Iedere week mailt Barbara Barend met boegbeelden uit de Nederlandse sportwereld, om te kijken waar ze zich mee bezighouden en wat de ontwikkelingen zijn. Deze week beantwoordt voormalig bondscoach van het vrouwenvoetbal Vera Pauw de mail van Barbara.
Lieve Vera,
Hier ben ik weer. Hoe gaat het allemaal met je? Wat is er in de tussentijd weer veel gebeurd he.
Allereest ben ik natuurlijk heel erg benieuwd hoe jij terugkijkt op het afgelopen WK van de vrouwen? Heb je veel wedstrijden live bekeken of ben je vooral druk geweest met je werkzaamheden voor de FIFA? Amerika heeft het WK gewonnen en wat krijgen die meiden een ontvangst in eigen land zeg, zo mooi!! Is er eigenlijk een land dat jou heeft verrast of juist heeft teleurgesteld? Of een bepaalde speelster? En wat vond je eigenlijk van onze eigen dames? Hoe belangrijk denk jij dat dit WK is geweest voor het vrouwenvoetbal in Nederland?
Ik hoor graag iets van je,
Liefs,
Barbara
Lieve Barbara,
Sorry dat ik een paar dagen op me heb laten wachten. Na het WK hadden we direct de kwalificatiewedstrijd van Onder 20 en dat betekent hier dat alles in een week moet gebeuren. Vanaf het selecteren tot en met de eerste kwalificatiewedstrijd tegen Botswana (8-1 gewonnen). De dag erop kwamen we met het Banyana Banyana bij elkaar voor onze volgende Olympische kwalificatiewedstrijd, nu tegen Kenia. Gisteren hebben we met 1-0 gewonnen. Op 2 augustus spelen we de return.
Het WK vrouwen was weer een prachtig evenement. De toeschouwersaantallen en kijkcijfers van het WK Vrouwen blijven maar stijgen. Het toernooi was goed georganiseerd met mensen die er alles aan deden om het een succes te maken. Natuurlijk was het jammer dat de top van FIFA niet over kon komen, maar onder de huidige omstandigheden is het te begrijpen.
'Topcoaches in het mannenvoetbal bleven wakker om wedstrijden te kijken'
Het is mooi om te ervaren dat, ondanks dat we ons niet hebben geplaatst, hier in Zuid-Afrika iedereen heeft gekeken. Niet alleen de voetballende vrouwen zelf, maar ook mensen op straat die me erover aanspreken en ook de topcoaches van het mannenvoetbal. Ook zij bleven wakker om ‘neutrale’ wedstrijden te kijken. Deze ontwikkeling is nieuw, alhoewel de ‘voetbalsfeer’ die we in 2011 in voetballand Duitsland hebben ervaren niet te overtreffen was.
USA was een team dat uitstraalde dat zij maar voor één ding kwamen: de titel. De wereldtopscorer op de bank, geen probleem. Sterker nog, Wambach nam de leiding in het proces van wegcijferen voor het team. Ga er maar aanstaan, je laatste toernooi, meeste doelpunten gescoord dan wie dan ook ooit op de wereld en genoegen moeten nemen met de rol van degene die af en toe een paar minuten als 'reward' mag invallen. Maar, zij had zich de taak opgelegd dat zij de boel naar de titel moest slepen, ongeacht het feit dat zij dit niet op het veld kon doen. Dan maar vanaf de bank. Zij zorgde ervoor dat zij bij het rustsignaal voor lag op iedereen om als eerste in de kleedkamer te zijn. Misschien horen we nog eens waarom. De eerste keer leek het dat het haar ging om de camera’s, maar zij nam ook de leiding als er geen camera’s in de buurt waren, als zij de druk van de schouders van anderen moest nemen. Ik heb gezien hoe het team in de kleedkamer bleef en zij het woord deed toen het niet zo goed ging, maar ook toen het heel erg goed ging. Zij kwam als eerste de kleedkamer uit om de pers te woord te staan, ook na de finale en zeker een kwartier later pas de rest van de speelsters. Wat een speelster, wat een charisma, wat een professional! Ongeëvenaard naar mijn idee!
'Iedere seconde heb ik er weer van genoten'
Ik heb 11 wedstrijden live gezien, omdat ik “on duty” was en 37 wedstrijden heb ik vanaf een scherm gezien en geanalyseerd. Mijn overall taak was om de analyse van de Confederaties te maken. Ik denk omdat ik op verschillende plekken op de wereld in het vrouwenvoetbal heb gewerkt. Iedere seconde heb ik er weer van genoten. Er is geen andere manier om up-to-date te zijn met de ontwikkelingen in het vrouwenvoetbal. Maar ik moet eerlijk zeggen, de ontwikkelingen vallen me niet mee.
Tijdens en na het toernooi is het eerste dat opvalt dat iedereen “trots” is, ook als de ploegen te vroeg zijn uitgeschakeld of te weinig hebben laten zien in de absolute wil om de tegenstander de nek om te draaien.
'Zelfs Duitsland was “trots”, terwijl zij gezien werden als een grootmacht maar eigenlijk het hele toernooi hebben gezocht naar balans'
Ik vroeg voorzichtig hoe de uitschakeling van voormalig wereldkampioen Noorwegen viel in het land… “De mensen waren zo trots…” Huh??? Costa Rica, 10-0 verliezen… zo ontzettend trots! Cote D’Ivoire 1e wedstrijd 10-1 verliezen,… ook zo trots, omdat zij geen voorbereiding hadden gehad… Zelfs Duitsland was “trots”, terwijl zij gezien werden als een grootmacht maar eigenlijk het hele toernooi hebben gezocht naar een balans.
Het probleem is dat het topclubvoetbal de plek dreigt te worden waar de eisen aan het resultaat worden gesteld, terwijl het Nationale Team één keer per vier jaar zichzelf in de markt moet zien te zetten. We worden dus trots op wat? Dit probleem was over de gehele breedte aanwezig. De goed-nieuws show, want het is nu onze kans. Niet te kritisch, want de paardenstaarten moeten de markt in.
'Niet te kritisch, want de paardenstaarten moeten de markt in'
Hoe hoog de kijkcijfers desondanks, of misschien wel daardoor, ook zijn, het vrouwenvoetbal wordt nog steeds niet gezien als een sport dat boven bijna alle andere (mannen)sporten uitstijgt, hoeveel records er ook worden gebroken. Dat komt omdat het maar één keer in de vier jaar gebeurt en alle records in de Champions League voor vrouwen en de nationale topevenementen niet meetellen om een of andere duistere reden. We moeten het hebben van de uitstraling van het WK en daar worden vele concessies voor gedaan. In het mannenvoetbal is gelukkig nog het resultaat heilig, wij zullen de komende jaren daarnaar terug moeten en de honger naar erkenning achter ons moeten laten om het spel te ontwikkelen naar 'goed voetballen om te kunnen winnen' en niet 'goed voetballen' als doel op zich.
Er werden andere eisen gesteld, terwijl wij tegelijkertijd wel ineens een programma draaien als de mannen en moeten presteren op het niveau van de mannen. De finale van de Champions League is ook twee weken voor de start van het WK, evenals landelijke bekerfinales in de verschillende toplanden. De ploeg is twee weken bij elkaar waarin alles moet gebeuren, net als de mannen. Ten eerste moet er worden uitgerust, vanwege ons jaarprogramma nog veel belangrijker dan bij de mannen. De meeste ploegen hebben nog steeds geen full-time speelsters, zij studeren of werken naast het voetballen. De eisen zijn echter wel alsof deze vrouwen, net als de mannen, niets anders te doen hebben dan voetballen. En dat terwijl we pas een generatie topvoetbal laten zien. Dit is mijns inziens de oorzaak van het “vlakke spel” dat we hebben gezien en de zogenaamde toppers die te moe waren om het verschil te maken.
' In het mannenvoetbal is gelukkig nog het resultaat heilig'
Na het uitrusten moet de strategie en de formatie nog worden gevonden. Een taak die bijna onmogelijk is met alle blessures op het laatste moment, waar ploegen vanwege de overbelasting mee te maken hebben (Duitsland 13 van de spelerspoel!).
Daarnaast hadden de meeste coaches op het WK speelsters in het team die gedurende het jaar in een volledig andere ambiance moesten functioneren. Dus naast het uitrusten en het trainen van de spelstrategie in een tijdsbestek van twee weken, moest er ook nog even gewerkt worden aan het voorbereiden van speelsters op het feit dat het normaal is wat er tijdens het WK om hen heen gebeurt. Meerdere coaches hebben laten zien dat zelfs zij zich mee lieten sleuren met de show, omdat zij zelf nog nooit deze druk hebben meegemaakt. De coach van Engeland Mark Sampson, zelf ook een debutant, vroeg zich openlijk in de pers af of de coach van Canada het WK de “John Herdman Show” had gedoopt. Het ging meer om buitenkant, uitstraling, dan om inhoud. Dat is misschien een noodzakelijke tussenstap naar professionalisatie van het nationale niveau, maar de inhoud is op de achtergrond komen te staan.
'Japan is juist ongelukkig geweest met de loting, terwijl iedereen vond dat zij een mooie loting hadden'
Zelfs het ervaren Japan moest in de finale nog de balans vinden. Zij zijn ongelukkig geweest met de loting. Iedereen vond dat zij een mooie loting hadden. De eerste vier wedstrijden waren tegen WK-debutanten, de vijfde tegen Australië en de voorlaatste tegen Engeland. Geen enkele grootmacht dus. Het resultaat was dat USA, die vele grootmachten op hun pad hadden gevonden, tot grote hoogte zijn gegroeid tijdens het toernooi. De uitschieter was natuurlijk de vondst in de halve finale om Lloyd (#10) van verdedigende middenvelder naar de aanvallende middenvelder positie te schuiven. Van gemiddelde status groeide zij persoonlijk uit naar de beste speelster van het toernooi (Golden Ball).
Voor Japan daarentegen werd pas in de eerste 16 minuten van de finale duidelijk wat USA al eerder had gevoeld. De coach greep goed in, maar helaas leek het in eerdere wedstrijden erop dat Miyama (#8) aan de linkerkant en Sawa (#10) op de bank de sterkste balans gaf. Zij zorgden voor het voorkomen van een nog ergere vernedering als ankers op het middenveld na de 16e minuut. Het was op dat moment helaas voor hen al 4-0 voor USA.
'Het zou goed zijn als FIFA de voorbereidingstijd voor het WK voor vrouwen zou uitbreiden met een week'
Zo zie je maar weer dat een loting niet alleen bekeken moet worden vanuit de groepsfase. De Japanse coach zal het zich heel erg bewust zijn geweest dat het de ploeg in de problemen zou brengen. Maar zoals ik begon, nauwelijks voorbereidingstijd is niet een goede ontwikkeling in het vrouwenvoetbal waar juist 'team work' in het nationale elftal zo cruciaal is. De top van het mannenvoetbal leert dat als jochie al bij de club. De vrouwen beginnen dat nu pas op clubniveau te ontwikkelen. Het zou goed zijn als FIFA de voorbereidingstijd voor het WK voor vrouwen zou uitbreiden met een week. Het zou het niveau van het gehele WK ten goede komen!
Ondanks dat het niveau vier jaar geleden hoger was, is het een heel goede ontwikkeling dat FIFA het toernooi heeft uitgebreid. Kijk naar ons eigen land. We zouden in februari 2014 al uitgeschakeld zijn geweest in de kwalificatiewedstrijd thuis tegen België en zie wat de uitbreiding van het WK aan ontwikkelingsmogelijkheden voor het hele vrouwenvoetbal heeft gebracht! Dit gebeurt in alle landen die nu wel hebben kunnen debuteren, ongeacht of het heeft gebracht wat ervan verwacht mocht worden. Anders was in deze landen de ontwikkeling op hetzelfde niveau geweest als het moment van uitschakeling. We kunnen ons dat niet eens meer voor de geest halen.
Zo dat was het weer, tot de volgende keer!
Liefs,
Vera