Dressuurruiters Edward Gal (39) en Hans Peter Minderhoud (35) droomden beiden van een toekomst met een vrouw. Gevoelens voor mannen kenden ze niet, totdat ze elkaar tegenkwamen. En als twee mannenzielen zich tot elkaar aangetrokken voelen, kunnen ook topruiters hun verlangens niet beteugelen. Edward: ‘Toen ik Hans Peter voor het eerst op een hengstenshow ontmoette, vond ik hem wel leuk, maar ik had nog geen vlinders in mijn buik. Mijn aandacht ging nooit uit naar jongens, want ik was alleen met paarden bezig en woonde samen met mijn vriendin Nicole Werner.’ Hans-Peter: ‘Bij mij kwam die eerste ontmoeting pats-boem! binnen. Het was direct duidelijk. Ook al was ik voor het eerst verliefd op een man, ik gaf er meteen aan toe. Ik kon en wilde het niet tegenhouden en wist vrij snel dat ik met hem verder wilde.’ Edward: ‘Ik vond Hans Peter wel aantrekkelijk, maar het leek me lastig om intiem te zijn met een man. Alleen al het idee om met een man samen te wonen en met die harige benen in één bed te liggen! Ik was ook bang om de droom van Nicole en mij los te laten: Samen de stal beheren - zij de manager, ik de ruiter - en later kinderen krijgen. Ik verkeerde in een ware tweestrijd. De paarden merkten ook dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik raakte geïrriteerd en vloekte als iets niet lukte; de trainingen verliepen moeizaam.’ Hans Peter: ‘Die jaren waren inderdaad heftig. Edward had schuldgevoelens naar Nicole en was bang dat er uiteindelijk geen paard meer op stal zou staan en dat zijn levenswerk instortte. Ik riep dan: “Bekijk het maar, ik wil dit niet!” Bonje. We spraken elkaar twee dagen niet en dan begon het weer van voren af aan. Ik heb Ed echt uit de kast moeten sleuren!’ Edward: ‘Na een relatie van dertien jaar ging ik uiteindelijk weg bij Nicole. Aan onze band als broer en zus kwam toen een eind. Hans Peter bleef volharden, maar ik hield hem nog steeds op afstand. Een jaar later was ik een beetje gewend aan het idee dat ik verliefd was op een man en zijn we gaan samenwonen.’ Hans Peter: ‘Ik had niet het gevoel dat mijn bedrijf instortte als ik met een jongen zou verdergaan. Voor mij was het een feit waarmee ik goed uit de voeten kon. Omdat Edward nog worstelde, ging ik er in het begin wel voorzichtig mee om.’ Edward: ‘Ik keek inderdaad eerst de kat uit de boom en zweeg over onze relatie, omdat ik bang was dat sponsors en investeerders zouden a aken. Stel je voor dat een van hen zou zeggen: “Ja, dahag. Ik laat mijn paard niet door een homo berijden!” Maar dat gebeurde niet, het zat alleen maar in mijn hoofd. Nu zie ik het niet meer als een risico voor mijn sportieve loopbaan. In de paardenwereld heb je zo veel homostellen, het doet er niet meer toe. ‘Mooi aangeklede vrouwen krijgen nog steeds mijn aandacht, maar ik wil niet meer met een vrouw naar bed. Ik kijk ook helemaal niet naar andere mannen; Hans Peter is de eerste en enige voor mij. Al met al ben ik heel tevreden. Voordat ik Hans Peter leerde kennen had ik, als die had bestaan, wel een pil willen slikken tegen mijn homoseksualiteit. Maar nu heb ik dat gevoel niet meer.’ Hans Peter: ‘Ik weet dat Ed een sterke kinderwens heeft. Dat hij homo is, vindt hij niet meer zo’n punt, maar dat we kinderloos blijven, blijft moeilijk voor hem. Ik geloof dat hij er inmiddels wel meer vrede mee heeft. We hebben nu zo’n ontzettend druk leven, ik kies echt voor de sport, daar passen kinderen voor mij nog niet in. En Edward wil eerst goud winnen op de Spelen in Londen.’ Edward: ‘Ik heb ook nooit gekozen voor een leven als homo, het is ons overkomen. Er is maar één homo waar ik echt trots op ben en dat is Hans Peter. In grote lijnen denken hij en ik hetzelfde. Je kunt zeggen dat twee zielen elkaar hebben gevonden.’ Hans Peter: ‘Ja, ik ben supergelukkig met Ed.’ Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Lieke Klaver is een opvallende verschijning. Op de baan is ze razendsnel, vooral op de 400 meter. Daarnaast is ze rap van tong, enthousiast, vrolijk en ze zegt wat ze denkt. Een gesprek over lieve meneertjes, Stephen Hawking, Femke Bol en een geheim boekje. Mijn specialiteiten “Mijn kracht is een groot wapen. Van nature ben ik sterk, maak tijdens krachttraining snel spieren aan en ik loop de 400 meter ook eigenlijk als sprinter. Ik moet het vooral van mijn kracht en explosiviteit hebben en proberen mijn snelheid zo lang mogelijk vast te houden. Ik kom van de 100 en 200 meter. Mijn coaches vroegen me het ook eens te proberen op de 400 meter. Dat ging al snel goed. Maar nog steeds als ik een 400 meter loop, denk ik: wat duurt dit lang! Ik heb ooit geroepen: voor alles wat verder is dan 400 meter neem ik de auto wel. En daar sta ik nog steeds achter. En eigenlijk vind ik 400 meter ook net wat te ver. Ik zeg vaak genoeg tegen mijn coaches: waarom is de 300 meter geen officieel atletieknummer? Dat zou perfect voor mij zijn. Mijn coach zegt dan: ‘Ga maar hard trainen om ervoor te zorgen dat de 400 meter ook perfect is voor jou.’ Het is een puzzel. Ik moet aan de ene kant mijn kracht en explosiviteit zien te bewaren, maar tegelijkertijd moet ik zorgen dat ik wat meer uithoudingsvermogen krijg om mijn snelheid langer vast te kunnen houden. Ik ga er op de 400 meter vaak als een gek vandoor. Voor mij is het zaak de race zo in te delen dat de man met de hamer pas langskomt op het moment dat ik over de streep ga. Niet daarvoor. Dat is de zoektocht.” Mijn karakter “Ook wat mijn karakter betreft, ben ik eerder een sprintster. De 200 meter past veel meer bij mijn karakter dan de 400 meter. Ik ben extravert, zorg voor sfeer in de groep. Tegelijkertijd ben ik er de laatste tijd achter gekomen dat ik ook heel gevoelig ben. We doen het heel goed als Nederlandse atleten, er is steeds meer media-aandacht. Geweldig, maar een gevolg is ook dat steeds meer mensen een mening over je hebben. Ik krijg daardoor zoveel meer prikkels dan voorheen. Dat is wennen. Ongemerkt hebben die extra prikkels invloed op me. Ik moet even uitvogelen hoe ik die een plekje moet geven. We hebben een goede sportpsycholoog op Papendal met wie ik het hierover kan hebben. Maar ook met mijn coaches Laurent Meuwly en Bram Peters kan ik er goed over praten. Ik ben er heel open over, verstop mijn emoties niet en ben heel bewust bezig met wat ik ergens van vind, hoe ik ergens op reageer. Ik stel mezelf steeds de vraag: hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ook ben ik iemand die zich er niet voor schaamt om de tranen te laten lopen. Huilen is toch ook iets moois? Bij mij werkt het zo: als ik het niet opkrop en ik laat mijn tranen lopen, dan voel ik me daarna meteen weer de oude. Dan ben ik al heel snel weer de vrolijke, enthousiaste Lieke. Ik kan het iedereen aanraden om op z’n tijd even lekker een potje te huilen.” Mijn coaches “Ik ben 22, maar heb al meerdere coaches gehad. Paul Olofsen heeft mijn talent voor atletiek ontdekt. Toen ik de overstap maakte naar Papendal werd Rogier Ummels mijn coach. Ik woonde voor het eerst op mezelf, was achttien en de wereld ging voor me open. Rogier slaagde erin dat ik niet ging fladderen. Hij zag het meteen als ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd, zorgde ervoor dat ik afspraken niet vergat. Ik ben een beetje een chaoot, kan een wervelwind zijn. Er wil nog weleens wat omvallen als ik ergens ben. Of mijn tas blijft haken achter de deurklink. Ik vind dat ik tegenwoordig wel chaotisch ben op een volwassen manier. Rogier heeft mij ook al een beetje geslepen tot een 400 meterloopster. De trainingen stak hij al zo in dat ik daardoor op den duur die afstand ook al goed kon gaan lopen. Anderhalf jaar geleden veranderde de structuur op Papendal en ging ik onder Laurent en Bram trainen. Ik ben Rogier heel erg dankbaar maar bij de bond hebben ze het natuurlijk ook goed gezien dat die structuur beter kon. Dat bewijzen de successen van de laatste tijd wel. De rolverdeling tussen Laurent en Bram is heel duidelijk. Laurent weet heel goed wat hij wil, hij kent alle schema’s uit z’n hoofd, weet wat er nodig is om ons bij de wereldtop te krijgen. En Bram zorgt ervoor dat wij allemaal nog tien procent extra kunnen geven, dat we onze grenzen toch nog wat verder leggen. Bram is van de finetuning, Laurent is wat strenger. Bram kan ook zeggen: ‘Niet tegen Laurent zeggen, maar neem maar even een chocolaatje.’ Die rolverdeling klopt gewoon. De hardere hand van Laurent hebben we ook nodig. Als Laurent ook gaat zeggen dat we een chocolaatje mogen nemen, worden we niet de loop-, maar de eetclub. Laurent is de afgelopen tijd ook wat waakzamer, zag natuurlijk ook dat er ineens veel op ons afkwam doordat we het zo goed doen. Hij riep ons in aanloop naar de Spelen allemaal bij elkaar. Hij had gemerkt dat iedereen dingen naast het trainen in zijn of haar agenda had staan. Van tandartsbezoekjes tot fotoshoots. Laurent zei: ‘Jullie mogen dit nu nog even afhandelen, maar daarna gaat de deur op slot. Het gaat om trainen, dat heeft de hoogste prioriteit. We zijn er nog niet.’ En zo is het ook. Daarnaast coachen wij als atleten elkaar ook. We hebben het heel gezellig onderling, er heerst echt een familiegevoel. Maar als het nodig is, geven we elkaar ook een trap onder de kont. We motiveren en helpen elkaar. De meesten van ons zijn nog jong, dus het is goed dat binnen de groep we soms tegen elkaar kunnen zeggen: ‘Doe jij eens even normaal.’” Mijn studie “Ik ben begonnen met een studie bouwkunde, maar ik doe nu de hbo-opleiding sportkunde. Ik droomde er als meisje van om architect of binnenhuisarchitect te worden en was vroeger helemaal niet zo goed in exacte vakken, heb veel bijles gevolgd. Daardoor begon ik er goed in te worden en werd het steeds leuker. Helaas was bouwkunde moeilijk te combineren met atletiek. Dat zorgde voor stress. Na drie maanden ben ik overgestapt. Als mijn atletiekcarrière erop zit, pak ik voor honderd procent mijn studie bouwkunde weer op. Ik heb het jaar voor de Spelen wel een tussenjaar genomen, maar pak de studie na Tokio weer op. Ik vind het belangrijk om mezelf ook intellectueel uit te blijven dagen, merk dat ik door dat tussenjaar op dat gebied ook een beetje stilsta. Omdat ik het leuk vind en om mezelf uit te dagen, heb ik boeken van natuurkundigen Stephen Hawking en Geoffrey West gelezen. Ik heb nu van atlete Eveline Saalberg het boek Cosmos van Carl Sagan geleend en ik heb er nu al zin in om aan te beginnen. Ik vind natuurkundigen, wiskundigen en scheikundigen heel erg interessant. Zij zijn vaak toch een tikkeltje anders. Toen ik bij Rogier trainde, maakten mijn trainingsgenoot Joris van Gool en ik trouwens geregeld voor de lol havo-eindexamens natuurkunde en scheikunde. Dat deden we vooral tijdens vluchten. Pakten we onze Binas, het informatieboek voor natuurwetenschappelijke vakken voor het voortgezet onderwijs, erbij en gingen we aan de slag.” Mijn uiterlijk “Waar mensen aan denken als ze mij beschrijven? Mijn krullen, oorbellen en navelpiercing. Die dingen vallen meteen op als ik aan het hardlopen ben. En ik heb een tatoeage: v=s/t. Dat is de natuurkundige formule voor snelheid. Met mijn uiterlijk bezig zijn voor een wedstrijd voelt voor mij als de finishing touch. Mijn optimale voorbereidingsritueel op een wedstrijd: rustig mijn haar en make up doen en voor ik wegga, doe ik op het laatste moment nog even mijn oorbellen in. Ik vind het natuurlijk niet vervelend als mensen zeggen dat ik er mooi bij stond op de baan. Mensen trekken toch ook leuke kleren aan naar hun werk? Mijn werk is atletiek, dus probeer ik zo verzorgd en leuk mogelijk voor de dag te komen. Als ik vind dat ik er leuk uitzie, dan voel ik me ook automatisch zelfverzekerder en lekkerder.” Mijn Instagram-account “Mijn Instagram-account ontplofte toen ik goed ging lopen. Het aantal mensen dat mij volgt op social media is flink gegroeid in korte tijd. Ik dacht altijd: zou er van mijn hand ooit iets heel erg viraal gaan? Nou, dat is gebeurd. Toen heb ik echt mijn telefoon even een weekje minder aangeraakt. Ik vond het overweldigend. Het waren vooral heel veel mannen die me in de gaten hielden. Ik dacht: als ik nu iets plaats, kijken ze allemaal mee. Dat vond ik een heel vreemde gewaarwording. Ik ben dan iemand die even die nieuwe situatie op zich in moet laten werken. Ik ben nu ook wat rustiger op social media. Zoals ik net al vertelde: ik ben even aan het ontdekken wat die extra prikkels met me doen. Hoe ga je om met social media? Dat is echt wel een thema. Je wordt tegelijkertijd bewonderd en afgekraakt. Ik vind het best eng. De reacties kunnen zo uiteenlopen. Ik heb voor mezelf het besluit genomen dat ik me alleen aantrek wat mijn vader, moeder, mijn management Global Sports Communication en mijn trainers zeggen. Als ik me van iedereen wat aan ga trekken, raak ik helemaal overprikkeld. Veel kritiek krijg ik niet te slikken, hoor. Ik zei laatst nog: wat heb ik toch een lieve volgers. Sommige vrouwen komen met de verschrikkelijkste verhalen over hun volgers. Ik heb allemaal heel lieve meneertjes die me volgen. En van de vrouwen die me volgen, voel ik ook geen haat of jaloezie. De huwelijksaanzoeken stromen binnen van die lieve meneertjes, ja. Ik heb in mijn bio ook staan: ‘Married to the game.’ Ik krijg af en toe de opmerking of het mogelijk is om ook getrouwd te zijn met hem. Nou, ik weet wel wat originelere openingszinnen. Ik reageer daar niet op. Ik denk tegenwoordig wat langer na voordat ik iets post. Eerst even tot tien tellen. Even bedenken welke goede en slechte reacties ik zou kunnen krijgen. Dat deed ik voorheen nooit. Ik heb nog een tijdje gedacht: later laat ik gewoon mijn tijdlijn aan mijn toekomstige kinderen zien, kunnen ze precies zien wat mama heeft meegemaakt. Daar ben ik vanaf gestapt. Ik hou wel een dagboek bij voor hen.” Mijn pijn “Toen ik vorig jaar september bij de Diamond League wedstrijden in Rome mijn persoonlijk record outdoor van 50,98 seconden liep, voelde ik me zo goed. De race was perfect ingedeeld, het voelde of ik een beetje vloog. Ik voelde ook geen pijn. Maar als ik de race net iets anders indeel, waardoor ik na 350 meter al helemaal kapot ben, dan voel ik heel veel pijn. Het wordt dan steeds zwaarder om je benen op te tillen. Op het moment dat ik stop met hardlopen, dan komt de echte pijn. De verzuring in m’n hamstrings en billen is zo erg. Als ik m’n knie stoot, kan ik er even overheen wrijven. Dat helpt vaak al. Deze pijn is anders, die zit vanbinnen. Je moet het maar gewoon ondergaan. Je kunt niet staan, weet niet hoe je moet liggen, zitten lukt ook niet. De benen en billen staan echt in de fik. Ik ga zo diep dat ik op die momenten zwart voor m’n ogen zie. Ik moet me dan echt even ergens aan vasthouden. Tijdens een trainingskamp in Zuid-Afrika was ik zo diepgegaan, lag ik na afloop languit in de gang van het stadion. De mensen daar schrokken zich rot, wisten ook niet wat ze met me aan moesten. Laat me dan maar even liggen, na een tijdje trekt de ergste pijn weg en gaat het wel weer. Mijn leven bestaat uit het opzoeken van de grens. Soms ga ik er overheen. Dat moet denk ik ook om die grens uiteindelijk weer wat verder te kunnen leggen. Op z’n tijd een beetje zwart voor de ogen zien, kan geen kwaad. Dat hoort erbij.” Mijn vriendin én concurrent “Iedereen in onze trainingsgroep werkt keihard en de sfeer is zo goed. We delen alles met elkaar. Tijdens het indoorseizoen werd veel de nadruk gelegd op de strijd met Femke Bol. We zijn vriendinnen, trainingsgenoten en teamgenoten op de estafette, maar waren ook concurrenten tijdens het indoorseizoen. De buitenwacht begon begin dit jaar steeds over die concurrentiestrijd, toen we het allebei heel goed deden op de 400 meter indoor. Heftig. Femke en ik zijn toen ook even apart gaan zitten en hebben een goed gesprek gevoerd. Na het EK zijn we samen een rondje gaan lopen om even door te nemen wat ons de afgelopen tijd allemaal is overkomen en om naar elkaar uit te spreken hoe we ons daar onder voelen. Ik denk dat veel van onze ploeggenoten niet door hebben gehad hoe intensief het voor ons is geweest. Onze coach Bram sprak er veel over met ons. Inmiddels is die strijd er niet. Femke richt zich tijdens het outdoor seizoen op de 400 meter horden en ik op de 400 meter. Femke en ik hebben heel veel aan elkaar, hoewel we de 400 meter heel anders aanpakken. Ik ga heel hard van start, terwijl Femke het veel meer van haar eindschot moet hebben. Femke kan zich tijdens trainingen optrekken aan mijn snelheid. En tijdens de endurancetrainingen probeer ik echt in haar slipstream te blijven zitten. We versterken elkaar echt. Maar het meest hebben we aan elkaar gehad toen we allebei als jonge meisjes in de grote mensen atletiekwereld kwamen. We hadden zoveel steun aan elkaar. Van een afstandje konden we het hele circus bekijken waarin we terecht waren gekomen. We konden daar goed over praten. Het is zo fijn om iemand te hebben met wie je die dingen kunt delen. Femke en ik hebben het er ook over gehad om een keer samen een stedentrip te gaan doen. Maar we merken ook dat er zo wordt ingezoomd op onze band, onze vriendschap en de strijd op de baan dat we na het EK allebei echt even apart van elkaar adem moesten halen. We zien wel hoe het loopt. De band is goed. We gaan niets forceren. Als een van ons even vrijheid of ruimte nodig heeft, dan gunnen we die elkaar. Wat karakters betreft, lijken we niet zo heel veel op elkaar. Femke is wat rustiger. Maar ik noem wat wij hebben zeker vriendschap. Maar het is geen doorsnee vriendschap. Het is gewoon niet altijd leuk als ik telkens iets moet zeggen over Femke. Moet ik weer een antwoord geven op een vraag als: ‘Hoe vind je het dat zij harder heeft gelopen dan jij?’ Zoals het voor Femke ook niet altijd fijn is als de eerste vraag luidt: ‘Hoe gaat het met Lieke?’ Het voelt soms alsof er iets wordt gecreëerd tussen Femke en mij wat er niet is. We moeten ervoor zorgen dat het niet zover komt dat het tussen ons in komt te staan. Daar zijn we allebei beducht voor. Ook omdat we elkaar de komende jaren tegen blijven komen op en naast de baan. We moeten bij onszelf blijven, dan is de vriendschap sterker dan wat dan ook.” Mijn familie “Mijn ouders hebben mijn broer en mij van jongs af aan bijgebracht dat het belangrijk is dat je als kind aan sport doet. Ik wilde eigenlijk op dansen, dacht dat mijn ouders daarin toe hadden gestemd. Maar ze brachten me ineens naar atletiek en dat was de eerste keer huilen. Ik vond het echt niet leuk, zat ik in een groep met allemaal kinderen die ik niet kende. Mijn broer Ties van anderhalf jaar ouder zat ook op atletiek, aan hem trok ik me op. We gingen samen op de fiets naar de baan, liepen vaak samen onze rondjes en dan probeerde ik hem bij te houden en zelfs te verslaan. Ik merkte aan de andere meisjes al snel dat ze verbaasd stonden van de tijden die ik liep. Toen werd het natuurlijk steeds leuker. Mijn ouders zijn mijn vangnet. Ik ben iemand die altijd alles zelf probeert te doen. Alleen als ik er echt niet uitkom, klop ik bij hen aan. Ik vind het heel fijn dat ze me die ruimte geven, voel me daardoor heel erg vrij. Wat ik heel mooi vond, is dat mijn moeder me verraste door ineens op te duiken in Yokohama. Ze vloog voor een weekendje naar Japan om mij te kunnen zien. Mijn moeder is heel fanatiek, durft eigenlijk niet naar mijn wedstrijden te kijken. Ze vindt reizen geweldig, wil mee naar elk toernooi. Mijn vader is veel nuchterder. Hij vraagt altijd: ‘Heb je er nog plezier in? Gaat het goed? Is je coach nog een beetje aardig voor je?’ Als ik die drie vragen met ‘ja’ heb beantwoord, zegt hij: ‘Mooi.’ Maar hij is ook heel trots, hoor. En mijn broer is mijn grootste fan. Hij weet al m’n tijden uit z’n hoofd. Als ik iets niet weet, dan bel ik Ties. Hij dreunt zo alle informatie op. Als mijn moeder vraagt hoe laat ik moet lopen, antwoordt Ties vaak. Ties zorgt ook altijd dat de hele familie weet hoe ze me kunnen volgen via livestreams of op tv. Ties is volop student bos & natuurbeheer. Hij zegt vaak tegen me: ‘Als je wint, dan gaan we wat drinken met z’n allen.’ Als ik heb gewonnen, krijg ik vaak een filmpje dat hij en z’n vrienden een biertje achterovergooien. En dat zie ik dan, terwijl ik met mijn eiwitshakes in het rond loop.” Mijn guilty pleasure “Heel suf: crackers met boter en hagelslag. Kijk, ik kan ook een pak koek kopen, maar die gaat bij mij altijd in één keer op. Kan ik toch beter twee crackers nemen? En in Arnhem is een tentje waar je heel grote milkshakes kunt krijgen. Je kunt er ook eentje krijgen met de smaak van Maltesers. Het glas dippen ze eerst nog even in de Kinder Bueno chocolade. Zo lekker. Hun brownie met slagroom is ook geweldig. Twee keer per jaar beloon ik mezelf met een bezoekje aan dat tentje. Alleen buiten het seizoen. Natuurlijk let ik goed op wat ik eet, ik weet precies wat ik binnen moet krijgen wat betreft eiwitten en koolhydraten. Maar zo nu en dan iets lekkers nemen is niet verboden, hoor.” Mijn droom “Een gouden medaille op het WK. Iedereen droomt altijd van de Olympische Spelen, maar een wereldtitel lijkt me nog vetter. Een WK atletiek is wat intiemer of zo, de Spelen zijn zo groot. Ik ben nu nog heel erg aan het ontdekken hoe goed ik kan worden, ben zo nieuwsgierig naar wat ik de komende jaren zal kunnen. Ik heb in een boekje drie tijden genoteerd. Een tijd voor de 100, 200 en 400 meter. Ik vind het zo eng om die tijden hardop uit te spreken. Dat is iets van mezelf, niemand weet die tijden. Ik weet precies waar dat boekje met die drie tijden ligt. Af en toe kijk ik er even naar. Die tijden zijn mijn heilige doel. Het zou zo gaaf zijn als ik erin slaag om die op een dag te lopen. Af en toe bereken ik hoe ver ik nog bij die tijden vandaan zit en bedenk ik wat ik moet doen om weer wat dichter in de buurt te komen. Alles kan nog beter. In trainingen haal ik voor m’n gevoel ook nog zo vaak een ‘zesje’. Ik kom eigenlijk nog maar net kijken. Voor ik naar de training ga, denk ik geregeld: laat ik vandaag van die 6 eerst maar eens proberen een 6,1 te maken. En het is niet zo dat mijn leven een ramp is als ik die wereldtitel niet win, hoor. Ben je gek. Ik wil sowieso met een happy gevoel terugkijken op mijn carrière als die voorbij is. Die afspraak heb ik met mezelf gemaakt.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Het nieuwe millennium is nog maar twintig jaar oud, maar toch heeft het al voor een hele rits grote Nederlandse voetbaltalenten gezorgd. Veelbelovende spelers die na 1 januari 2000 zijn geboren en ondanks hun jonge leeftijd al flink aan de weg timmeren. Dit waren begin 2020 volgens Helden de toppers van Generatie Z. Myron Boadu Geboren: 14 januari 2001 Club: AZ Positie: spits “Mijn plan bij de start van dit seizoen was fit blijven en eerste spits worden bij AZ. Na twee zware blessures was het tijd om te vlammen en dat lukt tot nu toe goed. Ik heb zelfs al mijn debuut in het Nederlands elftal mogen maken én gescoord. Een mijlpaal in mijn carrière. Als je me dat afgelopen zomer had gezegd... Het is niet dat ik je voor gek had verklaard, maar ik had niet voor mogelijk gehouden dat het allemaal zo snel zou gaan. De kruisbandblessure aan mijn knie in 2017 was een klap. Maar ik bleef altijd positief en kwam er sterker uit dankzij de steun van mijn familie, zaakwaarnemers Mino Raiola en José Fortes Rodriguez, en ook Zlatan Ibrahimovic. Na mijn operatie in Amerika, waar hij toen aan het revalideren was, trokken we zes, zeven dagen met elkaar op. Zlatan deed er alles aan om zo goed mogelijk terug te komen. Zien hoe hij trainde was niet alleen een inspiratie, maar ook een eyeopener. Als ik hetzelfde bleef doen als voor mijn blessure zou het niet gaan lukken. Ik besefte dat ik nog harder moest werken. Vorig seizoen raakte ik na vijf competitiewedstrijden geblesseerd aan mijn enkel. Mijn ploeggenoot Calvin Stengs was ook geblesseerd en we revalideerden lange tijd samen. Het deed me goed om hem na zijn herstel weer te zien schitteren op het veld. Cal was voor mij een inspiratie om ook zo goed mogelijk terug te keren. Nu voel ik me sterker dan ooit. Ik heb dit seizoen al best veel gescoord (11 goals in 17 competitieduels voor de winterstop) en over een langere periode laten zien wat ik kan. Ik zie dit dus als mijn doorbraak. Na de uitwedstrijd tegen Häcken in de voorronde van de Europa League, waarin ik scoorde en twee assists gaf, dacht ik: oké, we kunnen dit seizoen leuke dingen gaan laten zien. Ik heb veel vertrouwen in mezelf. Als sterke en snelle meevoetballende spits zit ik bij AZ in het ideale team. Alles klikt bij ons, van de voorhoede tot de backs, en dat is mooi om mee te maken. Mijn persoonlijke doel dit seizoen is topscorer worden van de eredivisie. Het is mijn ambitie om uiteindelijk een van de beste spitsen ter wereld te worden, een vaste plek te hebben bij Oranje en te spelen voor Barcelona of Manchester United. Ik zal daar heel hard voor moeten werken, maar ik denk wel dat het mogelijk is. Je moet dromen hebben en die dromen moet je ook nastreven.” Sepp van den Berg Geboren: 20 december 2001 Club: Liverpool Positie: verdediger “Ik dacht dat mijn vader een grapje maakte toen we vorig jaar thuis op de bank aan het praten waren over mijn toekomst en hij ineens zei dat Liverpool interesse in me had. Zo’n grote club, dat kon niet serieus zijn. Maar het was echt waar en dat was best een shock. Ik wilde sowieso een stap maken. PSV was een optie, maar het buitenland sprak me meer aan. Ik wilde me meten met de wereldtop. De overstap naar Liverpool was best groot, maar het heeft me veel gebracht. Ik ben volwassener geworden. Thuis in Zwolle deed mijn moeder alles voor me. Nu woon ik op mezelf en moet ik zelf koken, wassen en schoonmaken. Ook als voetballer ben ik gegroeid. Ik train bijna dagelijks met de beste spelers ter wereld. Soms spelen we elf tegen elf. Dan zit ik bij het wisselteam, krijg ik de bal aangespeeld en komen Mohamed Salah, Sadio Mané en Roberto Firmino op me af rennen. Eerst dacht ik: shit, wat moet ik doen? Nu geniet ik ervan. In mijn hoofd is het normaal geworden, maar als ik het zo vertel dan is het amper te geloven. Ik leef echt mijn droom. Naci Ünüvar Geboren: 13 juni 2003 Club: Ajax Positie: middenvelder/ aanvaller “De eerste keer dat ik in de Johan Cruijff Arena kwam, was ik zeven jaar en speelde ik nog niet bij Ajax. Het was de kampioenswedstrijd tegen FC Twente in 2011. Dat maakte grote indruk op me. Een jaar later werd ik door Ajax gescout, mocht ik meedoen aan de talentendagen, en kreeg ik uiteindelijk een brief dat ik was aangenomen. Elke dag zag ik eerst de Arena voordat ik op De Toekomst werd afgezet. Sindsdien is het mijn droom om in dat stadion te spelen. Op elfjarige leeftijd sloeg ik voor het eerst een lichting over. Ik ging van onder 12 naar onder 13, naar onder 16 en onder 17. In het begin was het even wennen, maar het kostte me nooit veel moeite om me snel aan het niveau aan te passen. Ook niet toen ik vorig jaar op mijn vijftiende mocht meedoen met onder 19. Voor mij was 2019 sowieso een mooi jaar. Het EK gewonnen met Oranje onder 17 en het WK in Brazilië gespeeld. Met Ajax onder 19 landskampioen geworden en de beker gewonnen. Mijn eerste contract getekend, een beloning voor al het harde werken. En afgelopen december ook nog mijn debuut gemaakt in Jong Ajax en een week later tegen TOP Oss ook mijn eerste goal gemaakt in dat team. Toen ik na die wedstrijd in de auto naar huis zat met mijn vader, moeder, broertje en vriendin, belde trainer John Heitinga om me te vertellen dat ik na de winterstop met het eerste mee op trainingskamp mocht naar Qatar. Iedereen was hartstikke blij. Ik zag de trots in mijn moeders ogen. Een heel mooi moment. Elke wedstrijd zie ik als een kans om mezelf te laten zien. Ik ben een slimme en creatieve speler die redelijk makkelijk scoort en het publiek met mooie acties wil vermaken. Zoals met die pass buitenkantvoet bij onder 17 vorig jaar tegen Feyenoord, die viral ging op social media. Ik heb vroeger na school heel veel op pleintjes gevoetbald. Iedereen gaf zijn leven tijdens die partijtjes, want als je verloor moest je lang wachten langs de kant. Niemand wilde verliezen. Ik ook niet. Ik wilde maar één ding en dat was voetballen. Dat zie je nu ook terug in mijn spel. Ik wil altijd winnen. Mijn grootste droom is het winnen van de Champions League, het EK, of het WK. Maar eerst droom ik ervan om prijzen te pakken met Ajax. Mijn doel voor de tweede seizoenshelft is veel minuten maken in Jong Ajax en hopelijk mijn debuut te maken in het eerste. Ik zat op de tribune in de Arena toen Sontje Hansen, mijn beste voetbalvriend, vlak voor de winterstop mocht invallen bij Ajax 1. Ik had kippenvel over mijn hele lijf. Toen kwam het besef dat het ook voor mij dichtbij is. Ik geef elke training honderd procent en probeer mezelf zo goed mogelijk te laten zien aan de trainers. Hopelijk komt het dan vanzelf. Debuteren zal sowieso speciaal zijn, maar ik zou het helemaal mooi vinden als het in de Arena gebeurt.” Orkun Kökcü Geboren: 29 december 2000 Club: Feyenoord Positie: middenvelder “Mijn mooiste moment tot nu toe is mijn eredivisiedebuut vorig seizoen uit bij Emmen. Ik maakte een goal en gaf een assist. Toen ik op de basisschool eens moest opschrijven wat ik later wilde worden, kwam ik niet verder dan profvoetballer. De droom is er altijd geweest, ik geloofde erin dat ik het kon redden. Al dacht ik niet dat dit bij een topclub zou zijn. Het is best toevallig hoe ik in de jeugdopleiding van Feyenoord ben gekomen. Eigenlijk heb ik dat aan mijnbroer te danken. Als hij niet ooit bij FC Groningen als jeugdspeler was aangenomen, zou ik daar ook nooit terecht zijn gekomen. Dan had ik misschien nooit meegedaan aan de selectiedagen van Oranje onder 14 waar ik weer werd opgemerkt door Feyenoord. De eerste jaren bij Feyenoord had ik niet het idee dat ik een van de beteren van mijn lichting was. Pas bij onder 19 kwam mijn loopbaan in een stroomversnelling. Ik mocht trainen met het eerste en mee op trainingskamp. Toen kwam het besef dat ik het ver kon schoppen. Vorig jaar verwachtte niemand iets van me en had ik ervaren spelers om me heen waardoor alles makkelijker ging. Begin dit seizoen veranderde die situatie. Ik had uitgesproken dat ik basisspeler wilde worden en er werd meer van me verwacht. Het team draaide alleen niet lekker en ik speelde ook niet goed. Toen Dick Advocaat onze trainer werd, liet hij vanaf dag één merken dat hij vertrouwen in me had en werd ik weer meer mezelf in het veld. Afgelopen zomer heb ik besloten om uit te komen voor Turkije. Voor de vakantie had ik als aanvoerder nog bij Oranje onder 19 gespeeld, maar mijn gevoel zei: dit is wat ik wil. Mijn ouders lieten me vrij in mijn keuze, maar dachten eerder aan het Nederlands elftal. Mijn vader hield er al rekening mee dat er zou worden gezegd dat ik heb geprofiteerd van de Nederlandse opleiding. Ik heb reëel gekeken naar mijn kansen. Nederland heeft een jonge ploeg met veel concurrentie op het middenveld. Turkije heeft nu ook een goed team en de bond heeft het vertrouwen in me uitgesproken. Mijn gevoel voor Turkije is altijd groot geweest. Tijdens het EK 2008 reed mijn vader met mijn broer en mij toeterend door Amsterdam. Mijn doel is aankomende zomer de EK-selectie van Turkije halen. Maar eerst wil ik mijn stempel drukken bij Feyenoord door meer verantwoordelijkheid te nemen en belangrijk te zijn met goals en assists. Volgens Advocaat speelt leeftijd geen rol en zo is het ook.” Melayro Bogarde Geboren: 28 mei 2002 Club: TSG 1899 Hoffenheim Positie: verdediger “Mijn mooiste moment was het winnen van het EK met Oranje onder 17 in 2019. Persoonlijk draaide ik een goed toernooi. Een paar maanden later op het WK in Brazilië met onder 17 speelde ik niet mijn beste wedstrijden, maar ook dat was een mooie ervaring. Door het spelen van die toernooien heb ik gemerkt dat ik in mijn leeftijdscategorie best dicht tegen de top aan zit. Niemand had het denk ik verwacht toen ik in 2018 op mijn zestiende de overstap maakte van Feyenoord naar het Duitse Hoffenheim. Ik had zeven jaar in Rotterdam gevoetbald en kon bij Feyenoord blijven, maar ik dacht en denk dat ik bij Hoffenheim grotere stappen in mijn ontwikkeling kan zetten. Er was in die periode ook concrete interesse van verschillende topclubs uit Engeland, maar bij die clubs is het nog moeilijker om door te breken. Ik vind dat ik een mooie stap heb gemaakt en denk ook dat ik er een completere en betere verdediger ga worden. Hoffenheim staat bekend als een club waar veel doorstroming is vanuit de jeugd. Ze hebben ook een heel nieuw en modern trainingscomplex. Op dat complex woon ik samen met mijn ploeggenoten van onder 19 en wordt er goed voor ons gezorgd. In het begin was het even wennen, maar ik heb nooit last gehad van heimwee. Mijn ouders komen om de drie weken langs en met Joshua Brenet en Jürgen Locadia zijn er twee Nederlandse jongens bij de club met wie ik veel omga. Ook met trainer Alfred Schreuder heb ik goed contact. Ik train drie, vier keer per week mee met het eerste elftal en speel mijn wedstrijden bij onder 19. Daarnaast heb ik één of twee keer in de week individuele training waarbij ik werk aan mijn verbeterpunten. Afgelopen december zat ik tijdens de competitiewedstrijd tegen Red Bull Leipzig voor het eerst op de bank bij het eerste elftal. Dat was een mooie ervaring. Ik merk dat ik steeds een stapje dichter bij mijn profdebuut kom. Dat is mijn doel voor de tweede seizoenshelft. Volgend seizoen wil ik proberen zoveel mogelijk wedstrijden in het eerste te spelen. Ik wil slagen bij Hoffenheim en mijn droom is om op een dag een mooie transfer te maken naar de Spaanse of de Engelse competitie.” Meer namen... Naast Myron Boadu, Sepp van den Berg, Naci Ünüvar, Orkun Kökcü, Melayro Bogarde en Mohamed Ihattaren barst het Nederlandse voetbal van nog veel meer grote talenten. Mannen die het Nederlands elftal in de toekomst bij de hand kunnen nemen. We zetten ze in dit lijstje op alfabetische volgorde op een rijtje. Naoufal Bannis (11 maart 2002, Feyenoord, aanvaller) Jayden Braaf (31 augustus 2002, Manchester City, aanvaller) Brian Brobbey (1 februari 2002, Ajax, aanvaller) Wouter Burger (16 februari 2001, Feyenoord, middenvelder) Ryan Gravenberch (16 mei 2002, Ajax, middenvelder) Kenzo Goudmijn (18 december 2001, AZ, middenvelder) Sontje Hansen (18 mei 2002, Ajax, aanvaller) Ki-Jana Hoever (18 januari 2002, Liverpool, verdediger) Sydney van Hooijdonk (6 februari 2000, NAC Breda, aanvaller) Ian Maatsen (10 maart 2002, Chelsea, verdediger) Daishawn Redan (2 februari 2001, Hertha BSC, aanvaller) Ludovit Reis (1 juni 2000, Barcelona, middenvelder) Devyne Rensch (18 januari 2003, Ajax, verdediger) Xavi Simons (21 april 2003, Paris Saint-Germain, middenvelder) Crysencio Summerville (30 oktober 2001, ADO Den Haag/Feyenoord, aanvaller) Mohamed Taabouni (29 maart 2002, AZ, middenvelder) Kenneth Taylor (16 mei 2002, Ajax, middenvelder) Joshua Zirkzee (22 mei 2001, Bayern München, aanvaller) Helden Magazine 50 Het over Generatie Z komt voort uit Helden Magazine nummer 50, waar op het moment van uitkomen een nieuw decennium is begonnen. Voor Helden een goed moment om jonge, nieuwe sporthelden te belichten. Sportman van 2019 Mathieu van der Poel draait alweer even mee, maar is net 25, wat jong is voor een wielrenner. De alleskunner siert de 50ste cover. In deze editie blikken wij ook aan de hand van afbeeldingen terug met de assistent-trainer van Feyenoord, John de Wolf. Wil Mohamed Ihattaren de eer van de familie hoog houden. Heeft oud-aanvoerster Mandy van den Berg het plezier in het voetbal weer teruggevonden én lees je over de cultclub van Andries Jonker en Co Adriaanse. Verder in de 50ste editie van Helden gingen we langs bij schaatsster Esmee Visser en haar vriend Daan Olivier. Legden we het supertalent, Remco Evenepoel, negen namen voor én gaan we op wereldreis met baansprinter Theo Bos, die graag zijn carrière ‘rond’ wil maken. Daarnaast kan meerkampster Anouk Vetter weer lachen, nadat ze in 2019 door een diep dal ging, is de 21-jarige Griek: Stefanos Tsitsipas de nieuwe ster in het tennis, gaat Victoria Koblenko langs bij judoka Noël van ’t End én verteld Yara van Kerkhof, hoe haar wereld compleet instortte. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.