Als klein meisje bestond mijn leven uit tennissen en voetballen. Ik droomde van het Nederlands elftal en Wimbledon. Al wist ik al vrij snel, dat dat tweede nooit uit zou gaan komen. Voor mijn grote helden Steffi Graf en Boris Becker zat ik midden in de zomer urenlang met de gordijnen dicht voor de tv.
Bij de jeugd reikte ik tot de top 15 van Nederland en haalde de kwartfinale bij het Nederlands kampioenschap tot achttien jaar. Daarna ging ik naar Amerika, kreeg ik een scholarship en combineerde studie met tennis. Ik was eerste speelster van UTSA, de universiteit van San Antonio in Texas. Ik vond het geweldig. Wat heb ik genoten, iets wat niet vanzelfsprekend is heb ik gemerkt aan alle meiden met en tegen wie ik in mijn jeugd in Nederland tenniste. Want waar jongens veel met elkaar optrekken op en naast de baan, is dat bij meisjes niet gebruikelijk. Sterker, meisjes laten elkaar links liggen en daardoor is het voor hen vaak een eenzaam bestaan.
Mijn dromen, het Nederlands voetbalelftal en tennissen op Wimbledon, zijn niet uitgekomen. Ik tennis nog altijd recreatief, ben nog bloedfanatiek als ik op de baan sta, maar ik merkte al snel dat de journalistiek trok. Waarschijnlijk ook doordat ik merkte dat ik niet goed genoeg was voor de absolute top.
Maar het tennisvirus ben ik nooit kwijtgeraakt. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik vorige week naar het Nederlands Fed Cup-team keek. Ik zag Kiki Bertens en Richèl Hogenkamp doen wat ik ooit wilde: een heldenrol spelen met ‘Nederland’ op de rug. Sinds Paul Haarhuis werd aangesteld als captain zijn de speelsters niet te verslaan als ze het Wilhelmus horen klinken. Ze promoveerden naar de wereldgroep en versloegen in de kwartfinale daarvan doodleuk het oppermachtige Rusland in Moskou.
'Wat Paul Haarhuis bij de vrouwen voor elkaar krijgt, is toverwerk'
Wat Paul bij ‘zijn’ vrouwen voor elkaar krijgt is toverwerk. Hoewel ze niet in de top 100 staan, lukte het Kiki en Richèl ineens om wereldtoppers als Svetlana Kuznetsova en Jekatarina Makarova te verslaan. Je zou wensen dat Paul voortaan bij elke wedstrijd van een Nederlander op de baan zit.
En wat ik ook zag, en op onze site las, was dat die meiden zo goed met elkaar omgaan, echt vriendinnen zijn die elkaar alles gunnen. Ik heb genoten, vind het een van de mooiste en beste Hollandse tennisprestaties ooit. Vergelijkbaar met de stunt van de Nederlandse mannentennissers in en tegen Spanje in 1993. Ik kan niet wachten totdat ‘we’ het in en tegen Frankrijk opnemen op 16 en 17 april. Een beetje jaloers ben ik wel op jullie, Kiki en Richèl!
Het interview met Richèl Hogenkamp lees je hier