10 conclusies: Nederland – China

 Jorrel Hato Jorrel Hato (18) maakte als zestienjarige zijn debuut in het eerste van Ajax. Hij werd niet alleen de jongste aanvoerder van de Amsterdammers ooit, maar ook van een Nederlandse club in Europa. Tevens debuteerde hij in Oranje. Afgelopen seizoen was hij een van de uitblinkers: Jorrel Hato. Linksback bij Ajax en Oranje, maar centraal achterin bij Jong Oranje. En dat op 19-jarige leeftijd, in wat nu al een krankzinnig seizoen is. Aan het begin van het seizoen spraken we de verdediger over Rotterdam-Zuid, zijn rijbewijs, de aanvoerdersband en zijn dromen. Jorrel en zijn lichaam “Ik ben best ijdel. Niet dat ik heel lang voor de spiegel sta, hoor. Mijn haar heb ik zo gedaan, in vijf minuten, maximaal tien. Maar ik vind het wel belangrijk om er goed uit te zien. Welke merken ik draag, maakt mij niet zoveel uit, maar ik wil wel leuke kleding aan. Of ik ook weleens Crocs draag zoals Brian Brobbey?” Lachend: “Nee, ik draag gewoon schoenen naar de club.” Ben je tevreden met jouw lichaam als je in de spiegel kijkt? “Voor nu wel, maar als ik uiteindelijk naar een grote club in Europa wil, moet ik ook sterker worden. Er kunnen nog wel wat spieren bij.” Je hebt een tatoeage op je linkerarm met een leeuw en een gladiator. Heeft die nog een speciale betekenis? “Nee, de leeuw is altijd mijn lievelingsdier geweest. Binnenkort komen er nog wel tatoeages bij, denk ik.” Jorrel en Rotterdam-Zuid Je bent opgegroeid in Rotterdam-Zuid. Hoorde je vanuit je slaapkamerraam de Kuip ontploffen als er was gescoord? “Ja, ik kon de Kuip horen.” Hoe zag jouw jeugd eruit? “Ik speelde veel op een Cruyff Court met jongens uit de buurt en met mijn broertje Elgyn. Hoewel hij vijf jaar jonger is, mocht hij altijd meedoen met ons.” Jouw vader is geboren op Curaçao, je moeder heeft Kaapverdische roots. Wat heb jij daarvan meegekregen? “Niet heel veel, ik ben gewoon Nederlands. Natuurlijk heb ik opa’s en oma’s aan beide kanten waar ik vaak kwam, maar verder heb ik niet veel invloeden van beide landen in mijn jeugd gevoeld. Op Kaapverdië ben ik maar twee keer geweest, op Curaçao een stuk vaker.” Je begon met voetballen bij De Zwervers in Rotterdam-Zuid, ging in 2015 – op je negende – naar Sparta. Hoe waren je eerste jaren in de jeugdopleiding? “Heel leuk. We hadden ook een goed team, deden altijd bovenin mee tegen Ajax, PSV, AZ, Feyenoord en waren niet veel minder dan die topclubs. Uiteindelijk kwam Ajax toen ik twaalf was. Mijn moeder kreeg een telefoontje. Ze vertelde me dat Ajax me wilde hebben. Als een club als Ajax komt, zeg je natuurlijk geen nee.” Jorrel en zijn trainers Als ik een trainer uit de jeugd moet noemen van wie ik veel heb geleerd, kies ik Frank Peereboom. Hij was mijn trainer bij Onder 18. Ik was zestien, hij maakte mij aanvoerder, daarna ben ik heel snel naar Jong Ajax doorgeschoven en vervolgens naar het eerste elftal. In dat jaar groeide ik in meerdere opzichten, maar ik denk dat ik van Frank dat stukje volwassenheid heb geleerd. Vanaf toen ging het heel snel.” In twee seizoenen bij het eerste elftal heb je al heel wat trainers meegemaakt. Alfred Schreuder, John Heitinga, Maurice Steijn, John van ’t Schip en nu de Italiaan Francesco Farioli. Wat heb je opgestoken van al die verschillende trainers? “Schreuder heb ik maar kort meegemaakt. Onder hem mocht ik debuteren in de beker. Heitinga kende ik al van Jong Ajax, bij hem speelde ik mezelf in de basis. En vorig jaar ben ik heel erg gegroeid onder Steijn en Van ’t Schip. Van alle trainers heb ik veel opgestoken.” Op 11 januari 2023 debuteerde je in de bekerwedstrijd tegen Den Bosch (2-0). Je was pas zestien. “Een dag van tevoren trainde ik mee. Ik hoorde dat ik bij de selectie zat. Ik liep warm in de 80ste minuut, verwachtte niet meer dat ik erin kwam, maar Schreuder riep me en haalde Owen Wijndal naar de kant. Op dat moment dacht ik niet zoveel, het was knop om en mijn ding doen, gewoon gaan. Na het fluitsignaal was ik blij en trots.” Heitinga liet jou een maand later debuteren in de eredivisie, tegen Cambuur (5-0). Hij was vorig seizoen assistent- trainer van West Ham United en nu van Liverpool. Heb jij nog weleens contact met hem? “Ja, ik heb hem in de eerste week van de voorbereiding een paar keer gezien. Op de club en op een toernooi. Zijn zoontje en mijn broertje spelen in hetzelfde team, in Onder 14. We kletsten over voetbal, over mij en even over hem.” Hoe kijk je terug op vorig seizoen? Met de club ging het niet goed, maar met jou wel. “Ik heb er een dubbel gevoel aan overgehouden. Op jonge leeftijd heb ik al best veel meegemaakt. In positieve, maar ook in negatieve zin. Tijdens het seizoen was ik me niet echt bewust van die positieve dingen, dat kwam later tijdens mijn vakantie. Toen pas kon ik er rustig over nadenken en besefte ik dat ik best een goed seizoen heb gehad.” Jij hebt nu weer een nieuwe trainer: Francesco Farioli. Wat is je eerste indruk van hem? “Ik ben heel blij met zijn komst. Het is weer helemaal anders dan vorige seizoenen. Het was de zwaarste voorbereiding die ik tot nu toe heb meegemaakt. Maar we hadden ook heel veel plezier, hoor. Deze trainer brengt extra energie tijdens de training. Daardoor krijgen wij ook extra energie en stralen we plezier uit. Ik denk dat dat de hele groep goed doet.” Farioli heeft jou een andere rol gegeven. Je staat niet meer centraal achterin, maar linksback en bent ook belangrijk in de opbouw. Wilde jij dat zelf ook of is dat op verzoek van de trainer? “Ik ben gecharmeerd van onze speelwijze onder de nieuwe trainer, vooral van de opbouw van achteruit. Dat is ook een van mijn kwaliteiten. Toch speel ik liever als centrale verdediger dan als linksback, dat vind ik beter bij mij passen. Op dit moment is dat de keuze van de trainer. Ik kom nu weer meer op het middenveld, dat is ook leuk.” Je sprak eerder uit dat jouw doel is de beste centrale verdediger van de wereld te worden. “Dat is nog steeds mijn doel.” Jorrel en zijn rijbewijs “Ik heb nu zo’n 22 lessen gehad en mag eindelijk afrijden, moet alleen nog wachten op de datum.” Tot de start van vorig seizoen ging je met de trein naar de Toekomst, daarna kreeg je een privéchauffeur. “Op een gegeven moment begonnen mensen mij te herkennen in de trein. Ik had daar niet veel problemen mee, maar in de auto op en neer naar Amsterdam was wel veel fijner dan met de trein.” En binnenkort ‘moet’ je dus zelf rijden. Lachend: “Aan de ene kant is dat wel jammer. Ik kan als bijrijder lekker chillen, muziek luisteren of ik scrol wat op mijn telefoon, maar aan de andere kant is het heel fijn dat ik binnenkort eindelijk zelf kan rijden. Ik ga deze zomer naar Amsterdam verhuizen, heb een huis gekocht dicht bij de Toekomst, dus ver hoef ik niet te rijden.” En je mag als achttienjarige meteen al niet de minste auto uitzoeken... Lachend: “Dat is waar.” Jorrel en de aanvoerdersband Je kreeg afgelopen seizoen voor het eerst de aanvoerdersband om, in november 2023. Tegen Almere City (2-2) werd Steven Bergwijn gewisseld. Jij werd de jongste aanvoerder ooit van Ajax in de eredivisie. “Een mooi moment. Stevie was afgelopen seizoen veel met mij bezig. Hij is iemand die graag op zichzelf is, maar als het nodig is, geeft hij het hele team kracht. In het veld geeft hij altijd gas, hij is een voorbeeld voor velen in ons team.” Een maand later was je aanvoerder tegen AEK Athene in de Europa League. Jullie wonnen met 3-1. Jij hoorde op de persconferentie jouw toenmalige trainer John van ’t Schip zeggen dat jij aanvoerder zou zijn. “Klopt. Daarna had hij het mij verteld op de training, zei: ‘Ik had het liever eerst tegen jou gezegd dan op de persconferentie, maar ik kreeg die vraag en moest er wel antwoord op geven.’ Ik vond het een grote eer dat hij mij aanvoerder maakte. Die wedstrijd was ook heel bijzonder. We moesten winnen om in Europa te blijven. Het was zo’n typische, leuke Europese avond waarin alles meezat. We speelden als team goed en ik deed dat ook. Het was een perfect debuut als aanvoerder.” Jij werd de jongste aanvoerder ooit van een Nederlandse club in Europa. “Ik las dat na afloop. Dat zijn mooie statistieken, die blijven voor altijd bij me.” Lachend: “Totdat iemand mij inhaalt, natuurlijk.” John van ’t Schip zei na die wedstrijd: ‘Jorrel is ook, ondanks zijn leeftijd, een volwassen man. Hoe hij zich presenteert, hoe hij traint en zich verzorgt. Hij is daarin absoluut een voorbeeld voor onze selectiespelers, maar ook voor de jongelingen in de opleiding.’ “Hij gelijk heeft gelijk denk ik. Ik krijg geregeld te horen dat ik volwassen ben voor mijn leeftijd en dat ik daarom een voorbeeld ben voor ploeggenoten, maar vooral voor de jongens in de jeugd. Ik blijf altijd rustig, probeer mijn werk goed te doen en ga er professioneel mee om.” Was het een doel van jou: eerste aanvoerder van Ajax worden? “Dat was het nooit echt, maar daarin ben ik van gedachten veranderd. Ik ben niet per se van nature een leider, maar ik heb het wel in me, denk ik. Ik probeer zoveel mogelijk met het team bezig te zijn, heb op dat vlak afgelopen seizoen ook grote stappen gemaakt. In het veld probeer ik de spelers te coachen en te sturen.” Wat moet je nog leren om een betere leider te worden? “Ik kan nog in heel veel opzichten groeien, zowel qua spel als persoonlijkheid, maar dat komt ook met de jaren.” Praat je er ook met mensen over, krijg je hulp? “Met de performancetrainer, de andere trainers, maar ook met de jongens bij Ajax. Oudere spelers als Stevie, Steven Berghuis en Remko Pasveer helpen daar ook bij. Met mijn ouders praat ik niet per se over voetbal en hoe ik daarin beter word, maar wel hoe ik als mens kan groeien.” Jorrel en de muziek “Ik luister graag naar Nederlandse, Engelse en Amerikaanse rap. Ik heb ook weleens contact met de mannen van Broederliefde.” Broederliefde bemiddelde tussen jou en de Kaapverdische bond. Jouw moeder komt van Kaapverdië, wat betekent dat jij ook voor dat land uit had kunnen komen. “Ik kreeg een berichtje van een van die gasten. De Kaapverdische bond had contact met hen gehad en vroeg hen mij te benaderen. De bond wilde graag met mij in gesprek, vlak voordat ik mijn debuut maakte voor het Nederlands elftal. Ik ben niet in gesprek gegaan met de bond, zei meteen dat mijn droom was om te spelen voor Oranje.” Bij je debuut op 21 november vorig jaar in het Nederlands elftal moest je volgens traditie een liedje zingen. Wat heb je gezongen? “Een stukje uit het liedje 100 Bottles van de Nederlandse rap- groep SFB.” Memphis Depay maakt zijn eigen rapmuziek, Lutsharel Geertruida verscheen ook in een rapnummer. Heb jij ook die ambitie? “Naar de liedjes van Memphis heb ik weleens geluisterd, maar ik heb niet de ambitie om zelf muziek te maken en uit te brengen. Ik kan trouwens ook niet goed dansen.” Jorrel en Oranje Hoe heb je naar het EK gekeken afgelopen zomer? “Thuis, met familie en vrienden.” Wat dacht je toen je het Nederlands elftal zag spelen? “Dat ik daar ook had willen staan. Ik ben al heel blij dat ik vorig seizoen mijn debuut heb mogen maken voor Oranje, mijn tijd komt nog wel. Ik ben niet ongeduldig, wacht rustig mijn kansen af.” Je dacht niet: pas op Virgil van Dijk, Jorrel Hato komt eraan? Lachend: “Nee, hoor. Ik kan niet anders dan knallen, en dan zien we wel hoe ver ik kom. Over twee jaar is er weer een WK. Het is mijn doel om daarbij te zijn.” In november 2023 debuteerde je uit tegen Gibraltar (0-6). Je kwam er in de tweede helft in voor Virgil van Dijk. “Het was een mooi moment. En ook even gek, om op het veld te staan tussen die grote spelers. Mijn vader en zaakwaarnemer zaten op de tribune. Liever had ik gedebuteerd tegen een betere tegenstander dan Gibraltar, maar ik zal het altijd blijven onthouden.” Ronald Koeman sprak lovend over jou na je debuut, hij zei in een persconferentie: ‘Jorrel is een jongen van zeventien die heel volwassen is in zijn voetbal en zijn gedrag. Ik ben meer dan tevreden. Je wil dat jonge spelers zich ontwikkelen aan de hand van een ervaren speler. Hij zit bij een club waar heel veel gebeurt en waar slechte resultaten behaald worden. Dan heb je ervaring naast je nodig, maar die heeft hij niet bij Ajax. Daarom is het extra knap dat hij zich staande houdt. Dat bewijst dat hij een heel groot talent is.’ “Ik wist niet dat de bondscoach dat heeft gezegd. Als hij zoiets zegt, dan is dat positief, toch?” Wat was je indruk van de bondscoach? “Ik heb hem maar anderhalve week meegemaakt, alles was nieuw, maar ik had een heel goede eerste indruk van hem, eigenlijk van de hele staf en spelersgroep. Ik werd door iedereen goed opgevangen. Met de bondscoach heb ik gesproken over mijn positie en de situatie bij Ajax destijds. We hadden zo’n standaard gesprekje, maar hij was wel heel begaan.” Jorrel en zijn dromen Jij tekende bij Ajax bij tot 2028. Hoe wil je afscheid nemen van de club? “Met prijzen, daarom heb ik bijgetekend. Ik wil prijzen winnen, iets achterlaten. Maar ik heb ook bijgetekend omdat ik nog maar anderhalf jaar in de eredivisie heb gespeeld. Voordat ik een stap naar het buitenland maak, kan ik hier nog veel leren. Ook als nu een heel grote club zich meldt, blijf ik gewoon bij Ajax.” Is het ook een droom om ooit samen met jouw broertje bij Ajax te spelen? Lachend: “Dan moet hij wel snel zijn. Het is absoluut een droom om ooit met hem samen te spelen en dan zien we wel waar dat is.” Als we het dan toch over dromen hebben: is er nog een bepaalde club waar je ooit graag wil spelen? “Nee, ik had nooit echt een droomclub, keek meer naar bepaalde spelers. Als klein jongetje vergaapte ik me aan Lionel Messi. Hij was mijn grote voorbeeld. Toen ik wat ouder was, keek ik naar Thiago Silva. Er zijn genoeg topclubs in de wereld. Als ik ooit een stap naar zo’n club kan maken, naar welke dan ook, dan is dat sowieso al heel mooi.” Helden Magazine nummer 73  Het interview met Jorrel Hato komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met Ian Maatsen. Hij had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Khalid Boulahrouz en Barbara Barend zijn al jaren bevriend. Barbara volgde de oud-voetballer met Marokkaanse roots gedurende zijn carrière en zag ‘De Kannibaal’ uitgroeien tot een geliefde verdediger van het Nederlands elftal. Een gesprek over hun innige band, ons land, het Marokkaanse elftal en het aanstaande WK. “Fietsen staat wel als allerlaatste op de bucketlist van een Marokkaan,” zegt Khalid Boulahrouz lachend als hij op verzoek van de fotograaf met veel moeite door een zijstraat van de Amsterdamse Albert Cuypmarkt probeert te sturen, met Barbara Barend voorop. “Kom op, Boula, hou die fiets recht,” roept Barbara als ze bijna in de portiek van een huis belanden. Even daarvoor haalden ze herinneringen op onder het genot van een pan linzensoep in Restaurant Bazar. • “Weet je het nog? Tijdens een wedstrijd van m’n zaalvoetbalteam zagen wij elkaar voor het eerst, achttien jaar geleden,” zegt Barbara. Khalid knikt: “Een vriendin van mij zat bij jou in de ploeg. Ik voetbalde net bij RKC en ging een keertje kijken.” Barbara: “Na de wedstrijd maakten we een praatje. Jij was toen nog niet bekend, zat verlegen op de tribune naar voetballende meisjes te kijken. Daarna hebben wij altijd contact gehouden.” Niet veel later kwamen Khalid en Barbara elkaar tegen bij het Nederlands elftal. Khalid inmiddels als speler van de Duitse club Hamburger SV, Barbara als verslaggeefster. Khalid: “Jouw benadering was heel relaxed, spontaan en vriendelijk. Bij het Nederlands elftal kwam ik ook vrij snel jouw vader tegen. Die was altijd in voor een gezellig praatje. Ik kreeg veel steun van jullie, dat vergeet ik niet meer. Helemaal in de voetbalwereld, waarin iedereen iets van je wil. Bij jullie ging het om de persoon Khalid.” Zoals tijdens het EK 2008, toen zijn dochtertje te vroeg werd geboren en overleed. Barbara: “Ik stuurde je een berichtje: is het echt waar, wat ik hoor? Jij antwoordde meteen. Daarna hield ik veel contact met je.” Khalid: “Je bent attent en weet ook hoe je moet reageren op de juiste momenten. Je hebt een groot inlevingsvermogen.” Barbara: “Andersom is dat ook het geval. Ik weet nog goed dat we tijdens het EK 2012 een bezoek brachten aan Auschwitz. Ik had mijn telefoon in het hotel laten liggen, wat voor mij vrij uitzonderlijk is. Die dag heb jij mij een paar keer geprobeerd te bellen.” Khalid: “Ik weet dat Auschwitz voor jullie helemaal een zware lading heeft. Ik liep daar rond en zag er tandenborstels, kinderschoentjes en koffers waar namen op stonden. Heel heftig. Toen dacht ik aan jou, jij hebt familieleden die daar vermoord zijn. Ik was zo onder de indruk. Iedere school zou daar verplicht een reis naartoe moeten maken. Om te beseffen wat er is gebeurd.” Barbara: “’s Avonds zette ik mijn telefoon aan. Je had ook nog een berichtje gestuurd: ‘Ben je boos, ofzo?’” Khalid, lachend: “Ja, dat kan ik jou gewoon sturen.” Hij vervolgt: “Ik zag Barbara niet meer als journalist. Het voelde goed en vertrouwd. Ik heb niet veel vrienden overgehouden aan m’n voetbalcarrière, maar Barbara is er wel een. Wij kunnen elkaar altijd bellen.” Barbara: “Weet je wie ook zo op jou gesteld is? De familie van Abdelhak Nouri. Ik hoor van zijn moeder vaak hoe trouw jij bent in het contact en de steun die je hen geeft.” Khalid: “Ik weet nog dat je me huilend opbelde toen het was gebeurd, je was helemaal in shock. Ik lag op de bank, zat naar een andere wedstrijd te kijken en zag in mijn scherm: Barbara belt. Ik had een voorgevoel: er is iets aan de hand. Ik nam op en jij kwam met vreselijk nieuws. Appie was in elkaar gezakt en het zag er slecht uit. Sindsdien heb ik veel contact met zijn broer. Het heeft me zo geraakt. Ik denk dat het de moeilijkst denkbare situatie in het leven is. Misschien is het nog wel beter als je iemand verliest, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Die familie is constant in onzekerheid. Het ene moment hebben ze goede hoop, het andere worden ze weer teleurgesteld. Het was niet dat ik Appie dagelijks sprak, maar hij vroeg me weleens om advies. We hadden een goede band. Het is een goeie jongen.” • Barbara is getrouwd met een vrouw en opgegroeid in een liefdevol Joods gezin, Khalid is met twee Marokkaanse ouders, zes zussen, twee broers en de Koran opgegroeid. Barbara: “Ik bel jou geregeld op en zeg dan: Boula, het gaat slecht in ons land. Ik heb het gevoel dat we niet meer met elkaar om mogen gaan. Terwijl onze vriendschap juist bewijst dat het wel kan.” Khalid beaamt: “Onze achtergrond is totaal verschillend. Maar de essentie van het leven is, ook in ons geloof, dat je als mens goed voor elkaar moet zijn. God heeft diversiteit gecreëerd, juist zodat we elkaar niet discrimineren. Dat jij krullen hebt en ik Marokkaanse ouders heb, moet geen blokkade zijn om niet op een normale manier met elkaar om te gaan.” Barbara: “Ben jij ook op die manier opgegroeid?” Khalid: “Mijn ouders vonden het belangrijk dat mijn broers, zussen en ik ons best deden op school, dat we mensen respecteerden, en geen ruzie maakten. Ze zagen het een beetje als marketing van de naam Boulahrouz, we moesten onze naam en eer hooghouden. Mijn vader kon me niet lezen, rekenen of schrijven leren. Hij kon alleen Arabisch schrijven, geen Nederlands. Maar als hij vroeger ergens naartoe ging, kleedde hij zich altijd netjes. Niet om de beste of de mooiste te zijn, maar wel om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Dat leerden wij van hem.” Barbara: “Op je zestiende overleed hij al...” Khalid: “Toen hij overleed had ik een lastige periode. Daarvoor haal- de ik weleens kattenkwaad uit, maar ik was nooit een rebel. Ik hield van een geintje en lachte graag. Na zijn overlijden werd ik wat lastiger, vooral op school. Ik voelde me altijd een slachtoffer. Waarom ik, dacht ik. Waarom ben ík mijn vader verloren. Tussendoor dacht ik weleens: stel je niet aan, je bent niet de enige. Je moeder is haar man verloren en je zussen en broers zijn hun vader ook kwijt. Maar ik vond met name mezelf zielig. Met voetbal had ik het in die tijd ook wel lastig. Gelukkig was Hans de Koning, in die tijd mijn trainer in de jeugd van AZ, echt mijn voetbalvader. Hij gaf me een schop onder de kont wanneer ik dat nodig had, maar was ook heel lief.” Barbara en Khalid zijn inmiddels zelf ouders. Khalids dochter Amaya is acht, zoon Daamin is zeven. Barbara: ‘Weet je nog dat ik je ’s nachts belde? Ik had een nachtmerrie dat je je bij de politieke partij Denk had aangesloten’ Helden Magazine 41 Het eerste gedeelte van het verhaal van Khalid Boulahrouz komt voort uit Helden Magazine 41 waar Wesley Sneijder de cover siert. Sneijder is niet langer international. In een exclusief interview doet hij zijn verhaal vanuit Qatar. ‘’Ik ben nog hetzelfde straatschoffie’’. Verder in de 41ste editie van Helden, voetbaltrainer Phillip Cocu over zijn indrukwekkende carrière, wielrenner Laurens ten Dam over de Giro en Tom Dumoulin, paralympisch triatleet Jetze Plat, voetbalster Jackie Groenen over haar studie en nog meer, de zusjes Smulders over de wereldtop van de BMX, voetballer Kevin de Bruyne, koning van de marathon Eliud Kipchoge, voetballer Lasse Schöne, oud-wielrenner Johan van der Velde, oud-tenniser Raemon Sluiter en de paravolleyballers over hun droom de paralympische Spelen in Tokio. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Guus Hiddink won 35 jaar geleden de Europa Cup 1 met PSV. Het was de aftrap van een glansrijke trainerscarrière die hem over de hele wereld voerde. Waar hij kwam, gingen deuren vanzelf open. Op zijn 76ste is zijn leven in rustiger vaarwater gekomen. Maar het voetbalbloed stroomt nog altijd door zijn aderen. “Natuurlijk maak ik me zorgen om de situatie in de wereld,” zegt Guus Hiddink. Eind februari, de dag nadat de Russische president Vladimir Poetin zijn leger opdracht gaf Oekraïne binnen te vallen, had hij contact met de rechterhand van Roman Abramovich. Guus is twee keer trainer geweest van Chelsea, de ploeg waar de oligarch voorheen eigenaar van was. “Ik zei: Roman moet nu naar het Kremlin vliegen en de grote baas daar even bij zijn strotje pakken. [caption id="attachment_18901" align="alignnone" width="1455"] Guus Hiddink met Roman Abramovich[/caption] Abramovich hoef ik niet in bescherming te nemen, maar ik weet dat hij heeft geprobeerd te bemiddelen. Ik maak me grote zorgen omdat we te maken hebben met iemand die dacht dat hij in een paar dagen zijn buurland kon domineren. Bijna een jaar later is er nog oorlog en lijkt er geen uitweg. Iemand met macht die geen uitweg ziet, is tot rare dingen in staat.” 'Ik sprak de rechterhand van Abramovich en zei: Roman moet nu naar het Kremlin vliegen en de grote baas daar even bij zijn strotje pakken' Guus was tot en met 2010 vier jaar lang bondscoach van Rusland en daarna trainer van de Russische club Anzhi. Hij heeft nog contact met zijn toenmalige stafleden. “Ik weet dat de berichten die we versturen, worden gelezen en dat onze telefoongesprekken worden afgeluisterd. Ik ken die jongens als mijn broekzak. Voorheen voerden we intense gesprekken, nu gaan de gesprekken niet verder dan de uitslag van CSKA-Zenit. Ze zijn veel voorzichtiger geworden. Een paar jongens met wie ik werkte, zijn het land ontvlucht en worden nu gezien als landverraders. Ik maak me zorgen om die mensen.” Guus begint over het WK in Rusland in 2018, toen hij commentaar deed voor de Amerikaanse tv. “Het leek toen alsof de inwoners zich bevrijd voelden, iedereen was zo open en gastvrij. Ik had echt de hoop dat door het WK het land weer wat opener en moderner zou worden. Nu is dat weer helemaal weg, het land heeft juist grote stappen teruggezet. De gewone man en vrouw in Rusland hunkert naar die openheid, zij zijn ook de dupe. Dieptriest.” Guus Hiddink is een man van de wereld en geniet in veel landen hoog aanzien. Hij kan nog altijd niet stuk in Zuid-Korea, nadat hij het land de vierde plek op het WK in 2002 bezorgde. In Australië lopen ze ook met hem weg. Na Rusland was hij ook nog bondscoach van Turkije en in 2018 en 2019 begeleidde hij de Chinese ploeg onder 21. Hij maakte van nabij de situatie rond de Oeigoeren mee, die in China worden gediscrimineerd en erger. “In de selectie zaten twee Oeigoeren. Zodra we met de ploeg naar het buitenland gingen, waren die spelers ineens geblesseerd of ziek. Achteraf kwam ik erachter dat was bepaald dat die spelers niet mee mochten. Een-op-eengesprekken daarover met autoriteiten waren uitgesloten. Natuurlijk houdt ook die situatie me bezig.” Hij stoorde zich ook aan de wijze waarop Qatar het afgelopen WK toegewezen kreeg, de schandalige wijze waarop werd omgegaan met de arbeidsmigranten. “Ik heb de rapporten van Amnesty International ook gelezen.” En dan was er nog het gedoe om de OneLove-band. “Onze minister van Sport Conny Helder was met haar OneLove- speldje dat niemand kon zien volledig van de realiteit losgetrokken. Gelukkig noemde ze haar optreden zelf achteraf ook onhandig. Ik vond het daardoor nog wel komisch hoe die sjeik met die armband met het Palestijnse symbool haar even op haar plaats zette. Ik was in haar plaats zonder enig uiterlijk vertoon op de tribune gaan zitten, op voorwaarde dat we achteraf een goed gesprek zouden voeren waarin ik dan mijn opvattingen over bepaalde toestanden voor en rond dit WK naar voren had gebracht. Kijk, ik heb in veel landen gewerkt waar misstanden waren. Als je er bent, moet je binnen jouw mogelijkheden aandacht besteden aan de omstandigheden, dat heb ik ook altijd gedaan.” Plukken haar Het is 35 jaar geleden dat Guus als beginnend hoofdcoach meteen de Europa Cup 1 won met PSV. Zijn naam was in één klap gevestigd. “Ik werd gezien als interimtrainer nadat Hans Kraay senior vertrok in 1987. Het was de bedoeling dat Rinus Michels het na het EK van 1988 van mij over zou nemen. Ik ben op zijn verzoek nog in Amsterdam bij ‘ome’ Rinus thuis geweest, omdat ik zijn assistent zou worden. Met dat typisch Amsterdamse accent van hem zei hij: ‘Ik wil dat we het gaan doen, maar alleen met vier handen op míjn buik.’ Ik zei: prima, meneer Michels, mijn handen gaan op uw buik, u hebt veel ervaring, ik kan veel van u leren. Voorzitter Jacques Ruts wilde in 1988 nog steeds dat Michels mij op zou volgen, dat was blijkbaar al vastgelegd. Maar Harry van Raaij, toen penningmeester, en manager Kees Ploegsma besloten met mij door te gaan. Daar ben ik hen heel dankbaar voor.” Guus had bij PSV, Fenerbahçe, Valencia, Real Madrid, Real Betis, Chelsea en de nationale elftallen die hij coachte te maken met de nodige vedetten. “Ik heb jarenlang gewerkt in het speciale onderwijs met kinderen die een leerachterstand hadden of van wie ze zeiden dat ze moeilijk leerden. Daar heb ik veel geleerd. Die ervaring nam ik mee toen ik trainer werd. Ik was in die tijd ook jeugdtrainer bij De Graafschap. Ik maakte een keer een opstelling en een jongen die op de bank moest beginnen, was boos. Vertelde hem dat hij de tweede helft zou spelen. Maar het ging de eerste helft zo goed, dat ik hem ook de tweede helft op de bank hield. Na de wedstrijd zei hij tegen me: ‘U bent niet eerlijk geweest, u had beloofd dat ik de tweede helft zou spelen.’ Hij had helemaal gelijk. Ik wist vanaf dat moment: als trainer moet je geen trucjes uithalen.” In de eerste periode bij PSV, tussen 1987 en 1990, had je het op een gegeven moment mentaal zwaar toen spelers bij jou aandrongen Wim Kieft te passeren. “De Deen Flemming Povlsen was in 1989 gekocht van FC Köln omdat we naast Kieft en Romário de spitspositie dubbel bezet wilden hebben. Kieft was in mindere vorm, dus ik liet Povlsen spelen en zette Wim op de bank. Achteraf bleek dat twee spelers, ik zeg niet wie, gelijktijdig achter mijn rug om bij het bestuur hadden aangedrongen om druk op mij uit te oefenen om Kieft te vervangen. Willem kwam daarachter en concludeerde dat spelers mij manipuleerden. Toen mij ter ore kwam wat er was gebeurd, vroeg ik me bijna wanhopig af hoe ik me uit die situatie kon redden. Hoe kon ik Kieft duidelijk maken dat het echt een toevallige samenloop van omstandigheden was? Ik kon niets bewijzen of ontkrachten. Het greep me zo aan dat ik na de training onder de douche ineens hele plukken haar in mijn hand had. Ik had en heb geen moeite om uit een spelersgroep van ruim twintig man de beste elf te kiezen, maar dit was anders. Gelukkig klaarde de lucht en kon ik Wim overtuigen. En verdomd, toen ik een paar maanden later bij de kapper was, zei hij dat mijn haar weer aan het groeien was. Natuurlijk heb ik het die twee spelers kwalijk genomen dat ze achter mijn rug om naar het bestuur waren gestapt, ik heb hen daarna anders bekeken. Ik vertrouw iemand tot het tegendeel is bewezen.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Guus Hiddink komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Marc van de Kuilen en Luuk Veltink werden vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.