Veel Nederlandse sporters gebruiken Papendal als thuisbasis. Helden gaat langs bij de Papendalgangers. In deel 16: paralympisch snowboardster Lisa Bunschoten (21), die over een paar maanden wil uitblinken op de Paralympische Spelen van Zuid- Korea.

Ik ben het meest trots op…
“Mijn tweede plek op het WK begin dit jaar in Canada. Natuurlijk had ik eerste willen worden, maar Bibian Mentel was gewoon beter. Het is fijn om te zien dat ik steeds dichter bij de eerste plek kom. De laatste jaren heb ik enorme stappen gezet. Ik train er hard voor en als het er dan tijdens zo’n groot toer- nooi uitkomt, geeft dat zo’n kick. Door mijn tweede plek op het WK heb ik me ook al geplaatst voor de Winterspelen. Dat geeft veel rust. Het enige wat ik nu moet doen, is hard blijven trainen en zorgen dat ik niet geblesseerdraak. De komende maanden ben ik veel in Nederland, train ik meerdere dagen per week op Papendal. Vooral in de zomer is Papendal voor mij een heel belangrijke plek. Ik vind het fijn om alle faciliteiten op één plek te hebben, waardoor ik mijn trainingen perfect kan combineren met bijvoorbeeld een bezoek aan de fysio. Daarnaast vind ik het erg motiverend om in een omgeving te trainen waar iedereen met topsport bezig is.”

Tekst gaat verder onder de foto

Ik huilde voor het laatst…
“Na mijn laatste World Cup-wedstrijd. Mijn laatste run ging heel goed, maar een meter voor de finish verknalde ik het volledig. Na mijn run besefte ik dat als ik die fout niet had gemaakt, ik weleens een heel mooi resultaat had kunnen behalen. Toen kwamen de tranen. Verder ben ik niet zo’n emotioneel type, huil ook bijna nooit. Of er moet echt iets heel zieligs gebeuren.”

Mijn kostbaarste bezit…
“Mijn ouders, broer en vriend. Zij zijn er altijd voor me. Het geeft me een supergoed gevoel als ze bij wedstrijden zijn. Mijn vriend doet hetzelfde, is ook topsporter. Ik ben echt een familiemens, vind het weleens lastig als ik met feestdagen niet thuis kan zijn. Ik weet dat het erbij hoort, probeer ze ieder jaar zo vaak mogelijk te zien. Als ze niet bij toernooien kunnen zijn, dan skype en facetime ik veel met ze.”

Het frustreert me dat…
“Veel mensen in Nederland nog altijd een beetje raar kijken naar mensen met een handicap. Het wordt beter, dat zeker, maar er kunnen echt nog heel veel dingen beter. Ik ben zelf geboren met fibula aplasie. Ik had geen kuitbeen in mijn linkerbeen, waardoor die een stuk korter was dan mijn rechterbeen. Ook had ik een spitsvoet en geen banden in mijn knie. Toen ik zes was, hebben ze mijn been verlengd. Op mijn vijftiende wilden ze opnieuw een ingreep doen. Ze wilden, omdat ik een spitsvoet had, mijn voet negentig graden onder mijn been vastzetten en dan verder verlengen. Ik heb een second opinion aangevraagd en toen zei de arts: ‘Daar wordt het niet beter van. Ik zou als ik jou was je voet laten amputeren.’ Ik dacht: oei, wat is dit opeens? Natuurlijk heb ik er heel lang over nagedacht en er met veel mensen over gesproken, maar uiteindelijk heb ik op m’n zestiende toch maar voor amputatie gekozen.

Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt, want het is er alleen maar beter op geworden. Ik merk dat mensen naar mij kijken op straat. Als ik een rokje draag, zeggen ze weleens: ‘Wat tof dat je gewoon een rokje aandoet.’ Dat vind ik zo gek. Waarom zou ik geen rokje aan kunnen doen? Omdat ik een prothese heb? Laat me niet lachen. Door de jaren heen heb ik geleerd om het te negeren. Ik weet dat mensen staren, maar ik kan me er wel heel druk om gaan maken; het verandert toch niet. Mensen denken ook vaak dat ik zielig ben, maar dat is helemaal niet zo. Als ik gewoon twee normale benen had gehad, was ik echt geen ander persoon geweest, hoor. Ik vind het nog weleens lastig om te reageren op wat mensen zeggen, want ze bedoelen het vaak goed.”

Ik breng een ode aan…
“Bibian Mentel. Zij heeft zóveel voor onze sport betekend. Mede dankzij haar is snowboarden nu ook een paralympische sport. Ook heeft ze mij in het begin van mijn carrière erg geholpen. Ik ben vaak met haar mee op reis geweest. Het blijft natuurlijk gek dat we zowel vriendinnen als concurrenten van elkaar zijn. Bibian is echt een heldin en een superlieve vrouw. Ik heb heel veel respect voor haar. Zij heeft veel meegemaakt en ik vind het knap dat zij altijd zo positief blijft. Eerst trainden we nog samen, maar nu zij een eigen team heeft niet meer. We spreken elkaar nog wel geregeld, zeker tijdens de wedstrijden.”

Ik heb er spijt van dat…
“Ik misschien niet altijd de juiste keuzes heb gemaakt wat betreft mijn studies. Op dit moment ben ik bezig aan mijn derde studie. De eerste twee heb ik niet afgemaakt. Ik ben ooit begonnen aan de opleiding sportmarketing aan de Johan Cruyff University in Amsterdam. Dat deed ik vooral omdat ik dacht dat het goed te combineren was met mijn sport. Ik koos het niet omdat ik het leuk vond. Achteraf bleek het gewoon niet te combineren en moest ik ermee stoppen. Nu doe ik een thuisstudie voeding en diëtetiek. Dat bevalt prima. Ik hoop voor de Spelen mijn eerste studiejaar af te ronden.”

‘Waarom zou ik geen rokje aan kunnen doen? Omdat ik een prothese heb? Laat me niet lachen’

Ik ben jaloers op…
“Vriendinnetjes die ‘normaal’ studeren en naar feestjes kunnen. Het normale studentenleven, zeg maar. Dat mis ik weleens. Maar ja, als ik me dan bedenk wat ik allemaal al bereikt heb, is die jaloezie snel weg, hoor. Ik zou ook voor geen goud met ze willen ruilen. Het is het allemaal waard.”

Mijn slechtste eigenschap is…
“Omgaan met teleurstellingen. Ik word snel boos als dingen niet gaan zoals ik had verwacht en gehoopt. Na een dag valt het dan allemaal wel weer mee, maar op dat moment reageer ik soms niet zoals ik zou moeten reageren. Dat vindt mijn vriend ook. Het is een groot voordeel dat hij ook topsporter is. Hij weet wanneer hij me met rust moet laten. Dat is superfijn. Hij heeft weleens dezelfde emoties. Dan hoor ik hem schreeuwen: ‘Ik kan niet meer snow- boarden, kan net zo goed stoppen.’ Dan denk ik: ga jij maar even die berg op en als je bent afgekoeld, kom dan maar weer terug. Een topsportrelatie is ideaal in mijn ogen. We doen allebei een sport, waarbij we vaak weg zijn. Ik zou het niet fijn vinden als ik de helft van het jaar in de bergen zou zitten en mijn vriend in Nederland.”

Mijn ultieme droom is…
“Goud halen op de Spelen. Ik ga er vol voor. Of het reëel is, weet ik niet. Een podiumplek moet zeker mogelijk zijn. In Sochi werd ik zevende, maar ik heb sindsdien grote stappen gezet. Dat ik daar stond, was al heel bijzonder. Ik was nog helemaal niet zo lang bezig. Ik weet nu veel beter waar ik aan toe ben, ben veel professioneler geworden. Ik kijk heel erg uit naar de Spelen. Ik ga het beter doen dan vier jaar geleden. Daar ben ik van overtuigd.”

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.