Joël Veltman (28) is nauwelijks weg te denken bij Ajax. Naast vier landstitels maakte de verdediger ook een Europa League-finale en een halve finale van de Champions League mee. Dieptepunten waren er ook. In al die jaren week zijn vrouw Naomi niet van zijn zijde. We gingen bij hen langs en spraken over liefde, kritiek, blessures en transfers.
Naomi Veltman stormt de trap af in hun onlangs betrokken nieuwe huis in Amstelveen en begroet ons. “Sorry, ik moest nog even mijn make-up doen.” Joël zet ondertussen koffie en rent naar boven om voor de shoot kleding te halen die matcht met dat van zijn vrouw. Hij komt naar beneden met wat opties. Naomi kiest voor hem een zwart shirt uit.
Naomi: “De eerste keer dat we afspraken, had je zo’n jasje van Moncler aan en designer-schoenen. En zo’n lelijk T-shirt met een blote vrouw erop. Dat is het eerste wat ik weggooide toen het serieus werd tussen ons. Die shirts met die vrouwen… Maar ik vond je wel meteen heel knap.”
Joël: “Dat was in 2013. Ik zag jou voorbijkomen op Instagram. Wat een leuke vrouw, dacht ik. En ik begon haar foto’s te liken. Dat ging een beetje over en weer, maar daar bleef het bij. Toen vond ik haar maanden later op Snapchat via een gezamenlijke vriend. Naomi speelde hard to get. Uiteindelijk stuurde ze toch haar nummer en spraken we af. Nu zijn we zeven jaar, een huwelijk, een dochter en twee honden verder.”
Naomi, lachend: “Wat een vreselijk verhaal dit. Ik wil liever vertellen: we zaten bij elkaar op de basisschool en toen… maar ja, zo gaat dat tegenwoordig. Je ontmoet elkaar op social media. Ik zag op Instagram dat hij voetbalde, maar kende hem niet.”
Joël: “Op onze eerste date gingen we in Haarlem naar een ongelooflijk slechte film, Pain & Gain.”
Naomi: “Ik kwam meteen uit mijn werk bij Palladium, had mijn vieze werkkleding nog aan. Het was heel casual.”
Joël: “Ik vond Naomi een beetje een gangster chick. Maar dat vond ik juist aantrekkelijk. Ze was heel relaxed en niet zo opgetut. Maar je zag er goed uit hoor, schat, daar niet van.”
Naomi: “Ik vond jou een prototype voetballer. Je kwam aan in zo’n matzwarte auto die ook van je vader had kunnen zijn.”
Joël: “Ik zou je meenemen naar de bioscoop, maar raakte de weg kwijt, de bios bleek verhuisd. Uiteindelijk liepen we een uur door Haarlem voordat we er waren.”
Naomi: “Daardoor konden we een uur lang kletsen en elkaar leren kennen. Tot we langs een winkel liepen waar Ajax TV opstond. Je ging in de deuropening kijken. Wat doe jij nou, dacht ik.”
Joël, lachend: “Maar de avond was verder heel gezellig. Ik kwam wel net uit een relatie, wilde niet meteen in iets nieuws stappen. Naomi dacht na een tijdje: wat wil je nou?”
Tekst gaat verder onder de foto
Naomi: “Joël had iets meer tijd nodig dan ik.”
Joël: “Het was zo leuk tussen ons dat ik ook niet anders wilde. Naomi woonde nog bij haar moeder, we hebben nachtenlang op haar kamer gezeten.”
Naomi: “Keken we naar National Geographic. Maar onze eerste zoen kwam pas na zeven afspraakjes. We durfden allebei die stap niet te zetten.”
Joël: “Ik was ook niet zo mannelijk dat ik per se vond dat ik dat moest doen.”
Naomi: “Jij moest naar de training, ik naar mijn werk. We stonden op straat en toen kwam er zo’n ongemakkelijke kus. Misschien is het juist goed dat we het zo langzaam opbouwden.”
Joël: “Op Curaçao vroeg ik haar twee jaar later ten huwelijk. Met de managers van het resort zouden we een drankje drinken op een steiger aan het water. Ik had geregeld dat er iemand aan kwam varen in een roeibootje, hij had zogenaamd een schatkist voor Naomi. Ik opende de kist, het doosje met de ring zat erin. Het was een mooie setting.”
Naomi: “We trouwden op 10 mei 2016, twee dagen nadat ze het kampioenschap hadden verspeeld tegen De Graafschap. Ik was bang voor de sfeer.”
Joël knikt: “Uiteindelijk waren Frank de Boer, Dennis Bergkamp en veel spelers er, en was het een fantastische dag.”
Voetbalvrouw
Naomi: “In het begin van onze relatie legde Joël overal Post-it-briefjes neer met een lief berichtje erop. Ze bestaan dus echt, dit soort mannen, dacht ik.” Lachend: “Ik vind nu geen briefjes meer, alleen vuile was en vieze pleisters van zijn tenen.”
Joël: “Vanaf het begin zijn we al maatjes. We kunnen goed met elkaar kletsen, lachen en hebben dezelfde humor. Maar door het wereldje waarin Naomi kwam, is ze wel wat gereserveerder geworden. Veel mensen proberen via haar bij mij te komen.”
Naomi: “In die tijd begon Joël net door te breken. Hij kreeg een basisplaats bij Ajax en maakte zijn debuut bij Oranje. We woonden toen nog in een woonwijk in Amstelveen. Er belden continu mensen aan. Ik weet ook nog dat ik een keer met een buurman stond te praten. Toen kwam Joël aanrijden. Midden in ons gesprek liep hij naar hem toe. Die man keek me niet eens meer aan. Het is altijd: ‘Hoe gaat het met Joël?’ En het gaat altijd over voetbal. Ik heb geen zin om daar altijd maar over te praten.
Er zijn ook andere dingen in het leven. Als ‘vrouw van’ is de voetbalwereld niet alleen maar leuk. Dat is altijd het cliché. ‘Oh, je bent voetbalvrouw, je mag overal mee naartoe en je kan alles kopen.’ Dat dacht ik vroeger ook altijd. Maar de shit die je soms over je heen krijgt, is niet leuk. Natuurlijk is het fijn dat we financieel geen zorgen hebben. Maar mensen zijn er niet bij als je het lastig hebt.”
Joël: “Dat cliché zal ook altijd blijven bestaan.”
Naomi: “Ik trek me er inmiddels niks meer van aan, maar dat was vroeger wel anders. Had ik een keer een foto op Instagram geplaatst van een gala, kreeg ik reacties als: ‘Golddigger.’ En: ‘Wat ziet ze eruit, ze lijkt wel gevonden onder een boom in Thailand.’ Ik werd er onzeker van. Nu maakt het me niet meer uit hoe mensen over me denken. Ik weet hoe leuk we het samen hebben, daar gaat het om.”
Joël: “Ik had vroeger zelf ook een bepaald beeld bij een profvoetballer. Lekker makkelijk en doen wat je leuk vindt. Maar als je erin zit, vergeten mensen de druk die je altijd ervaart om te presteren, de druk van de pers, en dat je nooit ergens rustig kan eten zonder dat je aangesproken wordt.”
Naomi: ‘Als het goed gaat met de ploeg, is het ondanks Joël. En als het slecht gaat, komt dat door Joël’
Naomi: “Je doet het ook nooit goed. Als je lief en vrolijk bent, ben je al gauw die boy next door. En als je een keer niet aardig reageert, ben je meteen die arrogante eikel.”
Joël: “Ik voel me weleens schuldig dat veel om mij draait. Dat had ik vroeger al. Dan kwam ik op een verjaardag en vroegen ze aan mij en mijn oudere broer, die in Delft bouwkunde heeft gestudeerd en ingenieur is: ‘Wie van jullie is de voetballer?’ Tot er een keer een man vroeg: ‘Wie is de voetballer en wie is de ingenieur?’ Dat vonden we allebei zo mooi. Het ging een keer niet alleen om mij. Hetzelfde geldt voor Naomi. Zij zegt weleens: ‘Ik kan ook wel een keer alleen naar dat feestje gaan.’ Ze weet namelijk wel hoe laat het is als ik meega. Ik zie het liever anders, helaas kan ik er weinig aan doen.” Joël kijkt Naomi aan: “Maar laten we alsjeblieft vooropstellen dat we een prachtig leven hebben.”
Helden Magazine 53
Het eerste gedeelte van het verhaal van Joël en Naomi Veltman komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde.
Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Ook laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’
Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad.
Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater.Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy én Tessie Savelkouls raakte op 9 februari dit jaar zwaar geblesseerd, de kans dat ze ooit nog kan judoën is klein.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 53! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang Helden Magazine op je deurmat. Voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief. En volg ons op onze social mediakanalen.
