Wilco Kelderman (29) werd afgelopen jaar derde in de Giro d’Italia, na een bloedstollende ontknoping. Want bijna won hij hem. Bijna. We gingen op bezoek bij de wielrenner en zijn gezin voor een gesprek over de kleur roze, die gewraakte Giro-etappe, het vaderschap, geluk en zijn vrouw Rebecca. “In principe is mijn carrière nu al geslaagd.”

Bijna twee jaar is Juul, het dochtertje van Wilco Kelderman en zijn vrouw Rebecca. Geboren in januari 2019. Goed getimed voor een wielrennersdochter; nog net jarig voordat de grote koersen beginnen. Tussen haar eigen knuffeldieren zitten twee identieke leeuwtjes met een roze Giro d’Italia trui aan. Haar vader kreeg deze leeuwtjes in de laatste week van de Italiaanse etappekoers, tijdens de twee dagen dat hij op het podium in de roze leiderstrui stond.

De finale van de Giro, eind oktober, werd uiteindelijk een thriller, en misschien ook de meest controversiële ontknoping van afgelopen wielerseizoen. Wilco leek namelijk op weg naar de eindoverwinning, maar leek niet alle hulp te krijgen van zijn ploeg, omdat ploeggenoot Jai Hindley ook zicht op de eindzege kreeg. Hindley werd uiteindelijk tweede overall, Wilco derde. Maar wat zou er gebeurd zijn als Jai niet voor eigen gewin was gegaan en zijn kopman uit de wind had gehouden? Had Wilco dan de Giro gewonnen? Hoe dan ook, een derde plek in een Grote Ronde is Wilco’s beste resultaat ooit. Een hoogtepunt in een carrière die vaak ook bol stond van tegenslag, valpartijen en blessures. Een sluitstuk van zijn vierjarige loopbaan bij Team Sunweb, want vanaf dit jaar komt Wilco voor Bora-Hansgrohe uit.

Eén ding is duidelijk geworden in 2020 Wilco. De kleur roze staat je goed!
Lachend: “Ja, dat vond ik ook!”

Was het emotioneel toen je de roze leiderstrui omgehangen kreeg?
“Zeker. Het was na een superzware etappe dat ik op het nippertje het roze pakte. Dat ik het voor elkaar kreeg was puur op mijn eigen wilskracht. Dus toen ik op dat podium stond, werd ik echt wel emotioneel.”

Tekst gaat verder onder de foto

Waar dacht je allemaal aan?
“Ik dacht: yes, het is eindelijk gelukt. Ik dacht ook wel even terug aan wat er allemaal aan vooraf was gegaan. Alle tegenslagen. En ik dacht aan Rebecca en de kleine. Als je mijn glimlach op podiumfoto’s ziet, is dat echt omdat ik aan hen denk.”

Je werd uiteindelijk derde.
“Klopt, en in principe kwam mijn droom uit. Maar ik had een dubbel gevoel. Als ploeg hadden we het super gedaan, de sfeer onder de renners was top. Zeker de eerste twee weken waren we als ploeg zó sterk en goed op elkaar ingespeeld. Ik heb daar echt van genoten. En dan behaalden we als team uiteindelijk een tweede en een derde plek, dat is ook top. Maar ik voelde ook frustratie toen ik op dat podium stond. Ik had in ieder geval niet het voldane gevoel dat alles eruit was gehaald wat erin zat.”

‘Ik dacht op het podium in het roze aan tegenslagen. En ik dacht aan Rebecca en de kleine. Als je mijn glimlach op podiumfoto’s ziet, is dat echt omdat ik aan hen denk’

Omschrijf de teleurstelling eens.
“Ik voelde teleurstelling omdat ik het gevoel had dat het anders had kunnen lopen, dat we op een andere manier wel de Giro hadden kunnen winnen. Inmid­dels heb ik het naast me neergelegd en snap ik dat de ploegleiding deze tactische beslissing nam. Maar op dat moment voelde ik me in de steek gelaten en daar­ om had ik het wel moeilijk toen ik op het podium stond.”

Speelde die emotie je ook parten tijdens het fietsen?
“Ja, want de frustratie gaat in je lijf zitten op het moment dat je bijvoorbeeld lang alleen rijdt en voelt dat alles uit je handen glipt. Zeker als je een paar keer een gesprekje hebt met de ploegleiding of vraagt of ze willen wachten.”

Ze hebben jouw ploeggenoot Jai Hindley niet op je laten wachten in de laatste twee bergetappes. Wat had toen volgens jou het ideale scenario geweest? “
Als Jai op me had gewacht toen ik nog drie minuten voorstond op iedereen, had ik op de dag dat ik het roze pakte een veel grotere voorsprong gehad. Je weet natuurlijk nooit hoe het zou zijn afgelopen, maar dat is het scenario dat door m’n hoofd bleef spoken.”

Tekst gaat verder onder de foto

Heb je het daar later nog met de ploegleiding over gehad?
“Even kort, maar niet tot in detail. Dat had niet zoveel zin meer, het was al gebeurd.”

Met wie kon je je frustraties delen op dat moment?
“Met Sam Oomen, met hem sliep ik op de kamer. We hebben vaak een beetje dezelfde ideeën over dingen en dat is fijn. Maar los van Sam was het met heel de rennersgroep fijn, hoor.”

Het is nu een paar maanden geleden, denk je er nog veel over na?
“Inmiddels overheerst het gevoel van trots. Maar vooral de eerste weken na de Giro heb ik er heel veel over nage­dacht. Mensen vragen er ook steeds naar natuurlijk. Ik heb er ook best wel lang over gedroomd; zeker twee weken elke nacht. Daaruit blijkt wel dat het behoor­lijk diep zit. Naarmate de tijd verstrijkt, raak je die emotie kwijt en kun je het ook van een andere kant bekijken.
Dan begrijp je de keuzes van de ploegleiding beter.

Natuurlijk zal er waarschijnlijk altijd wel een stemmetje in mij zijn dat zich afvraagt: wat als? Dat lijkt me menselijk. En verder gun ik het zo’n jonge gast als Jai Hindley heel erg. Als ik in zijn positie had gezeten, was ik ook niet blij geweest als ik mezelf had moeten opoffe­ren. Ik ben echt blij voor hem en ik neem hem niks kwalijk. Dus inmiddels kijk ik met een trots gevoel naar wat we als ploeg hebben bereikt. Podium rijden in een grote ronde was waar ik van droom­ de. Mijn carrière is daardoor deels al geslaagd.”

Aandacht

Heb je tijdens de Giro meegekregen wat je teweegbracht in Nederland?
“Best wel. Ik kreeg heel veel berichten. Het was fijn om te merken dat veel mensen het me gunden.”

Ik heb je ooit horen zeggen dat je gestopt was met kijken wat er over je werd geschreven.
“Klopt, maar ik kijk inmiddels wel weer wat er over me wordt gezegd, hoor. Ik kan dat nu veel beter loslaten. Het kan me eigenlijk niet meer schelen wat mensen van me vinden.”

Vroeger kroop het wel onder je huid?
“Ja. Zeker toen ik jong was en wat onzekerder. Destijds zat het veel meer in m’n kop wat mensen van me dachten en vonden.”

Ik ben er weleens getuige van geweest dat een Nederlandse journalist jou tijdens een perspresentatie ging vertellen waarom je zo vaak viel.
Lachend: “Pfff, ja. Het is altijd zo knap van mensen dat ze het altijd zo goed weten, hè? Zonder dat ze je kennen, dat ze weten wat je ervoor doet, of hoe iets is verlopen.”

Jij bleef heel rustig toen, hoe vaak krijg je dit soort ‘adviezen’?
“Heel vaak. Mensen mogen ook best kritisch op me zijn, hoor. En soms ben ik juist wel blij dat ze het zeggen, want dan kan ik daar tenminste op reageren en vertellen hoe ik het heb ervaren. Want anders krijg je dat er alleen maar wordt gezegd: ‘Die Wilco valt de hele tijd en dat is zijn eigen schuld.’ Ik vind het veel irritanter als er zomaar wat wordt geroe­pen zónder dat ze me ernaar vragen.”

Wat is het irritantste wat je gehoord hebt over het vallen?
“Dat er gezegd werd dat ik zo vaak viel, omdat ik niet kon sturen. Daar werd ik op een gegeven moment wel moe van. Ik had ook de pech dat ik vaak viel op het moment dat ik nét in beeld was. Dat maakte het nog erger.”

Hoe heb je geleerd je niks meer van het commentaar aan te trekken?
“Ik ben volwassen geworden, kreeg meer ervaring en wist dat ik het in de eerste plaats voor mezelf deed. Ik ben ook veranderd als persoon, net als binnen de ploeg trouwens. Voorheen, bij Lotto­ Jumbo, was ik veel introverter en sprak ik niet echt uit wat ik wilde of hoe ik me voelde. Dan haal je er automatisch ook niet uit wat je eruit wil halen. Zeker op dit hoge niveau moet je heel duidelijk zijn en je mannetje staan. Dat heb ik bij Sunweb geleerd.”

Stimuleerden ze dat?
“Ja, zeker in het begin. Dat was absoluut het goede van Sunweb, je kon daar echt jezelf zijn en je laten horen. Er zaten veel jonge renners en er waren geen ego’s. Verder heb ik veel van Tom Dumoulin geleerd, hoe hij zich heeft ontwikkeld en van het pad dat hij koos. Sunweb is abso­luut een goede ploeg om je te ontwikke­len, maar als je eenmaal je eigen mening en plan hebt, wordt het lastiger.”

Is dat ook de reden dat je naar Bora- Hansgrohe bent gegaan?
“Dat is zeker de reden. Er zijn nog wel onderhandelingen met Sunweb geweest, maar ik voelde dat het gewoon niet meer was zoals het was. Het is nadat Tom is vertrokken heel erg veranderd. Nog meer gestructureerd. Nog meer jongere ren­ners ook, waardoor de ploeg automatisch meer in een opleidingsploeg veranderde. En die fase ben ik voorbij. Ik wil nu scoren, heb nu een plan, wil een beetje mijn eigen keuzes kunnen maken. Daar ben ik ook topsporter voor geworden. Natuurlijk wil ik samenwerken en elkaar sterker maken, maar ik wil niet alleen maar opdrachten uitvoeren.”

Wat is het beste advies dat je ooit hebt gehad?
“Er komt niet direct één advies in me op. Maar in de Vuelta van 2017 had ik een slechte start, maakte wat fouten en mijn ploeggenoot Warren Barguil werd naar huis gestuurd, omdat hij niet de ploeg­ orders opvolgde door op mij te wach­ten. Het liep allemaal niet. Toen kwam teammanager Iwan Spekenbrink bij me op de hotelkamer en zei: ‘Het loopt nu misschien niet zoals je had verwacht, maar we hebben alle vertrouwen in je. Geniet er gewoon van, ga lekker koersen en dan zien we wel wat er gebeurt.’

Dat waren op dat moment waardevolle woor­den, zeker omdat die uit de mond van de baas van de ploeg kwamen. Hij had me ook kunnen wijzen op m’n fouten, tenslotte werd ik door Sunweb betaald om resultaten te halen. Maar door zijn benadering kwam er positiviteit in m’n lijf, en uiteindelijk belandde ik die Vuelta nog bijna op het podium.”

Waar is het grote litteken op je pols eigenlijk van?
“Dat is in een koers in China gebeurd. Ze vielen voor me en ik werd in mijn achterwiel gereden. Ik viel bij iemand in de spaken van een achterwiel. Dus dat vel was er door de spaken afgeschraapt. Wat je ziet is littekenweefsel. Ze hebben nog wel geprobeerd het mooi te maken.”

Is niet echt goed gelukt…
Lachend: “Nee, van wielrennen word je niet mooier. Die hoop heb ik opgegeven!”

Wat is je ergste blessure geweest?
“Dat ik mijn nek brak in 2019. Juul was amper twee maanden oud toen het gebeurde. Ik zat met een nekbrace om en kon Juul niet knuffelen. Aan de ene kant was het fijn dat ik bij haar kon zijn, maar ik zat op dat moment met m’n ei­gen kwelling, dus echt leuk was die tijd niet. Het was de zoveelste blessure, het kon bijna niet erger. In het begin was het emotioneel best wel zwaar. Dat ik dacht: ik ben nu echt even klaar met dat wiel­rennen. Maar goed, toen ik me wat beter voelde, verdween dat gevoel ook weer.”

Wat heb je geleerd over je lijf in de afgelopen jaren?
“Veel! Ik heb vooral geleerd dat waar je last van hebt, vaak niet hetgeen is waar het vandaan komt. Het lichaam is een soort puzzel. Ik ben echt een prof wat blessures betreft, weet nu precies wat ik moet doen als ik een pijntje heb.”

Wat hebben die blessures mentaal met je gedaan?
“Ik heb veel geleerd over mezelf, had er natuurlijk ook de tijd voor. Ik leerde door al die tegenslagen om niet m’n kop zo snel te laten hangen en nog meer te knokken. Soms dacht ik: ik heb al zoveel door­ staan, dan kan dit er ook nog wel bij.”

Rebecca

Ben je eigenlijk bijgelovig?
“Nee, niet echt. Ik draag wel altijd een kettinkje met een klavertje vier en de letter R van Rebecca eraan. Nu je erover begint, ik moet er nog de letter J van Juul bijdoen. Het gevoel dat ik ze bij me draag vind ik fijn, maar verder heb ik niks.”

Wat voor effect hebben tegenslagen op je relatie gehad?
“De moeilijke dingen maken de rela­tie wel sterker. Als ik zie wat Rebecca allemaal voor me over heeft… Juist op die lastige momenten wordt dat heel duidelijk. Het is sowieso niet zomaar iets om met een topsporter samen te leven. Ik ben veel weg en dan komt alle zorg van Juul op haar neer. En als ik thuis ben, ben ik vaak moe en kan ik aan veel dingen niet meedoen. Ik ben heel dank­ baar dat Rebecca achter me staat, zonder haar had ik het niet gekund.”

Waar kennen jullie elkaar van?
“Rebecca fietste vroeger ook en we ken­nen elkaar uit de jeugd, bij de beloften.”

Hoe ging dat dan?
“Ik zag haar en toen heb ik haar via Hyves een berichtje gestuurd. Rebecca hapte niet meteen toe, weet ik nog.”

Weigerde ze serieus jouw Hyves vriend-schapsverzoek?
Lachend: “Nee, zo erg was het niet. Ze accepteerde mijn vriendschapsverzoek gelukkig wel. Via Hyves maakten we ook een keer een afspraak en sinds 2010 was het echt verkering.”

Rebecca, hoe is dat voor jou geweest om af en toe een geblesseerde man thuis te hebben?
Rebecca: “Tja… Op die momenten was het gewoon zo en dan dealde ik daarmee. We blijven eigenlijk nergens heel lang in hangen. Het is vaak achteraf dat je beseft: wauw, dat is best heftig geweest. Maar ik ga niet bij Wilco aan tafel zitten en zeggen: jeetje, wat heftig dat je nu je nek hebt gebroken en hoe zie je nou de toekomst?”

Wilco: “Dat wil ik ook echt niet horen op dat moment.”

Rebecca: “Zo zijn we allebei niet.”

Wat vind jij het leukste aan Wilco?
Rebecca: “Zijn positiviteit. Hij is bijna altijd vrolijk. Zijn nuchterheid ook, hoe­ wel ik dat af en toe ook rete-­irritant vind. Maar over het algemeen is dat wel fijn.”

Wat is irritant aan zijn nuchterheid?
“Dat hij qua emoties heel vlak kan zijn. Als vrouw ben ik wat emotioneler en dat heeft hij gewoon niet. Hij kan zich er ook helemaal niks bij voorstellen als ik wel emotioneel ben. Maar goed, dat kan soms juist hartstikke fijn zijn, want dat kan je ook helpen ergens uit te komen.”

Wat vind jij Rebecca’s mooiste eigenschappen, Wilco?
“Dat ze zo lief is en haar zorgzaamheid. Ze heeft daarnaast ook wel weer een pit­tig karakter, ze kan heel direct zijn en daar houd ik ook van. Duidelijkheid.”

Fietsen jullie nog weleens samen?
“Ja, als het off season is. We hebben zo’n fietskarretje voor Juul en dat doe ik dan achter mijn fiets. Dan is het voor mij wel pittig en kan Rebecca me prima bijhou­den. Dat is best leuk.”

Vaderschap

Heeft het vaderschap je veranderd?
“Wel een beetje in simpele dingen. Ik ben wat liever thuis nu. Maar ook de verantwoordelijkheid voel ik meer, het
schiet nu vaker door m’n hoofd dat ik iemand thuis heb zitten. Een vrouw en een kind.”

Denk je aan hen tijdens het koersen?
“Eh, nee in de koers niet zozeer, maar wel op momenten dat er iets is voorgevallen. Ik relativeer sneller, van: tja, het is ook maar fietsen eigenlijk…”

Maar je wordt er niet voorzichtiger door?
“Nee. Ik ben sowieso rustiger geworden. Maar dat heeft meer met ervaring te maken dan met Juul. Als er een gevaar­lijke situatie in de koers is, ga ik niet meer alles in de waagschaal stellen om vooraan te zitten. Dat is het me niet waard.”

Was je vroeger roekelozer?
“Ja, misschien wel.”

Jij reed ook de Ronde van Polen afgelopen zomer, waar Fabio Jakobsen zo gruwelijk ten val kwam. Wat deed dat met jou?
“Het heeft me vooral nóg meer doen inzien dat sommige finishes totaal bizar zijn. Maar ook hoe link het soms in het peloton kan zijn, dat renners soms niet respectvol naar elkaar toe zijn. Te veel gestress. Bij de Ronde van Polen was dat zeker zo. Je merkte onder de renners dat iedereen veel te nerveus reed, omdat het de eerste wedstrijd na de coronastop was. Ik dacht: jongens, doe nou rustig, want hier valt het helemaal niet te winnen.”

Heb je er goede hoop op dat de UCI wakker wordt door wat er met Fabio is gebeurd?
“Ik ben bang van niet. De UCI kennende zijn ze misschien de komende tijd wat strikter, maar daarna ebt het weer weg. Ik denk dat een onafhankelijke partij daar werk van moet maken. Het zou zoveel schelen als er een paar mensen alle finales controleren. Ik heb geluiden gehoord dat Jumbo­Visma en Deceuninck­QuickStep in zo’n onafhan­kelijke partij willen investeren. Ik hoop dat alle ploegen zich daarbij aansluiten.”

Tot slot, wat heeft dat rare 2020 jou geleerd?
“Dat er toch altijd meer mogelijk is dan ik heb gedacht. Ik had eerlijk gezegd nooit meer verwacht dat ik zo dicht bij een eindzege van een grote ronde zou komen. Ik heb zoveel meegemaakt en zoveel pijn gehad. En ik ben ook wel bang geweest dat ik voor altijd ergens last van zou houden. Slijtage, of spieren die niet meer hetzelfde werken als vroeger. Ik heb zo vaak in rondes gereden dat ik ergens last van had. Ik kan je bijna niet uitleggen hoe blij ik ben dat ik afgelopen jaar blessurevrij kon fietsen en het uiter­ste uit mezelf kon halen. Zo sterk. En dat gevoel heb ik meegenomen naar 2021. Ik kijk er echt naar uit om bij mijn nieuwe ploeg nog meer uit mezelf te halen.”

Helden Magazine 55

Het verhaal van Wilco Kelderman komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal.

Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak en doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte.

Ook in de 55^ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd.

Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.