Met zijn beroemde solozege op Alpe d’Huez en het winnen van de bolletjestrui was Gert-Jan Theunisse dertig jaar geleden een van de grote Tourhelden van Nederland. Na zijn wielercarrière kreeg hij te maken met fysieke tegenslagen. Helden reisde af naar Mallorca terug te blikken op zijn roerige leven. Gert-Jan Theunisse richt zijn wijsvinger op een bosrijke omgeving in de verte. Daar ergens, in de buurt van de met natuurgroen bezaaide berg die het landschap domineert, staat zijn huis. Hij is komen lopen. Zo’n tien kilometer moet het geweest zijn. Gert-Jan heeft er een kleine anderhalf uur over gedaan. De voormalig wielrenner vertelt dat het dagelijkse kost is. Sterker nog, meestal loopt hij vijf uur en komt hij met 35 kilometer in de benen thuis. Gert-Jan is graag bezig en graag buiten, maar het is voor hem ook bittere noodzaak. Fysiek gezien heeft hij na zijn wielercarrière een flinke jas uit gedaan. “Ik ben dwarslaesie-patiënt, heb artrose en osteoporose in mijn gewrichten. Dertig uur per week ben ik aan het bewegen en oefeningen aan het doen om mezelf uit de rolstoel te houden. De spieren in mijn lichaam zijn nog goed, die houden me overeind.” De locatie waar Gert-Jan naartoe is komen lopen, is een bijzondere: de Rafa Nadal Academy in Manacor, opgericht door de bekendste sportman van Mallorca. Aan het begin van de eeuw is de geboren Brabander neergestreken op het populaire vakantie- en fietseiland. Het mediterrane klimaat is prettiger voor zijn lichaam dan het weer in Nederland. Helaas is pijn onlosmakelijk verbonden met zijn dagelijks bestaan. “’s Nachts word ik vaak wakker van de pijn in mijn gewrichten. Je kunt het vergelijken met het gevoel alsof de tandarts een zenuw bij je raakt. En dan nog honderd keer erger. In de ochtend duurt het tien minuten voordat ik mijn bed uit ben, de doorbloeding in mijn lichaam op gang is gekomen en ik me weer een beetje kan bewegen. Drie jaar geleden heb ik nog een zware operatie ondergaan en is er een bouwsel in mijn rug geïmplanteerd. Een soort brug om mijn rug bij elkaar te houden. Ik zak letterlijk en figuurlijk in elkaar. In feite ben ik een heel oud gebouw waarbij het cement tussen de stenen verdwijnt. Ik ben 56 jaar, maar voel me veel ouder.” Droomzege Hoe anders was het dertig jaar geleden. Toen zijn grijze stekeltjes van nu nog die lange, donkerblonde manen waren die zo opvielen onder zijn helm. In 1989 was Gert-Jan samen met zijn maatje Steven Rooks kopman van PDM in de Tour de France. “Eigenlijk was ik een geboren knecht. In mijn eerste profseizoen bij Panasonic-Raleigh, in 1984, ging het zo goed dat zowel de klassiekermannen als de klassementsrenners me overal mee naartoe wilden hebben. Het was een mooie tijd. Ik kon mezelf doodrijden voor een ander en had niet de stress van het moeten afmaken van een koers. Het was mijn ideale baan. Later bij PDM kregen Rooks en ik de kans omdat Greg LeMond geblesseerd was. Er waren twee doelen die ik als kind had: winnen op Alpe d’Huez en de bolletjestrui veroveren. Ik dacht nooit aan de eindzege in de Tour. Vlakke sprintetappes deden me niets, ik keek alleen maar naar bergritten op tv. Dan zat ik met open mond naar Jopie Zoetemelk te kijken.” In 1988 had Gert-Jan al de topvorm om te winnen op Alpe d’Huez. Maar teammakker Rooks demarreerde als eerste, de concurrentie bleef zitten en dus zat hij gevangen met zijn goede benen. Een jaar later volgde een herkansing met een nieuwe finish op de top van de Hollandse Berg, die zo werd genoemd vanwege de vele Nederlandse overwinningen in die tijd. “Ik dacht: straks is mijn carrière voorbij zonder dat ik op de Alp heb gewonnen, terwijl ik wel de potentie had om het te doen. We stonden op dat moment met vier PDM-mannen bij de beste twaalf van het klassement: Rooks, Sean Kelly, Raúl Alcalá en ik. De afspraak was dat we zouden aanvallen. De laagst geklasseerde zou als eerste demarreren. Lukte dat niet, dan was de volgende aan de beurt. Ik zou als laatste gaan. Op de eerste klim werd er meteen aangevallen, maar geen van mijn ploeggenoten sprong mee. Ik ging langs die mannen, want dit was de afspraak niet. ‘We kunnen niet, we zitten kapot,’ zeiden ze. Dat hoorde ik al dagenlang en elke etappe eindigden ze alsnog bij de eerste tien. Ik was zó kwaad, dacht: stik er maar in, dan ga ik zelf wel. Volle bak ging ik ervandoor. Ik achterhaalde de vluchters en op de tweede klim reed ik alleen op kop. Vanuit de ploegleiderswagen werd geroepen dat ik moest stoppen. Het was zelfmoord, het zou me mijn klassement kosten. ‘Weet je wat jullie kunnen? Jullie kunnen doodvallen,’ riep ik. Ik pakte een bidon en smeet ’m zo tegen de voorruit. Ik zei: ik wil jullie de hele dag niet meer zien, me laten inlopen, ben je gek!” Vol adrenaline begon Gert-Jan aan een indrukwekkende solo van 130 kilometer die hij bekroonde met zijn gedroomde overwinning op Alpe d’Huez. “En dat ook nog in de bolletjestrui. Die hele solo reed ik in trance. Van die laatste kilometers weet ik niets meer. Alleen dat ik helemaal kapot was en dat ik tussen het publiek door moest rijden omdat er nog geen dranghekken stonden. Ik kreeg water over me heen, klappen, er werd geschreeuwd... Het was de dag van mijn leven. Precies zoals ik ’m had uitgestippeld en erover had gedroomd.” Gek Gert-Jan was een opvallende verschijning in het peloton. Niet alleen vanwege zijn kenmerkende kapsel, maar ook door zijn maniakale trainingsethos en zijn eeuwige zoektocht naar verbeteringen. “Toen ik nog een beginnende renner was, was er niets. Je moest alles zelf uitzoeken. Ik was de jongen die overal de gek in was. Ik deed al hoogtestages op El Teide op Tenerife – wat tegenwoordig heel normaal is – toen er nog geen hotel stond. Zat ik daar in mijn eentje tussen de nonnen. Ik had een hometrainer bij me, een fiets, en een extra koffer met muesli en yoghurt. 'Ik was de gek die geen zin meer had in een bord met paste en steak wegwerken voor een koers. In plaats daarvan at ik babyvoeding.' Ik was ook die gek die geen zin meer had in om vijf uur ’s ochtends een bord met pasta en steak wegwerken voor een koers. In plaats daarvan at ik babyvoeding op mijn kamer. Ik trainde liever tien dan vier uur, was overal extreem in. Trainen met hartslagmeters, schoenen met klikpedalen, daar was ik allemaal voorloper in. Ik was ook een van de eerste sporters met tatoeages. Maar je moet niet denken dat het allemaal goed was wat ik deed. Het was juist allemaal fout. Tijdens hoogtestages trainde ik veel te hard in die ijle lucht. Maar ik moest nu eenmaal het idee hebben dat ik van alle renners er het meest voor had gedaan. Daar haalde ik mijn vertrouwen uit en daardoor kon ik ook met elke uitslag vrede hebben. Ik was net zo blij met een achtste als met een eerste plaats op Alpe d’Huez. Ik kon tot in het extreme diepgaan. Het was niet gek als ik na de finish letterlijk door mijn hoeven ging. Dan had ik alles gegeven.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Gert-Jan Theunisse komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf ging. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Baanwielrenster Shanne Braspennincx (25) was na haar tweede plaats op het WK in 2015 vastberaden: ze wilde meer, harder trainen, beter presteren, met in gedachten de Spelen in Rio. Totdat Shanne een paar maanden later een hartinfarct kreeg tijdens een wedstrijd in Amerika. Plots was alles anders. “Ik vraag me weleens af: wanneer ben ik eigenlijk tevreden? Als ik alles win? Of dan nog steeds niet? Ergens in mijn woonkamer in een vitrinekast ligt een zilveren WK-medaille te prijken met de spotlights erop, maar ik kijk er eigenlijk nooit naar. Als sporter wil je na een prestatie altijd meer. Stilstaan doe je niet. Nu denk ik: misschien moet ik dat vaker doen. Het had vorig jaar zomaar voorbij kunnen zijn. Meteen na die zilveren medaille op het WK dacht ik: ah, ik ga zó hard trainen, er zit nog zoveel meer in het vat. Ik dacht aan de Spelen in Rio, aan die in Tokio, aan dat ik als kind al riep dat ik wereldkampioen wilde worden. Maar toen werd ik een paar maanden later op een donderdagmiddag in juli ineens kei- hard neergesabeld. Door mijn eigen lijf. Ik zat op het middenterrein van een wielerbaan in Colorado uit te fietsen. Die dag was ik best goed, had er net een halve finale opzitten en was geplaatst voor de finale die even later zou volgen. Ineens kreeg ik het benauwd. Zo erg dat ik tegen een oud-ploeggenootje naast me zei: ‘Jezus hé, ik krijg last van mijn borst!’ Zij adviseerde mij te gaan zitten. In de tent van het Nederlands team lag een zuurstofmasker. Dat hielp voor geen flikker. Ik probeerde een puffertje om mijn longen wat open te zetten. Deed ook niks. Colorado ligt op 2200 meter hoogte, ijle lucht dus. Last krijgen van je longen na een grote inspanning is daarom niet vreemd. En ik weet: ik moet het hebben van het diep kunnen gaan. Bij mij is het altijd: óf vol gas, of heel rustig. WILDEBRAS Vroeger was ik al een halve wildebras. Tot mijn zesde zat ik in een klas met alleen maar jongens en bestond mijn leven uit spelen en fietsen. Wij zijn een fietsfamilie. Mijn twee oudere broers deden het, mijn vader ook. Voor mij gold dat ik alles wilde wat mijn broers deden, dus voordat ik de leeftijd had waarop een wielerlicentie mogelijk was, zat ik al te kloten op een fietsje. Fietsen ging me ook wel aardig af. Ik won op de fiets van jongetjes, werd drie keer Nederlands kampioen in diverse categorieën en bij de junioren werd ik toegevoegd aan de nationale selectie waarvoor ik naar Papendal verhuisde. Toen ik in 2011 – voor die tijd had ik maar een paar keer op een baanfiets gezeten – met bondscoach René Wolff in gesprek kwam, zat mijn carrière op de weg net in een dip. René vroeg: ‘Lijkt het je leuk om mee te gaan op trainingskamp naar Amerika?’ Wat is dat voor vraag, dacht ik. Natuurlijk! Het voelde als thuiskomen. Alles wat ik leuk vind aan fietsen was daar. KLOTENACHT Maar in juli zat ik dus, benauwd, op het middenterrein in Amerika. Ik dacht: wat heb ik nou weer gedaan? Mijn longblaasjes naar de kloten gereden? Iets in mijn middenrif gekneusd? Wat is dit? Ik was moe, de pijn werd niet minder en het irriteerde me mateloos, want ik moest zo weer fietsen, die finale stond nog in de planning. Maar het ging regenen en de wedstrijd werd afgelast. Gelukkig, weet ik achteraf. Ik ken mezelf. Als dat niet was gebeurd, was ik gewoon op de fiets gestapt en die wedstrijd gaan rijden. En dan? Ik denk dat ik dan een hartstilstand had gehad. Dan was mijn kransslagader volledig dichtgegaan. Of je dan nog gereanimeerd kunt worden, weet ik niet. Ik stapte weer op de fiets en reed rustig de twee kilometer naar de campus waar we sliepen. Ik ging douchen, sloot daarna aan bij de rest van de groep in de eetzaal en alsmaar had ik die druk op mijn borst. We hebben een klein, hecht team. Bij ons worden altijd grappen gemaakt tijdens het eten, maar daar kreeg ik weinig van mee. Normaal gesproken blijf ik natafelen, nu zei ik: ‘Ik trap ’m aan jongens, ik ga naar bed.’ Ik kleedde me om en hoopte dat de benauwdheid en druk op mijn borst weg zou gaan. Achteraf denk ik: was ik wel goed bij mijn hoofd? Maar het punt is: ik heb iedere dag pijntjes als ik train. Een pijnlijk lichaam is het teken dat je verbetert, dat je sterker wordt. Daarnaast: twee keer per jaar werd ik al binnenstebuiten gekeerd, had ik een inspanningstest inclusief hartfilmpje. Ik was de gezondste van een gezin met drie kinderen. Het werd een klotenacht. Mijn arm lag steeds in de weg, alsof andermans arm aan mijn lichaam zat. Ik denk dat ik wel twintig keer wakker werd. De 21ste keer was ik er klaar mee. Ik besloot naar de wc te gaan. Alleen al van het opstaan, stond ik te zweten als een idioot. De wandeling over de gang naar die wc duurde voor mijn gevoel een half uur. ‘EEN HARTAANVAL. OP MIJN 24STE. RUIM TIEN UUR HAD IK IN DE RONDTE GELOPEN MET EEN HARTINFARCT’ Hartslag Continu had ik twijfel: stel ik me niet aan? Ga ik iemand wakker maken? Dat is ook zo rigoureus. Uiteindelijk heb ik toch mijn teamgenootje Laurine van Riessen gewekt. Ze zei: ‘Misschien moeten we toch naar René?’ René zei dat we naar het ziekenhuis moesten, ik twijfelde nog. Tot ik misselijk werd. Vanaf dat moment schreeuwde mijn lichaam écht moord en brand. Zelf probeerde ik rustig te blijven. Ik trok een trui over mijn slaapshirt, stapte in een trainingsbroek en pakte mijn fiets. Een auto hadden we niet. Het ziekenhuis lag gelukkig vlakbij de campus, op zo’n anderhalve kilometer afstand en de weg liep af. Hangend, met mijn ellebogen op het stuur, ben ik rond vijf uur ’s nachts naar beneden gerold. Op de eerste hulp ging het snel. Ik werd meteen op een stoel gezet, kreeg allemaal vragen. Mijn hartslag werd gemeten. ‘42, je bent sporter, logisch,’ hoorde ik. Ik schrok. Mijn hartslag was nog nooit zo laag geweest. Nu was ik vermoeid, had net gefietst én zweette als een otter. Ik kreeg allerlei plakkertjes op mijn lijf, mijn bloed werd afgenomen en er werd een röntgenfoto gemaakt. Steeds meer mensen kwamen kijken. Plots schoot mijn hartslag van 120 naar 60. Ik werd ineens zó beroerd. Alle mensen om mij heen raakten in paniek. Ik dacht: what the fuck! Help me alsjeblieft. Ga kijken wat er aan de hand is! De volgende morgen kwam een broeder langs. Hij zei: ‘Shanne, je hebt een hartaanval gehad.’ Dat was het eerste moment waarop ik het besefte. Toink! Een hartaanval. Op mijn 24ste. Ruim tien uur had ik in de rondte gelopen met een hartinfarct. GEDOTTERD Mijn rechterkransslagader bleek voor 99 procent dicht te hebben gezeten. Ik ben die nacht gedotterd, er is een stent geplaatst. Ga dat nieuws maar eens naar huis bellen, naar je moeder, je vader en je broers. Zo’n bericht brengt emoties los die je bij sommige mensen nooit eerder hebt gehoord. Zat ik daar in mijn eentje in een ziekenhuiskamer in Amerika. Ik heb wel wat afgejankt. Mijn ploeg – zij hadden het nieuws via de groepsapp meegekregen en moesten nog gewoon een wedstrijd rijden – kwam de eerste dag meteen langs. In wielerkleding. Ze bezochten me vaak, maar een groot deel van de tijd zat ik toch alleen. Keek ik tv, was er een meisje dat schrok en zei: ‘O, ik kreeg bijna een hartaanval.’ Hoe ironisch wil je het hebben? Zo’n grap heeft vanaf nu voor heel mijn leven een andere lading, besefte ik toen. Even later zat ik te balen toen Roger Federer stond te verliezen. Ik vol adrenaline, mijn hartslag omhoog, tot ik ineens dacht: o shit, is dit nu wel handig? Een kleine week later mocht ik naar huis. Gewoon, met de ploeg mee. Eigenlijk was het heel relaxed reizen: al mijn spullen werden voor me getild. En dan zie je je moeder op Schiphol, ja, dat was wel een emotioneel momentje. Zo’n hartinfarct brengt je dichter bij mensen. Personen die ik al een tijd niet had gesproken en zeiden: ‘Shanne, als jij er niet meer was geweest...’ De eerste weken voelde het alsof ik over iemand anders aan het vertellen was. Ging ik op internetfora zoeken naar mensen met vergelijkbare verhalen, kwam ik al snel in de 50-plusgroep uit. Dan las ik: ‘Nu ga ik meer op mijn eten letten en niet meer roken.’ Ja, dat deed ik al! Heel even dacht ik: verdomme, ik ben 24, waar heb ik dit aan verdiend? Maar die mindset heb ik al snel veranderd, kom je niet verder mee. Drie weken na mijn thuiskomst mocht ik onder begeleiding beginnen met revalideren. Ik bleef klachten houden. Eerst twijfelde ik, ik vertrouwde m’n lichaam natuurlijk niet meer en wist niet wat ik wel of niet serieus moest nemen. Na onderzoek bleek in september, zo’n twee maanden na dat infarct, dat de stent die ze in Amerika geplaatst hadden te klein was. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat sporters grotere aderen hebben. Het gevolg: nog meer schade bij mijn hart, nóg een operatie. Tot januari mocht ik niet intensief sporten. Of het daarna nog zou lukken, was de vraag. In januari kreeg ik groen licht van mijn sportcardioloog. Het beste nieuws dat ik kon krijgen. Tot die tijd dacht ik weleens: kan ik niet andermans hart stelen? ‘EN DAN ZIE JE JE MOEDER OP SCHIPHOL, JA, DAT WAS WEL EEN EMOTIONEEL MOMENTJE’ VERBETERDE VERSIE Het was de heftigste gebeurtenis uit mijn leven, maar dat hartinfarct heeft me ook positief veranderd. Ik ben een binnenvetter. Tot 2016 deelde ik het niet zomaar als ik me ergens aan ergerde, maar inmiddels zie ik dat je daar niets mee opschiet. Er kan zoveel energie verloren gaan aan irritaties. Ik ben ook socialer geworden en doe er nu meer moeite voor om vriendschappen te onderhouden. Nu merk ik pas dat het me goede energie geeft. Sinds januari heb ik hard getraind. Ik voel me weer gewoon mezelf. Of misschien zelfs een verbeterde versie met een hoop ervaring in de rugtas. Geregeld word ik gecontroleerd, maar in juli hoorde ik van de sportcardioloog: kom over een jaar maar terug. Het gaat dus goed. Ik heb geprobeerd de Spelen in Rio te halen, maar uiteindelijk bleek het door de IOC-eisen onmogelijk voor mij om me te kwalificeren en kon ik alleen mee als reserve. Hoewel ik inmiddels harder rij dan op het WK in 2015 waar ik zilver won. Dat voelde wel dubbel. In oktober is het EK in Parijs. Daar kijk ik naar uit. Dan is iedereen weer gelijk, zijn de punten van de UCI-ranking die iedereen tot de Spelen verzamelde, verdwenen en beginnen alle baanwielrenners opnieuw. Al voor de Spelen van Rio begon ik met kijken naar Tokio 2020. Daar wil ik heen. Ik heb nu al zin in die reis ernaartoe. Ik had natuurlijk kunnen denken: het is goed zo, ik ben er klaar mee. Maar het punt is, wielrennen is een liefde die bij mij nooit weg zal gaan.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Ze rijdt sinds dit seizoen voor Team Jumbo-Visma, schaatst harder dan ooit tevoren en straalt weer. Het leven lacht Antoinette de Jong toe. Maar dat is ook weleens anders geweest. We spraken de Europees kampioen allround in aanloop naar de WK afstanden (7-10 februari) en de WK allround (2-3 maart) . “Ik heb een schild om me heen gebouwd.” Uiterlijk “Ik werd vroeger enorm gepest met mijn rode haar. De ellende begon in groep vier van de basisschool, toen we net van Heerenveen naar Rottum waren verhuisd en ik naar een nieuwe school moest. Na schooltijd werd ik opgewacht en uitgescholden of ze rukten me van mijn fiets af. Ik kon op twee manieren naar huis, op goed geluk koos ik een route in de hoop dat ze daar niet stonden. Ik kwam geregeld thuis met blauwe plekken, als ik was geslagen of als ik eerder die dag in de klas tegen een hete kachel was gedrukt. Daar deed ik gauw een shirt overheen, zodat niemand erachter kwam. Mijn ouders wisten van niks. Ik wilde niemand belasten met mijn pijn. Ik heb het mijn moeder pas twee jaar geleden verteld. Ze vond het heel moeilijk om te horen. Toen ik in groep acht zat, ben ik mijn haar gaan verven. Om een keer niet gepest te worden, om niet degene te zijn die anders was. Het werd steeds donkerder, tot het bijna zwart was. Nu denk ik: waarom heb ik dat in hemelsnaam gedaan? Het paste totaal niet bij m’n gezicht. Een paar jaar geleden ben ik ermee gestopt. Het was niet meer te doen, ik zat iedere twee weken bij de kapper. Dat rode haar is zo dominant, het stak er zo weer doorheen. Op de middelbare school kreeg ik langzaamaan meer zelfvertrouwen. Ik ben zoals ik ben, dacht ik steeds vaker, en als mensen dat niet accepteren, kijken ze maar de andere kant op. Ik vond het nog wel lastig om mensen te vertrouwen, had immers nooit vriendinnetjes gehad en was al zo vaak teleurgesteld. Als mensen beginnen over mijn jeugd, vind ik dat nog steeds moeilijk. Psychische hulp heb ik niet nodig gehad, maar ik heb wel een schild om me heen gebouwd. Nu durf ik open over die periode te praten. Naderhand ben ik de pestkoppen nog weleens tegengekomen. Die deden of er niks aan de hand was. Sommigen wilden een keer afspreken. Maar waarom zou ik dat willen? Nu ik een bekende schaatsster ben, ben ik ineens wel interessant? Het doet me veel pijn als ik hoor dat mensen die gepest worden zichzelf vreselijke dingen aandoen of zelfs geen andere uitweg meer zien dan zelfmoord. Ik had geen zwarte gedachten in die tijd, maar ik viel wel huilend in slaap omdat ik me zo alleen voelde. Ik hoop dat ik kinderen die worden gepest kan helpen door mijn verhaal te vertellen. Het helpt om iets te zoeken waar je je ei in kwijt kunt, iets dat houvast geeft. Toen ik jong was, vond ik dat in paardrijden. Ik won veel prijzen, werd altijd eerste of tweede en een keer Fries kampioen. Dat waren mijn geluksmomentjes. Daardoor bouwde ik zelfvertrouwen op, er was iets dat ik goed kon. Later vond ik dat in het schaatsen. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk, zie ik een zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil. Nu ben ik blij met mijn rode haar. Vooral omdat het me anders maakt dan anderen.” ‘Ik werd vroeger enorm gepest met mijn rode haar. Na schooltijd werd ik opgewacht. Ik kwam geregeld thuis met blauwe plekken’ Paardenmeisje “Als baby van drie maanden werd ik al op een paard gezet. Onze familie is altijd met paarden bezig geweest, we fokken met Friese dressuurpaarden en mijn moeder heeft op hoog niveau gereden. Op mijn vierde kreeg ik mijn eerste pony. Als ik ergens aan begon, wilde ik het goed doen en er alles uithalen. Paardrijden was mijn leven in die tijd, ik was springruiter. Maar schaatsen vond ik ook leuk. Op de sloot naast ons huis heb ik mijn eerste meters gemaakt. M’n moeder en oma wilden dat ik achter een stoel zou beginnen, maar zagen me zo wegschaatsen. Helden Magazine 45 Het eerste gedeelte van het verhaal van Antionette de Jong komt voort uit Helden Magazine 45 waar Memphis Depay de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, Jac Orie is een garantie voor succes, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.