Manon Colson, voormalig chef redactie Helden, draaide tien jaar lang mee in het Tour-circus als verslaggeefster. Jasper Boks, huidig chef redactie van Helden, onderhoudt deze Tour twee maal per week een briefwisseling met Colson.
Ha Manon. In veel sporten heb je groupies, vrouwen die de sporters op staan te wachten met het doel om met ze het bed te delen. Theo Bos vertelde me ooit dat ze er ook zijn in het wielrennen, er is zelfs een term voor: drangheksletjes. Zijn jou ze ooit opgevallen?
Hoi Jasper. Jazeker! Hoewel ik me altijd verbaasd heb om de term drangheksletjes. In mijn beleving stonden ze namelijk niet áchter de dranghekken, wat de bijnaam zou verklaren, maar paradeerden ze aan de ‘goede’ kant van de hekken. Daar waar alleen vip-gasten, journalisten, ploegen en leden van de organisatie mogen komen. Een plastic kaart bungelend aan een keycord om de nek, met daarop naam en functie, geeft recht om aan die kant te komen.
Weer iets wat me verbaast: de groupies droegen ongeneerd de kaarten van de renners of ploegen die ze blijkbaar hadden uitgenodigd. Alsof ze op die manier gelabeld waren. Alsof hè, want natuurlijk baseer ik mijn bevindingen in deze kwestie puur op mijn eigen waarnemingen en wellicht vooroordelen over het type vrouw dat ik heb gezien; misschien waren het daadwerkelijk nichtjes, platonische vriendinnen of zusjes van de leden van ploegen. En waren ze uitgenodigd voor gewoon een goed gesprek.
VDB liet zich ’s avonds door zijn verzorger naar het hotel van een PR-dame rijden
We kunnen nu natuurlijk niet om het thema ‘seks voor de wedstrijd’ heen. Joop Zoetemelk zei ooit dat hij de Tour won in bed, maar doelde dan vooral op slapen. Zijn er ook renners die de liefde bedrijven voor een wedstrijd?
Letterlijk voor de wedstrijd? Goede vraag. Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Er is wel een beroemde affaire die de renner in kwestie ook nog eens overwinningen opleverde. Die van Frank Vandenbroucke en Sarah Pinacci. Zij was pr-dame van het koffiemerk Saeco tijdens de Vuelta van 1999, hij de populaire kopman van Cofidis.
Ze ontmoetten elkaar bij een kopje koffie voor de start en de vonken sloegen over. VDB, die vrouw en kind thuis had zitten, liet zich ’s avonds door zijn verzorger naar het hotel van Pinacci rijden om daar een uur te ‘verblijven’, en liet zich vervolgens weer naar zijn eigen ploeghotel terug brengen. Daar deed hij overigens niet stiekem over, hij verscheen ‘s ochtends zelfs aan de Saeco-ploegbus voor de start. Vandenbroucke reed als de brandweer die Vuelta en won twee etappes.
Overigens was de affaire geen garantie voor een succesvolle relatie; de twee trouwden, kregen een kind en ontwikkelden een grillige verhouding, waarin VDB haar naar eigen zeggen mishandelde. Maar dat geheel terzijde.
Natúúrlijk is seks onderwerp van gesprek, bij renners én de rest van het peloton
Tijdens de Tour de France zijn de renners weken van huis. Zijn de rondemissen hun leven nog wel zeker na ruim twee weken Tour?
Vergeet niet dat ook de journalisten, verzorgers, mecaniciens, buschauffeurs, managers, leden van de Tour-organisatie ASO, de techniek, de mannen die elke dag de dranghekken langs het parcours zetten; nou ja, alles en iedereen betrokken bij de Tour ruim drie weken van huis is.
De Tour is een groot rondreizend circus dat elke dag op een andere plek de tenten opslaat. Met steeds dezelfde mensen. De dagen zijn lang en eigenlijk behoorlijk eentonig. Er wordt gefietst, over fietsen gesproken en naar fietsen gekeken en dan is het eten en naar bed. Dag in dag uit, week in week uit. Dus ja, natúúrlijk is seks op z’n minst onderwerp van gesprek, bij renners én de rest van het Tour-peloton.
Of beter gezegd; de hoop op seks, de gedachte áán. Sommigen denken aan het thuisfront, sommigen dromen van een spannend uitstapje maar durven dat eigenlijk helemaal niet, en weer anderen hebben het er vooral heel hard over. En dan zijn er natuurlijk ook een aantal die er echt iets aan doen. Dus ben je als vrouw in de Tour, gewild of ongewild, ongeacht uiterlijk, ook onderwerp van gesprek. En naarmate de Tour langer duurt, stijgen vaak de temperaturen, net als de mate van, laten we maar zeggen ‘jeuk’.
Fascinerend hoe sommige collega’s dachten kans te maken op een romance met een rondemiss
De rondemissen, in het normale leven vaak model, hebben daar het meest onder te ‘lijden’. Volgens mij zijn dit soort dames in geen enkele andere sport zo onderdeel van de wedstrijd als in de Tour. Ze hebben ook overdag, als ze niet bloemen staan uit te delen op het podium, een taak binnen de organisatie. En zijn dus dagelijks een soort van aangeschoten wild.
Ik vond het altijd fascinerend om te zien hoe sommige van mijn collega’s dachten kans te maken op een romance met een van de rondemissen of gastvrouwen van de sponsors in het Village Depart bij de start.
Daar stonden ze dan. Met een warme glimlach, een van tevoren geoefende openingszin en een hoopvolle blik. Maar ja, dat wat de dames zagen, was een man van middelbare leeftijd, een beetje morsig in dat T-shirt dat hij al voor de derde keer aan had deze week, met de vouwen in zijn broek, en net dat beetje overgewicht van een leven in auto en restaurant. Dus werden alle pogingen steevast beantwoord met een kille, professionele glimlach. Zoals het heurt.
De collega’s, heel aandoenlijk, bleven het gewoon proberen. Elke dag weer, vol goede moed. En als de dame in kwestie meer dan alleen een glimlach produceerde en daadwerkelijk iets terug zei, was dat reden tot een uitgebreide analyse ’s avonds aan tafel. Ik vermoed dat sommige renners sneller tot echte resultaten komen.
Ze zien er zo onschuldig uit, die Haribo-beertjes en Vittel-watertjes, maar 's avonds…
Maar tussen ons gezegd en gezwegen, volgens mij kunnen de renners niet op tegen dat wat zich afspeelt in de reclamekaravaan. Dat is pas een rijdende hormonen-polonaise! Je kent de reclamekaravaan toch wel? Dat overblijfsel uit de jaren vijftig? Voor veel mensen die aan het parcours van de Tour de France staan, is het bijna het hoogtepunt van het spektakel dat aan hen voorbij trekt. Auto’s, brommers, vrachtwagens in de meest bizarre vormen en maten, van levensgrote badeend tot compleet tropisch eiland, rijden in colonne achter elkaar aan. Met op een prominente plek op de wagens aantrekkelijke dames en heren.
Ja, ze zien er allemaal zo onschuldig uit, in hun pakjes van wasmiddelfabrikanten, Haribo-beertjes en Vittel-watertjes. Overdag dansen ze hun dansjes, zwaaien ze hun handen blauw, en strooien ze goedkope plastic rommel naar het altijd hebberige publiek.
Maar ’s avonds… Dan slapen al die op hun fraaie uiterlijk geselecteerde jongens en meisjes in hetzelfde hotel. Als ik de parkeerplaats van mijn hotel van die nacht opdraaide en ik zag de wagens van de sponsors staan, wist ik al genoeg. Tot diep in de nacht zou muziek klinken, net als het geluid van feestende, schijnbaar onvermoeibare twintigers. Je hoeft niet heel veel fantasie te hebben om te bedenken wat daar behalve kletsen, drinken en dansen nog meer gebeurde. Jaloersmakend ja. Ik kon de slaap niet vatten en wist dat er voor mij voorlopig geen feest, met wat voor einde dan ook, in zat. Het deed mij en mijn collega’s the day after zo’n nacht steevast beslissen: de volgende Tour stappen we ook in zo’n badeend.