtrui in het mountainbiken iets wat hij graag nog van zijn to-do-lijstje af wil strepen. Er blijft nog wat te wensen over. Zijn commentaar na afloop: ‘Ik had mijn dag niet’. Zelfs van der Poel heeft dus heel soms van die dagen.

Ze doet misschien wel de gevaarlijkste sport van allemaal. Met 130 kilometer per uur op een slee, met het hoofd naar voren, naar beneden over een baan vol met ijs. Kimberley Bos ziet er misschien onschuldig uit, maar daarachter gaat een grote durfal verscholen. Al jaren is ze één van de beste en misschien wel de meest consistente vrouw in het Skeleton. Dit jaar piekte ze eindelijk op het goede moment; het WK. Over vier runs verspreid was ze de beste en dus kreeg ze eindelijk de gouden medaille om haar nek. In 2023 was ze ook al een keer dichtbij. Toen kwam ze twee honderdste te kort. Vorig jaar kwam daar het ‘helmdebacle’ bij. Net voor de klok sloot haar helm niet en besloot ze toch voor de zoemer naar beneden te gaan. Zonder zicht eindigde ze als negende. Het leverde haar slechte nachten op, maar inmiddels is Kimberley alweer terug en maakt ze zich op voor een prestatie op de Spelen. Waar ze zomaar de eerste gouden medaille winnaar in een andere sport dan schaatsen of shorttrack sinds 2010 te worden. Toen was het Nicolien Sauerbreij bij het snowboarden.

Met zijn hele ziel en zaligheid heerste Internazionale rechtsback Denzel Dumfries in de halve finales van de Champions League tgen Barcelona. In Barcelona (3-3) was hij goed voor twee goals en een assist en werd hij verkozen als man of the match. Bij de return in Milaan (4-3) was hij goed voor twee assists. En zo haalde Inter dankzij hoofdrolspeler Dumfries voor de zevende keer in de historie de Champions League-finale. Die werd niet wat hij ervan had verwacht. Paris-Saint Germain won op 31 mei met liefst 5-0 van Inter. “Een lange neus trek ik niet, boven­ dien kan ik me wel voorstellen dat niet iedereen het meteen in mij zag zitten. Ik was op mijn twintigste nog zeker niet de beste, dat zag ik ook wel. Maar het tegen­ gas dat ik heb gehad, hebben mij extra gemotiveerd, hebben me sterker gemaakt. Ik was al jong goed in het ana­lyseren van wat ik tekort kwam en ben veel gaan trainen om mijn zwakke pun­ten te verbeteren. Zo kwam ik ook bij Esajas terecht. Ik realiseerde me al snel dat ik eigenlijk alles in mijn spel moest verbeteren om de top te halen. Ik zag dat mijn trap en mijn voorzetten beter moes­ ten. Daarop heb ik uren getraind. Want wat ik ook wist: ik wilde de top halen”, zei Denzel in Helden.

Nsisak Ekpo, Elvis Afrifa, Taymir Burnet en Xavi Mo-Ajok zorgde voor een flinke verrassing op de WK atletiek van afgelopen zomer. De estafetteploeg plaatstte zich als laatste voor de finale, maar kwamen als derde over de finishlijn op de 4x100 meter estafette. Ze pakte niet alleen een medaille, maar waren met een tijd van 37,87 seconden sneller dan ooit en verbraken zo ook het zes jaar oude Nederlandse record. Slotloper Afrifa was tijdens de laatste etappe zelfs sneller dan het Amerikaanse sprintfenomeen Noah Lyles, die desondanks wel met de Amerikaanse ploeg goud won. "Toen ik het stokje kreeg, zag ik dat we derde lagen", zei Afrifa. "Toen was het voor mijn leven naar de finish rennen. Ongeloof, euforie, alles van het hele jaar is er nu uitgekomen” vertelde hij voor de camera van de NOS.