De beelden van de crash tijdens de Ronde van Polen gingen de hele wereld over. Fabio Jakobsen raakte op 5 augustus 2020 zwaargewond, voor zijn leven werd gevreesd. Iedereen viel over ‘dader’ Dylan Groenewegen heen. Hij werd geschorst, werd bedreigd en moest bewaakt worden. Voor het eerst doet Dylan uitgebreid zijn verhaal. “Ja, natuurlijk voel ik me schuldig.”

De finish van de eerste rit van de Ronde van Polen heeft de reputatie de snelste aankomst van het wielerjaar te zijn. Een sprint lichtjes bergaf, de snelheid hoger dan tachtig kilometer per uur. Iedere beweging, de kleinste afwijking kan in Katowice grote gevolgen hebben.

Woensdag 5 augustus 2020 is het voor velen de eerste wedstrijd na de coronabreak. Als doldrieste stieren razen de sprinters naar de finish.  Dylan Groenewegen heeft de lead als rechts achter hem Fabio Jakobsen op komt stomen. De twee Nederlandse sprinters behoren tot de absolute wereldtop, wat dit duel een extra dimensie geeft. Groenewegen beweegt naar rechts en wijkt te ver van zijn rechte lijn, waarna zijn fiets en die van Jakobsen een fractie van een seconde in elkaar haken.

De gevolgen van de massale valpartij die daarop volgt, zijn mede door de lokale omstandigheden desastreus. Enkele dagen wordt er voor het leven van Jakobsen gevreesd. Groenewegen verbrijzelt bij zijn val zijn sleutelbeen, maar moet vooral verder door het leven als ‘dader’. De horrorbeelden gaan de hele wereld over. “Een moordaanslag. Hij hoort in de cel thuis,” briest Deceuninck-Quick Step-teammanager Patrick Lefevere in de emotie na de val van zijn renner Jakobsen. Voor Groenewegen is Katowice eveneens het begin van een zwart hoofdstuk.

In shock

Het is kerstavond als we Dylan thuis opzoeken. Welgeteld 147 dagen na dato spreekt hij voor het eerst uitgebreid over De Val. Zijn zwangere vrouw Nine is de laatste weken al vijf keer opgenomen in het ziekenhuis met weeën en het ziet ernaar uit dat hun eerste kind veel te vroeg geboren zal worden. Daarom wil Groenewegen ons nu ontvangen, omdat hij na de geboorte van hun zoontje even niets anders aan zijn hoofd wil hebben. Een goed voorgevoel, want op 2 januari wordt Mayson, zes weken te vroeg, geboren.

Diezelfde dag heeft Fabio Jakobsen voor het eerst zijn verhaal gedaan in het Algemeen Dagblad. Hij spreekt de goede hoop uit dat hij weer kan terugkeren in het peloton. Dat is voor Dylan het belangrijkste nieuws uit het interview. Hij hoopt ooit weer tegen Jakobsen te kunnen sprinten om de zeges. Dat beiden kunnen terugkeren aan de wereldtop is hem het meeste waard van alles. Dat zijn opponent hem de valpartij ergens kwalijk neemt, kan hij wel begrijpen.

“Ik kan me voorstellen dat Fabio met vragen zit. Ik kan hem antwoorden dat het zeker niet mijn idee was om iemand te verwonden. Het is echt onbewust gebeurd. Hij is er vrij in om mij dit kwalijk te nemen. Ik zou hem graag mijn verhaal vertellen, zodat hij weet hoe ik het heb ervaren. Hij mag boos op me worden of me een klootzak noemen, dat doet er niet toe.

Ik denk dat het goed is dat we elkaar in de ogen kunnen kijken. Daar hoeft, wat mij betreft, de buitenwereld niet eens weet van te hebben. Dat is iets tussen Fabio en mij. Hij mag zelf aangeven of en wanneer hij daar open voor staat. Ik heb er alle respect voor dat hij heeft aangegeven dat het nog te vroeg is voor zo’n ontmoeting. Ik begrijp dat hij dit ongeval nooit zal vergeten, maar ik hoop dat hij het ooit een plek kan geven.” Hetzelfde geldt voor Dylan. Hij zal ook de last van de valpartij zijn hele carrière meedragen.

Terugkeren naar die dag in augustus is voor hem ook een loden last. “Een groot deel van de sprint herinner ik me niet meer. Wellicht dat ik dit onbewust heb weggeduwd uit mijn geheugen. We wisten dat dit een heel snelle aankomst was. Ik ging al vroeg aan omdat ik me realiseerde dat je met die snelheden al snel aan de finish was. De sprint zou vanaf de plek waar ik aanging zo’n vijftien seconden duren. Ik probeerde zo aerodynamisch mogelijk te sprinten, met mijn hoofd omlaag. Daardoor ben ik onbedoeld van mijn lijn afgeweken. Dat was zeker geen bewuste actie.”

Voel je dan niemand aankomen achter je rug?
“Het gaat zo snel dat je dat niet voelt. Op het moment dat we elkaar aanraakten, was het al te laat. We verloren daardoor allebei ons evenwicht. Het ging in een split second. Toen was de ravage al een feit. Ik sloeg zelf ook met een snelheid van ruim tachtig kilometer per uur tegen de grond. Door de klap en de impact van de val raakte ik in shock en ben ik kwijt wat er allemaal exact is gebeurd.”

Er gaat een verhaal rond dat zijn rem onder jouw zadel kwam.
“Ik heb de beelden later heel vaak bekeken. Fabio is nooit helemaal naast mij geweest. Op het moment dat we elkaar raakten, was hij bij mij op heuphoogte. Het kan zijn dat hij bleef haken onder mijn zadel of mijn stuur, of dat hij mijn arm of elleboog raakte. Ik kan het niet precies zeggen. Vervolgens zie je dat ik mijn evenwicht verlies en iets naar rechts ga hangen. Dat is het moment dat Fabio ook valt en zijn fiets nog even aan mijn fiets blijft hangen.”

Kon je de beelden goed terugkijken?
“In het begin durfde ik er helemaal niet naar te kijken. Later ontkwam ik er niet aan. Ook omdat ik naar de internationale wielerunie UCI moest om bij die beelden uitleg te geven. Dus ik moest wel.”

Het zijn horrorbeelden…
“Ja… Je kunt er nog zo vaak naar kijken, het blijft iedere keer heel schokkend om te zien. Vooral door de snelheid van meer dan tachtig kilometer per uur is de impact van de val enorm groot. De chaos die je nadien aantreft, is verschrikkelijk.”

Het incident gebeurde in een rit in de Ronde van Polen. Niet echt een wedstrijd waar de belangen groot zijn. Waarom namen jullie daar zoveel risico’s?
“In de finale wil je honderd procent gefocust zijn en zo snel mogelijk naar die finish spurten. Daar hebben we de hele coronaperiode keihard voor getraind. Eindelijk was er weer een wedstrijd. En dan kregen we ook nog meteen een sprintkans. Met het team namen we de finale door en gaf ik precies aan hoe ik het wilde doen.

Op het moment dat je de sprint aanzet, heb je maar één doel: zo snel mogelijk naar de finish gaan. Er speelden die dag zoveel factoren. Na de lockdown stonden alle sprinters op scherp. De aankomst was supersnel. Met die snelheid – Fabio gaf later aan 84 kilometer per uur – is iedere afwijkende beweging die je maakt fout. Ik kende die finish nog niet, maar had een dag eerder wel wat oude video’s bekeken zodat ik een beeld had.

Tijdens de plaatselijke rondjes hadden we de finishstraat al drie keer gereden, toen was er al enorm veel hectiek met diverse valpartijen. Door mijn hoofd spookte al: gaat dit wel goed komen? Mijn lead out Christoph Pfingsten viel al in de aanloop omdat het zo’n chaos was. Je merkte dat het voor iedereen weer de eerste koers was. Alles was weer een beetje vreemd na zo’n tijd zonder koersen.”

Zombie

Dan lig je daar op de grond en dan?
“Je weet meteen dat bij een valpartij met die snelheid de verwondingen niet tot een paar schaafwonden beperkt blijven. Normaal kun je na een val vrij snel opstaan. Christoph Pfingsten was al snel bij mij, zei meteen dat ik moest blijven zitten. Ik kan me nog herinneren dat de dopingchaperon naar me toe kwam om me op te halen voor de controle. Ik reageerde dat dat niet ging lukken. Vervolgens ontdekte ik dat er een paar botten uit mijn schouder staken. Later bleek dat mijn sleutelbeen op drie of vier plaatsen was gebroken. De chirurg zei na de operatie dat het zelfs was verbrijzeld.”

Heb je dan zittend op de grond voorbij de finish nog oog voor wat er allemaal om je heen gebeurt?
“Natuurlijk besefte ik dat er een enorme valpartij was geweest en dat het niet goed was. Ik zag overal om me heen ambulances, hoorde diverse sirenes en ook uit de haast waarmee iedereen rondliep, maakte ik de ernst van de situatie op. Vrij snel werd ik van de weg gedragen om daar ruimte voor de hulpdiensten te maken.

Bij het podium werd ik op een stoeltje gezet. Daar heb ik een klein half uur gezeten voordat ik naar het ziekenhuis werd vervoerd. Ik weet niet meer in welke wereld ik toen leefde. Achteraf heb ik gehoord dat ik daar mijn vriendin Nine en teamcoach Merijn Zeeman al aan de telefoon heb gehad. Maar ik was in shock. Ik kan me dat niet meer helder herinneren.”

Wanneer besefte je dat Fabio in levensgevaar was?
“Dat ging vrij snel. Omdat Fabio en ik hetzelfde management hebben, kreeg ik via hen al spoedig berichten over de situatie van Fabio. Ik hoorde dat hij in levensgevaar was en in coma werd gehouden. Dat was een enorme klap. Dat verklaart ook waarom ik in shock was en dat ik die minuten in een verre hoek heb weggestopt.”

Stond je toen nog stil bij je eigen verbrijzelde sleutelbeen?
“Nee, daar waren mijn gedachten nauwelijks nog bij. Ik wist al snel dat ze me in Nederland wilden opereren. Midden in de nacht ben ik met een lijnvlucht naar Amsterdam gevlogen. De ploeg stuurde iemand met me mee, omdat ze me niet alleen wilden laten. Nine heeft me opgehaald op Schiphol. Zij schrok hoe ze me daar aantrof. Ik zei geen woord en staarde als een zombie voor me uit. Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gereden waar ik meteen geopereerd werd.”

Wanneer was het voor jou duidelijk dat jij als de ‘dader’ van deze valpartij werd aangewezen?
“Pas na de operatie. Dat was het eerste moment dat ik weer een beetje tot rust kwam. Toen de narcose uit mijn lijf en ik van de pijnstillers af was, zag ik die sprint voor het eerst op televisie voorbijkomen. Toen pas zag ik dat ik van mijn lijn afweek. Dat gevoel had ik in de sprint helemaal niet. Het werd me op dat moment pas duidelijk dat ik een groot aandeel had in wat er was gebeurd.”

Hoe reageerde jouw ploeg Jumbo-Visma?
“Algemeen directeur Richard Plugge en sportief directeur Merijn Zeeman wilden direct naar het ziekenhuis komen toen ik de dag na de val was geopereerd. Door de coronaregels mocht alleen Nine naar binnen. Uiteindelijk heb ik even via Facetime contact met hen gehad, terwijl ze voor het ziekenhuis stonden. De volgende dag zijn ze me thuis komen opzoeken.

Er werd meteen een psycholoog ingeschakeld die me bijstond om deze traumatische gebeurtenis een plek te geven. De ploeg heeft me nooit laten vallen. Vanaf de eerste dag kreeg ik heel veel warme reacties van de renners en de staf van de ploeg. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze er voor me waren. Dat deed me enorm goed.”

Tekst gaat verder onder de foto

Besefte je meteen dat je openlijk werd veroordeeld door een groot deel van het peloton en het publiek?
“Op het moment dat ik na de operatie weer enigszins bij mijn positieven was, heb ik mijn telefoon aangezet. Ik heb Twitter geopend om te scrollen. Vooral om te kijken of er nieuws over Fabio was. Toen zag ik ook andere berichten… Dat waren zeker niet de leukste boodschappen. Mijn familie, Nine en ik hebben heel veel negatieve berichten ontvangen. Dat was ontzettend naar. Dat berichten aan mij gerelateerd waren, kon ik begrijpen. Maar dat mijn vriendin en ouders erbij werden betrokken was heel vervelend. Zeker toen ze de zwangerschap van Nine erbij gingen halen. Maar ook dat weet je. Mensen mogen schrijven en roepen wat ze willen.”

Hoe raakte dat je?
“De eerste dagen was ik daar nauwelijks mee bezig. Ik liet alles van me afglijden. Mijn gedachten waren vooral bij Fabio. Zijn situatie hield me continu bezig. De eerste dagen werd hij in coma gehouden. De berichten bleven onheilspellend. Ik vroeg me af hoe hij eruit ging komen.

Het was voor mij een emotioneel moment toen ik na een week een foto zag dat hij met het vliegtuig naar Nederland werd vervoerd. Dat gaf hoop dat hij vooruitgang in zijn herstel kon maken. Het toonde aan dat hij alweer een beetje kon lopen. Natuurlijk was het nog steeds de vraag hoe het daadwerkelijk met hem ging. Zou het allemaal goed komen? Maar die foto gaf wel hoop. En het was fijn dat hij terug kon naar Nederland en dichter bij zijn familie was.”

‘De berichten aan mij kon ik begrijpen. Maar dat mijn vriendin en ouders erbij werden betrokken was heel vervelend. Zeker toen ze de zwangerschap van Nine erbij gingen halen’

Had je net na de crash geen behoefte om Fabio te contacten?
“Het liefste was ik meteen naar hem toe gegaan. Maar je gaat ook afwegen wat jij zou willen als je in zijn situatie zou zitten. Had ik er open voor gestaan als hij mij een bericht zou sturen of mij zou willen bezoeken? Moet ik nu iets laten weten of moet ik dat juist niet doen? De twijfel was heel groot.

Ik heb na een dag of drie gewoon mijn hart gevolgd en zijn vader een bericht gestuurd. Ik heb bewust gekozen om het niet rechtstreeks naar Fabio te sturen. Hij accepteerde dat bericht en reageerde er zelfs op. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Ik vond dat heel fijn.”

Heb je inmiddels contact met Fabio gehad?
“Ik heb hem twee keer een bericht gestuurd. Nadat hij een bericht op Twitter had gezet, vond ik het tijd worden om hem te contacten. Ik wilde laten weten dat ik aan hem dacht en het beste voor hem hoopte. Of hij erop reageerde of hij het zou deleten, dat was aan Fabio.

Uiteindelijk bedankte hij me voor het bericht. Hij waardeerde het dat ik contact zocht en gaf aan dat hij druk bezig was met zijn herstel. Ik hoop dat we elkaar in de toekomst weer in de ogen kunnen kijken en een hand kunnen geven. Dat is momenteel mijn grootste wens.”

Heb jij je schuldig gevoeld vanwege je actie?
“Ja, natuurlijk. Het voelt niet goed dat ik van mijn lijn ben afgeweken. Ik vraag me ook af hoe dat kan. Dat neem ik mezelf zeker kwalijk. Je probeert te reconstrueren wat je in de volle sprint hebt gedacht. Het is onbewust gebeurd en daar voel ik me heel naar over. Waarom? Dat is de vraag die ik mezelf continu blijf stellen. Ook ik ga dit mijn hele leven niet meer vergeten. Ik zal altijd denken: kon ik dit nog maar eens overdoen.”

Patrick Lefevere had het over een moordaanslag en vond dat je in een cel hoorde.
“Ik vind het moeilijk om daarop te reageren. Iedereen heeft op dat moment zijn emoties. Het moet verschrikkelijk zijn wanneer je hoort dat een van de renners van je ploeg in coma ligt. Dat is heftig nieuws en roept heftige reacties op. De een zegt dan wat meer, terwijl de ander juist heel stil is. Iedereen moet zijn emotie op z’n eigen manier verwerken.

Ik heb later begrepen dat Patrick Lefevere van zijn ploegarts die ter plekke was, heeft gehoord dat Fabio de volgende ochtend waarschijnlijk niet zou halen. Het is verschrikkelijk wanneer je zo’n boodschap krijgt. Dat is een enorme klap. Het is te begrijpen dat iemand dan emotioneel reageert. Dat moet ik accepteren.”

Maar om het een moordaanslag te noemen, is ook vrij heftig. “Dat is natuurlijk geen leuk bericht. Ik ben ook geen machine of een robot die dit helemaal van zich af kan schuiven. Op dat moment moet je zo’n uitspraak proberen te relativeren. Het was een rollercoaster van emoties zowel bij de ploeg van Fabio als mijn ploeg.”

Bedreigingen

Je gaf net al aan dat je veel negatieve berichten hebt ontvangen op social media. Hoe ver zijn die berichten gegaan?
“Dat is helaas de wereld anno 2020. Mensen kunnen online schrijven wat ze willen. Als je iets fout doet, wordt dat op social media genadeloos afgestraft. Dat maakte die periode niet makkelijker. Zeker toen er ook nog bedreigingen richting mij, mijn vriendin, mijn familie en Richard Plugge werden geuit.”

Hoe concreet waren die bedreigingen?
“Er waren zulke concrete en ernstige bedreigingen dat we een paar dagen na de valpartij de politie hebben ingeschakeld. De daaropvolgende dagen en weken heeft de politie voor onze deur gesurveilleerd. We konden niet meer spontaan de deur uit. Als ik even naar buiten wilde, stond er een agent aan mijn zijde zodat er niks kon gebeuren.”

Hoe bereikten die bedreigingen je?
“We kregen handgeschreven brieven met de post, waarbij zelfs een strop was toegevoegd waar we ons kindje later aan konden ophangen… Als je die boodschap leest en dat stuk touw ziet, schrik je enorm. Dat gaf bij mij de doorslag dat het zo niet verder kon. Ik ben naar de politie gegaan en heb aangifte gedaan.

De politie kwam na het zien van die brieven onmiddellijk in actie. Dat geeft de ernst van die bedreigingen wel weer. Natuurlijk raakt dat je. Hoe kan dit? In welke zieke wereld leven we? De meest gekke dingen spookten door m’n hoofd. ’s Ochtends uit bed komen was in die periode een hele opgave.”

Hoe gingen Nine en je familie daarmee om?
“Voor Nine was het verschrikkelijk. Zij ontving ook allerlei boodschappen. Kijk, een bericht waarin iemand haar schrijft dat ze beter bij die stakker kan weggaan, is nog te accepteren. Maar wanneer mensen je een miskraam toewensen, gaat het echt te ver. Nine heeft hier niet om gevraagd en staat buiten die valpartij. Ook in de fietsenwinkel van mijn vader in Amsterdam kwamen verwensingen en bedreigingen binnen.”

Welke bedreigingen kregen je ouders dan?
“Mijn vader kreeg bijvoorbeeld een brief waarin stond dat hij van de weg zou worden gereden, zodra hij weer met de scooter met mij zou gaan trainen… Door dat soort boodschappen ga je in het begin angstig naar buiten. En dan zijn wij nog een familie die alles redelijk kan relativeren. Deze woorden gaan niet in je koude kleren zitten.”

Hoe groot was de angst?
“In het begin zat ik echt wel met de schrik in m’n lijf. We hebben een alarm op ons huis en precies in die periode viel dat uit. Ik haalde me de gekste dingen in m’n hoofd. We hebben ook een paar keer vals alarm gehad, dan schrik je je rot. Terwijl ik gewoon was vergeten om het alarm ’s ochtends uit te zetten. Ik herinner me ook een avond dat we bij mijn ouders gingen eten.

Onderweg reed er een auto achter ons. Die begon te seinen en schuin achter ons te rijden. Uiteindelijk haalde hij ons in op een weg waar dat eigenlijk niet kon. De paniek sloeg toe. Even later sloeg die auto rechtsaf en bleek er niets aan de hand. Ik begon me dingen in te beelden die er helemaal niet waren.”

‘Nadat Fabio een bericht op Twitter had gezet, vond ik het tijd worden om hem te contacten. Uiteindelijk bedankte hij me voor het bericht’

Hoelang hebben die bedreigingen geduurd?
“Eigenlijk is het pas richting het einde van het jaar echt rustig geworden. De politie heeft zeker een maand rond mijn huis gesurveilleerd. Vaak stonden ze om de hoek te observeren. Het is gelukkig niet nodig geweest om in te grijpen. Er kwamen in die weken overigens ook positieve berichten binnen. Mensen die ik totaal niet kende, staken me een hart onder de riem. Ik denk dat ik thuis een kleine vijfhonderd opbeurende brieven heb gekregen. Natuurlijk was dat belangrijk.”

Ontving je ook reacties uit het peloton?
“Van veel collega’s en ex-renners kreeg ik steunbetuigingen. Ze begrepen dat dit ook voor mij een heel vervelende situatie was, dat ik dit nooit expres zou hebben gedaan en dit ook nooit gewild zou hebben.”

Hebben ook renners uit de ploeg van Fabio gereageerd?
“Zeker! Zij gaven aan dat ze het rot vonden en dat ze begrepen dat het niet mijn bedoeling was geweest om dit te veroorzaken.”

Zwangerschap

Wat hield jullie op de been sinds 5 augustus?
“We klampten ons vooral vast aan de zwangerschap van Nine. We willen straks goede ouders zijn die positief in het leven staan. De eerste echo werd in die periode gemaakt. Dat was echt het fijnste wat we in die weken meemaakten. Dan denk je even alleen maar aan de zwangerschap en de baby. Dat was echt een opsteker. Voor de rest zaten we aan huis gekluisterd. We hebben ons een tijdlang afgesloten van de rest van de wereld.”

Moest je afstand nemen van de wielersport?
“Zeker de eerste weken heb ik het wielrennen niet meer gevolgd. Ik wilde er niks meer mee te maken hebben. Mijn fiets hing in de garage, maar zelfs die wilde ik niet meer zien. Zelfs als Nine me vroeg om een emmer uit de garage te halen, dan kon ik het niet opbrengen om daarnaartoe te gaan. Ik wilde de fiets echt niet zien en ook het wielrennen op de televisie heb ik een tijd gemeden. Hoe goed de ploeg het ook deed, ik kreeg het niet opgebracht om te kijken.”

Tekst gaat verder onder de foto

Heb je overwogen te stoppen?
“Dat is heel snel gezegd. Natuurlijk heb ik in het begin geroepen dat ik niet meer ging fietsen en dat de sport me gestolen kon worden. Dat ik dacht: ik kap er lekker mee. Ik ben ooit met wielrennen begonnen omdat ik het geweldig vond. Mijn moeder stuurde me in die periode een oude foto waarop ik als zesjarig jongetje stond met die kleine, rode racefiets die mijn opa speciaal voor mij had gemaakt. Dan denk je terug aan het plezier dat je op de fiets hebt gekend en hoe graag je het eigenlijk nog doet en hoe je van dat spelletje houdt. Ik heb de knop toen ook weer omgezet.”

Wanneer heb je de garagedeur weer geopend?
“Zo’n zeven weken later. Ik zag de fiets hangen en dat deed toen echt nog wel pijn. In eerste instantie heb ik de deur weer dichtgedaan. Een week later heb ik het nog eens geprobeerd. Ik was al helemaal omgekleed, maar kreeg het nog niet opgebracht om te gaan fietsen. Vervolgens ben ik een rondje op mijn stadsfiets gaan rijden.

Ik werd na een paar kilometer ingehaald door een oudere man op een racefiets. Dat kon ik niet accepteren, waardoor ik er alles aan deed om hem eraf te rijden. Toen kwam toch mijn winnaarsmentaliteit om de hoek kijken. Na dat ritje verlangde ik weer naar de racefiets. Ik ben door mijn fotoalbums gaan bladeren en heb oude beelden teruggekeken. Ik zag weer wat me zo aansprak in de wielersport: de vrijheid op de fiets.”

Hoe was het om weer op je racefiets te zitten?
“Best pittig, maar dat kwam vooral omdat die bedreigingen nog door mijn hoofd spookten. Bij alles wat ik hoorde, bij iedere klap, schrok ik me rot. Ik vond het moeilijk om de eerste keer als ‘wielrenner’ weer door het hek van mijn huis de straat op te gaan. Ik had neutrale wielerkleding aangetrokken en een grote pet en zonnebril opgezet, zodat niemand me zou herkennen.

Na zo’n twintig minuten toeterde er een auto achter me. Mijn hartslag schoot omhoog. Ik moest even in het gras gaan zitten om weer tot rust te komen. Daarna ben ik rustig naar huis gefietst. Ik besefte toen dat ik het fietsen misschien wel nodig had om mijn hoofd weer leeg te maken.”

Dat geeft ook aan hoe diep die bedreigingen bij je zaten.
“En niet alleen bij mij. Zeker ook bij Nine. In het begin heeft ze mij daar nooit mee willen lastigvallen, omdat ik er toen helemaal doorheen zat. Zij heeft dat allemaal opgekropt en later kwam dat er ook uit. Het was duidelijk dat zij het ook even kwijt moest.”

Hoeveel vreugde heeft dat van de zwangerschap weggehaald?
“We hadden het daar laatst nog over. Die periode na Polen hebben we allebei uit ons geheugen proberen te wissen. Nine gaf aan dat hierdoor ook die maanden van de zwangerschap voorbij zijn gevlogen. Laat ik vooropstellen: 2020 is niet een jaar wat ik helemaal wil vergeten. Er zijn ook mooie dingen gebeurd. Nine mocht zwanger worden, genoeg mensen mogen dat niet ervaren. En ik heb haar ten huwelijk gevraagd, wat ook heel bijzonder was.”

Nine kreeg ernstige zwangerschapscomplicaties. Die lijken onlosmakelijk verbonden te zijn met de spanning waarin jullie na Polen hebben geleefd.
“De problemen begonnen eigenlijk al na negentien weken in haar zwangerschap. Zo’n kleine vier weken na Polen moest ik naar het ziekenhuis om de hechtingen uit mijn schouder te laten halen. Op dat moment kreeg zij enorme pijn in haar buik. Toen stortte onze wereld wel even in. Dan vrees je toch het ergste voor de baby.

Met spoed zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Alles wat er gezegd en geschreven is, vergeet je dan. Dan besef je wat het allerbelangrijkste in het leven is. Onze toekomst, dat is het kindje. Iets anders telde niet. Gelukkig verdween in het ziekenhuis die pijn, maar de schrik zat er goed in. Tien weken later begon het opnieuw en kreeg Nine vervolgens al weeën. Dat was natuurlijk veel te vroeg.”

Wijten jullie die complicaties aan de spanningen door de val in Polen?
“Ik kan daar moeilijk over oordelen. Natuurlijk hebben we het daar met de artsen en verloskundigen over gehad. Stress is nooit goed. Aan de andere kant zijn er in de familie van Nine al verschillende kinderen eerder dan 37 weken geboren. Al zeggen ze dat het niet genetisch bepaald is.”

‘Er zijn ook mooie dingen gebeurd in 2020. Nine mocht zwanger worden. En ik heb haar ten huwelijk gevraagd, wat ook heel bijzonder was’

Je hebt Nine eind december in het ziekenhuis ten huwelijk gevraagd, toch?
“Ja. Eigenlijk had ik dat vorig jaar al tijdens onze romantische vakantie op Curaçao willen doen. Maar ik had toen nog geen ring. Dat hield me tegen. Ik had me toen voorgenomen om haar afgelopen zomer te vragen, maar dat liep allemaal een beetje anders. Ik besloot vervolgens om Nine op haar verjaardag ten huwelijk te vragen. Maar in de nacht dat ze jarig werd, moesten we opnieuw met spoed naar het ziekenhuis omdat ze weeën en ontsluiting kreeg. Natuurlijk twijfelde ik of het wel het moment was om haar te vragen. Uiteindelijk heb ik haar een dag later toch in het ziekenhuis gevraagd. Het personeel had dat nog nooit meegemaakt.”

Straf

In november werd duidelijk dat de UCI je voor negen maanden heeft geschorst. Tot 7 mei 2021 mag je geen wedstrijden rijden. Een ongekend zware straf in de wielersport. Waarom heb je die geaccepteerd?
“Ik ontving al vrij snel na de Ronde van Polen het bericht dat er een sanctie zou komen. In eerste instantie was de eis een schorsing van één jaar. Er zijn vervolgens heel veel gesprekken geweest. Ik heb uiteindelijk het voorstel van negen maanden geaccepteerd om duidelijkheid te krijgen en zelf weer verder te kunnen. Natuurlijk, negen maanden is ontzettend lang. Of dat de juiste straf is, dat weet niemand.”

Hoe kijk je naar je rentree?
“Ik zie het wel. Ik begin het plezier in het fietsen weer terug te vinden. Aan het begin van de winter stond mijn vader ineens met de scooter voor de deur. Vier uur lang heb ik met een big smile achter de scooter gereden. Mijn vader vond het ook weer prachtig. Zo kreeg ik de lol weer terug. Ik besefte toen ook dat ik het enorm miste om met de jongens op pad te kunnen en de adrenaline van de finales te voelen. Ik kijk ernaar uit om komende zomer weer mijn rugnummer op te spelden. Dat is iets waar de ploeg en ik nu al mee bezig zijn.”

Philippe Gilbert zei onlangs dat het even zal duren voordat de renners in het peloton je zullen accepteren. Ben je niet bang voor de reacties van bepaalde renners?
“Ik hoop dat ik straks mijn plek in het peloton weer terugkrijg en dat ik weer plezier aan het koersen kan beleven. Misschien zullen er een paar jongens negatief reageren. Ik weet uit de berichten die ik heb ontvangen dat er ook veel renners zijn die weten dat dit onbewust is gebeurd.

Ook sprinters die bij de valpartij waren betrokken, hebben aangegeven dat ik dit zeker niet met opzet heb gedaan. De Spanjaard Eduard Prades (gebroken nekwervel, red.) zei dit al tegen mij in het ziekenhuis. De Fransman Marc Sarreau (breukjes in de schouder, red) heeft zich uitgesproken over mijn schorsing en aangegeven dat hij met mij meeleeft. Dat waren fijne berichten. Er waren die dag meer slachtoffers bij wie ik ook stil wil staan.”

Jouw gevleugelde uitspraak was altijd podium of jodium…
“Die uitspraak ga ik niet meer gebruiken. Het was een leuk rijmpje dat lekker klonk. Het was natuurlijk nooit mijn idee om zover te gaan dat je op je plaat gaat. Het werd een beetje als motto gebruikt dat we er vol voor gingen. Maar niet ten koste van alles, dat zeker niet. Aan sprinten zitten altijd risico’s. Natuurlijk wil je zo veilig mogelijk sprinten en recht-toe-recht- aan naar de finish. Maar het gebeurt op het scherpst van de snede en helaas zijn er geregeld valpartijen. Gelukkig vallen de gevolgen 99 van de honderd keer mee. Nu hebben we één keer gezien dat het ook echt mis kan gaan. Dat willen we allemaal nooit meer meemaken.”

Helden Magazine 55

Het verhaal van Dylan Groenewegen komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal.

Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro.

Ook in de 55^ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd.

Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’.

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.