Hoe Jordan een Bull werd

Na avonturen in Alkmaar, Nice en Antwerpen zijn Calvin Stengs (25), Beau de Boer (23) – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint (bijna 1) vorige zomer neergestreken in Rotterdam. Bij Feyenoord speelt de middenvelder zich wekelijks in de schijnwerpers. Ook keerde hij terug in het Nederlands elftal. “Beau heeft verstand van voetbal, het zou raar zijn als ze dat niet zou hebben.” De voordeur zwaait open, hondjes Lio en Simba beginnen te blaffen. “Joehoe, papa is thuis.” Calvin Stengs aait de honden, geeft zoontje Saint, die vrolijk begint te brabbelen, een kus. Daarna komt hij naast vriendin Beau de Boer zitten, die net begint te vertellen over hun eerste ontmoeting, ruim zes jaar geleden. Beau: “We zaten bij elkaar op school, op het Johan Cruyff College in Amsterdam.” Calvin: “Jij kwam dat schooljaar iets later binnenstromen. Jouw vader was toen trainer van Internazionale. Hij werd – heel vervelend voor hem – snel ontslagen, en toen kwam jij weer terug naar Nederland.” Beau: “Ik had me al ingeschreven, maar toen het schooljaar begon, verhuisden we ineens naar Milaan. Drie maanden later kon ik alsnog aan de opleiding beginnen.” Calvin: “Eigenlijk zaten we maar twee maanden echt bij elkaar op school, tot het moment dat ik doorstroomde naar het eerste van AZ. Toen ben ik gestopt. We kenden elkaar dus wel al, maar pas later hebben we echt contact gekregen. Dat begon via Instagram.” Beau: “Ik had mijn vader weleens wat over je horen zeggen en ik wist dat je bij mij op school zat. Je was goed bezig, dat wist ik wel. En toen raakte je zwaar geblesseerd.” Calvin knikt: “Ik had mijn debuut gemaakt, het had mijn jaar moeten worden.” Maar een half jaar later scheurde Calvin de kruisband van zijn rechterknie en lag er anderhalf jaar uit. Beau: “Toen dat gebeurde, was mijn vader trainer van Crystal Palace. Ik weet nog dat ik hem hoorde praten over jou, dat hij het zo erg voor je vond.” Calvin: “Ik wist dat je de dochter van Frank de Boer was. Op school was dat algemeen bekend.” Beau: “Toen je een half jaar aan het revalideren was, kregen wij meer contact. Ik vond je knap, lekker normaal, nuchter en grappig. We hadden ook dezelfde interesses.” Calvin: “We konden goed met elkaar praten en vonden inderdaad dezelfde dingen leuk. Op een gegeven moment werden we verliefd. Een van de eerste keren dat we afspraken, was bij mij thuis. Mijn moeder zou weg zijn. We zouden gaan eten samen en een beetje chillen.” Beau: “Jouw moeder zou met een vriendin een nachtje logeren in een hotel, maar die vriendin werd ziek. Ze kwam dus weer thuis.” Calvin: “Jij ontmoette dus meteen mijn moeder. Ze vond het alleen maar leuk dat je er was. Een van onze eerste echte dates was in Michiu, een restaurant in Amsterdam. Jij was zeventien, ik achttien, sindsdien zijn we altijd samen.” Beau: “Jij ontmoette ook vrij snel mijn familie.” Calvin: “De eerste keer dat ik bij jullie thuiskwam, was jouw vader voor mij gewoon Frank de Boer; de voetballer en trainer. In het begin was dat wel een beetje aftasten.” Lachend: “Ik was wel wat stiller dan normaal. Gelukkig werd het al snel heel normaal. Frank bracht me de eerste keer meteen thuis en was heel relaxed. Hij houdt er niet van om het alleen maar over voetbal te hebben. We speelden vaak een spelletje, daar houden jullie heel erg van. En we hadden het in die tijd ook veel over handbal.” Calvin: ‘De eerste keer dat ik bij jullie thuiskwam, was jouw vader voor mij gewoon Frank de Boer; de voetballer en trainer. In het begin was dat wel een beetje Beau: “Ik speelde bij VOC Amsterdam.” Calvin: “Toen ik jou ontmoette wist ik dat je handbalde, maar pas toen ik wedstrijden van jou ging kijken, zag ik dat je echt goed was. Ik volg de Nederlandse handbalsters nu ook, door jou ben ik die sport heel leuk gaan vinden. Jij speelde vaak op zaterdag, soms moest ik dan zelf trainen of spelen. Als ik kon, kwam ik kijken. En jij kwam dan op zondag bij mij kijken bij AZ.” Huismussen Saint wordt moe en begint te sputteren. Beau vraagt aan Calvin: “Breng jij hem even naar bed?” Calvin springt op en neemt Saint mee. Wat voor vader is Calvin? Beau: “Heel easy. Maar we zijn allebei heel makkelijk met Saint.” Hoe ziet een normale week van jou eruit? Beau: “Wij zijn allebei best wel huismussen, zijn graag thuis op zaterdagavond. Nu zorg ik nog fulltime voor Saint, maar we staan wel op de wachtlijst voor een plekje op de crèche. Eén dag in de week heb ik een vaste oppas, zodat ik ook mijn eigen dingen kan doen. Ik ben aangesloten bij een agency, zij regelen samenwerkingen voor mij op Instagram. Dat is nu mijn werk, maar dat is niet fulltime, hoor.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Calvin Stengs en Beau de Boer komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Tallon Griekspoor is de beste tennisser van Nederland, we spraken hem samen met zijn broers Kevin en Scott in aanloop naar de ABN AMRO Open. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

De een wordt gediscrimineerd vanwege zijn geaardheid, de ander vanwege zijn huidskleur. Oud-korfbalinternational Casper Boom (40) en hockeyinternational Terrance Pieters (23) ontmoeten elkaar en spreken over uitsluiting, pijnlijke scheldwoorden en bewustwording. Terrance: “Als vroeger de sinterklaasintocht was op de Almeerse Hockey Club, waar ik tot mijn twintigste heb gespeeld, en ik was met Heren 1 aan het trainen, riepen mensen: ‘Hé Terrance, waarom loop je niet even mee?’ Ik wilde niet laten zien dat het me iets deed.” Casper: “Sprongen teamgenoten niet voor je in de bres?” Terrance: “Op dat moment niet, maar andere incidenten hebben teamgenoten wel doorgehad. In café Het Paardje in Amsterdam kwamen altijd veel hockeyers. Ik liep er op een avond per ongeluk tegen een jongen aan. Hij riep: ‘Kijk uit waar je loopt, zwartjoekel.’ Een teamgenoot hoorde dat en vloog op hem af. Natuurlijk ontstond er ruzie, maar ik vond het zo mooi dat hij en public voor me op kwam. Het voelde alsof ik niet alleen stond.” Casper: “Ik hoorde dat je een keer speelde tegen een club in ’t Gooi en er iemand langs de kant riep: ‘Let op die neger!’” Terrance knikt: “Het was een volwassen man. ‘Die neger komt veel te hard in,’ schreeuwde hij. Ik was een jaar of twaalf, schrok, en keek hem vol verbazing aan. Het enige dat ik nog van hem weet, is dat hij een rode sjaal om had.” Casper: “Uit emotie iets roepen dat kan nog. Maar zeg dan: ‘Die nummer 16.’” Terrance: “De scheidsrechter deed ook niks. Weet je, ik heb honderd van dit soort voorbeelden. Ook op straat, of in winkels. Dan werd ik achternagelopen door het winkelpersoneel omdat ze dachten dat ik iets aan het stelen was. Of ik werd aangehouden op mijn scooter om te vragen of ik hem niet gestolen had. Ik zeg niet dat zoiets iedere dag gebeurt, maar dat kán wel. Bij mij is het zichtbaar. Ik heb een andere kleur, mijn moeder is Surinaamse. Het lijkt mij heel moeilijk als het niet zichtbaar is, zoals bij jou.” Casper knikt: “Ik worstelde vanbinnen heel lang met mijn seksuele gevoelens. Op mijn twintigste stapte ik over naar de topkorfbalclub DOS’46, toen wist ik ook zeker dat ik niet op vrouwen, maar op mannen viel. Dat vond ik heel vervelend. Ik wilde geen buitenbeentje zijn. Ik koos ervoor om die gevoelens weg te drukken. Ondertussen voelde ik wel dat mensen hun vermoedens hadden en dat er over me gepraat werd, maar ik kreeg bijna nooit de vraag gesteld of ik homo was. Een keer zaten we met Oranje in de kleedkamer. Ik had me net gedoucht, toen de alfa van het team binnen kwam lopen en schreeuwde: ‘Dood aan alle homo’s!’ Ik heb me aangekleed en ben gauw weggegaan.” Tunnelvisie Pas tien jaar later, op zijn dertigste, kwam Casper uit de kast. Terrance: “Dus je hebt er tien jaar lang mee rondgelopen?” Casper: “Na een tijdje begon het wel te wringen, hoor. Maar ik was bang voor het stempel. Ik kom uit Hardenberg, van het platteland. Daar zijn de mensen een stuk traditioneler. Als ze het over homo’s hadden, dachten ze meteen aan over de top-nichten als Joling en Gordon. Een ieder moet zichzelf kunnen zijn, maar ik pas niet in dat stereotype. Ik ben wel gay, maar ook een man, en was bang dat mensen me niet meer als sporter zouden zien. Het is niet zo dat ik in al die jaren niet mezelf was. Alleen als er over liefde of seks werd gepraat, liep ik weg.” Terrance: “Hoe heb je het uiteindelijk je team verteld?” Casper: “We waren op trainingsstage in China. Ik had de avond ervoor eerst een mail gestuurd naar mijn vrienden en kennissen van wie ik wilde dat ze het rechtstreeks van mij zouden horen. Mijn familie wist het al. De mededeling aan mijn team was een korte. Daarna gingen we trainen. Maar na afloop kwam iedereen naar me toe. En de jongen die dat had geroepen in de kleedkamer kwam als een van de eersten zijn verontschuldigingen aanbieden. Ik was blij en opgelucht, maar ook verdrietig. Waarom had ik dit niet veel eerder gedaan? Wat had ik het mezelf moeilijk gemaakt. Aan de andere kant: als ik het eerder had verteld, weet ik ook zeker dat ik niet die korfballer was geworden die in het Nederlands team speelde en vier keer landskampioen met DOS’46 is geworden. Ik heb er hard voor moeten werken. Ik ben een laatbloeier, werd pas op mijn 27ste opgeroepen voor Oranje. Ik ben zover gekomen, juist omdat ik zo’n tunnelvisie had.” Memphis Depay Casper stopte zes jaar geleden, speelt tegenwoordig in een vriendenteam. Terrance staat op zijn beurt nog middenin zijn hockeycarrière. De aanvaller van Kampong is inmiddels ook een vaste waarde in het Nederlands elftal. Naar aanleiding van de dood van George Floyd en de Black Lives Matter beweging die op gang kwam in Amerika, maar ook in Nederland, besloot hij zijn verhaal te doen in onder andere de Volkskrant. Casper: “Ik heb je interview gelezen en zag je bij talkshow M. Knap hoe je je uitsprak.” Terrance: “Toen die beweging op gang kwam, belde de arts van het Nederlands team me, een heel empathische vrouw. Zij dacht: zou Terrance hier ook mee te maken hebben gehad? Tegen haar zei ik dat ik me weleens goed wilde uitspreken.” Casper: “Spannend, dat was ook een soort ‘uit de kast komen’.” Terrance knikt: “Mensen dachten altijd: Terrance vindt het niet erg als er een keer met ‘neger’ wordt gescholden. Maar ik vond dat wel erg. Ik liet het altijd maar gaan, wilde niet zielig gevonden worden. Daarna belde onze bondscoach Max Caldas mij. Hij vroeg: ‘Vind je dat we dit moeten bespreken?’ Ik vond het een goede stap om me eerst uit te spreken tegenover mijn team, om te vertellen dat ik het ook in het hockey meemaak en bij Oranje. Het zat hem in de kleine dingen. Als Memphis Depay en Quincy Promes hadden gescoord bij Oranje, kon er gezegd worden: ‘Die niggers doen het wel goed hè, daar voorin.’ Ik dacht dan: jullie hebben geen idee wat dit woord betekent. Dat soort voorbeelden noemde ik. Aan een paar jongens zag ik dat ze het maar onzin vonden. Het ging mij erom dat ik mijn zegje kon doen en het in het vervolg niet meer hoefde weg te lachen. Toen mijn verhaal in de Volkskrant gepubliceerd werd, had iedereen wel door dat het wat serieuzer was.” Casper: “Er kwam veel op je af daarna.” Terrance: “Bepaalde dingen vond ik mooi om te doen. Zoals bij M zitten of bij het Jeugdjournaal. Dat versterkte mijn boodschap.” Casper: “Maar in eerste instantie ben je een atleet die zoveel mogelijk uit zijn sport wil halen. Het lijkt me niet jouw doel om vaak op tv te komen.” Terrance knikt: “Op een gegeven moment kreeg ik het idee dat ik alleen werd gevraagd omdat ik een donkere speler in de hockeywereld ben. Ik wil geen activist zijn. Ik wil landskampioen worden met Kampong en met Oranje goud winnen op de Olympische Spelen. Maar omdat ik hockeyinternational ben, kan ik misschien wel mensen bereiken.” Casper: “Na mijn coming-out werd ik ook voor veel dingen gevraagd. Maar ik wilde gezien worden als topsporter die het beste uit zijn carrière wilde halen. Dat ik homo ben, doet op een WK niet ter zake.” Automatisme Terrance: "Ik heb nooit met een homoseksuele speler in een team gezeten. Maar bij hockeyclub Hurley speelde Pepijn Keppel. Ineens stopte hij, terwijl hij echt talentvol was. Niemand snapte het. Later verscheen er een YouTube-filmpje van hem waarin hij uit de kast kwam. Onlangs las ik in een interview dat hij om die reden is gestopt met hockey. Omdat er altijd maar met ‘homo’ werd gescholden in de kleedkamer. Ik ben daar heel erg van geschrokken.” Casper: “Mijn liefde voor de sport was zo groot, dat dat mij niet was overkomen.” Terrance: “Ik vind het vervelend om te zeggen, maar bij ons wordt er ook met homo gescholden. Als iemand een bal verkeerd raakt, scheldt hij zichzelf uit voor homo. Ik ben ook geen heilige, hoor, kan wel stoer zeggen dat ik teamgenoten altijd corrigeer als ze het woord gebruiken, maar dat is niet zo. Sinds een paar jaar zijn we ons ook pas bewust wat zo’n scheldwoord met een ander doet. Net als het woord ‘neger’. Als je als achtjarig jongetje een speler uit Heren 1 ‘homo’ hoort schelden, denk je dat dat wel oké is. Later ga je er pas over nadenken. Maar stiekem zit het dan al best in je systeem. Het is bijna een automatisme, en dat is heel erg.” Casper: “Die keer dat die ploeggenoot die zogenaamde grap maakte in de kleedkamer, was een extreem voorbeeld. Ik heb ook het idee dat korfbal minder een machosport is, ook omdat we gemengd spelen. Vrouwen zijn toleranter dan mannen, maar het klopt wat je zegt. Laatst was ik na werktijd met drie collega’s padel aan het spelen. Het ging er fanatiek aan toe. Een collega maakte een domme fout. Hij riep heel hard: ‘Homo!’ Hij schrok en keek me verontschuldigend aan.” Terrance: “Dat gebeurt bij mij ook. Wordt er na een racistische opmerking mijn kant op gekeken, zo van: vindt Terrance dit erg?” Casper: “‘Homo’ en ook ‘neger’ worden altijd gebruikt in negatieve zin. Als er tijdens NederlandDuitsland in de Arena wordt gescholden met: ‘Alle Duitsers zijn homo’s,’ wordt er lacherig over gedaan en gezegd: ‘Een grapje moet kunnen.’ Maar stel dat jij als vijftienjarige jongen met je vader in het stadion zit die misschien wel uit volle borst meezingt, dan vertel je hem ook niet even dat je misschien wel homo bent.” Terrance: “De voetbalwereld is wel extreem daarin, denk ik.” Casper: “Frank de Boer riep een paar jaar geleden nog openlijk dat homo’s een slechte motoriek hebben, toen hem werd gevraagd waarom er in het voetbal geen homo’s rondlopen.” Terrance: “Een associatie die nergens op slaat natuurlijk.” Teamwaarden "Hoe deze vormen van uitsluiting in de sport voorkomen kunnen worden?” herhaalt Casper de vraag. “Door bewustwording te creëren.” Terrance: “Dat begint bij de jeugd. Die is nog te sturen. Als je structureel iets wilt veranderen, moet je met educatie op scholen beginnen.” Casper: “Het is een kwestie van een lange adem en je zal nooit iedereen meekrijgen, dat is een utopie. Kijk, in de provincie zijn mensen heus niet bewust racistisch. Maar iedereen die niet tot de mainstream behoort, wordt als anders ervaren. En dat is ook zo met homo’s.” Terrance: “Voor veel mensen is alles dat afwijkt van wat ‘normaal’ is, minder. Wat helpt, is als niet alleen de benadeelde partij zich uitspreekt, maar ook de bevoorrechte kant. In zo’n Black Lives Matter-beweging zou het erg helpen als juist blanken zich uitspreken.” Casper: “Naast mijn werk bij de Gemeente Amsterdam, zet ik me al een tijd in voor de John Blankenstein Foundation, die zich richt op de LHBTI-gemeenschap. Ik krijg vaak te horen als ik op een club met 1200 leden kom: ‘Nee, hier lopen geen homo’s rond.’ Dan proberen we ze de ogen te openen. We geven workshops op sportclubs, op scholen en aan trainers en gaan het gesprek aan om bewustwording te creëren. Met als doel dat er op die club een open communicatie komt en jonge sporters weten: hier kan ik mezelf zijn. Een sportomgeving moet een veilige omgeving zijn. Tijdens onze workshops ontstaan er vaak mooie gesprekken. Gelukkig is er steeds meer aandacht voor het thema en zijn we op de goede weg, er gloort licht aan de horizon.” Terrance: “Je kunt ook teamwaarden bij een club invoeren. Daardoor kun je een cultuur creëren waarin gelijkheid hoog in het vaandel staat. En als trainer of coach kun je veel betekenen. Zo moet een trainer het signaal afgeven: als er een racistische opmerking gemaakt wordt, lopen we met z’n allen het veld af. Daardoor voelt een speler zich gesteund.” Casper: “De trein is nu in ieder geval aan het rijden, die moet niet tot stilstand komen. Maar ik heb niet de illusie dat we over twee jaar klaar zijn.” Terrance: “Ik zeg altijd: de slavernij heeft langer geduurd dan dat het is afgeschaft. Veranderingen hebben tijd nodig. Sociologische veranderingen in de samenleving al helemaal.” Casper: “In 72 landen is homoseksualiteit nog strafbaar. In Saoedi-Arabië staat er de doodstraf op. Te snel en te radicaal veranderen is niet goed, anders roep je weerstand op en bereik je het tegenovergestelde. Er moeten niet twee kampen in de wereld ontstaan, die van wit en zwart, of die van homo en hetero, maar juist één grote gemengde groep.”

Voor Kjeld Nuis verliep de aanloop naar de Spelen verre van ideaal. Een ontstoken hartzakje speelde hem parten, ook werd hij aangereden op de fiets. Mede daardoor slaagde hij er niet in om zich te kwalificeren voor de olympische 1000 meter. Het moest dus gebeuren op de 1500 meter in Beijing. Kjeld pakte zijn derde gouden olympische plak en prolongeerde zijn titel. We nemen een bewogen periode door aan de hand van tien quotes van hem. ‘De schema’s van Gerard van Velde zijn heel prettig en hij durft er ook van af te wijken. Dat is heel fijn, want wij zijn wel topsporters, maar ook mensen van vlees en bloed en geen machines. Kjeld Nuis na zijn contractverlenging bij Team Reggeborgh tot en met de Spelen van 2026.  Wat ik heel fijn vind, is dat bij Gerard niet alles in beton is gegoten. Alles gaat in goed overleg en daar ga ik heel lekker op,” zegt Kjeld, die in april 2020 de overstap maakte van Jumbo-Visma, de ploeg van coach Jac Orie, naar Reggeborgh van Gerard van Velde. “Voorheen werkte ik meer aan de hand van data, zat ik wat meer in een stramien. Dat werkte ook goed, ik werd niet voor niets twee keer olympisch kampioen in 2018. Bij Reggeborgh wordt er in de zomer ook getest en gemeten, hoor, maar het gaat allemaal wat meer op gevoel en dat past mij op dit moment in mijn carrière heel goed. ”Van Velde werd in 2002 olympisch kampioen op de 1000 meter en werd na zijn carrière schaatscoach. “Gerard doet gewoon nog zelf mee aan veel trainingen. Ik zie hem geregeld eerder als ploeggenoot dan coach. Vanmorgen heb ik twee uur gefietst met ploeggenoten Louis Hollaar en Wesly Dijs. Wie denk je dat er ook meereed? Gerard! Hij draaide mee, deed gewoon kopwerk. Hij is op die momenten echt one of the guys, maakt flauwe grappen en is net zo gek als wij. De passie is nog net zo groot als toen hij schaatser was. Zo aanstekelijk, hij zweept ons echt op. Bizar hoe fit hij ondanks zijn vijftig jaar nog is.” De band met Van Velde is in aanloop naar de Spelen in Beijing alleen maar hechter geworden, stelt Kjeld. “Door medische oorzaken ben ik de voorgaande twee jaar verzwakt aan het seizoen begonnen. In 2020 kreeg ik vlak voor aanvang van het seizoen corona, wat grote impact had op het verdere verloop. In de zomer van 2021 kreeg ik na de coronavaccinatie last van een ontstoken hartzakje. Ik moest uitgerekend het olympisch seizoen met een 1-0 achterstand beginnen. Aan Gerard heb ik heel veel gehad in die periode. Hij was heel voorzichtig, luisterde voortdurend naar me. Als ik hem vertelde hoe ik me voelde, zei hij meteen: ‘Oké, dan kunnen we vandaag dit gaan doen tijdens de training.’ Af en toe was het zelfs lossepolswerk. Toen ik olympisch goud won op de 1500 meter ben ik naar Gerard toe gerend en hem in z’n armen gesprongen. Hij ging bijna door z’n rug. We wisten allebei dat het geen makkelijk traject was geweest.” ‘Niemand heeft een vlekkeloze loopbaan, maar sommigen hebben net wat meer beren op de weg.’ Kjeld in de Volkskrant. “Zonder dalen geen pieken, hè,” lacht Kjeld. Dan serieus: “Ik heb best vaak pech gehad. Er is regelmatig wat aan de hand met mij, dat hoort een beetje bij me.” De ellende begon al in zijn jeugd, toen hij bij het gewest Zuid-Holland schaatste. Ouders brachten de talenten om beurten naar schaatsbaan De Uithof. “We zaten met vier kinderen op de achterbank toen een ouder achter op een file reed. Ik brak mijn linker jukbeen, die ook naar binnen was geslagen. Mijn oogkas was zelfs op vier plekken gebroken. De breuk was ook nog open, waardoor ik een groot litteken had. En mijn neus zat aan één kant helemaal los. Het herstel heeft me een jaar gekost. Het gewest Zuid-Holland besloot me in die periode uit de ploeg te zetten. Ze hebben mij geen steun geboden, in plaats daarvan mocht ik ophoepelen... Mijn vader en de trainer van mijn ijsclub hebben trainingsschema’s gemaakt en ik heb ook veel in m’n eentje moeten doen. Het jaar erna reed ik bij het NK iedereen van het gewest eraf. Toen kreeg ik weer een uitnodiging van het gewest... Ik ben daar toch op ingegaan, omdat er met Wim den Elsen een andere coach was. Aan hem heb ik ook heel veel gehad.” In 2009 kreeg Kjeld zijn eerste profcontract, Jac Orie werd zijn coach. Hij vond snel aansluiting bij de wereldtop, maar slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de Spelen van 2010 en 2014. Met dank aan een sportpsycholoog leerde hij om te gaan met de spanningen voor belangrijke wedstrijden. Maar aan zijn pech kon ook de sportpsycholoog niets veranderen. De aanloop naar de Spelen verliep verre van vlekkeloos. In november 2020 werd Kjeld geveld door corona. Hij had er lang last van. In de voorbereiding op het olympisch seizoen ging er opnieuw van alles mis. In juni, tijdens een trainingskamp in Collalbo, werd hij tijdens een fietstraining geschept door een automobilist. Kjeld maakte een salto, maar kwam met de schrik vrij. Een maand later werd hij ziek vlak nadat hij een prik met het Pfizer-vaccin had gehad. “Zweterig, druk op de borst, heel erge hoofdpijn en flinke koorts. 'Zweterig, druk op de borst. Ik ging naar het ziekenhuis en daar zeiden ze dat het iets met m'n hart was. Het eerste wat ik dacht was: ik heb een kleine jongen thuis...' Ik ging naar het ziekenhuis en daar zeiden ze dat het iets met m’n hart was. Ik schrok me rot. Het eerste wat ik dacht was: ik heb een kleine jongen thuis... Ik heb 24 uur lang in onzekerheid gezeten in het ziekenhuis, dat waren heel lange uren. Toen bleek dat het om een ontstoken hartzakje ging, waarvan ik prima kon herstellen. Bij iets van één op de twee miljoen mensen kunnen die complicaties optreden na een vaccinatie met Pfizer. Tuurlijk, uitgerekend ik was de gelukkige.” Kjeld ging vlak na zijn ziekenhuisbezoek mee met de ploeg op trainingskamp naar Inzell. Hij postte op Instagram een video waarop hij een salto achterover maakte van de hoge duikplank en niet veel later zat hij opnieuw in het ziekenhuis. “In het zwembad voelde ik ineens weer die druk op m’n borst, opnieuw was ik zweterig en niet lekker. Lag ik weer aan slangen in het ziekenhuis, opnieuw maakte ik me zorgen. Was er niet meer aan de hand dan het ontstoken hartzakje? Ze lieten me snel weer gaan, konden niets vinden. Misschien ben ik iets te snel weer begonnen. Daarna heb ik geen last meer gehad.” Zijn ouders houden geregeld hun hart vast als Kjeld belt. “Als ze opnemen, is altijd de eerste vraag van mijn vader en moeder: ‘Is alles oké?’” Lachend: “Het is in elk geval nooit saai met mij. En het mooie is dat ik me altijd weer terug knok.” ‘Er waren vier touwtjes en ik heb de kortste getrokken. Dat doet ontzettend pijn. Ik heb gister ontzettend veel gejankt.’ Kjeld voor de camera van de NOS. “Dit heb ik geroepen voor de 1500 meter bij het Olympisch Kwalificatietoernooi (OKT). Een dag eerder had ik me niet weten te kwalificeren voor de Spelen op de 1000 meter. Dat ik mijn olympische titel op die afstand niet heb kunnen verdedigen doet nog steeds pijn, man. Als ik terugdenk aan die 1000 meter, dan heb ik niet dingen heel erg fout gedaan. Ik opende in 16,3 seconden, dat was uitstekend. Wat ik mezelf kan verwijten, is dat ik daarna iets te geforceerd reed, waardoor er iets van stress in mijn lijf bleef zitten. Ik zag mijn ploeggenoot Hein Otterspeer heel mooi rijden op de kruising, met lange, harde klappen. Veel meer ontspanning. Bij mij ging het krampachtiger. Dan schaats je niet lekker en red je het net niet...” Na afloop had hij nog wel de kracht om de drie mannen te feliciteren die in Beijing wel op de 1000 meter uit mochten komen: Kai Verbij, Hein Otterspeer en Thomas Krol. “Kijk, ik kan het die jongens niet verwijten dat ze hard hebben gereden, dus feliciteer ik hen. Zo hoort dat, vind ik. Neemt niet weg dat op het moment dat ik hen feliciteerde er wel constant een stemmetje in mijn hoofd zei: ‘Daar had jij moeten staan.’ Ik ben daarna ook meteen weggegaan.” Ploeggenoot Ireen Wüst klopte ’s avonds bij Kjeld aan, om hem voor de 1500 meter een hart onder de riem te steken. “Ireen zei: ‘Je gaat morgen gewoon schaatsen zoals jij het kan. Ga gewoon lekker los en kijk maar wat het wordt.’ Dat heb ik ook gedaan. Toen vond ik wel die ontspanning tijdens mijn rit. Hoewel ik maar twee uur slaap had gehad en heel wat af had gejankt.” De kater van het missen van de 1000 meter is hij nog altijd niet kwijt. “Na het OKT heb ik geen 1500 meter meer verloren en ook op de 1000 meter reed ik daarna telkens goed. Ik won bij de World Cup-finale in een vol Thialf de 1000 en 1500 meter. Fantastisch. Maar het ging wat de 1000 meter betreft natuurlijk afgelopen seizoen om die gouden plak in Beijing. Ik was daar in bloedvorm. Die tien dagen na mijn 1500 meter, tot de 1000 meter, waren echt verschrikkelijk. Ik voelde me daar dagelijks beter worden. In die dagen hield ik mezelf nog voor de gek. Ik was reserve; als Kai, Thomas of Hein niet konden rijden, mocht ik alsnog starten. Maar er viel niemand uit. Ik moest vanaf de tribune toekijken. Thomas pakte de titel in een tijd van 1.07,92. Dat was ongeveer de tijd waarop Thomas en ik na 1000 meter ook doorkwamen op de 1500 meter. Ik dacht toen ik dat zag: ik had daar gewoon moeten starten en een plak mee naar huis moeten nemen. Wat een klote gevoel.” ‘Ik ging in dat sprookje van Ireen mee. Een tranentrekkertje. Het was het beste voorbeeld ever. Dat gaf zoveel inspiratie.’ Kjeld in het AD. “Zo fucking knap van Ireen. Kippenvel toen ik haar zag winnen. Niks wat zij deed was geforceerd, alles klopte gewoon. Toen ik Ireen zag rijden op de 1500 meter, dacht ik meteen: zo moet ik het morgen ook doen. Zij was het allerbeste voorbeeld dat ik kon hebben. Ik haalde zoveel inspiratie uit de rit van Ireen,” zegt Kjeld over zijn ploeggenoot bij Reggeborgh. 'Toen ik Wüst zag rijden op de 1500 meter, dacht ik meteen: zo moet ik het morgen ook doen. Zij was het allerbeste voorbeeld dat ik kon hebben' Ireen Wüst greep op 7 februari op de 1500 meter haar zesde olympische titel. Het was bovendien voor de vijfde Spelen op rij dat ze een individuele gouden medaille won. Dat deed niemand haar ooit na. Wüst zwaaide na de Spelen af en is met zes gouden, vijf zilveren en twee bronzen medailles de succesvolste Nederlandse olympiër ooit. “Wij zaten in Beijing echt in een flow. Ireen en ik zaten echt te genieten samen, dachten: we zijn weer lekker op de Spelen.” Kjeld zat met ploeggenoten Femke Kok en Ireen in een appartement in het olympisch dorp. “We hadden het zo gezellig met elkaar. We schreven dingen voor elkaar op de muur. Zo van: ‘Hé topper, heel veel succes!’ En als je terugkwam van je race was de kamer versierd. We hadden weinig te doen door die klote corona, hadden weinig vrijheid. Dus maakten we er in ons eigen appartement het beste van. Het was heel mooi om Ireen van nabij mee te maken tijdens de Spelen. Ik zag echt nul stress bij haar. En dat straalde ze ook op mij af. We zaten de avond voor de 1500 meter van Ireen nog relaxed een serie te kijken - Nieuwe Buren - onder een dekentje.” Een dag later won Wüst dus goud. Op bijna 36-jarige leeftijd was het weer raak. “Het mooie aan Ireen was: ze deed gewoon wat ze moest doen. Ze deed wat ze kon. Je ziet zoveel sporters ten onder gaan op de Spelen omdat ze in hun hoofd hebben dat ze iets heel speciaals moeten doen. Dan gaat het vaak mis, maak je jezelf alleen maar gek. Ireen zei nadat ze had gewonnen tegen me: ‘Laat je niet gek maken. Ga niet harder openen dan lekker voor je is. Rij gewoon ontspannen weg. Daarna handjes op je rug en doorrijden.’” Vier jaar eerder werd Kjeld op een heel andere manier gemotiveerd. “Toen zwaaide Sven Kramer met de gouden medaille van de 5000 meter voor m’n neus in het appartement, en zei: ‘Zo gozer, morgen jij.’ Ik had nog nooit olympisch goud gewonnen op dat moment, moest ik iets doen wat ik nog nooit gedaan had. Dat was in Beijing anders.” Hij wil Wüst niet bestempelen als zijn mental coach in Beijing. “Maar als je iemand die al zoveel gouden plakken gewonnen heeft, met je praat of je ziet haar haar ding doen, dan geeft dat vertrouwen. Vlak voordat ik moest rijden, reed Thomas Krol een olympisch record. Zelfs op dat moment heb ik niet gedacht: ik moet extra hard mijn best doen. Sterker, ik heb me gewoon ingehouden in de eerste ronde. Daarna heb ik het gas opengetrokken. Precies zoals Ireen het een dag eerder deed. Ik probeerde net als zij zo lang mogelijk rustig te blijven.” ‘Ik zag ook de tijd van Krol, een olympisch record, dus toen dacht ik: dit wordt zwaar. Eerder was ik onder de maat in ritten die zwaar waren.’ Kjeld voor de camera van de NOS. “Natuurlijk was ik zenuwachtig, maar ik hield wel m’n kop erbij, liet me niet afleiden.” Krol, zijn voormalige ploeggenoot bij Jumbo-Visma, had in de rit voor Kjeld 1.43,55 gereden op de olympische 1500 meter. Toen Kjeld klaar ging staan, passeerde hij Krol. Hij gaf zijn rivaal een high five. “Natuurlijk is er rivaliteit tussen Thomas en mij, we zijn de afgelopen jaren toonaangevend geweest op de 1000 en 1500 meter. Maar het is wel een gezonde concurrentiestrijd. Wij kunnen voor een wedstrijd nog even samen in fietsen en een praatje maken tijdens de warming-up. Hij is een heel sociale, sportieve gozer. Ik dacht na zijn rit gewoon: wat een goeie tijd, man, lekker gedaan, pik! Ik dacht: ik geef hem gewoon een high five. Het bewijst ook dat ik vlak voor m’n race de ontspanning kon vinden. Ik kon gewoon blijven rijden en dan win je niet met een honderdste verschil, maar met drietienden. Dat lukt alleen als je rustig blijft.” Kjeld pakte het verschil in de slotronde, finishte in een olympisch record van 1.43,21. “Ik heb nu drie keer een olympische wedstrijd gereden en drie keer gewonnen.” Lachend: “Ik heb nu net zoveel individuele gouden medailles op de Spelen als Sven Kramer. Ik moet me verder niet willen meten met zijn erelijst, hoor, daar kom ik nooit bij in de buurt, maar het is wel een leuk feitje.” ‘Wat een gekke shit, jongen. Ik vloog. Ik heb nu gehaald wat ik heel graag wilde. Dit was het. Ik zou niet hetzelfde gevoel hebben als ik de 110 haal. Nu is het klaar.’ Kjeld in het AD. “Dat snelheidsrecord was een leuk toetje van het seizoen.” Kjeld Nuis brak op 17 maart als eerste schaatser de barrière van 100 kilometer per uur. Op een meer bij het Noorse Savalen wees de kilometerteller 103 aan, tien kilometer per uur harder dan hij vier jaar eerder in het Zweedse Luleå had geschaatst. “Ik wilde heel graag de 100 halen. En nu ik dat heb bereikt, is het mooi geweest. Veel harder dan dit kan in mijn ogen ook niet. Ik vloog soms ook echt. Als je met een gang van honderd kilometer per uur over een heel klein hobbeltje gaat, kom je los van het ijs. Een meter verder kwam ik weer neer. Ik was niet bang, vond het machtig.” Vriendin Joy Beune en de ouders van Kjeld waren mee. “Na vijf uur rijden met de bus vanaf Oslo kwamen we aan op de plek van bestemming. Het was in de wildernis, een soort frozen wereld. De zon ging onder toen ik de baan zag, het was net een droom.” Op het meer was een spiegelgladde drie kilometer lange baan geprepareerd. “Een gast heeft drie maanden lang, eerst met een trekker en daarna met een Zamboni, bijna elke nacht de baan geprepareerd. Nachtenlang is hij op en neer gereden. Speciaal voor mij. Bizar.” Het record werd net als in 2018 geïnitieerd door zijn sponsor Red Bull. “Zij vinden het leuk om bizarre records neer te zetten. Red Bull heeft na de vorige keer zaken geperfectioneerd op het gebied van materiaal en tactiek. Ik had een Red Bull Dakar rally-auto voor me met daarachter een scherm die de wind voor me weghield. Die auto had heel veel grip en ging onwaarschijnlijk snel op het ijs. Veel beter dan de vorige keer en daardoor kon ik ook veel harder.” De video waarin Kjeld het record haalt, ging viral. “Nature en nog een aantal accounts met bizar veel volgers deelden het. Het haalde ook het nieuws in Australië en het werd opgepikt in Zuid-Korea en Amerika. Oud-basketballer Shaquille O’Neal heeft het gedeeld. Toen ik dat zag, dacht ik: holy shit, echt vet.” ‘Na 80 jaar samen, hem nog geen maand kunnen missen. Nu al weer samen. Lieve Oma, je was geweldig!’ Kjeld op 12 april op Instagram na het overlijden van zijn oma. “In maart, de week voor de World Cup-finale in Heerenveen, overleed mijn opa. De dag na de finale was de crematie. Het was voor het eerst dat ik iemand verloor uit mijn familie. Die oude baas was dik in de negentig. Op zich een mooie leeftijd, maar hij was op zijn oude dag nog heel fit. Ineens was het klaar. Na het overlijden van opa hebben mijn ouders en mijn oom en tante mijn oma verhuisd naar een verzorgingshuis. Ze had nog best wel zin in het leven, maar ging zo snel achteruit. Eigenlijk doordat ze in de war raakte omdat opa er niet meer was. Drie weken na het overlijden van mijn opa overleed mijn oma. Het heeft ergens ook iets romantisch: mijn opa en oma hebben samen een mooi leven gehad en zijn al heel snel weer samen. Maar het was ook heel pittig voor de familie.” Zijn grootouders waren erg betrokken bij de carrière van Kjeld. “Ze hebben nog gezien dat ik goud won in Beijing. Toen ik in 2018 twee keer olympisch goud won, hebben ze in de kroeg gekeken. Ik heb een van de foto’s die toen is gemaakt gepost op Instagram nadat mijn oma overleed. Ze waren elkaar aan het knuffelen op die foto, waren emotioneel nadat ik goud had gewonnen op de 1000 meter. Ze leefden altijd zo mee met me. Mijn opa ging mee naar mijn allereerste schaatswedstrijd. Ik heb toen nog op een briefje geschreven na afloop: ‘Lieve opa, bedankt dat je erbij was. Deze beker hebben we samen gewonnen.’ Als ik het er nu over heb, word ik weer emotioneel.” ‘Jax is net zo’n stuiterbal als ik. Ik hoor mezelf tegen Jax dingen zeggen als: ‘Pas nou op, niet meteen van de hoogste duikplank springen hè, zet je wel je helm op...’ Kjeld in een interview met tijdschrift Vriendin. “Ik was onlangs met hem en een vriendje naar zo’n trampolinepark. Prachtig. Dan kan het niet gek genoeg. Precies zoals ik ook was. Ik heb geregeld het gevoel alsof ik in de spiegel kijk als ik Jax zie. Dat zeggen mijn ouders ook. Jax is een kopie van mij als kind,” zegt Kjeld over zijn zoontje die in september zes werd. Hij ervaart nu wat zijn ouders meemaakten met hem, toen hij kind was. “Ik zag Jax laatst met een rotgang voorbij scheuren, ging snel naar buiten. Had hij de elektrische step van de buurjongen geleend. Zonder helm en met het stuur op ooghoogte kwam hij voorbij racen. Toen ik vroeg hoe hard dat ding ging, riep hij: ‘Wel 25, pap!’ Ik hield m’n hart vast, riep nog: doe even normaal, joh. Maar ja...” Kjeld beschrijft zichzelf als een vader die zijn zoon ‘redelijk vrij’ laat. “Ik ben met een paar dingen streng, wil dat hij goed en gezond eet en dat hij op tijd naar bed gaat.” ‘Ik ben er sowieso blij mee dát er een bondscoach is, dat heeft natuurlijk veel te lang geduurd. Dat had eigenlijk in mei al moeten gebeuren. De concurrentie heeft Nederland op dat vlak ontzettend hard ingehaald, dan pak je dat als allereerste op, lijkt mij.’ Kjeld tegen de NOS na de aanstelling van Rintje Ritsma als bondscoach. “Ik ben heel blij dat Rintje de ploegenachtervolging op zich gaat nemen. Vroeger was ik fan van Rintje, had een poster op m’n slaapkamer van hem.” Ik mag Rintje graag, heb goed contact met hem. Ik denk dat hij in zijn rol als bondscoach heel veel jongens en meiden mee gaat krijgen om zich in te gaan zetten voor de ploegenachtervolging. Rintje heeft gezag, naar hem luister je wel. Hij weet ook hoe het voelt om een ploegenachtervolging te rijden. We hebben echt iemand nodig als Rintje als we in dit onderdeel willen uitblinken.” Kjeld stelde zich meteen na de Spelen in Beijing, waar de vrouwen brons wonnen en de mannen vierde werden op de ploegenachtervolging, al beschikbaar. Hij zag dat Nederland de slag heeft gemist. “Er is een nieuwe tactiek. De eerste rijder blijft heel lang op kop en de schaatsers duwen elkaar. Die manier van rijden is heel succesvol gebleken. Ik denk dat ik de rondetijden die gevraagd worden prima aankan. Ik weet alleen niet of ik het tempo drie kilometer lang kan volhouden. Maar ik zag bij de Noren, die olympisch kampioen werden, een jongen tot het einde goed meerijden die ik er op de 1500 meter opleg. Hij werd geduwd en daardoor kon hij dat volhouden. Toen ik dat zag, dacht ik: ik wil het ook proberen. Patrick Roest en Marcel Bosker zijn echt heel sterk wat inhoud betreft, maar essentieel is ook dat je een hoge snelheid meeneemt de eerste ronde in. Als het lukt om de duwtechniek er goed in te slijpen en de andere twee jongens kunnen mij duwen op het laatste stuk, dan hoop ik dat ik een vaste waarde kan worden.” Bij Reggeborgh traint hij al enkele keren per week met ploeggenoten op dit onderdeel. “We moeten wel, vinden we. We hebben sinds de Spelen niets aan de KNSB gehad. Er was geen bondscoach. We hebben daarom besloten het zelf op te pakken.” Nederland kent een structuur van commerciële ploegen. De rijders uit die ploegen trainen samen. Volgens Kjeld hoeven de rijders voor de ploegenachtervolging niet per se uit dezelfde ploeg te komen om in 2026 succesvol te zijn op de Spelen. “Wij zijn op dit moment volgens mij de enige ploeg die hier hard en serieus op trainen. Maar je moet uiteindelijk de schaatsers nemen die samen het hardst rijden. Ik denk dat Patrick Roest en Marcel Bosker sowieso bij de beste drie horen op dit onderdeel. Ik wil er ook graag bij zitten, maar weet nog niet of ik het kan. Als ik het niet volhoud, of de ploeg gaat in een andere samenstelling harder, dan moet Rintje daarvoor kiezen. Ik vind gewoon dat wij dit mooie onderdeel heel serieus moeten nemen.” ‘Ik heb drie olympische races gereden en drie olympische titels behaald. Misschien is er iets magisch met mij op de Spelen. Ireen Wüst is nu 36, dat is net zo oud als ik over vier jaar in Milaan ben. En als ik nog iets wil, dan is het een olympische titel in Milaan.’ Kjeld Nuis nadat hij zijn contract met Reggeborgh verlengde met vier jaar. “Ik ben niet iemand die zegt: ik probeer het eerst twee jaar en dan zie ik het wel. Daar kan ik niks mee. Ik wil een route van vier jaar uitstippelen en daar honderd procent voor gaan. Het zal mijn carrière niet meer maken of breken of ik de Spelen haal of niet. Dat is een geruststellend gevoel.” Kjeld zou het traject niet ingaan als hij de kans klein acht dat hij erbij is in Milaan. “Ik ben na mijn olympische titels in Zuid-Korea nog vier jaar heel goed geweest en ik denk dat ik dat nog een paar jaar kan zijn.” Met het stoppen van Kramer en Wüst hebben er bovendien al twee schaatsiconen afscheid genomen... “Ik heb nu twee keer ervaren wat voor gevoel die Spelen bij me losmaken, heb daar nog geen genoeg van. Daar weegt gewoon helemaal niks tegenop.” Lachend: “Laat ik in Milaan dan maar die ouwe lul proberen te zijn die het nog een keer flikt.” Helden Magazine 64 Het verhaal van Kjeld Nuis komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman en Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.