Tom Dumoulin verbaasde met olympisch zilver op de tijdrit in Tokio. Maar de belangrijkste overwinning in 2021 boekte de renner van Jumbo-Visma op zichzelf. Juist door alle successen in de afgelopen jaren was hij de regie over zijn eigen leven en loopbaan grotendeels kwijtgeraakt. Tom nam een break. Na drie maanden rust besefte hij weer wat hem richting zijn Giro-zege in 2017 zo goed en gelukkig maakte. Zijn rechterarm zit nog in een brace verpakt, nadat hij tijdens een trainingstocht in de Ardennen door een auto werd geschept en zijn pols brak. Er kon meteen een streep door de WK. “Ik kan dit vrij makkelijk relativeren,” stelt Tom Dumoulin, “voor de ‘oude’ Tom zou de wereld zijn vergaan, maar dat gevoel heb ik nu niet gekend. Natuurlijk baalde ik enorm. Maar als je goed in je vel zit, kun je dit soort tegen­ slagen veel makkelijker naast je neerleggen. Ik blijf niet meer te lang in zo’n teleurstelling hangen. Uit 2021 haal ik voldoende vertrouwen om heel optimistisch naar het nieuwe wielerseizoen uit te kijken. Ik heb er nu al zin in.” De ‘oude’ en de ‘nieuwe’ Tom, het klinkt zo wollig. Kan er een 2.0­versie van iemand bestaan? Of heeft iemand gewoon zoveel over zichzelf geleerd dat hij heel goed weet wat goed en slecht voor hem is? “Ik heb in 2021 sowieso heel veel over mezelf geleerd. Ik ben dit jaar veel gelukkiger geweest dan in de voorgaande drie jaren. Het jaar begon heel zuur. Ik liep vorige winter echt op mijn laatste benen. Eigenlijk heel vorig jaar al, maar dat gevoel heb ik continu voor me uit weten te schuiven. Een mens kan veel wanneer hij per se moet en wil. De klap kwam in de winter. Ik kwam niet meer vooruit. Mijn seizoen eindigde met een opgave in de Vuelta, ik was volledig leeg. Na het seizoen heb ik vier weken de fiets niet aangeraakt. Ik hoopte door die rustperiode met een schone lei aan 2021 te kunnen beginnen. In mijn eerste trainingsweek merkte ik al dat ik me nog niet goed voelde. Ik was nog steeds niet fit, begon vermoeid aan de voorbereiding op het nieuwe jaar. Ik bleef toch doorfietsen in de hoop dat het vanzelf beter zou worden. Maar het werd alleen maar slechter. In januari hield ik het niet eens vol om twee uur lang te fietsen. Ik voelde me de rest van de dag na zo’n tocht ziek en ellendig, lag dan uren uitgeteld op de bank. Mijn lichaam heeft op dat moment aan de rem getrokken. Wanneer je je zo zwak voelt, raak je het totale plezier in het fietsen kwijt. Ik begon er zelfs een hekel aan te krijgen, kon niet anders dan in januari de knoop doorhakken en stoppen. Op die manier kon ik niet doorgaan.” Zware rugzak Waren het mentale of fysieke problemen die tot deze burn-out leidden? “Het zal een combinatie geweest zijn. Ik denk dat de problematiek op het mentale vlak is begonnen. Ik liep vast, omdat ik met sommige dingen moeilijk kon omgaan en dat niet goed voor mezelf heb opgelost. Iets dat bij mij misschien al sinds 2017 speelde. Hoe wil ik in het leven staan? Hoe wil ik het vak uitoefenen? Dat soort vragen stelde ik me al sinds de eindzege van de Giro d’Italia in 2017. Als je dat niet oplost of je blijft, zoals ik, alleen maar doorgaan, dan trekt je lichaam op een zeker punt fysiek aan de rem.” De beslissing om een break te nemen zal niet makkelijk zijn geweest “Dat was heel moeilijk. Ik nam het besluit op het trainings­kamp met de ploeg in Alicante. Meteen nadat ik de woorden had uitgesproken naar de teamleiding viel er een zware rug­ zak, zo’n last, van mijn schouders. Echt ongelooflijk. Ik voelde direct dat er rust in mijn leven kwam.” Maakten die verwachtingen juist die rugzak zo zwaar? “Ja, inderdaad. Ik moest even helemaal niks meer. Het was heel lang geleden dat ik dat gevoel had gekend. Ik wist niet wat ik over twee weken of over drie maanden zou doen, dat voelde heel fijn. Het deed me ook goed dat ik door iedereen meteen met rust werd gelaten. Iedereen leek de situatie waarin ik zat te begrijpen en te respecteren.” Hoe blij ben je nu dat je toen die rigoureuze stap hebt gezet? “Heel erg blij. Het was zeker een kwestie van durven. Maar als ik dat besluit toen niet had genomen, hadden we hier nu waarschijnlijk niet gezeten. Dan was ik vrijwel zeker gestopt met wielrennen.” Op een andere manier had je de liefde voor het wielrennen niet meer kunnen terugvinden? “Nee, zeker niet. Dan had ik misschien nog voortgekabbeld. Misschien dit jaar nog, misschien volgend jaar nog. Maar dan was het echt klaar geweest. Dan had ik mijn carrière waarschijn­ lijk met een vervelend gevoel moeten afsluiten. De vrijheid die ik nu voel dankzij die break is enorm belangrijk. Daardoor heb ik het plezier in de sport weer helemaal teruggevonden. Het heeft even geduurd, maar ik ben nu helemaal opgeknapt.” ‘Bijna niemand stond er meer bij stil wat en hoe ík het eigenlijk wilde. Er werden bijna continu keuzes voor mij gemaakt’ Was je overtraind? “Ik ben een fitte, jonge gast die gewend is om probleemloos vijf of zes uur op de fiets te zitten. Als je ineens geen twee uur meer kunt fietsen zonder helemaal uitgeput te zijn, dan mag je dat wel overtraind noemen. Natuurlijk hebben we in die periode mijn bloedwaardes laten checken en die waren op dat moment ook superslecht. Dat toonde eigenlijk standaard het overtrainingssyndroom aan.” De wetenschap drukt tegenwoordig zo’n belangrijk stempel op de wielersport. Waarom heeft de begeleiding dit niet eerder zien aankomen? “Je kunt niet alleen aan bloedwaardes zien of iemand over­traind is. Meestal zijn er al fysieke klachten en worden die later bevestigd met een bloedbeeld. Het is niet zo dat men vooraf aan de hand van een bloedbeeld kan concluderen dat iemand over reached of overtraind dreigt te raken. Zo werkt het niet. Het is iets dat erin sluipt. Wetenschappelijk kun je met overtraining ook niet aangeven of een maand rust voldoende is of dat je nog langer afstand van de sport moet nemen. Ik denk dat het nodig was dat ik mijn rock bottom bereikte, waardoor ik wist dat het noodzakelijk was om afstand van het wielrennen te nemen. Ik wist in januari voor honderd procent zeker dat ik het niet meer zou trek­ ken. Het allerbelangrijkste is geweest dat ik zelf de beslis­sing heb genomen. Als een trainer tegen mij had gezegd: ‘Tom je moet nu gaan rusten’, dan had het mentaal waarschijnlijk niet hetzelfde effect gehad. Dan had ik mezelf niet de vragen gesteld waarmee ik mezelf nu wel heb geconfronteerd. Daardoor heb ik nu het gevoel dat ik een aantal zaken in mijn hoofd heb opgelost, waardoor ik een stuk belastbaarder ben.” Welke vragen stelde jezelf dan? “Waarom vind ik de wielersport nog leuk? Wat vind ik niet leuk? Hoe kan het dat ik met dit ongelukkige gevoel rondloop sinds 2017? Is het omdat ik herkend word in de stad? Is mijn bekendheid de druppel die de emmer doet overlopen? Zijn het de media? Is het te veel trainen? Is het te veel van huis zijn? Wat vind ik wel en niet leuk aan het fietsen?” Is het belangrijkste dat je de regie over je eigen leven weer terug moest krijgen? “Ja, ik had die periode nodig om erachter te komen dat dat mij dwars zat. Die paar mensen die met me in de stad op de foto willen, af en toe een interview geven of sponsorverplichtingen, daar heb ik geen problemen mee. Ik ben in zak en as geraakt, omdat ik sinds 2017 het gevoel had dat ik werd geleefd. Alle mensen om me heen wilden het maximale uit mij halen. Dat was niet verkeerd, want dat wilde ik ook. Alleen wilden ze dat doel bereiken door een hele omgeving rond mij te creëren met op alle gebieden topexperts die bepaalden wat het beste voor mij was. Iedereen wilde met de beste wil van de wereld een bijdrage leveren om mij beter te maken. Bijna niemand stond er nog bij stil wat en hoe ík het eigenlijk wilde. Er wer­den bijna continu keuzes voor mij gemaakt, waardoor ik zelf niet meer kon aangeven welke richting ik het beste achtte. Dat voelde geregeld heel beklemmend.” ‘Bondscoach Koos Moerenhout gaf me juist dat laatste zetje dat ik toen nodig had. Iemand die zei: ‘Tom ik geloof in jou’’ Kun je daar een voorbeeld van geven? “Vorige winter zijn we naar de windtunnel geweest. Ik wilde op dat moment eigenlijk het liefst zelf die nieuwe tijdritfiets ontdek­ken. Zelf aanvoelen hoe die fiets het best kon worden afgesteld. Als ik dat ont­dekt had en nog vragen had, dan wilde ik naar de windtunnel om te kijken hoe we de door mij ontdekte beste houding verder konden optimaliseren. Nu werd mijn houding met de beste bedoe­lingen en met de beste experts helemaal in de windtunnel bepaald. Dat was niet de weg die ik wilde bewandelen. Ik ben een persoon die zelf zaken wil ondervinden. Het was voor mij belangrijk om in te zien dat ik richting de toekomst weer zelf meer de regie moest pakken. Zo heb ik dat eigenlijk tot aan mijn eindzege in de Giro altijd gedaan. De leiding van Jumbo­Visma begrijpt gelukkig heel goed wat ik bedoel en ik ben ook dankbaar voor de vrijheid die zij me hebben gegeven. Het werkt nu voor mij heel bevrijdend om weer meer eigen keuzes te maken.” Bevoorrecht Hoe belangrijk was je bezoek als ‘supporter’ aan de Amstel Gold Race in de periode dat je een pauze had ingelast? “Eigenlijk veel belangrijker dan ik had verwacht. Ik ging weer eens als een buitenstaander naar een koers. Ik voelde me die dag opnieuw die kleine jongen die in zijn woonplaats Maastricht naar de Amstel Gold Race ging kijken. Dat vond ik altijd heel speciaal en onbewust heeft dat vroeger een zaadje bij mij geplant. Dat zaadje werd nu opnieuw geplant. Ik vond het gaaf om bij een wielerwedstrijd te zijn, om al die ploeg­ bussen en renners te zien. Ik stond met het enthousiasme van een jongetje achter de dranghekken te kijken van: o, daar is Alaphilippe en daar komt Valverde. Stom hè?” Heb je daardoor ook ervaren hoe mensen nu naar jou kijken? “Het werd me die dag weer duidelijk hoe blij men­ sen kunnen worden dat ik op dit hoge niveau fiets. Ineens voelde ik me tijdens die Amstel Gold Race heel bevoorrecht. Van: wow, het bestaan van profwielrenner op dit niveau is toch wel gaaf. Wij leven vaak in een cocon, maar dit aspect van de topsport mag je niet vergeten. Die dag ervaarde ik weer hoe gaaf het is om in zo’n grote en mooie sport een van de belangrijke mannen te zijn.” Bondscoach Koos Moerenhout heeft in die moeilijke periode onvoorwaardelijk achter je gestaan. Hij hield het olympische ticket voor de tijdrit in al die maanden vrij voor jou. Hoe belangrijk is dat geweest? “Heel bijzonder hoe hij volledig achter mij is blijven staan en alle vertrouwen in mij bleef houden. Hij gaf al in een eerste gesprek aan dat ik alle tijd moest nemen. Koos vond dat ik allang en breed bewezen had dat ik de enige Nederlandse renner was die een medaillekandidaat in Tokio kon zijn. Hij wist dat het vanuit de situatie waarin ik zat heel lastig zou worden om voor de medailles te gaan, maar sprak openlijk uit dat hij in mij geloofde. Toen ik eind april bij hem aanklopte dat ik de uitdaging wilde aangaan, was er bij hem geen twijfel om mij te selecteren. Dat was zeker speciaal, want ik kwam fysiek van heel ver en had bijna twee maanden niet gefietst.” Waren dat de emoties die je na de tijdrit toonde bij de omhelzing met Moerenhout? “Ja, dat kwam eruit. Eigenlijk sta je als bondscoach altijd een beetje aan de zijlijn. Koos coacht en traint me immers niet. We hielden van afstand wel altijd een beetje contact, maar dat was zeker niet op een dagelijkse basis. En toch hadden we allebei in Tokio het gevoel dat we het samen aan het doen waren.” Heeft Moerenhout een groot aandeel in het feit dat jij nog wielrenner bent? “Ik denk het wel. Koos gaf me juist dat laatste zetje dat ik toen nodig had. Iemand die zei: ‘Tom ik geloof in jou.’ Hij heeft altijd aangegeven dat hij met mij in de kans geloofde om een medaille te pakken. Hij nam het risico om mij te selecteren, want ergens wisten we dat de voorbereiding verre van perfect was en dat de tijd heel kort was om een top­ prestatie neer te zetten.” Had je het gevoel dat er veel druk op je stond in Tokio? “Dat viel wel mee. Ik had er ook vrede mee gehad wanneer het minder goed had uitge­pakt. Ik heb met veel te weinig trainingsuren iets gedaan wat eigenlijk niet kan. Juist daardoor geeft die zilveren medaille me nu heel veel vertrouwen. Dat maakt toch wel duidelijk dat in mijn aan­ pak iets zit dat in elk geval voor míj goed werkt. Het belang­rijkste op dat moment was dat ik het proces naar Tokio heel leuk vond. Ik vond de liefde terug voor het werken naar grote doelen, het maximale uit mezelf halen. Ik had weer zelf de regie en dat gaf veel plezier en voldoening. Het was een fijne periode.” Hoe anders was die voorbereiding dan de normale weg die je de laatste jaren naar grote doelen volgde? “Heel anders. Ik had nu de volledige regie, normaal gespro­ken werd ik grotendeels door mijn ploegen gestuurd. Ik ben van het ene extreme naar het andere gegaan. Al besef ik nu ook dat er wat mij betreft richting de toekomst ook een middenweg mag zijn. In het proces naar Tokio heb ik geleerd dat mijn aanpak ook succesvol is, dat die aanpak wel past bij de persoon die ik ben. Ik denk zelf graag na over zaken en ik vind het ook heel leuk om uit te puzzelen welke training op dat moment het meest geschikt voor mij is. Zo heb ik twee keer zelf mijn hoogtestages naar Livigno gepland, want ik heb daar ook een bepaald idee over wat bij mij het beste werkt.” Welke trainingsmethode werkt bij jou dan het beste? “Ik ben iemand die in de trainingen ook mijn gevoel volgt. Sommigen houden zich tot op de minuut en de kilometer aan een schema. Ik probeer ook naar mijn lichaam te luisteren. Richting Tokio was daar ruimte voor. Het kwam weleens voor dat ik een ochtend besloot om het anders aan te pakken en bijvoorbeeld niet met de race­ fiets te trainen, maar met de mountainbike. Ook heb ik bewust gekozen om twee en niet drie weken op hoogte­ stage te blijven. Mijn ervaring leert dat ik het in de derde week steeds vervelender be­ gin te vinden, waardoor ik dan met een slecht gevoel huiswaarts keer. Het maken van mijn eigen keuzes werkt bij mij extra motiverend. Anderen zitten anders in elkaar en willen het liefst een vast schema van begin mei tot aan de Tour heel nauwgezet volgen.” In Livigno kwam je Annemiek van Vleuten tegen. Zij is op haar manier ook heel succesvol en veroverde de olympische titel op de tijdrit bij de vrouwen. “Zij heeft inderdaad haar eigen dingetjes en maniertjes. Annemiek is daar behoorlijk extreem in. Al heeft ze daar een modus in gevonden die voor haar heel gewoon en natuurlijk aanvoelt. Wij kijken er soms van de buitenkant raar van op wanneer we haar trainingscijfers zien. Een training van acht uur in de Alpen, dan denk je meteen dat ze maniakaal bezig is. Zij beleeft dit heel anders. Zij stapt op de fiets met het gevoel dat ze zes of zeven uur heerlijk gaat fietsen door de mooiste omgeving van Europa. Daar geniet ze van. Wij zien dan die ritten op Strava verschijnen en oordelen daar dan heel anders over. Dat laat mij ook weer inzien dat je goed kunt presteren wanneer je een modus hebt gevonden die voor jou werkt. Trouwens, ik vind Primoz Roglic ook extreem. Zodra het licht wordt gaat hij joggen, vervolgens doet hij zijn rek­ en strek­ oefeningen. Eerst traint hij soms nog op de tijdritfiets om na het ontbijt de training met de rest van de ploeg op te pak­ ken. Primoz doet ook veel meer dan een ander. Hij heeft er een ritme in gevonden waar hij zich heel goed bij voelt, zodat het voor hem normaal is. Voor hem voelt dat niet als een opoffering.” Godswonder Gaat de ploeg je in de toekomst nu ook meer vrijheid geven in je trainingsaanpak? “Jumbo­Visma staat daar zeker voor open. Zij willen me een bepaalde ruimte geven. Ze hebben in Tokio gezien dat mijn route ook succesvol kan zijn. Het is best bijzonder dat ze mij die vrijheid naar de Spelen hebben gegeven. Daar spreekt vertrouwen uit. Ik ben dan ook blij voor hen dat ik het heb kunnen waarmaken. Het is niet zo dat ik een einzelgänger ben. Absoluut niet. Ik ben onderdeel van een ploeg en vind het juist heel fijn om zaken met de ploeg aan te pakken. Juist uit die samenwerking haal ik heel veel positieve energie. Daar wil ik me zeker niet aan onttrekken. Ik wil zeker een team player zijn.” Toch is het gek dat iemand die drie keer op het podium van een grote ronde heeft gestaan, het gevoel heeft dat hij zijn omgeving nog moet laten zien dat zijn aanpak best goed is. “Het is eigenlijk heel cru dat die ruimte er tot aan die Giro­zege in 2017 wél was. Hoe beter ik ging presteren, des te minder ruimte er voor mijn eigen inbreng was. Er kwamen steeds meer experts bij en iedereen was vooral bezig om vanuit zijn visie mij beter te maken.” Was je met je eigen aanpak verder gekomen? “Dat durf ik niet te zeggen. Ik weet wel dat ik dan niet zo’n noodgedwongen break in mijn loopbaan had moeten inlassen.” Hoeveel vertrouwen in de toekomst heeft die zilveren medaille je gegeven? “Dat resultaat heeft me vleugels gegeven. Dit was zeker een overwinning op mezelf. En om mezelf een beetje op de borst te kloppen: er zijn niet veel wielrenners die dit gepresteerd had­ den op deze wijze en in zo’n korte tijd. Het was voor mij een bevestiging dat ik nog altijd een van de betere renners van de wereld ben.” Was je dat vertrouwen in jezelf dan kwijt? “Ja, dat was ik helemaal kwijt. Tokio was het eerste moment sinds het WK in 2018 in Innsbruck dat ik weer eens liet zien dat ik een bijzondere wielrenner ben. Als je dan bijna drie jaar niet meer zo’n prestatie neerzet, nemen de twijfels toch een beetje de overhand.” Maar je raakte in 2019 in de Giro geblesseerd aan je knie, reed een jaar geen wedstrijden... In 2020 keerde je terug in het peloton, had je Team Sunweb verruild voor Jumbo- Visma. “In 2020 werd ik dan wel zevende in de Tour de France, maar had ik voor mijn gevoel een heel slecht jaar. Ik zat zo belabberd in mijn vel dat ik niet trots kon zijn op m’n pres­taties. Ik kon niet relativeren dat ik op sommige dagen bij de beste renners uit het peloton hoorde, die realiteitszin was helemaal weg. Mentaal en fysiek liep ik de hele tijd op mijn achterste poten. Ik was me daarvan bewust en droeg dat in alle wedstrijden met mij mee. Dat ik toen nog in de Tour in de top tien eindigde mag een godswonder heten.” Na de Spelen kon je in de Benelux Tour weer met de besten in een wegwedstrijd wedijveren. “In de Ardennen­rit in de Benelux Tour zag ik voor het eerst weer een sprankje van de oude Tom terug. Een dag later voelde ik me rond de Muur van Geraardsbergen helemaal niet goed. In de finale probeerde ik de klim van Denderoord volle bak op te rijden. Ik had nog een goede één minuut­waarde, waar­ mee ik mezelf verbaasde. Dat ik met een minder goed gevoel nog bij bijna iedereen kon wegrijden en als derde eindigde, gaf me vertrouwen dat ik een heel sterke laatste maand zou rijden. Uiteindelijk is dat door die polsbreuk anders gelopen, maar bij die val is mijn vertrouwen richting 2022 niet gebroken.” Denk je in de toekomst weer aan een klassement in de grote rondes? “Ik ben wielrenner geworden om het maximale uit mezelf te halen. Het proberen om resultaten te halen, vind ik nog altijd het mooiste wat er is. Ik word er niet gelukkig van wanneer ik alleen maar voor anderen op kop moet gaan rijden. Dan kan ik ook op 95 procent van mijn kunnen een grote waarde voor de ploeg zijn. Alleen al het gevoel dat je op 95 procent goed kunt presteren... Dat past niet bij mijn ambitieniveau. Ik wil voor die honderd procent gaan. Ik wil zelf nog korte uitslagen rijden en natuurlijk het liefst winnen. In welke koersen zien we deze winter wel. Maar grote rondes sluit ik zeker niet uit. Dat blijf ik heel uitdagend vinden en ik weet dat ik daar heel goed in kan zijn.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Tom Dumoulin komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Wat een jaar heeft Virgil van Dijk (27) achter de rug. Vlak voor de jaarwisseling maakte hij een droomtransfer naar Liverpool waardoor hij op slag de duurste verdediger ter wereld werd. Vijf maanden later stond hij in de finale van de Champions League. Bondscoach Ronald Koeman benoemde hem bovendien tot aanvoerder van het nieuwe Oranje. Kortom: het leven lacht hem toe. De nieuwe aanvoerder van het Nederlands elftal is een grote meneer in Engeland. Rustig over straat gaan in zijn woonplaats Liverpool is er niet meer bij. En bij iedere goede of foute pass wordt gerefereerd aan het recordbedrag van bijna 85 miljoen euro dat Liverpool voor hem heeft betaald. Zelf blijft Virgil van Dijk er relatief rustig onder. We spreken hem op het prachtige trainingscomplex van Liverpool. “Hebben jullie al iets te drinken gehad?” vraagt hij als we elkaar begroeten. Tegelijk slaat hij zijn arm om een paar kleine fans die uitverkoren zijn om de training bij te wonen. “Wat is er mooier dan die kinderen de dag van hun leven te geven?” We beginnen met de fotografie. Virgil kijkt strak in de camera, haren in een knot. Op ons verzoek doet hij voor één keer de haren los. “Ik heb thuis mijn haren altijd los, maar zodra ik naar de club ga, dan gaat mijn staartje erin. Maar vooruit, als het mooie foto’s worden, dan gooi ik mijn haren wel los.” Na de fotosessie begint hij met passie te vertellen, met altijd die bescheiden en soms ook kwetsbare glimlach. “Het klinkt zo cliché, maar je kunt je toch geen betere baan voorstellen dan die van profvoetballer van Liverpool en Oranje? Er zijn heus weleens momenten dat het zwaar is, maar ik doe er alles aan om er altijd plezier in te houden. Wat wij profs doen is heel speciaal. Het duurt heel kort allemaal, dus dan is het belangrijk dat je er ook van kunt genieten.” Veel sporters vergeten te genieten, mede omdat ze lijden onder de constante druk van het moeten presteren. “Ik vind eerlijk gezegd dat ik het wel kan. Als je er onder lijdt, lijkt me dat vreselijk. Het is voor mij de laatste jaren ook makkelijker geworden. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, want juist die transfer naar Liverpool zou druk kunnen veroorzaken. Als je jong bent, denk je vooral aan zaken die niet goed gaan. De sociale media kunnen je daarnaast ook helemaal gek maken, maar ik weet heel goed wat het belangrijkste in het leven is." En dat is? Met een brede glimlach. “Mijn gezin! Als het thuis goed zit, dan voel ik me ook goed. Voetballen komt bij mij op de tweede plaats en dat zal altijd zo blijven. Echt waar. En mijn dochters geven zoveel terug, dat is ongekend. Mijn vrouw is de spil van het gezin. Ik waardeer haar meer dan ooit. Mijn vrouw moet zich altijd sterk tonen. Dat realiseer ik me maar al te goed. Soms wil je ook weleens lekker de stad in, een wijntje drinken en een rondje gaan lopen. Dat kan allemaal niet, dus ook niet met mijn vrouw. We proberen het niet eens. We zijn jong, maar gaan nooit uit. De eerste twee weken in Liverpool zaten we in een hotel. Binnen een dag stonden er alleen maar fans voor het hotel, die wisten dat ik daar verbleef. En de paparazzi wisten dat ook. Daar heb je dan ook nog mee te maken, dus ik vertoon me niet in de stad. Daar staat ook heel veel moois tegenover, dus je hoort me niet klagen, hoor.” Werkt jouw vrouw? “Nee, daar hebben we bewust voor gekozen. Als ze heel graag wil werken, dan ga ik haar natuurlijk niet tegenhouden. We trainen op heel verschillende tijden. Als ik in de avond train en in de ochtend thuis ben en zij zou in de ochtend werken, dan zien we elkaar helemaal niet. Het is gewoon goed zo.” Is jouw houding in het leven mede bepaald omdat jouw vader je moeder en jou heel snel heeft verlaten? “Natuurlijk speelt dat mee. Wat er is gebeurd tussen mijn vader en mijn familie is iets tussen ons, is privé en dat hoeft niemand precies te weten. Het klopt dat mijn vader niet meer in beeld is bij mij. Dat speelt vast en zeker mee hoe ik als vader wil zijn, maar het gaat ook vanzelf. Ik weet één ding honderd procent zeker: ík zal mijn kinderen nooit in de steek laten. Ik zal er altijd voor mijn gezin zijn.” Maar het maakt je kwetsbaar. Tenminste, dat vond ik toen ik kinderen kreeg. “Natuurlijk, dat herken ik ook, ik begrijp wat je bedoelt. Ik denk dat ik het op dit moment best goed voor elkaar heb, thuis en bij de club. Er is een balans die ervoor zorgt dat ik me als voetballer en privé goed voel. Hoe mooi wil je het hebben?” 'We hebben ook een groepsapp met Oranje waarin we proberen contact met elkaar te houden' Helden Magazine 44 Het eerste gedeelte van het verhaal van Virgil van Dijk komt voort uit Helden Magazine 44 waar Kjeld Nuis de cover siert. Nuis is de Held van het Jaar geworden. De tweevoudig olympisch kampioen kent ook de andere kant van de medaille. Verder in de 44ste editie van Helden, Tom Dumoulin over zijn successen, de Tour en de Giro, schorttrackster Suzanne Schulting, tennisster Kiki Bertens, de winnaar van de Ronde van Vlaanderen Niki Terpstra, handbalster Yvette Broch, schaatser Sven Kramer, de successen van de Nederlandse sportvrouwen, zwemmer Nyls Korstanje, bokser Peter Müllenberg, voetballer Davy Klaassen, Raymond van Barneveld ging in gesprek met Victoria Koblenko, en Frenkie de Jong en vriendin Mikky ontmoeten Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Irene Schouten(29) is al een tijd in bloedvorm, maar 2022 moet echt haar jaar worden. De schaatsster van Team Zaanlander hoopt op olympisch succes in Beijing en er staat ook een huwelijk gepland. Het leven lacht haar toe, maar Irene weet ook hoe de andere kant van de medaille eruitziet. “Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Een 1500, 3000 en 5000 meter. Gevolgd door de mass start en een ploegenachtervolging. En als ze ’s avonds nog tijd over heeft, rijdt ze ook nog een marathon. Irene Schouten beheerst het allemaal, het lijkt alsof ze op haar 29ste nergens haar hand voor omdraait. Na een optreden staat ze met rode wangen nog van de inspanning voor de camera’s. Om woorden zit ze nooit verlegen, een lach is nooit ver weg. Irene is als een mooie fles rode wijn, met het klimmen van de jaren wordt ze steeds maar beter. Tijdens marathons en de massastart was ze altijd al een klasse apart. Op de marathon won ze alleen al vijf Nederlandse titels op rij. En op de mass start werd ze twee keer wereldkampioen, een keer Europees kampioen, twee keer derde van de wereld en in 2018 werd ze derde tijdens de mass start op de Spelen. Maar op de 3000 en 5000 meter staat er momenteel ook geen maat meer op haar. Vorig jaar werd ze de eerste Nederlandse wereldkampioen op de 5000 meter, nadat ze ook al WK-brons had gepakt op de 3000 meter. En in oktober pakte ze in Heerenveen op beide ‘klassieke’ afstanden de Nederlandse titel in een baanrecord. World Cup-zeges rijgt ze dit seizoen aaneen en geen baanrecord is veilig als Superwoman op het ijs verschijnt. Irene, vorig jaar ook een belangrijke schakel in de gouden ploegenachtervolging bij de WK, moet toch even naar woorden zoeken als ze de vraag krijgt wat haar geheim is. “Nou, ehh... Ik weet eigenlijk niet waarom ik het nu wel kan.” Ze is even stil en legt dan hardop denkend een paar mogelijkheden op tafel. “Ik heb de laatste jaren heel hard gewerkt aan mijn basis, daardoor lijkt het me op het ijs nu makkelijker af te gaan. Ik reed altijd wel oké, maar het laatste stukje ontbrak. Dat heb ik nu gevonden, denk ik. Ik rij technisch ietsje beter, waardoor het voelt dat ik meer controle en macht heb. Ik heb tijdens wedstrijden de laatste tijd het gevoel dat ik steeds nog een beetje harder kan. Dat had ik eerder niet. Ik weet heel goed hoe het voelt als het niet helemaal gaat zoals ik voor ogen heb. Ik geniet er nu heel erg van dat het zo goed gaat. Misschien is dat wel de sleutel, dat ik er nu zo van geniet... Ach, ik weet het gewoon niet. Raar hè?” Vier jaar geleden kwam je alleen uit op de massastart op de Spelen, in Beijing wacht een overvol olympisch programma. Sta je weleens van jezelf te kijken de laatste tijd? “Nou, ik ben geleidelijk beter geworden. Doordat het met kleine stapjes is gegaan, sta ik minder stil bij mijn ontwikkeling. Soms met trainingen denk ik weleens: zo, dit was echt heel goed. Na zo’n goede training zeg ik altijd tegen mezelf: nou Irene, je bent op de goede weg.” Jij bouwt races op de 3000 en 5000 meter mooi op. Waar je veel schaatssters kapot ziet gaan tegen het einde, begin jij alleen maar te versnellen. Wanneer voel jij dat het jouw dag is? “Meestal na twee ronden. Maar toen ik vorig jaar de wereldtitel pakte op de 5000 meter duurde het langer, kwam ik er pas na vijf ronden echt goed in. Het voelt heerlijk om het gevoel te hebben dat je ergens de volledige controle over hebt. Ik word minder moe op die momenten, terwijl ik wel een heel goede tijd rijd. Ik heb dan vaak het gevoel dat ik nog wel harder had gekund. Dat is zo’n fijn gevoel.” Kan jouw coach Jillert Anema je bereiken tijdens een race? “Als ik niet goed gefocust ben, dan wel. Als ik een heel slechte focus heb, kan ik tijdens een wedstrijd ook weleens denken aan dingen buiten de schaatsbaan. Maar als ik goed gefocust ben, zie ik wel dat Jillert er is, maar hoor ik niet wat hij zegt. Maar hij zegt ook nooit zoveel op de kruising, hoor. En wat mijn focus betreft: die heb ik steeds beter op orde. Ik krijg daar ook al vijf jaar lang hulp bij van een mentale coach. Focussen is altijd mijn zwakke punt geweest. Vroeger op school zat ik tijdens de lessen al naar buiten te kijken, vond ik het ook al moeilijk me te concentreren.” Over focus gesproken. De deskundigen denken dat er een verklaring is tussen corona, het gebrek aan marathonwedstrijden en jouw goede rijden op de langebaan van de afgelopen tijd. Klopt dat? “Vorig jaar waren er geen marathons door corona, maar om dat als verklaring te geven voor mijn goede rijden, vind ik te kort door de bocht. Als iemand dat op televisie roept, dan nemen de mensen thuis dat voor waar aan. Ik reed eind oktober bijvoorbeeld de marathon in Amsterdam en een week later reed ik een baanrecord bij het NK in Heerenveen. Dan kun je niet zeggen dat de marathon niet goed voor me is. Ik blijf ook marathons rijden in weekenden dat het kan, het is niet dat ik die laat schieten om me volledig te focussen op de langebaan. Een marathon van tachtig rondjes rijden is niet heel zwaar. Het probleem is het vele reizen. Ik rij elke dag vanuit Hoogkarspel naar Heerenveen voor de training en voor World Cups zitten we veel in het buitenland. Als ik elke week ook nog naar de andere kant van het land moet om een marathon te rijden, dan gaat me dat opbreken met het oog op de langebaan. Daarom zeg ik af en toe: ik rij geen marathon, omdat ik moet rusten. Het vele schaatsen is het probleem niet. Gretha Smit combineerde ook het marathonschaatsen en skeeleren met de langebaan. Ik was fan van haar als klein meisje. Gretha won in 2002 onder meer olympisch zilver op de 5000 meter. Ik zag aan Gretha dat de marathon juist een heel goede training kon zijn voor de langebaan. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ploeggenoot Jorrit Bergsma. Vanuit de marathons ben ik geworden wie ik nu ben, dat is mijn basis. Ik moet niet ineens iets heel anders gaan doen.” Maken de hardheid en conditie die je op hebt gebouwd in de marathons nu het verschil op de langebaan? “Misschien wel. En dat gecombineerd met de vele uren op de fiets en skeelers, het trainen met de jongens. Ik heb er vroeger ook heel bewust voor gekozen om niet in een team te rijden tijdens marathons en skeelerwedstrijden. Als iemand demarreerde, moest ik in m’n eentje de gaten dichtrijden. Ik ben daar mentaal en fysiek wel sterk door geworden. Alles wat ik in mijn leven heb gedaan, is een investering geweest die zich nu uitbetaalt.” Wat is de hand van Jillert Anema in jouw ontwikkeling? “Zijn programma past heel goed bij mij, hij heeft me geholpen om die basis te leggen. Fysiek was ik altijd al in orde, maar op technisch en mentaal vlak was nog winst te boeken. De komst van Arjan Samplonius bij de ploeg heeft mij ook geholpen. Voorheen moest Jillert alles alleen doen. Hij coachte mannen en vrouwen, marathon en langebaan. De verdeling en structuur zijn nu beter, er is meer rust in de ploeg. En Jillert en Arjan vormen samen een goed team.” Geven ze jou de laatste tijd vaak complimenten? “Van hen krijg ik niet veel complimenten. Ik hoef ook geen schouderklopjes, weet zelf wel of ik goed schaats, dat hoeft niet iemand nog even tegen me te zeggen. Als het goed gaat, hoef ik niet veel aandacht te krijgen. Pas als het slecht gaat, wil ik dat ze er voor me zijn.” In 2017 zei je dat deelname aan de Elfstedentocht voor alles gaat, dus ook voor de Spelen. Je geldt nu als favoriet voor olympisch goud op meerdere afstanden, heb je je mening herzien? “Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor.” Lachend: “Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentocht-winnaars, hè. Sportief gaat het Irene voor de wind, maar privé heeft ze het niet altijd makkelijk. Haar moeder kreeg in november 2016 een zware hersenbloeding. Vijf dagen per week woont zij tegenwoordig in een verzorgingshuis en dat heeft uiteraard grote impact. Moeder Jolanda was altijd het middelpunt van het gezin, dat naast Irene verder bestaat uit vader Klaas, zus Catherine en broers Simon en Klaas junior. Het draait niet alleen om sport bij de familie Schouten, maar ook om de grote bloem- en bloembollenkwekerij van vader Klaas en haar broers Simon, die anderhalf jaar geleden stopte met schaatsen, en Klaas junior. Regisseur Barbara Makkinga volgde het gezin twee jaar lang voor de EO-documentaire Het leven gaat niet altijd over tulpen. De docu was begin juni te zien op tv. “We hebben zoveel reacties gekregen, zelfs vanuit het buitenland. Mijn vader kreeg onlangs weer een brief van iemand die in een vergelijkbare situatie zit als wij met mijn moeder en wat hij in de documentaire zag, herkende hij heel erg. Maar we krijgen ook berichten van mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, maar die gewoon willen laten weten dat de documentaire hen heeft aangegrepen. Krijgen we een bericht als: ‘Ik wist nooit precies hoe liefde eruitzag, maar na het zien van de documentaire en hoe jullie als gezin omgaan met de situatie weet ik pas echt wat liefde is.’ Of we horen van mensen dat ze er niet van konden slapen, dat ze ’s nachts moesten huilen. Maar we kregen ook een reactie van iemand die zei: ‘Blijf hoop houden dat het nog veel beter kan worden met jouw vrouw en jullie moeder. Wij hebben iemand thuis die negen jaar na een hersenbloeding nog steeds stappen maakt.’ De boodschap die wij wilden geven met de documentaire, was dat het leven na zo’n ingrijpende gebeurtenis niet voorbij is en dat je altijd hoop moet blijven houden.” Jouw moeder kon aanvankelijk niet met jou communiceren. Nu kan ze wel weer praten. “Toen ik net terug was van de Spelen in Zuid-Korea in 2018 zaten we met z’n allen aan de keukentafel. We hadden mijn moeder opgehaald uit het verpleeghuis. Ineens zei ze: ‘Raam.’ Zomaar! Ze had sinds de hersenbloeding, anderhalf jaar daarvoor, niets meer gezegd en ineens zei ze ‘raam’. Wij waren met stomheid geslagen, keken naar elkaar en zeiden: ‘Wat zegt ze nou?’ Daarna is ze steeds meer gaan praten. Dat is zo mooi, het geeft ons allemaal zoveel energie. En het geeft ons ook nieuwe doelen. Wie weet wat ze allemaal nog meer kan over een tijdje?” We zagen ook dat jouw moeder kwam kijken in Thialf tijdens het NK. “Zo mooi. Twee jaar terug was ze er ook bij tijdens het NK. Maar mijn moeder krijgt zoveel meer mee dan toen. Nou, ik denk eerlijk gezegd dat ze destijds alles ook al meekreeg, maar nu kan ze zich veel beter uiten. Ze geniet ook zo van zo’n dag in Thialf, al was het wel heel intensief voor haar. En het maakt mij ook gelukkig om haar te zien op de tribune. Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Sta jij anders in het leven sinds het moment dat jouw moeder de hersenbloeding kreeg? “Ja, er is zoveel veranderd. Ik deelde altijd alles met mijn moeder. Als ik ergens mee zat of als ik gewoon een praatje wilde maken, dan ging ik altijd naar m’n moeder. Ineens kon dat niet meer. Ik moest dingen zelf oplossen, kon daarvoor niet meer bij mijn moeder aankloppen. Dat was in het begin moeilijk, maar ik ben daardoor wel veel zelfstandiger geworden. Als mens heb ik me enorm ontwikkeld, ik leid een heel ander leven dan in 2016. 'Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor. Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentochtwinnaars, hé' En natuurlijk is het makkelijker sportieve tegenslagen te relativeren na wat mijn moeder is overkomen. Als ik een keer verlies, kan ik al snel denken: joh, er zijn ergere dingen in de wereld. Eigenlijk is het ook best dubbel. Het besef dat morgen niet zeker is, zorgt er tegelijkertijd voor dat ik in mijn achterhoofd heb dat er nog zoveel dingen zijn die ik wil doen in m’n leven. Maar veel dingen gaan nu niet door het schaatsen... En tegelijkertijd geniet ik juist weer veel meer doordat het nu zo goed gaat.” Heb je nog veel verdriet om de situatie? “In het begin was het natuurlijk heel erg verdrietig, maar in de loop van de jaren hebben we eraan kunnen wennen. Ik weet dat ik mijn ‘oude’ moeder nooit meer terugkrijg, maar tegelijkertijd ben ik harstikke blij dat ze er nog is en dat ze nog telkens vooruitgaat. Als ik terugkom uit het buitenland van wedstrijden of trainingskampen, ga ik meteen naar haar toe, vertel ik hele verhalen tegen haar. Net als vroeger. Het verschil is alleen dat ze nu een ander persoon is, ze is niet meer de moeder die ze tot vijf jaar terug was. Beetje bij beetje heb ik dat een plek gegeven.” Is de band met de rest van het gezin veranderd? “Die band is veel hechter. Mijn moeder was altijd de drijvende kracht in ons gezin. De rest van het gezin en ik wisten meteen na wat er was gebeurd met m’n moeder dat we elkaar nodig hadden, dat we het samen moesten doen. Mijn vader is ook zo veranderd. Hij was altijd een keiharde werker, sprak nooit over zijn gevoelens met ons. Nu praat hij veel meer over dat soort dingen, dat is zo fijn en mooi. Doordat hij veel meer vertelt wat er in hem omgaat, kunnen wij hem veel beter helpen en steunen. We zien nu ook allemaal wat een ontzettend lieve man en vader hij is. Mijn moeder heeft ook slechte dagen, dan kan ze hard gaan schreeuwen. Onder alle omstandigheden blijft mijn vader zo lief en geduldig.” Voel je je weleens bezwaard dat jij aan topsport doet en dus niet veel thuis bent? “Niet als ik wedstrijden moet rijden, maar wel tijdens trainingskampen. Ik weet dat het thuis altijd een heel geregel is met het bedrijf, de zorgen voor mijn moeder en het huishouden. Mijn vader, broers en zus doen veel meer dan ik thuis en met mijn moeder. Mijn zus is bijvoorbeeld een dag minder gaan werken om er te kunnen zijn voor mijn moeder en mijn broers weten inmiddels ook hoe ze het huishouden moeten doen. Het ritme is er. Neemt niet weg dat ik het best moeilijk vind dat ik er door mijn sport thuis niet altijd bij kan zijn. Mijn familie zegt gelukkig: ‘Schaatsen is tijdelijk, dat kun je niet blijven doen tot je zestigste. Het gaat goed, dus focus je nu op het schaatsen.’ En als ik thuis ben in aanloop naar of tijdens het seizoen, is dat vaak maar kort. Dan moet ik evengoed trainen en mijn wasjes draaien. Ik wil dan ook mijn familie nog zien. En als het even kan wil ik nog wat doen voor mijn moeder, zodat ik ook mijn zus of vader een beetje kan ontlasten.” Voor Irene zou 2022 een heel mooi jaar kunnen worden. Niet alleen sportief, ook privé. Haar vriend Dirkjan vroeg Irene anderhalf jaar geleden ten huwelijk. “Jaha, ik ga trouwen. We hebben elkaar leren kennen op de kermis. Dirkjan had destijds verkering. Toen die relatie voorbij was, stuurde hij me een bericht of ik het leuk vond om een keer af te spreken. We hadden het meteen heel leuk, sinds 2017 zijn we samen. In de zomer van 2020 vroeg Dirkjan me ten huwelijk aan het IJsselmeer. Wij gingen tijdens die warme zomer vaak ’s avonds even zwemmen als hij klaar was met werken en ik met trainen. We hadden een plekje waar we altijd heen gingen. Dan zwommen we samen naar een boei die daar in water lag. Daar, op ons plekje, vroeg hij me ten huwelijk op een mooie zomeravond. Dirkjan had voor die tijd mijn vader al om m’n hand gevraagd. M’n vader stemde toe, zei: ‘Als het niet goed was geweest, dan had je het allang gemerkt.’ We zouden afgelopen jaar al trouwen, maar door corona is ons huwelijk een jaar uitgesteld.” 'Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk wel eens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase?' Jullie hebben ook een stuk grond gekocht in Hoogkarspel waar jullie een huis willen laten bouwen. “Dat is iets waar ik me na de Spelen ook mee bezig ga houden. Op Pinterest ben ik al heel veel dingen aan het uitzoeken voor het huis. Leuke afleiding. Vorig jaar heb ik alles voor de bruiloft al uitgezocht. Doordat de bruiloft al allemaal geregeld is, ben ik nu bezig met het huis.” Kijk eens in jouw glazen bol. Hoe ziet je leven er over een jaar of vijftien uit? “Dan hoop ik dat we kinderen hebben. Ik denk de laatste tijd veel na over het leven na het schaatsen. Ik heb nu de mooiste job ever, weet niet of ik dit gevoel ooit in een andere baan kan vinden. Sportmarketing lijkt me leuk. Maar misschien vind ik het ook leuk om in het bedrijf van mijn vader en broers te gaan werken, om de handel in bloembollen te gaan doen.” Carien Kleibeuker won in 2014 op net geen 36-jarige leeftijd olympisch brons op de 5000 meter en twee jaar later nog zilver op die afstand bij de WK afstanden. Zij ging door tot voorbij haar veertigste. Je kunt nog wel even vooruit. “Ik krijg geregeld te horen dat ik het zo moet doen als Carien. Zij werd moeder, keerde terug en was toen nog heel succesvol. Ik spreek en zie Carien nog geregeld. Zij schaatst af en toe nog met ons mee en als je ziet hoe hard ze nog steeds gaat... De helft van de ploeg heeft moeite om haar bij te houden. Maar goed, mijn vriendinnen hebben kleintjes, gaan naar feestjes, zijn bezig met verhuizen. Dat kan ik allemaal niet. Ik zie mijn nichtje amper opgroeien omdat ik zo vaak weg ben. Dat zijn dingen die ik jammer vind. Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk weleens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase? Maar tegelijkertijd denk ik: ik krijg er ook een hoop moois voor terug.” Helden Magazine 60 Het verhaal van Irene Schouten komt voort uit Helden Magazine 60. Deze editie staat voor een groot deel in het teken van de Olympische Spelen, waar Golden Girl Suzanne Schulting vier jaar geleden ‘zomaar’ olympisch kampioen werd en nu de favoriet is op elke afstand. In Helden Magazine 60 lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd én spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.