Roger Federer is in 2016 de grote publiekstrekker van het ABN AMRO World Tennis Tournament (8-14 februari). Helden ging mee op bezoek bij de 34-jarige tennisser in Zürich.
Federer werd in 2009 vader van een tweeling: dochters Myla Rose en Charlene Riva. Vorig jaar werd hij weer papa. Opnieuw beviel zijn vrouw Mirka van een tweeling. Zijn zoons kregen de namen Leo en Lenny.
Is het lastiger om hongerig te blijven als tennisser sinds je papa bent?
“Ik ben verbaasd hoe ik mijn trainingsroutines kon continueren. Vooraf dacht ik dat alles zou veranderen, dat ik elke dag om zes uur ’s ochtends mijn bed uit zou moeten. Dat ik daarna snel twee uurtjes kon trainen om snel weer naar huis te gaan. Zo is het niet gegaan. Alles is goed georganiseerd. En ik heb naast het tennis sowieso nog heel veel tijd om met mijn dochters van zes en mijn zoons door te brengen. Ze gaan ook met me mee de wereld over, dus ik zie ze waarschijnlijk vaker dan de meeste werkende vaders. Mijn honger is er dus niet door afgenomen. De kinderen vinden het reizen leuk en mijn vrouw vindt het ook niet erg. Alleen het pakken van de koffers is een beetje een probleem met vier kinderen.”
Je neemt een flinke entourage met je mee naar toernooien tegenwoordig.
“Zeker.”
Je hebt in het verleden gezegd dat een van de redenen dat je doorging met tennissen was dat je graag wilde dat jouw dochters je zouden zien tennissen.
“Het was de wens van Mirka dat mijn dochters mij nog zouden zien tennissen, inderdaad. En dat is gelukt.”
'Ik ben eerlijk gezegd blij dat ze niet meteen ongelooflijk goed zijn'
Hoe zit dat met je zoons van één? Gaan zij papa ook nog in actie zien als proftennisser?
“Ik hoop het, dan moet ik het nog wel een paar jaar volhouden. Ik vind het mooi dat mijn dochters heel erg enthousiast zijn als ze mij zien spelen. De training vinden ze minder leuk. Maar als ik in een stadion speel, met de muziek en alle fans op de tribune die klappen en dan weer stil zijn, dat vinden ze geweldig. En ik vind het heerlijk om ze om me heen te hebben, dat ze ook een kijkje kunnen nemen in mijn wereld. Ik leef in twee werelden. De helft van mijn leven, zeventien jaar, ben ik al tennisprof. Het is mooi dat we dat met z’n allen mee kunnen maken.”
Wat zeg je als een van de kinderen op een dag zegt: ‘Ik wil proftennisser worden’?
“Dat is in onze handen, in die van mijn vrouw en mij. Het hangt ervan af hoeveel tennisles we ze geven. Als wij dat niet doen, zullen ze nooit met wens komen. We hebben dus wel wat macht als ouders. Mijn dochters zijn net begonnen met tennissen. Ze doen het redelijk. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ze niet meteen ongelooflijk goed zijn.”