Driemaal olympisch goud, meerdere wereldtitels; Jorien ter Mors (31) is een zeldzaam multitalent. Maar de schaatsster van Team IKO is ook een vechtjas die al verschillende tegenslagen heeft moeten overwinnen, zowel sportief als privé. We spreken haar over haar knie, bikkelharde kritiek, kinderhandjes, de dood van oud-ploeggenote Lara van Ruijven en de liefde. De knie “Ik zit beter in m’n vel en kan weer veel meer genieten. Ook van de persoon die ik ben. Dat was voorheen allemaal veel minder het geval. Telkens moest ik me door de pijn in m’n knie heen vechten, dat kostte zoveel energie. Ik had niet eens meer door hoeveel invloed m’n knie op m’n hele doen en laten had,” zegt Jorien ter Mors. Dat gevoel van heerlijk vrijuit schaatsen voelt ze weer geregeld. Het is het gevoel waar ze lang naar terugverlangde en waarover ze steeds vaker twijfelde of ze het ooit nog zou kunnen ervaren. De rechterknie beheerste lang het leven van Jorien. Het plezier in het schaatsen raakte ze kwijt, depressieve gevoelens kregen de overhand. Haar sport was veranderd in een fysieke en mentale struggle. Desondanks greep ze in 2018 olympisch goud op de 1000 meter, olympisch brons met de relayploeg in haar laatste race als shorttrackster en de wereldtitel sprint op de langebaan. Aanvankelijk werd maar niet duidelijk wat het probleem was. Botvorming in de knie bleek ervoor te zorgen dat haar kniepees voortdurend ontstoken was. Eind 2018 werd ze geopereerd. Jorien miste een heel seizoen, maar ook na de ingreep bleef ze aanvankelijk last houden van de knie. Talloze keren overwoog ze sinds haar operatie te stoppen. “Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd: waar doe ik dit nog voor?” Haar coaches Martin en Erwin ten Hove van Team IKO spraken vaak op haar in om niet op te geven. “Telkens als ik weer riep dat ik ermee wilde kappen, zeiden ze: ‘Je bent een traject ingegaan, van halverwege stoppen zal je later veel spijt krijgen.’ Hadden ze gelijk in. Ik ben ook niet iemand die opgeeft, blijf altijd vechten. Maar het was zo zwaar... Ik wil het kunstje nog een keer flikken op de Spelen, die gedachte heeft mij op de been gehouden. En mocht dat niet lukken, dan kan ik tenminste altijd tegen mezelf zeggen dat ik er in elk geval alles aan heb gedaan.” De laatste tijd zijn weer glimpen van de ‘oude’ Jorien te zien. Twee goede benen heeft ze nog niet, maar daar wordt hard aan gewerkt. “Het is heel lastig om de dingen die ik mezelf afgelopen jaren heb aangeleerd om de pijn te verminderen, nu weer af te leren. Ik ben op zoek naar de slag die ik voorheen had. Gelukkig heb ik nog tijd.” De laatste keer dat ze zich écht fit voelde, was op de Spelen van 2014. Ze was destijds nog shorttrackster, maakte tussendoor een uitstapje naar de langebaan. Met groot vertoon van macht won ze in Sochi olympisch goud op de 1500 meter en was het ook raak op de ploegenachtervolging. “Maar ook toen had ik een lastig sportjaar omdat mijn vader overleed. Zelfs naar de ijsbaan gaan was op dat moment niet leuk. Daarna raakte ik overtraind en toen ik daar eindelijk van was hersteld, kwamen de blessures. M’n rug, m’n knie...” Jeroen Otter, de bondscoach van de shorttrackers, sprak al eerder zijn vrees uit dat Jorien te veel van haar lichaam heeft gevraagd. Altijd ging ze door de pijngrens heen. Op de trainingen wilde ze niet onderdoen voor de mannen. Otter vreesde dat ze roofbouw op haar lichaam had gepleegd. Jorien knikt. “Die wil om het maximale van mezelf te eisen is ener­ zijds een sterke karaktereigenschap, maar tegelijker­ tijd zorgt het er ook voor dat ik mezelf af en toe uitschakel. Ik wilde niet altijd accepteren dat pijn erbij hoorde. Ik bleef daar volle bak doorheen gaan. Maar ja, uiteindelijk betaalde ik daar de prijs voor.” Is het moeilijk om te accepteren dat je met een minder lichaam genoegen moet nemen? “Dat is het moeilijkst. Ik ben er heel slecht in om dat als gegeven te moeten accepteren.” 'Soms voel ik me weleens ondergewaardeerd en stel mezelf de vraag waar dat aan ligt. Het lijkt wel of het veel mensen is ontglipt wat ik heb gepresteerd' Je hebt ook een mentale begeleider in de arm genomen. “We proberen samen een weg te vinden die voor mij werkt en die me tegelijkertijd rust en vertrou­ wen geeft. Vooral als het even niet lekker ging, had ik altijd de gewoonte om nog harder te gaan trainen. Kan niet meer. Ik moet er nu maar op vertrouwen dat het goede gevoel en de vorm vanzelf weer komen.” Kritiek “Ik merkte al snel dat ik social media beter even kon mijden,” stelt Jorien als het NK allround ter sprake komt. Eind november besloot sprintster Jorien een uitstapje te maken naar het allrounden. Omdat ze nog wel wat wedstrijdritme kon gebruiken in aan­ loop naar het NK sprint, die een week later op het programma stond. Maar na drie afstanden stond de sprintster eerste in het algemeen klassement. Het verschil met Antoinette de Jong voor de afsluitende 5000 meter was niet voldoende voor de eindzege, wist Jorien. Bovendien kon ze beter haar krachten sparen voor een week later. Dat ze afzegde terwijl ze eerste stond, zorgde voor een storm aan kritiek. “Mensen die de achtergrond niet kenden, velden keiharde oordelen over me. Degenen die mijn besluit begrepen, hoorde je bijna niet op social media. Van die mensen heb ik appjes gekregen om me een hart onder de riem te steken. Heel fijn.” Had je slapeloze nachten van de nare berichten? “Ik heb er een zware maandag van gehad. Ik krijg weleens vaker berichten op social media die niet heel positief zijn, maar dit was zó erg. Er deden berichten de ronde over me die ik niet eens wil herhalen, die ik niemand zou willen toewensen. Dan kun je nog zo hard redeneren dat het komt van iemand die me niet kent, maar het doet toch wat met je. Het lukt bijna niet om je daarvoor af te sluiten.” Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jorien ter Mors komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Hij is sinds 2002 de architect van tal van olympische en wereldtitels. Jac Orie, in december voor de derde keer gekozen als Coach van het Jaar, doet het op zijn manier. We schotelden de schaatstrainer van Team Jumbo-Visma tien foto’s voor. 21 FEBRUARI 2010 Mark Tuitert wint olympisch goud op de 1500 meter in Vancouver. “Toen ik in 2002 bij SpaarSelect begon als trainer, waren er zoveel problemen binnen de familie van Mark. Ik had al heel snel een hechte band met hem. Weet je wat Mark tegen me zei toen hij won? ‘Je hoeft niet gek te zijn om te winnen.’” Voelde hij als een zoon voor je? “Zo ga ik hem niet noemen, maar er was een groot vertrouwen over en weer. Ik heb altijd gezegd dat die perfecte race in hem zat. Dat die eruit kwam op de Spelen was zo mooi. Favoriet Shani Davis moest nog rijden, maar we wisten al: meer hadden we er niet uit kunnen halen. Al een half jaar voor die race hadden we de rondetijden opgeschreven die nodig waren om te kunnen winnen. En die reed Mark daar in Vancouver.” Twee jaar na het goud stapte Tuitert over naar de ploeg van Gerard van Velde. Jullie waren in gesprek met een nieuwe sponsor toen hij besloot toch voor Beslist.nl te kiezen. Kwam de breuk ook harder aan door de band die jullie hadden? “Ik zou liegen als ik dat nu zou bestempelen als een zakelijk conflict. Vertrouwen en loyaliteit staan bij mij hoog in het vaandel. Het verdiende niet de schoonheidsprijs hoe we uit elkaar gingen. Het raakte me zeker.” Als je jouw vertrouwen schaadt, dan is het klaar? “Daar kan ik niet goed mee omgaan, dat is mijn achilleshiel. Ik ben heel zwart-wit.” Hoe is het contact nu met Tuitert? “We sms’en elkaar weleens en als ik Mark tegenkom, is het goed. Ach, iedereen gaat toch weer z’n eigen weg.” NOVEMBER 1986 Jac Orie, Thomas Bos en Ben van der Burg (v.l.n.r.) ofwel: ‘de Haagse bende’. Alle drie zijn ze geboren in 1968, kwamen ze uit voor het gewest Zuid-Holland en Jong Oranje. “Als ik die gasten zie, word ik meteen vrolijk. Wat hebben we een lol gehad. We waren met recht de Haagse bende, lieten ons niet makkelijk opzij zetten door de gevestigde orde.” Was jij een goede schaatser? “Als junior deed ik het wel goed. Maar een beet van onze rottweiler en een valpartij met de fiets hebben heel veel invloed gehad op m’n schaatscarrière. Door die beet, die ik kreeg toen we met een stok aan het spelen waren op het strand, liep ik een bloedvergiftiging op waar ik heel lang last van heb gehad. De antibioticakuur was zo hard bij me binnengekomen dat ik een tijd lang buikloop kreeg als ik me daarna te veel inspande.” Heb je er lang last van gehad dat in jou geen wereldkampioen schaatsen schuilde? “Nee. Ik heb later al mijn dagboeken nog eens doorgekeken en doorgerekend. Dat er meer in had gezeten, is wel duidelijk. Maar dat geldt ook voor Thomas en Ben. We wilden allemaal zo snel mogelijk vooruit. Maar er was nog niet de kennis om het maximale uit jezelf te halen zoals die er vandaag de dag is. Als je tegen mij zei dat ik wereldkampioen kon worden door op de racefiets op en neer naar Moskou te rijden, dan pakte ik meteen m’n fiets. We zaten thuis video’s te bekijken van schaatsers als Oleg Bozjev, Hein Vergeer, Hilbert van der Duim en Igor Zjelezovski en gingen daarna het ijs op. We hebben onszelf gesloopt, denk ik.” Dacht jij: als ik niet de beste schaatser kunt worden, dan word ik maar de beste schaatstrainer? “Helemaal niet. Toen ik stopte, wilde ik even niets met schaatsen te maken hebben. Ik ben eerst bewegingstechnologie en daarna bewegingswetenschappen gaan studeren. Ik heb mezelf in die jaren opgesloten in de bibliotheek van de Vrije Universiteit. In aanloop naar de Spelen van Salt Lake City in 2002 kwam ik weer in aanraking met het schaatsen. Toen ik schaatstrainer werd, dacht ik wel: het moet in elk geval anders dan zoals ik het als schaatser deed.” ‘Ik heb een stellage in m’n tuin gebouwd met touwen, ringen, een monkey bar. Daarin spelen de kinderen apenkooi. En ik doe zelf soms ook mee. En m’n vrouw ook!’ Helden Magazine 45 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jac Orie komt voort uit Helden Magazine 45 waar Memphis Depay de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Met Graaf d’Artagnan vertolkt door hun coach Jac Orie en Dai Dai N’tab, Thomas Krol en Kai Verbij in de rol van Aramis, Athos en Porthos verschijnt in februari 2022 een nieuwe uitgave van De Drie Musketiers. Het wordt het verhaal van drie schaatsers die naar Beijing afreizen om het gedroomde goud op te halen. In Helden alvast een voorpublicatie van het jongensboek, verbonden aan dat ene motto: één voor allen, allen voor één. De drie musketiers sluiten vriendschap Kai Verbij (26) leert Thomas Krol (28) op zijn veertiende kennen, als gewestelijk talent. Met Dai Dai N’tab (26) maakt hij kennis in Jong Oranje. De loopbaan van de drie schaatsers loopt sindsdien parallel. Ze maken elkaar in de trainingen niet alleen zo goed dat er wereldtitels worden behaald, ook naast het ijs blijken ze het goed met elkaar te kunnen vinden. Een innige vriendschap ontstaat. Thomas: “Het is moeilijk onze relatie te benoemen. Eigenlijk zijn wij heel veel van elkaar. En alles loopt naadloos in elkaar over.” Dai Dai: “Onze verhouding tot elkaar valt eigenlijk niet te benoemen.” Kai: “Of onze vriendschap het moeilijk maakt elkaar te killen in een race? Nee, eh, ja, pfff... Het is heel lastig om te winnen van deze jongens. Maar dat is vooral omdat ze zo goed zijn.” Dai Dai: “Ik zie het zo: als ik tóch van iemand moet verliezen, laat het dan maar een van jullie tweeën zijn. In de eerste plaats gaat het natuurlijk om mezelf, heel simpel. Ingewikkelder moet je het in de topsport niet maken.” Thomas: “Als ik verlies, dan gun ik het een van jullie. Bij andere tegenstanders geldt het tegenovergestelde. Wij doen ook niet aan psychologische oorlogsvoering voor een wedstrijd. We respecteren elkaar volledig. In het verleden heb ik met andere jongens meegemaakt dat dat niet zo was. Ik noem geen namen, heb geen zin in ruzie achteraf. Ik verlaag me in ieder geval niet tot dergelijke praktijken. Wij doen gelukkig niet mee aan zulke spelletjes. Jaloezie, haat of nijd kennen we niet.” Kai: “Wij drieën zijn écht vrienden. We vertellen elkaar heel veel. Sportief gezien hebben we geen geheimen voor elkaar, in ieder geval.” Thomas: “Vorig jaar was dat wel anders, omdat jullie toen bij Team Reggeborgh zaten en ik bij Jumbo-Visma. Toen liet ik natuurlijk niet het achterste van m’n tong zien. Ik probeer altijd zo eerlijk mogelijk te zijn, maar sommige dingen houd je nu eenmaal voor jezelf. Nu we alle drie bij Jumbo-Visma rijden, is het weer als vroeger. Als ik een slechte dag heb in de training, heb ik er geen enkele moeite mee dat te delen. Omdat ik weet dat jullie daar geen misbruik van maken.” Dai Dai: “We lachen er hooguit om. Iedereen kent weleens een minder moment. Dan is het fijn om dat te kunnen delen.” Kai: “Weleens? Ik ging de hele afgelopen zomer niet lekker. Ik had wel iedere dag mijn beklag bij jullie kunnen doen.” Thomas: “Op privégebied weten we heel veel van elkaar. Ik denk dat jullie een behoorlijk boekje over mij open zouden kunnen doen.” Dai Dai: “Ik ben selectiever waar het gaat om mezelf blootgeven. Ik denk dat Kai iets meer van mij weet dan Thomas. Ik houd niets achter. Wanneer iemand mij iets vraagt, geef ik altijd eerlijk antwoord. Als een van ons drieën het uitmaakt met zijn vriendin, weten wij dat voordat er officieel een punt achter de relatie is gezet.” Thomas: “Zo’n vriendschap maakt het leven van topsporter een stuk aangenamer. Een eerste vereiste om te presteren is dat je lekker in je vel zit. Ons leven bestaat uit meer dan rondjes schaatsen of een paar uur op de fiets zitten. Als je veel lol hebt met elkaar, heeft dat een positief effect op het resultaat.” Dai Dai: “Het voordeel is dat we ook kwetsbaar kunnen en durven zijn. Persoonlijk voel ik me daar heel lekker bij, ik ben nu eenmaal iemand die alles op gevoel doet. Je moet alleen wel de juiste balans in de gaten houden. Er was ooit een vrouwenploeg, daar hadden die meiden het alleen maar leuk met elkaar. Ze vergaten dat er ook moest worden gepresteerd. In zo’n situatie wil je echt niet terechtkomen. Er moet altijd sprake zijn van gezonde concurrentie.” De drie musketiers zijn anders dan anderen Kai, Thomas en Dai Dai hebben veel gemeen. Ook hun afkomst. Ze zijn alledrie half Nederlands en deels opgegroeid volgens de waarden en normen van een andere cultuur. Dat vertaalt zich niet alleen naar het dagelijks leven. Kai: “Ik kan me ten overstaan van vreemden niet zo goed blootgeven als Dai Dai en Thomas. Die kunnen gewoon meteen zichzelf zijn. De eerste indruk die de meeste mensen van mij krijgen, is niet heel positief, maar ook niet per se negatief. Het is een beetje vaag, zeg maar. Dat is nu eenmaal de Japanner in mij, denk ik.” Dai Dai: “Dat Japan zit écht in hem.” Kai: “Ik ben opgegroeid met de waarden en normen die in Japan gelden. Onbeleefd zijn tegenover mijn Japanse moeder, dat kan bijvoorbeeld écht niet. En toch, als je mij met echte Japanners vergelijkt, ben ik een echte Nederlander, hoor.” Thomas: “Wat betreft je emoties ben je wel heel introvert. Als je goed gereden hebt, houd je het na een race keurig beschaafd. Dan denk ik: o ja, ik heb op het ijs nog nooit ook maar één Japanner zien schreeuwen.” Dai Dai: 'Als een van ons drieën het uitmaakt met zijn vriendin, weten wij dat voordat er officieel een punt achter de relatie is gezet' Kai: “Veel hangt er ook van af hoe ik me op dat moment voel. Ik kan heel uitbundig zijn of heel stil. Er zit eigenlijk niets tussenin. Ik word pas extravert als ik omgeven word door mensen bij wie ik me op mijn gemak voel. Dai Dai en Thomas kennen de echte Kai. Die is heel anders dan de Kai die mensen weleens op televisie zien.” Dai Dai: ‘’Ik ben veel minder Senegalees dan Kai Japans is. Wat we gemeen hebben, is dat we er niet Nederlands uitzien. Voor het overige voel ik me een Nederlander. Nou ja, ik luister niet naar muziek van Queen, en zo. Geef mij maar muziek met Afrikaanse vibes. Dat heb ik van mijn vader. O ja: als ik een afspraak maak, ben ik niet altijd op tijd.” Thomas: “Dat méén je niet!” Dai Dai: “Ik geef het toe, ik kom weleens te laat. Ik heb mezelf als topsporter echt structuur moeten aanleren. Ik weet niet of dat in mijn bloed zit, of dat het nu eenmaal een aanname is dat Afrikanen niet leven volgens de klok. Eigenlijk heb ik geen idee hoe het er wat dat betreft in Senegal aan toegaat. De laatste keer dat ik daar ben geweest, is veertien jaar geleden.” Thomas: “Ik geloof niet in van die dooddoeners, zoals dat Zwitsers saai en altijd op tijd zijn. Dat ik een Zwitserse moeder heb, wil niet zeggen dat ik heel erg punctueel ben.” Dai Dai: “Je was vandaag anders wel keurig op tijd.” Thomas: “Wat het schaatsen betreft, heb ik heel lang het imago gehad te lief en te aardig te zijn. Respect tonen, rustig blijven; ik denk dat ik dat van mijn Zwitserse moeder heb meegekregen. Ik zal bijvoorbeeld nooit roepen dat ik de beste ben zonder dat ik eerst iets gepresteerd heb. Onze trainer Jac Orie heeft erop gehamerd dat ik dat moet loslaten.” Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal over de drie musketiers komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.