Na de tv-programma’s Celebrity Stand en de gevaarlijkste Wegen van de Wereld is oud-voetballer Glenn Helder op 21 juni te zien in BN’ers In Therapie op RTL5, waarin de Glenn van nu op zoek gaat naar vergeving voor de Glenn van toen. Victoria Koblenko krijgt alvast een voorproefje. Je boek Van Arsenal naar de Bajes heeft een briljante titel. Ik had het graag willen lezen voor dit interview. “Helaas is het boek niet meer te koop. Maar als ik een kopie voor je regel, moet je me beloven dat je een balkje voor mijn ogen zet.” De sporen van het tv-programma Celebrity Stand-Up, waaraan je mee hebt gedaan, zijn nog niet uit je systeem zo te merken. Lachend: “Nee, ik was zo gokverslaafd dat ik alleen nog maar casinobrood at.” Ik kan me voorstellen dat je deze zelfspot goed had kunnen gebruiken toen je voor het eerst een muntje in de gokkast gooide. Wanneer was dat? “Toen ik achttien was. Dat was een gokautomaat in de patatzaak. Ik gooide er een knaak in en won vijftig gulden met alle toeters en bellen erbij. Dat spektakel vond ik zo gaaf! Ik was meteen verkocht. Ik krijg er kippenvel van nu ik eraan terugdenk.” Kippenvel? “Dat krijg ik altijd als ik mijn hart laat spreken.” Stomme eikel Je geeft nu vaak lezingen aan jonge voetballers. Wat heb je ze te vertellen? “Ik zat bij het Nederlands elftal en Arsenal, mijn fout was dat ik er had moeten blijven. En daar wil ik jongens voor waarschuwen die op dat niveau nog moeten komen.” Je bent een jongen van de straat, maar had op je twintigste de clubs voor het uitkiezen. Je had een grote carrière voor je. Had je ook ergens het gevoel dat het mis kon gaan met je? “Nooit!” ‘Ik was op pad naar iemand toe met een doorgeladen pistool, was gek in mijn hoofd’ Wat zou je anders doen als je terug mocht in de tijd? “Dan zou ik gaan leven als een superprof. Als Lionel Messi. Niet roken, niet drinken. En zeker niet tot zes uur ’s ochtends in een discotheek feesten om daarna in de auto te slapen voor een training. En dan deden we voor de grap op de training de rokers tegen de niet-rokers.” Waar kwam het gevoel van onoverwinnelijkheid vandaan? “De Telegraaf gaf destijds cijfers aan elke voetballer. Als je hoog wilde eindigen in het klassement moest je elke wedstrijd spelen en goed presteren. Er was een tijd dat we met Vitesse acht wedstrijden achter elkaar niet wonnen, maar ik bleef steeds een 9 halen. Ik bleef presteren. Ik kreeg dus geen klappen, geen waarschuwingen dat ik niet goed bezig was.” Waarom voelde je zelf niet dat je je talent verspilde? “Omdat ik een fucking debiel was!” Was er iemand in je omgeving toen die tot je door had kunnen dringen? “Absoluut niet. Ik was een prof in het camoufleren van mijn onzin. Mijn goede prestaties in het veld waren het beste alibi.” Wat veranderde er met jouw transfer naar Arsenal? “Er kwam meer geld bij. Nu weet ik dat ik had moeten leven alsof ik dat geld niet had, maar toen leefde ik in een schijnwereld en ik loog mezelf voor.” Waarom deed je het? Beloonde je jezelf voor het succes? Wilde je iets inhalen? “Misschien beide, maar ik ben vooral een stomme eikel geweest.” Zelfmoordpoging Je therapeut in BN’ers In Therapie, te zien op RTL5, vindt zeker dat je te hard voor jezelf bent? “Ja, maar ik ken geen zelfmedelijden.” Op welk moment van je leven kwam de eerste genadeklap? “Bij mijn zelfmoordpoging. Toen baalde ik zo ongelofelijk van mezelf. Achteraf was dat echt een hulpkreet. Ik zat bij NAC en alles kwam tegelijk naar buiten. De gokverslaving, de schulden; alles. Toen keek ik in de spiegel, maar daarin zag ik niet wat ik al die tijd eerder mezelf had wijsgemaakt.” Helden Magazine 42 Het eerste gedeelte van het verhaal van Glenn Helder komt voort uit Helden Magazine 42 waar Dafne Schippers de cover siert. Schippers leeft onder een vergrootglas sinds dat ze in 2015 voor de sprint koos. En dat is wennen. ‘’Ik ben er wel achter dat ik geen robot ben’’ Verder in de 42ste editie van Helden, is er veel aandacht voor de Tour de France. Topsprinter Dylan Groenewegen, eerste Nederlandse Tourwinnaar Jan Janssen, superster Peter Sagan en Servais Knaven, ploegleider van Chris Froome komen allemaal voorbij in het Tourgedeelte. Dirk Kuyt blikt terug op zijn carrière, Ranomi Kromowidjojo over goud, het geloof en nog meer, hockeysters Lidewij Welten en Frédérique Matlaover het WK Hockey, motorcrosser Jeffrey Herlings en Barbara Barend ontmoet Hans van Breukelen. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Ze won in één jaar de Giro, de Tour én de Vuelta. Ook pakte ze op sensationele wijze de wereldtitel op de weg. En o ja, ze won ook nog de klassieker Luik-Bastenaken-Luik. En dat allemaal op haar 39ste. Op Annemiek van Vleuten staat geen maat. Ze twijfelde of ze voor de wegwedstrijd bij het WK in Australië de oorbellen in zou doen die ze van haar in 2008 aan kanker overleden vader cadeau kreeg voor haar achttiende verjaardag. Een paar dagen eerder, bij de tijdrit voor gemengde teams, was Annemiek van Vleuten immers hard gevallen en liep een elleboogbreuk op. Ze mocht desondanks starten in de wegwedstrijd van de medici, maar de kans op haar tweede wereldtitel was verkeken, dacht ze. Het plan om al ver voor de finish in de aanval te gaan, kon de prullenbak in. Annemiek twijfelde of ze wel van start moest gaan, maar toen ploeggenoot Demi Vollering door corona moest passen, besloot ze te rijden. Ach, haar jaar kon toch allang niet meer stuk. Ze won immers in april Luik-Bastenaken-Luik, begin juli de Giro, eind juli de eerste Tour voor vrouwen sinds 2009 en in september de Vuelta. Op 24 september wilde ze haar goede vriendin en kopvrouw Marianne Vos een handje helpen. Ze besloot haar oorbellen die haar al vaak geluk hadden gebracht toch maar in te doen. Op de pedalen staan, deed te veel pijn. Ze bleef in de buurt van Vos en zo verstreken de kilometers. Op de laatste klim kon Vos niet volgen. Annemiek was in tweestrijd: wachten of meerijden met de twee rensters die achter het kopgroepje aanreden? Ze besloot het laatste te doen, maar deed geen kopwerk in de hoop dat Vos nog terug zou keren. Vlak na het ingaan van de laatste kilometer volgde de samensmelting met de kopgroep. Nog altijd geen Vos te zien achter haar. De weg liep even naar beneden en Annemiek besloot vanuit het laatste wiel te gaan. Gebruikmakend van de vertwijfeling die er altijd even is als groepjes samenkomen. Met alles wat ze in haar beurse lichaam had, ging ze. Ze pakte een paar meter. Niet omkijken, want dan kun je niet honderd procent geven en toon je onzekerheid, dacht ze. De weg liep omhoog, de finish kwam in zicht. Nog steeds geen renster die over haar heen kwam. In de laatste meters ging ze ondanks de pijnlijke elleboog toch staan op de pedalen. Op die manier kon ze nog net wat harder. Dan maar pijn. Haar mantra luidt immers: als je geen pijn voelt, ga je niet hard genoeg. Dit kon toch niet waar zijn? Had ze zojuist echt haar vierde wereldtitel gewonnen, na de mondiale titels op de tijdrit in 2017 en 2018 en die op de weg in 2019? Ja dus. Na de roze, de gele en de rode trui, veroverde ze ook de regenboogtrui. En dat allemaal in één jaar. 'Ik was een feestende student in Wageningen en tien kilo zwaarder. Elke dinsdag en donderdag dronk ik bier' De Val Na terugkomst uit Australië zat ze aan tafel bij Eva Jinek. Natuurlijk ging het ook over de Spelen in Rio in 2016, toen ze solo op weg was naar haar olympisch goud, maar in de afdaling naar de finish heel hard ten val kwam en voor dood bleef liggen. Ook die dag had ze haar oorbellen in. Ze vertelde moeder Ria, toen ze samen naar Italië gingen na de crash, dat de oorbellen van papa haar weinig geluk hadden gebracht. Haar moeder dacht daar heel anders over, zei: ‘Die hebben jouw leven gered.’ Voor veel mensen blijft Annemiek voor altijd het meisje van De Val. In Helden zei ze vorig jaar: ‘Mensen denken dat ik mentaal sterker ben geworden door die val, dat mijn omgang met die tegenslag me vooruit heeft gebracht. Ik kan alleen zeggen dat het me niet klein heeft gekregen. Die skills om iets negatiefs om te buigen in iets positiefs had ik al eerder laten zien, daar had ik Rio niet voor nodig. Nee, die val is absoluut geen drijvende kracht geweest.’ Toch was Rio een keerpunt, maar dan juist het moment vóór ze viel. Bergop reed ze iedereen uit het wiel, dat inspireerde haar om met behulp van trainer Louis Delahaije nog meer uit zichzelf te halen. ‘Ik heb jarenlang gedacht dat de top voor mij onbereikbaar was. Mijn ploeggenoot Marianne Vos was exceptioneel goed en won ongekend veel wedstrijden. Zij had een bizar hoog niveau, daar kon niemand aan tippen. Een Giro Rosa winnen was onmogelijk voor mij, dacht ik. Het heeft lang geduurd voordat ik besefte dat ik kon klimmen. Die klim in Rio is de basis van mijn prestaties de afgelopen jaren.’ Annemiek was 33 toen haar de ogen werden geopend in Rio. Je kunt haar met recht een laatbloeier noemen. Daar staat tegenover dat ze pas in 2011 fulltime ging wielrennen. Tot die tijd kreeg haar masterstudie epidemiologie voorrang. In 2017 zei ze in Helden: ‘Ik was een feestende student in Wageningen en tien kilo zwaarder. Elke dinsdag en donderdag dronk ik bier. Ik voetbalde erbij en genoot vol van mijn studentenleven. Toen raakte ik geblesseerd aan mijn knie en ben ik gaan fietsen in het laatste jaar van mijn studie. Marianne Vos zegt weleens: ‘Jij hebt al zoveel meegemaakt.’ Dat klopt, ik heb eerst een ander leven gehad, ongedwongen kunnen genieten. Dat is misschien ook de reden dat ik nog vrij fris ben, fietsen speelde in mijn jeugd geen rol.’ Ze heeft ook nog twee jaar een kantoorbaan gehad. In de Volkskrant zei ze daar onlangs over: ‘Daar denk ik aan als het regent: dan trek ik mijn regenpak aan en ga ik toch maar weer fietsen. Als ik renners hoor klagen, denk ik: hou je mond eens effe dicht, ik heb twee jaar op kantoor gezeten.’ Geen rolmodel Annemiek won in 2017 in het Noorse Bergen de wereldtitel tijdrijden. Huilend viel ze haar moeder in de armen na afloop. Ze had eerder wedstrijden als de Ronde van Vlaanderen gewonnen, had dat jaar ook La Course gewonnen, maar die titel voelde als een bevrijding. De crash in Rio en het missen van de eerste waaier in de Giro van 2017, waardoor ze de eindzege kon vergeten, zorgden ervoor dat ze dacht dat ze zelf haar grootste tegenstander was geworden. Ze werd bij het WK als favoriet bestempeld, maar in haar hoofd zat vooraf: ik zal wel weer een fout maken. Ze was zo nerveus dat ze dagenlang amper kon slapen, wilde niet nog eens in de fout gaan voor het oog van de wereld. ‘Ik heb daarna heel hard staan huilen. Iedereen dacht: alles van die val in Rio komt eruit. Maar het was gewoon de ontlading van heel veel stress,’ zei ze in de Volkskrant. En in Helden vertelde ze: ‘In mijn hoofd leefde ik in Rio nog met een denkwijze vol beperkingen. Ook na Rio overheerste die manier van denken nog bij me.’ Na het WK was de beer los. Ze werd de nieuwe norm in het vrouwenwielrennen. Annemiek trainde langer en harder dan anderen, was de eerste vrouw die meerdere hoogtestages in een jaar inplande en besloot in de winter met de mannen te trainen. Het gevolg: als het bergop gaat, breekt de concurrentie vroeg of laat. Lange solo’s zijn haar specialiteit. ‘Ik wil de fitste van het peloton zijn. Dat doe ik door trainingsprikkels te zoeken. Dit ben ik niet zomaar gaan doen, maar heb ik in zo’n vijf jaar opgebouwd. Jonge meiden moeten ook niet in een keer net zoveel trainen als ik doe. Daar wil ik geen rolmodel in zijn. Het wil ook niet zeggen dat iedereen deze omvang aankan. Ik ben heel belastbaar, dat is een van mijn sterke punten,’ vertelde ze vorig jaar in Helden. De manier waarop ze haar sport bedrijft, zorgt ook weleens voor gefronste wenkbrauwen. Vorig jaar zei ze daarover in Helden: ‘Dat mensen een verkeerd beeld van me hebben en me als een maniak omschrijven, boeit me niet zoveel. Maniak... Als degenen om wie ik geef dat maar niet zeggen.’ En: ‘Ik denk ook dat in het wielrennen de mensen te veel vasthangen aan de zogenaamde wijsheden van tientallen jaren geleden. Een ervan is dat je als wielrenner vanaf je dertigste begint af te takelen.’ Afzwaaien Het begint te duizelen als je ziet wat ze de afgelopen vijf jaar allemaal heeft gewonnen: olympisch goud op de tijdrit en zilver in de wegwedstrijd, twee wereldtitels op de weg en twee wereldtitels tijdrijden, de Europese titel, drie keer de Giro Rosa, de Tour, twee keer de Vuelta, de Ronde van Vlaanderen, twee keer Luik- Bastenaken-Luik, twee keer Omloop Het Nieuwsblad, twee keer Strade Bianche en nog veel meer. En dan te bedenken dat ze ook nog tal van keren af moest rekenen met pech en blessures. Ze is niet voor een breuk te vangen. Annemiek kwam in 2018 hard ten val op het WK, reed terug naar het peloton en finishte als zevende. Na afloop bleek dat ze de koers uit had gereden met een gebroken knie... Een lange revalidatie volgde, maar eenmaal terug won ze meteen Strade Bianche en Luik- Bastenaken-Luik. ‘Het omgaan met tegenslagen is een van mijn sterke punten,’ zei ze vorig jaar in Helden, ‘ik ben steeds sterker teruggekomen. Zeker van het overlijden van mijn vader in 2008 heb ik veel geleerd. Ik heb van mijn ouders geleerd niet te lang stil te staan bij teleurstellingen. Denken in mogelijkheden en niet jezelf zielig gaan vinden. Dat zit in de genen, dat kun je niet trainen.’ Het einde voor Annemiek de wielrenster komt in zicht. Ze vierde op 8 oktober haar veertigste verjaardag, wil eind 2023 afzwaaien. Haar laatste seizoen mag ze rondrijden in de regenboogtrui, mooier wordt het niet volgens haar. De Spelen in Parijs in 2024? Het parkoers is veel te vlak, daarop heeft ze niet veel te zoeken. In de Volkskrant zei ze: ‘Het is nu ook mooi geweest en het gaat niet veel mooier worden door nog langer door te gaan.’ Helden Magazine 64 Het verhaal van Annemiek van Vleuten komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen, Dylan van Baarle liet zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was én is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tijjani Reijnders Het gaat snel met Tijjani Reijnders (25). Een paar jaar geleden werd hij door AZ verhuurd aan RKC Waalwijk, inmiddels is hij een van de sterkhouders van AC Milan en het Nederlands elftal. Voor Helden Magazine nummer 72 gingen we bij de middenvelder, zijn vrouw Marina, zoon Xavién en hondje Messi op bezoek in Milaan. Een slinger met wenskaarten hangt in de woonkamer van het huis van Tijjani en Marina Reijnders in Milaan. Op 28 februari werd zoontje Xavién geboren. Marina pakt een jasje dat hij aan moet tijdens de fotoshoot. “Ti heeft dit jasje gekocht. Gaaf, toch?” Lachend: “Wij horen weleens dat wij Xavién kleden als een volwassen man.” Tijjani: “In zijn paspoort staat als geboorteplaats heel mooi ‘Milaan’. En over de naam hoefden we niet lang te denken. We vonden Xavi mooi.” Marina vult aan: “Maar je had natuurlijk al Xavi Simons, en zo.” Tijjani: “Mijn zusje heet Syane. Toen had jij het idee om het aan elkaar te plakken.” Marina: “Jij bent een heel betrokken vader. Ik geef borstvoeding, maar ook als Xavién midden in de nacht wakker wordt, vraag jij of je kan helpen, zijn luier kan verschonen. Het is een heel rustig ventje, ik denk ook omdat Tijjani en ik allebei rustig zijn.” Tijjani: “Ik doe alles voor Xavién, dat doet iedere vader voor zijn kind, toch? Na een wedstrijd ben ik in euforie of teleurgesteld. Het klinkt cliché, maar als ik hem daarna weer zie, vergeet ik alles.” Tijjani en Marina leerden elkaar zesenhalf jaar geleden kennen. Tijjani: “Via Instagram. Ik zag jou voorbijkomen en ging je volgen.” Marina: “We waren allebei negentien. Ik woonde in Hengelo, jij in Zwolle.” Tijjani: “Ik speelde nog bij FC Twente en zat op school in Enschede. Veel mensen die jij kende, kende ik ook, maar wij kenden elkaar nog niet.” Marina: “Dat is de reden waarom ik jou terug ging volgen op Instagram. Ik dacht: waarschijnlijk heb ik jou ergens een keer gezien, maar ik was niet van plan een move te maken.” Tijjani: “Ik dacht meteen: wat een mooie vrouw, die wil ik aan de haak slaan. Tegen vrienden had ik al gezegd dat ik een meisje had gezien dat ik heel leuk vond. Wij raakten aan de praat via Instagram. Onze eerste date was in Zwolle. We zijn in een tentje in de stad een drankje gaan drinken.” Marina: “Van de thee die we hadden besteld, hebben we geen slok genomen. Die werd koud omdat we zoveel aan het praten waren. Toen jij naar huis ging, dacht ik: je bent eigenlijk best wel leuk. In het begin zei ik nog tegen jou: leuk dat je voetbalt, maar ik ga niet bij een wedstrijd van jou zitten. Na een half jaar zeiden jouw ouders tegen mij: ‘Marina, vandaag ga je met ons mee naar een wedstrijd van Tijjani.’ Ik vond het altijd een beetje spannend, dacht: dan gaat iedereen van alles van mij vinden als ‘vriendin van’. Ik was bang dat mensen me gingen zien als zo’n stereotype voetbalvrouw.” Marina: 'Ik vond het een beetje spannend om zijn wedstrijden te kijken. Ik was bang dat mensen me gingen zien als zo'n stereotype voetbalvrouw.' Tijjani: “In coronatijd zijn we gaan samenwonen en in 2022 zijn we getrouwd.” Marina: “Ik wilde eerst mijn studie detailhandel afmaken in Hengelo. Daarna ben ik in Amsterdam verder gaan studeren. Ik wilde verloskundige worden, maar die opleiding duurt minimaal vier jaar, terwijl ik niet wist hoelang we in Nederland zouden blijven. Ik ben toen kraamverzorgster geworden en bevallingsassistent.” Tijjani: “Toen ik tijdelijk bij RKC speelde, vroeg ik jou ten huwelijk. We waren een dag vrij en gingen naar Rotterdam. Ik had al de hele dag die ring op zak. We gingen wat eten. Ik zei: laten we even naar het terras gaan en draai je even om, dan maak ik een foto van je. Toen jij je weer omdraaide, zat ik op een knie.” Marina: “Ik had niks in de gaten, hoewel je vlak daarvoor bij een juwelier had gevraagd welke ring ik mooi vond. We zijn op 6 juni 2022 getrouwd, toen alle coronamaatregelen waren vervallen.” Tijjani: “Dat is nog een mooi verhaal. We zouden op 28 mei trouwen, maar we kwamen met AZ in de play-off terecht. We waren bij mijn ouders thuis en hadden het erover. Ik zei nog: nee joh, we redden Europees voetbal wel zonder play-offs.” Marina: “Jij zei: ‘We zijn elk jaar in de top vier beland, dus dat gaat dit jaar ook wel lukken.’” Tijjani, lachend: “Net dat jaar gebeurde het niet. Een maand van tevoren zei mijn vader: ‘Ti, je moet het wel echt om gaan zetten, want je kan niet het risico nemen dat je op jullie huwelijksdag of een dag erna een play-offwedstrijd moet spelen.’” Marina: “Alles was al vastgelegd. Je had nog gevraagd of je de wedstrijd kon afzeggen.” Tijjani: “Natuurlijk kon dat niet, dat wilde ik ook niet. Uiteindelijk kon ik juist door die wedstrijd het seizoen erop een grote stap maken. We speelden tegen Vitesse, wonnen met 6-1, en ik scoorde twee keer.” Marina: “Gelukkig konden alle leveranciers en de locatie de datum verschuiven. We hadden tegen de gasten gezegd: ‘We laten jullie twee weken van tevoren weten of het 28 mei of 6 juni wordt. Alle mensen die voor ons belangrijk zijn, waren er.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Tijjani Reijnders komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder bespreekt Daley Blind - 106-voudig international - zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.