Anouk Hoogendijk (35) is al een tijdje voetbalster af, maar uitdagingen zijn er nog genoeg. Ze werd gevraagd voor populaire tv-programma’s en is voetbalanalist. In oktober vorig jaar kwam ze voor de grootste uitdaging van haar leven te staan. Na een helse bevalling werd zoon Sonny geboren. We nodigden Anouk met haar kersverse gezin uit voor een shoot.
Een mini Nederlands elftal-tenue hangt aan een lamp boven de bank in huize Verhoeven-Hoogendijk. Zoontje Sonny lacht ons in de armen van zijn moeder toe als we plaatsnemen. Kersverse vader Pieter, gymdocent op een middelbare school in Houten, maakt koffie en snijdt de appeltaart. Anouk laat ons trots het geboortekaartje zien. ‘Sonny Otto Verhoeven, geboren op 18 oktober 2020.’
Anouk: “Toen Sonny geboren werd, dachten Pieter en ik dat we precies tien jaar bij elkaar waren. Op het geboortekaartje zou iets komen te staan als: een bekroning van onze liefde; tien jaar samen en nu een zoon. Totdat Pieter me belde van zijn werk: ‘Ik heb slecht nieuws. We zijn pas negen jaar samen.’”
Pieter: “We leerden elkaar kennen op de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Amsterdam. Jaren later kwamen we elkaar op Facebook weer tegen. Anouk had in Engeland gespeeld, was net een dag terug in Nederland. Ik stuurde haar een berichtje: over een half uurtje zien we elkaar op die plek. In die week spraken we meteen vier keer af.”
Anouk lachend: “Het was liefde op het tweede gezicht. Pieter en ik zijn heel verschillend, maar vullen elkaar goed aan. Ik had altijd een turbulent leven en was heel impulsief. Pieter is juist rustig en stabiel.”
Pieter: “Eerst viel ik op haar mooie verschijning. Maar Anouk is ook heel spontaan, je kunt haar overal mee naartoe nemen, zij vermaakt zich wel. Ze is ondernemend en ambitieus. ‘Nee’ is geen optie voor haar, ze denkt altijd in mogelijkheden. Ik wist wel dat Anouk voetbalde, maar ik had me nooit echt in haar carrière verdiept. Dat ze inmiddels een bekende Nederlander is, hoort bij haar werk en haar leven. Soms ga ik wel mee naar feestjes, hoor, als ik uitgenodigd word. Dat vind ik leuk en doe ik graag voor haar.”
Anouk: “Maar jij staat liever niet in de schijnwerpers.”
Tekst gaat verder onder de foto
Pieter lachend: “Nee, want wat ben ik dan: voetbalman?”
Anouk: “Pieter is heel bescheiden. Ik ben allang blij dat mensen nu ook eens zien wie je bent en wie de vader van Sonny is.”
Ellende
Pieter: “We wilden altijd al graag kinderen. Toen we hier kwamen wonen, waren we er klaar voor.”
Anouk: “Jij wilde eerst verhuizen, ik voetbalde nog. Toen ik was gestopt, wilde ik eerst ondervinden wat het leven buiten voetbal voor mij inhield. We hebben samen nog een reis gemaakt naar Nieuw-Zeeland. Vlak daarna raakte ik zwanger. Het voelde als een wonder. We zaten negen maanden lang samen op een roze wolk. Ik vond het ook heel mooi dat ik mijn ouders een kleinkind kon geven. Mijn zwangerschap verliep heel soepel, een dag voor de bevalling heb ik nog gesport. Ik keek uit naar de bevalling, wist heus wel dat ik de ergste pijn uit mijn leven zou gaan voelen, maar ik had er veel vertrouwen in.”
Pieter: “Een paar dagen voor de uitgerekende datum begon het.”
Anouk: “Het was vrijdagmiddag, jij had net vakantie. Lekker nog een weekje rust, dachten we. Ik stond op de trap om de schoonmaakster uit te laten, toen mijn vliezen braken. Die nacht deed ik geen oog dicht. En de volgende ochtend kwamen de weeën al om de anderhalve minuut. Ik kon niet zitten of liggen en in bad gaan hielp ook niet. Ik dacht: dit houd ik nooit vol. Na een halve dag weeën en drie centimer ontsluiting besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Ik vroeg om een ruggenprik, maar kreeg lachgas als pijnstilling. Daar werd ik alleen maar melig van. Riep ik tegen Pieter: zullen we de naam van ons kind heroverwegen? Laten we hem Terror noemen, want dit wordt echt een terrorkind.
Anouk: ‘Het was liefde op het tweede gezicht. Pieter en ik zijn heel verschillend, maar vullen elkaar goed aan’
Inmiddels had ik te veel ontsluiting om nog een ruggenprik te mogen. Ze dachten dat ik binnen een uur kon gaan persen. Maar het schoot niet op en ik moest aan de weeënopwekkers. Die maakten het nog veel pijnlijker. Pas tien uur later mocht ik eindelijk persen. Ik gaf alle kracht die ik in me had, werd steeds zwakker en kon op een gegeven moment alleen nog maar overgeven. Na een paar uur persen dacht ik: ik ben de eerste vrouw bij wie het kind blijft zitten. Ik was het vertrouwen in mezelf volledig kwijtgeraakt. Dat vond ik nog het zwaarst.”
Tekst gaat verder onder de foto
Pieter: “Ik voelde me zo machteloos, kon niks doen, behalve Anouk ondersteunen. De bevalling viel zo tegen. Het was vreselijk om te zien.”
Anouk: “Voor een keizersnede was het te laat, want ze zagen het hoofdje al. Het was een opluchting toen ze zeiden dat ze een vacuümpomp konden proberen. Mijn stemming sloeg om. Het einde was in zicht. Ik hoorde Pieter zeggen: ‘Kan iemand foto’s maken?’ Met behulp van een vacuümpomp werd Sonny op zondagochtend geboren. Pieter riep: ‘Het is je gelukt!’ Hij was in tranen. Ik was helemaal gesloopt, maar ook euforisch. Ons kind was er. De ellende was ik meteen vergeten.”
Helden Magazine 56
Het eerste gedeelte van het verhaal van Anouk Hoogendijk komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters.
In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen.
Ook in Helden Magazine 56 spraken we met Noa Lang, hij maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen.
Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Judoka Roy Meyer deelt zijn levenslessen met Victoria Koblenko én Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.
Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
