Sjinkie Knegt liep op 10 januari ernstige brandwonden op bij het aansteken van de houtkachel. Fenna lag ziek in bed toen het gebeurde. De shorttracker en zijn vrouw kijken voor het eerst samen terug op die rampzalige dag. “Over een jaar of twee moet ik weer op niveau zijn.”

Bij het openen van de voordeur stap je meteen de werkplaats binnen. Het chassis van een auto is zichtbaar. In de hoek boven de werkbank hangt een ingelijste oorkonde, ‘Sjinkie Knegt, Sportman van het Jaar 2015’ staat erop.

De ruimte fungeert ook nog als krachthonk. Tegenover een spiegel is een rek met een indrukwekkende verzameling halters geplaatst. Om de hoek staat tegen de muur een roeiapparaat. Daarboven hangt een lauwerkrans aan een haak met een lint waarop de tekst ‘wereldkampioen 2015’ staat.

Bovenaan de trap, waar het woongedeelte zich bevindt, staat Sjinkie te wachten. Hij heeft eigenhandig van twee appartementen er één gemaakt. Met het project is hij al een tijd bezig. De slaapkamers zijn klaar, net als de woonkamer met open keuken. Het einde nadert, alleen de badkamer is nog niet naar zijn zin.

Sjinkie gaat aan de keukentafel zitten van hun huis in het Friese gehucht Bantega. Het wachten is nog even op zijn vrouw Fenna, die op de weg terug is van haar werk als filiaalmanager van H&M in het ruim twintig kilometer verderop gelegen Heerenveen. Hun dochter Myrthe van drieënhalf en zoon Melle van bijna twee zijn bij de opvang.

“Ja, dat is hem,” zegt Sjinkie, terwijl hij naar de houtkachel wijst die een centrale plek in de woonkamer inneemt. Het is de kachel waar in januari dit jaar ineens zoveel om te doen was. Sjinkie had die dag eigenlijk in Dordrecht moeten zijn, waar het EK shorttrack werd gehouden. Maar hij kon zijn titel niet verdedigen. In zijn werkplaats was hij klem komen te zitten tussen de vorkheftruck en het kozijn van de schuurdeur. Sjinkie was vergeten de heftruck op de handrem te zetten. Het gevolg: een zware spierblessure.

Als Fenna thuis is, gaat ze naast haar man zitten. Meteen gaan de gedachten terug naar de ochtend van donderdag 10 januari. “Ik ben eigenlijk nooit ziek, maar ik had die week een keelontsteking opgelopen en had antibiotica voorgeschreven gekregen,” zegt Fenna, “ik kon al drie nachten amper slapen van de keelpijn, had ook grote moeite met eten en drinken. Toen de kinderen wakker werden rond een uur of zeven, zei Sjinkie: ‘Ik zorg wel voor de kinderen, dan kun jij blijven liggen.’ Ik had koorts en Sjinkie ging de houtkachel aan doen, zodat het in elk geval lekker warm zou zijn in huis.”

Sjinkie: “Normaal gesproken gebruik ik aanmaakblokjes om de kachel aan te steken, maar die waren op.”

Fenna: “Ik had al een paar dagen in m’n hoofd om aanmaakblokjes te kopen. Ik was het een paar keer vergeten in de supermarkt en doordat ik ziek was, kwam het er ook niet van.”

Sjinkie: “Ik had beneden uit de werkplaats een fles gepakt met spul om het hout in brand te kunnen steken. Na een half uurtje deed ik het deurtje van de kachel even open om te controleren of het allemaal goed ging. Juist op dat moment viel een stuk brandend hout uit de kachel op de fles met de brandbare vloeistof. Die explodeerde. De vloeistof kwam over me heen en vatte vlam. Ik had meteen zoveel pijn en kon op dat moment niet om hulp roepen, want mijn baard en gezicht stonden in brand.

Ik wist: als ik nu m’n mond open, verbrand ik ook van binnen, dan gaan m’n luchtwegen eraan. Op dat moment realiseerde ik ook dat Melle in de kamer liep, was bang dat ook hij zou verbranden. Maar ik kon niets doen zolang het vuur in m’n gezicht nog brandde, dat moest ik eerst zien te doven met m’n handen.”

Fenna: “Ineens hoorde ik Sjinkie m’n naam roepen op een manier zoals ik hem nog nooit had gehoord. Die paniek in z’n stem… Ik rende naar de woonkamer en toen ik daar kwam, stond Sjinkie in brand…” Fenna draait haar hoofd naar Sjinkie: “Je rende in het rond en was met je handen bezig het vuur uit te slaan. Je kon waarschijnlijk ook niet meer stilstaan, omdat je zoveel pijn had.”

Sjinkie knikt: “Klopt.”

Fenna: “Het vuur in je gezicht had je gedoofd, maar je trui brandde nog op sommige plekken en vooral van je benen kwamen nog vlammen. Ik dacht: wat moet ik in godsnaam doen? Ik zag op het aanrecht een koekenpan staan, heb er water in gedaan en dat heb ik over je heen gegooid. Het water vloog alle kanten op. Je wist vooral met je handen het vuur uit te krijgen.”

Sjinkie knikt: “M’n handen waren ook flink verbrand.”

Fenna: “Toen het vuur gedoofd was, heb ik je snel onder de douche gezet. Ik ben vervolgens snel naar onze slaapkamer gelopen om m’n telefoon van het nachtkastje te pakken. Als eerste heb ik 112 gebeld. Natuurlijk was ik in paniek, maar ik was nog rustig genoeg om uit m’n woorden te komen. Ondertussen moest ik me ook bekommeren om Melle, die toen anderhalf was. Hij had alles gezien. Normaal is hij altijd heel druk, maar toen zat hij in een hoekje van de keuken te huilen. Onze dochter huilde ook. Zij was uit bed gekomen toen ze allemaal geschreeuw hoorde. Voor haar was het ook heel confronterend om papa en mama zo in paniek te zien. Myrthe riep: ‘Ik wil naar pake en beppe.’ Opa en oma, de ouders van Sjinkie, wonen in het appartement naast ons en daar mocht ze van mij heen.”

Sjinkie: “Onder de douche kreeg ik supergrote blaren. Het leek wel of ik vuilniszakken vol vocht om m’n benen had en dat vocht kwam er daarna ineens uit. Ik had gelukkig best veel eelt op m’n handen, dat was allemaal weggebrand en opgekruld, maar door die eeltlaag was het vel van m’n handen nog redelijk intact. Alleen de buitenkant van m’n handen was echt verbrand.”

Fenna: “Ze zeiden later ook dat als je kantoorhandjes had gehad, de verwondingen veel ernstiger waren geweest.”

Sjinkie: “Dan had ik waarschijnlijk nu nog met ingepakte handen gezeten.”

Tekst gaat verder onder de foto

Fenna vertelt dat ze haar telefoon op de speaker zette toen ze dacht dat Sjinkie de boel ‘onder controle’ had. Hij kon met de man van 112 praten.
“En ik ging snel op zoek naar Myrthe,” zegt Fenna, “bij mijn schoonouders in het appartement was niemand en ik kon onze dochter nergens vinden. Uiteindelijk vond ik haar. Ze had zich achter de kast op haar kamer verstopt, daar zat ze te huilen. Ik vertelde Myrthe dat ze tevoorschijn kon komen, maar ze wilde haar veilige slaapkamertje niet verlaten. Ik heb haar daar maar even achtergelaten, want ik moest weer door en ik wist dat ik mee zou moeten met de ambulance en moest dus snel oppas voor de kinderen regelen. Tussendoor ging ik ook steeds even bij Sjinkie kijken.”

Sjinkie: “Die man van 112 vroeg me na een tijdje om onder de douche vandaan te komen en in de spiegel te kijken. Ik moest hem vertellen wat ik zag. Hij vroeg of m’n wenkbrauwen er nog op zaten. Deels was dat het geval. M’n baard was helemaal gesmolten. De rest van m’n gezicht was zwart.”

Fenna: ‘Onze dochter had zich achter de kast op haar kamer verstopt, daar zat ze te huilen. Ze wilde haar veilige slaapkamertje niet verlaten.’

Fenna: “Ik hoorde over de telefoon de man van de hulpdienst heel rustig vertellen waar de ambulance zich op dat moment bevond. Ik heb een trainingsbroek van Sjinkie aangetrokken en ben op blote voeten de straat op gerend met Melle op m’n arm. Ik was op zoek naar iemand die op onze kinderen kon passen, maar niemand was thuis. Iemand van iets verderop zag me lopen en dacht: Fenna heeft hulp nodig. Zij heeft zich toen ontfermd over de kinderen. De politie kwam op dat moment er ook aan.

Met de huistelefoon heb ik daarna snel mijn ouders gebeld. Ik wilde eigenlijk de ouders van Sjinkie bellen, maar hun mobiele nummers kende ik niet uit m’n hoofd en Sjinkie had mijn telefoon in gebruik… Mijn ouders heb ik gevraagd mijn schoonouders te bellen en ik heb het adres doorgegeven waar onze kinderen opgehaald konden worden. Niet veel later arriveerde de ambulance en de moeder van Sjinkie kwam er toen ook net aan.”

Helden Magazine editie 47

Het eerste gedeelte van het verhaal van Sjinke & Fenna Knegt komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord.

Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.