Een jaar geleden roeiden Maaike Head (33) en Ilse Paulis (24) in de lichte dubbeltwee naar het goud op de Spelen in Rio. Hoe anders ziet het leven van de olympisch kampioenen er nu uit. De een is arts, de ander loopt coschappen en denkt alweer aan een tweede gouden medaille. We legden het duo zeven dilemma’s voor.

Tekst gaat verder onder de foto

Een doktersjas of een roeipakje?

Maaike Head: “Ik ben nu heel gelukkig met m’n dokters­ jas, maar ik mis het roeien wel. Sinds die gouden medaille is er veel gebeurd. De maanden na Rio, eigenlijk tot en met het Sportgala in december, waren hectisch. Huldiging hier, feestje daar. Vanaf oktober ging ik al parttime werken, dat was best snel. Toch vond ik het heerlijk om die jas aan te trekken en wat anders te kunnen doen. Nu is de rust weder­ gekeerd. Mijn nieuwe leven bestaat uit werken, en af en toe sporten. Wel hee het bij mij even geduurd voordat ik me realiseerde dat het roeien echt klaar was. Eigenlijk wilde ik er na Rio nog geen afscheid van nemen, maar ik ben nu 33 en heb ook andere ambities. Ik moest deze keuze maken.”

Ilse Paulis: “Het zijn twee zulke verschillende werelden. Na Rio lag mijn focus ook op m’n studie. Ik heb mijn bachelor geneeskunde afgerond en sinds mei loop ik co­ schappen. Maar ik ben ook heel gelukkig met mijn roeipak, geniet nog van het afzien. Toch was het niet vanzelfsprekend dat ik door zou gaan. Dat hele grote doel was weg, maar ik had wel snel het gevoel dat het nog niet klaar was.”

Maaike: “Weet je, als ik kon kiezen, zou ik de rest van mijn leven het liefst buiten spelen. Het is alleen helaas tijd voor mij om op te groeien.”

Ilse: “Wat je mist aan roeien zijn alle mooie momenten, en dan vergeet je weleens dat je ook heel hard moet trainen.”

Maaike: “Het is allebei heel hard werken en ook wel vergelijkbaar. Met roeien wilde ik de beste zijn en was ik een specialist in de lichte dubbeltwee. Als arts wil ik ook de beste zijn en tot specialist uitgroeien, alleen is het wat minder meetbaar.”

Ilse: “Als coassistent sta ik echt weer helemaal onderaan de ladder. Ik vond het lastig om te weten waar mijn taken liggen. Ik ben nog geen arts, dus ik heb niet die verantwoor­ delijkheid. Maar ik wil wel leren, dus moet ik ook taken op me nemen. Het is zoeken waar ik die kan pakken en waar ik gewoon moet toekijken. In de boot wist ik precies wat er van me werd verwacht.”

Maaike, lachend: “Nou, dat blij ook zo. Ik ben soms ook nog een slaafje van de afdeling. Als beginnend arts werk ik samen met veel verschillende specialisten, en die willen dingen het liefst op hun manier doen. Daar moet ik ook een weg in vinden. Soms herkennen patiënten me; een beetje ongemakkelijk. Laatst stond ik een patiënt te hechten, toen haar zoon me feliciteerde met mijn medaille en vervolgens allemaal vragen stelde. Leuk hoor, maar laat me nu gewoon even voor je moeder zorgen, dacht ik. Ik ben blij dat ik geen Epke Zonderland ben. Niet iedereen herkent mij. Dat is bij hem vast wel anders.”

Uit het oog of uit het hart?

Ilse: “In die maanden na Rio hebben we elkaar heel veel gezien, nu was het alweer een tijdje geleden. Uit het oog dus.”

Maaike: “Na Rio waren we zo happy, konden ook weer alles eten en drinken wat we wilden. We hadden zulke leuke dingen samen meegemaakt, die wilden we blijven delen. Maar het leven gaat door.”

Ilse, lachend: “Ons hele leven zullen we aan elkaar vast­ zitten.”

Maaike: “Onze samenwerking ging goed omdat we elkaars krachten kenden, maar ook omdat we gewoon heel veel lol hadden.”

Ilse, lachend: “Een relatietherapeut hebben we niet nodig gehad, nee. Maar we hebben wel duidelijk uitgesproken wat elkaars sterke en mindere punten zijn. We kennen elkaar zo goed. Als roeisters hadden we een bepaalde band, maar als het roeien ineens ophoudt, krijg je een heel andere relatie.”

Maaike knikt: “En welk stempel geef je dat? Ik zou haar eerder mijn zusje noemen dan een vriendin.”

Ilse, lachend: “Ik heb al twee zussen, maar nog geen oudere. Met vriendinnen maak je niet zulke intense gebeurtenissen mee. Het blij toch meer aan de oppervlakte. Maaike vertrouw ik door en door, ik kon op haar bouwen.”

Maaike: “Toen Ilse zilver won op het afgelopen EK in Tsjechië met haar nieuwe partner Marieke Keijser, was ik mee om te kijken en te flyeren voor een internationale roeiwedstrijd in Nederland. Ik was zo intens zenuw­achtig voor haar wedstrijd. Dat had ik vroeger ook bij mijn broertje als hij een schaatswedstrijd had. Zat ik mezelf ook op te vreten.”

Ilse: “Je bent nog heel erg betrokken, dat is leuk.”

Maaike: “Ik wil graag dat jullie het heel goed doen, ook omdat ik weet hoe lastig het voor jou is om al die trainin­gen en wedstrijden maar tussen je studie te proppen.”

Maaike of Marieke?

Ilse, lachend: “Dat is als kiezen tussen je twee kinderen, om toch in de familiesferen te blijven. Het is lastig om als je zo intens met iemand hebt samengewerkt, weer met een nieuw iemand dezelfde band op te bouwen. Ik moet een knop omzetten, weer een nieuw traject in met nieuwe uitdagingen, nieuwe manieren vinden om samen te werken. Dat is waar ik op dit moment met Marieke sta. We kennen elkaar, maar nog niet goed genoeg. Uiteindelijk hoop ik met Marieke net zo goed te worden als met Maaike. Maaike en Marieke zijn zo anders. Marieke is energiek, een stuiterbal. Ze hee dit jaar haar middelbare school afgerond. Maaike is wat volwassener, rustiger.”

Maaike: “Ilse is ook tien jaar jonger dan ik, maar toen we bij elkaar in de boot kwamen, roeide ze al veel langer. Zij had meer bootgevoel, dat leerde ik weer van haar. Ik was in 2012 al op de Spelen geweest, werd achtste, maar het was bij ons niet zo van: ik weet nu hoe het moet, luister naar mij.”

Ilse: “Voor het EK heb ik Maaike nog om advies gevraagd. Niet zozeer over technische dingen, maar wel over mijn nieuwe rol. Even sparren. Nu ben ik degene met ervaring in de boot.”

Maaike: “Ik weet nog dat je zei: ‘Ik heb nu de rol die jij vorig jaar had. Ik ben de oudste en degene die haar mond open moet trekken.’”

Ilse: “Bij Maaike bleef ik altijd meer op de achtergrond. Als iets even niet zo goed liep, zei ik gewoon even niks. Ik merkte dat Marieke diezelfde reactie had als ik. Nu was ik dus degene die moest zeggen: ‘Marieke, we moeten hier nu over praten.’ Het is even wennen. Toch pakten we meteen zilver op het EK, dus het is een mooi begin.”

Maaike: “Qua talent is dit de beste optie voor Ilse, ze zijn de twee beste lichte dames. Of het op persoonlijk vlak helemaal goed gaat komen, moet blijken. Ze hebben nog genoeg tijd om daaraan te werken. Hard zullen ze denk ik toch wel gaan.”

Ilse of je vriend Meindert Klem?

Maaike, lachend: “Natuurlijk mis ik Ilse, maar ik kan natuurlijk niet anders dan kiezen voor mijn vriend. Na Rio is het wel een tijdje uit geweest tussen ons. Ik had zo naar die Spelen toegewerkt, zag Ilse veel vaker dan Meindert. En ik deelde op een gegeven moment ook meer met Ilse dan met hem, had het idee dat Ilse en ons hele team dichterbij mij stonden dan hij. Daar ging het mis. Het is ook mijn eigen schuld dat ik hem er niet genoeg bij betrok. In februari is het weer goed gekomen. Meindert is ook oud­roeier. Onze relatie is ont­staan door een koffer op Schiphol: ik had overgewicht en dumpte de helft van mijn kleren in zijn koffer.

Ilse: ‘De relatie met mijn vriend stond ook onder druk. Zo’n jaar is nou eenmaal heftig’

Ilse: “De relatie met mijn vriend Dominic stond ook onder druk. Het is dan wel niet uit geweest tussen ons, maar zo’n jaar is nou eenmaal he ig. Alleen al omdat je elkaar zo weinig ziet. En als we elkaar zagen, was ik vaak niet meer zo gezellig aan het einde van de dag.”

Een pezig lichaam of vrouwelijke vormen?

Maaike: “Ik vind het vreselijk dat ik mijn sportlichaam kwijt ben, had er zo hard voor gewerkt om het zo t te krij­ gen. Ik kom net terug van twee weken vakantie. Ik heb niet gesport, alleen een beetje gewandeld en slecht gegeten. Ik voelde me meteen dik.”

Ilse, lachend: “Ik kies ook voor een sportlijf. Maar vooral omdat ik mezelf er lekkerder bij voel.”

Maaike, lachend: “Maar mijn vriend kiest voor de rondingen. Op het EK keek ik naar Ilse, toen dacht ik echt: was ik ook zo? Toen besefte ik dat het lichte roeien echt ongezond is. Maar als je erin zit, zie je het niet. In Rio was ik extreem dun en afgetraind, ik had echt spillebeentjes.”

Ilse: “Naast het roeien komt er wel een extra dimensie bij in de lichte dubbeltwee. Het altijd maar op dieet zijn. Maar als je je daar druk om blij maken, wordt het veel te zwaar.”

Maaike: “Die levensstijl van gezond eten probeer ik wel vast te houden, maar ik ben nu wel vijf kilo zwaarder. Heel af en toe zit ik nog in een boot, maar ik vind het frustrerend te merken dat het zo snel achteruit gaat. Voor roeien moet je hele lichaam getraind zijn. Uiteindelijk wil ik wel weer gaan roeien voor de lol, maar ik moet eerst even afstand nemen en het gevoel een beetje kwijt zijn. Over een tijdje ga ik dan in zo’n acht zitten met andere oud­roeisters. Gewoon gezellig.”

Ilse, lachend: “En na afloop koffie met appeltaart. Dat klinkt best aantrekkelijk.”

Water of wijn?

Ilse: “Voor mij nog steeds water, met af en toe wijn. Ik heb de touwtjes ook wel even laten vieren, hoor. Ik heb af en toe een feestje meegepakt, toen we dit jaar met mijn studentenvereniging Nereus de Varsity wonnen bijvoorbeeld. Maar ik ben nog steeds geen feestbeest.”

Maaike: ‘Ik ben heel blij dat ik weer mee kan doen met vrijdagmiddag­ borrels en gewoon dronken naar huis kan etsen’

Maaike: “Voor mij is het duidelijk: wijn. Ik ben heel blij dat ik weer mee kan doen met vrijdagmiddagborrels en gewoon dronken naar huis kan etsen. En dat dat dan geen bal uitmaakt. Dat kan bij de chirurgie prima. In december ben ik mee geweest op wintersport met mijn collega’s, dat feesten ging voor mij naar een heel nieuw level.”

Een gouden medaille of een mensenleven redden?

Ilse, lachend: “Nou, ik heb nog nooit een mensenleven gered. Maar als het om een situatie van leven of dood gaat, maakt die medaille echt niks meer uit.”

Maaike: “Het gevoel van euforie na zo’n gouden medaille waar je zo lang voor hebt getraind, komt denk ik nooit meer terug. Dat is echt briljant. In je werk is dat anders. Ik heb misschien weleens een leven gered, maar niet in m’n eentje.”

Ilse: “Als arts voel je denk ik meer opluchting als je iemand hebt kunnen helpen, geen euforie. Ik ben ook trots op mijn gouden medaille. Het hee me rust gegeven, voor mij is mijn carrière nu echt geslaagd. Ik hoef me niet meer te bewij­zen als roeister. Die bewijsdrang komt natuurlijk wel weer als de Spelen van Tokio dichterbij komen.”

Tekst gaat verder onder de foto

Maaike: “Die medaille gee mij ook rust. En laten we hopen dat die gouden medaille ook nog specifek iets oplevert. Ik ben arts­assistent chirurgie in Amsterdam en wissel tussen verschillende afdelingen, maar ik moet nu solliciteren naar een opleidingsplek tot specialist. En eigenlijk ben ik best oud om te beginnen als arts. Toch merk ik in het ziekenhuis dat die gouden plak wel iets magisch is. Ik ben iemand met een verhaal. Ik hoop dat het me gaat helpen in de sollicitaties.”

Ilse: “Bij mij staat mijn maatschappelijke carrière nu ook even op de eerste plaats. In september is het WK, maar ik heb besloten om niet mee te doen, omdat ik nu niet mijn topniveau kan halen. Ik ben wel fit en blijf dat ook, maar die laatste procent kan ik op dit moment niet geven, ook vanwege mijn coschappen. En ik doe alleen mee om medailles, anders loopt het alleen maar uit op een teleurstelling. Zo’n twee jaar voor de Spelen zal mijn focus weer vol op het roeien zijn. Want ik ga voor die tweede gouden medaille.”

Maaike: “Ik hoop dat Ilse dat gaat lukken. Het gevoel van goud winnen, ga ik nooit meer voelen. Maar mijn nieuwe doel is een heel goede arts worden. En ik wil graag de binding met sport houden. Tijdens de Tour de France zag ik al die renners van hun etsen vallen, op den duur zou ik ook graag als arts mee willen naar wie­ lerkoersen. En wie weet uiteindelijk ook een gezinnetje stichten. Maar daar ben ik nog niet zo mee bezig.”

Ilse: “Ik heb twee konijnen, dat vind ik voorlopig ook genoeg verantwoordelijkheid.”

Maaike, lachend: “Vertel even hoe ze heten.”

Ilse: “Rio en Tokio!”

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.