Gisteren heb ik met familie mijn veertigste verjaardag gevierd. Mijn vader was erbij.
Het had niet veel gescheeld, of mijn vader had mijn geboorte niet meegemaakt. Ik ben namelijk geboren tijdens het beroemde – of juist beruchte – WK van 1974, het toernooi waarin ook de Oranje-gekte werd geboren. Ik hoef u niet uit te leggen dat het nog de tijd was van de vaste telefoonlijnen. Mobieltjes bestonden nog niet.
Het was ook de tijd dat vaders nog gewoon zonder heel veel moeite de geboorte van hun kind misten en niet omdat ze een WK moesten spelen. Ook omdat ze een WK moesten verslaan. Mijn vader en Henk van Dorp volgden Oranje in 1974 voor Vrij Nederland. Mijn moeder was uitgerekend van mij tijdens dit WK. Iedere dag waren Frits en Henk op pad.
Herr Barend moest dringend naar huis bellen. Het was loos alarm. Voor Frits dan. De schoonmoeder van Henk was overleden….
Eenmaal terug in het hotel in Bochum volgde de spannende vraag van Frits: ‘Is er nog gebeld?’ Meestal was dat niet het geval. Op die ene keer na. Herr Barend moest dringend naar huis bellen. Het was loos alarm. Voor Frits dan. De schoonmoeder van Henk was overleden….
Tekst gaat verder onder de foto
De ochtend van Nederland- DDR (Oost-Duitsland) besloot Frits naar huis te gaan. De weeën bij mijn moeder waren begonnen. Mijn vader reed naar het ziekenhuis en installeerde een tv in de vorm van een bal, een 'cadeau', voor de zekerheid. Gelukkig werd ik op tijd geboren, om 13.00 uur, twee uur voor Nederland – DDR. Anderhalf uur later reed mijn vader naar huis. Hij wilde graag thuis kijken. Voor mijn moeder had hij de tv ingesteld. “Natuurlijk heb ik niet gekeken, ik had 24 uur weeën gehad. Ik was kapot,” vertelde ze me gisteren.
Nederland won met 2-0. Twee dagen later vertrok Frits naar Dortmund. Op 3 juli versloeg Nederland daar Brazilië met 2-0. Frits keerde nog een keer terug om mij te zien en vloog daarna naar München voor de finale. De uitslag is u bekend.
Zou het nu niet symbolisch zijn als we 40 jaar later met drie generaties Barenden Nederland wél wereldkampioen zien worden?
Bang om mijn geboorte te missen is mijn vader nooit geweest. “Natuurlijk was ik iedere avond blij dat het nog niet gebeurd was. Maar in die tijd waren we veel minder met dit soort dingen bezig. Nee, het was niet in me opgekomen om niet naar het WK te gaan. Ik zat in Duitsland en was toch zo thuis. In die tijd ging dat zo. En ik was er toch bij, dus wat wil je?” En ik geloof dat mijn moeder er ook zo over dacht: “Ik had je vader echt niet thuis kunnen houden. Het was geen discussie of hij zou gaan.”
En zo blijft het een mooi verhaal, al heeft Frits Nederland helaas nooit wereldkampioen zien worden, niet in 1974 vlak na mijn geboorte, niet in 1978 in Argentinië en ook niet in 2010 samen met mij op de tribune in Zuid-Afrika. Vier jaar geleden was ik trouwens zwanger van mijn zoon Seb. Zou het nu niet symbolisch zijn als we 40 jaar later met drie generaties Barenden Nederland wél wereldkampioen zien worden? En dan kunnen we zeggen: ‘Hij was er toch bij.’
Tekst gaat verder onder de foto
