Hij werd al vijf keer wereldkampioen, maar staat ook alweer een paar jaar droog wat individuele hoofdprijzen betreft. Om gek van te worden, vindt Raymond van Barneveld. Met Victoria Koblenko spreekt hij in aanloop naar het WK darts (13 december-1 januari) over de pijn van verliezen, stress en diabetes. En hij filosofeert over stoppen met darts. “Er is een burn-out bij me vastgesteld.” “Ik ben al drie jaar aan het nadenken. Ik zoek in mezelf antwoord op de vraag: waarom nog? Ik ben al jarenlang amper thuis. Dat valt me steeds zwaarder, zeker doordat ik al een tijd geen grote prijzen meer win,” zegt Raymond van Barneveld, de man die darts in Nederland op de kaart zette en vijf keer wereldkampioen werd. “Telkens krijg ik weer die bokshand ­ schoen op m’n kin, elke keer moet ik die nederlaag weer verwerken. Telkens weer die pijn, dat ben ik zat. Tegelijkertijd is de kick om dat podium op te gaan er nog. Reizen naar de andere kant van de wereld en daar aanbeden worden went nooit. Maar uiteindelijk moet je van binnen happy zijn. Neem de avonden waarop we voor de Premier League in Ahoy spelen, dan ben ik een gelukkig mens.” Je wordt een jaar lang gevolgd voor een documentaire op RTL 7 die tijdens het WK te zien is op tv. Gaan we je zien zoals we je nog niet kennen? “Veel mensen denken dat ik zomaar dat podium kom oplopen en even m’n kunstje doe. Maar zo is het niet. Ik wil mensen een inzicht geven wat er allemaal komt kijken bij het leven dat ik leid.” STRESS Hoe ziet voor jou een ongelukkige avond eruit? “Na afloop van een nederlaag zit ik vaak vol ongeloof. Er zijn talloze avonden dat ik bij het ingooien veertig of vijftig keer 180 gooi. Eenmaal op het podium lukt me dat vervolgens één of twee keer. Je hebt op het podium natuurlijk allerlei issues. De verlichting is anders, je hebt te maken met luchtverplaatsing en je voelt de stress van het moeten. Darts blijft een mentaal spel. Ik heb ongelooflijk veel avonden gehad dat ik na een wedstrijd op mijn hotelkamer lag en me afvroeg wat er was gebeurd. Vroeger waren er maar een paar tegenstanders tegen wie ik in de problemen kon komen, nu lijkt het of iedereen voor mij een lastige tegenstander is. Het is alsof ik m’n concentratie niet vast kan houden. Hoelang wil ik mezelf nog pijnigen? Ik heb heel mooie dingen gedaan, maar het lijkt niet meer te lukken.” 'Hoelang wil ik mezelf nog pijnigen? Ik heb heel mooie dingen gedaan, maar het lijkt niet meer te lukken’ Waarom niet? “Ik ben 51, heb al een paar jaar diabetes. Dat helpt natuurlijk niet mee. Tijdens een partij komt het voor dat ik me het ene moment heel lekker voel. Dan heb ik het gevoel dat ik 38 ben. Maar vijf minuten later kan ik me ineens voelen als iemand van 83. Als men dit leest, zijn er vast mensen die denken: hij heeft weer wat te zeiken. Maar misschien is mijn diabetes niet door verkeerde voeding ontstaan, maar door de stress.” Hoe voer jij jouw strijd met ‘sluipmoordenaar’ diabetes? “Ik probeer nog steeds op m’n gewicht te letten, maar tegenwoordig wil ik af en toe ook gewoon iets kunnen snacken. Ik ben in zeven jaar dertig kilo afgevallen, heb er alles aan gedaan, maar de diabetes blijft. Koude handen, tintelende vingers, wazig zicht. Dat is een ramp. Ik ben nu dus van mening dat het door spanningen komt waarmee ik te maken heb tijdens wedstrijden. We hebben met een soort scanner gemeten hoe hoog m’n stressniveau was op het podium. Dat was drie keer hoger dan normaal. Als ik vier dagen achter elkaar moet spelen, dan heb ik te maken met heel veel stress. Het lichaam reageert daar gewoon op. Als je dan ook nog bedenkt dat ik zo’n beetje 48 van de 52 weken per jaar op pad ben...” Helden Magazine 44 Het eerste gedeelte van het verhaal van Raymond van Barneveld komt voort uit Helden Magazine 44 waar Kjeld Nuis de cover siert. Nuis is de Held van het Jaar geworden. De tweevoudig olympisch kampioen kent ook de andere kant van de medaille. Verder in de 44ste editie van Helden, Tom Dumoulin over zijn successen, de Tour en de Giro, Virgil van Dijk de aanvoerder van het vernieuwde Oranje en Liverpool, schorttrackster Suzanne Schulting, tennisster Kiki Bertens, de winnaar van de Ronde van Vlaanderen Niki Terpstra, handbalster Yvette Broch, schaatser Sven Kramer, de successen van de Nederlandse sportvrouwen, zwemmer Nyls Korstanje, bokser Peter Müllenberg, voetballer Davy Klaassen, en Frenkie de Jong en vriendin Mikky ontmoeten Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Wielrenster Anna van der Breggen (27) draait al jaren mee in de top. In 2017 was het tijd voor verandering voor de olympisch kampioen op de weg. Ze koos voor een nieuwe ploeg, de successen bleven. We gingen bij haar op bezoek en blikten terug op haar jaar. Een minpunt? ‘Dat eeuwige WK-zilver...’ Het is overduidelijk einde seizoen in huize De Haan-Van der Breggen in een nieuwbouwwijk in Zwolle. Op het krijtbord in de keuken prijkt een to do-lijstje: spelletjes uitzoeken, stekkers meenemen... Anna en haar vriend Sierk Jan, ploegleider bij LottoNL-Jumbo, maken zich op voor een rondreis in een camper aan de westkust van Amerika. De tijd voor ontspanning is aangebroken na een succesvol seizoen waarin Anna onder meer de Giro Rosa won. Ze sloot het seizoen af met twee zilveren medailles, op de individuele en de ploegentijdrit, bij het WK in het Noorse Bergen. “Het jaar is supersnel voorbijgegaan, maar ik voel me nog hartstikke goed. Dat was vorig jaar wel anders,” zegt Anna lachend terwijl ze terugdenkt aan het jaar waarin ze olympisch kampioen op de weg werd in Rio. “Toen was ik helemaal opgebrand. Door de Spelen liep het seizoen heel lang door. Daarna gingen we naar dit nieuwe huis, moesten we meteen aan de slag met klussen. Een vakantie hebben we overgeslagen. Nu gaan we er dus even van genieten samen.” HATTRICK Na dat olympisch jaar, waarin Anna naast goud in de wegwedstrijd ook de bronzen plak op de tijdrit won en Europees kampioen werd, was het tijd voor nieuwe impulsen. Haar ploeg Rabo-Liv hield op te bestaan, die bleek later over te gaan in WM3 Pro Cycling, maar Anna koos voor Boels Dolmans Cycling Team. “Ik had even het gevoel dat ik mijn vriendinnen van de ploeg in de steek had gelaten, daardoor voelde de nieuwe ploeg in het begin niet als een verademing. Wel vond ik het jn om weer nieuwe prikkels te krijgen: een andere staf, andere ploeggenoten en op een andere manier koersen. Bij Rabo-Liv trainden we veel met de groep, bij Boels Dolmans trainen we vaker apart.” In het voorjaar was het meteen raak. De Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik waren voor het eerst ook vrouwenwedstrijden. In één week schreef Anna die twee koersen én tussendoor de Waalse Pijl op haar naam, de eerste hattrick van de heuvelklassiekers in de geschiedenis bij de vrouwen. Lachend: “Ik heb weleens gezegd: als ik het jaar ervoor een wedstrijd heb gewonnen, ben ik het volgende jaar iets minder gemotiveerd. Dat gold nu andersom. Mijn motivatie was enorm, ook omdat ik de start van het seizoen had gemist doordat ik ziek was. Ik dacht: het maakt me niet zoveel uit als ik een wedstrijd mis, maar deze wedstrijden móet ik winnen. Ik was in de wolken, maar de ploeg ook. De Amstel Gold Race was geweldig, prachtig om die te winnen in eigen land. Toen ik in dezelfde week de triple pakte, kon het niet meer stuk. Dat gaat me waarschijnlijk nooit meer lukken.” SCHEVE GEZICHTEN Sierk Jan komt de kamer binnenlopen met een telefoon aan een selfiestick, speciaal gekocht voor hun reis. Hij is aan het Facetimen met zijn kleine neefje, die vrolijk lacht als hij Anna ziet. Hij moet naar de kapper, maar heeft nog even tijd om aan te schuiven. Sierk Jan en Anna leerden elkaar in 2015 kennen toen Sierk Jan als trainer van het Rabobank Development Team doorstroomde naar Rabo-Liv. Ze werden verliefd, hij bleef haar gewoon trainen en ‘maakte’ haar olympisch kampioen. Toen Rabo-Liv stopte, kwam er ook een einde aan het contract van Sierk Jan. Afgelopen seizoen ging hij aan de slag als ploegleider van LottoNL-Jumbo. Anna: “Sierk Jan zit nu bij een andere ploeg, maar hij traint mij nog wel. In principe doe ik het meeste zelf en samen met Sierk Jan, maar als ik twijfel aan dingen kan ik ook bij de ploeg terecht.” En hoe dat dan in zijn werk gaat? Anna lachend: “Sierk Jan maakt voor mij een globaal schema en daar kijk ik dan eigenlijk niet naar. Pas als ik twijfel, pak ik dat schema erbij.” Sierk Jan lachend: “Trainen is een groot woord, zeg ik altijd maar.” Anna: “Hij geeft me wel vaak een schop onder m’n kont als hij denkt: dat moet even anders.” Sierk Jan op serieuze toon: “Anna is niet standaard, ze heeft talent, ook talent om zichzelf te trainen, maar ze voelt wel dat ze iemand nodig heeft die er ook verstand van heeft. Ik stuur aan wanneer dat nodig is, maar het is niet zo dat we iedere avond met een laptop op schoot de trainingen bekijken. Daar houden we allebei niet van. We hebben nu een manier gevonden die heel werkzaam is voor Anna. Ik overleg soms ook met haar ploeg.” Anna: “Het gaat heel ontspannen zo.” Sierk Jan: “Anna is geen twintig meer, ze heeft veel ervaring en komt zelf met ideeën. Ze doet het ook dit jaar weer geweldig, dus blijkbaar werkt het.” Anna: “Ik weet ook waar ik slecht in ben, in de planning bijvoorbeeld. Ik kijk niet ver vooruit en Sierk Jan is daar juist heel goed in. Het is fijn als hij dan af en toe zegt: ‘Hé, heb jij daar al over nagedacht?’” Sierk Jan: “Sommige rensters weten nu al wat ze volgend jaar willen doen, maar Anna heeft dat totaal niet. Ik heb dat overzicht wel in m’n hoofd.” Anna lachend: “Ik ook, voor de komende week!” Is jullie relatie veranderd nu jullie niet meer officieel in hetzelfde team werken? Sierk Jan: “Nee, dat idee heb ik niet. We hadden ook weer in hetzelfde team kunnen zitten, maar dit is jner. Voorheen werkte ik ook met haar ploeggenoten. Dat ging goed, hoor, maar het is toch jner als dat gescheiden is.” Anna: “Je kunt scheve gezichten krijgen. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar het blijft niet ideaal.” En hoe vaak zien een ploegleider en wielrenster van verschillende ploegen elkaar? Sierk Jan: “We zijn dan wel veel weg, maar als Anna thuis is, ben ik er ook best vaak. Het zou anders zijn als ik een baan had van negen tot vijf.” Anna lachend: “Ja hoor, dat zeg je als we elkaar net twee maanden niet gezien hebben. Soms lopen onze planningen heel erg gelijk. Dat is heerlijk. En de laatste maanden was dat weer wat minder. Soms loopt dat zo.” ‘Dumoulin werd gehuldigd en voor mij moest er ook ineens een huldiging komen' Helden Magazine 39 Het eerste gedeelte van Anna van der Breggen komt voort uit Helden Magazine 39 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin won de Giro en de wereldtitels tijdrijden met de ploeg en individueel. In het extra dikke nummer is er daarnaast volop aandacht voor onder meer de aankomende Winterspelen in Pyeongchang en een terugblik naar het sportjaar 2017. Verder in de 39ste editie van Helden, Europees kampioen, beste voetbalster van Europa en de wereld Lieke Martens, Richard Krajicek over uitvliegende kinderen, coachen en het ABN AMRO WTT, schaatser Sven Kramer, schaatsters Ireen Wüst en Irene Schouten, darter Raymond van Barneveld, voetbaltrainer Peter Bosz, de Nederlandse bobsleemannen, shorttrackster Suzanne Schulting, alpineskiër Maarten Meiners, oud-keeper Patrick Lodewijks, Henk Grol, Dione Housheer, Anish Giri en Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Bij de Winterspelen in 2010 droeg Timothy Beck (45) de vlag bij de openingsceremonie. Ondanks een chaotische jeugd haalde hij als estafetteloper de Zomerspelen en als bobsleeër tot tweemaal toe de Winterspelen. Acht jaar na zijn afscheid van de topsport begeleidt Timothy zijn zoontje Logan, die voetbalt in de jeugd bij Ajax. Op een steenworp afstand van de Openbare Scholengemeenschap Echnaton in Almere, waar Timothy Beck economie en bedrijfseconomie doceert aan havo 4- en havo 5-scholieren, ligt een Cruyff Court op het Clarence Seedorfplein. Voor het oog van onze fotograaf jongleert de twaalfjarige Logan met een bal. Hooghouden, flitsende voetbewegingen; hij doet het bijna met zijn ogen dicht. Een paar oudere jongeren kijken van een afstandje toe, met heimelijk ontzag. “Nu is wel heel pijnlijk duidelijk geworden dat hij het balgevoel niet van mij heeft,” zegt Timothy. Er is zojuist weer een bal van zijn voet gesprongen. Hersenspinsels Een paar uur eerder heeft het interview met Timothy plaatsgevonden, in een kleine docentenruimte in het Echnaton. Om vrijuit te kunnen praten over zijn oude leven als topsporter. En over zijn nieuwe leven, dat van een voetbalvader die de hele week wedstrijdspanning voelt wanneer zijn zoontje op zaterdag een belangrijke wedstrijd op het programma heeft staan. “Het beweeglijke, de fijne motoriek, heeft Logan van mijn vriendin Penelope,” zegt Timothy, “ik was een echte sprinter, een krachtige sporter die snel van A naar B kon rennen. Wat Logan wel van mij heeft, is de mindset. De passie om echt ergens voor te willen gaan. Ik zag het al toen hij vijf was en hem vroeg de bal vier keer hoog te houden. Hij bleef doorgaan, huilend zelfs, totdat het hem lukte. Dat obsessieve herken ik van mezelf. Soms ziet het er raar uit. Dan wil Logan een trucje onder controle krijgen en als het niet lukt, gaat hij tegenwoordig niet meer huilen, maar wordt hij boos. Als er mensen langs komen lopen, zie ik ze gewoon denken: daar staat weer zo’n vader die zijn zoontje aan het pushen is. Terwijl Logan degene is die niet naar huis wil.” Timothy is iemand met een filosofische inslag, meegekregen van zijn inmiddels overleden vader. In coronatijd wandelde hij vaak door het Nelson Mandelapark, vlakbij sportpark De Toekomst waar Logan met zijn teamgenoten van Ajax aan het trainen was. Ouders mochten er niet bij zijn. Sommigen keken vanachter de hekken toe, verscholen tussen de bomen. Timothy ging meestal lopen. Tijdens die wandelingen liet hij zijn gedachten de vrije loop en zette hij af en toe zijn hersenspinsels op papier. ‘Who you are now or what you can do now, will never be the same as who you are or what you can do in a year from now. In those 52 weeks, 365 days, 8765 hours or more then 31 million seconds you can become the mastermind of that magic change.’ “Ik probeer op Logan en onze dochter Olivia het growth mindset-principe over te brengen. Ik geloof dat je persoonlijkheid, intelligentie en kwaliteiten verder ontwikkelt door te leren en ervaringen op te doen. Je eigen kwetsbaarheid is je kracht, de kans om beter te worden. Logan is onverzadigbaar. Hij heeft extreem veel energie. Wat dat betreft is het maar goed dat hij sport als uitlaatklep heeft. Vroeger viel hij moeilijk in slaap. Hij bleef maar van zijn kamer naar beneden komen. Gek werden we ervan. Daar hebben we gelukkig geen last meer van. Ik train Logan vaak zelf op zondagochtend of hij haakt soms in de middag aan bij de voetbalacademie van Colin Brouwer, hier in Almere. Mensen vragen me soms: ‘Wordt het niet te veel voor Logan, want hij gaat ook al vijf keer in de week naar Ajax.’ Maar van moeten is geen sprake. Hij wil beter worden, leren, zichzelf ontwikkelen. En hij is graag buiten. Ik ga vaak met hem mee. Ik heb hem weleens gezegd: als je me vraagt mee te gaan voetballen, zal ik nooit ‘nee’ zeggen. Dat heb ik me ooit voorgenomen, al is het drie uur ’s nachts. Ik wil er altijd zijn voor mijn kinderen. Mijn dochter Olivia heeft minder met sport, maar met haar probeer ik uiteraard ook leuke dingen te doen. Zij gaat liever naar de bibliotheek met mij. Of naar de bioscoop. Ze heeft laatst een gedicht geschreven waarmee ze op school een prijs kan winnen, daar ben ik hartstikke trots op. Ik probeer de tijd tussen de kinderen gewoon zo goed mogelijk te verdelen. En Logan speelt ook gewoon veel buiten met zijn vriendjes. Dan ben ik thuis met Olivia.” Verslaafd Timothy is een andere vader voor zijn kinderen dan dat zijn vader voor hem en zijn broers John en Germain was. “Mijn vader steunde mij en mijn broers ook, maar hij deed dat op zijn manier. Hij was goed in het geven van eigen verantwoordelijkheid aan ons. Dat probeer ik op voetbalgebied ook met Logan. Het is zijn leven, zijn kans. Ik laat hem de keuzes maken, maar ik help wel de mogelijkheden te creëren. Als ik dat vergelijk met mijn vader, dan was hij daar veel extremer in. Hij liet ons totaal vrij. Ik herinner me dat hij mij eens vroeg waar John, mijn oudere broer, eigenlijk uithing. 'Ik heb geen doorsnee jeugd gehad. Mijn vader vocht thuis tegen zijn verslavingen en mijn moeder ging op een gegeven moment in haar eentje terug naar Amerika' Toen moest ik antwoorden dat hij al een week op vakantie was. Of als ik bij een vriendje van school bleef eten, vroegen die ouders weleens: ‘Moet je niet even naar huis bellen om te zeggen dat je hier blijft eten?’ Ja, hoe dan? We hadden niet eens telefoon. We deden gewoon wat we wilden.” Helden Magazine 63 Het eerste gedeelte van het verhaal van Timothy Beck komt voort uit Helden Magazine 63. We duiken in de slipstream van Max Verstappen. Sportief directeur Jan Lammers bespreekt zijn mooiste momenten op het circuit en Atze Kerkhof weet hoe het is om teamgenoot van Max te zijn. In deze editie lees je een uitgebreid interview met de vrouwen in het leven van Abdelhak Nouri. Voor het eerst vertellen zijn moeder, zussen, schoonzussen en tante hun aangrijpende verhaal. Daarnaast heeft ook Kira Toussaint een bewogen tijd achter de rug. De zwemster verbrak een gepland huwelijk en vertrok naar Amerika. Ook spraken we met een van de nieuwe boegbeelden van het vrouwenvolleybal: Nika Daalderop en maakt Davy Klaassen zich op voor een nieuw seizoen bij Ajax én een WK. Marcus Pedersen en Noor Omrani delen naast hun liefde voor de bal ook een hoofdkussen. Zijn broers Jens en Melle van ’t Wout klaar om de shorttrack wereld te veroveren. Jordan Teze speelde zich vorig jaar definitief in de kijker, Koen Bouwman won twee etappes en het bergklassement in de Giro én Ronald de Boer blikt terug op de Champions League-finale van 1995. Verder is Riemer van der Velde oud-voorzitter van sc Heerenveen. Een gesprek over onder meer de ontwikkelingen van zijn club en Abe Lenstra én Victoria Koblenko spreekt met judoka Michael Korrel over zijn kwetsbare kant in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 63 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.