Sinds het olympisch goud op de Spelen in Pyeongchang in 2018 staat er geen maat op Suzanne Schulting. Wereldtitels en Europese titels stromen binnen. Ze is de koningin van het shorttracken en reist naar de Spelen in Beijing af als de te kloppen vrouw op alle afstanden. “Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.” Je hebt er ooit van gedroomd om olympisch kampioen te worden en te domineren in je sport. Je bent pas 24 en hebt dat nu al bereikt. “Ik heb weleens grappend geroepen: nou jongens, ik kan stoppen! Maar daarvoor vind ik de sport en het leven dat erbij hoort nog veel te mooi. Ik ben nog heel erg hongerig.” 'Laatst liep ik in De Pijp in Amsterdam en hoorde iemand roepen: 'Hé, Schulting!' Ik was helemaal verbaasd, dat maakte ik in Amsterdam nooit mee' Welke sporters inspireren jou? “Mathieu van der Poel, Sven Kramer en Ireen Wüst. Mathieu is maar twee jaar ouder dan ik, hij gaat nog lang niet stoppen, en heeft al zoveel bereikt. Sven en Ireen zitten meer in de nadagen van hun carrière, maar zij doen hetzelfde wat ik ambieer: heel veel bereiken, zo lang mogelijk domineren en blijven doorgaan. Van de buitenlandse sporters keek ik graag naar Lindsey Vonn en Usain Bolt. Beiden legendes in hun sport, stiekem hoop ik dat ook te worden.” Epke Zonderland zei na zijn olympische titel in 2012 dat alles wat hij daarna nog zou bereiken bonus zou zijn. Het zorgde voor een rust die hij goed kon gebruiken in het turnen. “Dat voel ik niet zo, hoewel ik een olympische titel, wereld­ titels en Europese titels heb gewonnen. Ik heb bereikt waar ik vroeger altijd van droomde, maar winnen is een verslaving, iets waar ik geen genoeg van krijg. Die ene gouden olympische medaille geeft me geen rust, ik wil er meer.” Stress Redelijk onverwacht pakte jij in 2018 olympisch goud op de 1000 meter. Als je de shorttrackster Suzanne van toen vergelijkt met die van nu, wat is dan het grote verschil? “Ik was toen twintig, er zat nog veel onrust in me. Ik wilde heel graag, maar het kwam er vaak niet uit. Het was vaak net niet. Ik ging niet als kanshebber naar de Spelen en had zelf ook niet het gevoel dat ik daar weleens een medaille kon winnen. Als ik niet met goud was teruggekeerd, maar met een andere kleur medaille, was ik waarschijnlijk net zo blij geweest. Dat zou voor mij al een heel big deal zijn geweest. Als ik dat vergelijk met nu: ik wil nog steeds graag, maar het komt er nu vaak wel uit.” Stonden in 2018 stiekem de Spelen van 2022 al meer op de radar? “Ergens wist ik wel dat ik ooit goud zou kunnen winnen en dat ik een goede shorttrackster zou kunnen worden. Maar het klopt, mijn doelen waren toen meer gericht op 2022. Hoe vaak had ik in 2018 nou wereldbekers gewonnen of op het podium gestaan? Ik was niet steady genoeg. Als ik in die olympische finale op de 1000 meter op de vijfde positie had gelegen, was het me sowieso niet gelukt als eerste over de finish te komen. Als ik nu op de vijfde positie lig, is de kans wel aanwezig dat ik naar voren kan komen. Het goud heeft me laten inzien dat ik het kan. In die zin heeft het me rust gegeven. Dat gevoel wilde ik vaker ervaren, het gaf me houvast om me ergens in vast te bijten. Het goud in Pyeongchang is de basis geweest voor de rest van mijn successen.” Was jij als mens klaar om goud te winnen? “Ik weet niet of ik er klaar voor was. Ik was destijds nog niet klaar voor de Olympische Spelen zelf. De hele voorbereiding was heftig. Het onbekende viel me zwaar." Ze zeggen vaak: de weg ernaartoe is het mooiste. In mijn geval was dat niet zo. Ik had vooral veel stress. Dat bouwde zich al in de zomer het jaar ervoor op. Dat het op de Spelen toch lukte, kwam ook door het onverwachte brons dat we met de relayploeg wonnen, twee dagen eerder. Het brons had me zo’n boost gegeven, het gaf me ontspanning. Bij de relay kan ik sowieso vrijer schaatsen. Omdat het een teamonderdeel is, delen we de spanning. Ook trainen we dagelijks op de relay, op die routine kon ik terugvallen in Pyeongchang. Na het brons met de meiden voelde ik zoveel euforie, waardoor ik in een flow kwam. Dat goede gevoel kon ik doortrekken naar de 1000 meter. De aandacht en publiciteit na de race vond ik wel heel leuk. De finale van de 1000 meter was ook de laatste wedstrijd, dus ik kon die aandacht op dat moment ook omarmen.” Wat is de grootste verandering die jij hebt doorgemaakt? “Ik ben rustiger geworden. Veel mensen zullen zeggen: ‘Je bent nog steeds druk.’ Dat is misschien ook zo, ik praat veel en ben aanwezig, maar ik heb mezelf veel beter onder controle. Ik weet veel beter wie ik ben, wat ik wil en wat ik moet doen om mijn doelen te behalen.” Vier jaar geleden vond je jezelf nog een stuiterbal. “Dat vind ik nu niet meer. Ik schaats ook niet meer als een stui­ terbal. In vier jaar tijd ben ik een betere shorttracker geworden. Ik weet welke acties ik kan maken en kan makkelijker scha­ kelen. Voorheen kon ik alleen van voren rijden, nu op allerlei posities. Natuurlijk zal er nog weleens een impulsieve actie tussen zitten bij me, dat moet ook, want je kunt niet alles van tevoren berekenen. Maar ik ben nu sterker, houd dingen langer vol en kan makkelijker bepaalde rondetijden rijden. Ik kan mijn tactiek daarop aanpassen. Daardoor hoef ik ook minder impulsief te schaatsen.” 'Hoe ouder je wordt, des te beter je ook weet wat je wel en niet wil. Een blootshoot met mannenblad JFK zou ik nu niet meer snel doen' Ervaar je nu nog weleens stress? “O ja, hoor. Er is altijd wel een moment dat het wat minder gaat en ik het niet onder controle heb. Dat maakt je ook mens, het is niet realistisch om altijd maar perfect met stress om te kunnen gaan. Ik heb ook weleens momenten gehad in de afgelopen jaren dat ik het even niet kon handelen. Het missen van een finale op de wereldbeker in Dordrecht in 2020 bijvoor­ beeld of de finale van de 1000 meter dit jaar waarin ik derde werd. Dat is alleen maar goed. Het houdt me scherp.” Helden Magazine 60 Het eerste gedeelte van het verhaal van Suzanne Schulting komt voort uit Helden Magazine 60. In deze editie lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd, spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers én lacht het leven Irene Schouten toe, al weet ze ook maar al te goed hoe de andere kant van de medaille eruitziet. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Fabio Jakobsen Zijn doel is om weer de beste sprinter van het peloton te worden. Daarom maakte hij de overstap naar Team dsm-firmenich PostNL. Met een jonge ploeg probeert Fabio Jakobsen (27) een nieuwe sprinttrein op te zetten. Voor Helden Magazine nummer 72 leggen we hem in aanloop naar de Tour de France vijf namen voor. Iwan Spekenbrink “De samenwerking met Iwan gaat heel goed,” zegt Fabio Jakobsen over de manager die al vele jaren de motor is achter de ploeg die nu door het leven gaat als dsm-firmenich PostNL. In het verleden won de ploeg massasprints met John Degenkolb en Marcel Kittel, maar ook de Giro van 2017 met de persoon van Tom Dumoulin, die tevens tweede plaatsen veroverde in de Giro en de Tour van 2018. “Ik ben jarenlang gewend geweest dat de baas van de ploeg wat te veel op de voorgrond trad,” stelt Fabio lachend, doelend op Patrick Levefere, de manager bij zijn vorige ploeg Soudal Quick-Step. “Iwan opereert meer op de achtergrond, maar is volledig op de hoogte van alles wat er binnen de ploeg speelt. En als hij wat zegt, dan zijn het rake woorden.” Fabio kende Spekenbrink nog niet toen de ploeg halverwege vorig jaar contact met hem zocht. “Iwan was natuurlijk bij het eerste gesprek dat ik met de ploeg had. Ploegleider Rudi Kemna was daar ook bij. En bij latere ontmoetingen was ook sportief directeur Roy Curvers aanwezig.” Er waren meer ploegen geïnteresseerd in Fabio. De belangrijkste reden om voor Team dsm-firmenich PostNL te kiezen was dat bij de ploeg sprinten op één staat en dat het in de grote rondes niet ten koste gaat van een klassementsrenner waar vol op in wordt gezet. “Het was op aanraden van mijn managers, maar ook op advies van Niki Terpstra om voor deze ploeg te kiezen. ‘Kies altijd voor het sportieve. Daar haal je het meeste plezier uit en als jij je goed voelt en je doelen kunt behalen, dan is het uiteindelijk ook financieel de beste keuze,’ zeiden ze tegen mij. Ik ben niet gaan fietsen voor het geld, maar om het maximale uit mijn mogelijkheden te halen. De geïnteresseerde ploegen en mijn sportieve ambities heb ik naast elkaar gelegd en zo kwam ik eigenlijk al snel bij dsm-firmenich PostNL uit. Ik had het gevoel dat ik met een Nederlandse ploeg ook voor veiligheid koos. Ik spreek de taal. Als ik met een probleem zit, kan ik Roy of Rudi bellen en als het echt nodig is Iwan. Ik kan heel goed en makkelijk duidelijk maken wat ik wil en hoe ik me voel. Ik word begrepen.” De ploeg heeft sprinten in het dna. Afgelopen jaren werd er gebouwd aan een nieuwe sprinttrein. Wat nog ontbrak, zo stelde Spekenbrink vorig jaar, was een echte afmaker. “En naar een topsprinter die ook openstond voor het project waar zij als team aan begonnen waren. Ze wilden een sprinter die niet bang was zijn mening te geven.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Fabio Jakobsen komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

‘Hoeveel positieve comeback verhalen ken jij? Het aanbod vanuit Qatar voelde gewoon goed’ Einde van een tijdperk. Recordinternational Wesley Sneijder stopt bij Oranje. Dat maakte Wesley onlangs bekend. Helden toog naar Qatar om met de 33-jarige Utrechter terug te blikken. “Ik ben nog hetzelfde straatschoffie.” De avond voor het interview speelt Wesley Sneijder met zijn club Al-Gharafa een thuiswedstrijd, en uiteraard pakken we die even mee. Zo vaak komen we niet in Qatar. Samenvatting: mooi stadion, fantastisch gras, witte gewaden, vriendelijke mensen, maar heel weinig publiek. En Wesley? Die is gewoon Wesley. Negentig minuten lang is hij de pitbull die we kennen, zijn teamgenoten aansporend en continu het spel verdelend. Hij werd gevraagd om naar Qatar te komen door niemand minder dan de emir, oftewel de koning van Qatar, die dol is op voetbal. Sterker nog, de emir wilde hem vier jaar geleden al halen, maar toen was Wesley daar nog niet klaar voor. Nu wel. Mede dankzij een morsdood voetbalspoor bij OGC Nice en het primaire verlangen om ‘gewoon lekker te mogen spelen’. Hoe bevalt het je hier? “Top. Je hebt altijd bepaalde verwachtingen als je ergens naartoe gaat, alleen weet ik uit ervaring dat dat nog weleens kan tegenvallen. Maar hier is vanaf dag één alles meegevallen. Alles is goed geregeld, het is voor het eerst dat ik ergens kom en meteen een huis heb. Dat ik me meteen kon settelen met de familie gaf me een fijn basisgevoel.” En qua voetbalcultuur? “Is me ook alles meegevallen, iedereen houdt hier van voetbal. Je denkt: waarom zijn die stadions dan leeg? Maar ze zitten allemaal thuis te kijken. Met een groep vrienden of familie kijken is echt de traditie hier. Alle wedstrijden worden uitgezonden en daarom komen ze weinig naar het stadion. Wat overigens wel jammer is, maar dat gaat waarschijnlijk niet veranderen.” Dat was echt wel even wennen lijkt me, die bijna lege stadions. Ik schrok er een beetje van. “Tuurlijk is dat even raar, ik ben volle stadions en juichende fans gewend. Maar op het moment dat de wedstrijd begint, of het nou vol of leeg is, ben ik gewoon gefocust. Dan voelt het voor mij hetzelfde als altijd. En daarnaast; alles went hoor.” Is dat echt zo? “Ja, dat is echt zo. Als je een paar wedstrijden op deze manier hebt gespeeld, dan weet je al bijna niet meer beter. En verder is het hier erg professioneel, we spelen hier om de drie of vier dagen een wedstrijd, de dag voor de wedstrijd zitten we in trainingskamp en discipline is hier belangrijk. Vind ik fijn, ik houd van een strak schema en van discipline.” En de kwaliteit van het voetbal? “Die heeft mij ook verrast. Ik hoor ze in Nederland zeggen dat het niveau hier vergelijkbaar is met de hoofdklasse, maar ik durf te stellen dat er hier gewoon clubs zijn die de strijd kunnen aangaan met grotere eredivisieclubs.” Daarover gesproken, waarom werd het geen eredivisieclub? Ajax of FC Utrecht bijvoorbeeld? “Ik heb het nooit uitgesloten, maar die wens is er ook nooit echt geweest van mijn kant.” Waarom niet? “Ik dacht gewoon niet dat er veel eer te behalen viel. Hoeveel positieve comebackverhalen ken jij? Het aanbod vanuit Qatar voelde gewoon goed. Laat mij de komende tijd hier maar lekker mijn ding doen.” Maakte een half jaar bankzitten bij Nice de keuze om naar Qatar te gaan extra makkelijk? “Dat hielp zeker. Ik wilde gewoon weer voetballen en plezier hebben. Nice was een teleurstellende periode. Maar hier werd ik meteen aanvoerder gemaakt, mocht ik de ploeg bij de hand nemen en kreeg ik het volste vertrouwen. Dat gevoel neem je direct mee het veld op, en dat is zo lekker. En dat vind ik het allerleukste van wat ik hier meemaak de afgelopen maanden, de progressie die we maken als ploeg is heel zichtbaar.” Maar wat was er nou precies gebeurd in Nice? “Ik weet het nog steeds niet. Ik ging daarnaartoe om te voetballen, ook om in beeld te blijven bij het Nederlands elftal. Alleen gingen ze over op een heel ander systeem, de trainer wilde ineens wat anders. Vanaf de eerste dag dat ik er was. Ik snap ook echt niet waarom ze me gehaald hebben. Maar het kwam erop neer dat de afspraken die gemaakt waren niet werden nagekomen.” Maar serieus, hoe kan zoiets? “Als ik dat wist... Het was bizar. Ik leverde ook gewoon de helft van mijn salaris in van wat ik had in Istanbul, bij Galatasaray. Gewoon om weer te mogen voetballen. Dus als dat vervolgens helemaal niet mag, is een half jaar heel lang kan ik je vertellen.’ Leg eens uit wat dat met je doet, niet mogen spelen? Word je daar ook onzeker van? “Dat niet, want ik twijfel nooit aan mijn eigen kwaliteiten.” Pissig? ‘Ja pissig wel. Tuurlijk. Maar gelukkig heb ik genoeg ervaring om te weten dat dat me op den duur niks brengt. Dus legde ik me bij die beslissing neer en bleef gewoon maar trainen. Uiteindelijk mocht ik daadwerkelijk een keer spelen en toen speelde ik misschien de beste wedstrijd in de afgelopen paar jaar. Dus dacht ik: nu wordt alles anders. Vervolgens zat ik weer niet bij de selectie. Het leek bijna iets persoonlijks. Maar dat was niet zo.” Weet je het zeker? “Ja, want ik kende die hele man niet! Niemand begreep waarom ik niet speelde, ook mijn teamgenoten niet. Uiteindelijk kon ik gelukkig naar Qatar. Ik heb mijn teamgenoten veel succes gewenst en heb dat boek afgesloten.” Heb je toen je wegging nog wat tegen trainer Lucien Favre gezegd? “Ehm, uiteindelijk heb ik wel gezegd wat ik ervan vond, ja. Laten we zeggen dat ik wel even mijn hart heb gelucht, haha.” ‘Het gaat nog wel een tijdje moeilijk zijn om wedstrijden van Oranje zonder mezelf te moeten zien’ Helden Magazine 41 Het eerste gedeelte van het verhaal van Wesley Sneijder komt voort uit Helden Magazine 41 waar hij de cover siert. Sneijder is niet langer international. In een exclusief interview doet hij zijn verhaal vanuit Qatar. ‘’Ik ben nog hetzelfde straatschoffie’’. Verder in de 41ste editie van Helden, voetbaltrainer Phillip Cocu over zijn indrukwekkende carrière, wielrenner Laurens ten Dam over de Giro en Tom Dumoulin, paralympisch triatleet Jetze Plat, voetbalster Jackie Groenen over haar studie en nog meer, de zusjes Smulders over de wereldtop van de BMX, voetballer Kevin de Bruyne, koning van de marathon Eliud Kipchoge, voetballer Lasse Schöne, oud-wielrenner Johan van der Velde, oud-tenniser Raemon Sluiter, de paravolleyballers over hun droom de paralympische Spelen in Tokio en oud-voetballer Khalid Boulahrouz ontmoet Barbara Barend en spreekt over hun innige band, ons land en het Marokkaanse WK-elftal. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.