Annemiek van Vleuten was op weg naar olympisch goud in de wegwedstrijd. De Val voorkwam dat en ging de wereld over. Rio opende haar de ogen. Er staat sindsdien geen rem op de 38-jarige wielrenster. Ze won wereldtitels, eendagswedstrijden en etappekoersen. Een olympische medaille ontbreekt nog... Op enkele van de meest cruciale momenten in haar carrière moest ze afrekenen met brute pech. Toch omschrijft Annemiek van Vleuten zichzelf als een geluksvogel. Zij beseft dat het wielrennen haar veel meer heeft gebracht dan alleen een mooi palmares. “Ik voel me heel rijk en die rijkdom zit bij mij niet in uitslagen of geld.” Het gesprek vindt plaats tijdens haar vakantie op Curaçao, op het strand bij het Lions Dive & Beach Resort. Ze heeft net gedoken bij een van de mooiste koraalriffen van het eiland. “Als ik voetballer was geweest dan had ik hier vier weken gezeten. Ik moet het bij twee weken houden, want drie weken zonder fiets kost je drie maanden qua opbouw om op hetzelfde niveau terug te komen. Maar die rust tijdens het duiken is zalig. Ik luister alleen naar m’n ademhaling, m’n gedachten zijn helemaal bij de vissen en alles wat ik zie. Alle andere zaken uit het leven kan ik helemaal loslaten. Normaal gesproken ga ik op vakantie het liefst buiten mijn comfortzone. Meestal trek ik naar niet-westerse landen met een backpack van vijf kilogram in een broekje en een shirtje. De Filipijnen, Bolivia, Indonesië en Colombia heb ik al afgevinkt. In Australië zat ik vier dagen op een onbewoond eiland met krokodillen. Er wordt geroepen dat ik niet zonder de fiets kan. Nou, ik ben liever vier dan twee weken op vakantie en kan dan dagenlang door de ongerepte natuur trekken. Dat mensen een verkeerd beeld van me hebben en me als een maniak omschrijven, boeit me niet zoveel. Ik heb ook geen zin om me ertegen te verdedigen. Ik vertel liever mijn eigen verhaal. Maniak... Als degenen om wie ik geef dat maar niet zeggen.” Ontdekkingstocht Toch zit er een kern van waarheid in het beeld dat Annemiek ‘extreem’ is. Haar trainer Louis Delahaije vindt dat ze een nieuwe norm in het vrouwenwielrennen heeft neergezet. Annemiek was een van de eersten die meerdere hoogtestages in het seizoen inlaste. Qua omvang traint ze veel meer dan de rest van het peloton. En ze gaat de laatste jaren in de winter steevast met de mannen van haar respectievelijke ploegen Mitchelton-Scott en tegenwoordig Movistar op trainingskamp. “De standaard in het vrouwenwielrennen was om maximaal een half uurtje langer te trainen dan de afstand van wedstrijden. Tom Dumoulin sprak me vorig jaar nog aan waarom ik zoveel kilometers maakte, terwijl onze wedstrijden een stuk minder lang duren. Ik train niet om de wedstrijdafstand aan te kunnen, maar om conditioneel zo goed mogelijk te zijn. Dat is een denkwijze die veranderd moet worden. Ik wil de fitste van het peloton zijn. Dat doe ik door trainingsprikkels te zoeken. Dit ben ik niet zomaar gaan doen, maar heb ik in zo’n vijf jaar opgebouwd. Mijn cijfers wijzen uit dat ik ieder jaar stapsgewijs iets meer heb gedaan. Een aantal procenten kun je er ieder jaar bovenop doen. Niet te veel, anders heb je snel te maken met overtraining. Jonge meiden moeten nu ook niet in één keer zoveel trainen als ik doe. Daar wil ik geen rolmodel in zijn. Het wil ook niet zeggen dat iedereen deze omvang aan kan. Ik ben heel belastbaar, dat is een van mijn sterkste punten. Ik zoek echt de grenzen op, maar ik ben nog nooit overtraind geweest.” Is de omvang van je trainingen dan jouw geheim? “Ja, daar hoef ik niet geheimzinnig over te doen. Mijn topniveau komt puur door de omvang van mijn trainingen. Die hoogtestages zorgen er vooral voor dat ik mijn omvang kan vergroten. Omdat ik trainen in het buitenland gewoon heel leuk vind. Het is geen doel op zich om zoveel uren te maken. Het is in het buitenland veel meer de ontdekkingstocht dat ik wil zien waar bepaalde wegen uitkomen. Daar kijk ik naar uit. Op zo’n momenten voel ik me een geluksvogel.” ‘Ik heb jarenlang gedacht dat die top voor mij onbereikbaar was. Marianne Vos had een bizar hoog niveau. Daar kon niemand aan tippen’ Omschrijf jouw geluk dan eens? “Ik kan intens genieten van de mensen die ik ontmoet en de plekken waar ik kom. Het wielrennen heeft mij heel veel opgeleverd. En dan bedoel ik niet het harde fietsen als wielrenster. Nee, ik kijk meer naar de persoonlijke aspecten. Mensen leren kennen, andere culturen proeven, andere talen spreken, op bijzondere plekken verblijven, buiten mijn comfortzone treden, grenzen verleggen en mezelf ontdekken. Ik besef geregeld dat ik bevoorrecht ben. Het veroveren van een wereldtitel en het winnen van een grote koers zijn de kersen op de taart. Ik heb het geluk dat ik talent in mijn lichaam heb en dat ik dat ook heb gebruikt.” Je hebt het afgelopen jaar opnieuw je grenzen verlegd en dat op een voor de meeste wielrenners ‘bejaarde’ leeftijd. Ondertussen ben je alweer 38 jaar. “Vorig jaar heb ik weer meer uren gemaakt. Dat kwam door corona. We hebben maandenlang niet gekoerst en ik maak op trainingen nu eenmaal meer kilometers dan in competitieverband. In de wedstrijden was ik daardoor ook weer beter dan voorgaande jaren. Eigenlijk is dat vrij bizar. Al is er ook een verklaring. Ik ben veel later begonnen met fietsen dan de meeste andere meiden. Ik heb tot mijn 22ste gestudeerd en veel gefeest. Daardoor ligt mijn piek in ontwikkeling als wielrenster later en heb ik pas op oudere leeftijd geleerd om optimaal met mijn lichaam om te gaan. Ik denk ook dat in het wielrennen de mensen te veel vasthangen bij de zogenaamde wijsheden van tientallen jaren geleden. Een ervan is dat je als wielrenner vanaf je dertigste begint af te takelen.” Waar haal je je grootste motivatie vandaan? “Ik denk door mijn trainingstochten in het buitenland. Wanneer ik in Nederland een rondje van vier uur ga trainen, kom ik na precies vier uur terug. Daar vind ik eigenlijk niks aan. Op onbekend en mooi terrein geniet ik gewoon van het fietsen. Dan moet trainer Louis Delahaije echt grenzen stellen. Maar als ik vermoeidheid voel, luister ik echt wel naar zijn schema’s en naar mijn lichaam.” Geen poespas Je trok twee jaar geleden op de fiets door Colombia. “De eerste keer dat ik op Schiphol stond om naar Colombia te gaan, was dat met trillende benen. Ik ging daar helemaal alleen heen en kende er niemand. Een wielrenster had ik wel benaderd, maar daar had ik nog nooit eerder mee gesproken. Ik wist niet of de wegen goed waren om te fietsen, hoe het eten daar zou zijn. Het was een idee van de Colombiaanse profwielrenner Esteban Chaves, die bij het mannenteam van mijn ploeg zat. Hij heeft uiteindelijk mijn reis een beetje gepland. Uiteindelijk was het een fantastische ervaring. In Colombia zat ik met zoveel plezier op de fiets dat de tochten me geen mentale energie kostten. Tijdens die weken in een prachtige, andere omgeving kan ik het punt uitstellen dat het me mentale energie kost, zodat ik tijdens de wedstrijden eerder bereid ben om spreekwoordelijk te sterven op de fiets. Na zo’n hoogtestage ben ik helemaal fris en heb ik echt iets van: kom nu maar op. Dan kan ik zo’n drie of vier weken tot het gaatje gaan. Daarna moet ik echt weer een stapje terugdoen om me weer op te laden. Ik gooi er iedere keer een break in. Zo’n hoogtestage is naast een trainings­periode dus een mentale oplaadperiode voor mij.” Qua hoogtestages in het vrouwenwielrennen was jij een van de eersten. “Die credits verdient Ellen van Dijk, zij ging met de baanselectie als eerste wegrenster mee op hoogtestage. Het klopt wel dat ik momenteel vaker op een berg zit dan mijn vrouwelijke collega’s. Ik heb bij de mannen gezien dat een opeenstapeling van hoogtestages goed werkt. Ze gaan niet meer één keer op hoogtestage voor de Tour, maar stapelen. Dat is ook een beetje mijn truc.” Ben jij dan misschien de meest mannelijke wielrenster? “Mijn trainer Louis heeft jaren bij de mannen gewerkt en van die ervaring profiteer ik nu. Het grootste winpunt is dat ik door de samenwerking met Louis het plezier in de sport hou. Hij zegt altijd: ‘Niet te veel poespas.’ Te strikte schema’s, te veel fratsen, dat zou mij alleen maar afstompen. Dat zou mij mentaal kracht kosten. Het is geen hogere wiskunde. Het is gewoon fietsen. Ik ben niet bezig met een oefening zus, een detail zo. Daar zit voor mij niet de winst in.” Twee jaar geleden ging je als enige vrouw met de mannen van Mitchel-ton-Scott op trainingskamp. Afgelopen winter trainde je met de mannen van Movistar. Is dat ook om je grenzen opnieuw te verleggen? “Ik treed nu eenmaal graag buiten mijn comfortzone. Ik gooi me ergens in en maak me geen zorgen over de dag van morgen en ik probeer die mannen te volgen, zo’n situatie kan ik niet nabootsen. De mannen leggen het tempo op en ik moet als enige vrouw proberen te volgen. Ik kan moeilijk vragen of het iets trager kan. Maar ik heb mezelf echt al een paar keer vervloekt. Als ik het zwart voor mijn ogen zie, vraag ik me weleens af waarom dit ooit zo’n goed plan leek. Maar het is maar één week per jaar, het is niet dat dit het grote geheim achter mijn successen is. Je moet wel alles in het juiste perspectief zien.” Flabbergasted Geniet jij nu meer van je leven als wielrenster omdat je jarenlang tegen die top hebt aangekeken? “Ik heb jarenlang gedacht dat die top voor mij onbereikbaar was. Marianne Vos was exceptioneel goed en won ongekend veel wedstrijden. Zij had een bizar hoog niveau. Daar kon niemand aan tippen. Een Giro Rosa winnen, dat was onmogelijk voor mij, dacht ik. Het heeft lang geduurd voordat ik besefte dat ik kon klimmen.” Voor het grote publiek zal je altijd de vrouw van De Val tijdens de Olympische Spelen in Rio zijn. Toch was die wedstrijd ook jouw grote doorbraak. “Het was inderdaad de allereerste keer in mijn carrière dat ik bergop zo het verschil kon maken. Al kwam dat niet helemaal uit de lucht vallen. In de Thüringen Rundfahrt, voor de Spelen, reed ik al heel goed bergop. Al snap ik dat mensen van die aanval in de olympische wegrit opkeken. Als je het proces niet hebt gevolgd, dan denk je: waar komt die ineens vandaan fladderen? Al was ik ook flabbergasted dat ik iedereen er op die klim van Vista Chinesa af kon rijden. Ik zat nog redelijk op mijn gemakje, maar die meiden waren allemaal al enorm aan het afzien. Dat had ik helemaal niet door. Totdat ik ineens die kloof sloeg.” Iedereen heeft het altijd over jouw val, maar heeft juist die klim jou de ogen geopend? “Dat zeg je heel goed. Die laatste kilometers van die klim in Rio hebben me juist geïnspireerd om nog meer uit mijn loopbaan te halen. Niet de val. Die klim is de basis van mijn prestaties van de afgelopen vijf jaar. Mijn doel voor die Olympische Spelen was om met de allerbesten te wedijveren. Daar had ik met Louis naartoe gewerkt. Ik heb het in Rio niet kunnen afmaken, heb niet geoogst. Maar het was me wel gelukt om in de wegwedstrijd bergop de beste te zijn.” Hoe heeft Rio je mindset veranderd? “In mijn hoofd leefde ik toen nog met een denkwijze vol beperkingen. Ook na Rio overheerste die manier van denken nog bij me. Ik herinner me dat mijn ploeg in 2017 als doel stelde om de Giro Rosa met mij te winnen. In mijn hoofd was Rio slechts een koers van één dag, dat was iets heel anders dan een rittenkoers. Ik was er toen nog altijd van overtuigd dat ik überhaupt niet kon klimmen. Dat zat heel diepgeworteld. Het heeft me een half jaar gekost voor ik begon te geloven dat ik in de Giro een kans op de eindzege kon maken.” ‘Die laatste kilometers van die klim in Rio hebben me juist geïnspireerd om nog meer uit mijn loopbaan te halen. Niet de val’ Je hebt dus na die val in Rio nooit het gevoel gehad dat je sportieve revanche wilde nemen? “Mensen denken dat ik mentaal sterker ben geworden door die val, dat mijn omgang met die tegenslag me vooruit heeft gebracht. Ik kan alleen zeggen dat het me niet klein heeft gekregen. De skills om iets negatiefs om te buigen in iets positiefs had ik al eerder laten zien, daar had ik Rio niet voor nodig. Nee, die val is absoluut geen drijvende kracht geweest.” Toch lijkt jouw omgang met tegenslagen een van je sterke punten. Na zware valpartijen ben je de afgelopen jaren steeds sterker teruggekomen. Dat klopt wel. Ook eerder met de blessure aan m’n liesslagader. En zeker van het overlijden van mijn vader in 2008 heb ik destijds als 22-jarige veel geleerd. Ik heb van mijn ouders geleerd om niet te lang stil te staan bij teleurstellingen. Denken in mogelijkheden en niet jezelf zielig gaan vinden. Dat zit in de genen, dat kun je niet trainen. Natuurlijk heb ik mezelf in de eerste twee weken na de val in Rio zielig gevonden. Ik begreep ook wel dat ik daar een grote kans op olympisch goud letterlijk zag wegvallen. Maar na twee weken heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik weer in de bergen rondom Livigno wilde trainen. Ik heb haar gevraagd om met me mee te gaan. Zij moest me daarnaartoe rijden met de auto. Ik nam de fiets mee. Onze insteek was om er gewoon een vakantie van te maken en verder zagen we wel. Dat is een van de mooiste weken met mijn moeder geweest. Het was zo gaaf. Mijn moeder stond boven op de berg ineens te huilen. Ik vreesde dat ineens de emoties van Rio bij haar los kwamen. Maar nee, ze had nooit meer gedacht om ooit in de bergen te kunnen zijn. Het waren zulke intense moeder-dochterdagen. Natuurlijk was de ontknoping van Rio vreselijk, maar dan zie je ook dat zo’n tegenslag je uiteindelijk weer mooie momenten oplevert.” Je relatie met je moeder is heel intens. “Het overlijden van mijn vader heeft me veranderd. Toen ik op m’n studentenkamer zat, ging ik misschien eens in de vier weken op bezoek bij mijn ouders. Als je vader wegvalt, is ineens de vanzelfsprekendheid dat je ouders er altijd voor je zijn, weg. Ik besef nu hoe mooi het is dat ik een wereldtitel met mijn moeder kan vieren. Zo’n knuffel na de finish voelt daardoor extra goed. Ik weet door de dood van mijn vader dat het niet vanzelfsprekend is dat zij daar staat.” Geen revanche Wat deed het jou dat de Spelen door corona een jaar werden uitgesteld? “Ik heb meteen geschakeld, dacht: dan maar een plan maken voor 2021. Mijn dromen zijn niet veranderd, alleen een jaartje uitgesteld. Als ik al in een aftakelingsproces had gezeten en ik had het plan gehad om sowieso na Tokio in 2020 te stoppen, dan was het een ander verhaal geweest.” Je palmares is vrij compleet. Alleen die olympische medaille ontbreekt nog... “De Spelen zijn voor mij niet het summum. Iedereen legt me nu in de mond dat ik in Tokio revanche ga nemen voor de val in Rio. Mijn weerwoord is dat ik dat alleen op hetzelfde parkoers had kunnen doen. Dat in Tokio is totaal anders, waardoor die wedstrijd niks met Rio te maken heeft. Natuurlijk zou het tof zijn als ik nu een medaille kan pakken. Ik ben alleen teleurgesteld wanneer ik in Tokio niet goed ben en ik mezelf iets kan verwijten. Dat ik fouten in mijn voorbereiding of tijdens de wedstrijd heb gemaakt. Dat maakte het ook moeilijk om Rio een plek te geven. Ik kon mezelf daar heel veel verwijten. Dat maakte het heel lastig.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Annemiek van Vleuten komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster.. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 57 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Fabio Jakobsen verloor op 5 augustus 2020 bijna het leven bij een zware val in de Ronde van Polen. Met behulp van zijn vriendin en aanstaande vrouw Delore Stougje vocht hij zich terug. En hoe. In de Ronde van Spanje, iets meer dan een jaar na de crash, won hij dit jaar drie etappes en de groene trui. Fabio en Delore blikken terug. De armen gaan in de lucht. Fabio Jakobsen wint in de Vuelta de vierde etappe. De sprinter van Deceuninck- Quick Step is de sterkste in Molina de Aragón. De overwinning komt iets meer dan een jaar na de horrorcrash in de Ronde van Polen. ‘Dit is het werk van heel veel mensen. Van de dokters en de medische staf tot de ploeg en mijn familie, dit is ook hun zege. Door hen ben ik hier. Het is een droom die uitkomt. Na de valpartij was het een lange weg terug,’ zegt een emotionele Fabio op 17 augustus dit jaar. Er zouden nog twee zeges volgen in de Vuelta en hij neemt uiteindelijk de groene trui mee naar huis. Fabio: “Ik wist niet of ik het nog kon op het hoogste niveau. Ik had voor de Vuelta wel twee etappes gewonnen in de Ronde van Wallonië, dat waren mijn eerste zeges sinds mijn val. Ik wist dus dat ik weer sprints kon winnen, maar sprinten in een grote ronde als de Vuelta is een ander verhaal. De tweede etappe eindigde in een massasprint. De NOS was uitgerukt en ik voelde dat er extra op me werd gelet in mijn eerste grote ronde na de val. Ik werd in die rit tweede achter Jasper Philipsen. Ik had kunnen winnen, baalde. Toen ik in de bus kwam, keek ik op m’n telefoon. Delore had een berichtje gestuurd: ‘Julius heeft gewonnen in Polen.’ Mijn maatje Julius van den Berg was erbij toen ik viel in Polen en hij was er op 5 augustus 2019, precies een jaar voor mijn val, ook bij toen Bjorg Lambrecht overleed bij een valpartij in Polen... Hij wilde eigenlijk nooit meer rijden in Polen. Toen ik las dat uitgerekend Julius had gewonnen, maakte mijn tweede plek me niets meer uit. Ik was zo blij.” Delore: “Ik ben ook goed met de vriendin van Julius, we doen veel met z’n vieren. Zij hebben net een dochter, dus ik dacht: ik app Fabio even dat Julius heeft gewonnen.” Fabio: “Ik wilde aanvankelijk gewoon proberen de Vuelta uit te rijden, was al blij dat ik weer kon starten. Na die tweede plek in de tweede etappe veranderde mijn doelstelling in: proberen een rit te winnen. Twee dagen later won ik. Zo mooi, zo’n opluchting ook. Ik was na afloop erg emotioneel en heb bewust iedereen bedankt die me bij m’n revalidatie heeft geholpen. Mijn ouders waren erbij, die hebben me de hele Vuelta met een camper gevolgd, dat maakte die zege extra bijzonder. Die overwinning voelde voor mij als de afsluiting van mijn revalidatie.” Delore: “Voor mij voelde die eerste overwinning in de Ronde van Wallonië al als zijn eerste grote overwinning. Die maakte mij heel emotioneel. Ik zag in Zolder, waar de finish was, dat Fabio het nog kon en dat hij weer durfde. Toen voelde ik dat het weer goed zou komen.” Fabio: “Ik merkte in die koers dat ik het gevoel van de juiste positie kiezen weer doorhad, dat ik niet bang was toen het parcours smaller werd en de hekken steeds dichterbij kwamen. Het voelde bijna magisch dat ik me weer thuis voelde in dat wringen naar de streep met zo’n zestig kilometer per uur. Die overwinning in Zolder was voor mij de bevestiging dat ik nog snel was en dat ik geen angsten heb overgehouden aan de val. Ik ben ook alweer gevallen, ging in de Vuelta in een gladde afdaling iets te hard een bocht in. Ik vloekte en stapte meteen weer op de fiets, merkte dat renners om mij heen meer geschrokken reageerden na mijn val dan ik. Ze riepen: ‘O God, Fabio, gaat het? Kun je door?’ Ik zei: ja jongens, niets aan de hand, kan gebeuren, rijden!" De eerste overwinning in de Vuelta zag ik als de afsluiting van het zwaarste jaar van mijn leven. Ik ben in dat jaar tien jaar ouder en zeker tien jaar wijzer geworden.” Delore: “Ik ben afgelopen jaar alleen maar tien jaar ouder geworden... Ik heb niet gekeken toen Fabio won in de Vuelta. Natuurlijk gloeide ik van trots, maar ik heb hem ook zien liggen in het ziekenhuis in Polen. Sindsdien ben ik blijer dat hij heelhuids over de finish komt, dan dat hij wint. Ik durf sinds zijn val niet meer te kijken naar de finale. Tijdens de Vuelta-etappe die hij won, ben ik naar boven gegaan. Mijn vader en moeder zaten beneden in de keuken televisie te kijken, ik zat vol spanning in de slaapkamer. Ik hoorde m’n vader juichen... Ik ben snel naar beneden gegaan, bij mij kwamen de emoties toen ook los.” Fabio: “De spanning van het moment kan Delore nog niet aan. Dat snap ik heel goed. Ze kijkt wel de herhaling.” Delore: “Ik heb de val in Polen live op Eurosport gezien. Het is voor mij zelfbescherming dat ik wacht tot de herhaling en dan pas ga kijken.” Fabio: “Mijn moeder kijkt ook niet meer live naar mijn wedstrijden. Zij hebben mij in coma in het ziekenhuis zien liggen, dat was zo heftig voor hen.” Delore: “De beelden van de val zitten in mijn hoofd, dat trauma is blijvend. Ik heb geprobeerd te kijken naar koersen waarin Fabio rijdt, maar ik kreeg bij het naderen van de finish in een sprintetappe een paniekaanval. Een hele hoge hartslag kreeg ik en werd echt onwel. Ik vroeg me af hoe ik die kwelling zo draaglijk mogelijk kon maken. Dat is als ik me afzonder en alleen op mijn slaapkamer ben. Ik probeer dan te mediteren. Meestal krijg ik vrij snel na de finish appjes van vriendinnen dat het klaar is. En mijn ouders weten ook dat ze me dan kunnen roepen.” Fabio: “We hebben binnen de ploeg een heel fijne psycholoog. Hij heeft mij goed geholpen. Ook mijn familie heeft hulp aangeboden gekregen bij de traumaverwerking. Maar Delore is daar nog niet aan toe.” Delore: “Ik moet iets gaan doen, anders kan ik nooit meer naar een koers. Ik was bij de finish van de Gooikse Pijl op 19 september, ben bewust redelijk ver na de finish gaan staan, dus ik heb niet gezien dat Fabio won. Mijn familie stond bij de finish. Achteraf baalde ik, want ik ontnam mezelf de vreugde van zijn zege.” Fabio: “Ik probeer goed naar Delore te luisteren en spreek daarover met onze psycholoog. Op dit moment valt er mee te leven, maar als het haar gaat beperken in het dagelijks leven, moeten we echt actie ondernemen.” Delore: “Een finale duurt hooguit twintig minuten. Op dit moment kan ik het prima aan om dan even niet te kijken. En niet elke etappe is een sprintetappe.” Fabio: “Toen ik in april in de Ronde van Turkije, acht maanden na de val, weer mijn eerste wedstrijd reed, was het voor Delore extra lastig omdat bijna elke rit een sprintetappe was. Ik had haar verzekerd dat ik niet mee zou sprinten, dat ik in Turkije alleen reed om weer het gevoel te hebben dat ik wielrenner was. Maar Delore was bang dat ik me toch in de sprints zou mengen. Ze had voor de val ook al angsten, bijvoorbeeld als ik te hard door een bocht ging. Dat kwam ook doordat Delore zelf een goede wielrenner is geweest en de gevaren kent.” Met een gang van ruim tachtig kilometer per uur razen de sprinters op woensdag 5 augustus 2020 in de eerste etappe van de Ronde van Polen op de finish af in Katowice. De weg loopt af en de sprinters zijn als hongerige wolven, aangezien ze een tijdje niet hebben kunnen koersen door de coronabreak. Dylan Groenewegen gaat als eerste aan, Fabio Jakobsen zit schuin achter hem en komt opzetten. Groenewegen stuurt richting de hekken als Fabio naast hem zit. Fabio wordt op volle snelheid door de dranghekken heen gekatapulteerd en verliest daarbij zijn helm. Zijn gezicht haakt in het hek. De gruwelijke beelden gaan de hele wereld over. Ploeggenoot Florian Sénéchal ontfermt zich meteen over Fabio en voorkomt dat hij stikt, een trauma-arts is gelukkig snel ter plaatse. Er wordt gevreesd voor het leven van Fabio als hij naar het ziekenhuis in het nabijgelegen Sosnowiec wordt vervoerd. Fabio: “Ik was tien tanden kwijt, al het bot in mijn mond was verbrijzeld, ik had een zware hersenkneuzing, een gebroken duim, gebroken en gescheurd gehemelte, een ingesneden neus en de zenuwen van mijn stembanden waren gekneusd en daardoor was een stemband verlamd. Ik had ook nog een zwaar gekneusde schouder en rug, zwaar gekneusde billen en gekneusde longen. Van de val kan ik me niets herinneren. Tot de laatste paar honderd meter kan ik alles terughalen, daarna wordt het zwart.” Fabio: 'Van de val kan ik me niets herinneren. Tot de laatste paar honderd meter kan ik alles terughalen, daarna wordt het zwart' Delore: “Het was half zeven, ik zat thuis aan de keukentafel te kijken samen met mijn vader. Fabio zat in het wiel van Dylan, ging aan en we zagen hem al winnen. Tot het vijftig meter voor de streep helemaal misging. Ik zag Fabio door de hekken vliegen, kon niet zien waar hij tegenaan klapte, maar wist meteen: dit is foute boel. Het jaar ervoor was ik erbij in Polen, ik kende het parcours en wist hoe hoog de snelheden daar lagen. Ik heb één keer een herhaling gezien, omdat ik voor mezelf een soort van schadeplaatje wilde maken. Toen ik na de val heel even op Twitter keek, draaide ik helemaal door.” Fabio: “Mijn leven is mede gered door ploeggenoot Florian Sénéchal die meteen bij me was na de val. Florian zag alles gebeuren, toen hij zag dat ik dreigde te stikken in mijn bloed, heeft hij mijn hoofd opgetild en ervoor gezorgd dat het bloed uit mijn keel kwam en ik kon blijven ademen. Als ik bloed had ingeslikt, had ik zuurstofgebrek kunnen krijgen. Ook de trauma-arts, die meteen na de valpartij vanuit het ziekenhuis in Katowice kwam, heeft mijn leven gered. Toen ik nog tussen de hekken lag, heeft hij een plastic pijp in mijn keel geplaatst, waardoor ik kon ademen en in leven bleef. Onze ploegarts Yvan Vanmol zei dat hij nog nooit iemand in zo’n situatie zo rustig zijn werk had zien doen. Die trauma-arts wist precies wat hij deed, zei ook wat anderen moesten doen, onder wie de arts van een andere wielerploeg die ook trauma-arts was en die assisteerde. Samen hebben ze me geïntubeerd.” Delore: “Ik bedacht me rond zeven uur dat ik dokter Yvan Vanmol moest bellen. Hij nam meteen op, zei dat het er heel slecht uitzag en dat hij vreesde voor een inwendige bloeding. Meteen schoot door m’n hoofd: dan is het klaar. Een jaar eerder was Bjorg Lambrecht overleden aan een inwendige bloeding in dezelfde ronde. Yvan zou mij op de hoogte houden als hij iets hoorde van de Poolse artsen. Die periode van wachten in onzekerheid was afschuwelijk. Mijn vader zei steeds: ‘Hoe langer we niets horen, des te beter is het. Als ze niets meer kunnen doen, weten ze dat vrij snel.’ Dat gaf me enig houvast. Mijn zus ging op een gegeven moment even weg. Toen ze terugkwam, dacht ik aan haar gezicht te zien dat zij iets had gelezen op Twitter. Dat was niet zo. Maar we besloten dat niemand op Twitter zou kijken en dat we zo min mogelijk zouden bellen. We wisten: als er nieuws was, dan zou dokter Vanmol meteen contact met mij opnemen. Pas om tien uur ’s avonds belde hij. Ik durfde de telefoon niet op te nemen, was zo bang dat hij zou vertellen dat Fabio het niet had gered. Maar Yvan vertelde dat het er beter uitzag dan toen Fabio nog op straat lag. Ik vroeg of Fabio zuurstoftekort had gehad en of zijn hart al die tijd was blijven kloppen. Yvan vertelde dat zijn hart aldoor zelfstandig was blijven kloppen en dat er geen sprake van zuurstoftekort was geweest. Dat stelde me enigszins gerust. Na het telefoongesprek zou Fabio geopereerd worden. Yvan zou me weer bellen als hij wat wist. Ik was iets gerust­gesteld, maar heb die nacht geen oog dichtgedaan. De situatie was nog altijd zo zorgwekkend dat teambaas Patrick Lefevere erop stond dat we de volgende ochtend om zeven uur met een privévliegtuig van Rotterdam naar Polen zouden vliegen. De ouders van Fabio, zijn zusje, mijn moeder en ik stapten in.” Fabio: “Ik ben urenlang onderzocht en door allerlei scans gegaan om te kijken of het überhaupt zin had om me te opereren. Er zijn daarna drie specialisten speciaal voor mij ingevlogen om mij te opereren, daarom – en om het risico op inwendige bloedingen en infecties te voorkomen – ben ik pas ’s avonds laat geopereerd. Ik heb later gehoord dat die artsen ervaringen met mijn trauma hadden door ongelukken en explosies in de mijnen die daar in de buurt zijn. Ook zij hebben mijn leven gered.” Delore: “De vlucht naar Polen was vreselijk. Niemand zei iets. Niemand sprak het hardop uit, maar we hadden allemaal het idee dat het vliegtuig was geregeld om afscheid te nemen.” Fabio: “Ik heb achteraf ook gehoord dat Yvan en Patrick met dat idee het vliegtuig hadden geregeld.” Delore: “Wij landden om half negen, maar de moeder van Fabio en ik konden pas ’s avonds naar hem toe. Hij was geopereerd en lag in coma, dat is wat wij wisten. De spanning voordat we naar de intensive care gingen, was enorm. Ze hadden me verteld over alle verwondingen in zijn gezicht, ik was heel bang dat ik Fabio amper zou herkennen. Ik was opgelucht dat ik hem meteen herkende, maar daarna maakte ik me snel weer grote zorgen: Fabio lag aan de beademing, bewoog niet. De artsen en verplegers waren heel aardig, maar spraken nauwelijks Engels, waardoor we amper antwoord kregen op alle vragen die we hadden. Yvan moest ook smeken om informatie.” Fabio: “Ik ben op vrijdag, twee dagen na het ongeluk, voor het eerst wakker gemaakt uit mijn kunstmatige coma, omdat ze wilden testen of ik mijn benen en armen kon bewegen. Toen legden ze me uit dat ik was gevallen, maar wel had gewonnen. Vervolgens lieten ze een foto zien hoe ik was binnengedragen. Ik leek op een aangereden dier. De volgende herinnering was dat Delore en mijn vader aan mijn ziekenhuisbed stonden. Ik dacht dat het vijf minuten later was, maar het was een dag later.” Delore: “De angst dat hij dood zou gaan was toen weg, maar ik was wel bang dat hij niet meer wist wie hij was en dat hij ons niet zou herkennen.” Fabio: “Ik kon niet praten, maar herkende jullie wel. Jullie droegen zo’n doktersjas en een mondkapje, maar ik herkende jullie meteen. Ik zag ook de angst in jullie ogen.” Delore: “Toen ik vroeg of je ons kon zien, had jij je ogen open. Je bedoelde ‘ja’, maar schudde van ‘nee’. Er was alweer paniek, ik dacht dat er iets mis was met je ogen.” Fabio: “Ik dacht dat ik vrij helder was... Ik tikte nog op mijn pols om te vragen hoe laat het was. Delore zei dat het zaterdagmiddag drie uur was. Toen realiseerde ik me pas dat ik al drie dagen in het ziekenhuis lag. Ik besefte: dat is niet goed. Pijn had ik niet, ik kreeg zoveel medicatie dat ik niets voelde. Maar vanaf dat moment was ik heel bang dat ik het niet zou redden. Ik viel steeds weg. Het begon ermee dat ik geen gevoel had in m’n voeten, daarna had ik ook geen gevoel meer in m’n knieën en dat ging zo omhoog tot m’n nek. Ik dacht op die momenten: daar ga ik. Daarna viel ik weg. Niet veel later schrok ik wakker en begon het weer van voren af aan. Ik raakte daar behoorlijk van in paniek. Ik wilde per se bij kennis blijven, omdat ik bang was dat ik anders niet meer wakker zou worden. We gaan allemaal op een gegeven moment, maar ik wilde nog even blijven. Telkens als ik weer wakker werd, dacht ik: gelukkig, ik ben er nog. Later bleek dat het de medicatie was waardoor ik niets voelde en steeds wegzakte, maar er was niemand die me dat uit had gelegd. Daarnaast was er ook nog de angst om te stikken. Ik had een canule, een adempijpje die in mijn luchtpijp was geplaatst. Het litteken is nog steeds goed te zien. Als er te veel slijm in de canule bleef zitten, begon ik te hoesten en had ik het gevoel dat ik ging stikken. Het alarm ging dan af en verpleegsters kwamen dan met een soort stofzuigerslang om het slijm af te voeren. Ik heb toen ook een berichtje aan Delore getikt dat ik voor mijn gevoel wel vijfhonderd keer was gestorven, dat ik alleen maar aan het vechten was om in leven te blijven.” Delore: “Hij kon niet praten, maar wel communiceren via notities in zijn telefoon, die ik hem op zaterdag had gegeven. Het waren heel korte notities met heel veel fouten omdat hij moeite had met tikken. Die doodsangst en doodservaring hebben ons toen niet bereikt. Ik was wel bang dat hij op zoek zou gaan naar beelden van zijn val op internet, omdat hij er geen herinneringen aan had. Maandag vroegen we Fabio daarom of hij de beelden van zijn val wilde zien. Die hebben we met je zusje erbij teruggekeken.” Fabio: “Ik kon het niet goed zien op m’n telefoon. Ik zag alleen iemand de hekken in gaan. Ik was toen meer bezig met andere dingen dan met die val waaraan ik toch niets meer kon veranderen. Toen ik op zondag Google Translate op m’n telefoon had, kon ik de verplegers vertellen dat ik bang was om te sterven en dat ik in paniek was. Ze konden me toen eindelijk uitleggen dat het aan de medicatie lag en dat ze die gingen terugschroeven. Voor mijn gevoel ben ik de drie daaropvolgende dagen wakker gebleven omdat de angst om in slaap te vallen en niet meer wakker te worden er nog flink in zat.” Delore: “Gelukkig was Yvan er ook nog steeds. Hij heeft op zondag alles besproken met ons en vertelde toen ook al dat hij overtuigd was dat Fabio snel terug naar Nederland kon.” Fabio: “In de binnenkant van mijn mond was alles kapot, maar verder vielen de verwondingen naar omstandigheden mee. Yvan vertelde dat ik geluk heb gehad, mede door dat sterke lijf van me. De laatste drie dagen in Polen was ik veel geruster op een betere afloop.” Heel Nederland leeft mee met Fabio. Het nieuws dat hij op woensdag 12 augustus 2020 wordt ontslagen uit het ziekenhuis nabij Katowice en terugvliegt naar Nederland wordt breed uitgemeten. Fabio: “Toen ik werd overgedragen aan de mensen van het vervoersbedrijf, vroegen ze of ik kon lopen. Ik had een dag eerder met behulp van een fysiotherapeut voor het eerst even naast m’n bed gestaan, dus ik zei: als je me helpt, lukt het. Daarna hebben ze me heel voorzichtig van de brancard naar het vliegtuig laten lopen. In het vliegtuig moest ik eigenlijk op een brancard gaan liggen. Ik had last van doorligplekken, had al een week gelegen, dus ik wilde zitten. Ik heb de hele reis gezeten. Omdat ik niet te veel drukverschil mocht ondergaan, vlogen we heel laag. In Nederland ben ik in een rolstoel gezet en met een ambulance naar het LUMC in Leiden gebracht. Toen ik mezelf daar voor het eerst in de spiegel zag, schrok ik me rot. Ik was kaalgeschoren, zwaar vermagerd en gekleed in zo’n gestreept ziekenhuisgewaad.” Delore: “Na drie dagen in het ziekenhuis in Leiden mocht Fabio naar huis. Ik was op m’n 21ste ineens een soort mantelzorger omdat Fabio de eerste maanden bijna 24 uur per dag moest worden verzorgd. Op 8 oktober stonden de eerste hersteloperaties gepland, tot die tijd kon hij weinig, vooral door de hersenkneuzing. Ik maakte sapjes omdat hij alleen maar vloeibaar voedsel tot zich kon nemen, regelde afspraken met familie en vrienden die hem even wilden zien.” Fabio: “Mijn ploeggenoot Florian Sénéchal was een van de eersten die me kwam bezoeken toen ik weer thuis was. Hij stond te huilen in de gang. We konden amper wat uitbrengen toen we elkaar weer zagen.” Delore: “Fabio begon drie weken na de val weer grapjes te maken, toen zag ik alweer de Fabio zoals ik hem kende.” Fabio: “Delore werd een soort manager die alles regelde. Ik heb het allemaal laten gebeuren, klaagde nooit. In het begin moest ik nog wel afkicken van de medicijnen. En omdat ik een hersenkneuzing had, waren de ramen thuis in het begin geblindeerd en bleven de gordijnen dicht. Ik sliep in het begin twintig uur per dag. Ik weet nog dat ik na een paar dagen voor het eerst zelf de trap af kon lopen. Dolgelukkig was ik. Na ongeveer drie weken ging ik met een pet op voor het eerst een heel klein rondje wandelen. Toen ik thuiskwam, wilde ik weten of ik op een fiets kon zitten. Mijn vader heeft zo’n hometrainer neergezet en daar heb ik vijf minuten op gefietst. Yvan Vanmol had in het ziekenhuis in Leiden al gezegd: ‘Het is dat je te veel schade in je gezicht hebt, anders had je fysiek binnen een maand weer kunnen koersen.’ Hij zei dat ik zo’n sterk mens was, zag geen aangetaste ruggengraat of gescheurde spieren. Onder mijn nek was alles intact. De artsen vonden het voor mijn herstel alleen nog niet bevorderlijk dat ik op de fiets ging zitten, dus heb ik dat toen nog uit mijn hoofd gezet.” Delore: “Op 8 oktober onderging Fabio een bottransplantatie. Een stukje bot uit zijn bekken is in zijn boven- en onderkaak gezet, omdat daar veel bot ontbrak. Na die operatie kon hij niet zelf douchen, dus met wassen en dergelijke moest ik hem bijstaan. Begin december gaat Fabio mee met Deceuninck-Quick Step naar het trainingskamp in het Spaanse Altea. De fiets­training wordt voorzichtig opgepakt. Maar Fabio wacht ook nog belangrijke operaties in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Op 12 februari worden implantaten in zijn boven- en onderkaak aangebracht en de littekens in zijn mond worden gereconstrueerd. Fabio: “Al mijn tanden was ik kwijt door de val, ik had alleen nog kiezen en twee hoektanden. Een half jaar voor mijn val had ik gelukkig een afdruk van mijn gebit laten maken bij de orthodontist omdat een tand een beetje scheef stond. Ik werd na mijn val benaderd voor een vervolgafspraak... Ik vertelde dat die niet meer nodig was, maar dat ik wel graag de afdruk van mijn gebit wilde hebben. Ze dachten al dat ik daarvoor zou bellen, zeiden ze. Aan de hand van die afdruk heeft de tandtechnieker de bovenste en onderste vijf tanden exact kunnen plaatsen zoals mijn gebit voorheen was. Maar eerst moesten in februari de schroeven in het getransplanteerde bot in mijn mond worden geboord in Nijmegen. Vier maanden later zijn de bruggen erop gegaan. Tot die tijd heb ik zonder tanden rondgelopen.” Delore: “De orthopedist had een plastic bitje gemaakt, zodat je de straat op kon, maar die heb je nauwelijks gedragen.” Fabio: “Door dat bitje zou ik weer de letters F en S kunnen zeggen, maar andere letters kostten meer moeite omdat ik mijn kiezen niet op elkaar kon doen. Ik kon ook niet eten en drinken met dat bitje. Ik merkte dat ik steeds beter kon praten zonder tanden en eten was moeilijk, maar niet onmogelijk. Harde dingen eten, zoals appels, ging niet omdat het tandvlees openlag. Maar verder ging het wel. De derde operatie was pijnlijk, dat had ik onderschat. Ze hebben niet alleen de implantaten aangebracht, maar ook twee reepjes uit mijn gehemelte gehaald, wat ze hebben gebruikt als tandvlees. Ik heb drie weken lang een open gehemelte gehad. Ik kan na het plaatsen van de bruggen met tanden op 16 juni dus weer eten, maar ik heb helemaal geen gevoel in mijn tanden, de zenuwen zijn daar allemaal weg. Het went langzaam. De littekens in mijn mond trekken ook nog een beetje.” Delore: “Als het goed is, is de laatste operatie nu achter de rug.” Fabio: “Maar toen de operaties erop zaten, was de onzekere periode niet ineens voorbij. Ik wist niet of ik weer op mijn oude niveau kon komen. Ik reed in april mijn eerste koers, de Ronde van Turkije, en in de media werd gezegd dat het goed ging met me omdat ik weer reed. Dat was wel heel kort door de bocht. Ik dacht: wat moet ik als ik niet meer terug kan komen op mijn niveau? De havo heb ik afgemaakt, een jaar hbo gedaan, maar koos al snel voor wielrennen. Ik dacht: als ik niet meer kan fietsen, dan heb ik niks. Gelukkig heeft Patrick Lefevere me al snel na het ongeluk op het hart gedrukt me geen zorgen te maken, omdat hij mijn aflopend contract sowieso zou verlengen. Dat was een mooi gebaar en bedoeld als geruststelling. Maar de vraag of ik weer de oude zou worden als renner was daarmee niet beantwoord. Ik was ook best bang in het peloton, ging voorin of juist helemaal achterin rijden. Bij mijn eerste koers in Turkije zag ik ineens een renner met bebloede wenkbrauwen in de hekken liggen. Ik ben meteen gestopt om te vragen of het ging... In Turkije merkte ik dat veel collega’s blij waren om me weer te zien. Jasper Philipsen is een concurrent, maar hij was een van de eersten die me in Turkije opzocht. Hij vertelde dat hij heel blij was om me terug te zien in het peloton en zei dat hij hoopte weer echt met me te kunnen sprinten. En zo kwamen bij veel koersen renners even een praatje maken. Laatst nog Mads Pedersen, de wereldkampioen van 2019. Ik had hem sinds mijn val niet meer gezien. Ik won de Eurométropole Tour, Mads werd derde. Hij feliciteerde me niet, maar zei: ‘Wat ben ik blij dat ik weer tegen jou mag koersen.’ Mooi. Kijk, alle renners hebben familie thuis en kunnen zich heel goed inbeelden wat voor vreselijke tijd ik heb gehad. Wat ik heb meegemaakt, is waar elke renner bang voor is. En dat merk ik wel in het peloton. Ik denk dat renners van mijn generatie die mijn val bewust hebben meegemaakt, niet meer zo snel van hun lijn zullen afwijken.” Delore: “Laten we het hopen.” Fabio: “Ik kwam natuurlijk ook Dylan Groenewegen weer tegen in het peloton na de val... Florian Sénéchal was na Delore en mijn familie de eerste die ook met mij over Dylan durfde te praten. Florian zei: ‘Wat ze ook voor argumenten aandragen, het kan niet wat Dylan deed in Polen. Je kunt niet met die hoge snelheid vlak voor de finish van je lijn afwijken.’ Hij vergeleek het met Formule 1, dat Max Verstappen en Lewis Hamilton de laatste bocht uitkomen op weg naar de finish en dat de een de ander de vangrail in duwt. ‘Dan kun je wel zeggen dat de hekken niet deugen of dat er een vangrail moet zijn, maar eerst gaat het erom dat je op het laatste rechte stuk niet van je lijn afwijkt.’ In Wallonië hebben Dylan en ik weer echt tegen elkaar gesprint. Dylan won ook twee ritten. Na afloop heeft Dylan me gefeliciteerd toen ik won. Wij zullen de rest van onze carrières aan elkaar gekoppeld blijven, dat is ons lot. Ik ben inmiddels zover dat ik besef dat hij dit ook niet heeft gewild en dat wat er gebeurd is voor hem ook een belasting is. Hij zal er ook van balen. Maar het is wel gebeurd. Ik ga niet zeggen: toffe gozer, mag ik op je verjaardag komen? Zo was onze relatie voor de val ook al niet. Ik vind het prima dat we elkaar feliciteren na een overwinning. Dylan is ook een mens. We kunnen het niet meer terugdraaien en moeten allebei verder. Het is wat het is.” Fabio deelt op 17 maart op zijn Instagram een foto waarop hij en Delore gearmd staan op de berg Ifach nabij Calpe in Spanje. Bij de foto staat de tekst ‘Let’s start with forever!’ met daarbij het symbool van een ring en een hartje. Op 29 oktober 2022 staat het huwelijk gepland, maar voor die tijd hopen we ons net gekochte huis in Zuidland verbouwd te hebben. Delore: “We gingen met de auto naar Calpe, omdat vliegen door corona moeilijk was. Ik wilde graag de bekende rots Ifach beklimmen. Fabio heeft een hekel aan wandelen en klimmen, maar reageerde heel enthousiast. Hij had zelfs voor een rugzakje met drinken gezorgd. We hebben wat foto’s gemaakt op de top samen met mijn vader en zwager, die waren ook met de auto een paar dagen naar Calpe gekomen. Ze begonnen hard te lachen, dus ik dacht dat Fabio gekke bekken aan het trekken was. Toen ging Fabio op zijn knieën, haalde een prachtige ring uit zijn tas en vroeg: ‘Wil je met me trouwen?’ Ik was echt verbaasd, had totaal niet op een huwelijksaanzoek gerekend en zei meteen ‘ja!’” Delore: 'Ineens ging Fabio op zijn knieën, haalde een prachtige ring uit zijn tas en vroeg: 'Wil je met me trouwen?' Ik had totaal niet op een huwelijksaanzoek gerekend' Fabio: “Ik wist al vrij snel na het ongeluk dat ik Delore ten huwelijk wilde vragen. Het eerste wat ik dacht na het ontwaken uit mijn coma was: wat ben ik blij dat ik Delore en mijn familie weer kan zien. Het tweede wat ik dacht, was dat ik niet meer wilde verhuizen naar Monaco. We hadden het daar over gehad voor mijn val, maar ik wilde Nederland en mijn naasten niet meer achterlaten. De derde zin die ik in mijn hoofd had, maar niet uitsprak, was: Delore, ik ga jou ten huwelijk vragen. Ik wist alleen nog niet wanneer. Als je vriendin je met een washandje overal heeft gewassen, omdat je het zelf niet kunt, en vervolgens tien tot twaalf weken dag en nacht voor je heeft gezorgd, dan geldt net als bij je eigen moeder: haar zet je nooit meer buiten. Dan heb je een vriendin voor de rest van je leven. Ik heb haar ook heel vaak bedankt voor alles wat ze voor me heeft gedaan. We houden zo intens van elkaar.” Delore: “Ik ken Fabio al van jongs af aan. Hij is net zo oud als mijn zus en zij kenden elkaar van het fietsen. Ik was ook wielrenster, dus zag Fabio vaak. Toen ik vijftien was, kwamen Fabio en ik elkaar bij wedstrijden weer tegen.” Fabio: “Ik stuurde Delore berichtjes, wilde al vrij snel afspreken, maar Delore had nooit tijd.” Delore: “Ik hield het eerst af, had geen behoefte aan een relatie. Maar ik hield wel contact. Tot ik wel een keer wilde afspreken...” Fabio: “Jij was zeventien en ik achttien. Delore werkte in een kapsalon. Ik vroeg in de zomer of ik mijn bidons bij haar kon vullen, zei dat ik in de buurt was. Dat vond ze oké. Maar ik was helemaal niet in de buurt. Ik reed in één rechte lijn naar de kapsalon in Zuidland. Dat was 75 kilometer heen en daarna 75 kilometer terug. Daarna was het vrij snel aan. Ik ben haar eerste echte vriendje. Ik heb voor Delore ook een vriendinnetje gehad, maar zij begreep mijn passie voor wielrennen niet. Delore wel, zij heeft zelf gefietst. Zij begrijpt dat ik bijna nooit na twaalf uur naar bed ga.” Delore: “Ik vind dat prima, vind het fijn om samen te zijn. En ik ben druk met mijn hbo-opleiding huidtherapie.” Lachend: “Met Fabio heb ik een goed studieproject in huis.” Op 9 juli wordt bekendgemaakt dat Fabio voor twee jaar bijtekent bij Deceuninck-Quick Step. ‘Als je ziet waar Fabio vandaan komt, is het gewoon een wonder,’ stelt team­manager Patrick Lefevere, ‘hij heeft veel meegemaakt, maar het team stond achter hem en dat zal nooit veranderen. In het verleden versloeg hij de grootste sprinters van de wereld, en we zijn ervan overtuigd dat hij op een dag zijn handen weer in de lucht kan steken.’ Fabio: “Ik ben zo blij dat ik dat vertrouwen al snel heb kunnen terugbetalen met overwinningen. Er wordt weleens wat geroepen over Lefevere, maar hij zei toen ik nog geen tanden in mijn mond had, dat ik niet weg mocht bij de ploeg. Hij vroeg: ‘Wil je één of twee jaar?’ Ik zei dat ik dat aan hem liet en toen zei Lefevere: ‘Dan doen we er twee jaar bij.’ Ik heb bijgetekend onder voor mij ook nog eens prachtige condities. En als alles normaal verloopt, debuteer ik volgend jaar in de Tour de France en hoop ik minimaal een etappe te winnen. Ik win weer, maar dat neemt niet weg dat ik anders in het leven sta dan voorheen. Als mens en renner. Voor de start kijk ik hoe de hekken staan opgesteld. Deed ik vroeger niet. Als mijn tegenstander te veel afwijkt van zijn lijn, dan rem ik, ga rechtop zitten en denk: zoeken jullie het maar lekker uit, want ik wil niet nog een keer naar het ziekenhuis. Als mens realiseer ik me nu dat tijd het meest kostbare is dat we hebben. Ik ben nog elke dag blij dat ik wakker word. De angst om te slapen ben ik kwijt, maar de angst om niet wakker te worden, zit er onbewust nog steeds een beetje in. Het ticket van vandaag hebben we, maar het ticket van morgen hebben we niet. Dat krijg je pas ’s ochtends.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Fabio Jakobsen komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben. In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Mathieu van der Poel Mathieu van der Poel (29) won dit jaar voor de zesde keer de wereldtitel veldrijden. Hij won daarna de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Nu zet VDP zijn zinnen op de Tour, die hij voor de vierde keer gaat rijden en waarin hij bij zijn debuut meteen een ritzege en het geel pakte. Daarna volgt de olympische wegwedstrijd, waarop hij debuteert. Een portret in Helden Magazine nummer 72 van het wielerfenomeen aan de hand van citaten door de jaren heen. [caption id="attachment_20111" align="alignnone" width="1667"] Mathieu in 2018.[/caption] Voetbal en tennis “Ik voetbalde en tenniste ook. Vooral voetbal ging goed, ik mocht zelfs even stagelopen bij Willem II, maar ben bij de laatste tien afgevallen. Maar de keuze was makkelijk hoor, het individuele in het fietsen sprak mij sowieso meer aan. Ik heb liefst alles in eigen hand. Toen ik begon met fietsen was het om het plezier. Dat is nog steeds mijn grootste doel, lol hebben.” Mathieu van der Poel in 2018 in Helden. Mentaal belastend “Ik heb altijd tegen Mathieu gezegd dat hij voor zijn 25ste niet naar de Tour moest gaan, want die wedstrijd is mentaal veel te belastend. Zeker als je een van de favorieten bent voor een ritzege of een klassement. Je moet daar klaar voor zijn. Als je al op jonge leeftijd je vizier op de grote rondes richt, dan moet je veel meer in de bergen trainen en ben je meer van huis voor trainingskampen. De kans dat je dat leven rond je dertigste zat bent, is realistisch. Als je pas later die grote rondes gaat rijden, kun je je carrière gemakkelijker rekken tot je 35ste. Ik kijk dan ook met enige argwaan naar sommige talenten die als tiener meteen naar de profs zijn overgestapt. Natuurlijk zijn Tadej Pogacar, Remco Evenepoel en Juan Ayuso uitzonderingen. Maar het is afwachten hoelang ze aan de top blijven en hoelang hun loopbaan gaat duren.” Adrie van der Poel in 2022 in Helden over de reden waarom Mathieu pas in 2021, op zijn 26ste, zijn eerste Tour reed en meteen een rit won en het geel pakte Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het portret van Mathieu van der Poel komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.