Khalid Boulahrouz en Barbara Barend zijn al jaren bevriend. Barbara volgde de oud-voetballer met Marokkaanse roots gedurende zijn carrière en zag ‘De Kannibaal’ uitgroeien tot een geliefde verdediger van het Nederlands elftal. Een gesprek over hun innige band, ons land, het Marokkaanse elftal en het aanstaande WK.
“Fietsen staat wel als allerlaatste op de bucketlist van een Marokkaan,” zegt Khalid Boulahrouz lachend als hij op verzoek van de fotograaf met veel moeite door een zijstraat van de Amsterdamse Albert Cuypmarkt probeert te sturen, met Barbara Barend voorop.
“Kom op, Boula, hou die fiets recht,” roept Barbara als ze bijna in de portiek van een huis belanden. Even daarvoor haalden ze herinneringen op onder het genot van een pan linzensoep in Restaurant Bazar.
•
“Weet je het nog? Tijdens een wedstrijd van m’n zaalvoetbalteam zagen wij elkaar voor het eerst, achttien jaar geleden,” zegt Barbara.
Khalid knikt: “Een vriendin van mij zat bij jou in de ploeg. Ik voetbalde net bij RKC en ging een keertje kijken.”
Barbara: “Na de wedstrijd maakten we een praatje. Jij was toen nog niet bekend, zat verlegen op de tribune naar voetballende meisjes te kijken. Daarna hebben wij altijd contact gehouden.”
Niet veel later kwamen Khalid en Barbara elkaar tegen bij het Nederlands elftal. Khalid inmiddels als speler van de Duitse club Hamburger SV, Barbara als verslaggeefster.
Khalid: “Jouw benadering was heel relaxed, spontaan en vriendelijk. Bij het Nederlands elftal kwam ik ook vrij snel jouw vader tegen. Die was altijd in voor een gezellig praatje. Ik kreeg veel steun van jullie, dat vergeet ik niet meer. Helemaal in de voetbalwereld, waarin iedereen iets van je wil. Bij jullie ging het om de persoon Khalid.”
Zoals tijdens het EK 2008, toen zijn dochtertje te vroeg werd geboren en overleed.
Barbara: “Ik stuurde je een berichtje: is het echt waar, wat ik hoor? Jij antwoordde meteen. Daarna hield ik veel contact met je.”
Khalid: “Je bent attent en weet ook hoe je moet reageren op de juiste momenten. Je hebt een groot inlevingsvermogen.”
Barbara: “Andersom is dat ook het geval. Ik weet nog goed dat we tijdens het EK 2012 een bezoek brachten aan Auschwitz. Ik had mijn telefoon in het hotel laten liggen, wat voor mij vrij uitzonderlijk is. Die dag heb jij mij een paar keer geprobeerd te bellen.”
Khalid: “Ik weet dat Auschwitz voor jullie helemaal een zware lading heeft. Ik liep daar rond en zag er tandenborstels, kinderschoentjes en koffers waar namen op stonden. Heel heftig. Toen dacht ik aan jou, jij hebt familieleden die daar vermoord zijn. Ik was zo onder de indruk. Iedere school zou daar verplicht een reis naartoe moeten maken. Om te beseffen wat er is gebeurd.”
Barbara: “’s Avonds zette ik mijn telefoon aan. Je had ook nog een berichtje gestuurd: ‘Ben je boos, ofzo?’”
Khalid, lachend: “Ja, dat kan ik jou gewoon sturen.” Hij vervolgt: “Ik zag Barbara niet meer als journalist. Het voelde goed en vertrouwd. Ik heb niet veel vrienden overgehouden aan m’n voetbalcarrière, maar Barbara is er wel een. Wij kunnen elkaar altijd bellen.”
Barbara: “Weet je wie ook zo op jou gesteld is? De familie van Abdelhak Nouri. Ik hoor van zijn moeder vaak hoe trouw jij bent in het contact en de steun die je hen geeft.”
Khalid: “Ik weet nog dat je me huilend opbelde toen het was gebeurd, je was helemaal in shock. Ik lag op de bank, zat naar een andere wedstrijd te kijken en zag in mijn scherm: Barbara belt. Ik had een voorgevoel: er is iets aan de hand. Ik nam op en jij kwam met vreselijk nieuws.
Appie was in elkaar gezakt en het zag er slecht uit. Sindsdien heb ik veel contact met zijn broer. Het heeft me zo geraakt. Ik denk dat het de moeilijkst denkbare situatie in het leven is. Misschien is het nog wel beter als je iemand verliest, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Die familie is constant in onzekerheid. Het ene moment hebben ze goede hoop, het andere worden ze weer teleurgesteld. Het was niet dat ik Appie dagelijks sprak, maar hij vroeg me weleens om advies. We hadden een goede band. Het is een goeie jongen.”
Tekst gaat verder onder de foto
•
Barbara is getrouwd met een vrouw en opgegroeid in een liefdevol Joods gezin, Khalid is met twee Marokkaanse ouders, zes zussen, twee broers en de Koran opgegroeid.
Barbara: “Ik bel jou geregeld op en zeg dan: Boula, het gaat slecht in ons land. Ik heb het gevoel dat we niet meer met elkaar om mogen gaan. Terwijl onze vriendschap juist bewijst dat het wel kan.”
Khalid beaamt: “Onze achtergrond is totaal verschillend. Maar de essentie van het leven is, ook in ons geloof, dat je als mens goed voor elkaar moet zijn. God heeft diversiteit gecreëerd, juist zodat we elkaar niet discrimineren. Dat jij krullen hebt en ik Marokkaanse ouders heb, moet geen blokkade zijn om niet op een normale manier met elkaar om te gaan.”
Barbara: “Ben jij ook op die manier opgegroeid?”
Khalid: “Mijn ouders vonden het belangrijk dat mijn broers, zussen en ik ons best deden op school, dat we mensen respecteerden, en geen ruzie maakten. Ze zagen het een beetje als marketing van de naam Boulahrouz, we moesten onze naam en eer hooghouden. Mijn vader kon me niet lezen, rekenen of schrijven leren. Hij kon alleen Arabisch schrijven, geen Nederlands. Maar als hij vroeger ergens naartoe ging, kleedde hij zich altijd netjes. Niet om de beste of de mooiste te zijn, maar wel om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Dat leerden wij van hem.”
Barbara: “Op je zestiende overleed hij al…”
Khalid: “Toen hij overleed had ik een lastige periode. Daarvoor haal- de ik weleens kattenkwaad uit, maar ik was nooit een rebel. Ik hield van een geintje en lachte graag. Na zijn overlijden werd ik wat lastiger, vooral op school. Ik voelde me altijd een slachtoffer. Waarom ik, dacht ik. Waarom ben ík mijn vader verloren.
Tussendoor dacht ik weleens: stel je niet aan, je bent niet de enige. Je moeder is haar man verloren en je zussen en broers zijn hun vader ook kwijt. Maar ik vond met name mezelf zielig.
Met voetbal had ik het in die tijd ook wel lastig. Gelukkig was Hans de Koning, in die tijd mijn trainer in de jeugd van AZ, echt mijn voetbalvader. Hij gaf me een schop onder de kont wanneer ik dat nodig had, maar was ook heel lief.”
Barbara en Khalid zijn inmiddels zelf ouders. Khalids dochter Amaya is acht, zoon Daamin is zeven.
Barbara: ‘Weet je nog dat ik je ’s nachts belde? Ik had een nachtmerrie dat je je bij de politieke partij Denk had aangesloten’
Helden Magazine 41
Het eerste gedeelte van het verhaal van Khalid Boulahrouz komt voort uit Helden Magazine 41 waar Wesley Sneijder de cover siert. Sneijder is niet langer international. In een exclusief interview doet hij zijn verhaal vanuit Qatar. ‘’Ik ben nog hetzelfde straatschoffie’’.
Verder in de 41ste editie van Helden, voetbaltrainer Phillip Cocu over zijn indrukwekkende carrière, wielrenner Laurens ten Dam over de Giro en Tom Dumoulin, paralympisch triatleet Jetze Plat, voetbalster Jackie Groenen over haar studie en nog meer, de zusjes Smulders over de wereldtop van de BMX, voetballer Kevin de Bruyne, koning van de marathon Eliud Kipchoge, voetballer Lasse Schöne, oud-wielrenner Johan van der Velde, oud-tenniser Raemon Sluiter en de paravolleyballers over hun droom de paralympische Spelen in Tokio.
Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
