Rafael van der Vaart en Estavana Polman leerden elkaar in 2016 kennen. Frits Barend speelde daarbij de rol van bemiddelaar. Voor het tienjarige bestaan van Helden reisde Frits af naar Esbjerg voor een bezoek aan de handbalster, de ex-voetballer en hun bijna tweejarige dochtertje Jesslynn. Rafael van der Vaart zit op Tweede Paasdag in de sporthal van het Deense Esbjerg met zijn bijna tweejarige dochter Jesslynn op schoot te kijken naar een handbaltopper. Zoals regelmatig dit seizoen is Estavana Polman de uitblinker. Als we na de wedstrijd vragen wanneer Rafael zijn laatste goede wedstrijd heeft gespeeld, antwoordt zijn vriendin Estavana gevat: “Gisteravond!” Eenmaal thuis gaat Rafael meteen facetimen met Damian, zijn zoon uit zijn eerdere huwelijk. “Pikkie, Es heeft weer gewonnen en weet je wat ze zei? Waarom ga jij overmorgen niet naar Hamburg als Damian moet voetballen!” Damian: “Echt waar? Geweldig. Es, ik houd van jullie.” Later die avond belt Damian nog twee keer. “Papa, ik vind het zo fijn dat je overmorgen komt kijken. Ik hou van je. Kus, kus, kus.” Rafael zegt nadat hij heeft opgehangen: “Ik snap hem. Als zoon vind je het extra leuk als je vader komt kijken. Mijn carrière was ook de droom van mijn vader, zonder dat hij me ooit heeft gepusht. Hij zag mijn talent. En dat herhaalt zich nu een beetje met Damian en mij. Ik vind hem echt een talent, al zegt mijn vader dat ik op mijn twaalfde, dertiende iets verder was. Damian moet vooral genieten, zoals ik geniet als ik naar hem kijk. En Es geniet mee.” Packagedeal De volgende ochtend, als Estavana traint, loopt Rafael twee uur lang onopgemerkt door Esbjerg achter de kinderwagen. “Dat vindt die kleine lekker en ik ook. Beweeg ik tenminste nog een beetje. Nadat ik in november vorig jaar ben gestopt, heb ik bijna geen bal meer aangeraakt, sterker: ik heb het voetballen geen seconde gemist.” Estavana zegt als iedereen weer thuis is: “Rafael is een geweldige vader, hij is altijd vrolijk. Tegelijk is het heel irritant als iemand altijd vrolijk is. Niets is hem te veel. Uurtje speeltuin met Jes? Geen probleem. Twee uurtjes wandelen? Hij is al weg. Naar het zwembad? ‘Dat doe ik wel,’ zegt hij. We hebben samen voor die kleine gekozen en dat merk ik ook. Hij onttrekt zich nooit aan zijn verantwoordelijkheden. En natuurlijk is het niet altijd makkelijk, als ik een Europa Cup-wedstrijd speel en hij in Nederland moet zijn voor de NOS. Als hij twee weken weg is voor zijn nieuwe werk als analist, dan zijn er thuis twee en in Hamburg één die hem opeisen zodra hij terug is. Dat moeten we goed organiseren.” Rafael: “Estavana was meteen geweldig met Damian. Sinds de geboorte van Jes begrijpt ze mij nog beter als ik over Damian praat. Ik vind me trouwens helemaal geen bijzondere vader en vind dat jullie het normale tot abnormaal verheffen. Ik ben een normale vader.” Heb jij je ook afgevraagd of je van je tweede kind net zoveel gaat houden als van je eerste? Rafael: “Heel even, ja. Ik was wel blij dat we een meisje kregen en ben trots dat ze de naam Van der Vaart draagt. Het blijft fascinerend hoe je van je kinderen kunt houden.” Estavana: “Ik had daar nooit bij stilgestaan tot Raf een keer tegen me zei dat hij het best wel spannend vond hoe hij op zijn tweede kind zou reageren. Raf zegt de hele dag tegen Jesslynn en Damian en ook tegen mij: ‘Ik hou van je.’ Thuis zeiden zijn vader en moeder dat ook de hele dag, bij ons thuis nooit. Ik hou echt heel veel van Raf, maar ik zeg het niet. Maar tegen Jesslynn zeg ik het nu ook. Ha, en zelfs tegen Raf zeg ik af en toe dat ik van hem hou!” Estavana en Rafael kregen in 2016 een relatie. Nadat Rafael een door Helden gemaakte mini-documentaire van Estavana had gezien, vroeg hij om haar nummer. Drie jaar later hebben ze een dochter van bijna twee en is Estavana ook stiefmoeder. Estavana: “Toen ik voor Rafael koos, wist ik dat ik er een zoon bijkreeg. Ha, het was als het ware een packagedeal. Ik was destijds 23 en heb daar nooit enig probleem in gezien, het is allemaal heel natuurlijk verlopen. Ik ben ook heel nuchter, ik ben de vriendin van de vader van Damian en niet zijn moeder. Hij heeft maar één moeder en dat begrijp ik.” Rafael: “Ik merkte dat het meteen klikte tussen Damian en Es. Als Damian bij ons is, hoopt hij altijd dat Es thuis speelt, zodat we naar de wedstrijd kunnen. Hij is haar fanatiekste supporter. Ik herinner me nog een wedstrijd tegen Kopenhagen. Esbjerg stond ruim voor, maar Kopenhagen kwam helemaal terug. Had hij tranen in zijn ogen, vond hij zo erg. Scoorde Es vlak voor tijd de winnende. Ik zweer je, voor mij heeft hij nog nooit zo hoog gesprongen!” Estavana: “Hij weet dat hij bij ons altijd welkom is en dat ik hem nooit anders zal behandelen dan Jesslynn. Ik ben dankzij Damian ook een echte knuffelaar geworden. Hij sliep eerst tussen ons in, maar omdat Raf snurkt, slaapt hij nu alleen bij mij. Heerlijk is dat, dat vinden we beiden zo gezellig. Hij wordt alleen zo groot. Wat mij echt ontroert, is hoe lief Damian met Jesslynn is, hoe gek hij op zijn zusje is. Als Raf en Damian met de auto aankomen uit Hamburg, staan Jes en ik voor het raam. Als ze Damian ziet, begint ze gewoon te stuiteren van opwinding.” Estavana: 'Ik heb meteen tegen Damian gezegd dat ik zijn moeder niet ben, maar dat ik er altijd voor hem ben en dat ik echt van hem houd.' Rafael: “Die twee zijn zo leuk met elkaar. Als Damian binnenkomt, dan bestaan wij niet meer. Als we die twee samen zien, dan kun je spreken van optimaal geluk. Maar hou op met dat ik een bijzondere vader ben.” Estavana: “Ik vind Raf sowieso een bijzonder mens, hij is mijn vent!” Rafael, lachend: “Geloof me, dan ben je een heel bijzonder mens als je haar vent bent. Dit interview lijkt een soort therapie. Wat ik zo leuk vind, is dat Es geen onderscheid maakt, Jes en Damian krijgen dezelfde liefde van haar. Bovendien gelden voor Jesslynn en Damian dezelfde regels, dus ook Damian moet gewoon gehoorzamen.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Rafael van der Vaart en Estavana Polman komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Kobe Bryant was een van de beste basketballers ooit. Op 26 januari kwam hij samen met zijn dertienjarige dochter Gianna en zeven anderen om het leven tijdens een helikoptercrash. The Black Mamba werd slechts 41. Drie keer ontmoette hoofdredacteur Jasper Boks hem. Een eerbetoon. “Bezoek uit Holland? Marco van Basten! De beste voetballer ooit. Fantastisch, wat een sportman. Ik was AC Milan-fan toen ik in Italië woonde. Wat was ik gek van Van Basten. De grootste sporters die ik ooit heb gezien: Van Basten, Michael Jordan en ikzelf natuurlijk.” Kobe Bryant, geboren in Philadelphia en vanaf zijn zesde een paar jaar woonachtig in Italië omdat vader Joe Jellybean Bryant daar zijn laatste jaren als basketbalprof sleet, was al op zijn twintigste heel zeker van zichzelf. Hij vierde op verzoek van Adidas, destijds zijn kledingsponsor, drie dagen vakantie in Berlijn in de zomer van 1999. In de Duitse hoofdstad was het jaarlijkse ABC Basketball Camp, waarvoor hij 86 van de beste Europese jeugdspelers gevraagd en ongevraagd advies gaf, en van het sportmerk mocht tijdschrift Sportweek drie dagen met Bryant optrekken. [caption id="attachment_18242" align="alignnone" width="1983"] Kobe Bryant met dochter Gianna[/caption] Kill your idols Bryant had nog een grote bos met kroeshaar, had nog geen kampioensring gewonnen met de Los Angeles Lakers en verdiende nog ‘maar’ zeven miljoen dollar per jaar op dat moment. Hij stond nog aan het begin van zijn carrière, was een van de eerste spelers die het lef had om meteen na de highschool, dus zonder het spelen van collegebasketbal, voor de NBA te kiezen. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. Bryant: 'Wat was ik gek van Van Basten. De grootste sporters die ik ooit heb gezien: Van Basten, Michael Jordan en ikzelf natuurlijk' Samen met zijn neefje Joe Cox en vier bodyguards reed hij de stad door in twee geblindeerde Mercedessen. Midden in een woonwijk vroeg hij de chauffeur te stoppen. Bryant zag een basketbalveldje waar de plaatselijke jeugd een wedstrijdje speelde. Het veldje deed hem denken aan toen hij op zijn vierde begon op vergelijkbare pleintjes in Philadelphia. Als tiener in Pistoia, Italië moest hij de basketbalveldjes delen met voetballers. “Niemand basketbalde daar. Als er andere kinderen kwamen die wilden voetballen, was het: meedoen of wegwezen. Ik stond vaak op doel.” De Berlijnse kinderen op het veldje kregen de schrik van hun leven toen Bryant uit de Mercedes stapte, de achterklep opendeed en er een basketbal uitpakte. “Hi,” riep hij tegen de verbouwereerde jeugd, “let’s play!” “Is dat de echte Kobe Bryant?” vroeg een van de kinderen. Daarna stapte hij op zijn fiets, scheurde weg om tien minuten later met een videocamera terug te komen. “Ik kan wel zeggen dat ik met Kobe Bryant heb gebasketbald, maar dat gelooft toch niemand.” Overal kwamen tijdens het wedstrijdje kinderen vandaan, die via via hadden gehoord dat er iets ‘speciaals’ gaande was. Na een kwartiertje basketballen was het tijd voor foto’s, handtekeningen en high. Ook tijdens de drie dagen Duitsland was hij dagelijks hard aan het werk. Hij wilde de opvolger van de net bij de Chicago Bulls gestopte Michael Jordan worden, de beste basketballer van de NBA. Op dag twee mochten de jeugdspelers hem onderwerpen aan een kruisverhoor. Een meisje had het lef als eerste haar vinger op te steken: “Heb je een vriendin?” Bryant, lachend: “Nee, ik heb geen vriendin. Ben jij nog vrij?” Het meisje werd knalrood. “Hoe was het om tegen Michael Jordan te spelen?” wilde iemand weten. Bryant: “I wanted to kill him! Je wilt je bewijzen tegenover de grote sterren. Jordan was mijn held, ik keek tegen hem op. Maar dat had ik ook met Scottie Pippen en Penny Hardaway, die wilde ik ook verslaan. Kill your idols!” “Hoe is je verhouding met Shaquille O’Neal?” vroeg iemand. De verhalen dat de twee sterren van de Lakers het niet zo goed met elkaar konden vinden, sijpelden toen al door. Allebei wilden ze de leider van de ploeg zijn en succescoach Phil Jackson had Shaq die rol gegeven. Dat was tegen het zere been van Bryant. “We zijn totaal verschillend. Shaquille gaat op stap als de training erop zit en ik ga regelrecht naar huis, naar mijn familie. In het veld botsen we ook weleens. In het begin doordat Shaq mij zag als zijn kleine broertje dat hij de weg moest wijzen. Ik wilde op eigen benen staan.” Na de bijeenkomst zei Bryant toen hij met zijn gevolg richting de Mercedessen liep: “We gaan winkelen.” Het zorgde voor stress bij de bodyguards. “Maar we zouden naar het hotel gaan,” protesteerde er een. Bryant, lachend: “Ik dacht al dat je er niet blij mee zou zijn, maar we willen iets van de stad zien.” ’s Middags werd hij verwacht bij tv-zender MTV. In de wachtruimte plofte hij neer op de bank. Op tv was de clip van The Boy Is Mine van r&b zangeressen Brandy & Monica te zien. “In Amerika dachten ze dat Brandy mijn vriendin was. We zijn heel goede vrienden, hebben samen op Lower Merion-highschool gezeten. Toen we samen uit gingen, dook de pers er meteen bovenop.” De eerste vraag van de vj in de live-uitzending: “Is Brandy jouw vriendin?” Daarna de volgende opdracht: een chatsessie à la 1999 in het hotel. Basketbalfans hadden een vraag naar iemand van Adidas gemaild. “Even omkleden, dan kom ik naar de computerkamer.” Na een half uur ging een bodyguard poolshoogte nemen. “Hij lag te slapen,” vertelde de kleerkast na terugkomst. De vragen werden voorgelezen, waarna het antwoord van Bryant door een dame werd uitgetikt en gemaild. Een bodyguard kwam de ruimte in met een fototoestel. “Er zit al twee uur lang een jochie van zes in de lobby op je te wachten. Ik heb hem beloofd een handtekening en foto te vragen.” Op de laatste dag waren er interviews met media uit heel Europa. “Rik Smits komt toch ook uit Holland? Ik zou het schitterend vinden om ooit nog eens met hem samen te spelen. Dat zeg ik niet omdat jij hier zit. I can help him out and he can help me out. Ik kan ervoor zorgen dat hij zo weinig mogelijk werk hoeft te doen, zodat hij zo weinig mogelijk last heeft van zijn voeten.” Op de vraag wat er dan met Shaquille O’Neal moest gebeuren, antwoordde hij lachend: “Die gaat maar op de bank zitten.” Bij het afscheid na drie dagen Berlijn zei hij: “Vergeet je het niet tegen Rik Smits te zeggen?” Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kobe Bryant komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Lidewij Welten (31) maakt al sinds 2008 deel uit van het Nederlands hockeyteam. Ze won onder meer drie gouden en een zilveren olympische medaille, twee WK-titels en werd gekozen als beste hockeyster van de wereld. Maar er waren ook tegenslagen. Een gesprek in aanloop naar haar vierde WK (1-17 juli in Nederland en Spanje). De speelhal in Beijing Als achttienjarige mocht jij al mee naar de Spelen in Beijing in 2008. Eva de Goede was er toen ook voor het eerst bij. Ik las dat jullie in Beijing spierpijn hadden van het vele gamen. Lachend: “In het olympisch dorp was een gigantische speelhal. Ze hadden er een drumstel, dan moest je op de beat op de juiste kleuren slaan. Eva en ik waren zo fanatiek met z’n tweeën. Totaal bezweet kwamen wij uit die speelhal, een dag voor de eerste wedstrijd. Eva en ik waren kamergenoten, toen we wakker werden keken we elkaar aan, van: voel jij dit ook? We hadden allebei spierpijn in onze armen. Dat hebben we tegen niemand gezegd.” In 2008 won je olympisch goud. Wat weet je nog van die tijd? “Die Spelen heb ik in een roes beleefd. Er was toen nog geen WhatsApp. Ik had gesprekken via MSN met mijn vader, die heeft hij bewaard. Mijn ouders wilden weten hoe het met hockey ging, maar ik sprak over de grote eetzaal in het olympisch dorp. Ik beleefde mijn sport en de Spelen zo anders dan nu. Voelde geen druk, kon mijn ogen uitkijken. Ik weet nog dat ik met m’n fiets achter Rafael Nadal ben aangereden, zo de eetzaal in. Ik ben hem wel zes keer voorbijgelopen en zei daarna tegen Eva: hij kijkt terug! Die ruimte om rond te kijken kregen we van het team en onze toenmalige coach Marc Lammers. Maar uiteindelijk moesten wij natuurlijk ook gewoon presteren.” Verlang je weleens terug naar die tijd? “Ik kan niet ontkennen dat die tijd van toen heerlijk was. Topsport is veranderd in al die jaren. Het is nog serieuzer en professioneler geworden dan het al was. Ik ben van een onbevangen speelster gegroeid naar een van de leiders van het team. Maar ik hockey nog altijd omdat ik er plezier uit haal.” 'Wij moeten als team er ook mee aan de slag. De harde topsportkant moeten we behouden. Daardoor presteren we ook. Maar de communicatie moet beter' Jij speelde destijds samen Minke Booij en Fatima Moreira de Melo. Was je stiekem een beetje bang voor hen? “Ik keek enorm tegen hen op, en natuurlijk vond ik het in het begin spannend. De eerste keer dat ik bij het Nederlands team zat, sliep ik bij Fatima op de kamer. Dat vond ik zo spannend. Maar ze was heel lief voor me.” Medisch wonder Jij staat bekend om je explosieve spel. Hoe belastend is hockey voor jouw lichaam? “Ik passeer tegenstanders op snelheid en daardoor krijg ik redelijk wat tikken. Als je dan al een beetje vermoeid bent en na zo’n tik verkeerd terechtkomt, dan kun je een gescheurde pees oplopen. Iemand die meer van de passing is, zal daar minder snel last van hebben, denk ik. Ik heb twee keer een ernstige blessure gehad. In 2018 scheurde ik een pees in de hamstring van mijn rechterbeen, en vorig jaar vlak voor de Spelen in Tokio gebeurde dat in mijn linkerbeen.” Wat weet je nog van dat moment op zaterdag 15 mei vorig jaar, die laatste minuten in de play-offs tegen Amsterdam, waarin je een tik kreeg en meteen naar de dug-out liep? “We hadden een turnover en ik wilde aanzetten. Ik kreeg een flinke tik en kwam verkeerd terecht. Stapte uit het veld en riep: het zijn mijn pezen. Ik wist het meteen. Ik maakte nog een paar rare stappen, toen voelde het al alsof mijn been niet meer van mij was. In een interview daarna bij de NOS was ik heel rationeel. Ik zei: waarschijnlijk gaat het tegenvallen, maar ik ga alles op alles zetten om de Olympische Spelen te halen.” Je had drie pezen gescheurd in de linkerhamstring van je linkerbeen, vlak onder je bil. Er staat zes tot negen maanden voor dat herstel. Jij deed het in tien weken... “In de kleedkamer, meteen nadat het was gebeurd, had ik al contact met mijn fysiotherapeuten. Mijn medische team, onder wie Rik Tacken en Camiel van Druten van de fysiopraktijk Veel Beter in Almere, heeft vanaf dat moment alles op alles gezet en mij geholpen met mijn herstel. Gino Kerkhoffs, de orthopedisch chirurg van het AMC, keek vanaf de zijlijn mee. Diezelfde avond kreeg ik al oefeningen die ik thuis kon doen. De echte tegenslag kwam pas vijf dagen later. Uit de MRI-scan bleek dat alle drie de pezen gescheurd waren, met een gat van vijf centimeter ertussen. Het slechtste scenario. Mijn fysiotherapeuten hebben nooit gezegd: ‘Je gaat de Spelen wel halen.’ De enige zekerheid die ze me konden geven, was dat ik het níet zou halen. Die eerste anderhalve week brachten mijn ouders me naar Almere. Zij hebben een camper, daarin kon ik in bed liggen, want zitten kon niet. Op maandag en donderdag sliep ik in Almere, zodat ik op die dagen vier sessies kon doen. Woensdag en op zaterdag trainde ik thuis. Op zondag had ik een rustdag. Om de tien dagen had ik een MRI. Ik heb acht keer stil in zo’n scanapparaat gezeten, vreselijk. Maar op een gegeven moment begon ik ernaar uit te kijken. Ik zag hoe die pezen naar elkaar toegroeiden. Een voedingsdeskundige maakte mijn voedingsschema. In het begin at ik alleen eiwitten. Geen vlees en vis, want dat werkt juist ontstekingsbevorderend. Toen ik weer kon trainen voegde ik koolhydraten toe aan mijn dieet en daarna pas vlees. Alles stond in het teken van herstel. Mijn vriend Raphael kwam eens thuis toen overdag de rolluiken en gordijnen dichtzaten. De slaapkamer noemde ik in de tijd mijn cave, de grot. Raphael kwam in paniek boven en riep: ‘Lied, is er iets, waarom is alles dicht, is er iets gebeurd?’ Ga weg, zei ik, ik probeer te rusten... Ik was volledig van de wereld en met één ding bezig: zo snel mogelijk herstellen. Ik baalde van een rustdag, want dan kon ik niks doen. Mijn emoties gingen van de ene naar de andere kant. Zelfs in één hardloopsessie. Het eerste rondje kon zo tegenvallen, dan riep ik woedend: ik ga de Spelen niet halen. Dan appte ik boos mijn fysio. Maar tijdens het volgende rondje ging het dan wel weer en dacht ik: ik kan nog wel wat extra’s doen. Ik kon er ook niet tegen als mensen medelijden met me hadden. Als mijn ouders wilden langskomen zei ik: jullie mogen niet zielig naar me kijken. De zorgelijke blik van mijn moeder kon ik niet aan, ik mocht mentaal niet breken. Ik had geen ruimte, tijd en energie voor emoties.” Helden Magazine 62 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lidewij Welten komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.