Krajicek: ‘Niet verwacht dat het zo snel zou gaan’

Een horrorfilm, zo omschrijft Johan van der Velde (63) zijn afgelopen twaalf maanden. Toch heeft de oud-wielrenner de strijd tegen acute leukemie niet ervaren als het moeilijkste gevecht in zijn leven. Met Helden praat hij voor het eerst over de vreselijke ziekte die hem geveld heeft. Hoe hij mentaal overeind bleef tijdens de zwaarste chemokuren en hoe zijn mentaliteit als wielrenner hem geholpen heeft. Op de eerste hulp van het Hospital del Mar in Barcelona weet hij eigenlijk meteen dat het foute boel is. Reeds enkele dagen voordat er een eerste indicatie van zijn ziektebeeld is en de artsen alleen bloed bij hem hebben geprikt, gaan bij Johan van der Velde alle alarmbellen af. De uitslag bloedarmoede brengt hem in een split second 26 jaar terug in de tijd. Een bloedneus, bloeduitstortingen en bloedarmoede waren ook de eerste signalen bij zijn moeder voordat er bij haar acute leukemie werd geconstateerd. Ver weg van huis beseft de oud-wielrenner dat hij voor een van de zwaarste etappes van zijn leven staat. Als buschauffeur van de Roompot wielerploeg is Johan onderweg naar de Ronde van Mallorca, de eerste koers van het nieuwe wielerseizoen 2019. Als de dag van gisteren kan hij zich nog alles tot in de details herinneren. Die winter was hij super actief en hij knapte zijn halve huis op. “Na de kerst werd ik geveld door een zware oorontsteking. Nadat die met antibiotica was behandeld kreeg ik een neusspray omdat mijn luchtwegen dicht bleven zitten. Daarom gaf ik nauwelijks aandacht aan een bloedneus die ik vlak voor mijn vertrek naar Mallorca had. Dat kwam vast door die spray, dacht ik. Voor de zekerheid nam ik wel wat extra watten mee, mocht het probleem terugkomen. De tweede nacht sliep ik in een hotel in Nîmes. Daar had ik in bed opnieuw een hardnekkige bloedneus. ’s Ochtends zat het hele bed onder het bloed. Ik ben opgestaan en meteen naar de bus gegaan. Ik dacht: ik zie het wel. Onderweg zou het vanzelf wel stollen en dat gebeurde ook. Ik reed door naar Barcelona waar ik ‘s middags in de haven arriveerde en incheckte voor de veerboot naar Palma van elf uur ‘s avonds. Die bloedneus bleef opspelen, terwijl ik ook een paar blauwe plekken door bloeduitstortingen aan mijn arm had.” Een Spanjaard, die in de haven voor enkele euro’s hand- en spandiensten voor de chauffeurs verricht, komt met hem praten. “Hij nam me mee naar een medische post waar altijd een paar ambulances stand by staan. Die ziekenbroeders namen mijn bloeddruk op. Die bleek verrassend hoog te zijn, terwijl ik nooit last van een hoge bloeddruk had. En ook mijn hartslag was te hoog. Zij adviseerden me om me verder te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Normaal zou ik altijd bij de bus van de wielerploeg zijn gebleven en het werk voorrang hebben gegeven, maar ik had een voorgevoel dat ik dit serieus moest nemen. Intuïtief voelde ik dat er iets niet klopte. Ik ben meegegaan naar het universitaire ziekenhuis dat twee kilometer verderop lag. Die Spanjaard ging met me mee en hielp me.” Bij de eerste hulp is het een drukte van jewelste, maar de nieuwe Spaanse ‘vriend’ van Johan maakt zoveel stampij dat de Brabander snel aan de beurt is. “Er werd bloed geprikt. Vrijwel meteen hoorde ik dat ik bloedarmoede had. De verplegers vroegen of ik wilde blijven. Voor mij was het meteen duidelijk dat ik zou blijven, totdat ze wisten wat ik echt had. Ik gaf die Spanjaard de papieren, de sleutel van de bus en tachtig euro. Ik wist dat er later op de dag nog mannen van de ploeg met een vrachtwagen kwamen, waarvan er een het busrijbewijs had. De Spanjaard vertrouwde ik, hij bekommerde zich echt om mij. En ach, hij was een hand kwijt, dus zomaar wegrijden met die bus zou moeilijk worden.” 'Ook al zit je zo kapot, er gloort in de verte nog iets heel moois. Dat heb ik tijdens mijn ziekte ook zo ervaren' “Weet je,” vervolgt hij het gesprek, “ik wist op dat moment al dat ik acute leukemie had. Toen ze het over bloedarmoede hadden, ging er bij mij direct een lampje branden. Mijn moeder is op 58-jarige leeftijd aan acute leukemie gestorven. Zij had destijds dezelfde kenmerken als ik. Toen ik later die dag mijn vrouw Josée belde, had zij precies hetzelfde. ‘Weet jij waar ik aan denk,’ vroeg ze aan mij. Ja, aan mijn moeder, antwoordde ik. Vanaf de eerste hulp werd ik naar een ziekenhuiskamer gebracht. Die nacht heb ik eigenlijk gewoon geslapen. Ik kon het goed van me af zetten. De volgende ochtend werd er een beenmergpunctie gedaan. Vervolgens werd ik naar een isolatiekamer gebracht, wat eigenlijk ook al een indicatie was dat ik dat onder de leden had.” Toch duurt het nog twee dagen voordat er vier artsen aan zijn bed in het Engels komen vertellen dat de voormalige wielerheld, onder andere winnaar van drie etappes en drie keer het puntenklassement in de Giro d’Italia en winnaar van drie etappes en drager van de gele trui in de Tour de France, daadwerkelijk acute leukemie heeft. “Mijn eerste reactie was: than I’ve a big problem. Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Johan van der Velde komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Wout van Aert (29) kiest dit jaar voor een andere aanpak. Hij sloeg de WK veldrijden over en zal dit jaar ook de Tour de France laten schieten. Zijn speerpunten dit jaar: de Vlaamse voorjaarsklassiekers, de Giro d’Italia en de Olympische Spelen. We spreken in Helden Magazine 71 de alleskunner van Visma-Lease a Bike in aanloop naar de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Giro. “Ik denk dat ik beter kan.” “In 2023 ben ik niet op mijn best geweest, heb me afgelopen jaar nooit zo gevoeld als in 2022. Ik had steeds het gevoel dat ik dat ene procentje miste. De resultaten waren nog best goed, maar ik denk dat ik beter kan,” zegt Wout van Aert. Conclusie eind vorig jaar: het moest anders. Wout won in 2021 de Amstel Gold Race, Gent-Wevelgem en drie etappes in de Tour de France: een bergrit die twee keer over de Mont Ventoux voerde, de tijdrit op de een-na-laatste dag en de afsluitende massasprint in Parijs. Het tekende zijn ongekende veelzijdigheid. Een jaar later? Wout won opnieuw drie etappes in de Tour, reed vier dagen in de gele trui en mocht de groene trui mee naar huis nemen. Ook won hij de prijs voor de meest strijdlustige renner én hij was de luxe meesterknecht van Jonas Vingegaard die de eerste Tourzege voor de ploeg, die toen nog Jumbo-Visma heette, pakte. In 2023 kon hij minder vaak juichen. Hij won de E3 Saxo Classic en werd tweede achter zijn eeuwige rivaal Mathieu van der Poel bij de WK-wegwedstrijd in Glasgow. Tijdens de Tour verrichtte hij opnieuw beulswerk voor Vingegaard, die zijn tweede eindzege pakte. Maar Wout won geen etappe en ging een paar dagen voordat Parijs werd bereikt naar huis om bij zijn hoogzwangere vrouw Sarah te zijn. Op 21 juli verwelkomden zij zoontje Jerome, broertje van Georges. Waar hij dat ene procentje liet liggen vorig jaar? Wout weet het wel. De belangrijkste reden: hij werd ziek nadat het crossseizoen erop zat. “Die ziekte heeft de voorbereiding op het wegseizoen verstoord. Het kostte me te veel energie om mijn topvorm te halen voor de klassiekers. Ik heb eigenlijk te veel ups en downs gekend tijdens het seizoen, mijn niveau is nooit stabiel geweest. Door het veldrijden had ik altijd maar een maand om me voor te bereiden op de voorjaarskoersen. Als alles goed ging, dan lukte het om me in die korte periode naar honderd procent toe te werken. Maar als het niet gaat zoals gepland, dan heb ik meteen een probleem en wordt het lastig om in topvorm te zijn in de maand april. Dat was vorig jaar dus het geval.” Na de evaluatie van 2023 besloot Wout in samenspraak met de ploegleiding dat zijn programma flink op de schop moest. Merijn Zeeman, sportief directeur van Visma-Lease a Bike gaf in Helden al eens aan dat ‘Wout niet alleen maar braaf aan tafel zit te luisteren’ als ze met hem praten. Hij gaat de discussie niet uit de weg, eist het maximale van zichzelf en het team. “Ik ben niet alleen voor mezelf extreem veeleisend, maar waarschijnlijk ook voor mijn omgeving,” zei Wout daar vorig jaar over in Helden. “Ik heb in de ploeg het gevoel dat de vrijheid er is om eigen inbreng te hebben. Marijn en ik hebben daardoor samen de ploeg beter gemaakt. Ik waardeer het enorm dat we op die manier kunnen samenwerken.” Om beter voor de dag te komen in 2024 besloot Wout om als drievoudig wereldkampioen veldrijden het WK in Tábor te laten schieten. Zijn oude liefde, de cross, moest pas op de plaats maken, zodat hij sterker en frisser is in de maand april. “De focus ligt nu meer op de weg. We besloten om heel veel crossen weg te strepen, met als belangrijkste reden om meer mentale vrijheid te krijgen en meer energie aan het begin van het wegseizoen te hebben. Ik heb een paar crossen gereden omdat het goed is om een uur lang all-in te gaan tegen mannen als Mathieu van der Poel en Tom Pidcock, dat nam ik mee naar de weg.” Zijn palmares is indrukwekkend, maar een overwinning in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix ontbreekt op zijn 29ste nog. Daar moet verandering in komen. En snel, wat Wout betreft. Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Wout van Aert is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Nooit eerder bracht een zwemmer ons land zo in vervoering. Er heerste elfstedenkoorts, maar wel midden in de zomer. Zijn glorieuze zwemtocht bracht ruim 6,5 miljoen euro op voor kankeronderzoek. Victoria Koblenko ging op bezoek bij Maarten van der Weijden, bij wie in 2001 leukemie werd geconstateerd en die in 2008 olympisch kampioen openwaterzwemmen werd. Snak je al naar een mediastop? "Het grappige is dat er vorig jaar na mijn Elfstedenzwemtocht meer aandacht in de pers was dan nu. Er is natuurlijk meer te vertellen als je het net niet haalt. Vorig jaar had ik er alles aan gedaan, maar het lukte niet. Geld inzamelen lukte desondanks wél. Er was een soort compassie. Iedereen gunde het me en hoe kon het dan toch niet lukken? Nu lukte het dus wel. In principe is 'het halen' een saai verhaal. Vorig jaar ws het lijden groter, toen werd ik bijna als een soort messias onthaald." Hoe verklaar je de nationale trots die ons land in z'n greep hield tijdens je zwemtochten? "Ik weet geen andere tocht ter wereld die van zo'n onschatbare emotionele waarde is. Er is bij ons een collectief verlangen naar een Elfstedenzwemtocht. Het moest wel aandacht krijgen toen ik besloot die te gaan zwemmen en daardoor had het inzamelen van geld ook meteen kans van slagen. Achteraf heb ik zelfs nog onderschat wat de waarde van de Elfstedenzwemtocht is. In Friesland is het echt iets magisch. Met de verhalen van opa en oma over de tocht groeien kinderen daar op. Het zit echt in het bloed van de Friezen. Dat is de reden waarom de Friezen langs de kant stonden. Er is een hele nieuwe generatie die de Elfstedenzwemtocht namelijk alleen van de verhalen kent." Leukemie Vorig jaar was er sprake van hallucinaties en sukkelde je af en toe in slaap in het water. Dit jaar sprak je van ‘genieten’. Heb je jezelf dit jaar overwonnen? “‘Overwinnen’ vind ik altijd een lastig woord...” Is dat een directe associatie met het overwinnen van leukemie? “Ja. Ik was negentien toen ik ziek werd. De vorming van wie ik ben, heeft plaatsgevonden in het ziekenhuis. Ik heb een jeugd gehad met vele doelen: hard studeren, hard zwemmen. En door de ziekte ben ik weggetrokken uit de haast van de dag, uit de dagelijkse deadlines. Het leven is een sneltrein; je moet dingen doen, omdat je bent ingestapt. En voor je het weet is het vijf jaar later. Maar heb je de dingen gedaan die je echt wilde doen? Ik ging door mijn ziekte heel erg in het nu leven. In het ziekenhuis dacht ik al: hoe zou ik mijn tijd besteden als ik het geluk heb dat ik herstel?” Hoe ben je gaan geloven dat het geluk is dat je de ziekte hebt overleefd? “Er zijn mensen die willen geloven dat je er zelf iets aan kunt doen. Dat is een fijne gedachte, dat ze tegen de ziekte kunnen ‘vechten’ of ‘ervoor gaan’. Ik kon er in het ziekenhuis helemaal niets meer mee. Ik was moe en lui. Medepatiënten zetten fitnesscircuitjes op om fit te zijn voor de volgende chemokuur en ik had daar geen zin in. Met die vorm van controle had ik niets.” Wat was jouw manier? “Het accepteren van onzekerheid. Als ik vijftien jaar eerder die vorm van leukemie had gehad, was mijn overlevingskans nul. En toevallig was er voordat ik ziek werd een experiment geweest dat aansloeg. De stamcellen van mijn zus matchten niet, transplantatie van mijn eigen stamcellen wel. Er was een Nederlandse arts die daarmee als eerste ter wereld experimenteerde. Vanuit zijn passie bedacht hij die methode. Niemand wist wat er zou gebeuren, hij waakte naast zijn eerste patiënten. Die methode sloeg aan en is nu een reguliere behandeling geworden. Dat dat bij mij samenkwam, was wel geluk. Het zou oneerlijk voelen om hier zelf credits voor te accepteren. Ook naar de patiënten die het niet hebben gered.” 'Het is een stukje pech dat ik de ziekte kreeg en een stukje geluk dat ik mocht genezen, zo zie ik het' Heb je iets aan je sportersmentaliteit gehad tijdens je herstel? “Er is een fabel dat als je positief denkt, je sneller herstelt. Bij andere patiënten zag ik dat het eerder een extra last werd. Zo van: o jee, ik heb weer een negatieve gedachte gehad vandaag. Mijn arts zei dat hij de grootste optimist had zien sterven en de grootste pessimist het zien redden. Het is een stukje pech dat ik het kreeg en een stukje geluk dat ik mocht genezen, zo zie ik het.” Hype Hoeveel impact heeft die periode nog op je? “Voordat ik ziek werd, dacht ik dat het leven altijd voort zou duren. Ik ben met m’n neus op de feiten gedrukt. Dat besef van vergankelijkheid vind ik niet erg. Het is fijn dat het eindig is, want dat geeft haast. Het moet nú. Het is zingeving. Het heeft me zo gevormd tot wie ik ben dat ik mezelf zou verloochenen als ik het hoofdstuk kanker zou afsluiten.” Hoe zwaar drukt de overlevingsschuld op je? “Het is niet iets wat mijn dagen zwaar maakt. Ik voel wel die pijn. Maar ik ben geïnteresseerd in het waarom van de pijn. Het is een signaal dat het goed is dat ik daar nog iets mee moet.” Wat moet je er nu nog mee? “Ik zou graag blijven inzamelen voor kankeronderzoek. De vraag is nu: maar hoe?” Je hebt eerder voor deze vraag gestaan... “Vorig jaar leverde 163 kilometer zwemmen 5 miljoen euro op. Ik ging bij de experts polsen of ik het nog een keer zou moeten doen. Alle marketingmensen die ertoe doen, heb ik gesproken. Zelfbeschouwing is lastig als je de tocht zelf zwemt. De 11stedenzwemtocht was in marketingtermen een hype. De theorie zegt dat je een hype kunt creëren. Maar of dat een jaar later opnieuw lukt, daar was niet iedereen zeker van.” Wat gebeurde er in je hoofd waardoor je tegen adviezen om het niet te doen, in bent gegaan? “Dat ontstond. We waren ‘meezwem-events’ aan het opzetten om geld in te zamelen. Maar die misten het vuur. Begin dit jaar zag ik dat dat het niet ging worden. En toen dacht ik: ik ga gewoon nog een keer de Elfstedenzwemtocht doen, al haal ik maar een fractie op van vorig jaar. Zelfs een tiende van het bedrag van vorig jaar – toch een half miljoen – was gaaf. Dat gaf ineens veel ruimte.” Hoe was het voor je ouders om bij de finish te zijn? “Mijn ouders waren er niet bij toen ik olympisch kampioen werd in Peking. Mijn vader vond dat je het beter voor de tv kon zien. Daarom was het zo dierbaar om deze finish samen te beleven.” Wazige situatie Kent zo’n monsterlijke zwemtocht ook een monsterlijk trainingsschema? “Nou, men overschat hoeveel ik train. Vanaf september tot december 2018 heb ik niet veel gezwommen, daarna zwom ik elke week drie á vier keer een uurtje. Twee keer heb ik een groot stuk gezwommen. Zo heb ik het IJsselmeer in veertien uur op en neer gezwommen in koud water.” Wat verkoeling als afwisseling van je werk als raadslid van de gemeente Waalwijk? “Raadslid zijn daagt me uit om na te denken over bredere maatschappelijke zaken dan zwemmen of fondsenwerving. De verkenningstocht in het politieke veld vind ik interessant.” Zie je voor jezelf in de toekomst een grotere politieke rol weggelegd? “De keuze om fulltime actief te zijn in de politiek is een heel grote stap. Ik ben een paar keer met Kamerleden meegelopen. Ze hebben een bewonderenswaardige baan, ik weet niet of ik het leuk zal vinden en of ik het zou willen. Maar voorlopig breid ik mijn verkenningstocht verder uit. De politiek is een gave wereld als je een verschil wil maken.” Verschil maken heeft soms een hoge prijs. Voor de Spelen trainde je vijftien uur per dag en sliep je thuis in een hoogtetent. Dat kostte je in januari 2008 je relatie. “Ik was gefocust op mijn doel. Elke dag trainde ik zeven uur, op woensdag trainde ik alleen ’s ochtends. Hoe langer ik in een tentje zat, des te beter. Op woensdag kon ik er nóg langer in blijven zitten.” 'Op trainingskamp heb ik Daisy gebeld en verteld dat onze relatie onverenigbaar was met het doel - olympisch goud - dat ik nastreefde' Maar je vrouw hoopte dat jullie misschien uit eten zouden kunnen gaan op haar verjaardag. “Ik deed dat niet. Ik wilde achttien uur in dat tentje zitten, want ik wilde op mijn best zijn bij de Spelen van 2008. Op trainingskamp in Venezuela voelde ik me bevrijd, omdat ik daar dingen kon doen die ik moest doen. Toen heb ik Daisy gebeld en verteld dat onze relatie onverenigbaar was met het doel dat ik nastreefde.” Wist je toen dat de breuk tijdelijk zou zijn? “Nee.” Wat is liefde? “Dat je samen jezelf kunt zijn.” Wat is daarvan het meest ultieme voorbeeld? “Vorig jaar, op de zondag van mijn Elfstedenzwemtocht. Hoe Daisy mij die dag het water in praatte, toen ik eigenlijk niet meer wilde. Ze vertelde me: hoe langer je zwemt, des te beter dat was voor mijn doel, geld ophalen voor kankeronderzoek. Daisy liet me toen weer even inzien, waarom ik dingen doe. Kijk, voor de Spelen bestond mijn dagelijks leven uit zeven uur zwemmen en vijftien uur in een tentje zitten. Dat was voor een buitenstaander geen fijn leven. Maar ik herinner me dat ik het een fijn bestaan vond. Lang wist ik niet waarom ik dat fijn vond. Maar ik ben erachter gekomen wat voor mij het leven mooi maakt. Dat ik, als ik ergens voor ga, mijn stinkende best moet doen om ergens het maximale uit te halen. Dát is wie ik was.” Was? Of ben je nog altijd zo? “Misschien ben ik het nog wel een beetje, ja. Ik won in 2008 olympisch goud. Dat was toch ook wel het meest ultieme excuus dat ik voor mezelf mocht gaan?” Maar toen had je ineens dat heilige doel bereikt, hoe was dat? “Er was geen ander doel meer. Het was een wazige situatie. Net als nu. De weken na mijn 11stedenzwemtocht zijn veel lastiger dan de weken voorafgaand. Ik voel me nu minder comfortabel, kan moeilijk genieten van het feit dat het gelukt is.” Bezetenheid Een paar maanden na de olympische titel, op het podium van het Sportgala waar je net was verkozen tot Sportman van het Jaar, maakte je bekend dat je stopte. Je vertelde dat je geen slaaf meer wilde zijn van je prestatiedrang. Is dat gelukt? “Dat ik werd verkozen tot Sportman van het Jaar was de bekroning van mijn prestatiedrang. Terwijl ik juist een vriend van me bewonderde die geëmigreerd was naar Nieuw-Zeeland, naar de natuur en de rust. Ik benijdde hem om die rust en tevredenheid.” Maar is dat doel intussen gehaald, heb je rust en tevredenheid gevonden? “Ik ben extreem tevreden met Daisy en waar ik nu ben. Alleen besef ik dat ik die tevredenheid enkel vind als ik iets kan veranderen of ergens bezeten van raak. Ik vind het fijn als die trein, waar ik ben opgestapt, wel lekker hard gaat.” Is zo’n zwemtocht voor jou dan de trein of juist even eruit stappen? “Het proces naar de Elfstedentocht toe is de sneltrein, maar het zwemmen zelf is er absoluut uit stappen. Ik wil de extremen van het leven opzoeken.” Als je mag kiezen: zwemmen en veel geld ophalen of niet zwemmen en net zoveel ophalen? Wat doe je dan? “Dat weet ik niet zo goed. Het zwemmen is wel wie ik ben. Als ik zwem, voel ik dat ik leef. Alleen weet ik niet hoelang ik dat leuk blijf vinden.” En hoelang mag Daisy het leuk blijven vinden? “Zo’n beslissing voor een Elfstedentocht maken we nu wel echt samen. Al heb ik het in het begin voor haar stilgehouden toen ik besloten had dat ik hem voor de tweede keer wilde gaan zwemmen...” Waarom? “De vraag is of ik nog een leuke man en een leuke vader ben als die bezetenheid doorgaat in het gezinsleven. We hebben gepraat en ‘onderhandeld’ over hoe we mijn droom konden inkleden, zodat zij ook de ruimte kreeg om te zijn wie ze wil zijn. Het getuigt van grote wijsheid dat Daisy de discussie tot na de zwemtocht wilde uitstellen.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.