Tom Dumoulin verbaasde met olympisch zilver op de tijdrit in Tokio. Maar de belangrijkste overwinning in 2021 boekte de renner van Jumbo-Visma op zichzelf. Juist door alle successen in de afgelopen jaren was hij de regie over zijn eigen leven en loopbaan grotendeels kwijtgeraakt. Tom nam een break. Na drie maanden rust besefte hij weer wat hem richting zijn Giro-zege in 2017 zo goed en gelukkig maakte. Zijn rechterarm zit nog in een brace verpakt, nadat hij tijdens een trainingstocht in de Ardennen door een auto werd geschept en zijn pols brak. Er kon meteen een streep door de WK. “Ik kan dit vrij makkelijk relativeren,” stelt Tom Dumoulin, “voor de ‘oude’ Tom zou de wereld zijn vergaan, maar dat gevoel heb ik nu niet gekend. Natuurlijk baalde ik enorm. Maar als je goed in je vel zit, kun je dit soort tegen­ slagen veel makkelijker naast je neerleggen. Ik blijf niet meer te lang in zo’n teleurstelling hangen. Uit 2021 haal ik voldoende vertrouwen om heel optimistisch naar het nieuwe wielerseizoen uit te kijken. Ik heb er nu al zin in.” De ‘oude’ en de ‘nieuwe’ Tom, het klinkt zo wollig. Kan er een 2.0­versie van iemand bestaan? Of heeft iemand gewoon zoveel over zichzelf geleerd dat hij heel goed weet wat goed en slecht voor hem is? “Ik heb in 2021 sowieso heel veel over mezelf geleerd. Ik ben dit jaar veel gelukkiger geweest dan in de voorgaande drie jaren. Het jaar begon heel zuur. Ik liep vorige winter echt op mijn laatste benen. Eigenlijk heel vorig jaar al, maar dat gevoel heb ik continu voor me uit weten te schuiven. Een mens kan veel wanneer hij per se moet en wil. De klap kwam in de winter. Ik kwam niet meer vooruit. Mijn seizoen eindigde met een opgave in de Vuelta, ik was volledig leeg. Na het seizoen heb ik vier weken de fiets niet aangeraakt. Ik hoopte door die rustperiode met een schone lei aan 2021 te kunnen beginnen. In mijn eerste trainingsweek merkte ik al dat ik me nog niet goed voelde. Ik was nog steeds niet fit, begon vermoeid aan de voorbereiding op het nieuwe jaar. Ik bleef toch doorfietsen in de hoop dat het vanzelf beter zou worden. Maar het werd alleen maar slechter. In januari hield ik het niet eens vol om twee uur lang te fietsen. Ik voelde me de rest van de dag na zo’n tocht ziek en ellendig, lag dan uren uitgeteld op de bank. Mijn lichaam heeft op dat moment aan de rem getrokken. Wanneer je je zo zwak voelt, raak je het totale plezier in het fietsen kwijt. Ik begon er zelfs een hekel aan te krijgen, kon niet anders dan in januari de knoop doorhakken en stoppen. Op die manier kon ik niet doorgaan.” Zware rugzak Waren het mentale of fysieke problemen die tot deze burn-out leidden? “Het zal een combinatie geweest zijn. Ik denk dat de problematiek op het mentale vlak is begonnen. Ik liep vast, omdat ik met sommige dingen moeilijk kon omgaan en dat niet goed voor mezelf heb opgelost. Iets dat bij mij misschien al sinds 2017 speelde. Hoe wil ik in het leven staan? Hoe wil ik het vak uitoefenen? Dat soort vragen stelde ik me al sinds de eindzege van de Giro d’Italia in 2017. Als je dat niet oplost of je blijft, zoals ik, alleen maar doorgaan, dan trekt je lichaam op een zeker punt fysiek aan de rem.” De beslissing om een break te nemen zal niet makkelijk zijn geweest “Dat was heel moeilijk. Ik nam het besluit op het trainings­kamp met de ploeg in Alicante. Meteen nadat ik de woorden had uitgesproken naar de teamleiding viel er een zware rug­ zak, zo’n last, van mijn schouders. Echt ongelooflijk. Ik voelde direct dat er rust in mijn leven kwam.” Maakten die verwachtingen juist die rugzak zo zwaar? “Ja, inderdaad. Ik moest even helemaal niks meer. Het was heel lang geleden dat ik dat gevoel had gekend. Ik wist niet wat ik over twee weken of over drie maanden zou doen, dat voelde heel fijn. Het deed me ook goed dat ik door iedereen meteen met rust werd gelaten. Iedereen leek de situatie waarin ik zat te begrijpen en te respecteren.” Hoe blij ben je nu dat je toen die rigoureuze stap hebt gezet? “Heel erg blij. Het was zeker een kwestie van durven. Maar als ik dat besluit toen niet had genomen, hadden we hier nu waarschijnlijk niet gezeten. Dan was ik vrijwel zeker gestopt met wielrennen.” Op een andere manier had je de liefde voor het wielrennen niet meer kunnen terugvinden? “Nee, zeker niet. Dan had ik misschien nog voortgekabbeld. Misschien dit jaar nog, misschien volgend jaar nog. Maar dan was het echt klaar geweest. Dan had ik mijn carrière waarschijn­ lijk met een vervelend gevoel moeten afsluiten. De vrijheid die ik nu voel dankzij die break is enorm belangrijk. Daardoor heb ik het plezier in de sport weer helemaal teruggevonden. Het heeft even geduurd, maar ik ben nu helemaal opgeknapt.” ‘Bijna niemand stond er meer bij stil wat en hoe ík het eigenlijk wilde. Er werden bijna continu keuzes voor mij gemaakt’ Was je overtraind? “Ik ben een fitte, jonge gast die gewend is om probleemloos vijf of zes uur op de fiets te zitten. Als je ineens geen twee uur meer kunt fietsen zonder helemaal uitgeput te zijn, dan mag je dat wel overtraind noemen. Natuurlijk hebben we in die periode mijn bloedwaardes laten checken en die waren op dat moment ook superslecht. Dat toonde eigenlijk standaard het overtrainingssyndroom aan.” De wetenschap drukt tegenwoordig zo’n belangrijk stempel op de wielersport. Waarom heeft de begeleiding dit niet eerder zien aankomen? “Je kunt niet alleen aan bloedwaardes zien of iemand over­traind is. Meestal zijn er al fysieke klachten en worden die later bevestigd met een bloedbeeld. Het is niet zo dat men vooraf aan de hand van een bloedbeeld kan concluderen dat iemand over reached of overtraind dreigt te raken. Zo werkt het niet. Het is iets dat erin sluipt. Wetenschappelijk kun je met overtraining ook niet aangeven of een maand rust voldoende is of dat je nog langer afstand van de sport moet nemen. Ik denk dat het nodig was dat ik mijn rock bottom bereikte, waardoor ik wist dat het noodzakelijk was om afstand van het wielrennen te nemen. Ik wist in januari voor honderd procent zeker dat ik het niet meer zou trek­ ken. Het allerbelangrijkste is geweest dat ik zelf de beslis­sing heb genomen. Als een trainer tegen mij had gezegd: ‘Tom je moet nu gaan rusten’, dan had het mentaal waarschijnlijk niet hetzelfde effect gehad. Dan had ik mezelf niet de vragen gesteld waarmee ik mezelf nu wel heb geconfronteerd. Daardoor heb ik nu het gevoel dat ik een aantal zaken in mijn hoofd heb opgelost, waardoor ik een stuk belastbaarder ben.” Welke vragen stelde jezelf dan? “Waarom vind ik de wielersport nog leuk? Wat vind ik niet leuk? Hoe kan het dat ik met dit ongelukkige gevoel rondloop sinds 2017? Is het omdat ik herkend word in de stad? Is mijn bekendheid de druppel die de emmer doet overlopen? Zijn het de media? Is het te veel trainen? Is het te veel van huis zijn? Wat vind ik wel en niet leuk aan het fietsen?” Is het belangrijkste dat je de regie over je eigen leven weer terug moest krijgen? “Ja, ik had die periode nodig om erachter te komen dat dat mij dwars zat. Die paar mensen die met me in de stad op de foto willen, af en toe een interview geven of sponsorverplichtingen, daar heb ik geen problemen mee. Ik ben in zak en as geraakt, omdat ik sinds 2017 het gevoel had dat ik werd geleefd. Alle mensen om me heen wilden het maximale uit mij halen. Dat was niet verkeerd, want dat wilde ik ook. Alleen wilden ze dat doel bereiken door een hele omgeving rond mij te creëren met op alle gebieden topexperts die bepaalden wat het beste voor mij was. Iedereen wilde met de beste wil van de wereld een bijdrage leveren om mij beter te maken. Bijna niemand stond er nog bij stil wat en hoe ík het eigenlijk wilde. Er wer­den bijna continu keuzes voor mij gemaakt, waardoor ik zelf niet meer kon aangeven welke richting ik het beste achtte. Dat voelde geregeld heel beklemmend.” ‘Bondscoach Koos Moerenhout gaf me juist dat laatste zetje dat ik toen nodig had. Iemand die zei: ‘Tom ik geloof in jou’’ Kun je daar een voorbeeld van geven? “Vorige winter zijn we naar de windtunnel geweest. Ik wilde op dat moment eigenlijk het liefst zelf die nieuwe tijdritfiets ontdek­ken. Zelf aanvoelen hoe die fiets het best kon worden afgesteld. Als ik dat ont­dekt had en nog vragen had, dan wilde ik naar de windtunnel om te kijken hoe we de door mij ontdekte beste houding verder konden optimaliseren. Nu werd mijn houding met de beste bedoe­lingen en met de beste experts helemaal in de windtunnel bepaald. Dat was niet de weg die ik wilde bewandelen. Ik ben een persoon die zelf zaken wil ondervinden. Het was voor mij belangrijk om in te zien dat ik richting de toekomst weer zelf meer de regie moest pakken. Zo heb ik dat eigenlijk tot aan mijn eindzege in de Giro altijd gedaan. De leiding van Jumbo­Visma begrijpt gelukkig heel goed wat ik bedoel en ik ben ook dankbaar voor de vrijheid die zij me hebben gegeven. Het werkt nu voor mij heel bevrijdend om weer meer eigen keuzes te maken.” Bevoorrecht Hoe belangrijk was je bezoek als ‘supporter’ aan de Amstel Gold Race in de periode dat je een pauze had ingelast? “Eigenlijk veel belangrijker dan ik had verwacht. Ik ging weer eens als een buitenstaander naar een koers. Ik voelde me die dag opnieuw die kleine jongen die in zijn woonplaats Maastricht naar de Amstel Gold Race ging kijken. Dat vond ik altijd heel speciaal en onbewust heeft dat vroeger een zaadje bij mij geplant. Dat zaadje werd nu opnieuw geplant. Ik vond het gaaf om bij een wielerwedstrijd te zijn, om al die ploeg­ bussen en renners te zien. Ik stond met het enthousiasme van een jongetje achter de dranghekken te kijken van: o, daar is Alaphilippe en daar komt Valverde. Stom hè?” Heb je daardoor ook ervaren hoe mensen nu naar jou kijken? “Het werd me die dag weer duidelijk hoe blij men­ sen kunnen worden dat ik op dit hoge niveau fiets. Ineens voelde ik me tijdens die Amstel Gold Race heel bevoorrecht. Van: wow, het bestaan van profwielrenner op dit niveau is toch wel gaaf. Wij leven vaak in een cocon, maar dit aspect van de topsport mag je niet vergeten. Die dag ervaarde ik weer hoe gaaf het is om in zo’n grote en mooie sport een van de belangrijke mannen te zijn.” Bondscoach Koos Moerenhout heeft in die moeilijke periode onvoorwaardelijk achter je gestaan. Hij hield het olympische ticket voor de tijdrit in al die maanden vrij voor jou. Hoe belangrijk is dat geweest? “Heel bijzonder hoe hij volledig achter mij is blijven staan en alle vertrouwen in mij bleef houden. Hij gaf al in een eerste gesprek aan dat ik alle tijd moest nemen. Koos vond dat ik allang en breed bewezen had dat ik de enige Nederlandse renner was die een medaillekandidaat in Tokio kon zijn. Hij wist dat het vanuit de situatie waarin ik zat heel lastig zou worden om voor de medailles te gaan, maar sprak openlijk uit dat hij in mij geloofde. Toen ik eind april bij hem aanklopte dat ik de uitdaging wilde aangaan, was er bij hem geen twijfel om mij te selecteren. Dat was zeker speciaal, want ik kwam fysiek van heel ver en had bijna twee maanden niet gefietst.” Waren dat de emoties die je na de tijdrit toonde bij de omhelzing met Moerenhout? “Ja, dat kwam eruit. Eigenlijk sta je als bondscoach altijd een beetje aan de zijlijn. Koos coacht en traint me immers niet. We hielden van afstand wel altijd een beetje contact, maar dat was zeker niet op een dagelijkse basis. En toch hadden we allebei in Tokio het gevoel dat we het samen aan het doen waren.” Heeft Moerenhout een groot aandeel in het feit dat jij nog wielrenner bent? “Ik denk het wel. Koos gaf me juist dat laatste zetje dat ik toen nodig had. Iemand die zei: ‘Tom ik geloof in jou.’ Hij heeft altijd aangegeven dat hij met mij in de kans geloofde om een medaille te pakken. Hij nam het risico om mij te selecteren, want ergens wisten we dat de voorbereiding verre van perfect was en dat de tijd heel kort was om een top­ prestatie neer te zetten.” Had je het gevoel dat er veel druk op je stond in Tokio? “Dat viel wel mee. Ik had er ook vrede mee gehad wanneer het minder goed had uitge­pakt. Ik heb met veel te weinig trainingsuren iets gedaan wat eigenlijk niet kan. Juist daardoor geeft die zilveren medaille me nu heel veel vertrouwen. Dat maakt toch wel duidelijk dat in mijn aan­ pak iets zit dat in elk geval voor míj goed werkt. Het belang­rijkste op dat moment was dat ik het proces naar Tokio heel leuk vond. Ik vond de liefde terug voor het werken naar grote doelen, het maximale uit mezelf halen. Ik had weer zelf de regie en dat gaf veel plezier en voldoening. Het was een fijne periode.” Hoe anders was die voorbereiding dan de normale weg die je de laatste jaren naar grote doelen volgde? “Heel anders. Ik had nu de volledige regie, normaal gespro­ken werd ik grotendeels door mijn ploegen gestuurd. Ik ben van het ene extreme naar het andere gegaan. Al besef ik nu ook dat er wat mij betreft richting de toekomst ook een middenweg mag zijn. In het proces naar Tokio heb ik geleerd dat mijn aanpak ook succesvol is, dat die aanpak wel past bij de persoon die ik ben. Ik denk zelf graag na over zaken en ik vind het ook heel leuk om uit te puzzelen welke training op dat moment het meest geschikt voor mij is. Zo heb ik twee keer zelf mijn hoogtestages naar Livigno gepland, want ik heb daar ook een bepaald idee over wat bij mij het beste werkt.” Welke trainingsmethode werkt bij jou dan het beste? “Ik ben iemand die in de trainingen ook mijn gevoel volgt. Sommigen houden zich tot op de minuut en de kilometer aan een schema. Ik probeer ook naar mijn lichaam te luisteren. Richting Tokio was daar ruimte voor. Het kwam weleens voor dat ik een ochtend besloot om het anders aan te pakken en bijvoorbeeld niet met de race­ fiets te trainen, maar met de mountainbike. Ook heb ik bewust gekozen om twee en niet drie weken op hoogte­ stage te blijven. Mijn ervaring leert dat ik het in de derde week steeds vervelender be­ gin te vinden, waardoor ik dan met een slecht gevoel huiswaarts keer. Het maken van mijn eigen keuzes werkt bij mij extra motiverend. Anderen zitten anders in elkaar en willen het liefst een vast schema van begin mei tot aan de Tour heel nauwgezet volgen.” In Livigno kwam je Annemiek van Vleuten tegen. Zij is op haar manier ook heel succesvol en veroverde de olympische titel op de tijdrit bij de vrouwen. “Zij heeft inderdaad haar eigen dingetjes en maniertjes. Annemiek is daar behoorlijk extreem in. Al heeft ze daar een modus in gevonden die voor haar heel gewoon en natuurlijk aanvoelt. Wij kijken er soms van de buitenkant raar van op wanneer we haar trainingscijfers zien. Een training van acht uur in de Alpen, dan denk je meteen dat ze maniakaal bezig is. Zij beleeft dit heel anders. Zij stapt op de fiets met het gevoel dat ze zes of zeven uur heerlijk gaat fietsen door de mooiste omgeving van Europa. Daar geniet ze van. Wij zien dan die ritten op Strava verschijnen en oordelen daar dan heel anders over. Dat laat mij ook weer inzien dat je goed kunt presteren wanneer je een modus hebt gevonden die voor jou werkt. Trouwens, ik vind Primoz Roglic ook extreem. Zodra het licht wordt gaat hij joggen, vervolgens doet hij zijn rek­ en strek­ oefeningen. Eerst traint hij soms nog op de tijdritfiets om na het ontbijt de training met de rest van de ploeg op te pak­ ken. Primoz doet ook veel meer dan een ander. Hij heeft er een ritme in gevonden waar hij zich heel goed bij voelt, zodat het voor hem normaal is. Voor hem voelt dat niet als een opoffering.” Godswonder Gaat de ploeg je in de toekomst nu ook meer vrijheid geven in je trainingsaanpak? “Jumbo­Visma staat daar zeker voor open. Zij willen me een bepaalde ruimte geven. Ze hebben in Tokio gezien dat mijn route ook succesvol kan zijn. Het is best bijzonder dat ze mij die vrijheid naar de Spelen hebben gegeven. Daar spreekt vertrouwen uit. Ik ben dan ook blij voor hen dat ik het heb kunnen waarmaken. Het is niet zo dat ik een einzelgänger ben. Absoluut niet. Ik ben onderdeel van een ploeg en vind het juist heel fijn om zaken met de ploeg aan te pakken. Juist uit die samenwerking haal ik heel veel positieve energie. Daar wil ik me zeker niet aan onttrekken. Ik wil zeker een team player zijn.” Toch is het gek dat iemand die drie keer op het podium van een grote ronde heeft gestaan, het gevoel heeft dat hij zijn omgeving nog moet laten zien dat zijn aanpak best goed is. “Het is eigenlijk heel cru dat die ruimte er tot aan die Giro­zege in 2017 wél was. Hoe beter ik ging presteren, des te minder ruimte er voor mijn eigen inbreng was. Er kwamen steeds meer experts bij en iedereen was vooral bezig om vanuit zijn visie mij beter te maken.” Was je met je eigen aanpak verder gekomen? “Dat durf ik niet te zeggen. Ik weet wel dat ik dan niet zo’n noodgedwongen break in mijn loopbaan had moeten inlassen.” Hoeveel vertrouwen in de toekomst heeft die zilveren medaille je gegeven? “Dat resultaat heeft me vleugels gegeven. Dit was zeker een overwinning op mezelf. En om mezelf een beetje op de borst te kloppen: er zijn niet veel wielrenners die dit gepresteerd had­ den op deze wijze en in zo’n korte tijd. Het was voor mij een bevestiging dat ik nog altijd een van de betere renners van de wereld ben.” Was je dat vertrouwen in jezelf dan kwijt? “Ja, dat was ik helemaal kwijt. Tokio was het eerste moment sinds het WK in 2018 in Innsbruck dat ik weer eens liet zien dat ik een bijzondere wielrenner ben. Als je dan bijna drie jaar niet meer zo’n prestatie neerzet, nemen de twijfels toch een beetje de overhand.” Maar je raakte in 2019 in de Giro geblesseerd aan je knie, reed een jaar geen wedstrijden... In 2020 keerde je terug in het peloton, had je Team Sunweb verruild voor Jumbo- Visma. “In 2020 werd ik dan wel zevende in de Tour de France, maar had ik voor mijn gevoel een heel slecht jaar. Ik zat zo belabberd in mijn vel dat ik niet trots kon zijn op m’n pres­taties. Ik kon niet relativeren dat ik op sommige dagen bij de beste renners uit het peloton hoorde, die realiteitszin was helemaal weg. Mentaal en fysiek liep ik de hele tijd op mijn achterste poten. Ik was me daarvan bewust en droeg dat in alle wedstrijden met mij mee. Dat ik toen nog in de Tour in de top tien eindigde mag een godswonder heten.” Na de Spelen kon je in de Benelux Tour weer met de besten in een wegwedstrijd wedijveren. “In de Ardennen­rit in de Benelux Tour zag ik voor het eerst weer een sprankje van de oude Tom terug. Een dag later voelde ik me rond de Muur van Geraardsbergen helemaal niet goed. In de finale probeerde ik de klim van Denderoord volle bak op te rijden. Ik had nog een goede één minuut­waarde, waar­ mee ik mezelf verbaasde. Dat ik met een minder goed gevoel nog bij bijna iedereen kon wegrijden en als derde eindigde, gaf me vertrouwen dat ik een heel sterke laatste maand zou rijden. Uiteindelijk is dat door die polsbreuk anders gelopen, maar bij die val is mijn vertrouwen richting 2022 niet gebroken.” Denk je in de toekomst weer aan een klassement in de grote rondes? “Ik ben wielrenner geworden om het maximale uit mezelf te halen. Het proberen om resultaten te halen, vind ik nog altijd het mooiste wat er is. Ik word er niet gelukkig van wanneer ik alleen maar voor anderen op kop moet gaan rijden. Dan kan ik ook op 95 procent van mijn kunnen een grote waarde voor de ploeg zijn. Alleen al het gevoel dat je op 95 procent goed kunt presteren... Dat past niet bij mijn ambitieniveau. Ik wil voor die honderd procent gaan. Ik wil zelf nog korte uitslagen rijden en natuurlijk het liefst winnen. In welke koersen zien we deze winter wel. Maar grote rondes sluit ik zeker niet uit. Dat blijf ik heel uitdagend vinden en ik weet dat ik daar heel goed in kan zijn.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Tom Dumoulin komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Ze zijn jong en getalenteerd en als de winter aanbreekt, bloeien ze helemaal op. Ze zijn klaar om de macht te grijpen op het ijs en in de sneeuw. Helden nodigde Generation Next uit voor een koude shoot. Suzanne Schulting 25 september 1997 shorttrackster en langebaanschaatsster Na mijn derde plek op de EK shorttrack kwam ik pas echt in the picture. “Dat was eigenlijk een bizarre prestatie in mijn eerste jaar bij de senioren. Ik had het er laatst nog met mijn vriend Adwin Snellink over, hij is ook shorttracker en mijn teamgenoot. Ik, en hij ook, hadden het nooit verwacht. Ineens kreeg ik er ook veel volgers op social media bij. Maar ik ben nog trotser op mijn winst op de 1500 meter tijdens het WK junioren, vlak na het EK. Vier jaar lang was winnen onbereikbaar, die Koreanen en Chinezen waren zo goed. Nu kan ik ze wel verslaan.” Wat mensen niet van me weten... “Ik heb nul procent balgevoel, kan echt niks met een tennisracket, hockeystick of voetbal. Dat is wel bijzonder, aangezien mijn vader voetbaltrainer is. Hij is hoofdtrainer bij Cambuur geweest en traint nu de vrouwen van Heerenveen. Als kind keek ik vaak naar zijn wedstrijden.” 'Ik maak nog te veel foutjes, val soms of krijg hier en daar een penalty' Voetbal, schaatsen, kunstschaatsen en turnen... “Mijn ouders wilden dat ik ging schaatsen, maar dat wilde ik helemaal niet. Ze dachten: dan kan Suzanne leuk met haar vriendinnetjes schaatsen op al die slootjes bij ons in Friesland. Ik begon met kunstschaatsen, deed zweefstanden, maar vond het verschrikkelijk. Maar van mijn ouders moest ik het seizoen afmaken. Het jaar daarna deed ik mee met het jeugdschaatsen in Heerenveen. Dat vond ik wel leuk. Ha, ik ben dus geen voetbaltalent, geen kunstschaatstalent, wil gewoon rammen op het ijs.” Eat your heart out, Sjinkie Knegt, Suzanne is coming! “Sjinkie is niet specifiek mijn voorbeeld, ik doe het op m’n eigen manier. Maar hoe hij schaatst, is prachtig. Sjinkie heeft een goede controle en techniek, hij maakt daardoor fantastische inhaalacties. Ik maak nog te veel foutjes, val soms of krijg hier en daar een penalty. Sjinkie is meer gecontroleerd.” Shorttrack of langebaan... “Sinds ik schaats, combineer ik de langebaan al met shorttrack. Voor de media is het verrassend. ‘O, Suzanne Schulting gaat ook de kant van Jorien ter Mors op.’ Maar ik heb al heel lang de ambitie om een medaille op de shorttrack én langebaan te winnen. Richting Pyeonchang ligt mijn focus meer op shorttrack, daar heb ik nu de meeste kansen. Maar als ik nu beter zou zijn op de langebaan, zou ik daarvoor kiezen. Ik wil gewoon winnen.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Georginio Wijnaldum is aanvoerder van het Nederlands elftal. De middenvelder van Liverpool is uitgegroeid tot een speler van internationale allure en een onmisbare schakel van Oranje. Hij was nog maar zestien toen hij debuteerde bij Feyenoord, daarna zagen we hem de afgelopen veertien jaar volwassen worden als voetballer en mens. Een piepjong ventje met dreadlocks maakte in april 2007 zijn debuut in het eerste van Feyenoord. Met zijn zestien jaar en 148 dagen was hij de jongste debutant ooit van de Rotterdamse club. Zijn naam: Georginio Wijnaldum. Het kroonjuweel van de club had steevast een glimlach van oor tot oor. Hij werd meteen gebombardeerd tot de man die eerst Feyenoord en later het Nederlands elftal bij de hand zou nemen. De Europese topclubs hadden hem vanaf zijn debuut op de radar. Gini maakte in 2011 de overstap naar PSV. Het was een keuze tussen het hoofd en het hart. In Eindhoven kon hij de volgende stap maken. Daar groeide hij uit tot international en werd aanvoerder van PSV. Na vier jaar waagde hij de stap naar het buitenland, naar Newcastle United. Georginio maakte in dat ene seizoen zoveel indruk dat topclub Liverpool hem voor 30 miljoen euro haalde. In de stad van The Beatles zette hij de laatste stap naar de absolute top. Hij werd een onmisbare schakel in het elftal van Jürgen Klopp, won de Champions League in 2019 en vorig jaar de eerste landstitel met The Reds in dertig jaar. En ook in Oranje vond hij zijn draai, waar de kritiek aanvankelijk was dat hij het goede spel van Liverpool niet wist mee te nemen naar het nationaal elftal. Alle schroom heeft hij van zich af gespeeld. Op zijn dertigste is hij aanvoerder van Oranje en de aanvoerdersband droeg hij ook bij Liverpool. De jongen die debuteerde met dreadlocks is nu een volwassen kerel en vader met kort haar en een stoppelbaardje. Maar de lach op zijn gezicht is gebleven. “Ik denk dat anderen blijer zijn met het aanvoerderschap dan ik,” zegt Georginio. “Natuurlijk, het is een geweldige eer, maar ik heb er wel een dubbel gevoel bij. Bij Liverpool ben ik vierde aanvoerder, krijg de band als de andere drie geblesseerd zijn. Dan heb ik de band liever niet, dat betekent dat we een sterker team hebben. Bij het Nederlands elftal zie ik Virgil van Dijk als de echte leider, maar hij is helaas geblesseerd. En weet je? Ik vind Kevin Strootman ook een veel betere aanvoerder dan ik. Kevin was met iedereen bezig, pakte iedereen aan. In de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Duitsland in 2019 werden we in de eerste helft overlopen en kwamen we met 1-0 achter. Kevin kwam in de rust naar me toen en zei: ‘Gini, ik wil meer zien van je, je moet gedurfder spelen. Je loopt maar mee.’ Hij pakte iedereen aan en had gelijk, terwijl hij zelf niet speelde. Kevin is een geboren leider. Ik had die opmerking van hem op dat moment nodig. En Virgil is net zo.” Wat voor aanvoerder ben jij? “Ik ben ook wel bezig met de jonge jongens en denk ook dat de anderen mijn mening accepteren, maar Kevin en Virgil brengen wat meer. Daarom is het ook zo jammer dat Kevin niet is geselecteerd voor het EK. En niet alleen om zijn leidinggevende capaciteiten, hoor, ik vind dat hij ook voetballend nog wat kan toevoegen. Ook Ryan Babel had ik er graag bij gehad. Sommige jongens zijn zo belangrijk in en voor het team. Maar het staat de trainers vrij om andere keuzes te maken. Ik heb mijn mening gegeven. Dat kan ook bij Frank de Boer, hij staat heel erg open voor meningen van anderen. Hij bespreekt dingen met ons en vaak doet hij ook wat met onze input. Hij moet de keuzes maken, want als iemand erop wordt afgerekend, is het de trainer.” Speelt Memphis Depay een rol in dat proces? “Zeker. In de media wordt hij soms nog gezien als iemand die alleen aan zichzelf denkt, maar Memphis is echt bezig met het team. Hij is nu de tweede aanvoerder, maar hij kan evengoed de band dragen. Ik denk dat veel mensen verbaasd zullen staan als ze weten hoe Memphis het team op sleeptouw neemt. Dan krijgt iedereen meteen een heel ander beeld van hem als mens.” In korte tijd is Oranje een heel hecht team geworden in en buiten het veld. Jullie spreken je uit, zijn niet op je mondje gevallen, leven jullie eigen levens. Hoe sterk is die band? “Heel sterk. We waren altijd trots om voor Oranje uit te komen, maar iedereen kijkt er ook echt naar uit om weer samen te komen. In de periode dat het niet zo goed ging, was het niet zo leuk. Een tijdlang had ik het echt moeilijk bij het Nederlands elftal. Ook omdat ik de kans niet kreeg om op mijn eigen positie te spelen en me niet gewaardeerd voelde. Dat gevoel is helemaal verdwenen. De ploeg is hecht, iedereen helpt elkaar. Het is belangrijk om dat gevoel goed te bewaken. Als er iemand binnenkomt die er heel anders in staat dan wij, zal hij het moeilijk krijgen. Dan past hij niet in de groep. We zijn ook heel eerlijk naar elkaar toe, iedereen durft zijn mening te geven en mag dat ook doen. We zijn er heel erg mee bezig dat iedereen moet durven zeggen wat hij denkt. Vragen ook aan elkaar wat beter kan, daar sparren we dan over. We zijn heel begaan met elkaar, spelen spelletjes, voeren gesprekken. En als er uit die gesprekken weer dingen komen die goed kunnen zijn voor het team, dan geven we dat meteen door aan de trainer. Op dat vlak heb je aan Frank een goeie, hij staat ook echt open voor onze ideeën. [caption id="attachment_18444" align="alignnone" width="2560"] In de Premier League maken spelers voor elke wedstrijd een kniebuiging waarmee ze hun steun betuigen aan de Black lives matter-beweging[/caption] Voorheen, toen we in Noordwijk bijeenkwamen, gebeurde het vaak dat iedereen in z’n eentje naar z’n kamer ging. Sinds we in Zeist zitten, doet bijna niemand dat meer. Ronald Koeman heeft dat proces in gang gezet en eigenlijk is er niet veel veran­ derd sinds zijn vertrek. Ook met de staf en met de directie van de KNVB is de klik er. Zoiets heb ik niet eerder meegemaakt bij het Nederlands elftal.” Flinke klus Als gevolg van het coronavirus zijn er in korte tijd heel veel wedstrijden gespeeld. In aanloop naar het EK speelde Georginio bijna alle wedstrijden bij zijn club, waar tal van spelers te maken kregen met blessures. “Poeh, ik ben wel moe, hoor. Het was een van de zwaarste seizoen uit m’n carrière. En dan is het soms na tegenslagen in het voetbal moeilijk om een goede vader te zijn. Dan ben ik echt blij dat mijn vriendin soms zegt: ‘Rust maar even uit, ik ben wel even papa en mama tegelijk.’ Dat is soms wel moeilijk voor je kinderen,” verzucht hij. Georginio is vader van vier kinderen: twee meisjes van tien en zes en twee jongens van drie en één. “Maar corona heeft, en begrijp me niet verkeerd, me ook mooie dingen gebracht. Ik heb echt meer vader voor mijn kinderen kunnen zijn, was veel meer thuis dan anders. Voor corona ging ik van trainingskamp naar trainingskamp en van hotel naar hotel. Ineens kon ik hele dagen met hen doorbrengen. Ik stond samen met de kinderen op, dat was echt genieten. Daarna een paar uurtjes naar de club om te trainen en vervolgens at ik gewoon weer thuis bij m’n gezin. Heerlijk. Vanmorgen heb ik de jongste naar de crèche gebracht. En als ik straks heb getraind, ben ik op tijd thuis om ze nog te zien voordat ze naar bed moeten. Als ik zie hoeveel sterker de band met mijn oudste zoon is geworden... Voor corona was ik in zijn ogen de strenge vader, wilde hij alleen maar bij mama zijn. Doordat ik veel meer thuis was, kon ik lekker met hem voetballen in de tuin of spelletjes met hem spelen. Hij trekt nu helemaal naar me toe. Het is al zo erg dat hij zegt graag met papa te willen chillen. Dat doet me echt goed.” Heb je aan thuisonderwijs gedaan met de kinderen? “Ja, en ik zat soms zelf ook met vragen. Ik heb tegen de lerares­ sen van mijn dochters gezegd dat ik zoveel respect voor hen heb. Ik ben altijd goed geweest in rekenen. Dan legde ik het zo uit aan mijn oudste dochter dat ze het begreep. Kwam ik drie minuten later terug en zei ze: ‘Ik snap het niet.’ Ik vond het lastig om op die momenten m’n geduld te bewaren, dacht: ik heb het je net verteld. Dan legde ik het nog een keer uit en ondertussen stond de jongste ook alweer te wachten omdat ik met haar aan het knutselen was. Leraressen hebben achttien kinderen in de klas, hoe doen die dat? Ik had al moeite met het gelijktijdig helpen van twee kinderen! Ik heb het daar ook met teamgenoten over gehad en zij hadden precies dezelfde er­varingen met hun kinderen. Mijn vriendin was ook nog een keer met onze twee zoontjes in Nederland, was ik twee dagen alleen met m’n dochters. Dat was ook goed, heb ik veel van geleerd. Ik heb gemerkt wat ervoor nodig is om in je eentje kinderen op te moeten voeden. Dat is een flinke klus. Vader van vier kinderen zijn is niet altijd makkelijk. Ik probeer echt een goede vader te zijn, maar soms heb ik gewoon te weinig tijd. Ik heb me voorgenomen elke dag een betere vader te worden.” Je twee dochters wonen met hun moeder in Nederland en konden net als jij door corona niet zomaar heen en weer reizen. Hoe moeilijk was dat voor je? “Het was lastig toen er geen vluchten naar Engeland mogelijk waren. Gelukkig zijn ze alweer een paar keer langs geweest nu het weer makkelijker is om te reizen.” Je hebt een groot deel van je leven bij je oma gewoond en zij was altijd je grootste fan. Was je bezorgd om haar? “Tuurlijk. Ik heb haar de laatste tijd ook niet veel kunnen zien, mis haar heel erg. Ik ben ook nauwelijks in Nederland geweest de laatste tijd. En als ik er was, dan was het voor het Nederlands elftal, moest ik op Schiphol meteen de bus in naar de bubbel. Ik spreek haar niet elke dag omdat ze niet zo handig is met telefoons, maar we hebben nog wel vaak contact. Ze komt helaas ook niet meer heel vaak kijken als ik moet voetbal­len. Maar gelukkig was ze er wel bij in Madrid toen we de Champions League wonnen. Maar goed, laten we niet doen alsof ik het heel zwaar heb. Ik heb veel geluk gehad. Andere mensen hebben het veel zwaarder.” Sportpsycholoog Na het kampioenschap van vorig jaar beleefde Liverpool een tegenvallend seizoen. “Het werd door blessures en coronageval­len steeds moeilijker om te pieken op de momenten dat het moest. Manchester City werd kampioen, had een fittere selec­tie dan wij afgelopen seizoen. Gaandeweg het seizoen ging het frisse er bij ons wel vanaf.” Hoe ging jij om met de tegenvallende resultaten? “Ik nam het zoals het was. We hebben afgelopen jaren veel succes gehad. Het zat altijd mee en afgelopen jaar zat het vaak tegen. En dan voel je de druk toenemen. Mensen riepen over mij bijvoorbeeld ineens: ‘Hij doet zijn best niet, want hij gaat weg, hij is met zijn hoofd al bij ander clubs. De fans worden beïnvloed door de verhalen in de media en als ik dan een mindere wedstrijd speel, beginnen ze over de verhalen die ze hebben gehoord of gelezen. De ene wedstrijd speelde ik beter dan de andere, maar ik heb keer op keer alles gegeven. Mijn vingers hebben afgelopen jaar wel een paar keer gejeukt, ik wilde graag reageren op de onzinverhalen.” [caption id="attachment_18445" align="alignnone" width="1707"] Liverpool-trainer Jürgen Klopp en Georginio Wijnaldum[/caption] Je had het over social media. Steeds meer topsporters bekennen dat de druk zo ontzettend hoog is in deze tijd. Mede doordat iedereen meteen een mening over hen heeft en die post. Herken je dat? “Ja, de druk is soms zo hoog, dat het invloed heeft op m’n privé­ leven. Dat is niet nieuw. Mijn laatste seizoen bij Feyenoord was ook heel zwaar. We hadden een heel jonge ploeg, verloren veel wedstrijden, Feyenoord onwaardig. In de media werd constant belicht dat we het zo slecht deden. Dat zorgde voor heel veel druk. Moeilijk om mee om te gaan, omdat ik in de jeugd van Feyenoord gewend was altijd te winnen. Ik heb bij Feyenoord ook hulp gehad van een sportpsycholoog die me leerde om met bepaalde technieken om te gaan met de druk van buitenaf. 'Omdat wij stelling hebben genomen tegen racisme moeten we dan ook iets zeggen over de situatie in Israël?' Ik had er vooral veel moeite mee hoe mensen over me dachten. Als er iets over mij werd gezegd, dan zat ik daar echt mee, dacht ik: waarom zegt iemand dat? Als ik een goede wedstrijd had gespeeld zonder te scoren, dan waren er altijd mensen die riepen dat ik niet goed had gefunctioneerd. Dat trok ik me dan meteen heel erg aan. Ik heb echt moeten leren om te accepteren dat ik geen invloed heb op al die meningen. Die worden toch wel gegeven. De sessies met de sportpsycholoog hebben me echt geholpen om te leren begrijpen dat mensen nu eenmaal een oordeel over je hebben. Ik kan het nu veel beter van me af laten glijden. Maar soms is het nog weleens lastig.” Je vertelde net dat je het vervelend vond dat je steeds in verband werd gebracht met andere clubs als het minder ging. Wat maakt het nog meer lastig als het even tegenzit? “Wat mij nog steeds raakt, is dat alles wordt gelinkt aan onze prestaties. Ik heb het idee dat als we niet presteren, het niet wordt geaccepteerd dat we ook andere dingen doen dan voet­ballen. Ik heb het gevoel dat mensen dan vinden dat je niet je mening mag geven en niet even mag genieten. Wij zijn ook normale mensen, hoor. Als het bij jullie even niet zo loopt op het werk, gaan mensen toch ook niet roepen dat het belachelijk is dat je even lekker op vakantie gaat? Ik heb er moeite mee dat alles wat we doen meteen gelinkt wordt aan onze prestaties op het veld. Wat dat betreft gaat Memphis daar veel beter mee om dan ik. Hij leeft gewoon zijn leven. Trekt zich er niet veel van aan wat anderen daarvan vinden.” Dialoog Hoe ga jij om met social media? “Ik vind het soms lastig, omdat ik het gevoel heb dat ik niet altijd mezelf kan zijn. Je moet kijken wanneer je iets post en wat je post. Je kunt bijvoorbeeld niet te laat in de avond iets posten, want dan denken mensen dat je te laat naar bed gaat en niet goed genoeg voor je sport leeft. Veel sporters spelen op safe, snap ik. Je hebt er die gewoon nog hun mening geven, vind ik mooi. Ik post wat voor mij goed voelt.” Word je vaak racistisch bejegend op social media? “Vaak genoeg. Ik denk dat het niet alleen bruine of zwarte spelers overkomt, maar dat ook blanke spelers er last van heb­ben. Het is blijkbaar normaal op social media. Het is ook zo makkelijk om een een fake account aan te maken en de vreselijkste dingen te roepen. Ik zou nu een account kunnen maken, naar de site van Virgil kunnen gaan en er racistische dingen op kunnen zetten. Dat is toch bizar en belachelijk? Instagram, Facebook en Twitter moeten ervoor zorgen dat dit soort uitlatingen geweerd worden van social media. Er moet echt tegen opgetreden worden. Ik weet niet wat social media hieraan doen om het te voorkomen.” Jij was het dus eens met die actie van spelers in de Premier League om drie dagen de socials te boycotten? “Ik was het zeker eens met die actie.” Er was kritiek op de KNVB en veel clubs in Nederland omdat zij zich niet aansloten bij die actie. Wat vond jij daarvan? “Ik heb me daar niet zo mee beziggehouden. Misschien waren ze niet voldoende op de hoogte. In dat geval kan ik be­grijpen dat ze niet mee hebben gedaan. Kijk, ik moet me ook niet uitlaten over de problemen in Israël en de Gazastrook. Ik weet niet precies wat er gaande is, dus post ik er niets over. Van sporters wordt daarentegen wel verwacht dat we vaak ergens onze mening over geven.” 'Ik had er vooral veel moeite mee hoe mensen over mij dachten. Als er iets over mij werd gezegd, dan zat ik daar echt mee, dacht ik: waarom zegt iemand dat?' Zorgt het voor extra druk dat van sporters wordt verwacht dat ze zich uiten over maatschappelijke issues? “Veel mensen vinden dat wij gezien onze status kunnen bijdragen aan noodzakelijke veranderingen. Er wordt verwacht dat we van ons laten horen. Dat is deels oneerlijk, omdat het je bij wijze van spreken niet wordt gegund als je een keer geen mening hebt. Omdat wij stelling hebben genomen tegen racis­me moeten we dan ook iets zeggen over de situatie in Israël? En als je je ergens niet mee bemoeit, mag je meteen nergens meer iets van vinden. Dat is de wereld waar we nu in leven. Moeilijk. Iedereen moet toch zijn mening kunnen geven als hij of zij dat wil? Dat is een vrije keuze, het moet niet zo zijn dat een ander bepaalt wanneer je iets wel of niet mag vinden.” Met het Nederlands elftal hebben jullie stelling genomen tegen racisme. Die actie ging de wereld over. “Je kunt niet ontkennen dat er mede door voetballers iets in gang is gezet. Ik ben trots op spelers die hun nek uitsteken. Ook omdat ik weet dat ze daar niet altijd leuke reacties op krijgen. Er zijn veel mensen die wellicht naar me luisteren omdat ik een voetballer ben. Dat is eigenlijk vreemd, maar hoort bij de tijd waarin we leven. Als sporter moet je je realiseren dat je het ook doet voor de mensen die geen stem hebben. Ik ben ook iemand van de dialoog, alleen is dat niet altijd mogelijk.” [caption id="attachment_18446" align="alignnone" width="2560"] Liverpool-ploeggenoten Virgil van Dijk en Georginio met een replica vande wereldbeker voor clubs in 2019[/caption] Jürgen Klopp Je bent pas dertig en hebt al een hele carrière achter de rug. “Ja, ik sta er af en toe weleens bij stil. Ik ben trots en blij hoe het is gegaan. Zeker als je kijkt naar de stappen die ik heb gemaakt om de top te bereiken. Ik heb ook wel tegenslagen gekend, zoals de slepende rugblessure in het seizoen 2013­/2014 waar­ door ik er een half jaar uit was en wat minder plezier had in het voetbal. Ik herstelde gelukkig op tijd en werd ook nog gese­lecteerd voor het WK in 2014. Daarna werd ik nog kampioen met PSV en toen nam ik een stap die niet iedereen verwachtte.” Je doelt op de overgang naar Newcastle United? “Ja. Ik wilde per se naar de Premier League. Newcastle was niet het beste team, maar die stap is heel belangrijk geweest voor m’n ontwikkeling. Ik koos bewust voor een club onder de top, omdat ik de zekerheid wilde dat ik elke wedstrijd zou spelen. Tijdens mijn vakantie sprak ik manager Steve McClaren en hij overtuigde me voor Newcastle te kiezen. Tijdens de onderhan­delingen meldde Everton zich ook en deed me zowel financieel als voetbaltechnisch zo’n mooi aanbod dat ik op een gegeven moment dacht: ik ga naar Everton. Mijn manager Humphry Nijman vond dat ik dat niet kon maken. ‘Als je eenmaal je jawoord hebt gegeven, dan moet je daarbij blijven.’ Had hij gelijk in. Ik kwam in een hecht team. Wat fijn was: Vurnon Anita, Siem de Jong, Tim Krul en Daryl Janmaat speelden er ook. Ik had daar zoveel plezier. Ik werd meteen opgenomen in het team, mijn medespelers hielpen me om goed te presteren. We degra­deerden, maar ik hou nog steeds van de club en de stad. Na de training was ik altijd op straat te vinden. Ik was alleen thuis als ik moest rusten. Ik leerde ook lokale mensen kennen met wie ik dagelijks omging. Jeremain Lens woonde in dezelfde straat, ik zag hem elke dag, hoewel hij bij de grote rivaal Sunderland speelde. We hadden samen bij PSV gespeeld, die klik was er vanaf het eerste moment met hem. In Newcastle zou je bijna denken dat we bij elkaar woonden, zo vaak kwamen we bij elkaar over de vloer. Na de training gingen we een koffietje drinken en wat lunchen. Ik dronk overigens meestal warme chocomel. Jeremain is nu een van mijn beste vrienden, hij zat ook op de tribune toen we de Champions League­finale en de Super Cup speelden met Liverpool.” Stond je er zelf ook van te kijken dat Liverpool bij je aanklopte terwijl je pas een seizoen in de Premier League had gespeeld en ook nog was gedegradeerd met Newcastle? “Nou... Toen ik eenmaal gewend was aan de Premier League stond ik wel vrij snel open voor een volgende stap. Liverpool en Tottenham Hotspur werden allebei concreet, maar Spurs kwam er niet uit met Newcastle. Vervolgens heb ik zo’n goed gesprek gehad met manager Jürgen Klopp.” Hoe verliep dat gesprek dan? “Hij nodigde Humphry en mij uit in zijn huis. Alleen had hij een heel grote hond, en ik ben bang voor honden. Hij zei nog: ‘Hij doet niks.’ Maar ik was zo bang, dat Jürgen de hond uiteindelijk in een andere kamer heeft gezet. Zijn assistent Pepijn Lijnders was ook aanwezig. We hebben eerst gesproken over hoe we in het leven staan. Ik vertelde dat ik net terug was van vakantie, dat ik met mijn vriendin op pad was geweest en ook nog met mijn oma een eiland had bezocht. Hij wilde weten wat mijn oma voor mij betekende, hoe belangrijk familie voor me is. Mijn hechte band met mijn familie beviel hem wel, Jürgen is ook een familieman. Hij wilde ook weten hoe ik ben opgegroeid en vertelde ook wat over zichzelf. Pas daarna ging het over voetbal.” Wat spreekt je aan in Klopp? “Hij is zo begaan met zijn spelers. Net als heel veel mensen dacht ook ik altijd dat zijn optredens op het veld een act waren, maar hij is gewoon echt zo. Hij gedraagt zich op de training niet anders. Als je op de training iets heel goed hebt gedaan, dan rent hij op je af om je te omhelzen. Maar hij kan ook heel boos worden als het niet loopt. Hij is gewoon een heel emotio­nele man. In het begin vond ik het weleens lastig hoe dominant hij kon zijn, hij kon zo schreeuwen. Ik zei weleens wat terug, ook omdat ik niet begreep wat hij bedoelde. Hij vertelde ook weleens dat hij Nederlanders maar bemoei­ zieke personen vindt die altijd een weerwoord hebben en denken dat ze het beter weten. In het begin realiseerde ik me dat niet zo, maar ik denk eigenlijk wel dat hij gelijk heeft. Nederlanders denken dat ze alles beter weten, komen ook heel arrogant over wanneer ze over voetbal praten. Voor ons is dat normaal gedrag, zeker als je alleen maar met Nederlanders omgaat. Ik begreep op een gegeven moment precies wat Klopp bedoel­de. Hij ging echt met me aan de slag, triggerde me enorm. Ik ben helemaal aan hem gewend, heb er geen moeite meer mee als hij tegen me schreeuwt. Dan denk ik juist: hij bedoelt het goed en weet het beter.” Wat zag hij voor jou als de ideale positie? “Toen ik hem de eerste keer sprak, zei ik: ik ben een nummer 10. Dat heb ik altijd gezegd en vind ik nog steeds. Maar Klopp zei: ‘Nee, ik wil met twee nummers 8 spelen en jij bent een van die twee. Jij kunt heel goed de balans bewaken, dus ik laat je misschien ook wel als nummer 6 spelen.’ Dat is niet mijn positie, vond ik, maar hij legde het zo uit dat ik me er wel in kon vinden. Het heeft me wel even tijd gekost om echt te wennen aan het systeem dat hij speelde.” Nummer 10 Ronald Koeman zag in 2018 in jou wel een echte nummer tien. Hij zette je op die positie in het Nederlands elftal en heeft al meerdere keren te kennen gegeven zeer gecharmeerd van je te zijn. “Onder Koeman werd ik eindelijk weer de nummer 10 die ik ooit was. Uit tegen Frankrijk was mijn eerste wedstrijd op 10 onder Koeman. Ik scoorde niet, maar vond dat het best aardig was gegaan. Iedereen was lovend, maar Koeman liet mij zien dat ik helemaal niet zo goed had gespeeld, dat ik het team benadeelde omdat ik eigenlijk ook als links­ en rechtshalf had gespeeld, waardoor Frankrijk in de eerste helft dominant kon zijn. Niemand had echt druk gezet op hun verdedigende middenvelder, vertelde hij, dat was mijn taak. Koeman is echt met me bezig geweest, heeft met beelden laten zien hoe ik moest spelen. Ik mocht niet te veel terugzakken om de andere middenvelders te helpen, omdat ik daarmee de tegenstander een vrije man op het middenveld gaf. Toen ik dat inzag, hield ik veel meer energie over om aan te vallen, om te scoren. Koeman is de eerste bondscoach die me echt als nummer 10 zag. Hij had ook een heel goed plan van aanpak. Want ik moet eerlijk zeggen dat de spelers om me heen er ook voor zorgden dat ik op 10 kon excelleren.” 'Iedereen was lovend, maar Koeman liet mij zien dat ik helemaal niet zo goed had gespeeld. Hij is echt met me bezig geweest, heeft met beelden laten zien hoe ik moest spelen' Als je terugkwam bij Liverpool, en je had op 10 gespeeld, wat zei Klopp dan? “‘Wij spelen anders,’ zei hij dan. En dat is ook zo. Ja, en dan krijg je supporters van Liverpool die zeggen dat ik in Oranje wel veel scoor, maar niet in het rood van Liverpool. Daar heb ik me dan maar bij neer te leggen.” Bondscoach Frank de Boer stelde jouw positie op 10 weer ter discussie... “Hij is wat gaan schuiven, ja. Ik heb aangegeven waar ik denk dat ik het beste tot mijn recht kom en dan moet hij de keuze maken. Ik weet niet of ik op 10, op rechts of links ga spelen. Frenkie wil heel graag betrokken worden bij de opbouw en wil ook nog goals maken. Hij wil het eigenlijk allebei. Ik ben liever betrokken bij de tweede fase, die na de opbouw.” [caption id="attachment_18447" align="alignnone" width="1930"] Georginio en bondscoach Frank de Boer[/caption] Wat verwacht jij van het EK? “Ik keek er vorig seizoen al naar uit, als team waren we ook echt teleurgesteld dat het niet doorging. Het wordt ons eerste toernooi in zeven jaar. We hebben een aantal toernooien gemist waardoor heel veel jongens niet weten hoe het is om een groot toernooi mee te maken. Ik ben een van de weinigen die het wel weet, omdat ik het WK in 2014 heb meegemaakt. Een eind­ toernooi is de kers op de taart. Het is toch prachtig als je aan het einde van het seizoen nog een mooi toernooi mag spelen tegen de beste teams van Europa? Daar is deze nieuwe generatie bij het Nederlands elftal echt aan toe. Ik denk dat we hoge ogen kunnen gooien.” Waar droom jij nog van als voetballer? “Dat ik zo lang mogelijk kan blijven voetballen. Als ik kijk naar Zlatan Ibrahimovic of Cristiano Ronaldo, ben ik echt jaloers. Hoe mooi is het om op die leeftijd nog zo fit te zijn. Mijn ultieme droom is zo lang mogelijk op zo’n niveau mee te gaan. En wat ik nog heel graag zou willen meemaken, is het WK van 2026 in Amerika.” Wie is jouw grote held? “Denzel Washington, die man vind ik helemaal geweldig. Dat komt ook vanwege de eerste film die ik van hem heb gezien, John Q. Hij was in die film de vader van een sportende zoon die ineens last kreeg van zijn hart en een transplantatie moest ondergaan. Het gezin had daar het geld niet voor. Wat hij als vader deed om zijn zoon te redden, ontroerde mij. Ook omdat ik altijd bij mijn oma was en de relatie met mijn vader juist niet optimaal was. Ineens zag ik een vader die zoveel deed voor zijn zoon... Vanaf de dag dat ik John Q zag, ben ik helemaal weg van Denzel. Ik wil hem heel graag ontmoeten en heb het via Liverpool ook geprobeerd. Ik heb contact gezocht, een mail opgesteld waarom ik hem wil ontmoeten. Hij is een wereld­ ster, de hele wereld wil iets van hem, dus ze wilden precies weten waarom ik hem zou willen zien. De club heeft die mail gestuurd, maar toen kwam corona... Ik ga het zeker nog een keer proberen. Als vader denk ik vaak aan die film. Ik probeer de beste vader te zijn voor mijn vier kinderen. Het is niet altijd even makkelijk en ik maak genoeg fouten. Soms ben ik niet zo’n goede vader, maar ik leer elke dag.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Georginio Wijnaldum komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.