Bruno Martins Indi is op zijn plek bij FC Porto. De 22-jarige international met Portugese roots is vaste kracht als centrale verdediger, acteert in de Champions League en scoorde afgelopen weekend zijn eerste doelpunt voor zijn nieuwe club. Hij oogt ontspannen en zijn lieve, ondeugende ogen stralen.
“Ik ben blij dat ik niet eerder weg ben gegaan bij Feyenoord. Ik merk aan alles dat ik nu toe was aan deze stap. Je leert jezelf heel goed kennen als je naar het buitenland gaat. Wat ik bedoel is dat we hier heel erg op ons zelf zijn aangewezen. Ik was altijd al veel op mezelf, maar nu, in Portugal, zijn mijn vrouw, kindje en ik helemaal op onszelf aangewezen. Je kan niet zomaar even naar familie. Je moet alles zelf oplossen. Ik denk dat ik daar nu beter mee omga, dan wanneer ik eerder uit Nederland was vertrokken.”
BMI wordt in Porto vanaf het begin gewaardeerd en bij zijn status als voetballer hoort dat hij veel herkend wordt.
'Voor mijn kindje zing ik altijd een liedje over een kuikentje, dat heb ik bij Porto ook gezongen. Sindsdien noemen ze me Pitinho'
“Nederlanders zijn heel nuchter. Ze laten je redelijk met rust. In Porto is dat anders. Ik hoor veel: ‘Hé Bruno, hé Bruno.’ Ze willen allemaal een handtekening en met me op de foto. De waardering is mooi, maar ook wel eens lastig als je bijvoorbeeld rustig wilt eten.”
De grote verdediger heeft in Portugal een bijzondere bijnaam. Eentje die je niet snel achter hem zou zoeken. Bij Porto gaat hij door het leven als Pitinho, wat kuikentje betekent.
“De nieuwe spelers moeten bij FC Porto altijd een liedje zingen. Voor mijn kindje zing ik altijd een liedje over een kuikentje, dat heb ik bij Porto ook gezongen. Sindsdien noemen ze me Pitinho,” verklaart de stoere verdediger zijn bijnaam. “Ik merk aan alles dat ik heel goed in de groep lig. Ik ben zeg maar, hoe moet je dat nou zeggen.. ”
Een knuffelbeer?
Lachend: “Als ik hier ‘ja’ op zeg, ga je dat zeker als kop boven dit stuk gebruiken? Maar ja ik lig inderdaad goed in de groep.”
Uit alles blijkt dat Martins Indi goed in zijn vel zit. Hij lacht veel en staat er ontspannen bij. Het leven lacht hem toe.
Vind je het leven nu leuker dan vroeger?
“Ha, mijn leukste voetbaltijd was natuurlijk in de jeugd bij Spartaan ’20, als amateurvoetballer. Toen ging alles heel tranquillo, geen zorgen aan je hoofd. Lekker voetballen met je vriendjes en na afloop een patatje of een frikandel. Dat was toch de mooiste tijd.”
'Ik denk aan Van Gaal en ik denk dat hij ook nog aan mij denkt'
In de C1 ging je naar Feyenoord.
“Ik zat niet vanaf het begin in de opleiding. Toen ik eenmaal bij Feyenoord kwam, wist ik dat ik twee keer zo hard moest werken dan de rest. Dat had ik op de rest achter. Maar ik had weer andere dingen voor me werken. Ik had een ander soort mentaliteit en de drang om succesvol te worden. Voetbal was mijn manier om succesvol te worden. Maar op school was ik ook niet zo slecht. Ik was eerst blijven zitten op het VMBO. Maar toen moest ik de keuze maken: met of zonder een diploma door het leven gaan. Ik koos voor het eerste en deed twee jaar in één. Ik heb nu wel mijn diploma. Dat zijn wel keuzes die ik heb gemaakt. Maar het klopt. Voetbal was mijn enige uitweg.”
Maar het verging je niet altijd even makkelijk, ook niet in de jeugd van Feyenoord.
“Dat klopt. Ik was af en toe stout en een beetje zoekende. Cor Adriaanse is toen belangrijk voor me geweest. Hij corrigeerde me als ik een beetje vervelend was. Hij pakte me aan. Dat had ik nodig en daarvoor ben ik hem dankbaar.”
Iemand die ook erg belangrijk is geweest voor de carrière van BMI, is Louis van Gaal. Hij had altijd groot vertrouwen in de verdediger. Onder Van Gaal groeide hij uit tot een vaste waarde van Oranje.
Heb je nog contact met Louis van Gaal gehad de laatste tijd?
“Geestelijk heb ik nog contact met Van Gaal. Ik denk aan hem en ik denk dat hij ook nog aan mij denkt.”