Barbara Barend schrijft elke week over een bijzonder sportmoment. Deze keer over de gepassioneerde Nathan Rutjes.
Daar stond hij dan. Nathan Rutjes, middenvelder van laagvlieger Roda JC. Hij begon donderdagavond in de wedstrijd tegen FC Utrecht op de bank. Toen Nathan het veld in kwam zwoegde en ploeterde hij zich een slag in de rondte. Hij deed alles om te winnen. En winnen, dat deden ze. Nu stond Nathan daar in de catacomben. Voor de camera van de NOS. En de microfoon van verslaggever Frank Snoeks.
Even voor de beeldvorming: Nathan is een middelmatige voetballer. Zo’n eentje met zwarte kicksen. Copa Mundials. Dragers van de Copa’s zijn makkelijk te herkennen aan twee eigenschappen: hun werklust en de mouwopstroopmentaliteit. Nathan beschikt over beide.
Wie Nathan voor de eerst keer ziet, schrikt waarschijnlijk van de onwaarschijnlijk lange mat die in zijn nek hangt. Zo zie je ze eigenlijk maar weinig. Het doet een beetje denken aan een van de personages van televisieserie New Kids.
'Maar toen.. Wat een verademing!'
Je zou dan ook verwachten dat Nathan na de wedstrijd eerst een shagje rolt en die buiten de kleedkamer oprookt. Met een biertje in zijn hand. Daarna gaat hij pas douchen.
Maar nu even niet. Nathan staat voor de microfoon van Frank Snoeks. Eigenlijk weet je niet wat je hiervan moet verwachten. Ook ik wist het niet. Maar toen.. Wat een verademing!
Nathan’s ziet er misschien wat hard uit van de buitenkant, maar zijn hart is klein. De liefde die Nathan voor het voetbal koestert, ik genoot ervan. De passie waarmee hij over voetbal spreekt, de articulatie in zijn stem en die pretoogjes: het deed mijn hart smelten. Daar kunnen veel voetballers een voorbeeld aan nemen. Hij geniet van elke minuut die hij in de eredivisie mag spelen en daar is hij heel gelukkig mee. Zielsgelukkig zelfs.
Eigenlijk is Nathan helemaal geen middelmatige voetballer. Nathan is een sterspeler.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."