Tessie Savelkouls (28) maakte aanspraak op een olympische medaille, maar op 9 februari dit jaar sloeg het noodlot toe. De judoka raakte zwaar geblesseerd aan haar knie. Haar vrouw Kiki Perquin (29) zag het gebeuren op de tribune. Volgens de artsen is een terugkeer op de mat zo goed als uitgesloten, maar Tessie en Kiki leggen zich daar niet zomaar bij neer.

Tessie: “Ik moest het op 9 februari in mijn eerste partij uitgerekend opnemen tegen Romane Dicko. Van haar had ik een paar weken eerder kansloos verloren in de finale in Tel Aviv. Ik kwam al snel een wazaari achter, maar voelde dat ik meer grip op de wedstrijd kreeg. Toen zette ze die worp in…”

Kiki: “Ik zat met een vriendin op de tribune, was als altijd gespannen tijdens een wedstrijd van Tessie. Maar ik verheugde me ook vooral op een paar leuke dagen in Parijs. We zouden ’s avonds gezellig in de stad gaan eten, ook al zou ze haar eerste wedstrijd verliezen.”

Tessie: “Er stond eigenlijk geen druk op. Ik stond negende van de wereld, kwalificatie voor de Spelen kon me niet meer ontgaan.”

Kiki: “Doel van Tessie was om in de laatste toernooien voor de Spelen in de mondiale top acht te komen, zodat ze een gerankte status zou hebben in Tokio. Ze was zo goed in vorm.”

Tessie: “Ik had een tijd gekwakkeld met blessures, had de achterste kruisband in m’n rechterknie gescheurd in 2018 en ook blessures aan m’n schouder en vinger gehad. Ik wist dat als ik fit zou zijn ik het niveau had om een medaille te pakken op de Spelen. Twee grandslamtoernooien had ik al gewonnen en meerdere grand prixs. Ik was zevende geworden op de Spelen in Rio, in 2017 was ik vijfde op het WK en het Open WK geworden en in 2018 pakte ik brons op het EK. Eenmaal fit won ik in december 2019 in China de World Masters, het grootste toernooi na het WK. Zo onwerkelijk. In Tel Aviv was ik dus tweede geworden, tijdens het eerste toernooi met mijn nieuwe coach Garmt Zijlstra.”

Kiki: “Als Tessie haar dag heeft, is ze zo goed. Als je de Masters kunt winnen, kun je ook olympisch kampioen worden.”

Traumateam

Tessie: “Romane Dicko zette een worp in op mijn rechterbeen. Mijn onderbeen bleef staan, terwijl mijn lichaam wel naar voren vloog. Daardoor scharnierde mijn knie de verkeerde kant op. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik wist meteen: m’n knie is uit de kom. Het was niet zo dat ik het hoorde kraken. Het deed gek genoeg niet eens zoveel pijn. De zijkant van mijn rechterbeen voelde ook meteen alsof hij verdoofd was en ik voelde m’n voet niet.”

Kiki: “Ik keek schuin op de mat vanaf de tribune. Wat er precies gebeurde, kon ik niet zien. Maar toen bleef Tessie liggen en zag ik de reactie van haar tegenstander. Ineens was het ook doodstil in de zaal. Daar gaan de Spelen, is het eerste wat ik dacht. Het was vijf maanden tot de Spelen, zelfs een kapotte meniscus kan dan Tokio al in gevaar brengen.”

Tessie: “Het leek net of mijn onderbeen los aan m’n knie bungelde. Mijn been lag eerst nog onder mijn tegenstander. Zij merkte ook meteen dat het mis was, ging heel snel van me af. Ik heb toen met m’n handen m’n onderbeen gepakt, die lag haaks naast me. De arts van de ploeg kwam snel de mat op gerend. Zij heeft m’n onderbeen recht gelegd. Daarna kwam ook onze fysio erbij. Ik zei tegen onze arts: m’n knie is uit de kom, trek hem er weer in, want ik voel m’n voet tintelen. Dan weet je dat de zenuw stuk is of bekneld zit. Tegen de arts zei ik: ik wil geen klapvoet. Ik zei het zonder te schreeuwen of te huilen, was zo rustig.”

Kiki: “Haar tegenstander wist niet waar ze het zoeken moest. Zij heeft – begrepen we later – de hele dag overgegeven.”

Tessie: “Ik dacht: als m’n knie eenmaal weer in de kom zit, dan komt het wel goed. Er werd geklapt toen ik op de brancard werd weggedragen. Op dat moment dacht ik: shit, Kiki zit op de tribune, die heeft dit allemaal moeten aanzien.”

Kiki: ‘Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: ‘Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee’. Ik dacht ondertussen: o my god’

Kiki: “Ik heb meteen iemand van de ploeg gebeld en gevraagd of ik bij Tessie kon komen. Daarna ben ik in tranen door het stadion gaan dolen.”

Tessie: “Tegen een collega-judoka zei ik: hier is mijn accreditatie, geef die maar aan Kiki, anders kan ze niet bij me komen. Kiki moest huilen toen ze in het kamertje kwam waar ze me hadden neergelegd. ‘Dit is echt niet goed,’ riep ze.”

Kiki: “Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: ‘Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee.’ Ik probeerde voor Tessie ook positief te blijven, maar dacht ondertussen: o my God.”

Tekst gaat verder onder de foto

Tessie: “Bij mij kwam toen het besef dat ik de Spelen kon vergeten, maar op de een of andere manier maakte me dat niet eens zoveel uit. Ik kon het meteen relativeren, dacht: m’n been is niet goed, het is ernstig, maar verder ben ik nog in orde. Ik weet niet waar die berusting vandaan kwam. Voordat ik de mat op ging, draaide alles om een medaille op de Spelen en amper een half uur later was dat ineens niet belangrijk meer. Heel gek. Waarom ik in de catacomben niet eens heb gehuild of geschreeuwd kan ik niet verklaren. Sterker, ik probeerde iedereen aan het lachen te maken, omdat iedereen met zo’n bezorgd gezicht rondliep.”

Helden Magazine 53

Het eerste gedeelte van het verhaal van Tessie Savelkouls komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53^ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde.

Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’

Verder in de 53^ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad.

Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater én Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.