De ontwikkeling van Kenneth Taylor (20) gaat in sneltreinvaart. Sinds dit seizoen is hij vaste waarde op het middenveld van Ajax en als jonkie maakte hij al onderdeel uit van de WK-selectie in Qatar. We legden hem een elftal namen voor. Van Brian Brobbey tot Kevin De Bruyne en van John Heitinga tot Ronald Koeman. Brian Brobbey “Mijn ploeggenoot Brian Brobbey is mijn beste vriend. We spelen al vanaf de F1 samen bij Ajax. Brian en ik praten veel over voetbal, soms komen er mooie herinneringen van vroeger naar boven. We sliepen tijdens toernooien meestal samen op de kamer, ook bij de nationale jeugdelftallen,” vertelt Kenneth Taylor. Met jongens als Ryan Gravenberch, die vorig jaar naar Bayern München vertrok, Ki-Jana Hoever, die inmiddels uitkomt voor het Engelse Stoke City, Donny Warmerdam, spelend bij Jong Ajax, Jayden Braaf, die bij Verona in Italië speelt, en Brobbey maakte Kenneth deel uit van een succesvolle lichting. “We vormden een mooie vriendengroep, bleven geregeld bij elkaar slapen. We sliepen bij mijn ouders in Heiloo, of ik logeerde bij hun ouders. Als we klaar waren met een training of wedstrijd voetbalden we thuis gewoon verder. Na school ging ik naar De Toekomst. We trainden drie keer in de week en speelden een wedstrijd, waren vier dagen per week op de club. Als ik nu de F’jes zie voetballen en lol trappen, dan mis ik die tijd.” Maatje Brobbey vertrok in juli 2021 op zijn negentiende transfervrij naar de Duitse club RB Leipzig. Hij zag te weinig perspectief, nadat Ajax de Franse spits Sébastien Haller had gehaald. “Ik zei tegen Brian: moet je toch niet hier blijven?Aan de andere kant begreep ik hem ook. Mensen riepen maar wat, maar kenden zijn situatie niet. Zij zien niet hoe het eraan toegaat in de top van het voetbal. Ik heb Brian gesteund in zijn keuze toen hij liet blijken dat hij echt wilde gaan.” Een jaar later kocht Ajax Brobbey terug. “Ik had veel contact met hem en wist ook eerder dat Brian weer zou terugkeren. Ik was blij dat hij terugkwam. Het is in Duitsland niet gegaan hoe hij wilde. Soms pakken keuzes goed uit en soms slecht. Brian heeft daar veel van geleerd, wordt er weer beter van, dus ik zie zijn overstap achteraf niet als een slechte keuze.” Vader Harald “Mijn vader is vanaf de eerste dag dat ik voetbal bij mijn wedstrijden aanwezig, maar bij de belangrijkste momenten uit mijn carrière was hij er niet:mijn debuut in het eerst elftal van Ajax op 12 december 2020, thuis tegen PEC Zwolle, mijn Champions League-debuut in 2021 in Lissabon tegen Sporting en mijn debuut in het Nederlands elftal tegen Polen. Hij vindt het zo erg dat hij die wedstrijden heeft gemist. Ik plaag hem er weleens mee. Mijn moeder is ook erg betrokken bij mijn carrière, maar het meeste deel ik toch met mijn vader. Hij heeft zelf gevoetbald op het hoogste amateurniveau, ik praat heel veel over voetbal met hem. De band met mijn vijf jaar oudere broer Jim is ook heel goed. Hij komt nooit naar mijn wedstrijden kijken, heeft niets met voetbal. Jim werkt in de wegenbouw, bedenkt wegen en infrastructuur. Ik vind het juist leuk dat we andere interesses hebben.” Kenneth begon zijn carrière bij De Foresters in Heiloo en werd op zijn zevende gescout door Ajax. “We speelden een toernooi op De Toekomst en ik kreeg na afloop een brief dat ik stage mocht komen lopen. Per ronde volgde er een nieuwe brief waarin stond of ik verder mocht. Op woensdag kwamen die brieven altijd binnen, ik vroeg dan om de vijf minuten aan mijn ouders of die er al was. Als bleek dat ik weer verder mocht, stond ik te juichen in de woonkamer met mijn ouders.” School was voor Kenneth noodzakelijk kwaad: “Op mijn zestiende heb ik de vmbo-tl afgerond, daarna zat ik nog tot mijn achttiende op college De Toekomst, de school van Ajax. Maar alleen omdat het moest.” Op het veld ging het als een trein. Op zijn zeventiende sloot hij al aan bij het eerste elftal. “Ik vertel mijn ouders geregeld hoe dankbaar ik hen ben, maar ze willen nooit dat ik iets leuks voor ze koop. Ik heb ze weleens verrast, hoor, heb ze laatst bijvoorbeeld een vakantie cadeau gegeven.” Erik ten Hag “Ik had een prima band met Erik ten Hag, kon altijd bij hem terecht als ik met iets zat en heb veel van hem geleerd. Maar voor mij was het ook lastig onder Ten Hag,” zegt Kenneth. De middenvelder werd twee keer landskampioen onder de voormalig trainer van Ajax, in 2021 en 2022, maar veel speeltijd kreeg hij niet. “Het eerste jaar dat ik bij de selectie kwam, had ik weinig verwachtingen. Het was al fantastisch dat ik erbij zat. Het seizoen erop viel ik af en toe in, maar ik wilde heel graag meer spelen. Dat merkte de trainer aan mij. Hij stelde voor om mij te verhuren, zodat ik meer speelminuten kon maken. Dat wilde ik niet, ik wilde slagen bij Ajax. Aan het einde van vorig seizoen kreeg ik een ik paar keer een basisplaats. Van mij geen slecht woord over Ten Hag. Ook als ik op de bank zat en naar zijn besprekingen luisterde, leerde ik veel. We hadden een heel goed team, ik was nog jong en als ik er nu op terugkijk, is het helemaal niet raar dat ik niet de voorkeur kreeg. Maar toen ik in die situatie zat, was het lastig. Ik heb nou eenmaal heel weinig geduld, ook in het normale leven.” 'Van mij geen slecht woord over Ten Hag. Ook als ik op de bank zat en naar zijn besprekingen luisterde, leerde ik veel' Vorige zomer vertrok Erik ten Hag met assistent Mitchell van der Gaag naar Manchester United. “Ik volg hem op de voet. Hij doet het hartstikke goed bij United, is tactisch zo sterk. Met Mitchell vormt hij een perfect duo.” Ryan Gravenberch “Er werd geroepen dat ik de opvolger van Ryan Gravenberch was toen hij vorige zomer vertrok naar Bayern München. Ik kwam inderdaad op zijn positie op het middenveld te staan.” De transfer van Ryan pakte dus goed uit voor Kenneth, hij werd een vaste waarde bij Ajax. “Dat zie ik niet zo. Ik vond het jammer dat hij vertrok, had liever samen met hem op het middenveld gestaan.” In Duitsland kan de nog maar twintigjarige Gravenberch niet altijd op speelminuten rekenen. “Ryan is nog jong, ik heb veel vertrouwen in hem. We hebben nog geregeld contact, ik heb hem net nog gesproken. Hij had kaartjes nodig voor een wedstrijd van ons.” In het verleden bleek ook bij andere Ajax-spelers dat een transfer naar het buitenland niet altijd een garantie voor succes was. “Dat het bij sommige spelers in het buitenland niet zo goed is gegaan, betekent niet meteen dat hetzelfde geldt voor de volgende speler die vertrekt. Je hebt het zelf in de hand. Als je niet goed speelt of traint, is het logisch dat je op de bank belandt. Ik vind het te makkelijk om te roepen dat spelers na hun vertrek bij Ajax waarschijnlijk toch niet slagen in het buitenland.” Daley Blind volgde Gravenberch naar München in januari. “Heel jammer dat Daley weg is gegaan en hoe het bij Ajax met hem is gelopen. Daley was een soort mentor voor mij, heeft me enorm geholpen. Hij noemde mij altijd zijn ‘kleine ik’. Hij herkende soms dingen bij mij die hij vroeger zelf ook deed, als ik eens heel boos werd, bijvoorbeeld.” Alfred Schreuder Alfred Schreuder volgde de naar United vertrokken Ten Hag op. “Schreuder stelde mij standaard op, daar ben ik hem dankbaar voor. De eerste seizoenshelft voelde een beetje dubbel voor mij. Met mij persoonlijk ging het goed, ik scoorde geregeld en ging met het Nederlands elftal mee naar het WK. Met Ajax begonnen we het seizoen goed, maar langzaamaan werden de resultaten helaas minder.” Oom Charles Taylor “Mijn vader komt uit een heel groot gezin met dertien kinderen. Charles is mijn oom, hij woont ook in Heiloo. Ik spreek hem af en toe via de app. Hij is helaas heel ziek nu,” vertelt Kenneth. Behalve zijn oom was Charles Taylor ook jarenlang chef-sport bij De Telegraaf. “Ik had het heel raar gevonden als hij nu over mij zou schrijven... Ik hou niet van media-aandacht, sta niet graag in de belangstelling, maar snap dat het bij mijn vak hoort. De aandacht die het voetbal met zich meebrengt vind ik niet per se zwaar, maar als ik had kunnen kiezen, had ik mijn leven liever wat anoniemer gehouden.” Kenneth ligt wekelijks onder een vergrootglas. “In het begin was dat even wennen, hoor. Dan las ik weleens positieve berichten, maar er was ook kritiek. Dat hoort er nou eenmaal bij, iedere voetballer heeft daarmee te maken. Ik moet zorgen dat het mij niet beïnvloedt. Ik ben vrij nuchter en los mijn problemen liever zelf op. Als er echt iets speelt, deel ik dat met mijn vader of zaakwaar- nemer. Bij Ajax hebben we een sportpsycholoog, daar spreek ik af en toe ook mee, niet omdat ik op dit moment problemen heb, maar gewoon om even bij te praten.” ‘Ik weet nog dat ik binnenliep in Zeist toen de voorbereiding op het WK begon en Van Gaal zei: ‘Dat had je zeker niet verwacht, Kenneth’’ Louis van Gaal “Ik vind Louis van Gaal een heel goede trainer. Heel duidelijk, daar hou ik van,” zegt Kenneth. Van Gaal liet hem in september 2022 debuteren voor het Nederlands elftal in de Nations League- wedstrijd tegen Polen. “Het shirt waarin ik mijn debuut maakte, heb ik ingelijst, dat hangt nu boven mijn bed.” Dat Van Gaal hem bij Oranje haalde, kwam voor hem als een grote verrassing. “Ik vond het al mooi dat ik bij de voorselectie zat. We waren op de club, ik was eigenlijk vergeten dat de definitieve selectie van het Nederlands elftal om twaalf uur bekendgemaakt zou worden. Davy Klaassen en Remko Pasveer kwamen in de gym naar me toe, vroegen: ‘En, zit je erbij?’ Ik had geen idee. Zij hadden al wel de lijst gezien, Remko zat er voor het eerst bij. Toen ik zag dat ik ook was opgenomen in de selectie kwam iedereen naar me toe. Ik moest lachen en werd er een beetje ongemakkelijk van. Ik belde meteen mijn vader, mijn ouders waren ontzettend trots en ik kreeg berichtjes van de familie.” Twee maanden later maakte Kenneth ook nog eens deel uit van de WK- selectie: “Dat had ik al helemaal niet verwacht. Ik weet nog dat ik arriveerde in Zeist voor de voorbereiding op het WK en de bondscoach zei: ‘Dat had je zeker niet verwacht, Kenneth.’ Hij zei dat ik ‘geleverd’ had, goede resultaten had laten zien, en dat ik daarom was opgenomen in de selectie.” In de derde poulewedstrijd tegen Qatar verving Kenneth vlak voor tijd Frenkie de Jong. “Ik heb nooit zoveel zenuwen voor een wedstrijd, ook niet als ik moet invallen, alleen gezonde spanning. We stonden met 2-0 voor toen ik erin kwam. Ik was aan het genieten op het veld. Mijn ouders zaten op de tribune.” De uitschakeling door Argentinië in de kwartfinale na penalty’s kwam hard bij hem aan. “De jongens hadden zo hard gestreden om terug te komen tot 2-2, zo zuur dat het net niet lukte. Argentinië won later ook nog eens het WK. Ik weet zeker dat wij wereldkampioen hadden kunnen zijn.” Xavi Simons “Xavi Simons is een jaar jonger dan ik. Hij is een vriend geworden, we hebben geregeld contact. Xavi heeft al veel meegemaakt. Ik vraag weleens aan hem hoe het was bij Barcelona en Paris Saint- Germain. Op het WK moesten we tegen het Argentinië van Lionel Messi en Xavi kent hem natuurlijk. Hij vertelde alleen maar positieve dingen over Messi, dat hij heel veel heeft geleerd in Parijs. Gaaf dat Xavi tussen al die sterren heeft gespeeld. Bij PSV doet hij het nu ook goed.” Xavi Simons maakte zijn debuut in het Nederlands elftal op het WK. “Wij waren de jongste spelers in de selectie, trokken veel met elkaar op en keken onze ogen uit.” Met spelers als Tyrell Malacia en Jeremie Frimpong maken Kenneth en Xavi deel uit van een nieuwe generatie internationals. “Of wij anders zijn dan de meer ervaren spelers vind ik moeilijk te zeg- gen. Ik weet niet hoe zij waren op hun twintigste. Ik geloof wel dat generaties verschillen, mijn oma weet ook niet hoe een iPhone werkt. De oudere spelers zijn begaan met ons, helpen ons waar ze kunnen, want voor ons is het allemaal nieuw. Als je iets vraagt, staat iedereen voor je klaar.” Ronald Koeman Kenneth krijgt nu te maken met Ronald Koeman als bondscoach. “Onlangs maakte Koeman een rondje langs alle clubs, hij kwam ook bij Ajax en daar heb ik hem voor het eerst ontmoet. Ik vond hem meteen een heel aardige man. We spraken even over voetbal. Van zijn carrière heb ik niet veel meegekregen, ik weet natuurlijk wel waar Koeman allemaal heeft gespeeld.” In zijn eerste periode als bondscoach haalde Koeman de finale van de Nations League in 2019. Met Koeman aan het roer doet Nederland in juni in eigen land ook mee aan de Final Four van de Nations League. “De verwachtingen zijn hoog. Ik heb sowieso vertrouwen in het Nederlands elftal, onder welke trainer dan ook. ‘Als Heitinga bij Onder 19 boos op ons was, kon hij flink schreeuwen. Nu geeft hij ons nog steeds op ons donder in de kleedkamer als hij dat nodig vindt’ John Heitinga “Ik ken onze huidige trainer al heel lang. John Heitinga is belangrijk geweest in mijn carrière, heeft enorm bijgedragen aan mijn ontwikkeling,” vertelt Kenneth. Bij Ajax onder 19 had Kenneth al te maken met Heitinga, later bij Jong Ajax weer, en nu bij het eerste elftal. “Hij heeft zich heel erg ontwikkeld als trainer, maar als persoon is hij niet veranderd in al die jaren. Als hij bij Onder 19 boos op ons was, kon hij flink schreeuwen. Nu geeft hij ons nog steeds op ons donder in de kleedkamer als hij dat nodig vindt.”John Heitinga volgde begin februari Alfred Schreuder op als hoofdtrainer. “We hebben met het hele team veel gesprekken met hem gevoerd. Het goede gevoel in de ploeg kwam vooral terug omdat we weer wonnen. De sfeer werd beter, we hadden het onderling weer leuk met elkaar. Ik hoop dat we deze lijn kunnen doortrekken.” Hoe Kenneth de toekomst voor zich ziet na Ajax? “Een droomclub heb ik niet. Ik vind veel clubs mooi: Real Madrid, Barcelona, Arsenal, Manchester United, noem maar op. Zou het mooi vinden om ooit in het buitenland te spelen, maar een bepaald pad heb ik nog niet voor mezelf uitgestippeld. Ik leef van dag tot dag.” Helden Magazine 66 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kenneth Taylor komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Annemiek van Vleuten Ze heeft een carrière om U tegen te zeggen. Annemiek van Vleuten won alles wat er te winnen viel. Vorig jaar stopte ze met wielrennen. In aanloop naar de Tour de France Femmes bespreken we haar indrukwekkende loopbaan aan de hand van foto’s. “Ik bleef toch altijd de onzekere topsporter.” 11 augustus 2016. Annemiek bezoekt met Marianne Vos het olympisch judotoernooi in Rio de Janeiro, nadat ze een paar dagen eerder zwaar ten val is gekomen en in het ziekenhuis heeft gelegen. “Ik kan me deze foto niet meer herinneren, want die is genomen na de val bij de Spelen in Rio. Door de hersenschudding die ik daaraan overhield, is het nog steeds een beetje een zwart gat. Na terugkomst uit het ziekenhuis ben ik bij het baanwielrennen en judo gaan kijken. Deze foto is kort na dat fameuze interview met Han Kock gemaakt dat ik per se wilde doen om de wereld te laten weten hoe het met me ging. Volgens mij is dat gesprek later nog verkozen tot interview van het jaar. Toen ik opkeek na het interview zat iedereen om me heen te huilen.” Je hebt jarenlang met Marianne Vos in een ploeg gereden. Zij week niet van je zijde nadat je was gevallen. “Klopt. Ik moest naar een apart hotel buiten het olympisch dorp om rust te vinden. Marianne is met me meegegaan. Ze heeft me echt bij de hand genomen. Ik weet nog heel goed dat ze zei: ‘Annemiek, we moeten die val terugkijken, je gaat hem toch ooit zien, dan is het maar beter dat we dat samen doen.’ Zij was dus al een beetje therapeutisch bezig. We hebben samen gekeken en ik herinner me nog de legendarische woorden van Marianne: ‘Je schatte die bocht dus verkeerd in.’ Heel veel mensen zeiden dat de weg nat was, ook mensen om me heen wilden per se een oorzaak weten waarom ik was gevallen. De afdaling zou onverantwoord zijn geweest, hoorde ik. Maar Marianne zei alleen: ‘Je schatte die bocht dus verkeerd in.’ Zo was het ook. Dat heeft me heel erg geholpen, zeker omdat ik later nog heel vaak ben geconfronteerd met die val. Marianne ging ook mee naar het interview met Han Kock, zo lief. Ik had veel goede collega’s in het peloton, maar ik kan van één iemand zeggen dat ze ook echt een vriendin is en dat is Marianne. Het is niet dat we elkaar platbellen, maar als er iets is, kan ik bij haar terecht.” Dat is wel bijzonder, want voor de buitenwereld is Marianne best een gesloten boek. “In 2009 werden we ploeggenoten. Het heeft wel een jaar of drie gekost voordat ze zich ook echt open wilde stellen, dat ze inzag dat ‘open zijn’ ook heel mooi kan zijn.” Na terugkomst uit Rio heeft ze jou een ingelijste foto van jou als wielrenneer gegeven met een speciale tekst. “Die foto gaf ze me vier weken na de val en is nooit meer uit mijn woonkamer verdwenen. Op de foto staat de bekende tekst van Winston Churchill: ‘Success is not final, failure is not fatal, it is the courage to continue that counts.’ Twee weken na de val ben ik met mijn moeder gevlucht naar Italië, omdat ik hier gek werd. Ik wilde even weg van alle mensen die bleven zeggen: ‘Ik dacht dat je dood was.’ In die twee weken Italië werd het al wel beter, omdat ik een goede tijd had met mijn moeder. Toen dacht ik al: ik heb geen gouden olympische medaille, maar ik heb wel nog mijn moeder. Dat verzachtte al een beetje de treurnis van die bocht die ik verkeerd had ingeschat. 'De val is slechts een hoofdstukje in mijn verhaal geworden, maar op dat moment dacht ik uiteraard: als ik geen andere mooie prestaties ga leveren, blijf ik altijd het meisje van die val' En toen kwam Marianne na terugkomst met die ingelijste foto waarop ik iedereen bergop los, een foto van een renster van wie iedereen altijd zei dat ze niet kon klimmen. Ik geloofde dat zelf ook. In Rio was ik voor het eerst in mijn leven de beste bergop. De val is slechts een hoofdstukje in mijn verhaal geworden, maar op dat moment dacht ik uiteraard: als ik geen andere mooie prestaties ga leveren, blijf ik altijd het meisje van die val. Gelukkig kwamen daarna nog heel veel schitterende successen, waardoor die val een steeds kleiner hoofdstuk werd. Sterker, ik heb die val ook wel een beetje omarmd, mede omdat veel mensen mij daarvan kennen.” Is Rio ook een keerpunt geweest in jouw carrière? “Ja, omdat ik mezelf daarna bij elkaar wist te rapen en dacht: blijven hangen in teleurstelling gaat me niet verder helpen. Ik kon verder omdat ik me realiseerde dat ik in Rio de beste bergop was, waarna Marianne mij dat laatste zetje heeft gegeven. Mede daardoor is die foto altijd in mijn woonkamer gebleven. Bovendien wil ik niet bij die groep sporters horen die zoveel jaren later met traumatische ervaringen zitten en in tv-programma’s daarover treuren. Ik benader het anders, ben trots op Rio, het was een omslag in mijn loopbaan.” Kun je nu rustig naar die val kijken? “Ik heb de emotie niet meer en heb de val ook niet bij bewustzijn meegemaakt. Ik heb ook geen therapie of iets dergelijks nodig gehad. Maar als mijn moeder of mijn vrienden er zijn, dan vind ik het wel verschrikkelijk als die video wordt getoond. Voor hen is het zo vreselijk omdat ze dachten dat ik dood was.” Jij hebt ook nog van het studentenleven genoten. Is dat er mede de reden van dat je tot vorig jaar, tot je veertigste, op topniveau hebt kunnen fietsen? “Dat denk ik zeker. Ik zou iedereen de weg die ik heb bewandeld willen aanraden. Ik zou ook niemand adviseren om vanuit de jeugd heel serieus alleen maar met sport bezig te zijn. Als het kan, hè. Het vrouwenwielrennen is de laatste jaren heel erg geprofessionaliseerd, daardoor is het moeilijk om eerst nog even de student uit te hangen. Ik had het nooit, nooit, anders willen doen. Ik was misschien eerder gaan winnen, maar ik was zeker ook eerder gestopt als ik die studententijd niet had gehad.” Je hebt ook tegenslagen gehad, zoals drie keer een liesslagader vernauwing. “In 2009, 2011 en 2013 ben ik eraan geopereerd. Die beslissingen vond ik trouwens heel moeilijk, want je weet niet of het goedkomt na zo’n operatie. Ik heb een jaar lang gefietst met anderhalf been. Dan ga je niet vooruit, heb je geen motivatie en denk je: waarom zou ik het nog doen? Mijn plezier haalde ik altijd uit mezelf verbeteren en dat plezier was er toen niet. Dat was de moeilijkste tijd uit mijn carrière. Ik zag geen enkele vooruitgang tijdens de trainingen die ik trouw bleef doen, dus er was helemaal niks wat het leuk maakte. Ik had ook geen andere uitdagingen waar ik energie van kreeg. Depressief was ik niet, zeker niet als ik het vergelijk met mensen die echt depressief zijn, maar ik had wel moeite om uit bed te komen, wilde mensen niet onder ogen komen. Ik voelde me leeg. Het was zo’n fijn gevoel toen mijn been weer gewoon bloed kreeg. Dat is namelijk de beperking: je been krijgt niet voldoende bloed door die vernauwing, dus niet voldoende zuurstof, waardoor je heel snel verzuurt. Dan kun je met dat been niet de gebruikelijke power leveren en is trainen ook nutteloos.” Had je vrienden die je konden helpen toen je het moeilijk had? “Ja, mijn studentenvrienden. Met hen kon ik ’s avonds afspreken en dan even niet aan fietsen denken en het over andere dingen hebben. Ik heb in Wageningen nog steeds veel goede contacten buiten het fietsen. Die liesblessures hebben er misschien ook wel voor gezorgd dat ik altijd in Wageningen ben blijven wonen, omdat ik weet hoe fijn het is dat je een ander leven hebt als het even wat minder gaat met het fietsen. Dat is ook een aanrader voor topsporters.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Annemiek van Vleuten komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Peter Winnen weet daarnaast wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Bijna alles wat wielerploeg Jumbo-Visma aanraakte, veranderde afgelopen tijd in goud. Met Tom Dumoulin, Primoz Roglic én Steven Kruijswijk beschikt de wielerploeg in de Tour de France - als die doorgaat - zelfs over een driekoppig monster. Sportief directeur Merijn Zeeman (41) is een van de architecten van het succes. We leggen hem tien stellingen voor. Ook in mijn dromen gaat het over wielrennen Lachend: “Ontkennen heeft geen zin. Wielrennen is voor mij een diepgewortelde passie, het is veel meer dan werk. Eerst was ik zelf wielrenner en op m’n 22ste ging ik al aan de slag als ploegleider bij Skil-Shimano. Als sportief directeur bij Team Jumbo-Visma ben ik nu op een niveau actief waarvan ik weet dat ik er 24/7 mee bezig moet zijn. Altijd denk ik: hoe kunnen we nog beter worden? Dat vind ik prachtig om te doen, maar het is ook erg intensief. Thuis weten ze niet beter dan dat ik altijd bezig ben met m’n werk. Ik heb mijn vrouw leren kennen tijdens m’n studie Bewegingswetenschappen, dus die wist toen al hoe laat het was. Natuurlijk probeer ik ook mijn momenten van ontspanning te pakken. Ik ben vader van twee kinderen. Met mezelf heb ik de afspraak gemaakt dat het niet zo mag zijn dat als mijn kinderen uit huis gaan, ze kunnen zeggen dat ik ze eigenlijk niet heb zien opgroeien. Ik breng mijn kinderen zo vaak mogelijk naar school. Woensdag aan het einde van de middag is de atletiektraining van m’n zoon, daar probeer ik altijd bij te zijn. Onze skivakantie staat ook altijd vast in m’n agenda. Maar dan is het niet zo dat ik zeven dagen lang niet bereikbaar ben, hoor. Ook tijdens de wintersport ben ik altijd een paar uur bezig met het team en de sporters. Weet je wat het bij mij is? Ik wil graag het beste van twee werelden meekrijgen.” Leuk al die schouderklopjes, maar ik weet ook hoe het voelt om uitgelachen te worden “Dat weet ik zeker! Toen ik eind 2012 de overstap maakte, heette de ploeg nog heel even Rabobank. Daarna werd het Team Blanco en weer iets later Belkin. In 2013 en 2014 hebben we nog prima jaren gehad. Destijds brak het Nederlandse wielrennen net weer door. In 2015 werden we LottoNL-Jumbo en uitgerekend toen hadden we een heel slecht jaar. Ik kreeg als hoofdcoach alles over me heen. De resultaten waren niet goed, terecht dat daar over werd geschreven. Maar ik had ook mijn eigen waarheid en die kwam niet altijd overeen met wat werd beweerd in de media. Dat was soms frustrerend. 'Foodcoach is een project geworden dat in mijn ogen baanbrekend is in de internationale professionele sport' Op zulke momenten zijn er ook beleidsbepalers die wegduiken, maar dat doe ik nooit. Ik neem altijd de verantwoordelijkheid, heb heel veel klappen opgevangen. Het was absoluut geen leuke tijd; ik voelde me soms eenzaam, maar het was ook heel leerzaam. Eind 2016 kreeg ik de kans om mijn filosofie uit te rollen. Tot die tijd was ik vooral coach in de auto, dat zorgde ervoor dat mijn focus vaak gericht was op een kleinere groep. Algemeen directeur Richard Plugge en de sponsors vroegen me eindverantwoordelijke van het sportieve beleid te worden. Ik ben en voel me nog steeds coach, maar nu met de opdracht de grote lijnen te bewaken. Ik heb mijn draai helemaal gevonden en gelukkig gaat het goed.” Jac Orie, coach van de schaatstak van Team Jumbo-Visma, is mijn mentor “Ik zou Jac veel eerder bestempelen als mijn sparringpartner. Neemt niet weg dat ik heel veel van hem heb geleerd. Na 2016 leidde een interne evaluatie tot de conclusie dat de begeleiding rond de ploeg professioneler moest. Vanaf 2017 hebben hoofd performance Mathieu Heijboer en ik drastische maatregelen doorgevoerd op het gebied van training en daarbij hebben we zeker heel goed gekeken en geluisterd naar Jac. Hij heeft een enorme kennis van presteren, dat gaat van teamdynamiek tot en met de kleinste details in de training. Jac is van het meten en weten, is een fenomeen op het vlak van gerichte training. De inspanningsfysiologie, het maken van een trainingsprogramma op maat; daar heb ik veel van opgestoken en ben ik hem heel dankbaar voor. Het is mooi dat we binnen Jumbo-Visma die kennis met elkaar kunnen delen, dat is echt een groot pluspunt van de constructie zoals die nu is. Jac en ik hebben veel over onze werkwijze gesproken, hoe je daar anders naar zou kunnen kijken en of we dingen samen zouden kunnen gaan proberen. Ik heb in samenwerking met Jumbo het Foodcoach-programma opgezet. In navolging van de wielerploeg zijn we dat nu bijvoorbeeld ook aan het implementeren bij de schaatsploeg. Voor Jac en zijn ploeg is die Foodcoach-app ook een enorme meerwaarde.” Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Merijn Zeeman komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.