Zeventien Nederlanders droegen in de Tour ooit het tricot waar elke renner van droomt: de gele trui. Van hen zijn er nog dertien in leven en poseerden er twaalf voor onze fotografen. Vandaag: Gerben Karstens.
“Ik heb lang moeten wachten op die felbegeerde gele trui. Het is me pas gelukt in 1974, toen ik al 32 jaar was, en zelfs dat jaar ging het bijna mis. Ik eindigde in Caen als tweede, achter Patrick Sercu, en daardoor had ik de kans om de volgende dag de gele trui te bemachtigen. Toen we terugkwamen in het hotel was ik vergeten om eerst naar de dopingcontrole te gaan. Ik ging er even later heen met de ploegleider, maar toen was ik te laat. De jury wilde mij terugzetten naar de laatste plaats, maar gelukkig waren er verschillende mensen, onder wie Luis Ocaña, die de jury hebben overtuigd om de straf in te trekken.
'Na afloop van die etappe stond ik met de gele trui om mijn schouders. Geweldig!'
Daardoor begon ik de dag erna gewoon als de nummer twee aan de etappe tussen Caen en Dieppe en na afloop van die etappe stond ik met de gele trui om mijn schouders. Geweldig! De dag erna raakte ik het geel kwijt aan Sercu, maar later die dag pakte ik hem weer terug in de ploegentijdrit. Ik had er bijna nog een derde dag achteraan geplakt, maar doordat ik lek reed kon Eddy Merckx demarreren en ging hij er vandoor met de gele trui.
'Die gele trui blijft fantastisch, maar alle overwinningen die ik geboekt heb in mijn carrière zijn toch het hoogtepunt'
Ooit een keer de gele trui pakken, dat was mijn streven. Ik zorgde er altijd voor dat ik tijdens de proloog goed was, dan had ik de mogleijkheid om in een van die andere etappes het geel te pakken. Die gele trui blijft fantastisch, maar alle overwinningen die ik geboekt heb in mijn carrière zijn toch het hoogtepunt.”