Niek Kimmann Olympisch goud, wereldtitels; Niek Kimmann won alles wat er te winnen valt als BMX’er. Na de Spelen in Tokio had hij het moeilijk en kreeg hij te maken met een postolympische dip. Maar in aanloop naar Parijs staat hij er weer. Een monoloog in Helden Magazine nummer 72 over goud, vallen en weer opstaan met de aanstaande vader. “Ik ben na de Spelen in Tokio zoekende geweest. Ik begon op mijn zevende met fietsen, was twaalf toen BMX’en een olympische sport werd. Van jongs af aan waren de Spelen mijn grote doel, daar wilde ik op een dag heen. Ik werd op mijn achttiende wereldkampioen bij de junioren en een jaar later, in 2015, ook meteen bij de senioren. Het bleef maar goed gaan. Als ik het ene doel had bereikt, ging ik door naar het volgende. Ik was ook nooit tevreden. Als ik een nationale wedstrijd won, dacht ik: leuk, maar dit is geen Europese wedstrijd. Als ik een Europese wedstrijd won, zei ik tegen mezelf: dit is geen WK. En toen ik wereldkampioen werd, redeneerde ik: mooi, maar dit zijn niet de Spelen. In mijn hoofd zat ook steeds: als ik op de Spelen geen medaille pak, dan voelt dat als falen. Ik was daar al die jaren heel extreem in. Voortdurend waren de Spelen die heel heldere stip op de horizon. Als je ergens al meer dan de helft van je leven naartoe hebt geleefd en je bereikt meteen het allerhoogste, dan is dat heel erg mooi. Olympisch kampioen, beter wordt het niet als sportman. Meteen daarna werd ik ook nog eens wereldkampioen in eigen land. Zo bizar. En toen had ik dus alles bereikt waarvan ik had gedroomd. Voor het eerst was ik tevreden. Heel comfortabel als je dat kunt zijn over jezelf, maar al snel was het heel oncomfortabel om me zo comfortabel te voelen. Omdat ik nooit dat gevoel had gehad. Al snel kwam die ene vraag omhoog: welke kant wil ik nu op, wat ga ik doen? Tot en met de Spelen was het pad dat ik moest bewandelen heel duidelijk en ineens was er geen pad meer. Ik kreeg te maken met een postolympische dip. Maar doordat er door het uitstellen van de Spelen in Tokio slechts drie jaar zat tot Parijs besloot ik maar gewoon door te gaan. Ik kon erop wachten dat het misging, dat gebeurde in 2022. Ik ben in het jaar na de Spelen naar Amerika gegaan om de USABMX Nationals, een serie wedstrijden daar, te rijden. In Europa kende ik alle banen op mijn duimpje en daar was bijna alles nieuw voor me. Op die manier probeerde ik nieuwe prikkels te krijgen. Ik had in 2021 alles gewonnen wat er te winnen viel, dan sluipt in je hoofd: elk doel wat ik stel, haal ik. Ik had de standaard voor mezelf in 2021 zo hoog gelegd en ergens bekroop me toen de angst dat er een moment zou komen dat ik mijn doelen niet zou halen en dat mijn illusie naar de klote zou gaan. Achteraf was ik in 2022 bang om een hard doel te stellen, ik deed eigenlijk van alles wat. Want dan had ik voor mezelf ook een excuus als ik mijn doelen niet haalde. Dat kon ik tegen mezelf zeggen: ja, maar ik ging er ook niet vol voor. Ik was mezelf aan het saboteren. Op een gegeven moment dacht ik: wie probeer je nou eigenlijk voor de gek te houden? Topsport is: geen excuses. En ik was juist op zoek naar excuses. Dat had ik nooit gehad. Maar het ontstond doordat ik tot en met de Spelen de lat zo vreselijk hoog voor mezelf had gelegd. Ik zei op een gegeven moment tegen mezelf: je moet een doel stellen, daar vol voor gaan en als je het dan niet haalt, is het ook goed. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 'Ik was mezelf aan het saboteren. Op een gegeven moment dacht ik: wie probeer je nou eigenlijk voor de gek te houden?' Ik was in 2022 ineens helemaal klaar met BMX’en, heb drie maanden lang mijn fiets niet aangeraakt. In die periode ben ik heel veel boeken gaan lezen, autobiografieën van sporters om erachter te komen hoe zij met zulke situaties zijn omgegaan. Ik vond het ook interessant om Tom Dumoulin in die periode te volgen. Hij had de Giro gewonnen, was wereldkampioen tijdrijden geworden, werd tweede in de Tour en op de Spelen en was op het moment dat ik zoekende was ook zoekende. Ik merkte ook dat de meeste sporters die zoekende waren drie jaar later gestopt waren met topsport. Dat gaf me niet veel vertrouwen. Ik realiseerde me dat het vooral belangrijk was dat ik mijn eigen weg zou zoeken. Ik heb in die periode ook met een sportpsycholoog gesproken en veel met mijn ouders gekletst.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Niek Kimmann komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, en baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Anne Luijten heeft een bewogen tijd achter de rug. De atlete werd in 2023 Nederlands kampioen op de halve en de hele marathon, liep de olympische limiet en trouwde. Daar tegenover stond het overlijden van haar grootste fan: vader Jos. In aanloop naar de Rotterdam Marathon van 14 april praat ze in Helden Magazine 71 openhartig over de heftige periode die achter haar ligt. “Voor het eerst zonder papa. Ik heb al een paar wedstrijdjes gelopen sinds zijn overlijden en vond het niet heel erg lastig dat ik zijn gezicht ineens niet meer langs de kant zag. Maar op zondag 14 april bij de Rotterdam Marathon zal ik het moeilijker vinden dat hij er niet meer bij is, vermoed ik. Vorig jaar sliep ik bij mijn ouders in Rijswijk en reed ik gezellig met papa in de auto naar Rotterdam. We parkeerden de auto bij mijn broertje Tom en papa pakte de fiets uit de auto en ging met me mee naar de start. Tijdens de marathon volgde hij me op de fiets, terwijl hij al ziek was. Ik werd Nederlands kampioen in mijn tweede marathon, was ruim vijf minuten sneller dan bij mijn debuut, een jaar eerder ook in Rotterdam; het was zo’n mooie dag. Rotterdam heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart. Mijn oma is er opgegroeid en heeft het bombardement in 1940 meegemaakt. Mijn vader heeft er gestudeerd en ook heel veel geroeid. Zelfs zo hard dat hij zijn studie niet afmaakte. Mijn broertje heeft er ook gestudeerd en woont er nu. Ook op sportief gebied speelt Rotterdam van jongs af aan al een belangrijke rol. In de jeugd mocht ik meedoen aan de regiotrainingen die door de atletiekbond werden georganiseerd en die werden in Rotterdam gehouden. Daar reed papa me dan naartoe. Als meisje van achttien heb ik in 2012 Miranda Boonstra gevolgd tijdens de Rotterdam Marathon. Van ons huis in Rijswijk ben ik die dag op de fiets naar Rotterdam gegaan om haar te volgen. Daar aangekomen mocht ik meefietsen met Tonnie Dirks, de coach van Miranda. Ik vond het zo tof om haar volledig geconcentreerd te zien lopen achter haar gangmakers aan. Verschrikkelijk jammer dat ze op slechts acht tellen de olympische limiet miste, maar de blik achter de schermen maakte op mij grote indruk. Eigenlijk was dat het moment dat ik dacht: de marathon is wel heel gaaf. Mijn vader en moeder waren erg sportief. Naast roeien was mijn vader van het hardlopen. Mama deed dat ook, liep elk jaar de City Pier City Loop in Den Haag. Mijn zusje Femke wilde nadat ze mijn moeder die wedstrijd had zien lopen op atletiek en ik besloot met haar mee te gaan. Ik had gezwommen en geschaatst en mama vond hockey wel wat voor mij, maar het werd atletiek. Bij AV’40 in Delft trok ik meteen naar het hardlopen, zag mensen vaak kijken naar mij met het idee van: waarom doet zij aan het einde van de training nog zo haar best op de 800 meter? Ik vond het een uitdaging om te kijken of ik dan de jongens bij kon houden. Het was een leuke club, maar de meeste leden redeneerden dat het ook vooral ‘gezellig moest blijven’. Omdat ik daar iets te fanatiek voor was, stapte ik over naar een andere vereniging met een heel leuk hardloopteam en een heel bevlogen trainer, Arthur van Dijk. Daar dacht ik: gelukkig, er zijn er meer die net zo gek zijn van hardlopen als ik. In 2012 kreeg ik een scholarship van de Universiteit van Portland, ging in Amerika mijn studie combineren met hardlopen. De echte toppers konden na de middelbare school prof worden, dat zat er voor mij niet in. Ik kwalificeerde me voor enkele grote toernooien op de 3000 en 5000 meter, zoals de Europese Jeugdkampioenschappen, maar liep daarin vaak achterin mee. Toen de kans om naar Amerika te gaan zich voordeed, dacht ik: ik heb zoveel tijd in het hardlopen geïnvesteerd, dit avontuur wil ik aangaan. Ik trainde ’s ochtends en ’s middags met het team en kon tussendoor studeren. Geweldig. Ik heb mijn tijd in Portland zo lang mogelijk gerekt, heb eerst Sociologie en daarna Psychologie gestudeerd, waardoor ik er vijf jaar kon blijven. In 2017 keerde ik terug naar Nederland, ging bij Honoré Hoedt trainen en volgde de opleiding Sustainable Development in Utrecht. Het hardlopen ging goed, totdat ik begin 2018 een achillespeesblessure kreeg die maar op bleef spelen. Mijn toptijd op de 5000 meter was 16 minuten en 6 seconden en ineens moest ik tevreden zijn met tijden die een halve minuut langzamer waren. Daardoor werd het lastig om mezelf te blijven motiveren er vol voor te gaan, en bijvoorbeeld ook ’s avonds in de regen en kou nog de deur uit te gaan om te trainen. Mijn carrière als atlete zegde ik in mijn hoofd vaarwel, ik besloot in 2020 fulltime te gaan werken bij de gemeente Arnhem. Ik maakte me altijd al zorgen om de opwarming van de aarde en wat dat betekent voor mens en dier. In mijn werk hou ik me daar op lokaal niveau mee bezig. Ik mag in Arnhem buurtinitiatieven helpen werkelijkheid te worden, vooral op het gebied van klimaatadaptatie. Ik help versteende pleinen te vergroenen, zodat daar minder hittestress en wateroverlast is. Ik maak me hard voor meer bomen in de stad. Heel leuk om daaraan te mogen werken. Ik bleef naast mijn werk nog wel voor de lol hardlopen. Het leek me een leuke uitdaging om een keer een marathon te lopen, want dat had ik nog nooit gedaan. En dan natuurlijk het liefst die van Rotterdam. Ik liep bij mijn marathondebuut, in april 2022, een tijd van 2.36.34. Voor zo’n tijd koop je nog niks, maar de manier waarop ik die liep, gaf veel vertrouwen. Ik had vooraf tegen mijn coach John Jansen gezegd: ik wil er vooral plezier in hebben, me niet over de kop trainen en niet geblesseerd raken. Ik trainde toen iets van 130 kilometer in de week. Vooral in de namiddag, want ik werkte ook gewoon 36 uur in de week. Ik ging weg op een tijd van 2 uur en 38 minuten en het tempo dat ik liep, voelde voor mij – dat klinkt gek – echt als joggen. Na dertig kilometer voelde ik me nog net zo chill als na drie kilometer. Veel mensen hadden me van tevoren gewaarschuwd dat het na 35 kilometer pas echt zwaar zou worden. Ik dacht: jongens, het zal wel, maar ik ga nu echt versnellen. Ik pakte in de resterende twaalf kilometer nog anderhalve minuut op het tijdschema waarop ik van start ging. Ik verraste zelfs mijn coach: John dacht, net als veel anderen, dat ik waarschijnlijk niet zo’n goede marathonloper zou zijn. Na afloop wisten we: hier kunnen we wat mee, er is nog zoveel ruimte voor verbetering. Ik heb er nog nooit zo naar gekeken, maar achteraf kun je stellen dat die achillespeesblessure een geluk bij een ongeluk was. Anders had ik misschien nooit de switch naar de halve marathon en marathon gemaakt. Door het lot heb ik gevonden waar ik echt goed in ben. Daarna ging ik toewerken naar de Rotterdam Marathon van 2023. We hadden ingezet op 2 uur en 32 minuten. Net als bij mijn eerste marathon was David Hemstede mijn tempomaker en opnieuw liep ik een negative split, wat betekent dat ik het tweede deel van de marathon harder liep dan het eerste. Ik had opnieuw over op het einde, heb echt gesprint tot de streep. Ik liep halverwege al weg uit de groep mannen met wie ik tot dan toe had gelopen. Het was toen al lang en breed duidelijk dat ik Nederlands kampioen marathon zou worden, maar je moet altijd in je achterhoofd houden dat elke marathon de laatste kan zijn, omdat het veel van het lichaam eist. Dus elke kans om sneller te lopen dan je ooit hebt gedaan, moet je aangrijpen. Ik liep 2 uur 30 minuten en 59 seconden, kon vol trots zeggen dat ik een 2.30-loper was. De Rotterdam Marathon van 2023 was als een sprookje; ik won mijn eerste Nederlandse titel, liep een dik pr en mijn zieke papa was er gewoon bij. Hij hoefde niet zoveel te zeggen tijdens het meefietsen, zag aan mijn manier van lopen dat het goed ging. Het is voor een marathonloper vooral zaak om heel lang rustig te blijven: gedoseerd lopen en niet met krachten te smijten. Het was in tegenstelling tot de wedstrijd op de baan in het verleden niet nodig om me uitgebreid aan te moedigen. Papa zag dat het goed ging, zei af en toe wat en dan stak ik mijn duim op. Het was altijd heel fijn om hem bij me te hebben. Hij wist me tot rust te brengen, was altijd heel geduldig. Ik hoefde voor de start van mijn marathons, als ik op was van de zenuwen, maar naar hem te kijken en ik bedaarde al. Papa was echt een rots in de branding. Hij en mama waren nooit pusherig. Mama zei vaak alleen: ‘Als je er maar lol in hebt.’ Papa wist wat meer van sport omdat hij fanatiek had geroeid. Hij had ook dat competitieve in zich. Van ons drie, mijn zusje Femke, broertje Tom en ik, lijk ik het meest op papa. De gedrevenheid, alles uit jezelf willen halen; dat hadden we gemeen. En we waren bijvoorbeeld ook allebei niet goed in small talk op feestjes. Bij mensen die ik ken, voel ik me op mijn gemak, maar als ik bij wijze van spreken over het weer moet gaan praten om het ijs te breken, dan kost me dat alleen maar energie. Papa bleef liever thuis als hij ergens heen moest waar hij de mensen niet kende. Mama trok hem dan wel mee, hoor. Zij, Tom en Femke zijn veel socialer. Van mijn vader heb ik ook dat rationele. Ik droomde nooit van de Olympische Spelen toen ik op de baan liep. Simpelweg omdat deelname, met de tijden die ik liep, niet reëel was. Toen ik in Rotterdam ineens Nederlands kampioen op de marathon werd, kwam er veel op me af. Papa vond het zo mooi om te zien. We wisten toen al dat hij ziek was en dat had ik voor de marathon ook verteld in een interview met De Gelderlander. Ik ben altijd heel open, dus ook daarover. Rond de kerstdagen zaten wij als gezin altijd in een huisje ergens in Nederland. Ik kwam eind 2022 vrolijk aan met mijn vriend Nick. Bij het eten zei papa: ‘Ga maar even zitten, want ik heb niet zulk leuk nieuws.’ Hij had al gezien dat er iets mis was rond de alvleesklier. De dag na kerst moesten we naar het ziekenhuis in Delft en daar hoorden we dat hij een tumor had en dat die zeer waarschijnlijk kwaadaardig was. Op de terugweg naar het vakantiehuisje in Drenthe zaten we allemaal te huilen. Al snel werd het vermoeden bevestigd en begon de ellende. We wisten meteen dat de diagnose alvleesklierkanker een heel slechte was. Papa was 59 toen hij het hoorde en hij was de gezondste 59-jarige die je je maar kon voorstellen. Hij had nooit gerookt, zelden gedronken, nooit overgewicht en veel gesport. Dan hoop je: misschien zit hij wel bij die vijf procent die na vijf jaar nog leeft. Helaas. Er vielen ook wat dingen op hun plaats. In de zomervakantie van 2022 had hij ineens heel weinig lucht, hij kwam tijdens het bergwandelen amper omhoog. Hij ging naar de dokter en bleek een longembolie te hebben. Er is toen niet verder gekeken. Daarna bleef hij klachten houden, maar dacht: dat is nog van die longembolie. Hij kon niet lekker liggen. Het bleef maar voortduren en toen is hij uiteindelijk weer naar de huisarts gegaan. Achteraf kun je redeneren dat die longembolie een gevolg was van de tumor die er toen al zat. Ik ben blijven hardlopen toen mijn vader ziek was. Of het mijn uitlaatklep was, weet ik niet... Het gaf me in elk geval houvast en een ritme. En ik kon goed over m’n vader praten met mijn hardloopmaatjes. Ik wist ook dat ik mijn vader er blij mee maakte als ik bleef lopen. Papa vond het altijd geweldig als hij mee kon naar een wedstrijd van me. Hij zocht veel afleiding tijdens zijn ziekte, zat liever niet thuis niks te doen want dan voelde hij zich het ziekst. Als hij lekker naar me kon kijken, dan maakten papa en mama er meteen een leuk weekendje van. Ze hebben er samen echt nog alles uitgehaald in die laatste maanden. Ik werkte toe naar de Amsterdam Marathon op 23 oktober, vond het heel mooi en leuk om daar met papa naartoe te werken en die nog samen met hem te beleven. Papa en mama zaten in hetzelfde hotel als ik. Nienke Brinkman, die ook zou lopen, was geblesseerd geraakt, en toen werd ik naar voren geschoven. Moest in het Rijksmuseum op komen draven voor mijn eerste persconferentie ooit. En toen riep ik met mijn grote mond dat ik voor de olympische limiet ging. Ik had het een paar weken ervoor met mijn vader besproken, toen de trainingen zo lekker gingen. Ik vroeg aan papa: wat vind je, moet ik voor de olympische limiet gaan? Het gevaar van vertrekken op 2.26.50 is dat je helemaal kapotgaat na dertig kilometer en eindigt met niks. Maar ik dacht ook: als ik ooit naar de Spelen wil, dan moet het nu. Papa zei: ‘Je moet het zelf weten, maar als ik jou was, zou ik ervoor gaan.’ Toen hakte ik de knoop door, zei: ik ga voor die olympische limiet. Ik vond het zo spannend. Een paar weken voor de Amsterdam Marathon liep ik de halve marathon in Breda op marathontempo. Ik werd Nederlands kampioen in 1.13.22 en wist daardoor precies wat ik daarna nog een keer 21 kilometer lang moest doen om de olympische limiet te lopen. Maar ik werd verkouden vlak voor de marathon en kreeg last van mijn knie. De nacht voor de wedstrijd sliep ik slecht. Op de dag zelf had ik het hele schema om op de olympische limiet uit te komen op mijn hand geschreven. Maar het regende, dus die tijden kon ik al snel niet meer lezen. Ik had een heel goede haas, Niels Esmeijer, die ben ik blindelings gaan volgen. Tussen kilometers 20 en 25 was het heel zwaar, er kwam ineens een storm opzetten. Daarna was het oogkleppen op en in een soort waas doorlopen tot de streep. Heel anders dan bij de andere twee marathons, toen kreeg ik best veel mee van wat er langs de kant gebeurde. Niels zei steeds: ‘We zitten ongeveer tien seconden onder het schema dat leidt tot de olympische limiet.’ Verder communiceerden we heel weinig. Hij had het heel goed door als ik een beetje terugviel, dan zakte hij zonder iets te zeggen ook terug en voerde hij het tempo daarna langzaam weer wat op. In het Vondelpark, een paar kilometer voor het einde, vroeg ik aan Niels: zitten we er nog steeds onder? Volgens Niels was dat het geval. Toen kwam het besef dat het weleens zou kunnen lukken. Maar tegelijkertijd kreeg ik het heel erg zwaar. Ik voelde niet meer of ik nog op tempo aan het lopen was. Tien seconden is dan niks. Ik heb het gered, liep 2.26.36, veertien tellen onder de limiet, was Niels heel erg dankbaar. Papa wachtte me op bij de finish in het Olympisch Stadion. Dat papa nog meemaakte dat ik de limiet liep, maakte het extra mooi. Als je dan bedenkt dat er zoveel dingen misgingen in de voorbereiding en tijdens de marathon en dat ik toch de limiet liep... Je zou haast denken: het moest zo zijn. Het is een verhaal voor een film waarvan je, als je hem hebt gezien, denkt: dat kan in het echt toch nooit? Ik geloof niet in magie, maar zou er haast in gaan geloven. Niet lang daarna, op 4 november, was er weer een mooie dag. Nick en ik trouwden op een schitterende locatie: Kasteel Doorwerth. We leerden elkaar kennen in Amerika, waar hij vandaan komt. Nick zat in het hardloopteam bij de mannen op de Universiteit van Portland. In het tweede jaar dat ik daar zat, in 2013, begonnen we met daten. Toen ik terugging, zei hij: ‘Ik kom voor jou naar Nederland.’ We hadden eerst een jaar een langeafstandsrelatie, Nick werkte nog. In 2018 kwam hij naar Arnhem, had Scheikunde gestudeerd en wilde hier een master Computerscience halen. Hij heeft zijn bachelor hier gehaald en is toen naar Zweden gegaan om zijn master te halen. Sinds 2020 zijn we weer samen en intussen spreekt Nick heel behoorlijk Nederlands. Hij doet zoveel voor me. Nick fietst vaak met me mee als ik train, kookt elke avond voor me. Ik heb ook tegen hem gezegd: als jij wil dat ik na de Spelen stop, dan doe ik dat zonder gevoelens van wrok. Het is niet altijd leuk dat jouw vrouw dag in dag uit om tien uur ’s avonds in bed ligt. Alle weekenden gaan ook op aan het hardlopen. Nick is in aanloop naar een marathon mijn meefietsende coach, koolhydratendrank- en waterdrager. Ondertussen wordt hij ook nog uitgekafferd als hij bij de marathonblokken net te hard of te langzaam fietst. Toen mijn vader ziek werd, zei ik tegen Nick: trouwen is geen must, maar als mijn vader overleden is, wil ik het niet meer, dus als je nog wat wil... Ik vond de gedachte dat mijn vader er niet meer bij zou zijn te verdrietig, wilde ook heel graag dat hij mij weg zou geven bij het altaar. Nick begreep de boodschap. Hij is vorig jaar met zijn broer naar IJsland gegaan en heeft daar in het geheim een verlovingsring gekocht. Voor de eerste voorbereiding op de Marathon van Amsterdam zijn we vier weken naar Sankt Moritz geweest. We hadden afgesproken dat hij één dag helemaal in mocht richten zoals hij het wilde, ook al paste dat niet in mijn trainingsschema. Nick nam me mee voor een wandeling naar een gletsjer. Hij had halverwege een lunch geregeld en toen we ’s avonds op de gletsjer waren, heeft hij me ten huwelijk gevraagd. Daarna hadden we minder dan drie maanden de tijd om het huwelijk te regelen. Tegelijkertijd kon de trouwerij niet voor de marathon plaatsvinden en moest het gezien de toestand van mijn vader zo snel mogelijk erna. Na de Amsterdam Marathon ging mijn vader snel achteruit. De bruiloft was heel zwaar voor hem, hij was echt heel ziek. Papa heeft me nog kunnen begeleiden naar het altaar, nog een mooie speech gehouden en heeft de hele dag meegemaakt. Veel mensen vragen me of ik wel heb kunnen genieten van mijn trouwdag. Ik vond het juist heel mooi dat papa er nog bij was. En niet alleen daarbij. De laatste wedstrijd die hij heeft gezien, was mijn allerbeste wedstrijd ooit. Eigenlijk is het heel raar dat ik de laatste tien maanden van mijn vaders leven mijn beste waren op sportief gebied. Ik ben daarom vooral dankbaar dat hij bij zulke belangrijke momenten in mijn leven nog aanwezig is geweest. Op 6 november, twee dagen na ons huwelijk, ging mijn vader naar het ziekenhuis voor een gesprek over een experimentele behandeling. Bij alvleesklierkanker doe je dat eigenlijk vooral omdat je daarmee andere mensen helpt, niet omdat je er zelf nog wat aan hebt. Papa kon niet meer, zijn lichaam was op, hij zag af van die behandeling. De chemo’s hielpen niet meer, hij kon niet meer eten en drinken. Op die dag besloten wij als gezin dat het mooi was geweest. Hij was opgelucht toen hij voor euthanasie koos. Precies een week later is die uitgevoerd. Papa is slechts zestig jaar geworden. Mijn vader was vlak voordat hij overleed vooral heel erg nieuwsgierig naar alles wat er nog ging gebeuren als hij er niet meer zou zijn. Hij was er heel graag bij geweest in Parijs. Hij vond het ook heel spannend, dacht: gaat ze er straks wel echt heen? Ik heb wel de limiet gelopen, maar per land mogen er maximaal drie atleten uitkomen op de marathon. Sifan Hassan en ik zijn tot op heden de enige twee Nederlanders die de limiet hebben gelopen, maar tot en met 30 april kunnen er altijd nog atleten onder mijn tijd lopen. Ik sta aan de start in Parijs of ik zit daar op de camping met vrienden en familie, omdat zij die toch al hebben afgehuurd. Ook gezellig, maar ik ga er liever heen om hard te lopen. Het is dus nog even afwachten, maar ik heb heel goede hoop. Mijn moeder heeft het leven na het overlijden van mijn vader gelukkig goed opgepakt. Zoals ik net al zei: mama is van de twee de sociaalste. Toen ik vorig jaar vertelde dat de Rotterdam Marathon beladen was voor me, omdat mijn vader ziek was, kwam dat meteen in het nieuws. Iedereen wist ineens dat papa ziek was. Veel mensen hebben de moeite genomen om langs te komen of om hem en mama een hart onder de riem te steken. De mensen die met mama mee hebben geleefd toen mijn vader ziek was, zijn ook na het overlijden van papa heel erg lief voor haar. Als ik erbij ben op de Spelen, dan gaat mama op de fiets naar Parijs. Ze is al hard aan het trainen. Naar alle mensen die haar uitnodigen, gaat ze op de fiets. Er zijn al iets van vijf mensen die met haar mee gaan fietsen om mij in actie te zien in Parijs. Hardloopmaatjes en collega’s van kantoor hebben ook hun tickets al geboekt. Maar op 14 april eerst de Rotterdam Marathon. Vorig jaar reed papa dus met me mee en die taak moet de rest van de familie nu maar op zich nemen. Ik heb in de drie marathons die ik heb gelopen elke keer mijn pr verbeterd, hopelijk lukt dat opnieuw. Niels Esmeijer zal opnieuw mijn haas zijn, daar ben ik blij mee. Het is steeds lastiger om een goede haas te vinden. Dat is een stuk moeilijker als je weggaat op een tijd van 2 uur 26 dan op 2 uur 36. Niels had tot de Amsterdam Marathon een pr van 2 uur 28 en doordat wij samen de limiet liepen, heeft hij de smaak ook helemaal te pakken. We halen het beste in elkaar naar boven. Op 4 april, vlak voor de Rotterdam Marathon, word ik dertig. Als vrouw in de topsport beginnen de jaren dan wel te tellen. Nick en ik willen ook graag kinderen. Mijn moeder was dertig toen ze mij kreeg. En ik wil niet te oud moeder worden. Nick zei tegen me: ‘Je mag na de Spelen nog wel even doorgaan, hoor.’ Dat ga ik dan ook doen. Dit jaar loop ik de EK halve marathon als voorbereiding op de Spelen. Over twee jaar is de EK marathon. Ik mag op de Spelen niet verwachten dat ik even top- 20 loop, maar op de EK in 2026 kan dat wellicht wel. Misschien dat dat mijn grote afscheidsmarathon wordt. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik nu meemaak. Ik had nooit verwacht dat ik überhaupt dit niveau zou halen. Het voelt allemaal als een bonus.” Helden Magazine 71 Het interview met Anne Luijten is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie blikt zwemfenomeen Ian Thorpe terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

BMX’en zit bij de familie Smulders in het bloed. In de schaduw van haar drie jaar oudere zus Laura ontwikkelde ook Merel zich tot een van de beste BMX’ers ter wereld. In 2018 was het helemaal feest in huize Smulders: Laura won goud en Merel zilver bij de WK. Bij de Spelen in Tokio hield Merel de familie-eer hoog door olympisch brons te pakken. Wat gaat ze doen op de Spelen in Parijs? Mijn favoriete tv-programma is... “Ik kijk geen live televisie. Series kijk ik wel. Mijn favoriete serie is The Empress, die gaat over de Hongaarse koningin Sisi. Vroeger had mijn oma de Sisi-films op dvd, daardoor ben ik het gaan kijken.” Dit staat er bovenaan mijn bucketlist... “Naar Lapland gaan. Ik vind het Noorderlicht en de sneeuw echt prachtig.” Ik zou graag een dagje ruilen met... “Ruth Bader Ginsburg. Zij was een vrouwelijke rechter bij het hooggerechtshof van Amerika. Zij is mijn voorbeeld op het gebied van rechten. Onlangs is haar levensverhaal verfilmd, die film heet On the Basis of Sex. Nadat ik de opleiding marketing en communicatie had afgerond, twijfelde ik of ik ook nog een studie rechten wilde gaan volgen. Toen ik die film had gezien, wist ik zeker dat ik het moest gaan doen.” Mijn boekentip voor deze zomer... “Voor boekentips kun je mij bellen. Als je voor een roman wil gaan, dan raad ik Colleen Hoover aan. Verder vind ik dat iedereen een keer Het boek van vreugde van Desmond Tutu en de Dalai Lama moet lezen. En voor een boek ter motivatie raad ik het tweede boek van David Goggins aan: Never Finished: Unshackle your mind and win the war within.” Mijn favoriete vakantiebestemming is... “De mooiste landen waar ik ben geweest zijn Nieuw-Zeeland en Australië. De sfeer, de mensen, het weer; het is daar zo fijn en relaxed.” Mijn favoriete zomergerecht is... “Couscoussalade. Je kunt daar van alles doorheen doen. In de zomer vind ik dat heerlijk. Het is ook nog eens eenvoudig te maken en ideaal als mealprep.” Mijn celebrity-crush is... “Vroeger was dat altijd acteur Ryan Reynolds. Ik vond hem zo grappig. Nu is het Felix Mallard, die jongen uit de serie Ginny en Georgia.” Mijn grootste blunder is... “We waren een keer dat spelletje aan het doen waar je een kaartje met een naam op je voor- hoofd krijgt. Je moet dan door het stellen van vragen erachter komen wie er op dat kaartje staat. Laat ik nou net erg slecht zijn in namen. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wist wie ik was en riep heel overtuigd: o, ik ben die zwemmer, Sven Kramer! Dat krijg ik tot op de dag van vandaag te horen.” Mijn duurste aankoop is... “Mijn camera. Het lijkt me leuk om ooit shots te maken op de bruiloft van een vriendin.” Het moment dat ik graag zou herbeleven, is... “De Spelen in Tokio. Ik denk dat ik er nu iets anders mee om zou gaan. Laura crashte in de halve finale, dat overschaduwde na afloop mijn finale en daardoor was ik wat ingetogener nadat ik brons won. Nu zou ik er meer van kunnen genieten, in plaats van mezelf slecht te voelen voor Laura.” Hoe ik graag herinnerd wil worden, is... “Als mens wil ik herinnerd worden als optimistisch en behulpzaam. Als sporter wil ik herinnerd worden als iemand die altijd opstond wanneer ze viel, die er altijd voor bleef vechten, ook al zat het niet altijd mee.” Helden Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Nienke Brinkman wilde als hockeyster de top halen, maar dat zat er niet in. Een paar jaar terug ging ze voor haar studie geofysica naar Zwitserland, waar ze de trillingen op planeet Mars onderzocht. In haar vrije tijd ging ze hardlopen en al snel was er een nieuwe ster geboren. Het Nederlands record marathon heeft ze al in bezit. Waar eindigt dit? In aanloop naar de Boston Marathon, waaraan ze op 17 april meedoet, spraken we de 29-jarige hardloopster die gaat als een komeet. “Ik weet ook niet waar het eindigt,” zegt Nienke Brinkman bijna verontschuldigend. De 29-jarige marathonloopster is begonnen aan een ontdekkingsreis waarvan ze zelf de eindbestemming niet weet, geeft ze aan. Bijna dagelijks verbaast ze zich. “Ik word wakker met een glimlach, denk vaak: wat een tof leven heb ik. Ik hoef alleen maar lekker te hardlopen, verder niks. Wat een luxe is dat. Het is net of ik in een droom leef. Het is toch heel gek om te zeggen dat hardlopen mijn baan is? Ik kan er maar niet aan wennen. Zo gaaf wat ik allemaal meemaak.” Hockey & Mars Nienke is een hardloopsensatie, maar lange tijd draaide veel om hockey in huize Brinkman in Leiderdorp. Haar ouders, oudere zus Noor en jongere zus Sant hockeyden ook. Nienke hoopte als hockeyster de top te halen, net als neef Jasper Brinkman, die uitkomt voor landskampioen Bloemendaal en het Nederlands team. “Jasper was altijd al degene die de meeste kans had om de top te halen met hockey. Toen ik merkte dat dat er voor mij niet inzat, ben ik meer voor mijn studie gegaan. In 2018 ben ik aan mijn PhD begonnen.” Nienke volgde een opleiding geofysica, deed in Zürich onderzoek naar bodemtrillingen op de planeet Mars. “Op mijn zestiende hebben we vanwege het werk van mijn vader een jaar in Indonesië gewoond. Daar hebben ze veel actieve vulkanen, waaronder de beroemde Krakatau. Ik vond die vulkanen heel interessant, daarom ben ik geofysica gaan studeren. Voor mijn masterthesis ben ik onderzoek gaan doen naar bevingen op Mars. Het is seismologie, maar in plaats van onderzoek naar aardbevingen deden we onderzoek naar bevingen op Mars. Een Marslander stuurt continu data door naar de aarde en met behulp van die informatie onderzochten we wat er binnen in de planeet zit.” In haar vrije tijd heeft ze nog even gehockeyd in Zwitserland, maar dat team vond ze niet goed genoeg. Om stoom af te blazen ging Nienke fietsen, naar de gym en hardlopen. Ze sloot zich in 2019 aan bij een loopgroepje van de universiteit. “Het begon met een keertje in de week meedoen met de hardloopgroep. Doordat ik altijd al met sporten bezig ben geweest, heb ik onbewust een basis opgebouwd die me goed van pas kwam tijdens het hardlopen. Ik wist ook al dat ik een aardige loper was. Met hockey hadden we geregeld een piepjestest, die deed ik net zo goed als de mannen. Ik was als hockeyster een middenvelder die kon blijven gaan.” Bij het loopgroepje werd Benjamin Ueltschi haar trainer. Nienke vond hardlopen heerlijk, ook omdat ze snel progressie maakte. Ze zag dat Benjamin ook op andere dagen trainingen gaf, besloot daarom vaker haar neus op de atletiekbaan te laten zien. “Ons loopgroepje bestond vaak uit alleen mannen. Ze waren heel fanatiek en ik vond het leuk om hen uit te dagen. Toen ze zagen dat ik snel beter werd, werden ze nog fanatieker. Tijdens de pandemie ontstond het idee om mee te doen aan de marathon van Amsterdam.” Hardlopen groeide al snel uit tot een flink uit de hand gelopen hobby, erkent Nienke. “De rondjes die ik liep, werden steeds langer. En daardoor werd ik steeds vermoeider en was ik op mijn werk voor mijn gevoel toch iets minder efficiënt. Ik voelde me best een beetje schuldig tegenover mijn baas.” Begin 2020 kreeg Europa te maken met de coronapandemie. Voor Nienke, die in die periode veel thuiswerkte, werd hardlopen een nog grotere uitlaatklep. Omdat de marathon van Amsterdam, waar ze voor trainde, niet doorging, besloot ze met haar hardloopgroep maar zelf een marathon te organiseren. Haar doel: onder de drie uur lopen. “Ik klokte een tijd van 2 uur en 39 minuten... Ik was zo verbaasd, ging meteen kijken wat die tijd inhield en ontdekte dat mijn tijd goed genoeg was voor Amerikaanse atleten om mee te mogen doen aan de trials voor de Spelen. Toen ik dat zag, ben ik het nog serieuzer aan gaan pakken.” Sterker, ze had in haar hoofd een poging te wagen zich te kwalificeren voor de Spelen in Tokio. Ze wilde dat doen tijdens een marathon georganiseerd in Belp, vlakbij Bern. Door een ontsteking aan haar enkel moest ze afzeggen. “Ik baalde zo dat mijn coach zei: ‘Ga dan laten zien wat je kunt in Zermatt.’” De Zermatt-Marathon is niet zomaar een marathon. In de race over iets meer dan 42 kilometer worden ook nog eens 1800 hoogtemeters bedwongen. Een hoogte van bijna 2600 meter boven zeeniveau wordt bereikt. Vooral trailrunners doen mee aan de marathon rond de Zwitserse wintersportplaats. Trailrunning is off-road hardlopen door de vrije natuur en dus ook door de bergen. “Ik won in juli 2021 in Zermatt, terwijl niemand wist wie ik was. Ik haalde onderweg ook de organisator van de Sierre-Zinal in. Hij kwam na afloop meteen naar me toe en nodigde me uit om mee te doen aan zijn wedstrijd.” Sierre-Zinal is een wedstrijd van 31 kilometer die gaat over een parkoers dat wordt omringd door vijf Zwitserse bergen van meer dan 2200 meter hoogte. Het geldt als het summum op het gebied van trailrunning en de wedstrijd maakt deel uit van de Golden Trail Series, de wereldbekerwedstrijden trailrunning. Nienke finishte in augustus 2021 als tweede bij de vrouwen. “Ik kreeg meteen een sponsoraanbieding van Salomon. En ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de andere wedstrijden van de Golden Trail Series. Ik vond het een lastige keuze, wilde eigenlijk toewerken naar de marathon van Amsterdam, maar heb uiteindelijk besloten om de Golden Trail Series af te maken. Ik finishte uiteindelijk als tweede vrouw overall.” Nienke merkte in 2021 dat de combinatie sport en werken echt te veel werd. “Ik ben naar mijn baas gestapt en hij vroeg: ‘Wat wil je zelf?’ Ik stelde voor om veertig procent minder te werken, waardoor ik wat langer zou doen over mijn PhD. Daar stemde hij mee in. In plaats van drieënhalf jaar heb ik er vier jaar over gedaan om mijn PhD te halen.” Doctor of Science Nienke viel op door haar resultaten als trailrunner en kreeg steeds vaker de vraag wat ze zou kunnen laten zien in een normale marathon. “Daar was ik zelf ook steeds benieuwder naar, daarom heb ik me ingeschreven voor de marathon van Valencia. Mijn doel vooraf was om de marathon in 2 uur en 30 minuten te lopen. Ik had het idee dat ik goed genoeg was om de EK-limiet te lopen. Ik was er ook al mee bezig hoe mensen zouden reageren als ineens iemand van wie ze nog nooit hadden gehoord de limiet liep.” Op 5 december 2021 finishte ze haar eerste ‘echte’ marathon in 2.26.34; de derde tijd ooit door een Nederlandse atlete gelopen en goed voor een EK- en WK-limiet. “Na die marathon van Valencia was alles anders, het leek of ik een andere wereld binnenstapte.” Het verhaal van het meisje dat op haar 28ste ‘zomaar’ de EK-limiet liep, werd breed uitgemeten in de media. Er kwam heel veel op Nienke af. Anderhalf uur na de marathon hing Youri Verbaas, atletenmanager van Global Sports Communication, al aan de telefoon. “Hij vroeg of ik bij het NN Running Team wilde komen... Ik had pas mijn eerste echte marathon gelopen en werd al gevraagd om bij het team te komen waarvoor de allerbeste marathonlopers van de wereld uitkomen. Ik was beduusd, dacht aan een grap. Maar ik zei natuurlijk wel meteen ‘ja’. Al heel snel bleek dat het geen grap was.” Nienke heeft bij het NN Running Team onder anderen wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit uit Kenia, en Abdi Nageeye, namens Nederland winnaar van olympisch zilver in Tokio, als ploeggenoten. “Toch bizar?” Als lid van een professioneel marathonteam blijft ze zich stormachtig ontwikkelen. “Voordat ik bij het NN Running Team kwam, was ik altijd mijn geld aan het verdelen. Welk bedrag moest ik opzijleggen voor nieuwe schoenen? Ineens kreeg ik ze gratis en hoefde ik voor veel dingen niet meer te betalen. Alles was ineens geregeld, voor vragen kon ik bij iedereen terecht. Ze regelen trainingskampen, diëtisten, fysiotherapeuten, mediamomenten; alles. Ik vond het in het begin best ongemakkelijk dat alles voor me werd geregeld. Ik voelde me een verwend kind. Soms voelde ik me bezwaard, dacht ik: dat hoeft een ander toch niet voor me te doen, dat kan ik best zelf. Maar ik weet tegelijkertijd dat dit helpt om het maximale uit mezelf te halen.” In het shirt van het NN Running Team ging ze op 10 april 2022 van start in de marathon van Rotterdam. Omringd door twee hazen zwaaide ze onderweg naar familie en vrienden langs de kant. Ze keek ondertussen haar ogen uit. “Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen? Wel leuk, hoor.” Toen het werk van de gangmakers er na 35 kilometer op zat, versnelde Nienke. Ze haalde twee vrouwen in en kwam als tweede over de streep op de Coolsingel in een tijd van 2.22.51. Alleen de Ethiopische Haven Hailu bleek sneller, het gat bedroeg vijftig tellen. 'Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen?' Nienke verbeterde het negentien jaar oude nationaal record van Lornah Kiplagat met liefst 52 seconden en haar persoonlijk record met bijna vier minuten. “Die dag klopte alles. Ik had twee hazen en liep echt op hun hielen omdat ik wilde dat ze net iets sneller gingen. Tegelijkertijd dacht ik: als ik sneller wil, kan ik mijn energie ook sparen voor later in de marathon. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, was heel relaxed. Ik was zo blij dat ik nog kon versnellen, vond ik ook heel leuk om te doen. De laatste twee kilometer heb ik zo ongeveer gesprint. Kwam ook doordat ik echt werd gedragen door het publiek. Lastig te zeggen of ik nog harder kon.” Ze is even stil, zegt dan: “Misschien wel, ja.” De marathon van Rotterdam werd een Nederlands feestje, met Abdi Nageeye als winnaar bij de mannen en Nienke als nummer twee bij de vrouwen. De telefoon stond roodgloeiend na afloop, tv-programma’s waren geïnteresseerd in het ‘sprookje’ van Nienke. “Ik heb mijn baas in Zwitserland gebeld en gezegd dat het echt even geen zin had om te werken. Er kwam zoveel op me af. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon een week vakantie opnemen waarin ik ook media-optredens kon doen.” Ze kan zich wel voorstellen dat media haar verhaal bijzonder vinden. “Maar soms wordt er gedaan alsof ik nog maar twee jaar aan het hardlopen ben. Dat is gewoon niet waar. Ik sport al mijn hele leven. Ik probeer dat altijd te zeggen, maar die opmerking wordt toch altijd een beetje genegeerd. Dat past niet in het plaatje, denk ik. Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen.” Als toetje liep Nienke anderhalve maand na Rotterdam de Zegama-Aizkorri, een marathon door de bergen in Baskenland. Ze won de 42 kilometer en 195 meter met 2700 hoogtemeters in 4.16.43, een verbetering van het parkoersrecord met twintig minuten. Geregeld krijgt ze de vraag of een gewone marathon voor haar een ‘makkie’ is, omdat ze ook aan trailrunning doet. “Nee, een gewone marathon loop ik niet met twee vingers in mijn neus, hoor. Trailrunning doe je niet op één snelheid doordat de ondergrond vaak niet vlak is. In periodes dat ik veel aan trailrunning doe, verlies ik wat van mijn snelheid. Tegelijkertijd word ik er wel weer heel sterk van. Het helpt me dus zeker. En andersom ook. Als ik veel op de weg heb gelopen, is mijn basissnelheid hoog. Die snelheid kan ik dan weer meenemen als ik aan trailrunning doe.” Na de overwinning in Baskenland ging de focus op haar werk en het binnenhalen van haar PhD. Ze liet daarom afgelopen juli het WK in Eugene schieten. Bij de EK atletiek in München, in augustus, ging ze wel van start. Opnieuw schreef ze historie. Haar bronzen plak betekende de eerste EK-medaille op de marathon voor een Nederlandse vrouw. De periode dat ze haar tijd moest verdelen tussen hardlopen en werken, is nu voorbij. Nienke behaalde haar PhD, gaat tegenwoordig door het leven als doctor of Science. “Ik heb echt geluk gehad met een baas die zo begripvol was. Hij stemde toe dat ik mee kon op trainingskamp. In periodes dat er geen wedstrijden waren, kon ik wat meer werken om het in te halen. Geen idee hoe het was gelopen als hij er anders in had gestaan.” Leergierig & nieuwsgierig Veel marathonlopers kiezen Kenia of Ethiopië als uitvalsbasis, Nienke niet. “Ik heb nu geen baan meer waarvoor ik in Zwitserland moet zijn. Toch wil ik mijn basis daar houden.” Never change a winning team. Benjamin Ueltschi blijft de trainer van Nienke. “Ben begeleidt me heel intensief, past alles aan op mijn wensen. Hij zoekt ook atleten aan wie ik me op kan trekken tijdens trainingen. Ik ben heel erg leergierig, ben iemand die altijd meer wil. Omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet van mezelf. Ik ben ook erg nieuwsgierig, stel heel veel vragen aan mijn coach. We zijn ook vaak aan het meten en ik pak altijd meteen de andere data erbij om te kunnen vergelijken. Voorheen kon ik balen als mijn waardes minder waren dan ervoor. Nu lukt het me beter om dat te accepteren. Ik kan niet altijd op het niveau zitten van vlak voor een marathon.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen' Nienke is nu dus fulltime hardloopster. “Alle dingen die mij stress op zouden kunnen leveren, zijn weg. Ik heb geen baan meer. Nou ja, hardlopen is nu mijn werk... Ik ben heel flexibel, kan overal naartoe. Ik hoef niet meer te overleggen met mijn baas als ik ergens heen wil. We gaan bekijken wat voor effect het op mij heeft als ik me volledig op het hardlopen concentreer. Ik kan de tijd nemen om te herstellen van inspanningen. Voorheen had ik best vaak haast. Even snel eten, geen tijd om te rusten, meteen weer door met werken. En als over een tijdje blijkt dat ik me erg verveel, kan ik er altijd nog iets anders bij gaan doen. Ik wil het eerst even aankijken, kan er altijd nog een baan naast nemen.” Er is nog iets wat haar in Zürich houdt: de liefde. “Mijn vriend Lars en ik wonen samen, hij heeft een baan daar. Hij is Nederlander en is aan de universiteit gebonden. Ik heb hem daar ook ontmoet. Hij probeert zijn PhD in september 2023 af te ronden en kan daarna blijven voor een Postdoc. Lars vindt het heel leuk wat ik doe en is zelf ook begonnen met hardlopen. Hij is flexibel met zijn werk, kan vaak met me mee.” Boston & Parijs Ze heeft in korte tijd naam gemaakt. Tegenstanders houden rekening met haar. “Ik ben normaal iemand die in de schaduw bivakkeert. Ik vond het lekker dat niemand naar me keek, dan kon ik mijn eigen ding doen zonder dat iemand iets van me verwachtte. Nu moet ik er wel aan wennen dat ik bij het EK vooraan mocht starten en dat mijn naam om werd geroepen. Iedereen weet ineens wie ik ben. Best spannend.” De verwachtingen zullen voortaan ook anders zijn als ze aan de start verschijnt. “Die druk begin ik wel te voelen. Ik ben bezig om dat een plek te geven, omdat die druk me ook kan gaan belemmeren. Ik heb zelf nooit aan winnen gedacht als ik ergens aan de start stond. Laat staan dat andere mensen dat van me verwachtten. Ik moet uitschakelen wat mensen over me zeggen en van me denken.” In 2023 hoopt Nienke weer een sprongetje te maken. Op 17 april wacht weer een mooie uitdaging, op die dag zal ze meedoen aan de Boston Marathon, een van de zes World Marathon Majors. In de voorbereiding won ze de CPC Loop, de halve marathon liep ze in 1.07.44, drie minuten sneller dan haar oude toptijd. “Boston is de eerste major die ik ga lopen,” zegt ze stralend. “Het parkoers bij de Boston Marathon gaat op en af, dat vind ik geweldig met mijn achtergrond als trailrunner. De tijd die ik loop is niet zo belangrijk. Later in het jaar wil ik een marathon gaan lopen waarbij ik meer voor een snelle tijd ga. Ik ga nu vooral kijken hoe ik me verhoud tot alle toppers die daar van start gaan.” De Olympische Spelen in Parijs van volgend jaar zitten ook al in haar hoofd. Dit jaar wil ze de olympische limiet lopen, voor vrouwen gesteld op 2.26.50. “Parijs is het grote doel voor de komende periode. Hardlopen op de weg staat de komende tijd echt op één. Ik wil het wel blijven combineren met trailrunning, daar word ik ook weer beter van op de weg, maar ik mag niet te veel risico lopen. Onlangs gleed ik uit tijdens trailrunning en brak ik mijn pols. Na die val twijfelde ik even of ik daarmee door moest gaan. Ik heb besloten de meest technische races over te slaan. Races waarin flink geklommen wordt, vind ik het leukst en daarin maak ik minder kans op een val. Trailrunning is voor mij ook een fijne afwisseling, even het hoofd leegmaken.” 'De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde' Vraag is natuurlijk hoeveel sneller ze nog kan dan haar persoonlijk record van 2.22.51. “Ik heb natuurlijk wel tijden in mijn hoofd die ik wil lopen,” zegt ze zonder die tijden te verklappen. “Bij de WK atletiek liepen de toppers 2 uur en 17 minuten, voor zo’n tijd ben ik denk ik nog niet klaar. Ik wil eigenlijk ook niet te veel bezig zijn met een bepaalde tijd halen. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, mag geen stappen overslaan en moet vertrouwen op het proces. Natuurlijk denk ik ook dat ik nog stappen kan maken. Zeker nu ik geen andere baan meer heb, moet dat mogelijk kunnen zijn. Hoe gaat het als ik meer hersteltijd heb? Hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Ga ik sneller herstellen, waardoor ik harder kan trainen? Afwachten. Ik weet wel al dat ik het op een heel slimme manier wil doen, want ik wil dit nog lang blijven doen.” En als over een aantal jaren haar hardloopcarrière eindigt, dan heeft ze ook al ideeën wat ze wil doen. “Ik zou graag voor een sporthorlogemerk willen werken. Of voor de European Space Agency, ESA.” En als de kans zich voordoet om ooit naar Mars te kunnen? “Lastig,” lacht Nienke, “toen de ESA een tijdje terug een oproep deed om astronauten te werven voor reizen naar de maan, heb ik me opgegeven. Ik ben niet gekozen, tijdens de sollicitatieprocedure werd ik al snel afgewezen. Die astronautentraining leek me zo mooi. De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik verder ook niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde.” Helden Magazine 66 Het verhaal van Nienke Brinkman komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Niek Kimmann (25) en Jelle van Gorkom (30) hadden een gedeelde droom: olympisch BMX- goud in Tokio. De een slaagde daarin, en werd een paar weken later ook nog wereldkampioen. Aan de droom van de ander kwam in januari 2018 een wreed einde. De twee vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom zitten aan de keukentafel van Richard Kimmann, Nieks vader, in Dedemsvaart. Er ligt een koffer met kleren in de woonkamer. Het olympisch goud ligt er achteloos tussen. Niek houdt rust, na een even intense als succesvolle zomer op de BMX. Jelle is met heel andere dingen bezig. De oud-BMX’er, winnaar van olympisch zilver in 2016 in Rio, is nog altijd aan het revalideren van zijn ongeluk op de BMX-baan op Papendal, bijna vier jaar geleden, waarbij hij halfzijdig verlamd raakte en hersenschade opliep. Over zijn revalidatie schreef hij een boek: Accepteren en doorgaan. En hij werd gevolgd voor de gelijknamige documentaire. Terwijl we praten laat Jelle een filmpje zien dat van hem gemaakt is in de NOS-studio tijdens de olympische BMX-finale. Hij schreeuwt: ‘Come on, come on, blijven fietsen. Netjes, clean, dit kun je, netjes. Ja, hij zit goed. Dit wordt hem, dit wordt hem. Come on, come on. Go go, door, door. Jaaa. Supervet, supervet!’ Niek: 'Toen ik op die official was geklapt, zei mijn coach Liam: 'Misschien was dit wel goed voor je, anders was het een walk in the park'' Niek Kimmann: “Mooi om te zien, hè. Supervet dat iedereen meeleefde, en vooral dat Jelle dat zo deed.” Dieseltje Niek Kimmann blikt terug op hét moment uit zijn carrière, de olympische finaledag in Tokio. “De wedstrijden waren in de ochtend en ik ben geen ochtendmens. Ik ben een dieseltje, kom langzaam op gang. Om zes uur ging de wekker al. Normaal gesproken heb ik moeite met slapen voor een wedstrijd. Voor het WK in 2019 zag ik de zon opkomen en lag ik nog steeds wakker. Maar nu had ik zeven uur geslapen. In de douche was mijn hartslag al hoger dan normaal en ik besefte: als ik straks rond lunchtijd terug ben in het appartement, dan weten we wie er olympisch kampioen is. Tijdens het ontbijt zei mijn team- en kamergenoot Joris Harmsen: ‘Jij zit hier straks met een gouden medaille om je nek.’ Joris had een voorgevoel dat ik zou winnen.” Toch was dat niet vanzelfsprekend. Drie dagen voor de kwalificaties stak er tijdens een training een official voor zijn neus de baan over. Het gevolg: een harde knal en een gespleten knieschijf. “Natuurlijk was ik boos. Na een paar minuten begon ik mijn knie te voelen. Ik probeerde een rondje te fietsen, dat lukte niet. De tranen liepen over mijn wangen. De drie dagen erna waren een rollercoaster. Het ene moment dacht ik: het gaat goed, ik kan rijden. Het andere moment: het is voorbij. Maar in onze sport zijn er zoveel dingen die je niet in de hand hebt, daar leer je mee omgaan. Als je valt in de eerste ronde moet je met schaafplekken gewoon starten in de tweede rit. Ik dacht: ik kan me hier heel druk om maken, maar ik kan er toch niks aan veranderen. Die knie is al kapot. Het vervelende was dat ik de rest van de dagen niet kon trainen. Maar ik vond dat ergens ook een uitdaging. Kon ik met een kwart van de tijd die mijn concurrenten aan trainingsdagen hadden, nog steeds meedoen om de prijzen? Van de dokter had ik een aardig recept met pijnstillers gekregen.” Eenmaal op de baan aangekomen, begon het te regenen. “Ik vond het wel grappig. De meeste BMX’ers hadden zich vijf jaar lang druk gemaakt om de hitte in Tokio. Ik had al die jaren nauwelijks tijd doorgebracht in een klimaatkamer, wilde er geen ding van maken. En toen regende het zelfs.” Vanwege de regen werden de wedstrijden uitgesteld, een gelukje voor Niek. “De pijnstilling viel verkeerd op mijn maag en ik had ontzettende kramp in mijn buik. Ik weet nog dat ik op de grond lag en hoorde dat ik nog 45 minuten had. Dat moet genoeg tijd zijn, dacht ik. Het was zeker in mijn voordeel dat de finale was uitgesteld. Die dag zat alles mee.” Jelle: “Ik was er minder blij mee. Ik zat in de NOS-studio als analist, moest daar om twee uur ’s nachts zijn, omdat de wedstrijden om drie uur ’s nachts zouden beginnen. Toen het was uitgesteld, dacht ik als eerste: nou, ik ben lekker voor niks opgestaan. Het was slopend, want ik had amper geslapen.” Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Niek Kimmann en Jelle van Gorkom komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder was Dai Dai N’tab ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Eliud Kipchoge is de koning van de marathon. Paralympisch sprintkampioene Marlou van Rhijn, olympisch kampioene 800 meter Ellen van Langen, oud-schaatser en meervoudig wereldkampioen Erben Wennemars en cabaretier en hardloopfanaat Dolf Jansen gingen op audiëntie bij het gezicht van het NN Running Team. “Ik ben best een beetje zenuwachtig,” verzucht Erben Wennemars. Hij kijkt naar Eliud Kipchoge die verderop een tv-interview geeft. Na zijn schaatsloopbaan is Erben fanatiek gaan hardlopen. “Ik ben niet snel onder de indruk van mensen, maar deze man is een ongelooflijke held voor mij. Hij is gewoon de Johan Cruijff van de marathon.” Dolf Jansen knikt. De cabaretier doet al ruim veertig jaar aan hardlopen. Ook voor hem is de regerend olympisch kampioen en wereldrecordhouder (2.01.39, Berlijn 16 september 2018) op de marathon een grote inspiratiebron. Op 12 oktober 2019 liep de 35-jarige Keniaan de klassieke afstand tijdens een speciaal voor hem in Wenen georganiseerde solorace als eerste mens onder de twee uur. Hij liep uiteindelijk 1.59.40, een tijd die vanwege het officieuze karakter van het evenement niet als wereldrecord werd aangemerkt. Voorafgaand aan de race maakte Dolf een gedicht met als titel Sub2. ‘A sub-4-minute-mile was impossible Until it wasn’t A sub-10-second 100 metres was impossible Until it wasn’t A man on the moon was impossible Until it wasn’t Berlin without the wall was impossible Until it wasn’t A black US President was impossible Until it wasn’t So much is impossible Until it isn’t Anymore A sub-2-hour-marathon is impossible Until it isn’t Anymore And just try to imagine Eliud Kipchoge’s smile As he crosses that finish line Achieving the impossible’ Daarna komt ook Blade Babe Marlou van Rhijn, drievoudig paralympisch kampioene en de snelste vrouw op blades op de 100, 200 en 400 meter, restaurant Wils, tegenover het Olympisch Stadion, binnen, gevolgd door Ellen van Langen. Voor de olympisch 800 meterkampioen van 1992 is Eliud geen onbekende. Zij is na haar sportcarrière manager en organisator van atletiekevenementen geworden bij Global Sports Communication, het managementbureau dat ook Eliud bijstaat. Ze begroeten elkaar met een elleboog, het is niet anders in tijden van corona. Twee dagen eerder heeft Eliud de marathon van Londen gelopen. Pas voor de tweede keer in veertien marathons wist hij níet te winnen. Zijn achtste plek was wereldnieuws. Tijdens die wedstrijd bleek hij last te hebben van zijn rechteroor en dat euvel heeft hij net laten checken bij sportarts Peter Vergouwen. “Hoe gaat het met je oren?” wil Erben weten. “Goed, ze hebben niets kunnen vinden,” zegt Eliud met een grote glimlach. “Hoe voelen je benen nu, twee dagen na een marathon?” vraagt Erben. “Een beetje pijnlijk, maar that’s life voor een marathonloper.” Nadat hij een aantal boeken heeft gesigneerd, een handtekening met daaronder de voor hem heilige cijfercode ‘1:59:40’, schuift hij aan voor een goed gesprek op anderhalve meter afstand van elkaar over hardlopen in de vorm van vijf stellingen. Hardlopen zorgt voor blijdschap Eliud: “Hardlopen is het beste medicijn dat er is. Als je gestrest bent, ga dan de deur uit om te rennen. Ik zeg ook altijd tegen zakenmensen: ga hardlopen en je zal merken dat de ideeën ineens opborrelen. Blokkades in het hoofd verdwijnen als je gaat rennen. Hardlopen zorgt voor een gelukzalig, bevrijdend gevoel. Voor mij is het zo dat mijn lichaam tot rust komt als ik één of twee uur aan het hardlopen ben.” Erben: “Als ambassadeur van Nationale-Nederlanden en van The Daily Mile ga ik geregeld langs scholen en ik vertel de kinderen ook altijd dat ze elke dag lekker een kwartiertje hard moeten lopen. Daar worden ze gelukkig en gezond van. En, zoals jij zegt, het opent je geest. En dat zorgt er weer voor dat kinderen beter hun best kunnen doen op school. Ik was vandaag best zenuwachtig om jou te ontmoeten. Daarom besloot ik hard te gaan lopen. Ik heb zes kilometer gelopen, normaal gesproken ren ik langer, maar het zorgde ervoor dat ik energie kreeg, dat ik de dingen in m’n hoofd weer op een rijtje kreeg. Ik voel altijd zoveel prikkels van buitenaf en ik kan alles een plekje geven als ik ga hardlopen.” Ellen: “Jij gaat toch ook altijd hardlopen voordat je een voorstelling hebt, Dolf?” Dolf: “Klopt. Maakt niet uit waar in Nederland ik op moet treden. Voor mij geldt ook heel sterk dat ik door hard te lopen vrij wordt in m’n hoofd, dat ik ineens oplossingen zie die ik daarvoor niet zag. Er komen dan ook vaak zinnen voor een gedicht naar boven, of ineens schiet me een grap te binnen die ik kan gebruiken voor mijn voorstelling. Die gedachten of oplossingen komen omhoog omdat je verder alles los kunt laten als je hardloopt. Weet je dat het gedicht dat ik over Eliud schreef ook is ontstaan tijdens het hardlopen? Ik dacht aan Eliud toen hij op het punt stond de barrière van twee uur op de marathon aan te vallen en tijdens het hardlopen bedacht ik een paar zinnen. Toen ik thuiskwam, heb ik ze meteen opgeschreven en daarna heb ik het hele gedicht gemaakt. De inspiratie ontstond omdat ik aan het lopen was. En het komt ook op, omdat er op dat moment niets moet.” Marlou, lachend: “Ik ervaar hardlopen anders, ben sprintster en loop dus alleen korte afstanden. Ik haal super veel plezier uit snelheid, uit zo hard mogelijk lopen. Dat vraagt een korte, heftige focus.” Ellen: “Ik hou nog steeds van hardlopen, maar mijn probleem is dat ik vaak geblesseerd ben. Nu ook weer. Ik kan best jaloers zijn als ik mensen lekker zie hardlopen. Als ik in de auto zit en ik zie mensen dat doen, dan denk ik meteen: ik zou ook zo graag lekker hardlopen. Ik word er zo blij van. Voor mij geldt dat problemen op het werk ineens verdwijnen tijdens het hardlopen. Ik zie ineens oplossingen. Maar mijn probleem is dat ik dan zo snel mogelijk naar huis wil om wat met die gedachten te doen. En dan begin ik dus harder en harder te lopen.” Dolf: “Dus daarom won jij in Barcelona olympisch goud op de 800 meter!” Over vijf jaar wordt er bij de mannen in wedstrijdverband onder de twee uur gelopen op de marathon. Dolf, hoofdschuddend: “Dat kan ik me echt niet voorstellen.” Eliud: “Ik denk van wel. Wij lopen sinds de oprichting van het NN Running Team in 2017 allemaal veel harder. We motiveren en helpen elkaar. Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen. En iedereen heeft nu ook kunnen zien dat het niet langer onmogelijk is om een marathon onder de twee uur te volbrengen.” Eliud: 'Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen' Marlou: “Voorbeelden zijn zo belangrijk in de sport. Als je iemand iets ziet doen wat nog niet is gedaan, dan zorgt dat voor een intrinsieke motivatie. Je ziet dat iets mogelijk is en denkt: dat wil ik ook. En hoe mooi is het om de persoon te zijn die de nieuwe standaard neerzet?” Dolf: “Ik weet nog de eerste marathon die gelopen werd onder de 2 uur en 8 minuten. Daarna lukte dat meerdere atleten. Hetzelfde verhaal toen de barrière van 2 uur en 6 minuten gebroken werd. Is het vooral een mentaal iets?” Eliud: “Dat is het absoluut. Je ziet vaak in sport dat als iemand iets heeft gedaan dat lange tijd voor onmogelijk werd gehouden, in korte tijd meerdere mensen dat lukt. Omdat iedereen ineens weet dat het kan. De jongens die dagelijks met mij trainen, weten nu ook: ik kan hem volgen tijdens de training, we hebben hetzelfde trainingsprogramma, dus waarom zou ik dan niet zijn tijden kunnen lopen? Ze moeten nu denken: ik kan het ook. Dat ze niet in beperkingen moeten denken, leer ik de jonge jongens in het team ook.” Erben: “Maar je zorgt er met jouw aanwijzingen wel voor dat het voor jezelf steeds moeilijker wordt om te winnen.” Eliud: “Ik heb heel veel andere atleten de weg gewezen, vind ik mooi. En ik heb in Londen ook laten zien dat ik ook maar gewoon een mens ben, geen supermens.” Erben: “Jij vindt: records zijn er om gebroken te worden.” Eliud: “Ja, dat is voor mij de essentie van sport.” Erben: “In wedstrijden en trainingen zie ik altijd dat jij voorop loopt. De rest volgt jou. Voel jij veel druk dat iedereen altijd naar jou kijkt?” Eliud knikt: “De druk is hoog, maar ik ervaar dat altijd als positieve druk. Ik wil ook altijd vooroplopen. Om mezelf uit te dagen. Maar ik help daar het team ook beter mee dan wanneer ik me ga verstoppen in de groep.” Dolf: “Maar zoals Erben net zei, je kunt ook denken: ik moet mijn concurrenten niet te goed maken.” Eliud: “Weet je wat het met hardlopen is? Je kunt het niet alleen. Op het niveau waarop wij dat doen, is het heel lastig om in je eentje die snelheid te ontwikkelen tijdens de trainingen. Daar heb je echt elkaar voor nodig. Mentaal wordt het ook veel moeilijker als je alles alleen moet doen.” Ellen: “Je hebt inderdaad anderen nodig. Zo was het ook bij mij op de baan. Er waren altijd atleten die bepaalde specialiteiten hadden. Je moet van elkaar kunnen leren om beter te worden.” Erben: “Maar hoe slaag je erin om al zo lang de leider van de groep te zijn en bijna elke marathon waar je start te winnen?” Eliud: “Door positief te denken.” Erben: “Heb je nooit twijfels?” Dolf: “In Londen werd je achtste. Je had last van je oor, je lichaam deed niet helemaal wat je ervan had verwacht. Wat is het positieve wat je hebt overgehouden aan die marathon?” Eliud: “Een achtste plek is niet het einde van de wereld. De zon gaat vanzelf weer schijnen. En zo erg is het niet om af en toe eens het gevoel van een nederlaag te ervaren. Dat zorgt ervoor dat je weer vol motivatie aan het werk gaat. Dat is het positieve. Als topsporter moet je verlies kunnen accepteren.” Erben: “Ik heb als schaatser meer verloren dan gewonnen...” Eliud: “Ik ben ervan overtuigd dat je meer voldoening haalt uit een overwinning als je weet wat het is om te verliezen en hoe je daar mee om moet gaan. Dat leer ik de jonge jongens met wie ik train ook. Als je een nederlaag aangrijpt om weer keihard aan de slag te gaan, dan is de overwinning die volgt des te mooier. Op die manier kun je altijd iets positiefs uit een teleurstelling halen.” Er moet meer aandacht komen voor de prestaties van paralympische atleten op de marathon Marlou: “De marathon is met afstand de discipline in de atletiek waar paralympische sporters het meest zichtbaar zijn. Aan bijna alle World Marathon Majors doen paralympische atleten mee. Geweldig.” Eliud: “Ik vind het heel belangrijk dat mannen, vrouwen en paralympische sporters meedoen aan de marathon. Ik kijk altijd naar de paralympische sporters op de marathon, maak vaak een praatje met hen. Weet je wat ik mooi vind? Dat ze altijd blij zijn. Ik vind het terecht dat ze de aandacht krijgen, dat verdienen ze net zo goed als ik.” Marlou: “Kennen jullie trouwens het verhaal van Richard Whitehead? Hij mist beide onderbenen en heeft in 2013 op blades veertig marathons in veertig dagen gelopen.” Dolf: “Allemachtig!” Eliud: “Echt waar?” Marlou: “Dat het verhaal niet bij iedereen bekend is, geeft wel antwoord op de stelling. Er is dus nog niet genoeg aandacht voor paralympische sport in het algemeen. Maar van de marathonwereld kunnen veel andere sporten en evenementen nog veel leren als het gaat om de aandacht voor paralympische atleten. Op de sprint is het in elk geval minder goed georganiseerd voor ons paralympische atleten.” Erben: “Er moet meer aandacht gaan naar de paralympische sport. Het is zo inspirerend wat paralympische atleten doen.” Marlou: “Dat vind ik ook. Daarom ben ik ook mijn foundation begonnen. Voor gehandicapte kinderen moet er een gelijke behandeling komen en gelijke kansen zijn. Weg met het hokjesdenken. Sport moet voor elk kind net zo leuk en vanzelfsprekend zijn. Daar maken wij ons hard voor.” Dolf: “En dan kunnen kinderen met een handicap in Nederland nog opkijken tegen jou, Marlou. Die zien iemand die presteert op het hoogste niveau. In Afrikaanse landen zal het leven voor mensen en vooral kinderen met een handicap nog vele malen moeilijker zijn.” Marlou: “Daarom is het zo belangrijk dat het zichtbaar is. Omdat mensen geïnspireerd raken als ze iemand op blades of in een rolstoel een marathon zien volbrengen.” Ellen: “Op de baan is er ook aandacht voor paralympische atleten. In de Diamond League bijna niet, maar bij de atletiekevenementen die daar onder zitten wel veel meer.” Marlou: “Maar het mooie van de Diamond League is juist dat het wereldwijd wordt uitgezonden.” Ellen: “Belangrijk is ook dat er lokale paralympische sterren zijn voor organisatoren. ik snap ook dat je, als je zo denkt, in die vicieuze cirkel blijft.'' Erben: ''Eigenlijk zouden de Paralympische Spelen geïntegreerd moeten worden in de normale Olympische Spelen.'' Marlou: ''Dat is mijn droom.'' Dolf: ''Het wordt wel heel lastig om dat logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Het programma zit natuurlijk al heel erg vol bij de Olympische Spelen. Maar ook daar moeten ze een oplossing voor kunnen vinden.'' Ellen: ''Zeker. Het is toch al de vraag hoe de toekomst van de Olympische Spelen eruit zal zien.'' Marlou: ''Toen ik begon met atletiek trainde ik lekker samen met mijn vrienden en vriendinnen. Er was geen onderscheid, iedereen was gelijk. Toen ik aan grotere wedstrijden mee mocht gaan doen, werd er wel ineens onderscheid gemaakt. Ik vond dat heel vreemd. Als we het over sport hebben, dan praten we vaak over gelijkheid, samen spelen en het opdoen van zelfvertrouwen. Dan is het moeilijk te rijmen dat tegelijkertijd mensen van elkaar worden gescheiden. Het is toch vreemd dat mijn vriendje met wie ik altijd heb getraind naar een ander toernooi ging dan ik?'' Dolf: ''Dat is inderdaad vreemd. Er zou geen onderscheid gemaakt moeten worden tussen jouw blades of mijn dunnen beentjes.'' Marlou: ''Bij het EK in Amsterdam, in 2016, was de paralympische sport onderdeel van het programma. Geweldig. Churandy Martina liep de 200 meter, Dafne Schippers liep de 200 meter, een Wheeler deed de 200 meter en ik liep de 200 meter. Zo hoort het. Maar zoals Ellen net aangaf, dat kwam natuurlijk ook doordat we in Nederland een paar bekende en heel goede paralympische atleten hebben. Er waren vier of vijf onderdelen waaraan ook de lokale paralympische helden meededen. Er was een medaille-uitreiking en iedereen werd gelijk behandeld. Ik hoop dat op een dag dit als vanzelfsprekend gezien zal worden. Ik ben wel van mening dat wij als paralympische sporters steeds meer zichtbaar worden, het gaat dus de goede kant op.” Een blanke West-Europeaan zou ook een wereldrecord moeten kunnen lopen op de marathon. Eliud: “Waarom niet? Als je denkt: ik ben wit, dus ik kan een marathon niet onder de twee uur lopen, dan lukt het je ook niet. Mensen denken vaak dat alleen Afrikanen toptijden kunnen lopen op de marathon. Dat is niet waar. Waarom atleten uit Afrika het zo goed doen op de marathon is omdat we de goede faciliteiten en omstandigheden hebben om hard te trainen. Daar gaat het om. Maar als een witte atleet gaat trainen onder gelijke omstandigheden, waarom zou hij dan niet tot hetzelfde in staat zijn?” Marlou: “In de paralympische sport is dat ook het geval. Daar gaat het om de blades en om de verschillende categorieën. Ik zeg ook altijd: begin eerst eens met keihard te trainen.” Ellen: “Het gaat om toewijding. De sporters die bereid zijn harder te trainen en meer te leven voor hun sport zullen het verst komen. Je moet je ogen kunnen sluiten voor alle afleidingen die er zeker vandaag de dag buiten de sport liggen.” Dolf: “Zoals ik in m’n gedicht over Eliud al stelde: er zijn zoveel dingen waarvan we dachten dat het niet mogelijk was. We hadden met Barack Obama ook een zwarte Amerikaanse president. Dat hielden we pakweg twintig jaar terug ook voor onmogelijk. En nu heeft Eliud dus een marathon onder de twee uur gelopen. Voor mensen geldt: als we geloven dat we het kunnen, dan zijn we tot heel veel in staat. Alles is mogelijk en geen mens is gelimiteerd. Het is dus mogelijk, maar ik zou zo snel even niet weten welke witte atleet met Eliud onder de twee uur kan duiken op de marathon.” Ellen: “Met topsport gaat het er ook om: hoe erg ben jij bereid om de pijn toe te laten? In hoeverre kun je die uitschakelen? Dat is een mentaal ding.” Eliud: “Op de baan zie je Europeanen nu heel hard lopen. Op de langere afstanden zie je hen de tijden verbeteren die ik vroeger op de baan liep. Nou, dan kun je het op den duur ook op de marathon. Het is dus mogelijk. If you are ready to go for it.” Goede hardlopers zijn als goede wijn: hoe rijper, hoe beter. Dolf, lachend: “Yes! Ik ben 57.” Eliud: “Het kost heel veel trainingsuren voordat je een goede marathonloper bent. Het gaat letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje.” Dolf: “Ik trainde vorig jaar voor de marathon van Berlijn en merkte dat ik na 41 jaar hardlopen nog steeds dingen leer over hardlopen en mijn lichaam. Ik word niet meer sneller, maar ik loop wel beter dan een paar jaar geleden. Mentaal ben ik sterker en ik loop ook lekkerder.” Marlou: “Bij mij als sprintster is het heel dubbel. De ene keer kan ik tevreden zijn met een wedstrijd waarin ik niet mijn snelste tijd, maar wel lekker heb gelopen. Als atleet voel ik me meer volwassen, ik kan ook goed het doel in ogenschouw hebben. Als jongere atleet was ik tegelijkertijd ook heel strikt, maar deed ik dingen wat vaker op gevoel. Nu is het allemaal verstandiger, ben ik meer gefocust en heb ik het grote doel in m’n hoofd. Die jeugdigheid en niet over dingen nadenken, was ook fijn.” Ellen: “Ervaring en een bepaalde rust zorgen ervoor dat je als atleet goed kunt presteren. Toen ik jong was en ik voelde iets waardoor ik een training over moest slaan, dan dacht ik meteen: dit is het einde van de wereld. Als ik een paar dagen niet kon trainen, dan was ik totaal in paniek. Later leerde ik dat het soms juist goed was om een paar dagen rust te nemen en op die dagen een alternatieve training te doen. Als je ouder bent, weet je ook beter hoe je lichaam werkt. Je leert de juiste beslissingen te nemen. Maar voor langere afstanden zijn de ervaring en rust die met de jaren komen belangrijker dan voor de explosieve nummers op de baan. Dan verlies je met de jaren juist iets van je snelheid en explosiviteit. Bij de langere afstanden kun je daardoor langer mee op hoog niveau.” Erben: “Hoe ouder je wordt als topsporter, des te meer je mentaal in balans bent. Dat is in mijn ogen de sleutel. Toen ik jong was, trainde ik zo hard als ik kon. Ik deed de dingen die me werden opgedragen. Met de jaren kreeg ik meer gevoel voor sport. Ik leerde te voelen of de trainingen bij me pasten, maar ik vond ook een balans tussen sport en mijn gezinsleven. Mijn aanpak paste met de jaren ook steeds beter bij de manier waarop ik tegen het leven aankeek. Het lopen van marathons is voor mij ook een zoektocht. Als ik het over mezelf heb: het is voor mij echt zoeken naar het juiste ritme. Ik kan ook echt emotioneel worden als ik een wedstrijd uit heb gelopen op de juiste manier, in het ritme waar ik me goed bij voel. Zoals ik dat vorig jaar in Berlijn voelde. Twintig jaar geleden had ik geen marathon kunnen lopen. Toen stond ik heel anders in het leven. Ik wilde recht op mijn doel af gaan en iedereen moest maar aan de kant.” Eliud: “Je bent als mens nu aan het landen.” Erben: “Klopt. Het was de bedoeling om dit jaar de NN marathon Rotterdam te lopen samen met Arjen Robben. We trainden samen. Helaas ging de marathon niet door. Ons doel was om de marathon te lopen in een tijd van rond de drie uur. Ik zei tegen Arjen: je zult zien dat het volbrengen van een marathon je hetzelfde gelukzalige gevoel zal geven als het scoren van een belangrijke goal in een vol stadion. Het gaat alleen niet om het resultaat dat voor het geluk zorgt, maar de bekroning van een lange voorbereiding en aanpak. Het mooie van marathonlopen is: ik kan anoniem als driehonderdste finishen, maar ik voel hetzelfde gelukzalige gevoel als toen ik als schaatser een internationale wedstrijd won in een vol stadion. Als ik eerder zo in het leven had gestaan, dan had ik in mijn ogen ook een hoger niveau kunnen halen als schaatser.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Eliud Kipchoge komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Ze zouden deze zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide roet in het eten. Paul Raats fotografeerde sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio. Harrie Lavreysen - Baanwielrennen - “Het zijn bijzondere tijden, waarin we zo goed mogelijk proberen door te trainen. Krachttraining doe ik in de achtertuin en de baantraining hou ik op de weg. Ik woon samen met mijn ploeggenoot Nils van ‘t Hoenderdaal, dus we kunnen met elkaar trainen, Dat is fijn. Inmiddels hebben we wat afgelegen weggetjes gevonden, want met 75 kilometer per uur op een fiets zonder rem een weg op schieten waar ook ander verkeer is, gaat niet. We missen alleen de vier bochten die we op de baan wel hebben. Het is niet anders. Het zat er al een tijdje aan te komen dat de Spelen zouden worden uitgesteld. We konden zien wat er gebeurde in de wereld en het is logisch dat het niet door kon gaan. De dag dat ik het hoorde, voelde ik me niet heel rot. Ik dacht meteen: doorpakken, op naar volgend jaar. Plannen na Tokio had ik nog niet gemaakt, maar het voelt wel alsof ik een jaar stilsta. Maar goed, iedereen zit in hetzelfde schuitje. De WK hebben we nog kunnen rijden eind februari. Sommige sporters hebben dit jaar überhaupt geen wedstrijden gehad, wat dat betreft hebben wij nog geluk gehad. Ik ben blij dat we daar hebben kunnen laten zien hoe goed we zijn. Met drie gouden plakken, op de teamsprint, keirin en individuele sprint, keerde ik huiswaarts. Natuurlijk is het voor onze ploeg balen dat de Spelen niet doorgaan, we stonden er allemaal zo goed voor. Maar ik zie nu geen reden om volgend jaar niet in dezelfde vorm te verkeren. Deze periode gebruik ik om nog sterker te worden en onze basis zo perfect mogelijk te maken. Stilstaan is achteruitgaan. En ik wil nog beter worden Alexander Brouwer - Beachvolleybal - “Mijn maatje Robert Meeuwsen met wie ik al tien jaar samenspeel, heb ik sinds maart niet meer gezien. Alleen via videogesprekken met andere vrienden, want we zitten in dezelfde vriendengroep. Naast sporten mis ik het sociale aspect enorm. Het is onwerkelijk dat ons wedstrijdseizoen is afgelopen voordat het amper was begonnen. We hadden pas één toernooi gespeeld. Het is ook bizar dat zoiets groots als de Spelen is uitgesteld. Maar ik was ook opgelucht dat ze, zoals het er nu naar uitziet, niet zijn afgelast. Vervelen doe ik me thuis niet, ik heb genoeg te doen. Ik spendeer veel tijd met mijn zoontje en sinds december wonen we in een nieuw huis waar nog veel aan moet gebeuren, vooral in de tuin. Ik ben een schuur aan het bouwen en de bestrating aan het aanleggen. Daar blijf ik meteen een beetje fit van. Mijn sponsor Red Bull heeft me een net gegeven dat ik in de tuin heb opgehangen. Zo kan ik een beetje trainen, smashen tegen de radiator die tegen de schutting aanstond. Ik heb er een video van gemaakt en die op Instagram gezet. Die is inmiddels viral gegaan, meer dan twee miljoen keer bekeken. Andere beachvolleyballers hebben mijn voorbeeld gevolgd, lachen toch? Maar om eerlijk te zijn, is mijn motivatie om thuis te trainen best ver te zoeken. Ik ben sowieso een kortetermijndenker en -planner en zie nu even niet het nut in van trainen. Wel probeer ik mijn basisconditie op pijl te houden. Stel dat er nog iets op het programma komt, dan moet ik snel wedstrijdfit kunnen worden. Toch ben ik al een paar kilo aan spiermassa verloren. Twijfelen om door te gaan, deden Robbert en ik niet. Ook onze nieuwe coach Victor Anfiloff heeft zijn commitment gegeven. We zijn alleen allemaal in de wachtrij geplaatst. Eind oktober verwachten mijn vrouw en ik ons tweede kindje. Even kwam nog ter sprake dat onze uitgestelde toernooien in oktober zouden worden ingehaald. Dat had niet echt handig uitgekomen. Nu de Spelen zijn uitgesteld, krijg ik gewoon een druk. Niek Kimmann - BMX - “In eerste instantie werden onze wereldbekers afgelast. Toch was er voor mij toen nog niet zoveel aan de hand. Al reed ik geen wedstrijden meer, ik kon ik me nog steeds goed voorbereiden op de Spelen, onder andere op onze indoor BMX-baan die we thuis in Dedemsvaart hebben. Samen met mijn broertje Justin kon ik goed doortrainen. Het besef dat ook de Spelen misschien niet door zouden gaan, kwam steeds meer. Met de dag veranderde er zoveel, dat het niet veilig en verstandig zou zijn om ze door te laten gaan. Toen het IOC met het besluit naar buiten kwam, was het wel even een schok. Maar het is de beste en eerlijkste beslissing. Wij konden thuis nog wat doen, sommige buitenlandse BMX’ers konden nog volledig trainen en anderen zaten misschien wel op een flat van 10 hoog. Hoe eerlijk is het dan nog? Een van de eerste dingen die je leert in de sport is om dingen te accepteren en je aan te passen. Wel heb ik wat gas teruggenomen na het besluit. Ik had ook minder motivatie om vol door te trainen. We zijn nu onze indoorbaan aan het verbouwen en bezig met een buitenbaan. Ik kom nu aan dingen toe waar ik normaal de tijd niet voor heb. Verder ben ik veel video’s aan het maken. Ik heb een reportage voor de NOS gemaakt en maak video’s voor de KNWU. Dat neemt veel tijd in beslag. Tussendoor train ik, zodat ik een redelijke basis heb als straks alles weer begint. Ik heb me daarom ook nog geen seconde verveeld. In mijn planning is er veel veranderd. Na de Spelen van Rio kwam ik in een soort zwart gat. Ik was even vergeten dat het leven gewoon door zou gaan. Dat wilde ik nu voorkomen, daarom had ik tot 2021 mijn agenda vol staan. Zo wilde ik graag de Amerikaanse serie rijden. Mijn coaches hadden al plannen uitstaan voor me. Die schuiven nu gewoon een jaartje op.” Kim Polling - Judo - “Ik woon in Turijn met mijn vriend Andrea Regis. Het coronavirus heeft heel Italië op een vreselijke manier op z’n kop gezet. Wij mogen alleen voor de echt noodzakelijke dingen naar buiten, verder moeten we binnen blijven. We hebben een speciale trainingsruimte thuis. Verder heb ik het geluk dat mijn vriend ook judoka is, dus ik kan in tegenstelling tot veel andere judoka’s ook echte judotrainingen doen met Andrea. Natuurlijk is zoals bij iedereen de lockdown ook een relatietest. Ik moet zeggen dat het bij ons heel goed gaat. Andrea is altijd zo relaxt, dus dat scheelt. Ik ben soms een beetje geïrriteerd tijdens de trainingen, maar dat ben ik altijd omdat de dingen bij mij nu eenmaal perfect moeten gaan. Ik heb ADHD, daarom plan ik dingen altijd goed. Dat er nu veel onzekerheid is, maakt mij normaal gesproken erg onrustig. Maar de laatste jaren heb ik geregeld met blessures te maken gehad. Eigenlijk komt deze periode overeen met de tijd dat ik geblesseerd was aan mijn rug en knie. Er is een groot verschil: toen vond ik het vooral moeilijk dat ik niets kon en de wedstrijden gewoon doorgingen. Nu kan niemand judoën en dat maakt het zelfs nog iets makkelijker de situatie te accepteren. Wanneer mogen wij judoka’s weer aan de bak? Judo is natuurlijk een contactsport, ik denk dat gezien de risico’s en de verplichte anderhalve meter afstand wij misschien wel de laatste sporters zijn die weer volop kunnen trainen en wedstrijden afwerken. Maar goed, dat is voor alle judoka’s lastig, met of zonder ADHD. Ik liep op schema wat betreft de Spelen, had geen last meer van blessures. Na het EK, dat op het programma stond in mei, zou duidelijk zijn of ik naar de Spelen mocht. Ik stond er goed voor. Wanneer nu de beslissing gaat vallen wie in mijn gewichtsklasse namens Nederland uitkomt in Tokio, weet ik nog niet. Maar goed, voor mij is dat minder erg. Voor iemand als Henk Grol, die echt aan het aftellen was naar de Spelen en daarna zou stoppen, is het veel erger. Ik ga sowieso door tot en met de Spelen van 2024. Door mijn blessures weet ik bovendien hoe het is om er tussenuit te moeten gaan om daarna weer terug te keren.” Kira Toussaint - Zwemmen - “Ik had het al aan zien komen dat de Spelen uitgesteld zouden worden, maar toch kwam het wel even binnen toen het besluit definitief was. Niet dat ik er een traan om heb gelaten, hoor. Dat komt vooral doordat ik de Olympische Spelen van Tokio nooit als eindstation van mijn carrière heb gezien. Ook al was dit jaar de focus natuurlijk op Tokio gericht, ik heb altijd als subdoel voor dit jaar de WK kortebaan in december in mijn achterhoofd gehad. Daar wil ik revanche nemen op 2018 – toen ik naar later bleek ten onrechte positief testte en het WK moest laten schieten- en wereldkampioen worden in een wereldrecord. Omdat dat WK, met de kennis die we nu hebben, nog gewoon doorgaat, is dat het volgende doel geworden. Dat we de afgelopen tijd niet konden zwemmen zoals we gewend waren, maakt het wel lastig. Mijn doel is fit blijven. Ik ga veel met de hond naar buiten, fietst vaak en doe oefeningen in huis. Mijn verloofde Jesse zit gelukkig samen met mij in quarantaine. Aangezien we normaal een langeafstandsrelatie hebben omdat we allebei een sportcarrière hebben – Jesse is waterpolo-international -, zie ik dit als een kans om lekker veel samen te zijn en spelletjes te spelen. We overleven het wel. Er zijn veel ergere dingen in de wereld.” Frédérique Matla - Hockey - “In 2014 heb ik al mogen proeven aan de Spelen, toen ik meedeed aan de Jeugd Olympische Spelen in Nanjing, China. Een te gekke ervaring. Na de Spelen van Rio ben ik aangesloten bij het Nederlands team. Ik heb me dus vier jaar lang kunnen voorbereiden op mijn eerste Spelen. Ook al kwamen de Spelen steeds dichterbij, ze voelden nog best ver weg aangezien we nog midden in het hockeyseizoen zaten en er nog van alles kon gebeuren. Dat is ook gebleken. Het feit dat ik in het moment leef, verlichtte voor mij de klap toen bleek dat de Spelen deze zomer niet doorgingen. Neemt natuurlijk niet weg dat de Spelen hét ultieme doel voor veel topsporters is, zo ook voor mij. Ik keek en kijk er enorm naar uit. Maar gezondheid is op dit moment het belangrijkste. Bovendien zie ik deze gezondheidskwestie als een externe factor waar ik geen invloed op heb en waar ik me dus ook geen zorgen om kan maken. Ik hoop dat wij ook in deze periode met z’n allen kunnen ‘winnen’, door dit virus te verslaan. Deze periode biedt me welruimte om wat meer tijd te besteden aan – hoe ironisch - mijn studie Gezondheid & Maatschappij. Daarnaast blijf ik natuurlijk heel actief en leef ik nog steeds voor mijn sport. Zo ben ik vier à vijf keer per week verschillende soorten hardloopsessies aan het doen op een veld of in het park in de buurt van m’n huis. Daar werk ik ook twee keer per week mijn krachttraining af. Zo blijf ik toch een beetje fit, ondanks dat ik nog niet weet waarvoor.” Femke Heemskerk - Zwemmen - “Toen langzaam duidelijk werd dat de Spelen in gevaar kwamen, was dat natuurlijk wel heftig, daar werd ik in eerste instantie erg verdrietig van. Uiteindelijk was het nieuws dat de Spelen zouden worden uitgesteld juist een grote opluchting. In deze situatie zijn de Olympische Spelen niet belangrijk. Om zoiets te zeggen is vreemd, omdat tot begin maart alles om de Spelen draaide. Nu is het enige doel om gezond te blijven en samen met de rest van de wereld ervoor te zorgen dat er geen nieuwe mensen besmet raken met het coronavirus. Toen bleek dat we thuis moesten blijven, wilde ik zo snel mogelijk naar mijn vriend Guido toe. Omdat ik vreesde dat we elkaar anders lange tijd niet zouden zien. Ik zag Guido in Vancouver. Samen wilden we naar Amerika, waar hij woont, maar ik werd geweigerd voor de vlucht. Een belangrijke reden was dat we verloofd waren en niet getrouwd. We waren van plan in september te trouwen, maar hebben besloten dat toen snel te doen. We belden een ambtenaar, legden de situatie uit en zijn nog dezelfde middag in een koffietentje getrouwd en we hebben ook nog twee getuigen gevraagd, dat was zo geregeld. Binnen twee minuten was de plechtigheid voorbij. Bizar, maar ook heel bijzonder. Ik ben nu bij Guido in Californië en buiten hebben we een gym gemaakt, we hebben wat spinfietsen gehuurd en Guido heeft een klein zwembadje waar ik aan elastiek in kan zwemmen. Twee keer per week maken we ook nog een lange hike, dan zijn we er ook even uit. Je doet wat je kunt, en mijn enige doel is om mentaal en fysiek fit te blijven en het vormverlies zoveel mogelijk teminimaliseren. Als ik naar de positieve kant kijk, heb ik nog nooit zoveel tijd achter elkaar samen gehad met Guido, dat is super fijn. Maar de reden ervan is natuurlijk vreselijk.” Ranomi Kromowidjojo - Zwemmen - “Voor mij was het duidelijk dat de Spelen verplaatst zouden moeten worden met het oog op de mondiale gezondheid en veiligheid. Het betekent dat mijn carrière in ieder geval nog twaalf maanden langer gaat duren. Ik leef voor de Spelen, dus het was geen moeilijke keuze om mijn loopbaan met tenminste een jaar te verlengen. Er zijn nog wel veel vraagtekens hoe de komende maanden eruit gaan zien. Wanneer kunnen we weer normaal trainen, reizen en wedstrijden zwemmen? Ik focus me erg op wat er wél kan en wat ik wél heb, en gelukkig ben ik gezond en heb ik de mogelijkheid om in en rond het huis te trainen. Daarnaast zijn we bezig om een SWIMM in de tuin te plaatsen, een badje met stroming. Hopelijk kunnen mijn vriend Ferry Weertman en ik snel in onze achtertuin trainen. Lekker luxe! Maar nog meer hoop ik dat men van deze crisis leert en dat deze hele situatie snel voorbij is. Ferry Weertman - Openwaterzwemmen - “Toen ik hoorde dat de Spelen een jaar zijn uitgesteld, voelde ik opluchting. Het zat er al een paar weken aan te komen, we konden al niet meer normaal trainen, wat sowieso geen ideale voorbereiding op de Spelen betekende en daarom had ik ook niet de olympische race kunnen laten zien die ik voor ogen heb. Sommige concurrenten konden wel gewoon doortrainen. Echt eerlijk was het dus sowieso niet geweest. Op dit niveau gaat het om een of twee procenten die het verschil maken. En deze beperkingen hadden mij zeker procenten gekost. Het uitstel zie ik nu als een mogelijkheid om nog beter te worden dan vorig jaar. Ik krijg de kans om te kijken wat er beter kan. Mentaal gezien moest ik het nieuws wel even laten landen, hoor. Na het verlossende woord heb ik een paar dagen vrij genomen. Ons seizoen was officieel afgelopen. Maar na die paar dagen begon eigenlijk meteenseizoen 2020-2021. Dat seizoen duurt nu heel lang, tot en met de Spelen van 2021. Twijfel of ik wel wilde doorgaan, had ik niet. Maar ik heb er wel even de tijd voor genomen, wilde het zeker weten en niet in the heat of the moment beslissen. Mijn vriendin Ranomi gaat ook door, dat scheelt. Na de Spelen stond er eigenlijk een lange vakantie op het programma. Ranomi en ik wilden een huisje huren in Italië. Dingen doen die je normaal gesproken als topsporter niet kunt doen. Nu zullen we in de zomer aan het trainen zijn. Dat is ook leuk. Ook wilde ik mijn opleiding bedrijfskunde afmaken vanaf september. Dat zal niet lukken, daarom ben ik nu maar alvast wat vakken aan het doen. Onze verwachtingen moesten even flink worden bijgesteld.” Marit Bouwmeester - Zeilen - “Deze winter zag ik mezelf al ergens op een tropisch eiland liggen, maar dat moet een jaar wachten. Het was natuurlijk duidelijk dat de Spelen niet door konden gaan, gezondheid is nu het belangrijkst. De situatie is nou eenmaal zo, die is voor iedereen hetzelfde. Ik ben vooral blij dat ik volgend jaar een kans krijg om mijn olympische titel te verdedigen. Mijn plannen moesten wel flink worden aangepast. Ik was echt met een eindsprint bezig richting de Spelen, maar dat houd je niet anderhalf jaar vol. Ik train nu in Scheveningen, alhoewel ik in het begin flink moest wennen aan de temperatuur van het water. Alsof je iedere keer een koude emmer met water in je gezicht gesmeten krijgt. Ook was het spannend naar welke maand de Spelen verplaatst zouden worden. De afgelopen jaren zat ik met mijn broer en coach Roelof in de maanden juni, juli en augustus in Tokio om het olympische water te leren kennen. In augustus heerst er een heel andere wind dan in bijvoorbeeld oktober. Daarom ben ik blij dat de Spelen volgend jaar op dezelfde data worden gehouden. Voor ons is het nu heel belangrijk dat we snel weer in Tokio kunnen trainen en wedstrijden kunnen varen. De onzekerheid wanneer dat weer kan, blijft.” Helden Magazine 52 Het  verhaal over alle 'Tokiogangers' komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. In deze editie gaan wij terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De ene durfal heeft al een olympische medaille op zak, de andere is hard op weg een plek in de top te veroveren. BMX’sters Laura (24) en Merel Smulders (20) willen maar één ding: samen op het podium belanden. “Ik help je, Merel, spring maar op m’n stuur,” roept Laura Smulders. Samen rijden ze een paar rondjes door de sporthal in Wijchen, waar ze met z’n tweeën een huis delen. Als tijdens de fotoshoot blijkt dat Merel de moeilijke trucs op haar BMX liever achterwege laat, bekommert Laura zich over haar als een verantwoordelijke oudere zus. Merel lacht naar de camera en moedigt Laura aan dat ook te doen. Merel: “Ik vind fotoshoots, kleding en sieraden geweldig, ben het meisje meisje van ons twee.” Laura lachend: “Je hebt me wel een beetje aangestoken, maar over het algemeen ben ik met mijn sport bezig en niet met m’n uiterlijk.” Merel: “Laura is natuurlijk mijn grote zus, maar daarnaast lijken we ook wel beste vriendinnen. En soms is ze een beetje mijn tweede moeder. Dan roept ze dat ik mijn kleren moet opruimen of de vaatwasser uit moet ruimen.” Laura: “Ik vertel je af en toe gewoon wat je moet doen. We kunnen het heel goed met elkaar vinden, maar ook ruzie maken. Dan schreeuwen we even tegen elkaar, maar vijf minuten later is het weer over.” Merel: “Onze teamgenoten vinden ons net een getrouwd stel.” Laura knikt: “We trainen samen, wonen samen en reizen samen naar wedstrijden en trainingen. Het is soms best lastig om altijd op elkaars lip te zitten, maar het is ook heel fijn dat we dit samen kunnen doen. Ik zou ook niet in m’n eentje willen wonen, veel te saai.” Lachend: “En als ik Merel zat ben, zeg ik: ga maar even naar je kamer.” Merel hoofdschuddend: “Ik krijg vaker te horen: ‘Ga je nu alwéér weg?’ Ik ben heel actief, ga vaak naar vriendinnen toe en ik werk er ook nog naast bij een sportschool en bij een van onze sponsors. O, en ik volg een minor strafrecht in Utrecht. Later wil ik bij de politie.” Laura beaamt: “Merel heeft een drukkere agenda dan ik. Ik ben liever met één ding bezig: met BMX’en.” Rot gevoel De BMX is niet meer weg te denken uit het leven van de familie Smulders uit Horssen. Laura raakte al op jonge leeftijd verknocht aan de sport, toen ze samen met haar vader en oudere broer Koen voor het eerst bij een wedstrijd was in Doetinchem. Laura: “Een kennis deed mee, daarom gingen we kijken. We vonden het gaaf. De dichtstbijzijnde baan was in Wijchen, tien minuten bij ons vandaag. Ik was zes toen ik voor het eerst over die heuveltjes reed.” Merel: “Ik stond van heel jongs af aan te kijken en wilde ook.” Laura: “Mijn broer en ik fietsten al drie jaar, toen kwam Merel erbij. We hebben het niet van een vreemde: mijn vader deed aan motorcross, mountainbiken en wielrennen.” Merel: “Sinds 2004 gingen we ieder weekend met de familie in de camper heel Europa door om aan wedstrijden mee te doen.” Laura: “Ik kan me nog herinneren dat we op de basisschool op maandagen in een kring over ons weekend moesten vertellen. Ik nam bijna iedere maandag een beker mee.” Merel werd al snel Laura’s grootste fan en an­dersom. Merel zag haar vier jaar oudere zus uitgroeien tot de kopvrouw van het Neder­ landse BMX’en en een olympische bronzen medaille winnen tijdens de Spelen in Londen in 2012, wereldkampioen tijdrit worden en tot tweemaal toe Europees kampioen. Ook won Laura de afgelopen twee jaar het wereld­ bekerklassement. Merel: “Tijdens de Spelen in Londen was ik superzenuwachtig, ik stond hysterisch te schreeuwen op de tribune.” Laura: “Ik was achttien jaar, niemand had gedacht dat ik daar überhaupt de finale zou halen. In die finale stond ik alleen maar te genieten, ik was niet bezig met winnen. Maar ik had een goede start, wist de gaatjes te vinden en reed zo naar die derde plek.” Andersom zag Laura haar zusje heersen in het juniorencircuit. Merel werd onder meer Europees kampioen en wereldkampioen op de tijdrit in 2016. Laura: ‘We lazen van het ongeluk van Jelle van Gorkom en ik werd meteen heel misselijk’ Helden Magazine 41 Het eerste gedeelte van het verhaal van de zusjes Smulders komt voort uit Helden Magazine 41 waar Wesley Sneijder de cover siert. Sneijder is niet langer international. In een exclusief interview doet hij zijn verhaal vanuit Qatar. ‘’Ik ben nog hetzelfde straatschoffie’’. Verder in de 41ste editie van Helden, voetbaltrainer Phillip Cocu over zijn indrukwekkende carrière, wielrenner Laurens ten Dam over de Giro en Tom Dumoulin, paralympisch triatleet Jetze Plat, voetbalster Jackie Groenen over haar studie en nog meer, voetballer Kevin de Bruyne, koning van de marathon Eliud Kipchoge, voetballer Lasse Schöne, oud-wielrenner Johan van der Velde, oud-tenniser Raemon Sluiter, de paravolleyballers over hun droom de paralympische Spelen in Tokio en oud-voetballer Khalid Boulahrouz ontmoet Barbara Barend en spreekt over hun innige band, ons land en het Marokkaanse WK-elftal. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Veel Nederlandse sporters gebruiken Papendal als thuisbasis. Helden gaat langs bij de Papendalgangers. In deel 17: BMX’er Twan van Gendt (25), die in 2015 Europees kampioen werd.

Hoge pieken en diepe dalen, voor baanwielrenner Jeffrey Hoogland (24) zit er eigenlijk niks tussenin. En zo hoort het ook bij een topsporter die in zijn hart motorcrosser is. Ze spraken uit dat ze nog jaren bij elkaar zouden blijven. Hoewel Jeffrey Hoogland net 23 was geworden, was de tijd rijp om samen een huis te kopen. Ze hadden al eerder samengewoond, in een huurhuis, en dat was goed bevallen. Dat was ook in Apeldoorn, vlakbij wielerbaan Omnisport, waar de dagelijkse trainingsuren werden gemaakt. Daarna verhuisden ze tijdelijk naar Alkmaar omdat de wielerbaan in Apeldoorn werd verbouwd. Toen Omnisport na de Spelen in Rio weer openging, was het niet meer dan logisch dat ze samen naar een huis zochten in Apeldoorn. De huizenprijzen en de hypotheekrente waren zo laag dat ze een dief van hun eigen portemonnee waren als ze weer gingen huren. Een huis kopen was in die zin ook een investering voor later. En dus kochten ze samen een eengezinswoning, hemelsbreed op een kilometer van de wielerbaan. Ze deden alles met z’n tweetjes: samen naar de hypotheekadviseur, samen naar de bank en samen naar IKEA om spulletjes te kopen. “Ik weet dat het klinkt alsof we een getrouwd stel zijn,” zegt Jeffrey aan de keukentafel bij zijn ouders in Nijverdal, “maar voor mijn teamgenoot Nils van ’t Hoenderdaal en mij was het niet meer dan logisch. We kenden elkaar als huisgenoten en konden gewoon goed met elkaar overweg. We zijn voorlopig wel even druk met sporten, samenwonen met een vrouw willen we nog niet.” Motorcross Hoewel Jeffrey niet voor het eerst op zichzelf woont, is hij nu voor het eerst uitgeschreven uit Nijverdal. Je kunt wel zeggen dat de Hooglandjes honkvast zijn. Oudste broer Björn (29) woont pas enkele jaren op zichzelf, twee straten verderop van het ouderlijk huis, en middelste broer Robin (26) woont nog thuis. “Of we een hechte familie zijn?” zegt vader Jos. “Ze komen in ieder geval altijd weer thuis eten, dus het zal wel goed zijn.” Jos en zijn vrouw Ans hebben hun zoons nooit gepusht uit huis te gaan. Zonde van het geld, blijf lekker bij ons, zodat je een auto kunt betalen en kunt sparen voor leuke dingen. “De laatste tijd krijg ik steeds vaker Funda-linkjes toegestuurd door mijn moeder,” lacht Robin. “Of dat ze zegt: ‘Goh, mijn collega heeft een heel leuk huis te koop.’” Jeffrey: “Het is gewoon gezellig hier. Oké, ik woon nu in Apeldoorn, maar kom vaak in de weekenden naar huis. Mijn kameraden wonen hier, mijn broers natuurlijk en de motorcross is hier.” Het M-woord is gevallen. Veel meer dan een baanwielrenner is Jeffrey een motorcrosser, net als vader Jos en broers Björn en Robin. Toen Ans hem ontmoette rond 1980, was Jos een fanatieke motorcrosser. Jos: “Wij woonden vroeger aan de bosrand en waren altijd met oude brommers en fietsen aan het knooien. In mijn tijd was motorcross heel groot in de regio, stond er zomaar 35.000 man publiek langs het parcours.” De broers wisten niet beter dan dat hun vader, in het dagelijks leven verwarmingsmonteur, ’s avonds in de schuur aan motoren sleutelde. Elk weekend stapte de familie in de bestelbus om naar de race van pa te kijken. Vaak crosten de jongens op het middenterrein op minimotoren, ze hadden alle drie hun eigen crosspak. “We reden letterlijk door totdat de tank leeg was,” zegt Robin. “Jeffrey had een keer de tank leeg, ik was hem aan het volgen en reed zo volle bak achterop hem.” Jeffrey: 'Ik was super blij voor Elis Ligtlee, maar zag ook wat zo'n gouden plak teweeg kan brengen. Ik was echt jaloers' Als het aan de jongens had gelegen, waren ze meteen op motorcross gegaan. Maar dat zag Ans niet zitten. “Ik denk niet dat dat goed was gekomen,” zegt Jeffrey. “Dan waren we als familie failliet gegaan. Ook al rijd je op het hoogste niveau in Nederland, dan nog krijg je amper betaald. Dat Jeffrey Herlings prof is geworden en goed betaald krijgt, is echt uniek in Nederland. Reken maar dat zijn ouders in het begin krom hebben gelegen om hem te laten rijden. Dat kon gewoon niet bij ons, met drie broers.” Heel subtiel geleidde Ans haar zoons naar BMX. “Een vriendje van Björn deed dat en aangezien wij een BMX-baan in Nijverdal hebben, zei ik dat hij eens moest gaan kijken.” En of ze het leuk vonden. BMX, of fietscross, kwam het dichtst bij motorcross. Niet voor niets is BMX de afkorting van Bicycle Motor Cross. Zodra de zijwieltjes van zijn fiets gingen, begon Jeffrey net als zijn broers met fietscross, hij was toen drie jaar. “Officieel mag je pas wedstrijden rijden als je vier bent,” zegt Ans, “dus deed Jeffrey mee voor spek en bonen. Daar was hij enorm pissig over, dat hij niet meetelde voor het klassement.” Op zijn vierde werd Jeffrey voor het eerst Nederlands kampioen. Tot zijn zestiende zou hij dat kunstje elk jaar herhalen, in elke leeftijdsklasse. “We zijn gewoon gek op sport,” zegt Jeffrey. “En we streven er altijd naar om de beste te zijn. Dat zit er van jongs af aan in bij ons.” Familiesport “Als je heel veel fietst, ga je ook goed fietsen.” Deze Cruijffiaanse wijsheid komt van middelste broer Robin. Jeffrey was de meest talentvolle van de drie, toch deden Björn en Robin aardig mee. “Ik had niet de drive en het talent van Jeffrey, maar we fietsten zo veel,” zegt Robin. “Als je het zo vaak doet, word je vanzelf beter.” Robin begon voorop te rijden, won drie provinciale truien en werd twee keer tweede op het NK. Jos: “Bij het NK in Nunspeet stonden ze alle drie in de finale, dat was in de leeftijdscategorie 16+.” Jeffrey: “Dat waren clubkampioenschappen, dus bij onze club rekenden ze zich al rijk met drie rijders in de finale. Iedereen had er belang bij dat wij goed zouden rijden. Maar toen gingen we alle drie op onze bek.” Jos: “In de eerste bocht ging Jeffrey onderuit en bij een volgende bult reden Björn en Robin elkaar van de fiets.” Er stond geen maat op Jeffrey, zeker toen hij jonger was. Daarom fietste hij in hogere klassen, met jongens van drie jaar ouder dan hij. Soms reed hij ook tegen Robin. “Het gebeurde geregeld dat Jeffrey op het hoogste podium stond en dat Robin ernaast stond te balen,” zegt Ans, “soms was het huis hier dan echt te klein.” Robin: “Maar ik vond het ook supervet dat Jeffrey zoveel won. Daar ben ik altijd heel trots op geweest.” Jeffrey: “Ze jutten me vaak ook op. Zeiden ze: ‘Jij moet winnen!’ Ze verwachtten het gewoon van me.” Björn: “Het werd op een gegeven moment vrij normaal dat hij alles won. Het zat bij hem tussen de oren dat hij wilde winnen. Tot aan de streep ging hij door. Jeffrey heeft zo vaak gehad dat hij in de laatste meters nog iemand inhaalde.” Elf jaar lang is de familie niet op vakantie geweest. Elke zomer ging het gezin in de bus, met caravan, naar het EK of WK. Tsjechië, Hongarije, Frankrijk, België, ze zijn zelfs in Australië en China geweest met z’n vijven. Na het toernooi plakten ze er dan nog een weekje aan vast. “Hoewel ze dan alsnog elke dag naar de baan gingen,” zegt Ans, “maar ik heb het altijd heel leuk gevonden. BMX is echt een familiesport. Veel families van rijders stonden op campings en het was altijd een gezellig weerzien op de baan.” Jos: “Ik ging mee naar elke wedstrijd. Ik kan me nog een keer herinneren dat ze een toernooi in Zwitserland hadden. Zondag om zeven uur ’s avonds was de prijsuitreiking. Toen zijn we als een gek naar Nederland gereden, de bus uitgepakt midden in de nacht en de volgende dag was ik om zeven uur ’s ochtends alweer op de bouw. Tijdens de koffiepauze zag ik de tegen- liggers nog voor mijn ogen razen.” Jeffrey: 'Na terugkomst uit Rio heb ik meteen meegedaan aan een motorcross. Ik vloog uit de bocht en reed tegen een boom. Hersenschudding' Angst Het was BMX voor en BMX na bij de familie Hoogland. Je zou denken dat ze een gat in de lucht sprongen toen BMX olympisch werd in 2008. Het betekende meer kans op glorie voor de jongste zoon van het gezin, die in 2012 in Londen achttien jaar zou zijn. Maar met het olympisch worden van BMX, veranderde de sport ook. Net op het moment dat Jeffrey de overstap maakte van de junioren naar de elite. De sport moest meer spektakel bieden. Startheuvels werden verhoogd, zodat crossers nog meer vaart kregen op de baan. In plaats van zes, waren ze ineens met acht crossers op de baan. Jeffrey moest het tijdens wedstrijden hebben van zijn onverschrokkenheid, ineens sloop er angst in. Hij crashte een paar keer hard. Waar hij voorheen aan de start stond met de gedachte dat hij de concurrentie zou verpulveren, keek hij naar beneden en dacht: als dat maar goed gaat. “Dat zag je ook terug in de resultaten. Ik won niet veel meer, waardoor de lol er snel af was.” Eind 2011 stond René Wolff op de stoep. De Duitser was tot en met het afgelopen WK bonds- coach van de Nederlandse baansprinters en is getrouwd met Willy Kanis, voormalig baan- renner, bobsleeër én BMX’er. In de zomer keek Wolff bij BMX-wedstrijden van zijn vrouw en daar zag hij geregeld Jeffrey van de startheuvel gaan: explosief, snel en altijd vooraan bij de eerste bocht. Wolff verleidde Jeffrey om het eens op de baan te proberen. “In dat eerste gesprek bij mijn ouders thuis schetste Wolff meteen een mooi plaatje. Dat hij met mij een traject wilde ingaan om de Spelen van Rio te halen. Dat zag ik wel zitten.” Jeffrey deed de twee disciplines, BMX en baan- wielrennen, eerst naast elkaar. Te beginnen met het NK op de baan in Apeldoorn in december 2011. “Ik had een handvol keren op de baan gereden op zo’n fiets,” zegt Jeffrey. “Tijdens dat NK kende ik de regels niet eens. Haalde ik iemand binnendoor in, wat dus helemaal niet mocht. Maar ik had het gevoel op de baan al meteen, ik merkte dat ik het spelletje snapte en de kracht en lichaamsbouw had om mee te doen om de prijzen.” Zo verschoof de aandacht naar het baansprinten. Toch wilde Jeffrey BMX nog één kans geven, op het WK in Londen in mei 2012. Om te zien of hij zijn angsten kon overwinnen. Op de dag van vertrek kreeg Ans het nieuws dat haar moeder was overleden. Ans zei nog tegen Jeffrey dat oma gewild zou hebben dat Jeffrey naar het WK ging, maar daar kwam niks van in. Deceptie Jeffrey was achttien jaar en zijn topsportcarrière lag nog voor hem, hoewel het even wennen was in zijn nieuwe omgeving. “Bij baanwielrennen is het allemaal heel netjes vergeleken met fiets- cross. Ineens hadden mensen het over benen scheren en droegen ze allemaal witte sport- sokken. Ik droeg gewoon zwarte sportsokken, dat doe ik nog steeds eigenlijk.” Zijn doorbraak voor het grote publiek was het EK in Zwitserland in 2015, waar Jeffrey zonder hoge verwachtingen heen ging. Hij had tegen zijn familie gezegd dat ze niet hoefden te komen. Maar Jeffrey won drie keer goud: op de team- sprint, de sprint en de kilometer tijdsprint. “Wij waren op een verjaardag,” zegt Ans, “in plaats van gezellig kletsen, keken we met z’n allen naar de televisie.” Jeffrey: “Op dat moment dacht ik echt dat ik er was, dat ik bij de wereldtop hoorde en dat gaf me goede hoop en vertrouwen voor de Spelen een jaar later.” Rio, dat was het doel, dat was de wortel die René Wolff sinds 2011 bij Jeffrey voor z’n neus hing. En er was ook de droom om met de ploeg een plak te pakken op de teamsprint, samen met z’n maatjes Nils van ’t Hoenderdaal, Hugo Haak en Matthijs Büchli. Met dat team werd Jeffrey in 2015 immers Europees kampioen. De jongens wisten precies wat ze aan elkaar hadden, konden lezen en schrijven met elkaar. Eind 2015 besloot routinier en meervoudig wereldkampioen Theo Bos dat hij nog een keer wilde vlammen op de baan tijdens de Spelen, nadat hij in 2004 olympisch zilver won op de sprint, en na een medailleloos Peking overstapte naar de weg. “Laat ik vooropstellen dat we het een eer vonden dat zo’n vedette als Theo bij ons in het team wilde,” zegt Jeffrey. “Hij stelde zich open en van zijn verhalen en ervaring staken wij echt wat op. Maar er veranderde iets in het team. Niet dat hij de sfeer verpestte, maar er leek iets tussen te komen. Hij deed ook vaak dingen in zijn eentje. We werden afgeleid, maakten ons druk om kleine dingen die eigenlijk niks uitmaakten.” Net voor de Spelen plaatste Bos zich ten koste van Hugo Haak voor het Nederlandse sprintteam. En zo werd de chemie in het team verstoord en liepen de Spelen voor zowel Jeffrey als Theo Bos uit op een deceptie. Op de teamsprint kwam de ploeg niet in de buurt van de medailles. De hele familie zat op de tribune in Rio toen ze Jeffrey, die vooraf werd getipt als medaillekandidaat, uitgeschakeld zagen worden in de achtste finale van het sprinttoernooi. Ze zagen hoe hij woest uitreed, zich een weg baande door de toegestroomde pers en naar buiten reed. “We vonden hem buiten, zittend naast zijn fiets,” zegt Ans. “Daar hebben we met z’n allen een flink potje lopen janken.” Daarna is alles in een roes voorbijgegaan. “Het enige dat ik me herinner is dat ik op de tribune Elis Ligtlee goud zag winnen op de keirin. Dat was heel dubbel. Ik ken haar al heel lang, omdat zij ook van het BMX komt. Aan de ene kant was ik superblij voor haar, maar aan de andere kant zag ik ook wat zo’n gouden plak teweeg kan brengen en wat ik dus mis was gelopen. In die zin was ik ook echt jaloers.” Spierafbraak Dat pesthumeur heeft een tijdje aangehouden. Eenmaal terug in Nijverdal wilde Jeffrey even niets te maken hebben met baanwielrennen. “Ik was er helemaal klaar mee en wilde een paar maanden hebben om m’n hoofd leeg te maken. Ik heb na terugkomst meteen bij een vriend van mijn pa een crossmotor opgehaald en het volgende weekend meegedaan aan een motorcross. Daar vloog ik uit de bocht en reed tegen een boom, waardoor ik een hersenschudding en een wond aan mijn gezicht opliep.” Pas in november 2016 had Jeffrey weer puf om op de baan zijn rondjes te rijden. Amper drie weken later werd hij vierde bij een wereldbekerwedstrijd, hij kon het dus nog steeds. “Zo ben ik maar weer gaan fietsen, dat was toch mijn ding. Maar nog niet voor de volle honderd procent. Ik vroeg me nog steeds af wat ik nou wilde. Tot een trainingskamp in februari in Portugal, waar ik hard en goed getraind heb en mijn motivatie terugvond. Sindsdien heb ik er weer zin in, ik wil door.” Jeffrey: 'Het zou fantastisch zijn om drie gouden medailles te winnen in Berlijn' Op de eerste dag van het kwalificatietoernooi voor het WK in maart kreeg hij tijdens en na races last van zijn rug, tussen wedstrijden moest hij overgeven. “Dan gaat er nog niet meteen een lampje branden,” zegt Jeffrey. “Sporters kunnen diep gaan. Ik raapte mezelf bij elkaar en werd uiteindelijk derde.” Die nacht werd de pijn in zijn rug zo erg dat hij naar de huisartsenpost ging, die hem uiteindelijk naar het ziekenhuis stuurde. Het bleek een combinatie van uitdroging door de inspanning en spierafbraak, wat de nieren liet vollopen en wat hevige pijn gaf. Een maand voor het WK was Jeffrey een week uitgeschakeld, lag hij een paar dagen aan de morfine in het ziekenhuis. “Ik had het WK al bijna uit mijn hoofd gezet. Wolff nam het risico om me alsnog te selecteren voor het WK in Hongkong.” Jeffrey werd tweede met de teamsprinters, een dikke vette bonus zo kort na zijn blessure. “Voor mij voelde het alsof ik zilver won, maar de rest van het team voelde zich zuur. Bij de start schoot Harrie Lavreysen uit zijn klikpedaal en reed met losse voet zijn race. Dat leverde een achterstand van 1,6 seconden op, maar we werden tweede met slechts drie tienden achterstand. Er had dus meer in gezeten." Na hun zilveren medaille ging het team ’s avonds Hongkong in. Iemand duwde Jeffrey van een afstapje, waardoor het vijfde middenvoetsbeentje brak. Terug in Nederland moest hij meteen zes weken in het gips. Zodoende leerde Jeffrey in een maand tijd hoe broos zijn lichaam is en tegelijkertijd waar zijn lichaam toe in staat is. Het geeft hem in ieder geval voldoende motivatie om tijdens het trainingskamp in de VS deze zomer, als hij weer volledig hersteld is, een goede basis te leggen voor het EK in oktober. “Het zou fantastisch zijn om drie gouden medailles te winnen in Berlijn en zo een roerig jaar na de Spelen af te sluiten. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.