Vijf Nederlanders in de Europa League

Na veelbelovende jaren bij AZ belandde Guus Til (23) bij het Russische Spartak Moskou en het Duitse SC Freiburg op een zijspoor. Via Feyenoord vond hij zijn weg terug. Inmiddels is hij bij PSV landkampioen geworden en knokte hij zich terug in Oranje. We blikken terug op het interview met Guus uit 2021. Als we met Guus Til door het Oos­terpark in Amsterdam lopen, de plek van de fotoshoot, komen we langs een openbare tennisbaan. Je zou het niet direct verwachten van een voetballer, maar op deze baan bracht Guus zijn zomer door. “Ik stond er geregeld met allemaal andere gasten. Iedereen kan er terecht, het is wachten op je beurt. Maar als je echt goed bent, geven ze je wel ruimte. Of er meer voetballers goed kunnen tennissen?” Lachend: “Dat weet ik niet, maar ik voel me wel comfortabel op de tennisbaan. In het tennis lagen er voor mij minder kansen dan in het voet­bal. Het is ook een duurdere sport naar­mate je verder komt. Maar ik vind het een fantastisch spel. Ik volg alle internatio­nale toernooien.” Champagne Wat doe jij normaal gesproken in je vakantie? “Chillen in Andalusië bijvoorbeeld. Deze zomer ben ik helemaal niet weggeweest, ik was blij dat ik weer in Nederland was na een jaar in Moskou en Duitsland te hebben gezeten. Ik hou van het Ooster­park, heb er ook lang aan gewoond. Ik kijk ook heel graag naar mensen. Dan loop ik rondjes door het park, zit ik even op een bankje. Er lopen veel verschillen­ de types rond, vind ik mooi om te zien.” Er zijn ook voetballers die naar Saint- Tropez of Dubai gaan en op een mooi jacht met champagne spuiten. “In mijn optiek is wat ik doe veel mak­kelijker en safer. Over mij zullen ze wat dat betreft nooit wat zeggen. Die gas­ten hebben schijt aan wat anderen van ze vinden, dat vind ik mooi. Zij doen wat zij leuk vinden. Ik moedig niet aan dat ze voor de grap met flessen champagne poppen, maar als zij dat leuk vinden, moeten ze dat vooral doen. Ik zou daar meer moeite mee hebben, omdat ik simpelweg niet zo in elkaar zit.” Wat vind jij van de voetbalwereld? “Ik ben heel gepassioneerd op het veld, maar alles wat eromheen gebeurt, kan me gestolen worden. We krijgen veel betaald, maar iedereen kan en mag wat van ons vinden omdat we publieke figu­ren zijn. Als je kijkt naar de transfer van Steven Berghuis van Feyenoord naar Ajax en de reacties die hij daarop krijgt, dat vind ik verschrikkelijk. En dat gaat wat mij betreft ook echt een stap te ver.” Je staat bekend om je spontane inter- views. Een paar jaar geleden zei je in Het Parool: ‘Die wil ik over drie jaar nog steeds geven. Maar ik weet hoe het gaat. Als de belangen groter worden, kunnen voetballers niet alles meer zeggen. Jammer, want zo komen ze dommer over dan ze zijn.’ “Voetballers zeggen wel vaak hetzelfde. Misschien oogt dat wat dom, veel men­sen zullen denken: heeft die speler nou niet wat beters te vertellen? Maar je kunt als voetballer gewoon niet zoveel meer zeggen, omdat alles wordt uitvergroot en omdat het een teamsport is. Individuele sporters kunnen denk ik makkelijker er­gens iets van vinden en dat zeggen.” Ben jij net zo spontaan in je interviews als drie jaar geleden? “Nee, ik ben gereserveerder geworden. Maar misschien is dat ook omdat ik ouder ben geworden. Ik praat makke­lijker over privézaken dan over voetbal­ inhoudelijke dingen. Als ik een inter­view geef aan een voetbalblad, ben ik wel scherp. Ieder antwoord dat ik geef, overweeg ik.” De meeste voetballers praten juist liever over voetbal dan over privé- dingen. “Dat heb ik minder. Ook omdat ik me graag bezig houd en een duidelijke me­ning heb over zaken die zich buiten de voetbalwereld afspelen. En zoals ik eer­der al aangaf, moet je als voetballer te­genwoordig ook veel gereserveerder zijn in interviews als het over voetbal gaat.” Banja Guus Til doorliep zijn jeugdopleiding bij AZ. Door zijn toenmalige coach John van den Brom werd de aanvallende middenvelder in 2018 benoemd tot aanvoerder, het seizoen erop werd hij met twaalf goals de clubtopscorer van AZ. In de zomer van 2019 vertrok Guus voor achttien miljoen euro naar Spartak Moskou, hij tekende een contract voor vier jaar. Waarom koos je voor Spartak Moskou? “Ik zat al tien jaar bij AZ, het was voor mijn gevoel tijd voor een nieuwe stap. Op dat moment had Spartak een goed verhaal. Ze wilden Champions League spelen, ik kon daar op mijn eigen positie spelen, en in financieel opzicht ging ik flink vooruit. Ik ben iemand die avon­tuurlijk is, vind het land intrigerend, ik wilde dat gewoon een keer meemaken. Het was een avontuur. Het verhaal dat ze hadden geschetst, klopte ook. En ik moet zeggen: alles was ook perfect gere­geld.” Wat was je beeld van Moskou? “Als je van het vliegveld naar de stad rijdt, zie je veel grijze en grauwe flats. Maar naarmate je dichter bij het centrum komt, wordt Moskou steeds grootser en overweldigender. In de sub­urbs zie je de armoede, maar hoe dichter je bij het centrum komt, des te groter het verschil wordt.” Dacht je weleens: in wat voor sprookjeswereld ben ik beland? “Moskou klinkt een stuk verder dan Sevilla, toch? Het is bijna even ver vlie­gen, zo’n drieënhalf uur, maar het is zo’n compleet andere wereld. De eerste wedstrijd die we speelden, was uit tegen Achmat Grozny, in Tsjetsjenië. Drie uur vliegen. Ik dacht: ben ik nou weer in een andere wereld beland? In het begin keek ik mijn ogen uit. Ik was nog niet klaar met Moskou of ik kwam weer in een heel andere wereld terecht.” Wat is het mafste dat je in Moskou hebt meegemaakt? “Ik vond die banja, een Russische sauna, wel heel intrigerend. Met het team gingen we er een keer naartoe. We kregen een hoedje op, moesten slippers aan en gingen seafood eten. In het begin dacht ik nog: het is een normale sauna. Totdat ik met een of ander kruidenblad op mijn reet werd geslagen, ik wist niet wat me overkwam.” Russische vrouwen staan erom bekend dat ze graag in contact komen met westerse mannen. Stonden de vrouwen in de rij voor je? “Het is absoluut zo dat veel Russische vrouwen geïnteresseerd zijn in westerse mannen. Ze zien het ook meteen als je uit het Westen komt, want Russen hebben een heel specifiek uiterlijk. Ik ben iemand die heel erg observeert, maar als ik ergens alleen zit te ontbijten, ben ik niet toegankelijk. Ik heb mijn oortjes in en luister naar muziek. Ik kijk om me heen, maar ik heb geen houding van: kom maar lekker bij me zitten.” Eenzaam Onder de Russische trainer Oleg Konon­ov, die Guus naar Spartak Moskou had gehaald, begon hij het seizoen aardig. Hij speelde op zijn vertrouwde positie achter de spits. Maar al snel kwam er een trai­nerswissel. Onder de Italiaan Domenico Tedesco ging de ploeg in een ander sys­teem spelen, Guus belandde op de bank. Een geval van pure pech? “Ik wil het niet alleen daarop schuiven. Als je heel veel kwaliteit hebt, speel je altijd. Lionel Messi zal altijd opgesteld worden. Maar niet iedereen is nou een­ maal zoals Messi. Je kunt dus ook zeg­gen: Guus heeft niet zoveel kwaliteit dat een trainer een systeem om hem heen bouwt. Dat moet je dan maar accepteren. Maar ik heb wel het gevoel dat als we in een systeem hadden gespeeld waarin er een plek voor mij was achter de spits, ik gewoon basisspeler was geweest.” Je was basisspeler en aanvoerder bij AZ en je werd reservespeler bij Spartak Moskou. Heeft je dat mentaal geraakt? “Ja natuurlijk, ik begon aan alles te twij­felen. Het gebeurt niet vaak dat echt niks loopt zoals je wil. Maar dat was wel zo in Moskou. Ik werd er onzeker van. En als mijn voetbalprestaties minder zijn, ben ik ook niet te genieten. Ik probeer het niet mijn leven te laten beïnvloeden, maar dat gebeurde toch.” Dan zit je daar in je eentje in Moskou. “Mijn vriendin was niet meeverhuisd, zij studeerde nog in Nederland. Ik had wel veel contact met mijn ploeg­genoten, maar ik kwam ’s middags toch alleen thuis. Dat vond ik het moeilijkst. Ik heb dat echt onderschat. En toen kwam het coronavirus ook nog om de hoek, waardoor alles op slot ging. Ik heb een tijd gehad dat ik me echt heel eenzaam voelde. Ook omdat ik door corona het land niet uit kon. Dat was een heel beklemmend gevoel, het idee dat ik niet meer weg kon.” Vanwege corona werd er niet gevoetbald. Wat deed je de hele dag? “De andere Europese spelers hadden natuurlijk hetzelfde probleem. Niemand kon het land uit. Daardoor groeiden we heel erg naar elkaar toe, we gingen samen iedere dag wel wat leuks doen. Als ik je nu vraag: voel je een connectie met een Fransman? Dan zeg je misschien: nee. Maar als je in Rusland woont, dan heb je ineens heel veel overeenkomsten met diezelfde Fransman.” Compliment Het seizoen erop vertrok je op huurbasis naar het Duitse SC Freiburg. Wanneer dacht jij: ik moet weg uit Moskou? “Ik zou het seizoen daarop weer niet gaan spelen, want de trainer bleef. Hij vond me volgens mij wel een goede speler, maar ik paste niet in zijn team. En ik wilde spelen.” Bij Freiburg had je vanaf het begin al pech. Je kwam geblesseerd binnen. “De competitie in Rusland was al begon­nen, die begint al eerder dan in de rest van Europa, en in de laatste wedstrijd voor Spartak Moskou ging ik door mijn enkel. Ik lag er vijf weken uit. Freiburg zei: ‘Kom alsnog maar.’ Ik moest dus revalideren, terwijl ook daar de competi­tie was begonnen.” Ook na je revalidatie heb je weinig gespeeld. “Ik wist dat ze een systeem hanteerden waarin ik als aanvallende middenvelder rondom de spits kon spelen. Wat gebeur­de er? De competitie startte, ze verloren een aantal wedstrijden, en het systeem werd omgegooid. Daarna wonnen ze vijf wedstrijden op rij. Toen werd het moei­lijk. Ik heb er uiteindelijk één wedstrijd in de basis gespeeld. Gelukkig was mijn vriendin wel meeverhuisd. Zij had er een heel goede baan als interieurstylist. Op een gegeven moment zaten we er meer voor haar dan voor mij.” We lazen dat de technisch directeur van Freiburg over jou had gezegd: ‘Ik heb zelden een speler gezien die zo weinig speelt, maar wel zo betrokken is bij het team. Het klinkt misschien gek, maar hij helpt het team. Hij doet volop mee tijdens de training en hij gedraagt zich goed, ondanks zijn situatie. Ik hoop dat hij daar een keer voor wordt beloond.’ “Ik zie dat niet als compliment. Ik heb liever dat ze het over mijn spel hebben op het veld. Alsof ik de teamclown ben... Ik zit nou eenmaal niet zo in elkaar dat ik de boel op stelten ga zetten als ik niet speel. Er is meer in het leven dan alleen voetbal.” Er zijn niet veel spelers van jouw leeftijd die dat zeggen. “Dat weet ik, ik heb veel dingen gezien in mijn leven en ik weet dat het leven dat ik leid niet normaal is. Het is een privilege. Ik besef dat. Daarom sta ik ook altijd met een lach op het veld. Soms heb ik het gevoel dat ik wat meer tegengas kan geven. Mensen denken snel: Guus is toch altijd positief, laat die ander dan maar spelen, want die gaat misschien wél klagen. Guus doet dat toch niet. Dat knaagt soms aan me. Ik kan heel slecht tegen onrecht, dan kan ik scherp uit de hoek komen. Maar ik ben niet iemand die de boel op stelten zet als ik niet speel, daar heb ik ook niet zoveel aan. Dat betekent trouwens niet dat ik mijn team­ genoten niet terechtwijs in het belang van het team als er bijvoorbeeld iets niet loopt. Dat is wat anders.” Draagdoek Hij is geboren in Zambia en woonde ook in Mozambique. Zijn vader deed er ont­wikkelingswerk. Op zijn derde verhuis­de de jongste Til met zijn ouders, twee oudere broers en oudere zus terug naar Nederland, naar de Bijlmer. Je broers en zus heten Daan, Kees en Klaartje. Dat moet een mooi tafereel zijn geweest in Afrika. Lachend: “En we waren vroeger ook allemaal superblond. Ik zie bij mijn ouders weleens foto’s dat ik als klein jongetje bij verschillende Afrikaanse vrouwen op de rug in een draagdoek zit. Zo ging dat eraan toe daar.” Waarom verhuisden jullie naar de Bijlmer? “Schiet mij maar lek. Omdat mijn ouders vier kinderen hadden en een relatief groot appartement konden krij­gen voor weinig geld, denk ik. Mijn ouders hadden geen moeite met de slechte reputatie die de Bijlmer had. Zij waren Afrika gewend en voelden zich in de Bijlmer wel thuis.” Wat maakten jullie mee in de Bijlmer? “Ik leefde er tussen alle soorten nationa­liteiten. Het was zo gemixt, dat niemand zich buitengesloten voelde. Er waren mensen uit Nederland, India, Indonesië, Burundi, Pakistan, Ghana, Suriname en uit de Antillen. Alle geloven liepen door elkaar heen. Ik heb er een geweldige tijd gehad. Mijn beste vrienden zijn nog steeds die van vroeger.” Ben je in aanraking gekomen met criminaliteit? “Ik ben er nooit mee in aanraking gekomen, maar ik heb het wel om me heen gezien. In mijn optiek viel het wel mee. Ik was te druk bezig met andere dingen, met voetbal. Ik had het niet zo in de gaten.” Je bent nooit Guus T. geweest? “Nee.” Lachend: “Guus T. uit de Bijlmer, dat had er trouwens ook maar eentje kunnen zijn.” En op de pleintjes heb je het voetbal ontdekt? “Ja. En mijn broer zat al op voetbal, bij SV Diemen. Ik voetbalde altijd met zijn vrienden op een basketbalveldje. Dan hadden we geen keeper nodig, want niemand wilde op het pleintje keeper zijn. Die paal was al moeilijk genoeg om te raken, daarom hadden we geen keeper nodig.” Blonk je meteen uit? “Ik heb altijd balgevoel gehad. Kan goed tennissen, tafeltennissen en bad­mintonnen. Geef mij een balletje en ik raak hem. Ik ben alleen niet zo goed in bowlen. Ik heb het balgevoel van mijn moeder, zij kon goed tennissen.” Je bent bij SV Geinburgia in Driemond begonnen. Daarna vertrok je naar SV Diemen en daar werd je opgepikt door AZ. Als Amsterdamse jongen was het toch logischer geweest als je bij Ajax terecht was gekomen? “Ajax is nooit een optie geweest.” Je was niet het grootste talent, maar hebt het wel ver geschopt. “Als je in de jeugd de beste bent, breek je vaak niet door. Dat heb ik veel om me heen gezien. Bijna alle jongens die om me heen de besten waren, hebben het niet gered. Als je op die leeftijd al heel erg ontwikkeld bent, heb je daar zoveel profijt van. Dan is de balbehande­ling niet eens essentieel om de beste te zijn. Maar ik was liever wel de allerbeste geweest, hoor.” Brachten je ouders je naar AZ? “Tot mijn veertiende werd ik opgehaald door een busje. Daarna ging ik met het openbaar vervoer: de metro, trein en bus. Ik deed er minimaal twee uur over, en dan had ik nog geluk. In de periode van AZ vertrok ik om zes uur ’s ochtends en kwam ik om acht uur ’s avonds thuis. In die tijd ben ik wel heel zelfstandig geworden. In de bus en trein deed ik huiswerk. Het was een pittig schema, maar ik heb wel gewoon in zes jaar mijn vwo afgerond.” Hoe betrokken waren je ouders bij je voetbalcarrière? “Enorm betrokken. Ze waren er bijna altijd, maar bleven na afloop van wed­strijden altijd weg bij het voetbalinhou­delijke. Dat vond ik fijn.” Jij hebt in het verleden weleens gezegd dat je ouders de voetbalwereld vreselijk vinden. “Daar moet ik wel een beetje op terug­ komen. Mijn ouders houden enorm van sport. Naast voetbal stond er ook gere­geld tennis en schaatsen op bij ons thuis.” Wat vinden ze ervan dat je profvoetballer bent? “Dat heb ik eigenlijk nooit aan ze gevraagd, maar ik denk wel dat ze trots op me zijn.” En de rest van de familie? “Mijn ooms en tantes zijn enthousiast. Maar wat ik soms vervelend vind, is dat het al heel veel over mij gaat omdat ik profvoetballer ben. Als ik thuis ben, heb ik liever niet dat het over mij en voetbal gaat.” Hoe ben jij door je ouders opgevoed? “Ze hebben me sturing gegeven. Als kind krijg je vanzelf mee hoe je ouders in het leven staan zonder dat ze dat bewust overbrengen. Ze discussiëren aan tafel, dus je merkt al snel waar ze het wel of niet mee eens zijn. Op die leeftijd ben je het automatisch eens met je ouders. Maar voor de rest hebben mijn ouders me altijd heel vrij opgevoed.” Vonden je ouders school belangrijker dan voetbal? “Ze vonden het belangrijk, maar lieten mij er vrij in omdat ze wisten dat dat het beste werkt voor mij. Ze keken bijvoor­beeld nooit naar mijn cijferlijsten. Als ik een keer een 3 haalde, zeiden ze: ‘Als je je best hebt gedaan, is het goed. Het komt wel goed.’ En zo voelde ik het ook.” Wat zijn je ambities op maatschappelijk vlak? “Ik wil na mijn carrière zeker een studie doen. Ik heb het al geprobeerd te com­bineren met voetbal, heb me een paar jaar geleden ingeschreven voor economie en bedrijfseconomie, maar ik vond het lastig me op twee dingen tegelijk te concentreren. Voor nu heb ik tegen mezelf gezegd: ga voetballen, geef daar alles voor, en dan kijk ik wel waar het schip strandt.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Wout van Aert (28) won al negen etappes in de Tour en veroverde vorig jaar met overmacht de groene trui. Daarnaast was hij superknecht van Tour-winnaar Jonas Vingegaard. Wat kunnen we dit jaar verwachten van de Belgische alleskunner? We legden hem uitspraken voor van kenners en rivalen. ‘Als Wout de kans kreeg om voor de groene trui te gaan, dan werd hij nog belangrijker in onze strijd om het geel. We hadden de strategie vooraf helemaal uitgewerkt. Wout moest zo snel mogelijk het groen en een grote voorsprong pakken, dan kon hij zich daarna volledig inzetten voor het team.’ Merijn Zeeman, sportief directeur Team Jumbo-Visma, in Helden over de Tour van 2022, waarin Van Aert de groene trui won en Jonas Vingegaard het geel en de bolletjestrui. “De Tour van vorig jaar was ideaal voor mij, ik kon in de eerste week veel punten pakken voor het puntenklassement. Het was de eerste dagen heel lastig voor de pure sprinters. Dit jaar is de eerste week van de Tour ook heel zwaar, misschien wel te zwaar omdat er ook al serieuze bergritten zijn. Zoals Merijn zei, was de Tour van 2022 perfect om in de laatste week niet meer te veel met de groene trui bezig te hoeven zijn, al klinkt dat misschien raar. Ik heb vorig jaar enorm genoten van die jacht op de groene en de gele trui. Die jacht op het geel heeft me soms ook wel beperkt in bepaalde etappes die ik ook had kunnen winnen.” Is de groene trui weer een doel dit jaar? “Het ligt allemaal iets anders dan vorig jaar. Toen was het op voorhand echt een doel van mij om het groen te winnen, daar hadden we een hele strategie voor uitgedacht. Voor mij is de groene trui iets dat ik heb afgevinkt. Dit jaar ga ik me in eerste instantie meer focussen op dagsucces in het eerste deel van de Tour. Het ‘probleem’ van deze Tour is dat er in de laatste week nog drie keer gesprint zou kunnen worden, er zijn dus nog heel veel punten voor de groene trui te verdienen op het einde, in tegenstelling tot vorig jaar. Ik denk dat ik dezelfde vorm heb als vorig jaar en dat ik goede resultaten aan het begin van de Tour neer kan zetten waardoor ik er ook meteen weer goed voor zal staan in het puntenklassement. Als de kans zich aan het einde van de Tour voordoet om opnieuw voor het groen te gaan, zal ik die natuurlijk zeker niet laten liggen, maar het is minder een doel dan vorig jaar.” Vorig jaar kwam je erg vermoeid uit de Tour. Begin augustus, dus vlak na de Tour, is het WK in Glasgow. Is dat ook een reden dat je minder gefocust bent op het groen? “Vorig jaar was ik een beetje over het randje gegaan in de laatste week. Dat had niet zozeer te maken met de groene trui, maar wel met het werk dat ik heb verzet voor de gele trui van Jonas Vingegaard. Dit jaar is het zeker een doel om met goede benen te eindigen in Parijs en die mee te nemen naar het WK, die slechts twee weken na het einde van de Tour is en waar ik zowel de wegwedstrijd als de tijdrit wil rijden.” Over de tijdrit gesproken. In deze Tour zit er maar één en die is ook nog bergop. Wat vind jij daarvan als tijdritspecialist? Zou er volgens jou een minimum aantal tijdritkilometers opgenomen moeten worden in een grote ronde? “Dat is een goed voorstel, ja. Ik vind ook dat de ploegentijdrit te vaak vergeten wordt. Lastig dat er zoveel willekeur is. In de Giro van dit jaar had je drie tijdritten: een korte, lange en eentje bergop. In de Tour is er dit jaar maar één en ook nog met twee heel lastige beklimmingen erin. Een pure tijdrijder heeft dit jaar helemaal niets in de Tour te zoeken. Ik zou er zeker voorstander van zijn als er een meer eenduidige lijn komt.” ‘Vanuit de visie van zijn ploeg is hij in zijn rol van vorig jaar de ideale man. In de Tour-geschidenis is het niet vaak voorgekomen dat iemand zo nadrukkelijk een aandeel in de Tour-zege van een ploegmaat had.’ De eerste etappe in de Tour van dit jaar lijkt op jullie lijf José De Cauwer in Helden. “Ik vind dat een mooi compliment. We hebben vorig jaar een waanzinnige prestatie geleverd als ploeg. Ik denk nog steeds met zoveel plezier terug aan die Tour. Geel, groen, de bolletjestrui en tal van ritten winnen, dat valt niet te evenaren. We hadden bijna elke dag de koers onder controle.” Verwacht jij een sterkere Tadej Pogacar dit jaar? Zijn ploeg heeft zich versterkt, maar hij heeft natuurlijk ook een polsbreuk opgelopen in Luik-Bastenaken-Luik. “Als zijn pols in orde is, wordt het een grote uitdaging voor ons om Pogacar te verslaan. Ik hoop zeker niet dat hij nog beter wordt, want hij maakt het ons nu al verschrikkelijk moeilijk.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Wout van Aert komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Anna van der Breggen (30) won dit jaar weer veel en vaak. Ze pakte de wereldtitels op de weg en in de tijdrit, won het Nederlands kampioenschap, de Giro Rosa en andermaal de Waalse Pijl. Haar prijzenkast puilt uit. En dan te bedenken dat de renster van Boels-Dolmans het fietsen bijna vaarwel gaat zeggen. We gingen bij onze Heldin van het Jaar langs. Het is bijna zover. Ze voelt ook dat ze er klaar voor is. Ondanks al die mensen die zeggen dat ze met haar dertig jaar zo jong is om te stoppen, weet Anna van der Breggen het zeker: dit is de juiste keuze. Ze heeft alles gedaan, alles gewonnen. Het is tijd. En daarom geniet ze in de laatste maanden extra van haar wielercarrière, ook al staan ze bol van de onzekerheid. Juist daarom geniet ze ook wel, misschien: ze denkt niet aan alle koersen die geschrapt zijn en misschien geschrapt zullen worden. Nee, elke wedstrijd die er wel is, is een bonus. “Ik denk dat iedereen zo gekoerst heeft dit seizoen: ik rij deze wedstrijd maar, en ik probeer zo goed mogelijk te zijn, want je weet niet wat er verder nog komt. Periodiseren kon niet, maar ik was toch erg goed in vorm. In coronatijd heb ik getraind voor een heel brede basis. Toen bleek dat er wedstrijden gingen komen, heb ik intervaltrainingen gedaan. Echt toewerken naar koersen kon niet, omdat het allemaal zo onzeker was. Je moest steeds plotseling klaarstaan. Het was ook een beetje mazzel denk ik, dat ik zo goed in vorm bleek. En het was ook mentaal: ik heb geen doelen gesteld. Ik dacht: als koersen afgelast worden, dan is dat omdat er iets belangrijkers gaande is dan fietsen. Daar kan ik goed mee omgaan, met die gedachte. De blijheid dat het wél door kon gaan was dus elke keer groot. Zo heb ik naar alle wedstrijden toegeleefd: naar het NK dat ik won. Daarna kwam het EK tijdrijden dat ik won, en daarna het WK. Daar won ik de tijdrit en de wegwedstrijd. Ik stond er onbevangen in, denk ik, ik had niet het gevoel dat ik móest presteren, maar dat het mócht. Natuurlijk speelde ook mee dat ik al eens wereldkampioen was geworden, in Innsbruck, twee jaar geleden. Sinds ik daar gewonnen heb, is het ‘moeten’ voor mij eraf. Ik ben veel relaxter geworden en ik geniet meer van op het hoogste niveau kunnen fietsen met zo’n goede ploeg als Boels-Dolmans." Zo hebben we bijvoorbeeld in coronatijd een trainings­kampje gedaan met de ploeg, gewoon in Nederland. Daar kan ik enorm van genieten. Vroeger had ik me veel drukker gemaakt over mijn vorm. Ik wist tijdens dat trainingskamp al dat ik niet op mijn topniveau was, en dat vond ik ook niet erg. Ik reed gewoon lekker, en ik vond het leuk om de jonge meiden van de ploeg te adviseren. Dat vind ik ook mooi om te merken: mijn ploeggenoten Chantal Blaak, Jolien D’Hoore en ik zijn oude garde. We weten alle drie dat we gaan stoppen, dat hebben we ook alle drie aangekondigd. Als vanzelf groeien we in de rol van anderen helpen. Ik word na mijn wielerpensioen ploegleider en ik denk dat het logisch is dat ik daar mentaal ook al mee bezig ben. Ik let automatisch meer op wat ik zou moeten weten en ik kijk veel meer om me heen. Na de Ronde van Vlaanderen ben ik bijvoorbeeld bij het team gebleven, en ik heb tijdens de Driedaagse Brugge-De Panne in de ploegleiderswagen gezeten, als een soort stage. Dat was ook om van de nood een deugd te maken. Mijn man, Sierk Jan de Haan, is ploegleider bij Jumbo-Visma. Hij was mee met de ploeg die zich terugtrok uit de Giro d’Italia vanwege de positieve coronatest van Steven Kruijswijk. Bij thuiskomst moest hij in quarantaine, dus ik kon niet naar huis. Dit was een mooie oplossing zo. Ik vond het ontzettend leuk, die dag in de ploegleiderswagen. Nee, Sierk Jan heeft geen corona gekregen, gelukkig.” Hoofd koel Anna won alles wat er te winnen valt als wegwielrenster. Toch staat ze bekend als de eeuwige ‘ja, maar ze won alleen maar omdat er iemand viel of niet was’ renster. Onlangs nog, toen ze in de laatste kilometers op weg was naar haar tweede wereldtitel op de weg in Imola, somde de commentator van de NOS vrolijk op welke wedstrijden ze eigenlijk alleen maar gewonnen had omdat... En deze alwéér, want concurrent Annemiek van Vleuten reed met een polsblessure rond, opgelopen bij een valpartij in de Giro Rosa, waardoor ze in de roze leiderstrui de ronde moest verlaten. Anna won de Giro Rosa. In de laatste kilometers hoor je een aanstaande wereldkampioen eigenlijk te bejubelen. Zeker als ze zo wint als Anna deed, met een machtige solo, ongenaakbaar naar de meet. Het verhaal was nog eens feitelijk onjuist ook. Van der Breggen won niet alleen maar bij absentie of valpartijen van anderen. Natuurlijk, de gouden plak op de Spelen in Rio staat velen nog duidelijk voor de geest. Annemiek van Vleuten lag op titelkoers, maar viel afschuwelijk in de laatste afdaling. Van der Breggen passeerde even later met een achtervolgend groepje. Ze schrokken zich te pletter. Achteraf bleken de blessures van Van Vleuten mee te vallen, maar op het moment zelf zag het er zeer ernstig uit. Toch hield Anna haar hoofd koel en won olympisch goud. En ja, er was ook die eerste wereldtitel op de weg, twee jaar geleden. Annemiek van Vleuten viel ook toen, al vroeg in de koers. Anna bleef wederom koel en trok de regenboogtrui naar zich toe. Maar het is niet dat er geen andere concurrenten in het peloton reden. Integendeel. En Anna won meer, veel meer dan alleen de wedstrijden die altijd genoemd worden. Je kunt gerust zeggen dat ze over het meest complete palmares beschikt dat een wegrenster ooit bij elkaar gefietst heeft. Een greep: de Strade Bianche, de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl (6x), Luik-Bastenaken-Luik (2x), het eindklassement van de Ronde van Californië (2x), het eindklassement van de Giro Rosa (3x), het NK op de weg, het NK tijdrijden, het EK op de weg, het EK tijdrijden, het WK tijdrijden, het WK op de weg (2x) en de olympische wegrit. Alleen de titel op de olympische tijdrit ontbreekt. “De meeste van mijn overwinningen hebben helemaal geen bijsmaak. Een paar wel. Ik vind het soms wel lastig dat daar in de media zo op gefocust wordt. Ik ben zelf trots op wat ik gepresteerd heb, maar wat een commentator zegt, vormt wel de mening van mensen die niet veel van wielrennen weten. Bijvoorbeeld het WK tijdrijden van afgelopen jaar. De Amerikaanse Chloé Dygert (die op titelkoers leek, red.) viel in een bocht. Dat was gewoon een lastige bocht, die heb ik goed geoefend, juist daarom. Je kwam er op heel hoge snelheid op af, en als je de bocht instuurde, kreeg je een windvlaag die je uit balans kon brengen. Je moest daar zeker niet op je ligstuur blijven liggen. Ik deed dat goed, die bocht. Op de fiets blijven zitten hoort ook bij wielrennen. 'Wat er ook gebeurt, ik geloof dat er iemand is die meekijkt. Dat er een plan is' De echte volgers weten wel wat ik gepresteerd heb. Voor mij maakt het ook niet zoveel verschil dat het publiek er misschien een ander beeld bij heeft. Ik besta niet bij de gratie van mijn uitslagen. Ik heb het daar sowieso niet zo snel over, ook omdat het best geleidelijk is gegaan. Een slecht seizoen heb ik nooit gehad, ik ben nooit ernstig geblesseerd geweest of heel zwaar gevallen, en daardoor heb ik veel kunnen winnen. De een valt vaker dan de ander, en ik dus bijna nooit. at komt ook omdat ik voorzichtig ben in het peloton. In Vlaanderen gaat het superhard richting belangrijke kasseistroken. Dan wordt er tegen elkaar aan gereden en geduwd. Ik knijp dan in mijn remmen. Natuurlijk zit ik dan niet vooraan als we aan de kasseistrook beginnen, maar ik kom er uiteindelijk wel. Het zit gewoon niet in me om door te duwen als het gevaarlijk wordt.” Pijn lijden “Met mijn wereldtitel op de weg van dit jaar ben ik blij, maar met de wereldtitel tijdrijden nog blijer. Ik zat er vaak dichtbij in grote tijdritten, ik reed bijna altijd podium, maar ik won bijna nooit. Er was altijd wel iemand beter. Dat vond ik best frustrerend, maar aan de andere kant was het ook wel te verklaren: mijn ambitie om te trainen op de tijdrit was niet zo groot. Tot dit jaar. Ik heb het op een heel andere manier aangepakt. Dat komt door Sierk Jan. Hij is niet alleen mijn man, maar ook mijn trainer. We hebben veel gedaan aan mijn positie op de fiets, waardoor ik lekkerder zit en langer kan blijven zitten. En we zijn op zoek gegaan naar een manier om tijdrit­trainingen leuk te maken. De ‘standaard’ tijdrittraining is: je fiets pakken en een zware intervaltraining doen. Dat is alleen maar pijn lijden, in je uppie. Niet leuk, en ik hou dat niet lang vol. Sierk Jan traint ook het Development Team van Jumbo-Visma. Ook met die jongens waren zij bezig met tijdrittrainingen. In coronatijd had hij bedacht hoe ze apart, maar toch samen zouden kunnen trainen. Ze gingen naar een lange, veilige route hier in de buurt. Iedereen nam een lunchtrommeltje mee. En dan gingen ze rijden, met tijd ertussen. Iedereen deed hetzelfde, ze zagen elkaar rijden in de verte: dat motiveerde enorm. [caption id="attachment_18274" align="alignnone" width="2560"] In actie tijdens de WK-wegwedstrijd in Imola, die ze zal winnen.[/caption] Op een dag zei Sierk: sluit je gewoon aan bij de jongens. Dat heb ik toen gedaan. Ze hadden geen last van mij, want we fietsten allemaal individueel. Het beviel zo goed en ik voelde me zo welkom dat ik dat ben blijven doen. De oefenvormen waren leuk, ongemerkt zat ik op die dagen drie, vier uur op de tijdritfiets. Het EK tijdrijden in augustus was de eerste test, dat was heel spannend. Ik had andere trainingen gedaan dan normaal zou zich dat uitbetalen? Dat deed het. Ik werd eerst Europees kampioen en later dus wereldkampioen tijdrijden. De titel op de olympische tijdrit ontbreekt nog op mijn palmares. Het is geen doel omdat ik die titel nog niet heb, maar wel omdat ik nu een nieuwe manier van trainen heb gevonden die succesvol blijkt. Dat motiveert enorm. Het geeft vertrouwen dat het gaat lukken, volgend jaar in Tokio.” Het geloof Anna groeide op in een gelovig gezin in het Overijsselse Hasselt. Het wielrennen leerde ze spelenderwijs; het gezin Van der Breggen is gek op fietsen met kromme sturen. Als zevenjarige vond de kleine Anna vooral alles om het wielrennen heen heel leuk. Spelen met de andere kinderen. Een ijsje eten bij het Glinthuys, een zuivelboerderij langs het trainingsrondje van haar club, even buiten Hasselt. Elke zondag ging ze naar de kerk met haar ouders, drie broers en een zus. Het duurde tot ze prof werd voor Anna op zondagen wedstrijden ging fietsen. Het geloof speelt nog steeds een grote rol in haar leven. “Het geloof is iets dat me vertrouwen geeft. Of het fietsen nu wel of niet goed gaat, het is er altijd. Geloven gaat voor mij om hoe ik als mens ben naar anderen. Ik merk dat ik vrolijk ben als iedereen om me heen vrolijk is. Ik ben gelukkig als het goed gaat met mijn familie. Iedereen kent daar een andere oorzaak aan toe, denk ik, maar voor mij is dat geloof: het probeert mijn leven en dat van anderen beter te maken. En je doet het niet alleen, het leven, je doet het samen. Voor een belangrijke wedstrijd zeggen we in de ploeg altijd: vanavond is het gewoon weer avond. Dat relativeert. Wat er ook gebeurt, ik geloof dat er iemand is die meekijkt. Dat er een plan is. Ik denk daar best veel over na. In deze tijd van corona vraag ik me af hoe het kan dat we met z’n allen niet luisteren naar de adviezen om de besmettingen terug te dringen. Zou het niet mooier zijn als we om elkaar denken? Maar dat is kennelijk niet simpel. Terwijl: als we allemaal wat meer voor elkaar zouden zorgen, dan zou er misschien minder honger zijn aan de andere kant van de wereld. Dat is voor mij de kern van geloven. Omkijken naar elkaar. En liefde. Corona heeft me wel anders naar de dingen laten kijken. Wat vanzelfsprekend was, de hele wereld over vliegen bijvoorbeeld, was er ineens niet meer. De Olympische Spelen afgelasten, kon in mijn beleving niet, maar het gebeurde toch. Ergens weet je het wel, maar dit jaar heeft goed laten zien hoe een virus de hele wereld kan platleggen. Dat brengt je terug naar de basis: ik wil goed zorgen voor de mensen om me heen. Mijn ouders niet besmetten, of anderen die ik liefheb. Wat normaal heel belangrijk voor me is, fietsen, resultaten en uitslagen, doet er als het erom gaat helemaal niet toe. ‘Het heilige vuur is er niet meer. Het is tijd voor nieuwe dingen, een andere rol. Samen zijn met Sierk Jan, een gezin beginnen misschien’ Dus ik kan nu wel hopen dat ik op de Olympische Spelen van volgend jaar mijn laatste wedstrijden rij, maar misschien worden ze helemaal niet gehouden. En dat is dan omdat er iets veel belangrijkers aan de hand is in de wereld. Ik zou me daar wel bij kunnen neerleggen, want ik heb al een olympische titel natuurlijk. Maar ook als de Spelen doorgaan, weet ik nog niet of dat mijn laatste wedstrijden worden. Er komt nog een WK in België achteraan. En misschien wil ik nog wel wat voor de ploeg rijden. Natuurlijk zou ik prima langer door kunnen, lichamelijk gaat het nog hartstikke goed. Maar mentaal ben ik klaar voor iets nieuws. Ik merk hoe ik uitkijk naar het moment dat ik niet meer altijd in vorm hoef te zijn, niet meer hoef te presteren en niet meer alles opzij hoef te zetten voor wielrennen. Ik vind het nog steeds geweldig leuk om met de ploeg te koersen en mooie wedstrijden te winnen. Maar zelf heb ik alles gewonnen wat ik wilde. Het heilige vuur is er niet meer. Het is tijd voor nieuwe dingen, een andere rol. Samen zijn met Sierk Jan, een gezin beginnen misschien. We hebben straks dezelfde baan, dus dat zal goed plannen worden. Mochten er kinderen komen, dan gaan die voor natuurlijk. Dan kunnen Sierk Jan en ik niet meer tegelijk weg zijn. Dat weten ze ook bij de ploeg: ik heb aangegeven dat ik graag kinderen zou willen. Het samenzijn met Sierk Jan bereidt me al goed voor op mijn baan na het wielrennen. Ik leer veel van hem over ploegleider zijn. Ik zou een ploegleider willen worden die weet waar haar kwaliteiten liggen, maar die ook haar zwakke punten kent, en die daar dan de juiste mensen bij betrekt. Zodat je met een team van ploegleiders de meiden alles kunt geven wat ze nodig hebben. Dat wordt nog een interessante ontwikkeling voor mij: als renster hou je je zwakke plekken voor je. En ik kom uit een gezin waarin je ervoor zorgde dat dingen lukten. Over zwaktes werd niet gepraat. Sierk Jan heeft me geleerd dat het niet erg is om toe te geven dat je ongelijk had, of om hulp te vragen. Dat vind ik een belangrijke ervaring die ik meeneem als ik ploegleider word.” Blijheid Maar eerst nog een jaar koersen. Of een half jaar. Of een paar maanden. Niemand die het nu echt weet. Anna ligt er niet wakker van. In haar hoofd is ze al een beetje met pensioen, want er zijn weinig topsporters die tijdens hun carrière met zo’n helikopterview naar zichzelf en hun loopbaan kunnen kijken. “Als je er middenin zit, dan is een wielercarrière misschien wel net zoiets als altijd bij je opgroeiende kind zijn. Ineens ben je een jaar verder, je ziet niet eens hoe hard je kind gegroeid is. Anderen, die je kind niet elke dag zien, zien het wel. Ik zie mijn lijstje uitslagen vaak voorbijkomen. Het is een indrukwekkend lijstje, maar ik heb zelf niet zo doorgehad dat ik die over­winningen bij elkaar fietste. Je wint iets en je gaat weer verder, want er is altijd weer een volgende koers. De blijdschap is heel kort, want in de volgende wedstrijd moet je weer goed zijn en de verwachtingen worden alleen maar hoger. Wat ik achteraf het tofste vind, is het langzaam beter worden. Ik kan er nu enorm van genieten dat ik zo kan koersen als wij doen, met zo’n ploeg. Van overwinningen geniet ik, maar ook van overwinningen van een ploeggenoot. En als ik niet win, maar er wel alles aan gedaan heb, dan heb ik ook een soort blijheid die lijkt op het winnen van een wedstrijd. Ik heb geleerd dat het winnen zelf je niet per se gelukkiger maakt. Het gaat veel meer om goed in je vel zitten, blij zijn, en dan komen de overwinningen vanzelf. Ik realiseer me heel erg dat het heel bijzonder is wat ik doe, waar ik kom en wat ik meemaak. Veel sporters zijn alleen maar boos op zichzelf omdat ze niet winnen, of wel winnen, maar niet met een goede prestatie. Wat zonde, denk ik dan. Kijk om je heen, en geniet ervan.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Anna van der Breggen komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald enBartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.