Martin Verkerk haalde in 2003 de finale van Roland Garros. Na een slepende schouderblessure stopte hij in 2008. Helden sprak hem precies tien jaar nadat hij in Parijs als laatste Nederlander in een Grand Slam-finale in het enkelspel stond.
De ellende met zijn schouder begon in 2004, nadat hij het ATP-toernooi in Amersfoort won. Hij werd twee keer geopereerd, probeerde terug te keren, maar zo mooi als voor die blessure werd het niet meer voor de Roland Garros-finalist van 2003 en voormalige nummer veertien van de wereld. Over de periode dat hij terug aan de top probeerde te komen, zei hij in Helden: “Ik was chagrijnig, alles draaide om mij en ik vond niets leuk. Als iemand anders een verhaal vertelde, dan vond ik dat diegene liep te zeiken want mijn probleem was toch veel groter. En wat het nog erger maakte: ik had van mezelf door dat ik zo erg was.”
'Ik zat thuis met de gordijnen dicht, wilde mijn bed niet meer uit'
“Ik wilde eigenlijk geen contact met de buitenwereld. Ik sprak op een gegeven moment met niemand, belde niet terug. Ik zat thuis met de gordijnen dicht, wilde mijn bed niet meer uit en helemaal niets doen. Ik denk dat ik depressief was, ja. Ik zat er flink doorheen. Mijn ouders vroegen natuurlijk wel hoe het ging, maar dan deed ik het toch rooskleuriger voor dan het was.”
Verkerk stelde in Helden dat veel topsporters zijn verhaal moesten herkennen. “De pijn die je hebt als je niet kunt wat je normaal wel kon, waardoor je niet meer meedoet en meetelt. Soms lukte het mijn broer of een vriend om me het huis uit te krijgen. Als ik dan eindelijk weg was, dan kwam er weer zo’n Jan Lul naar me toe: ‘Hoe is het nou met je schouder?’ Of ik kreeg van die klote opmerkingen als: ‘Heb je al genoeg verdiend? Zou je niet weer eens gaan tennissen?’ Dan zakte ik alleen maar dieper in het moeras.”
'Ik had twee, drie jaar eerder moeten stoppen, dat had me als mens een hoop ellende gescheeld'
In 2008 gaf hij de strijd op. Verkerk stopte met tennis. “Ik had twee, drie jaar eerder moeten stoppen, dat had me als mens een hoop ellende gescheeld. Al geloof ik tegelijk dat voor een sporter niets erger is dan gedwongen stoppen door een blessure. Marco van Basten heeft het daar toch ook heel moeilijk mee gehad?”
Martin Verkerk runt nu zijn eigen tennisschool en in april kwam zijn biografie Extreem uit. “Als ik eind 2004 of ergens in 2005 eerlijk was geweest tegen mezelf, dan was ik nog op een mooi moment gestopt. En misschien had ik dan eerder al een bijdrage kunnen leveren aan het tennis. Kijk, het heeft nu geen zin om met mijn grote bek een topper uit de top twintig te coachen en met een zonnebril langs de lijn te zitten. Ik heb commentaar op de opleiding in Nederland. Nu moet ik ook gaan bewijzen dat het anders kan.”
'Ik zal eerlijk zijn, er is niet heel veel van mijn prijzengeld over'
Verkerk, 35 jaar inmiddels, moet ook gewoon werken voor zijn geld. “Ik zal eerlijk zijn, er is niet heel veel van mijn prijzengeld over. Ik heb goed geleefd, boekte mooie vakanties, reed in mooie auto’s en ik speelde graag voor Sinterklaas. Dat zit nu eenmaal in de Verkerken, we willen alles delen. Maar ik ben gelukkig nu en dat is belangrijker.”