Word abonnee
Word abonnee
Word abonnee
Word abonnee
Word abonnee

Voetbal

De dag dat alles misging: Vier minuten meister
No Candy

Voetbal

De dag dat alles misging: Vier minuten meister

door: Rob Willemse
7 februari 2018
12 tot 17 minuten lezen

Spelers en fans van Schalke 04 leven tussen hoop en vrees. Het is zaterdagmiddag 19 mei 2001, de laatste speelronde in de Bundesliga. Schalke moet in eigen huis van degradatie­ kandidaat SpVgg Unterhaching winnen en Bayern München moet bij Hamburger SV verliezen.

Tekst gaat verder onder de foto

Dan zal, voor het eerst sinds 1958, de club van trainer Huub Stevens en de spelers Niels Oude Kamphuis, Marco van Hoogdalem en Youri Mulder landskampioen zijn. Een nerveus en verkrampt spelend Schalke komt tweemaal op achterstand, maar wint uiteindelijk met 5­-3. Vlak voor tijd komt vanuit Hamburg het mooist denkbare nieuws: HSV is, met nog luttele blessureminuten te gaan, op een 1-­0 voorsprong gekomen. Na het bericht dat de wedstrijd daar tot een einde is gekomen – en Schalke ‘dus’ kampioen is – verandert het afgeladen Park­ stadion in een vreugdetranen­ en vuurwerkzee. Maar de wedstrijd in Hamburg is nog helemaal niet afgelopen. Sterker, in de 94ste minuut pro­duceert Bayern de gelijkmaker en is die club kampioen. Totale euforie maakt plaats voor on­geloof en een ongekende grafstemming. Op verzoek reconstrueren Huub Stevens (inmiddels kandidaat­lid van de raad van commissarissen bij Schalke) en Youri Mulder (tegenwoordig analyticus bij Ziggo Sport) die bizarre dag.

Huub: “Wat een enorme knal was dat! Ongelofelijk! Zoiets begrijp je niet, kun je ook niet bevatten. Zeg ‘Vier Minuten Meister’ – als krantenkop bedacht door Bild – en meteen weet iedere Duitse voetballiefhebber waar je het over hebt. Er is zelfs een documentaire die zo heet.”
Youri: “We speelden dat seizoen zo goed. Huub, jij wordt vaak gezien als een ‘verdedi­gende trainer’, iemand die dus vooral defensief zou denken. Nou, volgens mij is er nooit een Duits clubteam geweest dat zo aanvallend speelde als wij dat seizoen; nog offensiever dan Ajax onder Peter Bosz. Ik was meestal wissel en heb op de bank vaak echt handenwrijvend zit­ ten genieten. Heel Duitsland gunde ons dat jaar de titel. En terecht.”
Huub: “Vanuit een goeie organisatie speelden we inderdaad fantastisch voetbal. We werden Herbstmeister, zowel thuis als uit hebben we Bayern verslagen en Ebbe Sand werd topscorer. Bijna al onze verdedigers dachten offensief en wilden naar voren. Zo trainden we ook. In de zomer hadden we Andy Möller overgenomen van Borussia Dortmund, de grote vijand. Dat lag gevoelig bij de Schalke­fans. Maar hij was de ontbrekende schakel die onze aanvallers – Gerald Asamoah, Émile Mpenza en Ebbe Sand –
kon bedienen. Gelukkig kwam jij op een gegeven moment terug van een blessure, Youri. We hadden jou gemist, als voetballer en als mens. Want ook in de kleedkamer konden we je altijd goed gebruiken.”
Youri: “Tja, ik was een ervaren speler. Dan leef je anders mee, kijk je op een andere manier en probeer je spelers te helpen. Richting het slot van de competitie zag ik de spanning toe­ nemen. Want ja, als de titel binnen bereik komt, heb je ineens ook wat te verliezen. Dan kun je gaan verkrampen. Bayern was die druk gewend, wij niet. Vergelijk het maar met Feyenoord vorig seizoen toen ze uit bij Excelsior – waar ze al kampioen hadden kunnen worden – met 3­0 verloren. Die verkramptheid zag ik ook in onze uitwedstrijd tegen Bochum, drie wedstrijden voor het einde, waar we 1­1 speelden.”
Huub: “Daardoor kwam Bayern, dat met 1­0 van Freiburg won, in punten gelijk met ons.”
Youri: “Twee weken later verloren we in de een­na­laatste wedstrijd bij VfB Stuttgart. In de laatste minuut! Na die 1­0 kwam ik er nog in. En meteen nadat ik had afgetrapt, werd er af­gefloten. Dat verlies heeft ons de titel gekost.”
Huub: “Daar hebben we de titel inderdaad verspeeld, niet in die laatste wedstrijd thuis tegen Unterhaching. Dat heb ik altijd gezegd.En terwijl wij bij Stuttgart in de laatste minuut verloren, won Bayern met 2-1 van Kaiserslautern in blessuretijd! En dat hebben ze vaker gedaan in die slotfase van de competitie: in de laatste minuut winnen.”

 

Youri: “Ja, daar hadden ze wel een handje van. Na die wedstrijd baalde ik ook veel meer dan een week later, na Unterhaching. Toen geloofde ik er vooraf eigenlijk al niet echt meer in. Dat verlies bij Stuttgart, dat in de gevarenzone verkeerde, was onverklaarbaar. Een maand eerder hadden we ze in de halve finale van de beker nog met 3-0 geklopt en ook volledig weggespeeld. Dat was onze beste wedstrijd van het seizoen. Maar in die competitiewedstrijd leek het wel of beide teams uit waren op een salonremise. Waarom zijn we toen niet ook van onze eigen kracht uitgegaan? Dan hadden we Stuttgart weer weggepoetst. Dat zij tevreden waren met een gelijkspel kon ik wel begrijpen. Maar wij? Na die 3-0? Ik kan me ook niet herinneren of voorstellen dat jij daar opdracht voor had gegeven.”
Huub: “Absoluut niet! Maar soms kruipt zoiets vanzelf in een ploeg. Dan verdwijnt de scherpte waardoor spelers ook steeds net een stapje te laat zijn. Dat zet je dan niet meer zomaar om. Een elftal bestaat uit elf spelers, met elf verschillende karakters. Dan moet je ontleden waar en wanneer zoiets is ontstaan. In de rust heb ik duidelijk aangegeven dat we het met die instelling niet gingen redden. Toen in de tweede helft op een ander veld iets gebeurde waardoor Stuttgart weinig meer aan een gelijkspel had, zijn ze gas gaan geven en daar hadden wij het antwoord niet op. Doordat we verloren, moesten wij de laatste wedstrijd thuis tegen Unterhaching winnen, waarbij we dan nog afhankelijk waren van Bayern. Dat moest van HSV verliezen.”
Youri: “En dan kom je zelf 0-2 en 2-3 achter; tegen een degradatiekandidaat. Daar zat zoveel spanning en angst achter: waarschijnlijk op de valreep toch geen kampioen. Als je dan in de laatste thuiswedstrijd van zo’n geweldig seizoen ook nog thuis verliest van Unterhaching…”
Huub: “Dan is het toch knap dat we die middag zo fantastisch zijn teruggekomen.”
Youri: “Ja, en op het allerlaatste moment leek het dus nog helemaal onze kant op te vallen. Kort na de 1-0 bij HSV-Bayern hoorden we van journalisten van voetbalzender Premiere dat daar was afgefloten en wij dus kampioen waren. Geweldig! Feest! Ik heb onze secretaresse, Frau Söldner van 120 kilo, vol op de mond gekust. Maar daar gebeurde ook wel wat: Schalke kampioen! Voor het eerst sinds 1958, dat is niet niks, hè.”
Huub: “Ja, iedereen rolde over elkaar heen. De trainer van Unterhaching feliciteerde me en ik heb me er bij hem voor verontschuldigd dat zij door die 5-3 gedegradeerd waren. Daarna ben ik naar boven gegaan, waar Youri in de kleedruimte van de trainers met een aantal anderen voor een tv’tje gespannen naar beelden van HSV-Bayern München zat te kijken. Daar begreep ik niets van, want die wedstrijd was toch al afgelopen? En ik hoor de commentator ‘Freistoss Bayern’ zeggen en zie dat de bal door een mêlee van benen in het HSV-doel wordt geschoten.”
Youri: “Bizarre vrije trap. Mathias Schober, de keeper van HSV, was gehuurd van Schalke. Die pakte een terugspeelbal op waardoor Bayern een indirecte vrije trap kreeg op negen meter van het doel. Als Schober die bal gewoon had weg geramd, was er niks aan de hand geweest. Niet dat ik hem iets verwijt, hoor. Wij hebben het zelf laten liggen.”
Huub: “Klopt. Schober is een echte Schalke-man. Ik vond het ook geen echte terugspeelbal. De scheidsrechter kon die indirecte vrije trap geven, maar dat had-ie niet hoeven doen. Tegelijkertijd moet je Bayern en vooral doelman Oliver Kahn een groot compliment geven. Meteen nadat HSV in de 90ste minuut op 1-0 was gekomen, begon Kahn zijn ploeg enorm op te peppen. Die straalde echt uit: en toch gaan wij hier niet verliezen, wij gaan gewoon de titel pakken. Bij die vrije trap ging hij ook mee naar voren. Voor zo’n winnaarsmentaliteit kan ik alleen maar heel veel respect hebben. Op het moment zelf dacht ik natuurlijk niet zo. Dat kwam later. Terwijl Bayern die 1-1 scoorde en de titel pakte, trapte jij een kastdeur doormidden, Youri. Begrijpelijk. Onze fans wisten toen nog van niks, stroomden het veld op en waren daar volop aan het feesten. Omdat het de laatste wedstrijd in dat oude stadion was, werd vuurwerk afgestoken. Maar de fans associeerden het met ‘onze titel’, dus de roes werd daardoor alleen maar groter. Net als de kater daarna.”

Tekst gaat verder onder de foto

Youri: “Dat ik die kastdeur kapotgetrapt heb, wist ik niet eens meer. Misschien verdrongen. Nou ja, het stadion werd toch afgebroken. En natuurlijk drong het slechte nieuws uiteindelijk ook tot de fans door. Die mensen waren totaal ontredderd en aan het huilen. Niemand kon het geloven. Van de ene emotie – opperste euforie – ging het naar het grootst denkbare verdriet. In één seconde! Dat maakte het allemaal nog extra heftig. Meestal vlieg je vanuit een neutraal gevoel naar een extreme emotie. Maar dit was van extreme euforie via neutraal naar zelfmoordneigingen in één enkele seconde. Van dat ene uiterste naar het andere: hoe vaak maak je zoiets mee in je leven?”
Huub: “En ja, wat doe je op zo’n moment als trainer? Dat leren ze je niet op de cursus. Instinctief heb ik onze jongens bij elkaar geroepen en ze gecomplimenteerd met een geweldig seizoen en gefeliciteerd met directe kwalificatie voor Champions League-voetbal. Daarna heb ik gezegd dat we nog wel iets te winnen hadden: de bekerfinale in Berlijn, een week later. En dat we die prijs niet, net als de titel, moesten verspelen. En ik heb ook gezegd dat het klasse was wat Bayern had gedaan. Tot het einde doorvechten en in de laatste minuut die broodnodige treffer scoren – wat ze de laatste wedstrijden dus vaker hadden gedaan – is echt een kwaliteit. Hun surplus aan ervaring om met een dergelijke druk om te gaan heeft zeker een rol gespeeld.”
Youri: “Dat waren zij inderdaad meer gewend. Ik herinner me dat alle toeschouwers op het veld stonden te zingen: ‘Wir wollen die Mannschaft’. Daarom zijn wij – en jij voorop, Huub – naar het bordes op de tribune gegaan. Die mensen wilden hun verdriet met ons delen en verwerken. Toen zijn er wel wat tranen gevloeid, ook bij mij.”
Huub: “En bij mij ook. Ja, probeer het maar eens droog te houden als al die duizenden mensen, die zo van die club houden, zo kapot zitten en allemaal in tranen zijn. Zoals na elke thuiswedstrijd zijn we met de spelersgroep en de technische staf nog naar de Geschäftsstelle gegaan, tweehonderd meter verderop, om wat te drinken en te eten. Ook daar stonden weer een paar duizend supporters. Dat is het mooie van Schalke en die hondstrouwe fans. En ook dat iedereen zich in zo’n situatie gelukkig weet te gedragen. Bij andere clubs kan het zo maar volledig uit de klauwen lopen. Schalke-manager Rudi Assauer en ik hebben ze bedankt en beloofd dat we er alles zouden doen om een week later de beker te pakken. Er werd aardig gedronken, de jongens waren total loss. Ja, wie niet? Ik ben lang op de Geschäftsstelle gebleven en heb ook in Gelsenkirchen geslapen, nadat ik nog een fles wijn had opgedronken. Zondag ben ik naar huis in Eindhoven gegaan en maandag was ik weer in Gelsenkirchen. De spelers had ik tot dinsdag vrij gegeven, in de hoop dat de koppen leeg zouden raken voor die bekerfinale.”
Youri: “Ik ben die zaterdag naar huis gegaan en het laatste dat ik wilde, was de tv aanzetten. Ik hoefde het niet allemaal nog eens mee te krijgen. Zo’n bizarre dag.”
Huub: “Ik wist dat het na die kater niet makkelijk zou worden de groep weer op te krikken voor de beker nale. Dinsdag waren de meesten nog steeds total loss. Bij Schalke, een echte volksclub, komt altijd een mannetje of vijfhonderd naar de trainingen kijken. Vanaf dinsdag waren dat er duizenden, om ons na dat verloren kampioenschap te steunen op weg naar de finale. Maar fans en spelers worstelden nog met hun emoties. Daardoor bleef dat negatieve gevoel hangen, wat de voorbereiding niet ten goede kwam. Elke andere club zou daarom eerder naar Berlijn zijn vertrokken. Maar bij Schalke was dat onmogelijk,
vanwege de speciale band met de fans. Die konden en mochten we niet negeren, was de clubfilosofie. Assauer gaf dat steeds aan: ‘Dit zijn Schalke-fans, dus die gevoelens moeten we met ze delen.’”
Youri: “Die fans zijn ook heel belangrijk. En het was een vreselijke dag geweest. Toch zijn er grotere drama’s in het leven dan geen kampioen worden. Zulke momenten horen nu eenmaal bij de sport. Niet meer aan denken is de beste remedie. En gelukkig wonnen we die bekerfinale.”
Huub: “Ja, maar het werd een heel moeilijke en slechte wedstrijd. Net als Unterhaching was Union Berlin – een amateurploeg uit de Regionalliga – een tegenstander waar je eigenlijk niet van mag verliezen. Bij ons waren de meesten ook nog steeds niet bij de les, maar het is goed afgelopen. Dus hadden we toch een prijs, al overheerste na afloop bij de meesten nog steeds de kater van het verloren kampioenschap. Net als bij mij. En dat heeft toch echt tot het begin van het volgende seizoen geduurd.”

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Delen:

Word abonnee

Gerelateerde artikelen

Wielrennen

Ellen van Dijk: ‘Hoe kon ik nou zo stom zijn?’

De weg - in de meest letterlijke zin - kwijtraken tijdens de olympische tijdrit; die nachtmerrie overkwam Ellen van Dijk twee jaar geleden in Rio de Janeiro. De stuurfout resulteerde in een tijdrovend oponthoud in de berm waardoor de gedroomde medaille een illusie bleef. In het resterende deel vocht ze zich nog wel naar een vierde plek. Maar best of the rest is de meest ondankbare positie op de ranglijst. Ellen blikt terug op Rio. ‘Ik dacht alleen maar: fuck; wat is er in hemelsnaam gebeurd? Hoeveel tijd gaat me dit kosten? Een lawine aan gedachten en allemaal mega-negatief!’ “In 2014 heb ik ploegleider Merijn Zeeman opgezocht, een jaar nadat ik wereldkampioene tijdrijden was geworden. Een geweldig succes natuurlijk, maar het maakte me ook onzeker en ik ging mezelf een druk opleggen die ten koste ging van mijn prestaties en m’n plezier in de sport. Merijn bleek inderdaad de coach die ik - meer nog op mentaal dan fysiek gebied - nodig had. Olympisch kampioen worden was de resterende droom na mijn wereldtitel. Helaas was het parcours van Rio, met meerdere klimmetjes, me niet bepaald op het lijf geschreven. Maar dat ik vrij kort voor de Spelen nog de tijdrit van een etappewedstrijd in Duitsland - met daarin ook een aantal klimmetjes - overtuigend won, gaf vertrouwen richting Rio. Al zag ik mezelf zeker niet als medaillekandidaat." Helden Magazine 43 Het eerste gedeelte van het verhaal van Ellen van Dijk komt voort uit Helden Magazine 43 waar Max Verstappen de cover siert. Verstappen is nog maar twintig en overal waar hij komt, heerst gekte. Wat als hij wereldkampioen wordt? Verder in de 43ste editie van Helden, alleskunner Mathieu van der Poel over vader Arie, Peter Sagan en meer, de Amsterdamse Kroonjuwelen Donny van de Beek, Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, turner Epke Zonderland, Sepp Blatter, volleybalvrouwen Anne Buijs & Robin de Kruijf, golfer Joost Luiten, voetballer Neymar, Karsten Kroon wil het theater in met zijn vriendin, hockeyers Rizwan Muhammad, Rashid Mehmood en schaatsster Heather Bergsma-Richardson, golfsurfster Eveline Hooft, jong talent Alida van Daalen, de Nederlandse 3x3 basketballers, oud-voetballer John van ’t Schip over PEC Zwolle, Marco van Basten en Johan Cruijff en Barbara Barend ontmoet Sherida Spitse en haar vrouw, Jolien. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
De weg – in de meest letterlijke zin – kwijtraken tijdens de olympische tijdrit; die nachtmerrie overkwam Ellen van Dijk […]

Voetbal

Ruud van Nistelrooij: ‘Ik kon het slechter treffen’

Ruud van Nistelrooij is sinds afgelopen zomer weer actief in de Premier League. Aanvankelijk begon hij als assistent-trainer van Erik Ten Hag bij Manchester United, maar in die rol kwam de afgelopen tijd een plotse verandering. Erik Ten Hag werd op straat gezet en Ruud werd naar voren geschoven om zijn taken tijdelijk over te nemen. Na vier wedstrijden werd Ruben Amorim aangesteld als trainer van United en mocht Ruud weer vertrekken.
Leicester City stond snel op de stoep en inmiddels zijn de eerste wedstrijden als hoofdtrainer in De Premier League achter de rug. Een tijd geleden namen we een elftal met hem door. Een gesprek over eten met Tom Cruise, kletsen met Clarence Seedorf en Edgar Davids en de new wave-generatie bij het Nederlands elftal. 10 juli 2004 [caption id="attachment_18430" align="alignnone" width="2540"] De huwelijkskus tussen Ruud en Leontien van Nistelrooij.[/caption] ''Dat we gingen trouwen was wel een dingetje in Heesch. We trouwden kort na het EK in Portugal en daar stonden wij, de 28-jarige prins en zijn prinses. Ik speelde al bij Manchester United, de pers was ingelicht, niet door ons overigens. Het plein stond helemaal vol, er stonden zelfs dranghekken. Laten we elkaar dan maar een kus geven, dachten we.'' ''We leerden elkaar kennen in ons laatste jaar van de mbo, toen we negentien waren, en zijn inmiddels 26 jaar samen. Wij zaten de laatste twee jaar van de opleiding bij elkaar in de klas, gingen vriendschappelijk met elkaar om, hielpen elkaar met toetsen. Pas na het eindexamen voelde ik ineens dat ik haar miste. We hebben een keer afgesproken en, om het zo maar uit te drukken, toen kwam het er wel van. Leontien heeft de studie marketingmanagement & -communicatie nog afgemaakt, maar toen we in 2001 naar Engeland vertrokken, heeft ze alles laten vallen. Mijn moeder had al een keer tegen Leontien gezegd dat ze, als ik naar het buitenland zou gaan, haar werk niet kon voortzetten. Je zag Leontien destijds denken: het buitenland? Daarmee had ze aanvankelijk nooit rekening gehouden. Ze had echt het idee, en terecht, dat ze iets zou gaan doen met haar studie. Dat ze geen rekening had gehouden met verhuizen naar het buitenland, kwam ook door haar opvoeding. Dan zat ik op zondagavond bij haar thuis om kwart voor zeven te wachten op Studio Sport, maar bleef de tv gewoon op Van Kooten & De Bie staan. Was ik helemaal van slag. Zij waren de eerste mensen die ik ontmoette die op zondagavond geen Studio Sport keken. Ik vond dat toen heel apart. Leontien had daardoor ook niet het beeld van een leven met een voetballer dat in het buitenland kon eindigen. Terugkijkend besef ik dat al die transfers, van PSV naar Manchester, van Manchester naar Madrid, van Madrid naar Hamburg en ten slotte nog naar Malaga veel meer aanpassing van m’n directe omgeving eisten dan van mij als voetballer. Uiteindelijk moest Leontien haar carrière abrupt beëindigen en tegelijk heeft ze me altijd voor de volle honderd procent gesteund.” 3 juni 2016 [caption id="attachment_18431" align="alignnone" width="2560"] Marco van Basten en Ruud van Nistelrooij: allebei (oud)-topspitsen, allebei assistenten van bondscoach Danny Blind.[/caption] “Ik sprak Marco laatst, we hebben nog heel goed contact. Het is wel een mooi verhaal wat wij samen hebben meegemaakt: van onze verstandhouding als trainer-speler, via collega-assistent trainers bij het Nederlands elftal, tot goede vrienden. Onze relatie begon bij het WK van 2006 in Duitsland, waar het tussen Marco als bondscoach en mij als speler misging toen hij in die achtste finale tegen Portugal voor Dirk Kuijt in de spits koos en mij op de bank zette. Ik was voor dat toernooi zijn eerste spits en ik beschouwde zijn keus mij op de bank te zetten als een vertrouwensbreuk. Die beslissing kwam hard aan, en toen werden we in die wedstrijd ook nog uitgeschakeld. Daardoor en daarna is er een breuk ontstaan. Richting het EK van 2008 ging hij zonder mij verder bij Oranje. In de tussentijd ging ik van Manchester naar Madrid, werd in 2007 kampioen met Real en topscorer van Spanje. Dat ontging Marco natuurlijk ook niet. Het mooie vind ik dat de winnaar in Marco kwam bovendrijven en dat hij voor het EK toch de in zijn ogen beste spelers nodig had. Hij belde me op een dag en zei iets van: ‘Ik zie dat je weer lekker bezig bent.’ Toen hij vertelde dat hij me weer wilde selecteren, antwoordde ik dat we volgens mij wel iets hadden uit te spreken. Dat begreep hij. Marco vroeg: ‘Maar ben jij dan iemand die daarna toch weer door kan gaan, of ben je iemand die altijd boos blijft?’ Ik antwoordde dat ik niet iemand was die altijd boos bleef. Hij zei dat hij ook niet zo’n type was. Dat was het gesprek. Ik zou dus voor de volgende interland weer geselecteerd worden. Ik zei hem in dat telefoontje: als je me selecteert, weet je waarom je me selecteert. Hij begreep goed dat ik niet een speler was die hij erbij moest halen om erbij te hebben, antwoordde Marco. Dat EK in 2008 was een geweldig toernooi met die ongelooflijke poulewedstrijden tegen Frankrijk en Italië, de WK-finalisten van 2006. En die kwartfinale tegen Rusland, die we verloren, is misschien wel de meest bizarre wedstrijd uit mijn loopbaan. In 2015 werden Marco en ik allebei dus assistent, waardoor we elkaar weer anders leerden kennen en er een echte vriendschap ontstond. Marco is authentiek, zegt wat hij vindt, vindt het ook prima als je het niet met hem eens bent. Hij heeft een interessante kijk op voetbal en zaken buiten het voetbal. Hij zet mij ook vaak tot denken aan. Ik heb ook met hem gesproken over zijn stoppen als coach. Hij vond dat het hem te veel werd, waardoor hij het niet meer leuk vond en liever iets anders ging doen. Heel pragmatisch. Ik herken dat wel, hij toont daarin zijn onafhankelijke denken. Ik wist niet dat hij onder die spanning leed als coach, herken wel de spanning die hij voelde als speler. Dat had ik ook, dat ik niet kon genieten voor een wedstrijd en soms bijna hoopte dat de wedstrijd al voorbij was. Je moet ook wel spanning voelen, je kunt geen wedstrijd vrijblijvend spelen, dan gaat het sowieso niet goed. Maar ik zou ook tegen spelers willen zeggen dat ze moeten durven te genieten. Gelukkig heb ik tijdens wedstrijden ook vaak genoten, vooral als een wedstrijd de goede kant opging omdat ik scoorde en de toeschouwers dansten en zongen. Achteraf had ik meer willen genieten, maar het is gelopen zoals het is gelopen. Mijn humeur werd zeker in de beginjaren sterk beïnvloed door de gespeelde wedstrijd. Na een voor mij slechte wedstrijd was ik twee dagen niet te genieten. Leontien vond het prima, liet zich nauwelijks beïnvloeden en deed gewoon haar ding.” 6 augustus 2003 [caption id="attachment_18432" align="alignnone" width="2048"] Ruud als speler van Manchester United samen met manager Sir Alex Ferguson en de Gouden Schoen, nadat hij is gekozen als beste speler van de Premier League in het seizoen 2002/2003.[/caption] “Deze foto symboliseert het hoogste niveau dat ik heb aangetikt in mijn loopbaan. Ik zie hier aan mijn hoofd en mijn lichaam hoe fit en sterk ik was. Ik was 27 en in de kracht van m’n leven. Voor de buitenwacht waren het vooral de doelpunten die ik week in, week uit scoorde, maar ik vond dat ik ook echt goed speelde. Het leek alsof in sommige wedstrijden alles lukte en dat gaf zo’n lekker gevoel. Ik was in 2002 door mijn collega’s al gekozen tot Speler van het Jaar en in 2003 kwamen daar de Gouden Schoen en de landstitel met United nog bij. Ook Alex Ferguson was hier op de toppen van zijn kunnen. Ik speelde bij United in een topteam met mannen als David Beckham, Ryan Giggs, Roy Keane, Paul Scholes en ook nog even met Jaap Stam. Ferguson was niet alleen als manager een eersteklas motivator en stimulator, hij stelde als technisch-directeur en trainer ook het juiste team samen. Hij was een meester in het op het juiste moment spelers kopen en verkopen, dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden toen hij mij kwijt wilde in 2006. Dat vond ik natuurlijk niet leuk. Ik voelde dat ze anders naar me gingen kijken, dat het vertrouwen afnam. Maar ik speelde het spel op een gegeven moment ook wel mee, was niet gek. Ik had het voordeel dat de clubleiding rekening moest houden met een achterban die mij op handen droeg. Ik voelde dat er iets zou worden geforceerd, waardoor ik uiteindelijk zelf ook weg wilde. Toen het spel eenmaal op de wagen was, merkte ik ineens dat ik helemaal kapot was na 219 wedstrijden in vijf jaar Premier League. Ik had nooit vrij met kerst en oud en nieuw, speelde zestig tot zeventig wedstrijden per jaar met de club en daarnaast ook nog de interlands. Die wedstrijden hadden mentaal en fysiek zoveel van me geëist. Ik was kapot, ik kon niet meer. De intrinsieke motivatie was misschien één procent minder. Dus achteraf was ik zelf ook toe aan iets nieuws. Ik zeg dus nu: dat heeft Ferguson goed aangevoeld. Uiteindelijk kon ik kiezen tussen Real Madrid en Bayern München. Het was het ideale moment om nog een keer een grote stap te maken en ik kon het slechter treffen. Leontien is in al die hectiek altijd zichzelf gebleven, zij wilde nooit prominent op de voorgrond treden. Toen we verhuisden van Manchester naar Madrid, was Leontien acht maanden zwanger van onze eerste. Bij Real Madrid heb ik ook weer met Beckham gespeeld. Hij deed waar hij zin in had, bouwde aan zijn merk en, niet onbelangrijk, we hadden in het veld een enorme klik. Hij kon de ballen precies neerleggen waar ik ze wilde hebben. Ik weet nog dat ik voor de kampioenswedstrijd met Real Madrid in mijn eerste seizoen zei dat een paar vrienden zouden overkomen en dat Beckham zei dat zijn ‘mates’ ook kwamen. ‘Tom komt uit LA,’ zei hij. Dus ik vroeg: welke Tom? ‘O, Tom Cruise,’ zei hij. Na de wedstrijd gingen we eten en zat ik ineens aan tafel met Tom Cruise. Voor Beckham was dat heel normaal. Clarence Seedorf is ook zo’n mooi figuur, was altijd druk met allerlei zaken buiten het voetbal, met bedrijven en met zijn laptop voor zich op zijn bureau in allerlei talen aan het bellen. Als ik niet kon slapen bij het Nederlands elftal, ging ik naar zijn kamer en lekker bij Clarence zitten, want hij kon ook nooit goed slapen. Ik vond het altijd leuk jongens te leren kennen die anders zijn dan ik. Ik moest er niet aan denken dat ik allerlei dingen aan mijn hoofd had, maar Clarence hield in de kamer in Noordwijk gewoon kantoor. Is toch geweldig dat je dat kunt? Ik kon daar ontzettend van genieten mede omdat ik zelf veel te eenzijdig was gericht op maar één ding.” 4 mei 1998 [caption id="attachment_18433" align="alignnone" width="2048"] SC Heerenveen heeft Europees voetbal gehaald.[/caption] “Voordat Heerenveen me in 1997 kocht, was er lichte twijfel. Voorzitter Riemer van der Velde kwam zelf nog een keer kijken toen ik met FC Den Bosch de laatste wedstrijd van het seizoen speelde tegen Emmen. Ging nergens meer over, maar Riemer had gezien dat ik in de 88ste minuut een sprint trok om een kansloos ogende bal nog te bemachtigen en vervolgens over de keeper te tikken. Die actie overtuigde hem om me te contracteren. Ik droomde altijd dat ik een bekende voetballer zou worden. Daarom besloot ik als klein kind al van Nooit Gedacht uit Geffen naar Margriet in Oss te gaan, want die club had een betere jeugdafdeling. Die overgang heb ik zelf geregeld. Ik vond mezelf goed genoeg, maar ik werd niet gescout. Ik snapte er niets van. Er konden twee oorzaken zijn: ik was niet goed genoeg of ze wisten Geffen niet te vinden. Dus besloot ik maar naar Oss te gaan. ‘Oké,’ zei mijn moeder, ‘maar dan moet je wel drie keer per week met de fiets een half uur heen en weer rijden, want we kunnen je niet brengen.’ Bij Margriet werd ik wél gescout, door Walter van de Kerkhove namens FC Den Bosch. Hij was de enige die het toen in mij zag zitten. Ik heb ook nooit in vertegenwoordigende jeugdelftallen gespeeld. Trainer Foppe de Haan liet in ons eerste gesprek doorschemeren dat Riemer een grote rol had gespeeld in mijn transfer, waarmee hij me het gevoel gaf dat ik hem nog moest overtuigen. Dat deed hij heel slim, want daardoor voelde ik een extra drang om me te bewijzen. Voor de eerste competitiewedstrijd had hij tien namen opgeschreven, maar niet de spits. Hij twijfelde nog tussen Van Nistelrooij en de Roemeen Gusatu, vertelde hij. Ik was helemaal over de zeik. Dus toen hij me uiteindelijk toch aanwees als zijn spits, dacht ik meteen: ik zal jou even iets laten zien, zodat je nooit meer twijfelt. 'Foppe de Haan heeft de basis gelegd en misschien wel de belangrijkste rol gespeeld in mijn ontwikkeling van een leuke spits tot een echte prof' We speelden tegen NAC, ik scoorde meteen en kort daarna zei Foppe dat ze een groot talent hadden binnengehaald. Foppe heeft me in dat ene jaar geleerd wat er nodig is om te slagen als betaald voetballer. Hij heeft de basis gelegd en misschien wel de belangrijkste rol gespeeld in mijn ontwikkeling van een leuke spits tot een echte prof. Foppe heeft geleerd hoe je keuzes maakt in en buiten het veld, hoe belangrijk voeding en rust zijn voor je lichaam, hoe je jezelf moet verzorgen als prof, dat je jezelf moet analyseren en evalueren en hoe je jezelf moet beoordelen om beter te worden. Op een heel natuurlijke manier benaderde hij iedere speler op zijn eigen wijze. Ik probeer dat nu ook in mijn trainingen bij PSV onder 18, me in te leven in de spelers en ze van daaruit te benaderen. Zo hebben we een groep Spaanstalige spelers die ik niet in de Hollandse mal probeer te duwen. Ik leg ze uit hoe direct wij kunnen reageren, dat we nogal hard kunnen zijn in onze eerste reactie.” 17 oktober 1999 [caption id="attachment_18434" align="alignnone" width="2048"] Het koningskoppel van PSV: Ruud van Nistelrooij en Luc Nilis.[/caption] “Ach ja, Luc. We hebben samen een prachtige tijd gehad, hij als nummer tien en ik als nummer negen. We hadden een geweldige voetbalklik, hij was ook zo goed. Ik denk dat hij het voorbeeld is van een professionele sporter die ons toont hoe moeilijk het is om na je carrière zonder het spelletje verder te moeten leven. Voetballen was alles voor hem. Luc heeft het zo zwaar gehad nadat hij was gestopt en heeft het nog niet makkelijk. Hij ging vanuit Eindhoven als trainer naar VVV, waar hij korte tijd onder Maurice Steijn heeft gewerkt. Ik heb nog wel contact met hem. Na één jaar Heerenveen was ik klaar voor een topclub. Het werd dus PSV. Frank Arnesen was technisch directeur, maar ik weet bijna zeker dat destijds geen transfer werd gedaan zonder instemming van voorzitter Harry van Raaij. Een geweldige man. Van Raaij had een heel lieve kant, maar kon als hij het belang van zijn club moest behartigen, keihard zijn. Hij leek wel op Riemer.” 6 mei 2007 [caption id="attachment_18435" align="alignnone" width="2560"] Van Nistelrooij  in zijn eerste seizoen bij Real Madrid.[/caption] “Toen ik kwam, had Real al heel lang niets meer gewonnen. Mijn eerste seizoen werd La temporada de la remontada, het seizoen van de comeback, genoemd. We stonden aanvankelijk een kilometer achter op Barcelona, maar werden toch nog kampioen. We eindigden in punten gelijk, maar hadden thuis gewonnen en uit 3-3 gespeeld en werden daardoor kampioen. Ik maakte tegen Barcelona thuis de tweede en scoorde uit in Camp Nou twee doelpunten, Lionel Messi maakte ze toen alle drie voor Barcelona. Ik heb in mijn eerste seizoen wel iets neergezet in Madrid: topscorer en kampioen. Madrid was in alle opzichten een aangename verandering. De cultuur, het leven, het voetbal, het aangename weer en de geboorte van onze beide kinderen zorgden ervoor dat we ook daar een geweldige tijd hebben gehad. Ik was in Madrid niet vaak thuis, veel in trainingskamp. Maar als ik thuis was, was ik ook thuis. Dan zei Leontien bij wijze van spreken: ‘Alsjeblieft, hier zijn je kinderen.’ Daar liep ik ook niet voor weg. We hadden geen au pair, vonden iemand in huis een te grote inbreuk op ons privéleven. Qua privacy was het in Madrid wel minder dan Manchester, je kon niet zomaar de stad in. Als je ging eten in de stad, kon het alleen als het was georganiseerd. Ik had bij Real Madrid een goede klik met Raúl, ik als nummer negen en hij als tien. Zo’n klik had ik bij PSV met Luc en bij United met Paul Scholes. Het klikte ook zo goed met Raúl doordat we vergelijkbaar in het leven stonden en staan.” 1 augustus 2014 [caption id="attachment_18436" align="alignnone" width="2560"] Bondscoach Guus Hiddink en zijn assistenten Danny Blind en Ruud van Nistelrooij worden gepresenteerd in Zeist.[/caption] ‘Ha, het kleine bankje. Door Guus ben ik de cursus Coach Betaald Voetbal gaan doen. Ik had het eerste voetbaldiploma gehaald en had even geen zin om weer een cursus te volgen. Hiddink wilde mij in 2014 per se als assistent-bondscoach. Op die manier heeft hij altijd geprobeerd oud-internationals voor het voetbal te behouden, door ze voor het trainersvak te interesseren. Tegen mij zei Guus dat hij me niet als assistent bij het Nederlands elftal zou halen als ik de vervolgcursus niet zou doen. Ik ben zo dankbaar dat Guus me heeft overtuigd. Dankzij hem heb ik nu het hoogste diploma. Onder Hiddink heb ik de transitie van speler naar trainer kunnen maken en gezien hoe ontzettend veel er komt kijken bij het trainersvak. Als speler had ik daar geen weet van, was ik alleen geïnteresseerd in het tonen van m’n kwaliteiten en vond ik alles wat voor me werd geregeld heel normaal. Ik was in shock toen Guus in de zomer van 2015 werd ontslagen. Ik vond het heftig en niet nodig. Bij Guus kwam het heel hard aan. Ik weet dat het ontslag ook heeft gezorgd voor de ruzie tussen elftalbegeleider Hans Jorritsma en Guus. Zo zonde, ze waren beiden toppers in hun vak. Ik stuur Jorritsma nog vaak een appje voor een interland. Misschien moet ik een keer mediaten, met de situatie van Marco van Basten en mij als voorbeeld. Toen Guus wegging, werden Marco en ik assistent van Danny Blind. Dick Advocaat is ook nog even bondscoach geweest. Met zowel Guus als Danny heb ik nog geregeld contact, zoals ik met heel veel mensen met wie ik heb gewerkt nog contact heb.” 6 november 1998 [caption id="attachment_18437" align="alignnone" width="2048"] Na het afzeggen van Edgar Davids, Dennis Bergkamp en Aron Winter heeft bondscoach Frank Rijkaard voor de vriendschappelijke interland tegen Duitsland de debutanten Dries Boussatta en Ruud van Nistelrooij opgeroepen.[/caption] “Dit specifieke moment kan ik me niet meer herinneren, maar ik weet wel dat Frank me eind 1998 liet debuteren. Ik kwam als broekie bij de lichting die de halve finale van het WK in 1998 had gehaald. Natuurlijk was ik zenuwachtig toen ik de eerste keer bij het Nederlands elftal binnenkwam. Ik kende bijna niemand. Maar ik had wel branie en ging meteen aan een tafel zitten waar plaats was. De trainingen waren van gigantisch hoog niveau, maar ik merkte al snel dat ik kon aanhaken. Ik had ook geen twijfel over mezelf en dat voelden m’n medespelers ook. 'Met Edgar Davids kon ik heel goed praten. Vaak zochten we elkaar na het eten even op. Hij weet en leest veel en het interesseert hem niets hoe mensen over hem denken' Rijkaard zei niet veel, maar je had altijd een warm gevoel bij hem. Hij was geen prater, maar als hij wat zei, voelde het goed. Hij was heel chill, straalde vertrouwen uit naar mij en hij was echt iets met mij van plan voor het EK 2000, als jonge jongen naast Dennis Bergkamp en Patrick Kluivert. Maar helaas raakte ik geblesseerd aan m’n knie, scheurde m’n kruisband. Geen EK en de transfer naar Manchester United moest nog een jaartje wachten.” 14 november 2012 [caption id="attachment_18438" align="alignnone" width="2560"] Patrick Kluivert, Michael Reiziger, Edgar Davids en Ruud van Nistelrooij nemen afscheid van Oranje voorafgaand aan de oefeninterland tegen Duitsland.[/caption] “Vier totaal verschillende karakters, maar er was iets dat ons bond: drijfveer, liefde voor het spel en groot onderling respect. Ik kan met weemoed kijken naar deze foto, krijg er echt een warm gevoel bij. Patrick Kluivert en ik zijn precies even oud, beiden van 1 juli 1976, maar zijn twee totaal verschillende persoonlijkheden. Michael Reiziger is geweldig bezig als trainer, werd kampioen met Ajax 2 in de eerste divisie en is nu met Winston Bogarde aan het werk bij het eerste. Met Edgar had ik ook altijd een klik, ik kon heel goed met hem praten. Vaak zochten we elkaar na het eten even op. Hij weet en leest veel en het interesseert hem niets hoe mensen over hem denken. Sterker, ik denk dat hij dat zogenaamd slechte imago van hem cultiveert. De tegenstellingen tussen Ajax, Feyenoord en PSV speelden nooit bij het Nederlands elftal. Racisme was ook nooit een item bij ons. Voor mijn gevoel bestonden racisme en discriminatie ook niet in de spelersgroepen waarin ik speelde. Misschien komt het door mijn opvoeding dat ik mensen nooit heb beoordeeld op hun afkomst. Voor mij, mijn omgeving en mijn kinderen is het zo vanzelfsprekend de ander als gelijke te behandelen dat het me toch altijd weer verbaast dat velen in de maatschappij niet zover zijn. De against racism-campagne is voor mij dan ook iets heel normaals. Ik besef tegelijkertijd dat ik makkelijk praten heb. Ik vrees dat Edgar, Patrick en Michael in hun jeugd toch met discriminatie of racisme te maken hebben gehad. We spraken er nooit over bij de club en het Nederlands elftal, althans tegen mij hebben ze nooit iets gezegd. Ik heb die jongens ook nooit als anders gezien. Ik vind het ook geweldig hoe Georginio Wijnaldum en Frenkie de Jong zich hebben uitgesproken, die post van hen heb ik ook geretweet. Vind het mooi dat de huidige generatie topvoetballers zich maatschappelijk uitspreekt, ze worden de new wave genoemd. Die spelersactie om een aantal dagen te stoppen met social media vind ik ook prima. Ik vind dat de KNVB en de clubs zich maximaal moeten inzetten om nu af te rekenen met elke vorm van uitsluiting. Op mijn social mediakanalen heb ik geschreven dat ik voor ‘equality’ ben. Ik ben voor gelijkheid in alle opzichten: mannen en vrouwen, kleuren, geaardheid, geloof. Ik vind: de pijn van een ander is ook mijn pijn. Als ik in teams die ik begeleid ook maar iets zou merken van ongelijke behandeling, zou ik daar keihard op reageren. In mijn teams, en dat weten mijn spelers, is geen plek voor welke vorm van uitsluiting dan ook. Ik geef spelers altijd aan dat ze alles met mij in vertrouwen mogen bespreken en dat doen ze ook.” 22 mei 2004 [caption id="attachment_18439" align="alignnone" width="1599"] Ruud van Nistelrooij en Cristiano Ronaldo hebben de FA Cup gewonnen door in de finale Millwall met 3-0 te verslaan.[/caption] “Cristiano is de enige speler die vandaag ter sprake is gekomen die ik niet meer spreek. Zijn drive, zijn focus en zijn geloof in eigen kunnen heb ik bij niet één andere speler meegemaakt. Ik hou ook niet van de vergelijking tussen Cristiano en Lionel Messi. Ze zijn allebei geweldige spelers en beiden heb ik meegemaakt, de een als medespeler, de ander als tegenstander. Fantastisch.” 22 maart 2021 [caption id="attachment_18440" align="alignnone" width="2560"] Assistent Ruud van Nistelrooij, Memphis Depay, Georginio Wijnaldum en bondscoach Frank de Boer tijdens de training in aanloop naar de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Turkije.[/caption] “Mijn rol is assistent van Frank de Boer in de breedste zin van het woord: van het selectiebeleid, de voorbereiding van de training, de tactiek, tot de opstelling. Frank bespreekt alles met ons en neemt dan uiteindelijk de beslissing. We hebben bij Oranje een prachtige groep: een mooie lichting met echte persoonlijkheden die zich ook uitspreken. Iedereen is zichzelf. Het leeft ook binnen deze groep dat het alweer zeven jaar geleden is dat we aan een eindtoernooi deelnamen. Ik merk dat iedereen zo’n zin heeft in het EK. 'We hebben bij Oranje een prachtige groep: een mooie lichting met echte persoonlijkheden die zich ook uitspreken' We hebben als doel gesteld dat we ver moeten komen in het toernooi en dat we hopelijk kunnen stunten. Ik ben echt heel trots dat dit Nederlands elftal meer is dan een voetbalteam en dat ik daar onderdeel van ben. Ik heb mede daardoor zoveel zin in het EK. Het is echt een drive van dit team om Nederland trots te kunnen maken.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Ruud van Nistelrooij komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Ruud van Nistelrooij is sinds afgelopen zomer weer actief in de Premier League. Aanvankelijk begon hij als assistent-trainer van Erik […]

Voetbal

Andries Jonker: ‘De strenge meester’

Andries Jonker (60) trainde Nederlandse clubs als Willem II, MVV, Volendam en Telstar. In het buitenland was hij actief als assistent-trainer onder Louis van Gaal bij Barcelona en Bayern München en als hoofdtrainer van VfL Wolfsburg. Sinds vorige zomer is hij bondscoach van de Oranjevrouwen. We nodigden Andries uit in het Rijksmuseum voor de serie Leeuwinnen in het Rijks en stonden stil bij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. “Als ik in het buitenland kom, dan vallen er altijd twee namen: Johan Cruijff en Rembrandt. Ik noem het genialiteit, zij zijn de uitzondering op de uitzondering. Allebei mensen met uniek veel kwaliteit op hun vakgebied. Mooi dat zij in het buitenland ook zo erkend worden,” zegt Andries Jonker. Terwijl hij voor De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn staat in de Eregalerij van het Rijksmuseum in Amsterdam, haalt hij zijn persoonlijke herinneringen op aan het wereldberoemde schilderij. “Ik ben ooit begonnen als gymnastiekleraar in het Amsterdamse onderwijs. Op een van mijn laatste scholen, in de wijk Overtoomse Veld, zaten 123 kinderen. De directeur vroeg of ik met groep acht een aantal weken museumles wilde volgen. Hij wist niet of de overige leraren al die kinderen in de hand konden houden, hij dacht dat ik dat het best kon. We bezochten iedere vrijdagmorgen een museum: het Stedelijk Museum, het Van Gogh Museum, het Rijksmuseum. Weken achtereen was het goed gegaan, tot de laatste week, toen kwam de apotheose. De gids van het Rijksmuseum legde uit hoe De Nachtwacht in elkaar zat. Een jongetje stond voor me, achter het touw, ging naar voren en dook met een razendsnelle beweging onder het touw door. Ik greep hem net op tijd in zijn nek. Ik was niet de enige die oplette, er ging een alarm af en van alle kanten kwam beveiliging aanrennen. Het jongetje moest huilen. Op de weg terug naar school vroeg ik wat hij van plan was. Hij zei: ‘Die meneer zei dat het geschilderd is, maar dat kan helemaal niet, ik wilde voelen of het echt zo was.’” Rondleider Hugo Penning beaamt: “Soms geloof je niet dat het met een mensenhand geschilderd is. Het contrast tussen licht en donker is bijzonder. Dat heeft Rembrandt gedaan omdat hij weet dat mensen eerst naar het licht kijken en dan pas wat er te zien is in het donker. Eerst zien we die twee mannen, dan realiseren we ons: zij zijn de baas, dan zien we het meisje, en dan pas de rest van het schilderij. Rembrandt was in die tijd een moderne kunstenaar.” Andries: “Ik snapte wel dat het jongetje het schilderij wilde voelen, hoor. Ongelooflijk wat schilders in die tijd gepresteerd hebben. Ik kan me heel goed voorstellen dat zo’n ventje dacht: dit kan niet, ik word in de maling genomen.” Johan Neeskens Je bent al jaren werkzaam in het voetbal, maar schopte het zelf niet tot profvoetballer... “Ik kom uit Amsterdam-Noord, van Blauwe Zand, bepaald niet de beste wijk. Mijn broer en ik zijn met heel veel liefde opgevoed door mijn ouders. Wij mochten alles doen wat we wilden, daar moest alles voor wijken. Ik wist als jong jochie zeker dat ik profvoetballer zou worden. Op mijn zeventiende kwam ik bij Volendam terecht. In die tijd mochten er vijf van buiten Volendam meedoen, maar aan het einde van het seizoen moest ik vertrekken. Ik vond het heel erg dat ik weg moest en dat mijn droom opzijgezet moest worden. Johan Neeskens was mijn idool, zo’n soort speler was ik als kleine jongen ook. Achteraf was ik gewoon niet goed genoeg. Toen ben ik vol voor de Academie voor Lichamelijke Opvoeding gegaan.” Als trainer stond je aan het roer van Willem II, MVV en Volendam, was actief in het buitenland als assistent-trainer onder Louis van Gaal bij Barcelona en Bayern München en werd later hoofd van de Arsenal Academy en hoofdtrainer bij VfL Wolfsburg en Telstar. Hoe kijk je terug op je carrière? “Ik ben iemand die met jongens, meisjes, mannen en vrouwen kan werken, in het mastje van het betaald voetbal, bij een club als Telstar of MVV, maar ook in de wereldtop kan werken. Dat duidt op aanpassingsvermogen. Ik kom uit een eenvoudige buurt, heb me aan de grote wereld moeten aanpassen. De Champions League finale in 2010 met Bayern München is mijn hoogtepunt en tegelijkertijd mijn dieptepunt, omdat we hem verloren van Inter Milaan. Het doet nog steeds pijn, maar wat een mooi jaar hadden we beleefd.” Hoe is jouw band met Louis van Gaal? “Louis en ik hebben een heel goede band, vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten. We hebben wederzijds respect en zijn open tegen elkaar. We kwamen elkaar vorig jaar tegen in Zeist, toen ik was aangesteld als bondscoach van het vrouwenteam. Hij vertelde mij hoe het met zijn gezondheid was, dat hij prostaatkanker had, draaide niet om de hete brij heen. Louis en ik zijn geen vrienden die bij elkaar over de vloer komen. Op het moment dat ik iets nodig heb of andersom, dan staan we voor elkaar klaar. Na drie interlandperiodes met de Oranjevrouwen belde ik hem op met wat vragen, hoe hij bepaalde dingen zou doen en deed met de mannen. We hebben een bijzondere verstandhouding gebaseerd op veel vertrouwen.” 'Na elke WK-wedstrijd heb ik Van Gaal een kort bericht gestuurd, met mijn waarnemingen en bevinding, dan kon hij daarmee doen wat hij wilde' Waarom heeft Van Gaal jou niet gevraagd als assistent bij het Nederlands elftal toen hij na het EK in 2021 Frank de Boer opvolgde als bondscoach? “Louis is heel goed in staat om naar zichzelf te kijken. Hoe hij wil dat het team functioneert en wie en wat hij daarvoor nodig heeft. Louis legde uit dat wij dezelfde kleur zijn, dat wij in bepaalde situaties exact hetzelfde reageren en dat hij graag iemand wilde die op een wat vriendelijkere manier kon reageren. Als een speler te laat komt, zitten wij er direct bovenop: ‘Waarom ben je te laat?’ Maar dat kun je ook anders doen, iets vriendelijker. Ik was niet verbaasd en kon me volledig in zijn keuze vinden.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Andries Jonker komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond én spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Andries Jonker (60) trainde Nederlandse clubs als Willem II, MVV, Volendam en Telstar. In het buitenland was hij actief als […]