Giovanni van Bronckhorst is als succesvolste Feyenoord-trainer ooit afgezwaaid. Hij pakte in vier jaar tijd onder meer de landstitel en twee keer de beker. Helden ging bij Gio en zijn familie langs voor een gesprek over de bijzondere band met vader Victor, zijn Molukse afkomst, Robin van Persie en het laatste jaar bij Feyenoord. Giovanni van Bronckhorst: “We gaan als familie veel met elkaar om, ik heb met iedereen een goede band, maar die met mijn vader is bijzonder.” Vader Victor: “We schelen vijftien jaar, ik ben 59 en Gio 44. Ik was twintig toen ik zijn moeder leerde kennen. Gio was vijf. Hij was meteen heel warm en open naar mij. Toen ik van mijn vrouw ging houden, ging ik automatisch van haar zoon houden. Het ging vanzelf, ik heb er nooit bij nagedacht. Ik had na ons huwelijk meteen een gezin.” Gio: “Ik herinner me nog heel goed dat ik tijdens een trouwerij mijn moeder wegtrok toen ze met mijn vader ging dansen. Ik vond het maar niks.” Moeder Fransien: “Gio kwam echt tussen ons in staan, zo van: je mag alleen met mij dansen en met niemand anders. Hij was toen net zo oud als zijn neefje Jailano, de zoon van zijn zus, nu.” Gio: “Tot mijn vijfde was mijn opa de enige vaderfiguur in mijn leven. We hebben tot m’n tweede bij mijn oma en opa gewoond en toen besefte ik niet dat ik geen vader had. Voor mij was het heel normaal dat ik alleen een moeder had. Bovendien had ik zo’n goede moeder dat ik nooit het gevoel had dat ik een vader miste. Daardoor kan ik me de trouwerij nog zo goed herinneren.” Fransien: “Dat was 26 september 1980, 39 jaar geleden.” Gio: “Ik weet het nog precies, kun je nagaan wat voor impact het op mij als kind had. Ik kan me ook herinneren dat ik een andere naam kreeg, ik heette eerst Sapulette, de naam van mijn moeder. Meteen na het huwelijk van mijn ouders kreeg ik de naam Van Bronckhorst. Ik ben de eerste vijf jaar niets tekortgekomen. Ik denk dat al mijn ooms en tantes een zwak voor me hadden omdat mijn moeder niet alleen heel jong was, maar ook nog een alleenstaande moeder.” Fransien: “Toen Gio twee was, stond ik voor de keuze om thuis te blijven wonen waar Gio opgroeide met heel veel ooms en tantes of om op mezelf te gaan wonen, zodat we echt als moeder en kind door het leven zouden gaan.” Gio’s vrouw Marieke: “Misschien is het goed dat je even zegt met hoeveel kinderen jullie thuis waren.” Fransien: “Ik ben een van de veertien. Het was een heel moeilijke beslissing, om op mijn negentiende het huis uit te gaan. Mijn ouders begrepen het niet. Ik had immers alles thuis. Maar mijn gevoel zei dat het beter was voor Gio als ik op mezelf zou gaan wonen. Mijn ouders voedden hem ook op en dat ging soms niet zoals ik het wilde.” Victor: “Net als de naamsverandering dat hij Giovanni van Bronckhorst werd, ging het ook vrij natuurlijk dat Gio ‘papa’ tegen mij ging zeggen. We waren meteen een familie. Dat bleek helemaal toen zijn zusje in 1983 werd geboren. Fransien en ik hebben samen twee kinderen en Gio is een van die twee.” Gio: “Zo heb ik het ook altijd gevoeld. Ik was net acht toen mijn zusje werd geboren, vond het heel stoer om een zusje te hebben.” Victor: “Toen hij acht was, ging hij naar Feyenoord en begon zijn voetballeven. Ik ging altijd met hem mee. Sterker, omdat ik altijd en overal met hem meeging, wisten sommigen niet eens dat ik ook nog een dochter had. Het feit dat ik er altijd bij was, versterkte onze band. Toen Gio acht was, werd hij tijdens een toernooi in België uitgeroepen tot beste speler. Hij werd geselecteerd voor de E-regionaal, het Rotterdams elftal. Het ging maar door. Ik was zo trots dat het mijn zoon betrof.” Gio: “We horen weleens dat we op elkaar lijken, zeker onze stemmen komen overeen. Ik voel me ook echt een zoon van Victor van Bronckhorst. Ik ben zijn zoon. Punt. Ik deel alle belangrijke beslissingen met hem, hij was een heel grote steun in mijn carrière.” Victor: “Was onze zoon ineens aanvoerder van het Nederlands elftal. Dat heeft Fransien en mij heel veel gedaan.” Gio: “Zelf heb ik ook weleens gedacht: het kan bijna niet waar zijn hoe mooi mijn loopbaan is verlopen.” Victor: “Ik weet nog hoe ik Feyenoord-supporter werd. In 1970 waren we 25 jaar bevrijd van de Duitsers, overal waren feesten. Ik herinner me nog een optreden van Olga Lowina. En precies in 1970 won Feyenoord de Europa Cup en de Wereld Cup. Zo kwam Feyenoord in mijn leven en dan heb je later thuis een zoon, iemand die van jou is, die... Sorry dat ik moet huilen, dat is zo bijzonder, zo mooi.” Gio slaat zijn arm om zijn vader heen: “Pa, dat pakken ze ons nooit meer af. Ik brak ook toen ik alleen met Marieke en de kinderen op het veld stond na het kampioenschap.” Victor: “Stond hij daar twee jaar geleden ineens op de Coolsingel. Feyenoord kampioen, mede dankzij iemand uit ons gezin. Die emotie is niet te beschrijven. Ik moest niet huilen na die kampioenswedstrijd tegen Heracles, maar nu ineens wel.” Gio: 'Een heftige week, twee familieleden begraven en twee wedstrijden binnen acht dagen. Een van de zwaarste periodes van mijn leven.' Gio: “Ik begrijp de emotie. Als jouw zoon, man of vader daar staat, is dat extra bijzonder. Ik zeg altijd tegen mijn spelers dat prijzen winnen mooi is, maar het is nog mooier om prijzen te delen met je naasten. Ik heb alle prijzen die ik heb gewonnen, gedeeld met mijn gezin en mijn familie. Voor de bekerfinale die we wonnen, had ik een motivatiefilmpje gemaakt van alle successen van Feyenoord, maar voor de kampioenswedstrijd wilden we de naasten van iedereen, de vrouw, de vriendin, de ouders of de kinderen aan het woord laten. Dat heb ik met Marieke overlegd.” Marieke: “Ik ben de vrouwen gaan appen of ze allemaal iets persoonlijks wilden sturen. Samen hadden Gio en ik de muziek uitgezocht: Justin Timberlake met Can’t Stop the Feeling. De videoanalist van Feyenoord heeft alles gemonteerd. Is een heel bijzondere filmpje geworden.” Gio: “De spelers weten dat ik een echte familieman ben. Het is bij mij geen discussie als er privé iets gebeurt rond spelers, dan is alles verder onbelangrijk. Als een speler met een kind of z’n vrouw naar de dokter of naar het ziekenhuis moet, dan is een training ondergeschikt. De geboorte van een kind is echt belangrijker dan een wedstrijd. Ik leer mijn spelers dat ze moeten kunnen delen, dus elkaar moeten helpen. Dat vinden wij binnen onze gemeenschap heel belangrijk. Wij vieren feestdagen en verjaardagen met het hele gezin, dus niet alleen van mijn kant, maar ook met de ouders en broer van Marieke. Ja, dat geheel zie ik als ons gezin. Compleet zijn we met z’n zeventienen.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Giovanni van Bronckhorst komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Een horrorfilm, zo omschrijft Johan van der Velde (63) zijn afgelopen twaalf maanden. Toch heeft de oud-wielrenner de strijd tegen acute leukemie niet ervaren als het moeilijkste gevecht in zijn leven. Met Helden praat hij voor het eerst over de vreselijke ziekte die hem geveld heeft. Hoe hij mentaal overeind bleef tijdens de zwaarste chemokuren en hoe zijn mentaliteit als wielrenner hem geholpen heeft. Op de eerste hulp van het Hospital del Mar in Barcelona weet hij eigenlijk meteen dat het foute boel is. Reeds enkele dagen voordat er een eerste indicatie van zijn ziektebeeld is en de artsen alleen bloed bij hem hebben geprikt, gaan bij Johan van der Velde alle alarmbellen af. De uitslag bloedarmoede brengt hem in een split second 26 jaar terug in de tijd. Een bloedneus, bloeduitstortingen en bloedarmoede waren ook de eerste signalen bij zijn moeder voordat er bij haar acute leukemie werd geconstateerd. Ver weg van huis beseft de oud-wielrenner dat hij voor een van de zwaarste etappes van zijn leven staat. Als buschauffeur van de Roompot wielerploeg is Johan onderweg naar de Ronde van Mallorca, de eerste koers van het nieuwe wielerseizoen 2019. Als de dag van gisteren kan hij zich nog alles tot in de details herinneren. Die winter was hij super actief en hij knapte zijn halve huis op. “Na de kerst werd ik geveld door een zware oorontsteking. Nadat die met antibiotica was behandeld kreeg ik een neusspray omdat mijn luchtwegen dicht bleven zitten. Daarom gaf ik nauwelijks aandacht aan een bloedneus die ik vlak voor mijn vertrek naar Mallorca had. Dat kwam vast door die spray, dacht ik. Voor de zekerheid nam ik wel wat extra watten mee, mocht het probleem terugkomen. De tweede nacht sliep ik in een hotel in Nîmes. Daar had ik in bed opnieuw een hardnekkige bloedneus. ’s Ochtends zat het hele bed onder het bloed. Ik ben opgestaan en meteen naar de bus gegaan. Ik dacht: ik zie het wel. Onderweg zou het vanzelf wel stollen en dat gebeurde ook. Ik reed door naar Barcelona waar ik ‘s middags in de haven arriveerde en incheckte voor de veerboot naar Palma van elf uur ‘s avonds. Die bloedneus bleef opspelen, terwijl ik ook een paar blauwe plekken door bloeduitstortingen aan mijn arm had.” Een Spanjaard, die in de haven voor enkele euro’s hand- en spandiensten voor de chauffeurs verricht, komt met hem praten. “Hij nam me mee naar een medische post waar altijd een paar ambulances stand by staan. Die ziekenbroeders namen mijn bloeddruk op. Die bleek verrassend hoog te zijn, terwijl ik nooit last van een hoge bloeddruk had. En ook mijn hartslag was te hoog. Zij adviseerden me om me verder te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Normaal zou ik altijd bij de bus van de wielerploeg zijn gebleven en het werk voorrang hebben gegeven, maar ik had een voorgevoel dat ik dit serieus moest nemen. Intuïtief voelde ik dat er iets niet klopte. Ik ben meegegaan naar het universitaire ziekenhuis dat twee kilometer verderop lag. Die Spanjaard ging met me mee en hielp me.” Bij de eerste hulp is het een drukte van jewelste, maar de nieuwe Spaanse ‘vriend’ van Johan maakt zoveel stampij dat de Brabander snel aan de beurt is. “Er werd bloed geprikt. Vrijwel meteen hoorde ik dat ik bloedarmoede had. De verplegers vroegen of ik wilde blijven. Voor mij was het meteen duidelijk dat ik zou blijven, totdat ze wisten wat ik echt had. Ik gaf die Spanjaard de papieren, de sleutel van de bus en tachtig euro. Ik wist dat er later op de dag nog mannen van de ploeg met een vrachtwagen kwamen, waarvan er een het busrijbewijs had. De Spanjaard vertrouwde ik, hij bekommerde zich echt om mij. En ach, hij was een hand kwijt, dus zomaar wegrijden met die bus zou moeilijk worden.” 'Ook al zit je zo kapot, er gloort in de verte nog iets heel moois. Dat heb ik tijdens mijn ziekte ook zo ervaren' “Weet je,” vervolgt hij het gesprek, “ik wist op dat moment al dat ik acute leukemie had. Toen ze het over bloedarmoede hadden, ging er bij mij direct een lampje branden. Mijn moeder is op 58-jarige leeftijd aan acute leukemie gestorven. Zij had destijds dezelfde kenmerken als ik. Toen ik later die dag mijn vrouw Josée belde, had zij precies hetzelfde. ‘Weet jij waar ik aan denk,’ vroeg ze aan mij. Ja, aan mijn moeder, antwoordde ik. Vanaf de eerste hulp werd ik naar een ziekenhuiskamer gebracht. Die nacht heb ik eigenlijk gewoon geslapen. Ik kon het goed van me af zetten. De volgende ochtend werd er een beenmergpunctie gedaan. Vervolgens werd ik naar een isolatiekamer gebracht, wat eigenlijk ook al een indicatie was dat ik dat onder de leden had.” Toch duurt het nog twee dagen voordat er vier artsen aan zijn bed in het Engels komen vertellen dat de voormalige wielerheld, onder andere winnaar van drie etappes en drie keer het puntenklassement in de Giro d’Italia en winnaar van drie etappes en drager van de gele trui in de Tour de France, daadwerkelijk acute leukemie heeft. “Mijn eerste reactie was: than I’ve a big problem. Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Johan van der Velde komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Hakim Ziyech is de architect van Ajax. In zijn eerste seizoen bleek de 24-jarige Marokkaan de missing link waarnaar werd gezocht in Amsterdam. Helden volgde hem het hele seizoen, tot en met de finale van de Europa League, en zag hem uitgroeien tot dé smaakmaker. “Ik ben bij Ajax in alles completer geworden, als mens en als voetballer.” Zijn moeder zit op de tribune in Stockholm voor de Europa League-finale. Voor het eerst komt ze naar haar zoon kijken. Maar de hoofdrol kan Hakim Ziyech dit keer niet opeisen. Met een dikke wang staat hij op het veld tegen Manchester United. Al een paar dagen heeft hij last van zijn gebit. “Foutje van de tandarts,” zegt hij na afloop. United-coach José Mourinho heeft gezien dat juist de spelmaker geen ruimte moet krijgen, want ook de Portugese succescoach weet waartoe Hakim in staat is als je hem de tijd geeft om z’n voeten te laten spreken. Het blijft stil. Manchester United wint met 2-0 en na afloop zoekt Hakim naar antwoorden. “We hebben een mooi seizoen gehad, maar een finale wil je natuurlijk winnen,” kan hij alleen maar uitbrengen. De medaille die klaar lag voor de verliezers heeft hij al niet meer om z’n nek. Ondanks de verloren Europa League-finale zal er getrokken gaan worden aan spelers van Ajax, maar al voor de finale sprak Hakim zich uit dat hij graag nog minimaal een jaar deze jonge ploeg bij elkaar ziet blijven. “Ik denk dat het het beste voor me is om nog één of twee jaar in Nederland te blijven, hoop ook echt dat dit Ajax-elftal bij elkaar blijft. Ik weet niets van de laatste Europese successen uit de jaren 90 onder Louis van Gaal met spelers als Dennis Bergkamp en Patrick Kluivert, want toen was ik nog te jong en het is meer een journalistending om er steeds weer over te beginnen. Dus kan ik alleen maar hopen dat we deze ploeg bij elkaar kunnen houden, dan kunnen hier nog mooie dingen gebeuren.” “Ik ben niet op stap geweest. Na een wedstrijd kom ik door de adrenaline slecht in slaap en heb toen thuis wat filmpjes gekeken en nog een paar uur geslapen.” Het is 5 mei als Hakim aanschuift op De Toekomst. Een dag eerder was hij de grote man in de thuiswedstrijd tegen Olympique Lyon. In de met 4-1 gewonnen galavoorstelling die wereldwijd lof heeft geoogst zorgde Hakim voor drie assists. Andermaal was hij man of the match. Europa heeft in de halve finale van de Europa League kunnen zien hoe hij zich de afgelopen maanden heeft ontwikkeld. Hakim is relaxed, niet meer de eigenzinnige, soms nukkige goaltjesdief die hij bij FC Twente leek te zijn. In Amsterdam is hij op zijn 24ste getransformeerd in een persoonlijkheid op het veld en in de kleedkamer. Tijdens de training geeft Hakim een knuffel aan Kenny Tete en hij slaat een arm om Jairo Riedewald. Hij staat klaar voor jonge spelers die het even moeilijk hebben, omdat trainer Peter Bosz hen in tegenstelling tot voorganger Frank de Boer niet als vaste basiskrachten ziet. Van vermoeidheid is niets te merken bij Hakim, als the day after het gebak rondgaat in de kantine van het trainingscentrum en spelers omhelsd en geknuffeld worden. Sommige oud-spelers hebben tranen in hun ogen. Hakim krijgt een schouderklopje van Simon Tahamata. Het doorgaans buitengewoon kritische Ajax-icoon Sjaak Swart knuffelt hem. Als je wint, heb je bij Ajax veel vrienden. Bij Ajax wordt alles uitvergroot. Twee nederlagen en de club staat in brand en bij succes mag er graag hardop gedroomd worden over nieuwe successtory’s en zijn de gouden tijden uit de vorige eeuw nooit ver weg. Bij geen enkele Nederlandse club is die prestatiedruk hoger dan bij Ajax. Nieuwe spelers hebben het in Amsterdam altijd bijzonder moeilijk met die druk van kritische fans en volgers. Bij Hakim lijkt het omgekeerde het geval, hij wordt alleen maar sterker in dat extreme prestatieklimaat en laat een voor velen verrassende andere kant zien: de sociale Hakim die jonge spelers de weg wijst in de keiharde wereld die het profvoetbal ook is. Hakim heeft op zijn 24ste al het nodige meegemaakt, hij begrijpt hoe hard en meedogenloos het leven kan zijn. Het is hem zeker niet aan komen waaien. Als voetballer was zijn talent onmiskenbaar, toch ging het bij SC Heerenveen en FC Twente niet altijd van een leien dakje. “Het eerste half jaar bij Ajax was aanpassen, maar ik voel me nu sterk. Ik ben hier in alles completer geworden,” erkent hij, “in de eerste plaats als voetballer, maar daarnaast als mens. Hoewel Ajax een moeilijke club is, omdat iedereen je kritisch volgt en je moet presteren. Iedere dag weer. Peter Bosz is samen met Alfred Schreuder, met wie ik bij FC Twente goed heb gewerkt, de beste trainer die ik gehad heb. Schreuder leerde mij in Enschede dat ik me niet druk moest maken om wat anderen van mij vonden. Wat voor mij goed voelde, was dat de shit die er toen was bij FC Twente, geen enkele invloed op mijn spel had en dat topclubs als Ajax en PSV mij graag wilden halen. Dat is een leerproces. Als je je te druk maakt, dan gaat het tussen je oren zitten. Ik heb in mijn leven veel tegenslag gehad en dan is het altijd tof als je je verhaal kwijt kunt en je gesteund weet. Dat anderen jou een zetje kunnen geven op momenten dat het moeilijk is. Topvoetballer is soms een eenzaam beroep. Waar ik bij Ajax jonge spelers als Kasper Dolberg, Riedewald, Tete of anderen kan helpen, zal ik dat zeker doen. Die jongens kunnen altijd op mij rekenen. Dat weten ze ook. Riedewald en Tete zitten in een lastige periode, spelen weinig en zitten daardoor soms best in de put. Ik probeer ze dan zoveel mogelijk te steunen. Als die jongens dan tegen Lyon zo fantastisch presteren, doet mij dat ook goed. Dat raakt me zelfs." 'Ik denk dat het het beste voor me is om nog één of twee jaar in Nederland te blijven' "Wat ik ook heel leuk vind is om het Marokkaanse supertalent Abdelhak Nouri te helpen. Appie en ik zitten altijd naast elkaar in de kleedkamer en we zien elkaar elke dag. We zijn als broers. Als hij wat heeft, kan hij altijd bij mij terecht. En dat doet hij ook. Mijn weg naar de top was niet makkelijk. Ik hoop dat Appie wat kan leren van mijn verhaal.” Ook in december, vlak voor de winterstop, gaat het over die voor velen zo verrassende sociale rol van Hakim in dit Ajax. Dit keer is de bestuurskamer van De Toekomst de locatie van het gesprek. Hij zit er op die druilerige vrijdag ontspannen bij. Hippe bril op zijn neus en uitgesproken in de antwoorden. “Ik doe geen moeite om altijd een aardige jongen te zijn, ben mezelf en dat voelt het best. De keiharde leerschool op weg naar de top heeft me gevormd.” Geboren en opgegroeid in een wijk in Dronten waar het keihard knokken was tegen de verleiding van criminaliteit en drugsgebruik; Hakim Ziyech maak je niks wijs. Hij kent de straat met alle gevaren, weet hoe makkelijk jonge voetballers de fout in kunnen gaan. De verkeerde vrienden, het uitgaansleven. Zeker als je vader, zoals bij de toen nog maar 10-jarige Hakim, overlijdt aan de gevolgen van spierziekte MS. “Het was niet makkelijk, maar ik ben altijd sterk in m’n schoenen blijven staan. Je moet de juiste mensen om je heen hebben, die je als het fout dreigt te gaan op je nummer kunnen zetten. Bij mij was dat mijn familie. Een schop onder je kont is soms veel beter dan alleen maar van mensen horen hoe goed je wel niet bent. Soms is er een harde confrontatie nodig om je op het goede pad te houden. Ik zeg altijd wat ik denk. Daarom ben ik best lastig voor trainers. Ik heb wel ingezien dat juist de lastige jongens het vaak redden in het leven, die hebben het juiste karakter, hebben schijt aan kritiek en willen altijd de beste zijn. De jaknikkers redden het vaak niet.” Bij Ajax valt voor Hakim alles op z’n plaats. Hij is verlost van de rechterflank en heeft zijn centrale positie op het middenveld, strooit met assists, scoort ook nog eens makkelijk en laat jonge spelers beter spelen. Daarnaast neemt hij geen sluiproutes meer in het stadion, zoals hij in zijn − buiten het veld lastige − laatste seizoen bij FC Twente deed om de journalisten te ontlopen. Tegenwoordig plaatst hij prima teksten in werkelijk iedere microfoon. Eigenlijk is Ajax voor hem precies op het goede moment gekomen. “Ik wilde weg uit Enschede, bij FC Twente was geen prestatieklimaat. Er was daar geen eerlijkheid. Tegen de een zeiden ze dit en tegen de ander dat. Daar had ik geen trek meer in. Dan word ik vervelend. De laatste maanden daar heb ik me afgesloten van de club en vooral hard gewerkt en goed gespeeld om een transfer af te dwingen. Als ze iets zeiden, gaf ik zo’n blik van: laat me met rust. En dat deden ze dan ook.” De transfer naar Ajax ging moeizaam. Technisch directeur Marc Overmars vond aanvankelijk dat Ajax genoeg middenvelders had, maar na een slechte competitiestart en mislukte kwalificatie voor de Champions League, tekende Hakim toch in Amsterdam. Onder druk van fans, media en ook trainer Peter Bosz wilde de Ajax-directie de komst van de dringend gewenste creatieve middenvelder niet meer tegenhouden. Er werd elf miljoen euro voor Hakim betaald. Ook PSV was in de race, maar daar durfden ze het niet aan met de jonge Marokkaan die achtervolgd werd door verhalen over zijn lastige karakter en moeizame omgang met trainers en de buitenwereld. “Ik had in eerste instantie ook een streep door Ajax gezet, daar ben ik eerlijk in. Er was contact met PSV dat me hebben wilde, maar uiteindelijk zeiden ze bij die club dat ik mentaal niet bij de ploeg paste. Het boeit me niet meer waarom ze dat gezegd hebben, want ik zit nu prima bij Ajax. Ik vind dat je een speler moet halen op basis van zijn kwaliteiten, niet op basis van wat anderen zeggen. Ajax bleef over als enige optie. Ik vond dat ik nog niet klaar was om op mezelf te gaan wonen in het buitenland. Wat voetballen betreft wel, maar ik moet me er verder ook goed bij voelen, want als ik me niet goed voel, dan kan ik niet presteren. Zo eenvoudig is het. Het is een totaalpakket.” Op zijn 24ste stond Hakim in de finale van de Europa League tegen Manchester United, terwijl nog geen tien jaar geleden een dramatisch gesprek met zijn moeder en op een-na-oudste broer Faouzi voorkwam dat hij van de ene op de andere dag zou stoppen met voetballen. Bij Heerenveen vonden ze Hakim maar lastig en ook om hem heen in Dronten lagen de verleidingen op de loer. “Veel mensen weten niet dat je heel veel moet laten als jonge voetbalprof, die denken dat je een goed leven hebt met veel geld en aandacht. Bijna niemand weet welke offers je moet brengen. Zeker als je jong bent en je vrienden leuke dingen ziet doen, dan ben ik toch wel zo eerlijk om te zeggen dat ik er door afgeleid raakte van het voetbal. Mijn plezier was weg. Op mijn zestiende kreeg ik bij Heerenveen geen contract, terwijl ik een van de betere spelers was. Dat was het moment dat stoppen heel dichtbij kwam. Mijn broer heeft me toen keihard aangepakt, hij en m’n moeder waren echt bang dat ik zou afglijden richting drugs en criminaliteit. De straat lokte. Voor vooral Faouzi bestond er niet de optie dat ik zou stoppen. Hij zei dat ze al zoveel tijd en aandacht in mij hadden geïnvesteerd dat hij eiste dat ik alle tegenslagen zou overwinnen. En mijn moeder wees me erop dat ik het ook voor mijn vader moest doen, die overleed op mijn tiende. Dat raakte mij diep. Ik besloot terug te knokken. Vanaf dat moment merkte ik dat mensen die achter mijn rug negatief over me spraken, mij eigenlijk alleen maar sterker maakten. Dankzij de hulp van mijn familie heb ik voor het voetbal gekozen en daar hoorde een serieus leven bij. Ik haal de kracht altijd uit de band met mijn familie en juist voor hen wil ik slagen als topvoetballer. Ik ben blij dat ik ook iets voor mijn moeder terug kan doen. Het overlijden van mijn vader was natuurlijk heel zwaar voor mijn moeder. In alles. Ze heeft toen keihard moeten werken. Alleen heeft ze moeite om nu grote dingen van mij aan te nemen, daar is ze te trots voor.” Hakim is tegenwoordig een rolmodel. In Dronten is hij ambassadeur van de stichting SOEP!, wat staat voor Samen Op Expeditie met Poen. Hakim gaat in zijn geboortestad langs trapveldjes en is soms gewoon op straat te vinden om jongeren die dreigen weg te glijden richting criminaliteit of drugs te vertellen dat ze net als hij ook een andere keuze kunnen maken. Hij zei meteen ‘ja’ toen hij werd benaderd door SOEP!. “Voor mij is het ook een mooie kans om na alle negatieve publiciteit en snel oordelen van mensen te laten zien wie de echte Hakim Ziyech is. Dat ik me niet kapot laat maken door mensen die mij in een verkeerd daglicht stellen. Dat ik daar alleen maar beter van word. Dat ze mij niet kunnen vernietigen.” In Enschede ontving Hakim een jaar geleden een groep jongeren uit Dronten en hield ze een spiegel voor. “Ik denk dat ik ze wat kan leren en ze kan inspireren met als doel om jongeren op het rechte pad te houden. Dat doe ik graag, ik denk dat ik een bijdrage kan leveren omdat veel van die Marokkaanse jongens mij als rolmodel zien. Ik heb veel meegemaakt in mijn jeugd, neem die ervaringen mee en hoop dat kinderen ook van mijn fouten kunnen leren. Ik ken het dunne draadje tussen overleven en wegzakken in crimineel gedrag en drugs. Iedereen maakt fouten in zijn leven en het gaat erom dat je er ook wat van leert. Geluk kun je ook afdwingen. En door de keuzes die ik heb gemaakt, kan ik nu ook voor mijn familie zorgen. We hadden het vroeger niet breed en financieel is er nu geen stress meer, nu ik een goed contract heb. Ik ben trots hoe ver ik ben gekomen.” Natuurlijk kent Hakim alle vooroordelen over Marokkaanse jongeren. Hij geeft aan buiten politieke discussies te willen blijven. “Wilders doet maar met zijn ‘minder, minder’. Hij haat Marokka- nen, maar wat doe je daaraan? Ik vind dat in Nederland, Marokkanen te veel over één kam geschoren worden. Ik ben opgegroeid met de wetenschap dat je als Marokkaan in Nederland altijd al achterstaat. Dat je harder moet werken voor respect. Als een Nederlander iets verkeerds doet, dan worden ook niet alle Nederlanders daarop afgerekend. Bij ons Marokkanen is dat wel zo. Ik word geregeld zonder aanleiding van de weg gehaald. Bijvoorbeeld toen ik na een trip met het Marokkaans elftal door een vriend op Schiphol werd opgehaald. We reden echt niet te hard, maar werden wel aan de kant gezet. Mijn auto en koffers werden helemaal doorzocht. Het voelde als een vernedering. Ik heb niet het idee dat ik daar iets aan kan veranderen, dus ik houd me er maar buiten. Dat vind ik wel lastig, want ik ben iemand die graag het tegendeel bewijst. Dat zit in mij. Daarom hoop ik ook als succesvol voetballer duidelijk te maken dat er ook jonge Marokkanen zijn die het wel maken en niet crimineel zijn. Het gekke is dat als je goed presteert, je ineens een Nederlander bent en niet meer ‘die Marokkaan’.” Op sportief gebied kreeg Hakim ondanks alle complimenten ook een dreun te verwerken. De Marokkaanse bondscoach Hervé Renard besloot hem in januari niet te selecteren voor de Afrika Cup. Hakim besloot zich niet langer beschikbaar te stellen voor zijn land zolang Renard het voor het zeggen heeft. Hij wil niet meer over de gevoelige kwestie zeggen dan: “Ik weet dat een bondscoach meestal niet lang zit, ik wacht dus rustig af.” De vraag dringt zich op waarom hij uiteindelijk niet voor Oranje, maar voor Marokko gekozen heeft. Natuurlijk is er de gespannen verhouding die hij had met de toenmalige assistent-bondscoach Marco van Basten en het weifelende optreden van bondscoach Danny Blind om hem uit te nodigen voor het Nederlands elftal, waar voorganger Guus Hiddink hem wel al op de radar had voordat hij werd ontslagen. Maar er is ook de keus vanuit het hart. “Oranje is geen issue voor mij. Ik heb meer gevoel bij Marokko, daar hoor ik thuis. Mijn vader is er begraven en mijn familie woont er. Ik voel me daar thuis. Er stroomt rood-groen bloed door mijn aderen. Samen met Karim El Ahmadi van Feyenoord, die een goede vriend van me is, vind ik het altijd weer geweldig om naar Marokko te gaan. Karim, Oussama Tannane, Nordin Amrabat en ik zijn een groepje die daar altijd samen aan het chillen zijn. We hebben een enorme sterke band. Er is nu een heel talentvolle generatie waarvan veel wordt verwacht, aan ons om dat te bewijzen.” 'Oranje is geen issue. Ik heb meer gevoel bij Marokko. Mijn vader is er begraven en mijn familie woont er' Hakim voelt zich thuis bij Ajax, aan alles is te zien dat die liefde wederzijds is. Maar toch kijkt hij al verder. Die Europese topclub is het volgende doel. De route naar het buitenland loopt via Amsterdam, zo simpel is het voor Hakim. Hij heeft zich in zijn eerste seizoen bij Ajax in de kijker gespeeld, mede dankzij de optredens in de Europa League. “Gevoel bij een club heb ik nooit. Ik ben niet een speler met clubliefde, een fan. Dat gevoel heb ik ook niet bij Ajax. Ik wil hier zo goed mogelijk spelen, slagen als topvoetballer. Met Peter Bosz klikt het heel goed, hij heeft zijn visie op de groep overgebracht en je ziet ook dat iedereen die visie heel serieus neemt en goed wil uitvoeren. Ik denk dat hoe hij dat overbrengt heel anders is dan bij de meeste trainers. Die directe stijl van hem werkt bij mij heel goed.” Wie weet komt er de komende weken een aanbod dat hij niet kan weigeren, maar als hij zich aan zijn planning houdt, zal hij nog één of twee seizoenen te bewonderen zijn in Nederland. “Ajax is een prima tussenstation, daarna wil ik verder richting een topcompetitie. Dat is vanuit Ajax een stuk makkelijker. Als ik in Amsterdam mijn vijfjarig contract uitdien, dan heb ik het niet goed gedaan. Ik weet dat buitenlandse topclubs ook onze Europa League-wedstrijden hebben gezien.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.