Roy Meyer (29) en Henk Grol zijn de beste judoka’s van Nederland in het zwaargewicht. Slechts één van hen mag naar de Olympische Spelen. Na het EK (29 april-2 mei) in Lissabon valt de beslissing. Victoria Koblenko ontmoet Roy in aanloop naar D-day. Wie jouw Instagram-account bekijkt, kan jou volgen op je spirituele reis. Het heeft iets ontwapenends om een beest van een atleet zo kwetsbaar te zien spreken over waar hij vandaan komt. “Ik refereer vaak aan mijn moeilijke jeugd, wil jongeren inspireren die in vergelijkbare situaties verkeren als waarin ik heb gezeten. Rolmodellen moeten openlijk spreken over wat hen overkomen is. Ik probeer belangrijke lessen die ik geleerd heb over te brengen. Ik ga ook een-op-een de gesprekken aan, het blijft niet beperkt tot het zenden van mijn boodschap. Als ik met jongeren werk, voel ik me meteen aangetrokken tot degenen die veel verdriet hebben. Na zo’n dag ben ik ook helemaal leeg en kan het dagen duren voordat ik mijn energie weer heb aangevuld. Maar ik doe het met liefde.” Judo geeft jou de mogelijkheid om de jeugd te inspireren met je levensverhaal, maar hoe kwam judo ooit in jouw leven? “Ik heb eerst gevoetbald, maar pakte de bal steeds in m’n handen. Al snel werd duidelijk dat voetbal niet voor mij was weggelegd. Ik was als kind heel druk, had extreem adhd, en kon m’n energie niet kwijt. Ik was zeven toen mijn ouders hoorden over een grootmeester in pedagogiek, Willem Cobben. Hij gaf judoles, schudde me door elkaar en zei: ‘Ik was gisteren van plan om met pensioen te gaan, maar voor jou blijf ik een jaartje hangen om te kijken wat er uit jou te knijpen valt.’” Hoe snel lukte het hem dat talent uit je te knijpen? “Ik werd de beste van de groep, binnen een jaar werd duidelijk dat ik talent had. Maar de spanning die ik ervaarde voor wedstrijden... Dat ging tot kotsen aan toe. Veel herinneringen aan die tijd zijn wazig vanwege alle stress waar ik toen mee te maken had. Mijn ouders hadden vaak ruzie, er waren altijd spanningen binnen ons gezin. Financieel, met mij; ze konden mijn gedrag niet hanteren bovenop hun eigen problemen. Er was totaal geen gezonde basis voor een kind. Door alle stress en verdriet werd ik op school onhandelbaar. En dat maakte dat mijn ouders niet meer wisten wat ze met me aan moesten. En met elkaar. Ik was aan het ontsporen. Uiteindelijk heb ik zeven jaar lang in de hulpverlening gezeten. Er waren een paar momenten dat ik het weer even thuis mocht proberen, maar al snel bleek dan dat het niet ging.” Jeugdgevangenis Vanaf je tiende stopte je noodgedwongen met judo omdat je een groot deel van je jeugd doorbracht in internaten en jeugddetentiecentra. “Het judo was een paar uur per week een uitlaatklep, meer niet. Ik stond onder invloed van de verkeerde mensen. Een noodkreet van mijn ouders leidde ertoe dat onze gezinsvoogd besloot mij tijdelijk in een internaat op te nemen. Vanaf mijn tiende heb ik het ene internaat na het andere gezien. En op een gegeven moment was daar geen plek meer en kwam ik terecht in een jeugdgevangenis. Daar kon ik verblijven, maar ik werd niet anders behandeld dan de gevangenen. In die tijd had ik nachtmerries. Of ik droomde dat het een grapje was dat ik daar zat, maar als ik wakker werd, bleek het de realiteit. Er was een negatieve groepscultuur, een jongen naast me had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd. Tussen dat soort mensen zat ik. Je staat op scherp, je staat altijd aan. Heel ongezond.” Wat heeft die periode in de jeugdgevangenis jou geleerd? “Ik herken dat roofdierengedrag bij mensen en leerde instinctmatig leven. Daardoor kan ik mensen sneller inschatten. En ik heb geleerd dat een negatieve, agressieve houding veranderen naar positief gedrag, hoewel je niet in een veilige situatie zit, mogelijk is.” Kun je je het moment herinneren dat je besloot: en nu wordt alles anders? “Het was gewoon een knop die ik omzette toen ik een jaar of vijftien was, tijdens de piek van mijn eenzaamheid in het detentiecentrum. Ik las de rapporten terug over mezelf en dacht: dit ben ik niet! Ik voelde een noodzaak om te veranderen. Het kon zo niet langer. Ik vertelde mezelf dat ik daar binnen een half jaar weg moest zijn. Ik wist dat ik me daarvoor netjes moest gedragen. Maar hoe dat moest, wist ik niet. Ik ben op mijn tenen gaan lopen. Was dus eerst aan het acteren, maar later werd mijn gedrag oprecht. Ik voelde me beter over mezelf. En ik merkte al snel de voordelen van positief gedrag. De inzichten die daaruit kwamen zijn me heel dierbaar.” 'Er was een negatieve groepscultuur in de jeugdgevangenis, een jongen had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd' Ik las dat je oefeningen deed om liefde te voelen voor de jongens in jouw omgeving aan wie je een hekel had. Hoe deed je dat? “In mijn cel las ik veel boeken die mijn moeder me stuurde. Die gingen over hoe we als mens in elkaar steken. Over lichaamstaal, meditatie, psychologie; daar was ik intens mee bezig. Die meditatie ging over liefde voelen voor je naasten. Het begon met die mensen voor de geest halen die je liefhebt. De volgende laag is dat je mensen neemt voor wie je neutrale gevoelens hebt en voor hen probeer je liefde te gaan voelen. Het diepste niveau van deze oefening is om jouw liefde te projecteren op mensen die je negatief triggeren. Er was een begeleider die me frustreerde en een jongen die gemeen was. We probeerden elkaar onder te spugen in de gang. Anti-chemie. In die meditatie ben ik liefde gaan geven aan iemand aan wie ik een hekel had. Dat is zo lastig. Mijn houding naar hen zorgde ervoor dat hun masker af viel. De jongen aan wie ik zo’n hekel had, is uiteindelijk een goede vriend geworden. Ik leerde dat de enige invloed je (innerlijke) houding is. Want je kunt vrijwel niet controleren wat je overkomt maar wel hoe je erop reageert. Die inzicht gaf me een gevoel van controle terug. Wat een vrijheid als je je beseft dat je eigen gemoedsrust en toestand bepaalt wordt door je eigen keuzes en gedrag. Deze inzicht zal me altijd boven water houden.” Op je zeventiende was de tijd van internaten en jeugddetentie voorbij, toch? “Klopt. Ik mocht bij mijn moeder gaan wonen, zij en mijn vader waren inmiddels uit elkaar.” Moest je opnieuw leren leven toen je ‘vrij’ was? “Ik kwam als het ware uit een oorlogsgebied. PTSS, posttraumatisch stressstoornis, heet het toch? Ik moest opnieuw leren functioneren in een maatschappij. Ik had geen diploma’s, wilde daarom de sociaalpedagogische hulpverlening in. En ik pakte het judo weer op bij mijn oude club. Ik had jaren niet aan sport gedaan, rookte en nam af en toe een pilsje. Ik wist qua judo niets van techniek, worpen kon ik niet maken. Jongens wilden niet met me judoën, want ik was onhandig. Op een gegeven moment vroeg een jongen: ‘Waarom judo je eigenlijk?’ Ik antwoordde: omdat ik mee wil doen aan de Olympische Spelen. Het floepte er zo uit. Ik werd uitgelachen. Als je me toen had zien judoën, had jij ook gelachen.” Vanaf wanneer verging mensen het lachen? “Bij een A-toernooi in Bremen in 2009 versloeg ik in de finale bijna een Japanner. Iedereen dacht: wie is die jongen? Ik had een bruine band om, terwijl ik die nog niet eens gehaald had. Ik had nog een blauwe, won het toernooi dus bijna als amateur. Dat was het begin van m’n reis. Ik ben meteen gestopt met roken. Dat gevoel op het podium wilde ik vaker ervaren. Daarna werd ik snel opgenomen in de nationale selectie. En binnen anderhalf jaar werd ik Europees kampioen.” Wat was er van je geworden als de sport niet zo’n succesvolle bestemming was geworden? “Daar heb ik veel over nagedacht... Sport heeft me leren leven. Ik kan goed leren, ben geen domme jongen. Ik heb in mijn jeugd alleen keuzes gemaakt die niet stroken met wie ik echt ben. Maar als het met judo niet was gelukt, dan was ik verdergegaan met studeren en was ik mooie dingen gaan doen in de sociaalpedagogische hulpverlening.” Voel je de zware last van de ervaringen uit je jeugd? “Jezelf kwetsbaar opstellen kan een krachtige keuze zijn. Op beproevende momenten in mijn leven en wanneer ik veel negatieve druk ervaar dan komen de pijnlijke en verdrietige herinneringen uit mijn jeugd soms weer naar boven. Dit zal altijd een deel(tje) van mij blijven maar hier put ik ook weer motivatie uit. Motivatie om te groeien en te delen.” Wanneer is die druk het grootst? “Dat kan een wedstrijd zijn waarin ik het zwaar heb. Of als we thuis onenigheid hebben over de opvoeding van de kinderen. M’n geestelijke belastbaarheid is dan minder en dan komen oude verdedigingsmechanismen tevoorschijn. Het besef dat oud zeer toch nog invloed kan hebben. Ik kan me dan even kinderachtig gedragen.” Maar hoe ga jij om met de druk van het moeten presteren? “Als ik een wedstrijd heb, moet ik voor negen uur ’s avonds mijn kamer hebben opgeruimd. Als ik alle mogelijke scenario’s van een wedstrijd in mijn hoofd heb afgedraaid, dan kan ik ‘het’ uitzetten. Ik heb de beste resultaten behaald als het zo ging.” Is dit een vorm van neurolinguïstisch programmeren? “Ja, dat zijn ankers. Ik merkte dat ik tijdens wedstrijden het puntje van mijn neus aanraakte om me goed te voelen. Toen ik beelden van mezelf terug ging kijken, zag ik dat ik dat vaak deed. Ik heb zelfs een wedstrijd verloren door het aanraken van mijn neus. Dan is het bijna irritant. Waarom ben je afhankelijk van een tik om je goed te voelen?” Hoe tem je je geest? “Voor een wedstrijd moet ik ervan overtuigd zijn dat ik er alles aan heb gedaan. Als het tijdens een wedstrijd moeizaam gaat, komt vaak de gedachte naar boven dat je er niet alles aan hebt gedaan. Zo’n energielek probeer ik te vermijden. In het algemeen vind ik het belangrijk om alles te kunnen relativeren. Ik wil zo graag begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Het is mijn gedrevenheid, of de controle die me drijft. Terwijl juist de controle loslaten de grootste vorm van controle is. Je overgeven aan iets wat geheel onbekend is. Dan kun je tot grootse prestaties komen. Mijn motto is: niets in de wereld is onbereikbaar als je je comfortabel voelt buiten je comfortzone.” Hoe doe je dat? “Door boeken te lezen, om zoveel mogelijk invalshoeken te vinden hoe ik sport kan benaderen. Ik doe trainingen met Wim Hof. Sinds ik klein was, speelde ik altijd met blote voeten in de sneeuw. Mijn ouders dachten dat ik ziek zou worden, dat gebeurde nooit.” Hoe gebruik je Iceman Wim Hofs methode buiten het sporten om? “Als ik opsta, ga ik eerst drie minuten koud douchen. De ademhalingstechniek van Wim Hof zorgt ervoor dat ik iets in mijn lichaam kan opsporen: spanning of een soort uitstraling. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is opvallend dat het symbool staat voor waar mijn aandacht de rest van de dag naartoe gaat. Ik kan onder de douche voorspellen of ik ergens last van zou kunnen krijgen. Je raakt intens ‘in tune’ met je lijf daardoor. Mijn lichaam en geest zijn mijn grootste wapens. Als sporter moet je steeds waken voor mogelijk energieverlies. Je moet barrières opsporen. Dat zijn gewoon groeimogelijkheden. Het betaalt zich niet alleen uit op sportief, maar ook op persoonlijk vlak. Ik leef in het moment. Ik heb een sterk vertrouwen dat alles zich voegt naar mijn wensen.” Liefde Hoe is de relatie met je ouders nu? “Met mijn moeder heb ik nog af en toe contact, met mijn vader niet meer. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om zijn manipulatieve en toxische eigenschappen niet toe te laten in mijn leven. Ik word er niet gelukkiger van om hem in mijn leven te hebben. Kijk, als ik nou een warme jeugd zou hebben gehad, dan zou ik op visite kunnen gaan, maar wij zijn echt uit elkaar gegroeid.” Hoe harmonieus is de relatie met je vrouw? Je hebt dat thuis niet af kunnen kijken van je ouders. “Ik had geen referentiekader, moest zelf uitvinden hoe het werkte in een relatie. Naar mijn vrouw toe, maar ook op het vlak van de opvoeding van onze twee kinderen. Waar we vanaf het eerste moment veel raakvlak in hadden, was het geloof. Niet alleen het katholicisme, maar ook het geloof in de liefde.” Hoe heb je je zielsverwant ontmoet? “Dorée was naast me aan het trainen in het fitnesscentrum. Ze was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen meestal mijn biceps voelen. We zijn daarna een keer samen gaan skaten op de vluchtstrook.” Jullie eerste date was op de vluchtstrook? “Nee, het was geen date, we zijn gewoon gaan skaten. Ik heb altijd heel impulsieve ideeën, maar de vluchtstrook was meer praktisch, omdat het asfalt daar lekker rolde. We hadden onwijs veel lol. Totdat ze erachter kwam dat ik zeven jaar jonger was, daar was ze wel een beetje van geschrokken.” 'Dorée was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen mijn biceps voelen' Jij was twintig en aan het studeren. “Dorée zat in een andere levensfase, was toen al gek op kinderen. Op onze derde date heb ik verteld dat ik haar erg leuk vond. Maar ik vertelde erbij: sport staat op één, studeren op twee en een relatie op drie.” Viel ze niet achterover van zoveel romantiek? “In een relatie ervoor had ik een goede match, maar niet op alle vlakken. Daarvan had ik geleerd dat duidelijkheid heel belangrijk is, vooral in het begin. Dus het verschaffen van die duidelijkheid was de enige manier waarop ik een toekomst zag voor ons samen.” Was je meteen al klaar om vader te worden? “Ik wilde pas kinderen als ik boven de dertig zou zijn. Daar hebben we in het begin van onze relatie wel een probleem mee gehad. Maar ik wist sowieso dat Dorée de mama zou worden van mijn kinderen. Ik ben met haar gaan samenwonen terwijl ik geen rode cent had. Ze heeft haar spaarpot gebruikt om ons te ondersteunen. Dorée vond het aantrekkelijk aan mij dat ik een passie had. Gelukkig heb ik in korte tijd mijn A-status bij NOC*NSF gehaald, zodat ik een inkomen had. Na de Olympische Spelen van 2016 zouden we kijken of we ouders konden worden. En met onze eerste zoon Micah was dat snel gelukt.” Jullie zijn twee jaar geleden verloofd waarna jullie tweede zoon Joël is geboren... “Als topsporter draait alles om een bepaald egocentrisme. Maar ik heb mijn mooiste sportieve prestaties geboekt sinds ik met Dorée samen ben. Een gezin hoeft niet schadelijk te zijn voor de topsport. De vruchten die je plukt zijn juist nog zoeter.” Waar draait het leven voor jou om? “Verwondering! Het leven is zo prachtig en zo mooi. Kinderen kunnen zich verwonderen, maar met de jaren verleren ze het. Gelukkig kunnen we het ‘herleren’, we moeten die sluis naar het hart openzetten.” Wat is voor jou liefde? “Dat wat alles bij elkaar houdt, onze ware natuur.” Helden Magazine 56 Het verhaal van Roy Meyer komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer, in ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Donyell Malen (20) is dé revelatie van het voetbalseizoen. De spits van PSV scoort erop los en luisterde zijn debuut voor het Nederlands elftal op met een belangrijke goal tegen Duitsland. We schotelden de rijzende ster een aantal namen voor Mark van Bommel “Hij heeft mij bij de selectie gehaald en me een basisplaats gegeven. Het is heel fijn om dagelijks met iemand te werken die bij heel grote clubs heeft gespeeld en belangrijk is geweest voor het Nederlands elftal op WK’s en EK’s. De trainer houdt me scherp. Hij wijst me erop dat ik elke dag m’n ding moet doen, zegt: ‘Of het nou goed gaat of slecht, blijf altijd hetzelfde doen, blijf keihard werken.’ Van zijn professionaliteit steek ik veel op. De trainer heeft als speler altijd alles gedaan om te winnen, hij leefde voor het team en voor de sport. Die houding probeert hij ook op mij over te brengen. Ik vind die bezetenheid van hem mooi. En zijn grote schat aan ervaring gebruikt hij nu om mij te coachen, om mij beter te maken. Hij vertelt me hoe ik beter gebruik kan maken van de ruimtes in het veld, wijst me erop hoe ik nog dreigender kan zijn en waar ik het beste kan lopen. Het is niet zo dat hij zijn joystick pakt en roept: ‘Zo moet je het doen.’ Hij laat me vrij, door veel met me te praten, pik ik dingen op. Mark van Bommel is heel belangrijk voor me.” Oma Marian Zij heeft mij leren voetballen als jochie van een jaar of drie. In de achtertuin van haar huis in Westerland in de kop van Noord-Holland schoot mijn oma de bal naar me en dan moest ik hem stoppen en weer terugschieten. Ik voetbalde volgens haar vaak op houten klompjes. Zelf herinner ik me er niet veel meer van, maar mijn oma praat er nog vaak over, vertelt graag vol trots dat zij aan de basis van m’n voetbalcarrière heeft gestaan. Toen mijn vader en moeder uit elkaar gingen, woonde ik bij mijn moeder in Westerland. Ze werkte als taxichauffeur, draaide ook veel nachtdiensten. Ik kwam daarom vaak bij mijn oma, die op een minuutje lopen van ons huis woonde, sliep er ook geregeld en ze waste ook vaak m’n kleren. Toen ik bij Hollandia in Hoorn ging voetballen, bracht oma me ook geregeld naar de trainingen. Dus het klopt wel dat ze een belangrijke rol heeft gespeeld in m’n carrière.” Ruud van Nistelrooy “Ruud was vorig seizoen spitsentrainer en assistent-trainer en heeft veel tijd in me gestoken. Ik wilde vorig jaar al heel graag laten zien dat ik het niveau aankon. Op de training wilde ik me extra laten gelden. In mijn drang om me te bewijzen, wilde ik natuurlijk heel graag scoren. Dan probeerde ik de bal extreem hard binnen te knallen. Ruud van Nistelrooij zag dat ook, zag dat ik zó gretig was dat ik de bal vaak over of naast schoot. Hij zei dan: ‘Als je in scoringspositie komt, is het beter om wat rustiger te schieten. Je schiet hard genoeg, maar plaats hem wat meer in het hoekje.’ Hij heeft me er constant op gewezen om koel te blijven als ik voor de goal kom, om effectief af te werken. Ik ben me daar bewust van geworden in de trainingen. Door er op te letten in de trainingen, wordt het uiteindelijk ook een automatisme in wedstrijden. En ja, als Ruud van Nistelrooij tegen je zegt hoe je de bal het beste kunt raken, dan krijg je natuurlijk wel tips van de meester wat scoren betreft.” Mariska Manshanden “Duizenden kilometers hebben mijn moeder en ik samen doorgebracht in de auto. Ze bracht me als ze kon naar de training of wedstrijden van Ajax, toen ik daar speelde in de jeugd. Telkens op en neer van Westerland naar Amsterdam. Dat zal ik nooit vergeten. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik heel jong was, maar het was gelukkig geen vechtscheiding. Mijn ouders bleven goed met elkaar omgaan. Ik heb een fijne jeugd gehad, ben niets tekortgekomen. Ontspannen, rustig, veel liefde.” Ronald Koeman “Ik vond het al heel bijzonder dat ik in augustus een mail kreeg dat ik in de voorselectie van het Nederlands elftal zat voor de EK-kwalificatiewedstrijden tegen Duitsland en Estland. Ik zat thuis met mijn vriendin Delisha toen ik te horen kreeg dat ik ook bij de uiteindelijke selectie zat, daarna heb ik meteen mijn oma, moeder en vader gebeld. Bondscoach Ronald Koeman sprak meteen al een paar keer individueel met me toen ik voor het eerst bij het Nederlands elftal kwam. De eerste keer zei hij: ‘Je bent een goede speler, je moet alleen nog wat meer gaan scoren. Maar ik zie dat je er wel komt.’ In Hamburg mocht ik meteen invallen van de bonds- coach. Het werd een droomdebuut toen Georginio Wijnaldum mij de bal gaf, en ik de 3-2 kon maken tegen Duitsland. Ik had tijdens de warming-up al gezien waar mijn vriendin, moeder, vader en stiefmoeder zaten op de tribune. Toen ik scoorde, keek ik naar hen en ik zag ze juichen en op de banken staan. Ze waren bijna nog blijer dan ik. Ik raakte daar een beetje van slag door. Iedereen die ik liefheb zat bij elkaar op de tribune terwijl ik net een goal had gemaakt tijdens mijn debuut in Oranje. Ik sloeg mijn handen voor m’n ogen en voelde de tranen. Die foto is daarna in veel kranten verschenen. Het was zo speciaal, net een jongensboek. Een paar dagen later tegen Estland mocht ik in de basis starten. Na de interlands speelden we met PSV tegen Vitesse en in die wedstrijd scoorde ik vijf keer. Of het door de woorden van de bondscoach kwam die had gezegd dat ik meer moest scoren? Nee, dat nou ook weer niet.” Ronaldinho “Absoluut mijn idool. Elk trucje wat hij deed, wilde ik ook leren. Door hem bleef ik maar met de bal in de weer en keek ik elke wedstrijd van Barcelona. Ik heb hem tegen Almeria ooit in het echt zien spelen in Camp Nou. De muur van mijn slaapkamer hing echt helemaal vol met plaatjes van Ronaldinho, die ik had geplastificeerd. Ik had trouwens nog een groot voorbeeld: de Braziliaanse Ronaldo. Die heeft natuurlijk ook hier bij PSV gespeeld. Hoe hij dribbelde, ongekend. Zo snel met de bal aan zijn voet en dat bewegen. Echt een sambavoetballer. Ik zou willen scoren zoals hij dat deed. Zo jammer dat zijn knie kapot ging, anders had hij de hele wereld nog veel meer versteld doen staan. Ronaldinho en Ronaldo waren echte supersterren. Ik moet nu al wennen aan de aandacht die ik krijg op straat van de fans. Hoe moet het voor hen wel niet zijn geweest? Voor mij is alles natuurlijk nog nieuw, dit is pas mijn eerste seizoen waarin ik zo in de belangstelling sta. Vroeger kon ik gewoon rustig door de stad lopen, dat is nu anders. Het is niet dat ik bedolven word onder de aandacht, maar ik word vaak aangesproken of mensen willen met me op de foto. Ik weiger bijna nooit, ben een ontspannen jongen. Het hoort ook een beetje bij het vak van voetballer. Ik vind in deze tijd dat je op Instagram ook best wat van jezelf mag laten zien. Dat hoort een beetje bij mijn generatie. Bijna elke jongen van mijn leeftijd heeft Insta. Ik deel af en toe wat als ik het leuk vind, moet er wel iets actiever in worden, vind ik zelf. Voor de fans is het leuk om hun helden te kunnen volgen. Ik had het als jochie ook geweldig gevonden als Ronaldinho een keer een inkijkje in zijn huis had gegeven of een nieuw trucje had laten zien dat hij thuis aan het oefenen was.” ‘Iedereen die ik liefheb zat bij elkaar op de tribune terwijl ik net een goal had gemaakt tijdens mijn debuut in Oranje. Ik sloeg mijn handen voor m’n ogen en voelde de tranen’ Robert Malen “De voetbalgenen heb ik van mijn vader, hoewel mijn moeder vroeger ook heeft gevoetbald. Mijn vader voetbalde in Suriname op aardig niveau, heeft nog in het Surinaams jeugdelftal gespeeld. Na de scheiding van mijn ouders ging ik af en toe naar hem in Almere. Hij kwam wel heel vaak bij mijn wedstrijden kijken. Na afloop belde ik hem, dan vroeg ik of hij dit of dat had gezien. Nog steeds spreek ik hem altijd na een wedstrijd. Als het niet bij me thuis of in het stadion is, dan over de telefoon. Voor voetbaladvies bel ik altijd met hem, dan vraag ik hem wat ik moet doen. Door mijn vader heb ik ook een band met Suriname. Mijn oma woont er ook nog. Mijn opa is vorig jaar overleden, dus ze is nu alleen. Ik ben er twee keer geweest: een keer toen ik drie was en op m’n zestiende. Het was mooi om te zien waar mijn roots liggen. Ik heb mijn kleurtje niet voor niets en vind het interessant om over Suriname te lezen. Ik zou in de toekomst ook best wat willen betekenen voor het Surinaamse voetbal. Als ik kan helpen bij de ontwikkeling van het voetbal daar of als ik kan helpen dat voetballertjes daar de kansen krijgen die ze verdienen, dan doe ik dat graag. Ik vind het belangrijk om maatschappelijk betrokken te zijn. Onlangs was ik met de PSV-Foundation mee om een kijkje te nemen bij het amputatievoetbal, dat is ook waar de club zich aan heeft gecommitteerd. Toen ze me vroegen of ik mee wilde, zei ik meteen ja. Ik heb meegedaan met de jongens, heb met krukken gevoetbald. Ik vond het mooi om te zien dat mensen met één been zoveel plezier uit voetbal kunnen halen. En ze zijn ook nog echt goed, hoor. Of ik mijn eigen foundation op wil richten? Daar ben ik met mijn twintig jaar nog te jong voor, vind ik.” Mohamed Ihattaren “Ik kan heel goed opschieten met Mo. Hij is een heel aardige jongen en hoewel hij nog maar zeventien is, is hij een van de betere spelers met wie ik heb gespeeld. Echt een groot talent. Puur intuïtief vinden we elkaar in het veld. Mo is dominant aan de bal, als hij hem goed heeft liggen en ik vertrek, dan  weet ik gewoon dat de kans groot is dat ik de bal precies goed aangespeeld krijg. Het lijkt wel of ik voel wat hij gaat doen en andersom is dat ook zo. Dat is zo fijn voetballen. Mo gaat nu door een heel moeilijke periode door de dood van zijn vader. Ik probeer er voor hem te zijn. Ik zie hem eigenlijk alleen bij de club, maar zeg wel altijd tegen hem dat als hij met me wil praten of als er iets is, hij altijd bij mij terechtkan. Maar ik ben niet de enige die voor hem klaarstaat als hij daar behoefte aan heeft, dat is het geval bij iedereen binnen de club. Het is zo zwaar voor Mo en dat zal het nog heel lang blijven. Natuurlijk hebben Mo en ik het weleens over de vraag of hij voor Nederland of voor Marokko zou moeten kiezen. Hij heeft me een paar keer gevraagd hoe het bij het Nederlands elftal was en dan vertelde ik dat ik het heel leuk vind bij Oranje, dat die boys me heel goed hebben opgevangen en dat het een heel fijn team is. We hebben een jong team met een enorme toekomst, maar ik ga zijn keuze niet proberen te beïnvloeden. Hij zit niet te wachten op een mening van mij, denk ik, hij wil gewoon informatie hebben en die probeer ik hem te geven. Natuurlijk zie ik hem graag voor Oranje spelen, Mo is een goeie voetballer en ik heb een heel goede klik met hem in en buiten het veld, maar ik ga niet over zijn keuze. Als hij voor Marokko kiest, dan is het even goeie vrienden. Het is al moeilijk genoeg om zo’n lastige keuze te moeten maken.” Memphis Depay “Ik had bij Oranje vanaf het eerste moment goed contact met Memphis. Hij is best belangrijk voor me. Hij is een sterspeler, maar heeft altijd tijd voor anderen en wil graag helpen. Ving me goed op, hielp me meteen. In het veld staan we dichtbij elkaar en dan geeft hij aanwijzingen. Buiten het veld is hij heel ontspannen. Hij heeft natuurlijk een interessant traject bewandeld, heeft zich eerst in de kijker gespeeld bij PSV. Stond ook in de spits, scoorde veel. Hij groeide uit tot een leider. Zover ben ik nog lang niet. Ik ben niet echt een prater in het veld. Ik help wel, coach ook wel, maar ben geen schreeuwer. Met die leidersrol ben ik totaal nog niet bezig. Dat komt, denk ik, vanzelf.” Steven Bergwijn “De klik die ik met Mo heb, heb ik ook met Steven. Ik speel nu al iets langer met hem samen dan met Mo. Ik weet wat hij kan, hij weet wat ik kan. Wat ik mooi vind, is zijn energie en spelvreugde. Daar beïnvloedt hij mij ook weer door. Wat we ook gemeenschappelijk hebben, is dat we allebei in de jeugd van Ajax hebben gespeeld. Ik speelde met jongens als Justin Kluivert en Matthijs de Ligt, Steven zat in een net iets oudere lichting, bij jongens als Abdelhak Nouri en Donny van de Beek. Op mijn zestiende ben ik bij Ajax vertrokken. Met Wim Jonk, toen de hoofd jeugdopleiding, heb ik destijds nog gesprekken gevoerd. Hij wilde graag dat ik bleef, zou dat ook aangeven bij de club, maar er gebeurde niet veel. Toen heb ik voor Arsenal gekozen. Het is mooi om te zien dat jongens als Donny, Matthijs en Frenkie de Jong het vorig jaar met Ajax zo goed deden in de Champions League. Schitteren op dat toneel wil ik natuurlijk ook, dat inspireert. Maar bij mij speelt Ajax totaal geen rol meer. Ik heb mijn eigen plan en mijn eigen carrière.” Justin Kluivert “Ik ken Justin al sinds m’n negende. We hebben bij Ajax heel lang samengespeeld, logeerden ook bij elkaar. Totdat ik op m’n zestiende vertrok bij Ajax. We zijn nog altijd heel goede vrienden, hij is als een soort broer voor me. We hebben als kinderen samen zoveel mooie momenten meegemaakt. Daarom vond ik het ook mooi dat hij tijdens mijn Oranje-debuut ook bij het Nederlands elftal zat. Het is best bijzonder dat Justin, Matthijs en ik samen begonnen bij de F’jes van Ajax en dat we nu met z’n drieën bij Oranje zitten. Dat we die droom met z’n drieën hebben waargemaakt, vind ik heel speciaal. Met Justin heb ik nog veel contact, meestal via WhatsApp. Toch vertellen we elkaar ook weer niet alles. Toen ik hem vorig jaar zomer tijdens mijn vakantie vroeg wat hij ging doen, antwoordde hij: ‘Ik ga naar Rome en ik ben morgen weer terug.’ Toen dacht ik: hij gaat gewoon naar AS Roma. Een paar dagen later werd duidelijk dat hij bij die club inderdaad een contract had getekend.” Thierry Henry Hij was bij Arsenal de assistent-trainer bij onder achttien. Het was heel mooi om af en toe met hem het veld te delen of met hem samen te spelen. Een hele aardige man van wie ik veel heb geleerd. Hij gaf me vaak simpele tips, maar waar ik heel veel aan had. Thierry vertelde dat als je met de bal je tegenstander opzoekt, je altijd naar de benen van je tegenstander moet kijken. Staat hij op zijn voorvoeten of op zijn hakken? Als hij op zijn hakken staat, kun je hem veel makkelijker passeren. Dat soort tips sloeg ik op. Hij was echt van de details. Eddy Pepels, de masseur van PSV, heeft nog met hem gewerkt, toen Henry assistent was bij de Belgische nationale ploeg. Hij vroeg aan Eddy hoe het met me ging. De twee jaren bij Arsenal waren leerzaam. Ik heb er veel geleerd, ben in Londen een betere voetballer en sneller volwassen geworden. Ik heb dingen meegemaakt die niet altijd alleen maar leuk waren. Soms speelde ik niet en dan ineens moest ik als 16-jarige weer meedoen met onder 23. Nee, het was zeker niet makkelijk, maar het heeft me gevormd tot de voetballer die ik nu ben. Ik ben daar sterker geworden. De mentaliteit in Engeland is ook anders en die heb ik nu ook een beetje meegenomen naar PSV. En het spel is ook anders, het gaat negentig minuten lang keihard voor- en achteruit. Box to box. Ze zeiden daar: ‘Football is a running game.’ Nou, dat heb ik gemerkt. Het leven in Londen vond ik leuk, hoewel ik door het vele trainen niet vaak in de stad kwam. In eerste instantie zat ik er met mijn moeder. Mijn vader kwam ook af en toe langs. Op mijn zeventiende ben ik daar gaan samenwonen met mijn vriendin. We zijn heel snel zelfstandig geworden. Boodschappen doen, leren koken. Dingen die ik nooit had gedaan omdat ik bij mijn moeder woonde. Ik heb in Engeland ook leren autorijden, heb nog steeds een Engels rijbewijs. Na twee jaar ben ik naar PSV gegaan, ik wilde namelijk meer aan voetballen toekomen. Het is heel mooi om te horen dat de fans van Arsenal nu roepen dat ik terug moet keren. Dat is eervol, maar wat kan ik er mee? Arsenal is nog steeds een heel mooie club, maar ik denk niet na over een terugkeer. Nu het zo goed gaat, word ik wel met meer clubs in verband gebracht. Maar dat gaat allemaal via mijn zaakwaarnemer Mino Raiola. ‘Het is heel mooi om te horen dat de fans van Arsenal nu roepen dat ik terug moet keren. Dat is eervol, maar wat kan ik er mee?’ Drake “Een populaire Canadese rapper waar ik veel naar luister. Ik ben onlangs ook naar een concert van hem geweest, vind het een heel toffe artiest. Toen ik in Londen zat, werd mijn Engels ook beter, dus ging ik Drake ook beter verstaan. Ik begreep steeds beter wat zijn teksten inhielden. Soms zegt hij dingen waarvan ik denk: je hebt gewoon gelijk. Zijn teksten komen wel bij me binnen. Ik kan zelf niet zingen of rappen, ook al zou ik het misschien wel willen. Het is beter dat ik dat niemand aandoe. Mijn muzieksmaak is verder breed. Ook naar Nederlandstalige muziek luister ik. Mijn moeder had in de auto als ze me naar Ajax bracht altijd 100%NL aan staan. Guus Meeuwis, Ruth Jacott, ja, die muziek ken ik ook wel.” Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Samen veroveren ze de wereld. De zussen Laura (23) en Lisanne (26) de Witte komen allebei uit op de 400 meter. Helden ging naar Heiloo voor een goed gesprek met het vrolijke, uitgesproken en dynamische duo over kleding, vloggen, blauwe plekken en gekke mensen. Een dag niet gevlogd is een dag niet geleefd Lisanne: “Het is in elk geval lekker rustig als we een dag niet vloggen.” Laura: “Dat scheelt weer editen, ja.” Lisanne: “We zijn met vloggen begonnen om wat terug te doen voor onze sponsors. Het is voor ons een leuke manier om alles terug te kijken wat we doen. Het kan ook handig zijn om vlogs te zien van de training.” Laura: “We krijgen best veel reacties op onze vlogs. Als het een tijdje stil is op ons YouTube-kanaal, vragen mensen: ‘Waar blijven jullie?’ Wat ik leuk van het vloggen vind, is dat mensen ons op een andere manier leren kennen.” Zit bij jullie het vloggen constant in het achterhoofd? Laura: “Nou, we denken er juist vaak te laat aan. Zijn we ergens, kijken we elkaar aan en zeggen we: o jee, vlogcamera vergeten.” Lisanne: “Heb je ‘m nu trouwens mee?” Laura lachend: “Nee, vergeten…” Lisanne: “Nou, zo gaat het dus altijd.” Maken jullie een script voordat jullie aan de slag gaan? Lisanne: “We denken er wel een beetje over na. Als we samen ergens heen gaan, film ik bijvoorbeeld de heenreis en dan geef ik de camera door aan Laura voor dag twee.” Wat vindt jullie coach Sven Ootjers ervan? Laura: “Het vloggen heeft geen invloed op onze training of prestaties, hoor.” Lisanne: “Sven heeft de camera het liefst zelf in z’n handen. Hij filmt ons sowieso al heel vaak tijdens de trainingen. Hij gebruikt dat om technische details terug te kunnen kijken. Het gaat er niet heel streng aan toe binnen onze trainingsgroep. Plezier is belangrijk. Die losse aanpak werkt bij ons goed. Ik heb een trainingssituatie meegemaakt waar het er heel serieus aan toe ging, waar ik me afvroeg of ik wel mocht lachen. Dit werkt beter voor mij. Tijdens het lopen zijn we echt wel serieus bezig. En als het even niet goed gaat, dan grijpt Sven gerust in.” Image is everything Lisanne: “In deze tijd is het wel een beetje zo dat wat je presteert bijna net zo belangrijk is als hoe je je presenteert. Je moet van alles wat hebben om op te vallen. We krijgen geregeld de vraag waarom we make-up opdoen voor we gaan hardlopen.” Laura: “Voor wedstrijden besteden we aandacht aan ons uiterlijk. We vinden het fijn om goed verzorgd voor de dag te komen.” Lisanne: “Er staan camera’s op ons gericht, de wedstrijden worden uitgezonden, dan kun je er maar beter leuk uitzien toch? Op onze vlog zijn we trouwens ook weleens zonder make-up te zien, hoor. Ha, we vergeten weleens dat iedereen dat ook kan zien en dat die fragmentjes uit onze vlog worden gehaald en, zoals laatst, op tv worden uitgezonden.” Lisanne: ‘Er staan camera’s op ons gericht, de wedstrijden worden uitgezonden, dan kun je er maar beter leuk uitzien toch?’ Jullie vallen ook op omdat jullie zussen zijn en allebei op de 400 meter uitkomen. Is het weleens vervelend dat jullie altijd in één adem genoemd worden? Lisanne: “Ik vind het juist leuk.” Laura: “Ik heb er ook geen problemen mee.” Lisanne: “Bij de EK in Berlijn won ik brons, maar Laura kwam nog meer in beeld dan ik omdat ze helemaal uit haar dak ging op de tribune. Mooi toch? Wij zijn een uniek duo. In het buitenland noemen ze ons ‘The Twins’.” Laura: “Dat zijn we niet, ik ben drie jaar jonger. Als we zeggen dat we geen tweeling zijn, is er ongeloof. ‘Maar jullie lijken zo op elkaar,’ horen we dan.” Wij vliegen elkaar constant in de haren Lisanne: “Nu mag jij een keer als eerste reageren, Lau…” Laura: “Begin je nu al weer zo? Vroeger hadden we wel vaak mot, maar nu niet meer. Toen we allebei nog thuis woonden, waren we niet altijd heel erg blij met elkaar. Sinds zij het huis uit is, nu een jaar of drie geleden, en ik nog wel thuis woon, gaat het beter.” Daarom rennen jullie zo hard, omdat jullie in de jeugd altijd achter elkaar aan zaten… Lisanne: “Ja, als jij kleding van me jatte, moest ik wel weer achter je aan.” Laura: “Jij had ook zoveel kleding, ik kon gerust wat van je lenen.” Lisanne: “Vergeet ook niet dat toen we allebei nog thuis woonden, eerst ik in de puberteit zat en dus Laura irriteerde en dat daarna Laura in de puberteit kwam.” Laura: ‘Lisanne is mijn Google. Best makkelijk als iemand overal de antwoorden op heeft. Pas als jij het niet weet, ga ik het zelf uitzoeken’ Helden Magazine 46 Het eerste gedeelte van het verhaal van Laura & Lisanne komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’. Verder in de 46ste editie van Helden, Lieke & Sanne Wevers vertellen openhartig over de moeilijke tijd, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, wielrenner Fabio Jakobsen, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, voetbaltrainer José Mourinho, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, turner Casimir Schmidt, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop. .