Pieter van den Hoogenband Pieter van den Hoogenband is tijdens de Spelen in Parijs voor de tweede keer chef de mission. Twintig jaar nadat hij voor de tweede maal olympisch goud won op de 100 meter vrije slag én zilver op de 200 vrij en 4x100 meter vrij, gaan we voor Helden Magazine nummer 72 met hem terug in de tijd, naar Athene 2004. “Natuurlijk twijfelde ik of ik daar wel kon zwemmen.” ‘Ik ben altijd zo trots op jou als een Fries, vriend.’ Het is een ingelijste, geschreven boodschap van zanger Guus Meeuwis die aan de muur van het tuinhuis van Pieter van den Hoogenband hangt, naast een akoestische gitaar van zijn goede vriend. De beroemde zin ‘Was men maar op Brabant zo trots als een Fries’ uit Meeuwis’ geuzenlied Brabant, is geïnspireerd op Pieter, verklapt de man die tijdens de Spelen in Parijs voor de tweede keer op zal treden als chef de mission van TeamNL. Maar voordat hij afreist, gaat hij op verzoek twintig jaar terug in de tijd, naar de Spelen van 2004 in Athene, toen hij nog furore maakte als zwemmer. “Eigenlijk moeten we eerst terug naar 2000.” Bij de Spelen in Sydney won Pieter twee keer olympisch goud en tweemaal brons. Met als bonus de status van Bekende Nederlander keerde hij terug uit Australië. “Een boekje U bent olympisch kampioen, wat nu? bestaat niet. Het was gekkenhuis toen ik terugkwam uit Sydney. Op een gegeven moment was ik huiverig om het huis uit te gaan. Gelukkig had ik met mijn coach Jacco Verhaeren al voor die Spelen een plan uitgedokterd richting Athene. We dachten: als de Spelen in Sydney een succes worden, moeten we onze partners ook meteen meenemen in onze plannen. Jacco en ik wisten dat we het niveau dat ik had nog een periode vast kon houden, sowieso tot en met de Spelen van 2004. Onderdeel van het plan was dat ik na Sydney eerst een half jaar rust zou nemen. Dat was nodig om de batterij weer op te laden en ik kon die tijd ook gebruiken om alles wat me overkwam een plek te geven. Door de trainingsachterstand was mijn niveau iets minder bij het WK in Fukuoka, in 2001. Ik werd vier keer vicewereldkampioen.” Terug naar de zin uit het officieuze volkslied van Noord-Brabant. “Ik won vier keer zilver, maar werd afgemaakt in de media. De tendens was: Van den Hoogenband heeft gefaald. Na het winnen van die twee olympische titels was alles minder dan goud ineens een tegenvaller. Guus ergerde zich daaraan. En zo kwam hij op de zin: ‘Was men maar op Brabant zo trots als een Fries’. Hoe er met mij werd omgegaan door de lokale media vond hij in schril contrast staan met de trots waarmee Friezen omgaan met hun helden.” Deceptie Na Sydney begon Pieter met zijn coach Jacco Verhaeren aan zijn derde olympische traject. Pieter werd weliswaar vierde op de 100 en 200 vrij bij de Spelen in Atlanta in 1996, maar Jacco en Pieter waren nog het wiel aan het uitvinden. Met alle opgedane informatie gingen ze het tweede traject in, dat dus resulteerde in twee olympische titels. “In Sydney was ik 22 en heel erg gestroomlijnd. Richting Athene werd ik wat gespierder door het explosieve werk dat ik deed: kortebaanwedstrijden en 50 meters. Jacco moest een aanpak bedenken waardoor ik minstens net zo snel bleef zwemmen als in Sydney, zo niet sneller, maar wel rekening houdend met dat veranderende lichaam.” Bij het EK in Berlijn in 2002 veroverde Pieter goud op de 100 en 200 vrij. Op de 100 meter bleef hij maar twee honderdste verwijderd van zijn in de halve finale in Sydney gezwommen wereldrecord van 47,84. Op de 200 meter zwom hij met 1.44,89 een halve seconde sneller dan op de Spelen. “We waren op de goede weg. Jacco en ik namen in aanloop naar het WK van 2003 in Barcelona een bewust risico, kozen ervoor om het World Cup-circuit in te gaan. Ik zwom veel wedstrijden, reisde veel.” Coach en pupil zagen EK’s en WK’s eigenlijk als generale repetities voor de Spelen. “Voor mij was een EK niet specialer dan een WK. Natuurlijk wilde ik goed voor de dag komen op een WK, maar in de jaren voor de Spelen konden we ook nog dingen uitproberen, zoals het World Cup-circuit afgaan om te kijken of mij dat beter zou maken met het oog op Athene. Het was goed om veel op hoog niveau te racen, om vaker die maximale prikkel te voelen, dachten we. Maar het gevolg was dat ik voor het WK al erg vermoeid was. Tijdens het laatste trainingskamp in Frankrijk kreeg ik er ook nog een voedselvergiftiging overheen. Ik viel flink af en was erg verzwakt. Ik kreeg speciale ziekenhuisvoeding die erg zieke mensen krijgen om aan te sterken. Het gevolg was dat ik niet in mijn beste vorm in Barcelona aankwam. Louis van Gaal en de selectie van Barcelona zaten op de tribune, net als veel vrienden die hadden geroepen: ‘Even de wereldtitel ophalen en lekker vakantie vieren in Barcelona, Pietje!’ Ik kwam niet in de buurt van mijn tijden van een jaar eerder, pakte zilver op de 100 en 200 meter vrij en brons op de 50 vrij. Dat WK werd een deceptie.” De voorbereiding op de Spelen in Athene begon in augustus 2003 met een weekje op ‘Gonzo’, de boot van Karel van den Brekel, de voormalig clubarts van PSV. “Aan ‘ome’ Karel heb ik mijn Brabantse tongval te danken,” zegt Pieter. Van den Brekel haalde Cees-Rein van den Hoogenband naar het St. Anna Ziekenhuis in Geldrop. Samen gingen zij in de jaren tachtig als ‘hobby’ ook aan de slag als clubartsen van PSV. Terug naar het weekje zeilen. “’Ome’ Karel had in de smiezen dat ik een flinke teleurstelling te verwerken had toen ik terugkwam uit Barcelona. Ome Karel zei: ‘Mijn boot ligt in Zeeland, vind je het leuk om een weekje samen te gaan zeilen?’ Hij haalde me op, rookte tijdens de autorit Gauloises-sigaretten zonder filter en had daarom gedurende de hele rit het autoraam halfopen. Ik had een paar boeken mee en samen filosofeerden we aan boord over het leven. Ik heb goed geslapen en tijdens het varen spraken we soms een tijdlang niet tegen elkaar. Tijdens die week analyseerde ik wat er fout was gegaan, ik nam de lessen in me op met het oog op de Spelen. In die week rukte ik op de resetknop. Daarna was ik mentaal weer fris en klaar om naar de Spelen toe te werken.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Pieter van den Hoogenband komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Tom Dumoulin Hij heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Tom Dumoulin, twee jaar geleden gestopt, blikt in zijn boek Op gevoel terug op het eerste deel van zijn leven. Nu is hij wieleranalist en binnenkort wordt hij voor het eerst vader. In aanloop naar de Vuelta, daar waar hij zich in 2015 voor het eerst manifesteerde als ronderenner, spreken we hem. “De puzzel was opgelost.” Je kunt hem nog steeds in ‘het wild’ tegenkomen. Op de fiets. Maar de kans is groter dat je Tom Dumoulin ziet hardlopen in de omgeving van Maastricht. Want ook daar heeft hij heel veel aanleg voor, bleek vorig jaar oktober in Amsterdam toen hij een halve marathon liep in 1 uur 10 minuten en 4 seconden. Bizar snel. Als marathonloper had hij de top niet kunnen bereiken, zegt hij er lachend bij. “De Afrikanen domineren al tientallen jaren het langeafstandslopen, ik denk niet dat ik daar verandering in had kunnen brengen. Ik liep die tijd een jaar nadat ik was gestopt met wielrennen, kon nog teren op mijn conditie die ik jarenlang had opgebouwd op de fiets. Ik loop nu meer dan vorig jaar, gemiddeld drie keer in de week, maar mijn conditie wordt alsmaar slechter. Ik vind het ook nog steeds leuk om op de fiets te zitten, maar hardlopen is veel makkelijker. Fietsen kost veel meer tijd dan hardlopen, ben al snel een halve dag kwijt. Fiets klaarmaken, onderweg een kop koffie, na terugkomst fiets schoonmaken en wegzetten. Met hardlopen is het schoenen aan, een uurtje hardlopen en klaar.” Jouw vriendin Maxime en jij verwachten in het najaar jullie eerste kindje. Binnenkort kun je achter de kinderwagen hard gaan lopen. Lachend: “Ik denk dat ik hobby en de zorgen voor ons kindje beter gescheiden kan houden.” Bleu jochie We staan voor de Vuelta, daar waar jij in 2015 jezelf voor het eerst liet zien als klassementsrenner. Je werd zesde in het eindklassement, maar het scheelde weinig of je had de rode leiderstrui tot en met Madrid gedragen. Destijds was je nog heel erg je grenzen aan het verkennen. “Als ik nu terugkijk, was dat de leukste tijd. Die Vuelta, maar ook de Tour van 2016 waarin ik de tijdrit en de bergrit naar Arcalis won. De periode dat ik mezelf aan het ontdekken was, tussen 2013 en 2016, waren echt de leukste jaren. Ik was nog zo onbevangen, geweldig als je zo je sport kunt bedrijven. Maar die onbevangenheid houdt een keer op, bij iedereen.” Begin juni kwam jouw boek Op Gevoel uit, dat je samen met journalist Nando Boers maakte. Waarom wilde je dat er een boek over je wielercarrière kwam? “Ik dacht vorig jaar steeds vaker: ik zou het leuk vinden om één keer mijn hele verhaal te vertellen. Die wens was er omdat ik me tijdens mijn loopbaan, zeker in de laatste jaren, soms wat onbegrepen heb gevoeld. Dat vond ik best moeilijk, zeker richting het einde. Ik heb in interviews wel verteld hoe ik me voelde en waarmee ik worstelde, maar eigenlijk begreep niemand echt waarom ik twee jaar geleden stopte. Niet dat ik per se wilde dat iedereen mij ineens zou begrijpen, maar ik vond het wel recht doen aan mijn carrière om mijn kant van het verhaal te vertellen.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Tom Dumoulin komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Annemiek van Vleuten had een geweldige loopbaan. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Denzel Dumfries was als rechtsback van het Nederlands elftal een van de lichtpunten op het teleurstellend verlopen EK. De aanvoerder van PSV rekende op een snelle transfer naar een buitenlandse club, maar pas zes weken na het EK tekende hij voor Internazionale. Hoe zou je 2021 willen beschrijven? “Als een bijzonder jaar. Allereerst omdat ik mijn eerste eindtoernooi speelde dat uiteindelijk voor mezelf een raar toernooi werd, met heel veel ups en ineens die grote down. En vervolgens na lang wachten die mooie transfer naar Inter Milaan.” Jij was de gevierde man in de openingswedstrijd van het EK tegen Oekraïne. “In de eerste helft gaf Gini Wijnaldum mij de bal mee in de zestien die ik op een verdediger of op de keeper schoot. Vervolgens miste ik een voorzet van Memphis, dus ik dacht dat ik in de rust zou worden gewisseld. Toen kwam assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij naar me toe en zei dat ik de gevaarlijkste speler was en zo door moest gaan. Die opmerking gaf me zo’n goed gevoel dat ik wist dat ik na rust zou gaan scoren, of minimaal beslissend zou zijn. Vlak voor tijd kwam die voorzet van Nathan Aké die ik binnenkopte, mijn eerste doelpunt in Oranje en de beslissende 3-2. Het mooie was dat iedereen die veel betekent in mijn leven – mijn vriendin, mijn hele familie en mijn beste vrienden – op de tribune zat. De Arena ontplofte en mijn telefoon ook.” Je kreeg complimenten voor jouw positieve energie. “Ik doe en deed me niet anders voor dan zoals ik altijd was en ben. Voor het toernooi vroeg Memphis of ik het leuk vond om even op zijn kamer te komen kletsen. Hij zei me dat ik zo belangrijk was voor het team met mijn, zoals hij het noemde, Denzel-zijn. Dat ik zo anders was dan alle andere spelers, door de energie die ik uitstraalde, en dat ik met mijn manier van spelen heel belangrijk was voor het team.” 'Ik speel pas zeven jaar betaald voetbal, ben betrekkelijk laat doorgebroken en zit nu al bij Inter' Wat maakt Memphis Depay zo bijzonder? “Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren hoe hij bezig is met de groep, met nieuwe spelers, hoe hij altijd overal positief in staat. Er zijn spelers in de selectie die bidden. Memphis organiseerde dat we op zijn kamer bij elkaar kwamen en met elkaar gingen bidden met nog een paar spelers. Maar hij neemt ook het initiatief om samen spelletjes te spelen. Hij is binnen en buiten het veld een verbinder.” Jullie wonnen op het EK de poule, maar in de achtste finale ging het mis tegen de Tsjechen. Hoe kijk je terug op die wedstrijd? “We hadden ’s middags in Boedapest gespeeld en om één uur ’s nachts stond ik in mijn eigen woonkamer, was het einde toernooi. Dat was zo’n shock. Tijdens die terugvlucht naar Schiphol heeft niemand een woord gezegd. Na terugkeer op Schiphol gingen we meteen met de bus naar Zeist. We hadden allemaal nog onze kamers, mochten ook blijven slapen, maar niemand had daar zin in. Iedereen wilde meteen naar huis. Frank de Boer begreep dat. Hij heeft die avond nog afscheid van ons genomen en wenste ons veel succes bij onze clubs. Ik heb hem niet meer gesproken, maar wel een berichtje gestuurd waarin ik hem heb bedankt en gezegd dat ik het spijtig vond voor hem hoe het is gegaan en hoe de mensen over hem heen vielen. Ik had echt met hem te doen.” Heftige periode Voor het EK werd in sommige media getwijfeld of jij en Marten de Roon wel zouden worden geselecteerd... “Klopt. Ik las dat in het AD stond dat Dumfries nog een vraagteken was. Ik was al een tijd een vast lid van de Oranje-selectie. Dus hoezo zou ik een vraagteken zijn voor het EK? Het krenkte mijn ego. Toen het ineens hosanna was in heel Nederland. Toen iedereen bij Team Dumfries wilde horen, gedroeg ik me niet anders dan daarvoor. Voor mij was het: gewoon mijn taak uitvoeren. Mijn moeder is vrij nuchter, maar vond al die aandacht toch wel heftig. Mensen liepen ineens door de straat op zoek naar ons huis. Journalisten belden haar.” Lachend: “Mijn moeder vond het al heel spannend toen ik bij Sparta speelde. In de loop der jaren hebben we er binnen de familie vaak over gesproken wat er kon ontstaan als ik ineens landelijk bekend zou worden. We zeiden dat we zeker wisten dat we onszelf zouden blijven. Maar toen het deze zomer echt gebeurde, overviel alle aandacht mijn familie toch.” Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Denzel Dumfries komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën en beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top. Abdi Nageeye won niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe. Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.