Eliud Kipchoge is de koning van de marathon. Paralympisch sprintkampioene Marlou van Rhijn, olympisch kampioene 800 meter Ellen van Langen, oud-schaatser en meervoudig wereldkampioen Erben Wennemars en cabaretier en hardloopfanaat Dolf Jansen gingen op audiëntie bij het gezicht van het NN Running Team. “Ik ben best een beetje zenuwachtig,” verzucht Erben Wennemars. Hij kijkt naar Eliud Kipchoge die verderop een tv-interview geeft. Na zijn schaatsloopbaan is Erben fanatiek gaan hardlopen. “Ik ben niet snel onder de indruk van mensen, maar deze man is een ongelooflijke held voor mij. Hij is gewoon de Johan Cruijff van de marathon.” Dolf Jansen knikt. De cabaretier doet al ruim veertig jaar aan hardlopen. Ook voor hem is de regerend olympisch kampioen en wereldrecordhouder (2.01.39, Berlijn 16 september 2018) op de marathon een grote inspiratiebron. Op 12 oktober 2019 liep de 35-jarige Keniaan de klassieke afstand tijdens een speciaal voor hem in Wenen georganiseerde solorace als eerste mens onder de twee uur. Hij liep uiteindelijk 1.59.40, een tijd die vanwege het officieuze karakter van het evenement niet als wereldrecord werd aangemerkt. Voorafgaand aan de race maakte Dolf een gedicht met als titel Sub2. ‘A sub-4-minute-mile was impossible Until it wasn’t A sub-10-second 100 metres was impossible Until it wasn’t A man on the moon was impossible Until it wasn’t Berlin without the wall was impossible Until it wasn’t A black US President was impossible Until it wasn’t So much is impossible Until it isn’t Anymore A sub-2-hour-marathon is impossible Until it isn’t Anymore And just try to imagine Eliud Kipchoge’s smile As he crosses that finish line Achieving the impossible’ Daarna komt ook Blade Babe Marlou van Rhijn, drievoudig paralympisch kampioene en de snelste vrouw op blades op de 100, 200 en 400 meter, restaurant Wils, tegenover het Olympisch Stadion, binnen, gevolgd door Ellen van Langen. Voor de olympisch 800 meterkampioen van 1992 is Eliud geen onbekende. Zij is na haar sportcarrière manager en organisator van atletiekevenementen geworden bij Global Sports Communication, het managementbureau dat ook Eliud bijstaat. Ze begroeten elkaar met een elleboog, het is niet anders in tijden van corona. Twee dagen eerder heeft Eliud de marathon van Londen gelopen. Pas voor de tweede keer in veertien marathons wist hij níet te winnen. Zijn achtste plek was wereldnieuws. Tijdens die wedstrijd bleek hij last te hebben van zijn rechteroor en dat euvel heeft hij net laten checken bij sportarts Peter Vergouwen. “Hoe gaat het met je oren?” wil Erben weten. “Goed, ze hebben niets kunnen vinden,” zegt Eliud met een grote glimlach. “Hoe voelen je benen nu, twee dagen na een marathon?” vraagt Erben. “Een beetje pijnlijk, maar that’s life voor een marathonloper.” Nadat hij een aantal boeken heeft gesigneerd, een handtekening met daaronder de voor hem heilige cijfercode ‘1:59:40’, schuift hij aan voor een goed gesprek op anderhalve meter afstand van elkaar over hardlopen in de vorm van vijf stellingen. Hardlopen zorgt voor blijdschap Eliud: “Hardlopen is het beste medicijn dat er is. Als je gestrest bent, ga dan de deur uit om te rennen. Ik zeg ook altijd tegen zakenmensen: ga hardlopen en je zal merken dat de ideeën ineens opborrelen. Blokkades in het hoofd verdwijnen als je gaat rennen. Hardlopen zorgt voor een gelukzalig, bevrijdend gevoel. Voor mij is het zo dat mijn lichaam tot rust komt als ik één of twee uur aan het hardlopen ben.” Erben: “Als ambassadeur van Nationale-Nederlanden en van The Daily Mile ga ik geregeld langs scholen en ik vertel de kinderen ook altijd dat ze elke dag lekker een kwartiertje hard moeten lopen. Daar worden ze gelukkig en gezond van. En, zoals jij zegt, het opent je geest. En dat zorgt er weer voor dat kinderen beter hun best kunnen doen op school. Ik was vandaag best zenuwachtig om jou te ontmoeten. Daarom besloot ik hard te gaan lopen. Ik heb zes kilometer gelopen, normaal gesproken ren ik langer, maar het zorgde ervoor dat ik energie kreeg, dat ik de dingen in m’n hoofd weer op een rijtje kreeg. Ik voel altijd zoveel prikkels van buitenaf en ik kan alles een plekje geven als ik ga hardlopen.” Ellen: “Jij gaat toch ook altijd hardlopen voordat je een voorstelling hebt, Dolf?” Dolf: “Klopt. Maakt niet uit waar in Nederland ik op moet treden. Voor mij geldt ook heel sterk dat ik door hard te lopen vrij wordt in m’n hoofd, dat ik ineens oplossingen zie die ik daarvoor niet zag. Er komen dan ook vaak zinnen voor een gedicht naar boven, of ineens schiet me een grap te binnen die ik kan gebruiken voor mijn voorstelling. Die gedachten of oplossingen komen omhoog omdat je verder alles los kunt laten als je hardloopt. Weet je dat het gedicht dat ik over Eliud schreef ook is ontstaan tijdens het hardlopen? Ik dacht aan Eliud toen hij op het punt stond de barrière van twee uur op de marathon aan te vallen en tijdens het hardlopen bedacht ik een paar zinnen. Toen ik thuiskwam, heb ik ze meteen opgeschreven en daarna heb ik het hele gedicht gemaakt. De inspiratie ontstond omdat ik aan het lopen was. En het komt ook op, omdat er op dat moment niets moet.” Marlou, lachend: “Ik ervaar hardlopen anders, ben sprintster en loop dus alleen korte afstanden. Ik haal super veel plezier uit snelheid, uit zo hard mogelijk lopen. Dat vraagt een korte, heftige focus.” Ellen: “Ik hou nog steeds van hardlopen, maar mijn probleem is dat ik vaak geblesseerd ben. Nu ook weer. Ik kan best jaloers zijn als ik mensen lekker zie hardlopen. Als ik in de auto zit en ik zie mensen dat doen, dan denk ik meteen: ik zou ook zo graag lekker hardlopen. Ik word er zo blij van. Voor mij geldt dat problemen op het werk ineens verdwijnen tijdens het hardlopen. Ik zie ineens oplossingen. Maar mijn probleem is dat ik dan zo snel mogelijk naar huis wil om wat met die gedachten te doen. En dan begin ik dus harder en harder te lopen.” Dolf: “Dus daarom won jij in Barcelona olympisch goud op de 800 meter!” Over vijf jaar wordt er bij de mannen in wedstrijdverband onder de twee uur gelopen op de marathon. Dolf, hoofdschuddend: “Dat kan ik me echt niet voorstellen.” Eliud: “Ik denk van wel. Wij lopen sinds de oprichting van het NN Running Team in 2017 allemaal veel harder. We motiveren en helpen elkaar. Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen. En iedereen heeft nu ook kunnen zien dat het niet langer onmogelijk is om een marathon onder de twee uur te volbrengen.” Eliud: 'Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen' Marlou: “Voorbeelden zijn zo belangrijk in de sport. Als je iemand iets ziet doen wat nog niet is gedaan, dan zorgt dat voor een intrinsieke motivatie. Je ziet dat iets mogelijk is en denkt: dat wil ik ook. En hoe mooi is het om de persoon te zijn die de nieuwe standaard neerzet?” Dolf: “Ik weet nog de eerste marathon die gelopen werd onder de 2 uur en 8 minuten. Daarna lukte dat meerdere atleten. Hetzelfde verhaal toen de barrière van 2 uur en 6 minuten gebroken werd. Is het vooral een mentaal iets?” Eliud: “Dat is het absoluut. Je ziet vaak in sport dat als iemand iets heeft gedaan dat lange tijd voor onmogelijk werd gehouden, in korte tijd meerdere mensen dat lukt. Omdat iedereen ineens weet dat het kan. De jongens die dagelijks met mij trainen, weten nu ook: ik kan hem volgen tijdens de training, we hebben hetzelfde trainingsprogramma, dus waarom zou ik dan niet zijn tijden kunnen lopen? Ze moeten nu denken: ik kan het ook. Dat ze niet in beperkingen moeten denken, leer ik de jonge jongens in het team ook.” Erben: “Maar je zorgt er met jouw aanwijzingen wel voor dat het voor jezelf steeds moeilijker wordt om te winnen.” Eliud: “Ik heb heel veel andere atleten de weg gewezen, vind ik mooi. En ik heb in Londen ook laten zien dat ik ook maar gewoon een mens ben, geen supermens.” Erben: “Jij vindt: records zijn er om gebroken te worden.” Eliud: “Ja, dat is voor mij de essentie van sport.” Erben: “In wedstrijden en trainingen zie ik altijd dat jij voorop loopt. De rest volgt jou. Voel jij veel druk dat iedereen altijd naar jou kijkt?” Eliud knikt: “De druk is hoog, maar ik ervaar dat altijd als positieve druk. Ik wil ook altijd vooroplopen. Om mezelf uit te dagen. Maar ik help daar het team ook beter mee dan wanneer ik me ga verstoppen in de groep.” Dolf: “Maar zoals Erben net zei, je kunt ook denken: ik moet mijn concurrenten niet te goed maken.” Eliud: “Weet je wat het met hardlopen is? Je kunt het niet alleen. Op het niveau waarop wij dat doen, is het heel lastig om in je eentje die snelheid te ontwikkelen tijdens de trainingen. Daar heb je echt elkaar voor nodig. Mentaal wordt het ook veel moeilijker als je alles alleen moet doen.” Ellen: “Je hebt inderdaad anderen nodig. Zo was het ook bij mij op de baan. Er waren altijd atleten die bepaalde specialiteiten hadden. Je moet van elkaar kunnen leren om beter te worden.” Erben: “Maar hoe slaag je erin om al zo lang de leider van de groep te zijn en bijna elke marathon waar je start te winnen?” Eliud: “Door positief te denken.” Erben: “Heb je nooit twijfels?” Dolf: “In Londen werd je achtste. Je had last van je oor, je lichaam deed niet helemaal wat je ervan had verwacht. Wat is het positieve wat je hebt overgehouden aan die marathon?” Eliud: “Een achtste plek is niet het einde van de wereld. De zon gaat vanzelf weer schijnen. En zo erg is het niet om af en toe eens het gevoel van een nederlaag te ervaren. Dat zorgt ervoor dat je weer vol motivatie aan het werk gaat. Dat is het positieve. Als topsporter moet je verlies kunnen accepteren.” Erben: “Ik heb als schaatser meer verloren dan gewonnen...” Eliud: “Ik ben ervan overtuigd dat je meer voldoening haalt uit een overwinning als je weet wat het is om te verliezen en hoe je daar mee om moet gaan. Dat leer ik de jonge jongens met wie ik train ook. Als je een nederlaag aangrijpt om weer keihard aan de slag te gaan, dan is de overwinning die volgt des te mooier. Op die manier kun je altijd iets positiefs uit een teleurstelling halen.” Er moet meer aandacht komen voor de prestaties van paralympische atleten op de marathon Marlou: “De marathon is met afstand de discipline in de atletiek waar paralympische sporters het meest zichtbaar zijn. Aan bijna alle World Marathon Majors doen paralympische atleten mee. Geweldig.” Eliud: “Ik vind het heel belangrijk dat mannen, vrouwen en paralympische sporters meedoen aan de marathon. Ik kijk altijd naar de paralympische sporters op de marathon, maak vaak een praatje met hen. Weet je wat ik mooi vind? Dat ze altijd blij zijn. Ik vind het terecht dat ze de aandacht krijgen, dat verdienen ze net zo goed als ik.” Marlou: “Kennen jullie trouwens het verhaal van Richard Whitehead? Hij mist beide onderbenen en heeft in 2013 op blades veertig marathons in veertig dagen gelopen.” Dolf: “Allemachtig!” Eliud: “Echt waar?” Marlou: “Dat het verhaal niet bij iedereen bekend is, geeft wel antwoord op de stelling. Er is dus nog niet genoeg aandacht voor paralympische sport in het algemeen. Maar van de marathonwereld kunnen veel andere sporten en evenementen nog veel leren als het gaat om de aandacht voor paralympische atleten. Op de sprint is het in elk geval minder goed georganiseerd voor ons paralympische atleten.” Erben: “Er moet meer aandacht gaan naar de paralympische sport. Het is zo inspirerend wat paralympische atleten doen.” Marlou: “Dat vind ik ook. Daarom ben ik ook mijn foundation begonnen. Voor gehandicapte kinderen moet er een gelijke behandeling komen en gelijke kansen zijn. Weg met het hokjesdenken. Sport moet voor elk kind net zo leuk en vanzelfsprekend zijn. Daar maken wij ons hard voor.” Dolf: “En dan kunnen kinderen met een handicap in Nederland nog opkijken tegen jou, Marlou. Die zien iemand die presteert op het hoogste niveau. In Afrikaanse landen zal het leven voor mensen en vooral kinderen met een handicap nog vele malen moeilijker zijn.” Marlou: “Daarom is het zo belangrijk dat het zichtbaar is. Omdat mensen geïnspireerd raken als ze iemand op blades of in een rolstoel een marathon zien volbrengen.” Ellen: “Op de baan is er ook aandacht voor paralympische atleten. In de Diamond League bijna niet, maar bij de atletiekevenementen die daar onder zitten wel veel meer.” Marlou: “Maar het mooie van de Diamond League is juist dat het wereldwijd wordt uitgezonden.” Ellen: “Belangrijk is ook dat er lokale paralympische sterren zijn voor organisatoren. ik snap ook dat je, als je zo denkt, in die vicieuze cirkel blijft.'' Erben: ''Eigenlijk zouden de Paralympische Spelen geïntegreerd moeten worden in de normale Olympische Spelen.'' Marlou: ''Dat is mijn droom.'' Dolf: ''Het wordt wel heel lastig om dat logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Het programma zit natuurlijk al heel erg vol bij de Olympische Spelen. Maar ook daar moeten ze een oplossing voor kunnen vinden.'' Ellen: ''Zeker. Het is toch al de vraag hoe de toekomst van de Olympische Spelen eruit zal zien.'' Marlou: ''Toen ik begon met atletiek trainde ik lekker samen met mijn vrienden en vriendinnen. Er was geen onderscheid, iedereen was gelijk. Toen ik aan grotere wedstrijden mee mocht gaan doen, werd er wel ineens onderscheid gemaakt. Ik vond dat heel vreemd. Als we het over sport hebben, dan praten we vaak over gelijkheid, samen spelen en het opdoen van zelfvertrouwen. Dan is het moeilijk te rijmen dat tegelijkertijd mensen van elkaar worden gescheiden. Het is toch vreemd dat mijn vriendje met wie ik altijd heb getraind naar een ander toernooi ging dan ik?'' Dolf: ''Dat is inderdaad vreemd. Er zou geen onderscheid gemaakt moeten worden tussen jouw blades of mijn dunnen beentjes.'' Marlou: ''Bij het EK in Amsterdam, in 2016, was de paralympische sport onderdeel van het programma. Geweldig. Churandy Martina liep de 200 meter, Dafne Schippers liep de 200 meter, een Wheeler deed de 200 meter en ik liep de 200 meter. Zo hoort het. Maar zoals Ellen net aangaf, dat kwam natuurlijk ook doordat we in Nederland een paar bekende en heel goede paralympische atleten hebben. Er waren vier of vijf onderdelen waaraan ook de lokale paralympische helden meededen. Er was een medaille-uitreiking en iedereen werd gelijk behandeld. Ik hoop dat op een dag dit als vanzelfsprekend gezien zal worden. Ik ben wel van mening dat wij als paralympische sporters steeds meer zichtbaar worden, het gaat dus de goede kant op.” Een blanke West-Europeaan zou ook een wereldrecord moeten kunnen lopen op de marathon. Eliud: “Waarom niet? Als je denkt: ik ben wit, dus ik kan een marathon niet onder de twee uur lopen, dan lukt het je ook niet. Mensen denken vaak dat alleen Afrikanen toptijden kunnen lopen op de marathon. Dat is niet waar. Waarom atleten uit Afrika het zo goed doen op de marathon is omdat we de goede faciliteiten en omstandigheden hebben om hard te trainen. Daar gaat het om. Maar als een witte atleet gaat trainen onder gelijke omstandigheden, waarom zou hij dan niet tot hetzelfde in staat zijn?” Marlou: “In de paralympische sport is dat ook het geval. Daar gaat het om de blades en om de verschillende categorieën. Ik zeg ook altijd: begin eerst eens met keihard te trainen.” Ellen: “Het gaat om toewijding. De sporters die bereid zijn harder te trainen en meer te leven voor hun sport zullen het verst komen. Je moet je ogen kunnen sluiten voor alle afleidingen die er zeker vandaag de dag buiten de sport liggen.” Dolf: “Zoals ik in m’n gedicht over Eliud al stelde: er zijn zoveel dingen waarvan we dachten dat het niet mogelijk was. We hadden met Barack Obama ook een zwarte Amerikaanse president. Dat hielden we pakweg twintig jaar terug ook voor onmogelijk. En nu heeft Eliud dus een marathon onder de twee uur gelopen. Voor mensen geldt: als we geloven dat we het kunnen, dan zijn we tot heel veel in staat. Alles is mogelijk en geen mens is gelimiteerd. Het is dus mogelijk, maar ik zou zo snel even niet weten welke witte atleet met Eliud onder de twee uur kan duiken op de marathon.” Ellen: “Met topsport gaat het er ook om: hoe erg ben jij bereid om de pijn toe te laten? In hoeverre kun je die uitschakelen? Dat is een mentaal ding.” Eliud: “Op de baan zie je Europeanen nu heel hard lopen. Op de langere afstanden zie je hen de tijden verbeteren die ik vroeger op de baan liep. Nou, dan kun je het op den duur ook op de marathon. Het is dus mogelijk. If you are ready to go for it.” Goede hardlopers zijn als goede wijn: hoe rijper, hoe beter. Dolf, lachend: “Yes! Ik ben 57.” Eliud: “Het kost heel veel trainingsuren voordat je een goede marathonloper bent. Het gaat letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje.” Dolf: “Ik trainde vorig jaar voor de marathon van Berlijn en merkte dat ik na 41 jaar hardlopen nog steeds dingen leer over hardlopen en mijn lichaam. Ik word niet meer sneller, maar ik loop wel beter dan een paar jaar geleden. Mentaal ben ik sterker en ik loop ook lekkerder.” Marlou: “Bij mij als sprintster is het heel dubbel. De ene keer kan ik tevreden zijn met een wedstrijd waarin ik niet mijn snelste tijd, maar wel lekker heb gelopen. Als atleet voel ik me meer volwassen, ik kan ook goed het doel in ogenschouw hebben. Als jongere atleet was ik tegelijkertijd ook heel strikt, maar deed ik dingen wat vaker op gevoel. Nu is het allemaal verstandiger, ben ik meer gefocust en heb ik het grote doel in m’n hoofd. Die jeugdigheid en niet over dingen nadenken, was ook fijn.” Ellen: “Ervaring en een bepaalde rust zorgen ervoor dat je als atleet goed kunt presteren. Toen ik jong was en ik voelde iets waardoor ik een training over moest slaan, dan dacht ik meteen: dit is het einde van de wereld. Als ik een paar dagen niet kon trainen, dan was ik totaal in paniek. Later leerde ik dat het soms juist goed was om een paar dagen rust te nemen en op die dagen een alternatieve training te doen. Als je ouder bent, weet je ook beter hoe je lichaam werkt. Je leert de juiste beslissingen te nemen. Maar voor langere afstanden zijn de ervaring en rust die met de jaren komen belangrijker dan voor de explosieve nummers op de baan. Dan verlies je met de jaren juist iets van je snelheid en explosiviteit. Bij de langere afstanden kun je daardoor langer mee op hoog niveau.” Erben: “Hoe ouder je wordt als topsporter, des te meer je mentaal in balans bent. Dat is in mijn ogen de sleutel. Toen ik jong was, trainde ik zo hard als ik kon. Ik deed de dingen die me werden opgedragen. Met de jaren kreeg ik meer gevoel voor sport. Ik leerde te voelen of de trainingen bij me pasten, maar ik vond ook een balans tussen sport en mijn gezinsleven. Mijn aanpak paste met de jaren ook steeds beter bij de manier waarop ik tegen het leven aankeek. Het lopen van marathons is voor mij ook een zoektocht. Als ik het over mezelf heb: het is voor mij echt zoeken naar het juiste ritme. Ik kan ook echt emotioneel worden als ik een wedstrijd uit heb gelopen op de juiste manier, in het ritme waar ik me goed bij voel. Zoals ik dat vorig jaar in Berlijn voelde. Twintig jaar geleden had ik geen marathon kunnen lopen. Toen stond ik heel anders in het leven. Ik wilde recht op mijn doel af gaan en iedereen moest maar aan de kant.” Eliud: “Je bent als mens nu aan het landen.” Erben: “Klopt. Het was de bedoeling om dit jaar de NN marathon Rotterdam te lopen samen met Arjen Robben. We trainden samen. Helaas ging de marathon niet door. Ons doel was om de marathon te lopen in een tijd van rond de drie uur. Ik zei tegen Arjen: je zult zien dat het volbrengen van een marathon je hetzelfde gelukzalige gevoel zal geven als het scoren van een belangrijke goal in een vol stadion. Het gaat alleen niet om het resultaat dat voor het geluk zorgt, maar de bekroning van een lange voorbereiding en aanpak. Het mooie van marathonlopen is: ik kan anoniem als driehonderdste finishen, maar ik voel hetzelfde gelukzalige gevoel als toen ik als schaatser een internationale wedstrijd won in een vol stadion. Als ik eerder zo in het leven had gestaan, dan had ik in mijn ogen ook een hoger niveau kunnen halen als schaatser.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Eliud Kipchoge komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Het lijkt een kwestie van tijd voordat Donny van de Beek (22) naar een Europese topclub vertrekt. We legden de Ajacied en speler van het Nederlands elftal elf stellingen voor over onder meer het boerenprotest, broertje Rody, Raymond van Barneveld en schoonvader Dennis Bergkamp. Na een slechte wedstrijd ga ik op de vlucht voor Sjaak Swart. Lachend: “Soms wel. Sjaak is Ajacied in hart en nieren en na een wedstrijd kan hij weleens emotioneel zijn.” En op jou is hij misschien net wat kritischer? “Ik denk het wel. Maar vaak denkt hij er hetzelfde over als ik. Hij kan ook nog weleens wat dingetjes over de scheidsrechter zeggen. Ik heb een supergoede band met Sjaak, hij speelt een grote rol in mijn voetbalcarrière.” Hoe is dat zo ontstaan? “Sjaak keek naar alle jeugdwedstrijden en wist toen al wie iedereen was. Daar ontstond ons contact. Hij opperde een keer dat ik altijd bij hem kon blijven slapen als dat nodig was. Daar heb ik vaak gebruik van gemaakt. Het was fijn dat ik niet iedere middag of avond terug naar Nijkerkerveen hoefde als ik ’s ochtends weer vroeg op de club moest zijn. ’s Avonds praatten we over voetbal en in de ochtend kreeg ik verse jus d’orange van zijn vrouw Andrea. Ik zie Sjaak nog steeds vaak. Ik ga geregeld een hapje eten met hem of ik ga bij hem en zijn vrouw langs. Dat zal altijd zo blijven.” Sjaak Swart is 81. Onlangs overleed Barry Hulshoff, hij was een beetje de voetbalvader van Matthijs de Ligt. Meer generatiegenoten van Sjaak Swart overleden onlangs, onder wie Piet Keizer, Gerrie Mühren en Johan Cruijff. Ben je weleens bang voor de toekomst? “Sjaak is daar zeker bang voor en ik ook. Ik heb Matthijs gesproken na het overlijden van Barry. Het was zwaar voor hem. Hij had net zo’n band met hem als ik met Sjaak. Het is lastig en moeilijk als je zo’n goede band met iemand had en diegene valt weg. Iedereen wordt ouder, Sjaak ook. Het zit altijd in m’n achterhoofd. Maar vooralsnog is hij topfit en ik hoop dat hij nog heel lang meegaat en deel blijft uitmaken van mijn leven.” Het had weinig gescheeld of ik was met de trekker naar Den Haag gereden voor het boerenprotest tegen het stikstofbeleid “Dat niet, maar ik ken genoeg mensen uit Nijkerkerveen die het wel hebben gedaan.” Je moeder heeft eens gezegd: ‘Vroeger op de kleuterschool zei Donny altijd als ze hem vroegen wat hij wilde worden: kippenboer of profvoetballer. Maar dat laatste lukt vast niet.’ Had het weinig gescheeld of jij had nu kippen geplukt? “Mijn vader heeft een poeliersbedrijf. Het is niet dat hij zelf kippen houdt, hoor. Ik hielp vroeger vaak mee in het bedrijf. Als jochie ging ik na de training werken. Het vlees snijden moest ik aan anderen overlaten, daar was ik te jong voor, maar ik pakte bijvoorbeeld de kipfilet in en stapelde die in kratten. Of ik maakte schoon. Ik was geen luie jongen, vond het altijd leuk om te helpen. Ik ging ook vaak mee vlees naar restaurants brengen. Als ik geen voetballer was geworden, zou de kans groot geweest zijn dat ik in het bedrijf was terechtgekomen en het misschien wel zou hebben overgenomen. Maar mijn vader zag ook al snel dat ik talent had. Ik was altijd bezig met een bal. Ik riep ook: wacht maar, ik kom bij Ajax terecht. Dan werd ik altijd uitgelachen.” Je vader André kon ook aardig voetballen, hij speelde bij IJsselmeervogels. “Hij was een goede spits op amateurniveau, maar wel een heel ander type voetballer dan ik. Mijn vader was echt een luie spits, met een neusje voor de goal. Hij maakt er vaak grapjes over. Als ik in een wedstrijd een kans heb gemist, zegt ie na afloop: ‘Die kans had je mij niet hoeven geven, die had ik wel binnen geschoten.’ Maar hij is supertrots hoe ver ik ben gekomen, hoor. Iedere wedstrijd, ook bij uitwedstrijden, zit hij in het stadion, samen met mijn opa en oma. Alleen Rody slaat nog weleens een wedstrijd over, als hij zaterdagavond een zware avond heeft gehad.” Pak je nu nog steeds weleens een kipfiletje in? “Heel af en toe vraagt mijn vader nog of ik wil helpen. Of ik bijvoorbeeld rekeningen wil ophalen bij restaurants op de terugweg van Ajax naar Nijkerkerveen. Of ik moet even een kratje kip afgeven. Als hij me vraagt om te helpen, doe ik het altijd.” En hoe reageren ze bij zo’n restaurant dan als Donny van de Beek een kratje kip komt afgeven? “Dat vinden ze wel lachen. Maar dat gebeurt niet wekelijks, hoor.” Ik ben het voetbal weleens spuugzat “Voetbal is niet altijd even leuk, zeker na een slechte wedstrijd. Ik zou het bijvoorbeeld niet erg vinden om nooit meer in mijn carrière tegen Getafe te hoeven spelen, de club die ons dit jaar heeft uitgeschakeld in de Europa League. Een irritante tegenstander. Maar ja, uiteindelijk gingen zij wel door in Europa en wij niet.” Hoe kijk je naar dit seizoen in vergelijking met vorig jaar waarin alles lukte? “Dit seizoen waren we ook op de goede weg. Na de winterstop raakten veel bepalende spelers geblesseerd. In het veld zat het soms ook niet mee.” David Neres raakte al voor de winterstop geblesseerd, daarna volgden onder anderen Quincy Promes, Hakim Ziyech en Joël Veltman. Hoe verklaar jij al die blessures? “Ik heb veel over een mogelijke oorzaak nagedacht. Aan het begin van het seizoen had ik ook een hamstringblessure waar ik een tijdje last van heb gehad. We trainen ook niet anders dan vorig seizoen, iedereen doet hetzelfde. Vorig jaar was zwaar en we zijn daarna meteen weer verder gegaan met dit seizoen, wellicht heeft het daar mee te maken.” Waar denk jij aan voor de aftrap? “Dat wisselt. De Europese avonden blijven het mooist. Als ik het veld op loop in een uitverkocht stadion, denk ik aan vroeger. Ik zat iedere week in het stadion met mijn vader en opa. We waren grote Ajax-fans. Nu sta ik zelf op het veld en zie ik mijn familie op de tribune zitten. Dat went nooit.” Hoe groot zijn de offers die je moet brengen als profvoetballer? “Die zijn groot. Ik zou nooit anders willen, hoor, mijn droom is uitgekomen. Maar er zit een keerzijde aan. Als ik naar mijn broertje Rody kijk, ben ik weleens jaloers. Hij voetbalt met al zijn vrienden in een team, lekker ontspannen, en na de wedstrijd drinken ze gezellig een biertje met elkaar. Ik sta vaak bij hem langs de lijn.” Eigenlijk had ik liever Raymond van Barneveld willen zijn “Ik zou het heel mooi vinden om zo goed te kunnen darten als Raymond. Ik dart al lang, ook bij Ajax. Daar ben ik met Klaas- Jan Huntelaar mee begonnen. Inmiddels doen er zeven jongens mee, onder wie Joël Veltman, Dusan Tadic, Perr Schuurs en Kjell Scherpen. Onze assistent-trainer Richard Witschge doet ook mee. We darten regelmatig met elkaar.” Volg jij het darten ook? “De samenvattingen van de Premier League Darts kijk ik allemaal, vaak na een wedstrijd als ik niet kan slapen.” Ben je nog fan van een bepaalde darter in het bijzonder? “Ik volg de Nederlandse darters, niet één speciaal. Raymond ken ik goed, met hem heb ik geregeld contact. Nu is hij gestopt, maar ik wenste hem voor zijn belangrijke wedstrijden altijd succes en andersom ook. Ook Michael van Gerwen ken ik persoonlijk en ook met hem heb ik appcontact. Hij kwam ook eens langs bij het Nederlands elftal.” Hoe staat het met jouw dartkwaliteiten? “De laatste tijd dart ik wat minder, maar als ik iedere dag een half uur gooi, kan ik wel wat. Ik heb een tijd gehad dat ik echt goed gooide. Vaak 180. Ik won ook vaak. Maar bij Ajax is het nu zo druk bij het dartbord, dat je telkens moet wachten om te mogen gooien. Daarom speel ik nu wat minder.” Wie wint er nu dan vaak van jullie dartclubje? “Klaas-Jan begint me van mijn troon te stoten. Hij is ook altijd al twee uur van tevoren aanwezig op de club. Dan kom ik aan en beginnen we meteen met een wedstrijdje, terwijl ik nog niet eens warm heb kunnen gooien.” Dat klinkt alsof jullie naar De Toekomst komen om te darten en dat voetbal een leuke bijzaak is. Lachend: “Dat zeker niet. Maar het is een mooie afleiding als je moet wachten op een behandeling of een bespreking. Sowieso vind ik het leuk om spelletjes te spelen. Voorheen klaverjasten we veel.” Hey Brother van Avicii is mijn favoriete nummer “Avicii vind ik zeker leuk.” Ben jij een partyganger? “In de zomer vind ik het leuk om op vakantie naar plekken als Ibiza te gaan en een feestje mee te pakken. Ik hou er ook van om een nummer van André Hazes mee te zingen in een kroeg. Maar tijdens het seizoen doe ik dat niet.” Ik doel om nog een reden op de titel van dit nummer van Avicii. Je hebt het veel over Rody. Beschrijf jullie band eens. “Hij is een van de belangrijkste personen in mijn leven. Rody kent me door en door. Als er iets is, bel ik hem als eerste.” Rody is ernstig ziek geweest, had een ingekapselde tumor in zijn rug die operatief moest worden verwijderd. Ben je daardoor anders in het leven gaan staan? “Daardoor ben ik het leven meer gaan waarderen. Toen hij ziek was, was ik twaalf en ging ik net stage lopen bij Ajax. Het was een lastige periode voor me. Ik wilde presteren, maar tegelijkertijd was mijn broertje ziek en hem stond een risicovolle operatie te wachten.” In een video die Helden maakte met je broertje sprak hij over jullie band. Bij Rody rolden de tranen over zijn wangen. Wat deed dat met jou? “Daar werd ik zelf ook emotioneel van, maar iedereen die ik die video liet zien, werd dat. Mannen kunnen ook huilen, hoor. Rody vindt het mooi om mijn carrière van zo dichtbij mee te maken en ik deel heel graag mijn successen met hem. Voor zijn twintigste verjaardag heb ik hem een mooi horloge gegeven met mijn naam erin gegraveerd. Hij is er trots en heel zuinig op. Rody is er altijd voor me. Als ik een slechte wedstrijd heb gehad, zorgt hij ook altijd voor afleiding. Dan gaan we een potje darten of iets anders doen. Sinds zijn ziekte beseffen we meer wat we hebben.” Rody zei in die video ook: ‘Donny is altijd druk. Helemaal als hij een keer niet getraind heeft, dan is hij echt veel te druk.’ “Ja, dan zeggen ze nog weleens dat ik lastig ben, te veel energie heb. Dan ga ik iedereen een beetje treiteren en grappen uithalen.” En hij zei dat jij in al die jaren niks veranderd bent. “Dat klopt.” Alle roem, Ballon d’Or-gala’s, fotoshoots, mondiale interviewverzoeken en andere media-aandacht doen je niks? “Ik vind dat ik niet anders ben dan vroeger. Dat komt ook omdat ik uit zo’n nuchter dorp kom. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, vinden ze hier. Zo denk ik ook. Natuurlijk komt er soms veel op me af, maar ik heb niet het idee dat ik met beide benen op de grond moet worden gezet. Alhoewel mijn ouders dat meteen zouden doen, mocht het nodig zijn. Zo’n Gouden Bal-gala vind ik heel mooi om mee te maken, maar na al die aandacht en heisa eromheen ben ik ook altijd heel blij als ik weer thuis ben.” Om het land in sportieve zin vooruit te helpen, moeten mijn vriendin Estelle Bergkamp en ik wel voor nageslacht zorgen Lachend: “Ik krijg die opmerking de laatste tijd vaker. We zijn hartstikke gelukkig, maar zijn ook pas een half jaar samen.” Je kunt er niet omheen. Als jullie een zoon krijgen, moet het wel de nieuwe Messi worden. “Als het krijgen van een kind ons gegeven is, zal er inderdaad wel een hoop druk op hem of haar komen te liggen. Om de genen van beide kanten kunnen we niet heen. Daar maken we samen ook weleens grappen over.” Hoe hebben jullie elkaar leren kennen? “We hadden al een tijdje contact, buiten Ajax om. Het is langzaam gegroeid, zo nam ik haar af en toe mee uit eten. Onze band werd steeds sterker. Maar het heeft wel een tijdje geduurd voordat we echt een stel waren.” Heeft zij veel verstand van voetbal? Lachend: “Voor een vrouw zeker. Door haar vader heeft ze natuurlijk veel meegekregen. Ze vindt het ook leuk om naar mijn wedstrijden te kijken. Als ze op de tribune zit, let ze op het spel en niet alleen op mij.” En analyseert ze daarna de wedstrijd ook nog even met je? “Gelukkig niet. Maar als haar iets is opgevallen, zegt ze het wel. Estelle vindt het vooral grappig om te zien dat ik buiten het veld zo rustig ben, maar in het veld nog weleens verhit kan reageren. Op dat soort dingen let ze.” Verhuist Estelle met je mee naar het buitenland? “Mocht ik een transfer maken, dan gaat ze met me mee. We wonen officieel niet samen, maar ik ben eigenlijk altijd bij haar in Amsterdam.” Als ik mijn teen stoot, dan is heel Nijkerkerveen in rep en roer Kun jij nog normaal boodschappen doen in het dorp? “Juist in Nijkerkerveen kan dat, omdat iedereen me al heel lang kent. Ze weten wie ik ben en letten niet op me, ik kan volledig mezelf zijn. Ik word natuurlijk weleens aangesproken na een wedstrijd, maar op een leuke manier. ‘Hé Donny, jammer van gisteren.’ of: ‘Lekker gespeeld.’” Hoe vaak ben jij er nog? “Ik ga nog steeds vaak op en neer. Meestal slaap ik in Amsterdam, maar als we een keer laat trainen, ga ik de dag ervoor lekker naar huis.” Je kunt Donny wel uit Nijkerkerveen trekken, maar Nijkerkerveen trek je nooit uit Donny? “Absoluut. Het is nog steeds mijn thuis. Ik ken er iedereen, mijn vrienden wonen er en ik kom ook geregeld bij de voetbalclub Veensche Boys. Als het kan, ga ik er zaterdagochtend altijd even kijken. Bij de wedstrijd van Rody natuurlijk, hij speelt er in het tweede, maar ook bij het eerste waarin andere vrienden van me spelen, onder wie Mohammed Nouri, de broer van Abdelhak. Toen zijn broertje blijvende hersenschade had opgelopen, is Mo gestopt met voetballen. Omdat hij Appie moest verzorgen en er ook weinig zin meer in had. Hij voelde zich schuldig als hij op het veld stond. Ik heb hem gezegd dat hij juist moest voetballen voor wat afleiding en plezier. Toen is hij een paar keer mee gaan trainen bij Veensche Boys. Ze zagen meteen dat hij een heel goede voetballer is, hij komt uit de top van het amateurvoetbal. Het warme van het dorp en de club trok hem heel erg. Rody en ik hebben nog steeds iedere dag contact met Mo.” Ik zit al op Spaanse les De speculaties dat jij na de zomer naar Real Madrid vertrekt, gaan al een tijdje rond. “Ik heb mijn jawoord nog niet gegeven, alles staat nog open. Weet wat ik hier heb, ben geliefd en ik hou van Ajax. Ik ga niet naar de eerste de beste club, anders had ik dat wel eerder gedaan. Mijn gevoel moet goed zijn bij een club. Hoe graag willen ze me hebben? Maar ik moet ook passen bij het systeem dat gespeeld wordt en ik wil natuurlijk ook zicht hebben op speelminuten. Ergens in de zon spelen, is altijd lekker. Maar nee, ik ben zeker nog niet begonnen met Spaanse les.” Heb je het met ploegmaten of ex-teamgenoten over andere clubs en transfers? “Ja, daar hebben we het wel over. Bij het Nederlands elftal spreek ik natuurlijk ook met de jongens die in het buitenland spelen. Ze vertellen hoe het er bij hen op de club aan toegaat. Dat is altijd interessant om te horen.” Na mijn dertigste speel ik weer met Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt en Hakim Ziyech bij Ajax “Dat zou leuk zijn. Ajax is mijn club en dat zal altijd zo blijven, ongeacht waar ik naartoe ga. Ajax heeft me groot gemaakt. Maar je weet natuurlijk nooit hoe het loopt. Maar er zijn ook voorbeelden van spelers die riepen dat ze terug zouden keren, maar dat niet deden. En de club moet het ook maar willen. Zit je nog wel op je niveau tegen die tijd? Maar het zou leuk zijn om ooit weer terug te keren.” Het lijkt alsof Ajax spelers makkelijker laat gaan in de hoop dat ze ook weer terugkeren. “Van transferafspraken krijg ik weinig mee. Het is logisch dat Ajax een mooi bedrag wil ontvangen voor spelers die er een tijd hebben gespeeld. Maar het is natuurlijk fijn om met een goed gevoel uit elkaar te gaan. Gelukkig zijn er nu veel positieve voorbeelden.” Heb je nog veel contact met jongens als Frenkie en Matthijs? “Ik spreek ze af en toe. Tijdens het voetbalseizoen zijn we allemaal druk, maar we wisselen geregeld een berichtje uit. En we zien elkaar bij het Nederlands elftal, dan praten we weer bij. Het zijn gewoon goeie jongens, de klik is er. Het helpt ook mee dat we zo’n succesvol jaar met elkaar hebben gehad, daar hebben we goede herinneringen aan. Die band zal altijd wel zo blijven.” Die jongens liggen in het buitenland nog meer onder een vergrootglas door de media. Hoe kijk jij daarnaar? “Het zijn allebei sterke gasten, ik denk dat ze er beiden goed mee omgaan. Uiteindelijk went alles en liggen ze vast niet meer wakker van berichten in de media.” Dennis Bergkamp is de beste voetballer, schoonvader én trainer die ik ooit heb gehad Hoe noem je hem: trainer, meneer Bergkamp of gewoon Dennis? “Eerder zei ik inderdaad trainer, maar nu zeg ik Dennis.” Hij zei niet toen je daar voor het eerst thuis over de vloer kwam: ‘Donny, ik wil met meneer Bergkamp en u aangesproken worden?’ Lachend: “Dat was wel een grap geweest die hij had kunnen maken, hoor. Ik ken Dennis al heel lang en heb altijd een goede band met hem gehad. Het was misschien even apart, omdat ik hem een tijdje niet gezien had sinds zijn vertrek bij Ajax.” Hij heeft als jeugdtrainer al gezegd: ‘Donny moet je in de gaten houden.’ “Ik zat toen in mijn tweede jaar bij Ajax, ging niet naar de D1, maar de D2. Daar werd hij mijn trainer. Onder hem heb ik een goede ontwikkeling doorgemaakt. Hij is absoluut een belangrijke trainer voor me geweest. En later was hij ook belangrijk voor me als assistent-trainer bij het eerste.” Hij heeft nooit tegen je gezegd: ‘Donny, ik heb wel een leuke dochter?’ Lachend: “Juist niet. Misschien dat hij eerder dacht: blijf jij maar even weg. Het is toevallig dat we elkaar ook in die hoedanigheid tegenkwamen. Hij vindt het leuk voor Estelle en mij. Ik kom graag bij haar familie over de vloer.” En hoe keek je naar Dennis Bergkamp als voetballer? “Ik was natuurlijk nog heel jong toen hij zo goed was, maar dat hij een geweldige speler was, weten we allemaal.” Met mij erbij heeft Nederland het sterkste middenveld van Europa “De concurrentie op het middenveld is groot bij Oranje. Ik probeer zo hard mogelijk te werken en mijn plek af te dwingen. Dat is het enige wat ik kan doen.” Kan je er humeurig van worden als Marten de Roon in de basis staat en jij niet? “Natuurlijk niet. Hij en de andere jongens doen het heel goed. De bondscoach maakt die keuze, daar moet ik mee dealen. Als ik voor mezelf maar weet dat ik er alles uit haal. Het liefst speel ik natuurlijk altijd, maar elke middenvelder heeft weer andere kwaliteiten. Ronald Koeman moet bepalen wat hij nodig heeft in een wedstrijd. Daar heb ik ook gesprekken over met hem, hoe hij dingen ziet en welke keuzes hij maakt. Ik weet inmiddels wel hoe hij denkt. Koeman is een geweldige coach, heeft ons weer naar een EK gebracht. We zijn ook echt een team. Het is mooi om erbij te horen Hopelijk kunnen we iets moois neerzetten.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Kika van Es (29) maakte tien jaar geleden haar debuut voor Oranje en is uitgegroeid tot een van de vaste krachten van de OranjeLeeuwinnen. We nodigden haar uit in Het Rijksmuseum voor de serie Leeuwinnen in het Rijks en stonden stil bij Officieren en andere schutters van wijk XVIII in Amsterdam onder leiding van kapitein Albert Bas en luitenant Lucas Conijn geschilderd door Govert Flinck. Het is voor Kika van Es de eerste keer dat ze het Rijksmuseum bezoekt. En het is meteen een heel bijzondere ervaring, want tijdens het bezoek zit Nederland nog steeds in lockdown en dat betekent dat het museum officieel gesloten is. Bij hoge uitzondering mogen wij naar binnen. In de Nachtwachtzaal zijn we helemaal alleen en dat geeft ons de mogelijkheid om rustig, zonder tientallen mensen om ons heen, de Nachtwacht te bekijken. Schuin tegenover de Nachtwacht hangt het schilderij Officieren en andere schutters van wijk XVIII in Amsterdam onder leiding van kapitein Albert Bas en luitenant Lucas Conijn, geschilderd door Govert Flinck in 1645. Flinck wordt gezien als een van de beroemdste leerlingen van Rembrandt. Op het groepsportret zien we de schutterij van kapitein Albert Bas en luitenant Lucas Conijn. De schutterij bestond uit burgers die als taak hadden de stad te verdedigen in tijden van nood, wanorde en oproer. Een andere belangrijke taak van de schutters was het lopen van de nachtwacht om de stad en stadspoorten te beschermen. Collectieve portretten zoals het schilderij van Flinck, ook wel schuttersstukken genoemd, werden gemaakt om de leden van verschillende schuttersgilden te herinneren aan hun rol als bewakers van vrede, veiligheid en eenheid. Op het schilderij zien we schutters die vooropgingen in de strijd. Snap je de vergelijking tussen jou en de schutters? “Ja, ik vind het wel bij mij passen. In het veld geef ik altijd honderd procent, maar ook daarbuiten. Ik heb de nodige tegenslagen gehad, heb te maken gehad met zware blessures, maar ben er altijd weer bovenop gekomen.” Wat geeft jou houvast in die periodes? “Dat er altijd wel weer een moment komt dat ik weer op het veld sta en tegen een bal kan trappen. Elke keer als ik geblesseerd raak, maak ik een plan voor mezelf. De conclusie van het plan is steeds hetzelfde: ik wil weer voetballen. Ik haal zoveel plezier uit het spelletje, voetbal is echt mijn leven. Die gedachte houd ik altijd in mijn achterhoofd. Die zorgt ervoor dat ik steeds weer die drive heb om er hard voor te werken en sterker terug te komen.” 'Ik kan me normaal gesproken heel goed uiten en goed voor mezelf opkomen. Dat lukte in het Engels niet altijd. Ik heb ook wel een paar keer moeten huilen op trainingen' Maar voordat je weer op het veld staat, heb je uren bij de fysio doorgebracht en geen bal aangeraakt. Dat gedeelte lijkt me enorm zwaar. “Dat is het ook, vooral mentaal. Je ziet iedereen om je heen zichzelf ontwikkelen en zelf sta je voor je gevoel stil. Tijdens de revalidatie krijg je ook weer te maken met tegenslagen, dingen gaan in die periode vaak niet zoals je zou willen. Ook dan moet je jezelf blijven motiveren en doelen blijven stellen. Dat is misschien wel het zwaarste van alles.” Als team hebben jullie ook gestreden voor het vrouwenbal in Nederland. Dankzij jullie staat het op de kaart. Hebben jullie het daar weleens over met elkaar? “Af en toe, maar wij beseffen ook: zonder de generatie vóór ons, hadden wij weer nooit gestaan waar we nu staan. Voor corona hebben we een lunch gehad met oud-profs van het Nederlands vrouwenelftal en dat was zo inspirerend. Mensen kijken vaak alleen naar prestaties. Wij hebben het geluk gehad dat er in 2017 een EK was in Nederland. Dat we ook een podium kregen. Het was makkelijk om een wedstrijd te bezoeken en de wedstrijden werden ook uitgezonden op tv. Maar daar is zoveel meer aan vooraf gegaan. Een eerste EK en een eerste WK waaraan de Nederlandse voetbalvrouwen meededen. Dat hebben zij voor ons gedaan en dat is iets waar we heel dankbaar voor moeten zijn. Wat bij ons nu normaal is, daar konden zij niet eens van dromen.” Helden Magazine 56 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kika van Es komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Judoka Roy Meyer deelt zijn levenslessen met Victoria Koblenko én Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer.  In ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.