Wie wordt de Held van de Week? 01-05-2016

Marijn Veen debuteerde in 2018 tijdens de Champions Trophy voor het Nederlands hockeyteam en werd meteen topscorer. Ze droomde verder: Europees, wereld- en olympisch kampioen worden met de Nederlandse hockeyvrouwen. Maar een autobotsing op een parkeerplaats maakte van haar een wanhopige aan zichzelf en haar lichaam twijfelende topsportster. Nog twee hersenschuddingen en twee gemiste droomtoernooien - waaronder de Spelen in Tokio waar Nederland goud won - later is alles toch goed gekomen. De 25-jarige spits van Amsterdam en studente psychologie legt in aanloop naar het WK (1-17 juli in Spanje en Nederland) uit hoe zwaar die twee jaren waren. “In één jaar tijd was mijn leven volkomen veranderd: ik zat bij het Nederlands team, had drie grote toernooien gespeeld en was met mijn club Europees en landskampioen geworden. Ik zat in een flow, maar was ook doodmoe. Maar als 22- jarige voel je je onsterfelijk en dender je door. In september speelden we bij SCHC een zware wedstrijd en ik was kapot. Na afloop zette ik op de parkeerplaats de auto in z’n achteruit en dacht dat er niets aankwam. Maar ik botste tegen een auto aan die dertig kilometer reed, wat best hard is op een parkeerplaats. Ik ben naar m’n ouders gegaan en heb ’t gebagatelliseerd, al was m’n nek stijf en voelde ik me labiel en emotioneel. Twee dag later, in een café, ging alles langs me heen. Daarna heb ik bij m’n ouders thuis alleen maar zitten huilen. Weer twee dagen later voelde ik me zo slecht dat ik m’n moeder heb gebeld: je moet me komen halen. Ik was erg moe en had pijn in m’n hoofd; alsof er een gewicht op drukte en een band omheen zat. Ik kon geen licht en geluid verdragen en het was alsof m’n brein niet werkte. Niets kwam binnen, een leeg en emotieloos gevoel en toch was ik heel verdrietig en zat constant te huilen. De clubarts gaf aan dat ik een hersenschudding had. Ik kon niks, behalve op de bank zitten. Bij iets simpels als een legpuzzel was ik na vijf minuten bekaf. Rust houden was het enige advies. Intussen werd ik ook ongerust en ongeduldig. Over elf maanden stonden de Spelen op het programma en die wilde ik natuurlijk niet missen. Ik zat net bij de groep en voelde me nog niet zeker van mijn plekje. In zulke situaties krijg je, weet ik nu, een ander besef van je goed voelen. Als je van een ‘nul’ naar een ‘één’ gaat, is het al ‘goed’. Volgens een KNVB- arts met verstand van hersenschuddingen moest ik het ‘rustig aan doen’: niet niets, een beetje trainen. Ja, eh ... waar begin ik en tot hoe ver mag ik? Intussen voelde ik ook een verantwoordelijkheid naar het team en de club, want ik dacht: ze hebben me nodig. 'Een wandelingetje met m'n moeder zou volgens haar een mooie afleiding zijn. Na vijf minuten kon ik niet meer. Een topsporter van 22...' Die druk voelde ik. En ik voelde me alleen en niet begrepen. Dit was een onzichtbare blessure. In het begin niet; toen zag ik er echt beroerd uit. Maar naarmate het me minder aan te zien was, kreeg ik het gevoel dat ik me moest verdedigen en uitleggen dat het echt niet goed ging. Want: ze mochten niet denken dat ik me aanstelde. Niet dat iemand daar ooit op gezinspeeld heeft, hoor. Bij andere blessures weet je meestal hoe lang het ongeveer gaat duren. Een hersenschudding duurt twee à drie weken, had ik gehoord. Maar het schoot totaal niet op. Met ‘normale’ blessures kun je daarnaast ook leuke dingen met vrienden en familie blijven doen die troost en afleiding geven, of gaan studeren. Maar dat kon ik niet: die hoofdpijn, dat licht, die geluiden... Het was op de bank wachten tot de dag voorbij was. Waar haal je dan je geluk nog uit? Een wandelingetje met m’n moeder zou volgens haar een mooie afleiding zijn. Maar na vijf minuten kon ik niet meer. We zijn met een taxi teruggegaan. Een topsporter van 22..." Helden Magazine 62 Het eerste gedeelte van het verhaal van Marijn Veen komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Arie Haan Het Nederlands elftal gaat deze zomer voor de vierde keer een groot eindtoernooi spelen in Duitsland. Tijdens het WK van 1974 werd het Nederlands voetbal op de kaart gezet, maar bleef de ultieme bekroning uit. In de finale werd met 2-1 verloren van de gastheren. In Helden Magazine nummer 72 blikken we vijftig jaar na dato terug met de gelegenheidslibero van destijds: Arie Haan. Als attractiefste, meest aanvallende en ook hardst spelende ploeg én met de ster van het toernooi, Johan Cruijff, in de gelederen begon Nederland zondagmiddag 7 juli 1974 in München aan de finale tegen West-Duitsland. Ondanks de Europa Cup I-successen van Feyenoord en Ajax in 1970, 1971, 1972 en 1973 had vooraf niemand op een voor Nederland glansrijk WK gerekend. De vaderlandse voetbalkenners en fans niet, en ook aanvoerder Cruijff niet, want die had zijn vakantie tien dagen voor die finale gepland. Kwalificatie was mede te danken geweest aan een ten onrechte wegens buitenspel afgekeurd Belgisch doelpunt en op een overtuigende 4-1 tegen Argentinië na, waren ook de oefenwedstrijden weinig hoopgevend. Maar vanaf de openingswedstrijd tegen Uruguay (2-0) waren voetbalkenners en -liefhebbers het plotsklaps eens: het vertoonde ‘totaalvoetbal’ was van een ongekende klasse en schoonheid. Een tweede, ook aangename verrassing was de massale aanwezigheid van Nederlandse fans op de tribunes. Vijf overtuigende overwinningen – na Uruguay werden ook Bulgarije, Argentinië, Oost-Duitsland en Brazilië verslagen – en een gelijkspel tegen Zweden leidden tot de finale. Daarin werd een vroeg verkregen voorsprong – een benutte penalty van Johan Neeskens nadat Cruijff gevloerd was in de tweede minuut zonder dat een West-Duitser de bal nog had aangeraakt – omgezet in een 2-1-nederlaag. Achteraf zijn diverse theorieën bedacht waarom het Nederland van ‘supervisor’ Rinus Michels er in de finale toch was ‘ingetuind’, aldus de conclusie van NOS-commentator Herman Kuiphof. Was het met Jan van Beveren, Nederlands beste keeper, wellicht wel gelukt? Of als Johan Cruijff, die niet zijn beste wedstrijd speelde, niet lang aan de telefoon had gehangen met echtgenote Danny om haar uit te leggen dat er niets onoorbaars gebeurd was tijdens het ‘zwembadincident’, waarbij een paar schaars geklede dames volgens Duitse media met spelers van Oranje, onder wie Cruijff, in het zwembad van het Waldhotel Krautkrämer in Hiltrup hadden gezwommen? Of, misschien de belangrijkste reden, het hinken op twee gedachten na die hele vroege 1-0. Op de beproefde, aanvallende wijze doorgaan of behoudender gaan spelen? Arie Haan – bij Ajax middenvelder, maar tijdens dat WK noodgedwongen libero – blikt terug en komt met zijn verklaring voor de verloren finale. “Van alle theorieën kun je zeggen: het zou een rol gespeeld kunnen hebben. De geschiedenis kun je toch niet veranderen. Kleine dingen kunnen een rol spelen. De dag van de finale was het cassettebandje van Willem van Hanegem met muziek van The Cats ineens weg en dat draaiden we voor een wedstrijd altijd in de bus op weg naar het stadion. Omdat voetballers bijgelovig zijn, wordt zo’n cassettebandje wel een dingetje. Cor van der Hart, assistent-bondscoach en scout/analist, maakte altijd prima analyses van onze tegenstander. Voor de finale is dat niet gebeurd en Duitse journalisten hebben me voorgehouden dat als dat wel gedaan was Van der Hart had kunnen zien dat Bernd Hölzenbein, die tegen ons een strafschop versierde, dat in de wedstrijd daarvoor tegen Polen ook gedaan had. Dan waren we gewaarschuwd geweest. Waarom de Duitsers niet geanalyseerd zijn, weet ik niet. Misschien omdat we altijd ons eigen aanvallende spelletje speelden? Maar dat hebben we in de finale dus juist niet gedaan...” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Arie Haan komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Het leven lacht Wout Poels toe. Een nieuwe liefde en een sportieve doorbraak met een emotionele zege in Luik-Bastenaken-Luik. Deze zomer wil hij schitteren in de Tour de France naast Chris Froome en op jacht gaan naar olympisch goud in Rio. “Ik merk dat ik een hoge gunfactor heb.” Sinds kort heb ik een Engelse vriendin. Meteen na de overwinning in Luik ben ik de drukte ontvlucht en naar haar toegegaan. Of zij het geheim achter die overwinning is, weet ik niet. Een gezonde thuissituatie is wel een belangrijke basis om goed te presteren op de fiets. Als thuis alles onder controle is, is dat voor een sporter relaxed en goed. Je voelt je een stuk beter. Hard trainen en er echt voor leven is het belangrijkste, maar misschien helpt verliefdheid ook. Ik vind het belangrijk dat ik alles onder controle heb. Ik ben geen controlfreak, maar ik vind het wel fijn om alles netjes op orde te hebben. Kleine dingen ook, zoals het op tijd betalen van rekeningen. Dat geeft me een fijn gevoel. Ik heb geen vaste rituelen of bijgeloof. Mijn fiets moet wel altijd schoon zijn. Andere coureurs maakt het helemaal geen bal uit hoe hun fiets eruitziet. Bij mij wel. Ik vind mijn rust verder op de fiets en kan eindeloos genieten als ik hier in Noord-Limburg met muziek van Guus Meeuwis, Rowwen Hèze of De Toppers op de koptelefoon rondfiets. Van Nederlandstalige muziek ben ik echt fan.” 'Hard trainen en er echt voor leven is het belangrijkste, maar misschien helpt verliefdheid ook' Servais Knaven 'Wout Poels is de perfecte knecht, maar ook de perfecte kopman en sfeermaker. De ideale persoon om in je groep te hebben.' “Dat is zoals ik ben. Gewoon Wout. Ik speel geen rol. Ik vind het fijn om mezelf te zijn in een ploeg. Dat kan bij Team Sky. Blijkbaar hadden ze daar behoefte aan. Het is allemaal supergoed geregeld bij die ploeg, maar je moet soms ook even kunnen dollen. Je bent zo vaak met elkaar op pad, het moet wel gezellig zijn. Vind ik belangrijk. Voor de start van de Amstel Gold Race vind ik het plezierig om nog even op een terras voor de bus koffie te drinken met vrienden en familie. Wat de anderen van de ploeg daarvan vinden is niet iets waar ik bij stil sta. Wat heel mooi was, was die ontlading in onze bus toen ik na Luik-Bastenaken-Luik binnenkwam. Iedereen ging los. Schreeuwen. Champagne. Mijn ploeggenoten moesten lang wachten, omdat ik na de huldiging al die verplichte dingen nog had. De persconferentie, dopingcontrole. Ze moesten allemaal nog met de teambus naar het vliegveld en hebben hun vlucht gemist. Maar of we een vriendenploeg zijn, ik weet het niet. Voor mijn echte vrienden ga ik terug naar Blitterswijck, daar liggen mijn roots. Ik kan het wel goed vinden met de meeste collega’s, maar thuis is Noord-Limburg. Ik hoef niet zoals de meeste collega’s een huis in Monaco. Nu nog niet tenminste. Ben nog te veel gehecht aan de wereld hier. Monaco kan altijd nog. Ik moet wel gelukkig zijn en waar ik woon, speelt daarin een belangrijke rol. Ik heb hierachter het dorpscafé op de basisschool gezeten. Als ik van het vliegveld terug naar huis rij en ik zie de borden ‘Venray’ dan denk ik: ik ben bijna thuis.” Stef Clement @Wout Poels schrijft geschiedenis. @Liegebas-Tognel en snoert daarmee hopelijk voorgoed 'generatie-vroeger-was-alles-better' de mond.‘ “Daar ben ik het helemaal mee eens. Vroeger was het allemaal anders. De sport en de top zijn nu veel breder. Het is veel moeilijker om te winnen tegenwoordig. Ik denk vaak: laat ze maar lullen, joh. Ik heb weleens dagen dat ik denk: moet dat nou allemaal gezegd worden? Waarom allemaal zo negatief? Mag het eens wat positiever? Die negatieve kant opzoeken, is heel makkelijk. Als je altijd maar negatief bent, mag je eigenlijk ook niet tevreden zijn met een vierde plek bij de Waalse Pijl. Dan zeggen ze: ‘Alleen winnen telt.’ Dat is bij voetbal makkelijk: je wint, verliest of speelt gelijk. In het wielrennen is dat met veel coureurs en een veel bredere top dan dertig jaar geleden veel moeilijker geworden.” Chris Froome 'Poels heeft het vorig jaar in de Tour fantastisch gedaan. Hij was de laatste die bij me was in de bergen. Hij is een geweldige jongen en we delen een kamer. Als kamergenoot is hij vreselijk met zijn Nederlandstalige muziek.'  “Soms komt Chris binnen en dan heb ik Guus Meeuwis opstaan. Froome heeft roots in Zuid-Afrika en spreekt en verstaat een beetje Nederlands. We zijn totaal verschillende types, maar daarom klikken we misschien wel zo goed. Alleen in de Tour delen we geen kamer, dan hebben we eigen kamers. Maar in etappekoersen als de Dauphiné liggen we samen. Dan hebben we het vaak over de koers. Hoe ging het die dag? Wat moet beter? Of we maken een plan voor de volgende dag. Chris weet altijd heel goed waar hij mee bezig is. Hij wil presteren in de Tour, daar draait alles om. Of het gezellig is met hem op een kamer? Op zich wel, hoor. Ik laat hem weleens toffe video’s van Dumpert of Facebook zien, dan moet hij altijd vreselijk lachen. Soms is het heel rustig op de kamer, zijn we allebei moe. Dan praten we even en vallen vervolgens in slaap. Ik heb hem eigenlijk goed leren kennen toen hij me begin vorig jaar ineens uitnodigde om mee op trainingskamp te gaan naar Zuid-Afrika. Toen leerde ik wat een vedette moet doen om in vorm te komen. Een zwaar regiem. Iedere ochtend om vijf uur opstaan, een uur of zes trainen, masseren, eten, stabiliteitsoefeningen en weer slapen.” 'Heel makkelijk om te zeggen dat ik voor het klassement moet gaan, maar dat is echt wat anders' 'Wout Poels is een onmisbare schakel bij Team Sky.' “Onmisbaar ben ik niet, denk ik. Ik weet wel dat ik een belangrijke schakel ben, dat komt ook omdat ik nu in een perfecte ploeg zit. Hoogtestages, vluchten met extra beenruimte; als ik wat nodig heb, hoef ik maar te bellen en het is geregeld. Veel ploegen huren twintig kamers in een hotel af, Sky huurt het hele hotel. Zodat alleen wij erin zitten en we meer op ons gemak zijn. Geen vervelende toeristen om je heen. Heerlijk. Het is prettig dat we dan wat langer in de lobby kunnen zitten ’s avonds. Anders zit ik vaak op m’n kamer. Ze willen bij Team Sky altijd beter. Fietsen, kleding, tijdritpakken; ze zijn altijd op zoek naar het beste en het snelste. Het is een beetje te vergelijken met de Formule 1. In die sport zijn ze ook alleen maar bezig met dingen te verbeteren. Als je niet verbetert, sta je stil. Dat is bij ons ook.” Michel Cornelisse 'Ik ken niemand die een hekel aan Wout heeft. Iedereen houdt van hem.' ' “Ik hoop het, dat maakt het wat makkelijker. Ik merk wel dat ik een hoge gunfactor heb. Als ik goed rijd, lees ik altijd veel positieve reacties. Ook van collega’s. Ik heb vrij snel in de gaten als iemand mij probeert te naaien. Dan flik ik hem wat terug. Ik zou niet snel streken uithalen. Als iemand lek rijdt, zou ik niet demarreren. Zo zit ik niet in elkaar.” 'Ik heb Froome bij hem zien lossen. Binnen één of twee jaar gaat Wout voor het klassement in de Tour.' “Hij is lekker positief! Zolang ik met Chris in de ploeg zit en hij de Tour rijdt, zie ik dat niet snel gebeuren. Ik heb het er nooit over gehad om Froome op te volgen. Chris gaat nog wel even mee, denk ik. Of ik ongeduldig word? Ik ben 28, maar heb nog nooit top tien in een grote ronde gereden. Als ik in 2012 niet zo hard was gevallen, was het misschien wel anders geweest. Die val kostte me bijna mijn carrière en zette me op achterstand. Minstens twee jaar. Af en toe word ik weleens ongeduldig. Ik zou graag in de Giro of de Vuelta voor het klassement willen gaan. Als kopman. Wanneer ze zeggen dat dat dit jaar nog niet gaat, kan ik me daar wel bij neerleggen. Als ik stop en ik kijk terug, dan had ik misschien voor een andere ploeg moeten gaan als ik als kopman had willen schitteren. Maar aan de andere kant heb ik met Team Sky wel Luik-Bastenaken-Luik gewonnen.” Hilaire van der Schueren 'Als ik zijn manager zou zijn, dan zorgde ik er wel voor dat Wout niet meer voor Chris Froome hoefde te knechten.' “Ik moet zeggen dat ik uit dat knechten voor Chris heel veel voldoening haal. Wat ik vorig jaar in de Tour heb gedaan, was erg mooi. Daar kijk ik nog altijd met veel plezier op terug. Ik had niet verwacht dat ik zo kon genieten van het knechten voor een kopman. Het feit dat Chris de Tour won en ik goed werk heb geleverd, doet me goed. Het wordt gewaardeerd. Natuurlijk is het heel makkelijk om te zeggen dat ik voor het klassement moet gaan, maar dat is echt nog wel wat anders. Ik kon afgelopen jaar nog af en toe snipperdagen pakken in de bergen. Hij niet. Het is een heel andere manier van koersen. Ik ben altijd erg realistisch. Om de Giro te winnen, moet je wel wat in huis hebben. Tom Dumoulin die het goed doet in de Vuelta. Ik in de Tour. Steven Kruijswijk die bijna de Giro wint. Wat dat betreft gaat het goed met het Nederlandse wielrennen. Het laat zien dat we veel goede renners in huis hebben. Voor klassementen en voor klassiekers. Hoewel we allebei Limburgers zijn, heb ik geen speciale band met Tom Dumoulin. Ik maak weleens een praatje met hem. Ik vind het mooi als hij goed rijdt. Maar we zijn geen vrienden of zo. Eigenlijk ben ik alleen goed bevriend met Reinier Honig van Roompot-Oranje Peloton en met Pim Ligthart van Lotto-Soudal. Dan houdt het wel snel op. Met Niki Terpstra kan ik ook goed. Met hen heb ik vaker contact dan gemiddeld.” Johan Lammerts 'De overwinning in Luik-Bastenaken-Luik zegt wel iets over Rio.' “Eerst maakten de Spelen me niet zoveel uit. In het wielrennen heb je zoveel meer. Het WK, de Tour. Dat zijn de highlights. Maar ik dacht: de Spelen wil ik toch een keer hebben meegemaakt. Het is iets wat in Nederland erg leeft. Als je een medaille wint, vindt iedereen dat supermooi. Maar het is niet dat je zegt, als je begint met wielrennen: ‘Ik wil naar de Olympische Spelen.’ Dat beeld verschuift wel steeds meer overigens. Ik ken het parcours in Rio van de video, ben er nog niet geweest. Het gaat een slijtageslag worden. Je rijdt met een kleine ploeg, krijgt daardoor een heel andere koers. Er zijn toch landen die voor spek en bonen meerijden, vanwege de olympische gedachte en dat heeft ook invloed op de wegwedstrijd. Prachtig allemaal, maar aan de andere kant is het jammer dat er zoveel goede renners niet kunnen rijden. Als je het aanpast – minder landen, maar wel grotere teams – dan ga je eigenlijk een beetje tegen de olympische gedachte in. Dan stijgt het aanzien wél, denk ik. Het is qua parcours een soort Luik-Bastena- ken-Luik, maar wel met dertig graden, hoop ik. En geen sneeuw. Ik kan goed tegen de hitte. In de Tour ben ik altijd wel goed. Niet zo lang geleden heb ik nog een koers in Abu Dhabi gereden, na tien minuten was je een warme theezak. Zo warm was het daar. Daar werd ik derde in het klassement. En derde in een rit bergop. Ik zou die rit eigenlijk winnen, maar ik viel in de laatste bocht. Ook in de tijdrit kan ik met de besten mee. Ik won dit seizoen de tijdrit in Valencia voor wereldkampioen Vasil Kiryienka. Ik heb geen echte olympische helden. Daar ben ik door de jaren heen nooit zo mee bezig geweest. Ik had geen posters van andere helden op mijn kamer of idolen. Toen ik fietsen begon te volgen, was het het Lance Armstrong-tijdperk. Tegen hem keek iedereen op. Ik kan nu wel zeggen dat het niet zo was, maar dat was wel zo. Hij won even zeven keer op rij de Tour de France. Dat is wel wat. Ik was dertien en tot ik twintig was, won hij vrijwel ieder jaar de Tour. Indrukwekkend.” Erik Dijkstra 'Ik moest ineens heel erg aan je moeder denken toen ik je zag winnen.' “Erik is een paar keer bij ons thuis geweest voor zijn programma Bureau Sport. Ik begreep meteen wat hij bedoelde. Mijn moeder heeft zware jaren achter de rug door het overlijden van mijn vader en door mijn zware val in de Tour van 2012. Het was toen echt de vraag of en hoe ik zou herstellen. Toen ik over de finish kwam in Luik, heb ik niet meteen aan mijn moeder gedacht. Er kwam zoveel op mij af. Ik werd geleefd, kon bijna niet zelf bepalen met wie ik wel en niet mocht praten. Van het ene interview naar het andere. Mijn status was ineens veranderd. Mam was supertrots. Dat zijn mooie momenten. Daar werk ik zo hard voor. Zo’n val, daar kiest mijn ma ook niet voor om dat allemaal mee te maken. Achter die val had ik zelf al een lange periode een punt gezet, maar voor het grote publiek bleef toch dat drama aan me kleven. Bij de naam Poels dachten ze vaak aan die valpartij. Nu gelukkig ook aan die overwinning in Luik. Voor mij was het mooiste moment toen ik na afloop alleen in mijn auto zat. Ik zag dat ik 290 WhatsAppberichten had, maar begon meteen te bellen met familie en vrienden. In m’n eentje terug naar huis, naar Blitterswijck, waar de pastoor klaar stond om zes keer de klok te luiden. Ik vergat meteen alle opwinding van de uren na de finish weer. Toen ik terugkwam in Blitterswijck was ik simpelweg gelukkig. Zeker toen in het plaatselijk café m’n vrienden klaarstonden met een pilsje.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.