“Een clash? Nee, ik had een meningsverschil met hem.” Piet de Visser, al jaren scout bij Chelsea, is niet alleen van de details, maar duidelijk ook van de nuance. “Maar inmiddels gaan Mourinho en ik weer prima met elkaar om, hoor. Het was niet voor niets dat hij geen seconde hoefde te twijfelen toen ik hem vroeg om het voorwoord voor mijn boek te schrijven. Natuurlijk wilde hij dat. Dat is omdat we elkaar respecteren.” Toch had het weinig gescheeld of De Visser en Mourinho waren een paar jaar terug uit elkaar gegroeid. Dat kwam omdat de Portugees het tot grote ergernis van de Brabander niet nodig vond om Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku, de twee jonge Belgen die op advies van De Visser waren gecontracteerd, ook maar een kans te geven bij Chelsea. “Dat vond ik zo zonde,” vertelt De Visser, “en dat heb ik hem ook verteld. Dat De Bruyne en Lukaku, die ik voor heel weinig geld uit België had opgehaald, echt wel wat kunnen. Ja, toen al. Maar ja, Mourinho zag dat niet. Of beter gezegd: hij wilde dat niet zien. Volgens hem waren De Bruyne en Lukaku op dat moment nog veel te jong voor het grote werk. ‘Dan stel je ze toch niet zestig keer per jaar op, maar hooguit dertig wedstrijden,’ zei ik. ‘Of desnoods vijftien keer.’ Maar daar wilde hij niks van weten.” Typisch Mourinho, aldus De Visser. “Die gaat liever zijn eigen weg.” En dat niet alleen: de Portugees, die na zijn tijd op Stamford Bridge tevens grote successen kende bij Internazionale en Real Madrid, kiest liever ook de zekerheid van het moment dan dat hij investeert in de toekomst. “Dat was echt jammer, want we weten inmiddels allemaal hoe goed en waardevol De Bruyne en Lukaku zijn geworden. Een gemiste kans? Absoluut, al neemt dat natuurlijk niet weg dat Mourinho een bevlogen en kundig voetbaltrainer is.” MATIGE VOETBALLER Dat merkte ook Gerard van der Lem, die met Mourinho samenwerkte in de tijd dat ze beiden assistent waren van Louis van Gaal bij FC Barcelona. “Bij een training kreeg ik meestal een eigen groep van Louis waarmee ik aan de slag kon. Vaak kreeg ik Mourinho er ook bij. Dat wilde Louis graag. ‘Want,’ zo zei hij, ‘dan kan Mourinho tenminste zien hoe het moet.’ Ik moet zeggen: Mourinho heeft toen heel goed opgelet...” Al moet Van der Lem, die in Sitges de buurman van de Portugees was, wel eerlijk toegeven dat hij op dat moment geen seconde heeft gedacht dat Mourinho, zelf een zeer matige voetballer bij Rio Ave, Belenenses en Sesimbra, het weleens ver zou kunnen schoppen als hoofdtrainer. Maaskant: ‘Guardiola is van het spel maken, Mourinho van het spel breken’ “Vergis je niet, Mourinho kwam bij Barcelona eigenlijk binnen als tolk,” zegt Van der Lem, die het ook over Mourinho heeft in zijn onlangs verschenen biografie. “Bovendien daalde hij ook nog eens in de pikorde toen Ronald Koeman erbij kwam. In feite was hij toen de vijfde trainer. Maar goed, later heeft hij het op zijn eigen manier natuurlijk fantastisch gedaan. Omdat het bij hem niet gaat om het creatieve gebeuren, kunnen we veroordelen wat we willen, maar zijn werkwijze is natuurlijk wel zeer effectief. Want doordat hij zich zo goed aanpast aan de tegenstander kunnen zij geen goal maken. En als jij er dan één maakt, ja, dan win je. En dan ben je in mijn ogen een grote.” TACTISCHE ZET Dat vindt ook Robert Maaskant, de oud-voetbaltrainer die Mourinho jaren geleden zowel bij Barcelona als Chelsea tegenkwam toen hij daar voor de cursus coach betaald voetbal een tijdje stage liep. “Zijn cv is natuurlijk geweldig. En geloof mij maar: als je zo lang aan de top zit en zoveel prijzen wint, dan is dat geen toeval meer. Daarom vind ik het jammer dat Mourinho niet de waardering krijgt die hij verdient. Want echt, als je dat rare gedrag bij hem weg zou halen, iets wat blijkbaar bij veel mensen negatieve emoties oproept, blijft er echt een heel goede trainer over.” Helden Magazine 46 Het eerste gedeelte van het verhaal van José Mourinho komt voort uit Helden Magazine 46 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin vertelt over zijn huwelijk en hoe hij besloot het plan om helemaal voor de Tour te gaan in 2019 aan te passen ‘’De Giro winnen is fantastisch, maar trouwen gaat verder dan dat’’. Verder in de 46ste editie van Helden, Lieke & Sanne Wevers vertellen openhartig over de moeilijke tijd, baanwielrenner Harrie Lavreysen over goud op het WK en de Spelen in Tokio, oud-voetballer Jaap Stam blikt terug op voorgaande hoofdstukken in zijn leven, wielrenner Fabio Jakobsen, het dynamische Laura & Lisanne de Witte, beachvolleybalsters Marleen van Iersel & Joy Stubbe, oud-basketballer Michael Jordan, Cor van der Geest over zijn zoons Elco en Dennis, turner Casimir Schmidt, voetballer Dusan Tadic, en Victoria Koblenko ging langs bij coureur Tom Coronel. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Slechte testresultaten en een wurgende onzekerheid maakten van Thomas Krol een twijfelaar in aanloop naar de Winterspelen in Beijing. Een sportpsycholoog kwam eraan te pas om hem precies op tijd te laten vlammen. De schaatser kwam terug met olympisch goud op de 1000 en zilver op de 1500 meter. En hij werd daarna ook nog wereldkampioen sprint. Openhartig praat hij over een jaar met hoge pieken en diepe dalen. “Ik durfde niet te juichen nadat ik over de streep kwam op de 1000 meter, dacht alleen maar: please, laat het genoeg zijn. Ik werd gezien als topfavoriet voor olympisch goud. Mijn tegenstander Havard Lorentzen had ik meteen al achter me gelaten. De laatste kruising kreeg ik ook nog cadeau, ik kon me mooi op hem richten. Ik dacht in de laatste meters: ik heb gedaan wat ik moest doen, dit is ‘m. Toen zag ik mijn tijd op het scorebord: 1.07,92. Dat viel tegen, voor m’n gevoel had ik veel harder geschaatst, 1.07,50 of zo. Ik twijfelde of die tijd genoeg zou zijn voor het podium. Na mij kwamen er nog twee ritten. Ik ben op het middenterrein met mijn vriendin gaan appen. Zij had er eerder vertrouwen in dan ik. Ze zei: ‘Ik denk dat je hem hebt.’ Ik kon van de spanning niet meer zitten, prevelde de hele tijd: please, please. Hein Otterspeer zag ik als kanshebber, maar hij kwam niet aan mijn tijd. Een zucht van verlichting. Ik wist dat ik sowieso een medaille had. Daarna de laatste rit met daarin mijn grootste concurrent en maatje: Kai Verbij. Kai moest het opnemen tegen Laurent Dubreuil. Ik dacht aan het WK afstanden van 2019 in Inzell. Toen schreeuwde ik het uit na mijn 1000 meter, dacht ik dat ik goud had. Toen dook Kai nog onder mijn tijd. Dubreuil ging als een gek van start, zo hard dat Kai in de problemen kwam bij de wissel en meteen kansloos was. Met nog een ronde te gaan had Dubreuil een voorsprong van 0,7 seconde. Ik dacht: waar haalt hij dit nou vandaan? Ik zei in mezelf: stort nou in, stort nou in. Mijn slotronde is mijn sterke punt, daar heb ik jarenlang knoepertje hard aan gewerkt. Slotrondes rijden is echt mijn ding. Maar ja, het gat dat hij had geslagen was groot. Dubreuil had de 500 meter, waarop hij veel beter is, vergooid en dacht: ik zie wel. Hij reed echt vrijuit. Op de streep bleek hij toch viertienden langzamer. Goud. Ik heb het uitgeschreeuwd. Alles minder dan goud was toch wel een teleurstelling geweest, merkte ik toen. In ons appartement in het olympisch dorp wilde ik eigenlijk alles bij elkaar schreeuwen, maar ik vond dat niet gepast naar Kai toe. Hoe fantastisch was het geweest om samen op Medal Plaza te staan. Ik zag ondanks het verdriet in zijn ogen ook dat hij echt trots was op mij, dat sierde hem. Van mijn trainer Jac Orie kreeg ik na afloop de dikste knuffel die ik ooit heb gehad. Ik dacht terug aan het Olympisch Kwalificatietoernooi van eind 2017, toen ik had gefaald. Dat was voor mij het sein dat het anders moest. Ik maakte daarna de overstap naar Jumbo-Visma en Jac. Al een jaar na die Spelen, in 2019, was ik wereldkampioen op de 1500 meter. En daarna ben ik gaan denken: als ik hier weet te winnen dan zou ik die olympische titel, waarvan ik al mijn hele leven droom, ook kunnen pakken. Sportpsycholoog Het olympisch jaar startte ik niet goed. Ik was begin 2021 wereldkampioen op de 1500 meter geworden en had voor aanvang van dat seizoen fantastische testresultaten laten zien. Trainde me in de zomer van 2021 het leplazerus, maar uit de testen van Jac bleek dat die minder waren dan een jaar eerder. Ik begon me zorgen te maken, dacht: het zal in een olympisch jaar toch niet opnieuw misgaan? Alle testen tijdens het hele seizoen kregen voor mij zoveel gewicht. Ik zette me daardoor erg onder druk, had mezelf steeds voorgehouden dat ik er in Beijing móést staan. Misschien krijg ik maar één kans op een gouden olympische plak, hield ik mezelf voor. Vervolgens reed Hein Otterspeer ook nog eens anderhalve seconde sneller bij trainingswedstrijdjes. Toen zat ik echt in zak en as. Ik raakte gefrustreerd, bleef maar vragen stellen aan mezelf. Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan deze zomer? Is er iets geks met mij aan de hand? Ik ging het ook bij Jac zoeken, dacht: hij heeft er toch zoveel verstand van, wat heeft hij gedaan waardoor ik niet aan de testresultaten van een jaar geleden kom? Jac bleef herhalen dat er geen reden voor paniek was, maar ik nam met dat antwoord geen genoegen. Ik had slapeloze nachten, werd in de periode in aanloop naar het NK afstanden heel negatief over alles. Als ik thuiskwam na een training, riep ik: weer een kuttraining, waar is Jac nou allemaal mee bezig? Het was thuis niet meer gezellig. Mijn vriendin Ramona, die schaatst voor het gewest Friesland, was het op den duur ook zat, zei: ‘Je moet hulp gaan zoeken bij een sportpsycholoog.’ Voordat ik bij haar aanklopte had ik het NK afstanden gereden. Ik had tot mijn grote opluchting een behoorlijke 1500 meter gereden, maar meteen daarna kregen de twijfels weer de overhand. Ik moest me leren wapenen tegen die twijfels. Vanaf het eerste moment voelde ik me goed bij de gesprekken met de sportpsycholoog. Mijn probleem was dat mijn aandacht te breed was, ik had moeite met focussen. Na een mindere race ging ik er van alles bijhalen. Na een slechte test dacht ik meteen: dan wordt het Olympisch Kwalificatietoernooi (OKT) ook niks, olympisch goud kan ik ook wel op m’n buik schrijven. 'Goud, ik heb het uitgeschreeuwd. Wat een bevrijding. Alles minder dan goud was toch wel een teleurstelling geweest' Ik keek meteen naar de toekomst, zag alles al als een kaartenhuis in elkaar donderen. Als topsporter moet je juist je gedachten heel smal houden. De sportpsycholoog vertelde dat ik uit een race één punt moest pakken waar ik aan kon werken. Als ik opsomde dat de start niet goed was, dat de eerste bocht slecht was, dat ik de andere bochten ook niet goed aansneed en dat de tweede ronde niet goed was, dan zei zij: ‘Pak er een ding uit waar je mee aan de slag gaat, de rest maakt nu niet uit.’ Ik besloot met haar alleen op de bochtlijnen te focussen in de volgende wedstrijd. Dat was de World Cup in Salt Lake City, een lastige baan waar je hoge snelheden haalt. Ik focuste me alleen op de bochten en reed mijn beste race van het seizoen. Ik haalde ook het podium op de 1500 meter. Thriller Die wedstrijden in Salt Lake City gaven me vertrouwen in aanloop naar het Olympisch Kwalificatietoernooi, eind december. Maar uitgerekend op dat moment werd ik gigantisch verkouden. Geen corona, maar ik heb in aanloop naar het OKT slecht geslapen. Ik dacht: dat heb ik weer. Jac probeerde me gerust te stellen, zei: ‘Een paar dagen slecht slapen maakt niet uit.’ De dag voor ik aan de bak moest op het OKT deden we een tempotraining. Ik was niet fit, maar reed mijn snelste rondje ooit. Ik begon het OKT met de 500 meter, die reed ik niet met het idee om me daarop te plaatsen voor de Spelen. Reed hem vooral om me ook te kunnen kwalificeren voor de WK sprint in maart. Ik had een gemiddelde opening, maar reed wel een heel goede ronde van 24,7. Ik werd vierde in een dik persoonlijk record. Dat gaf nog meer vertrouwen. De sprinters wisten allemaal dat de 1000 meter de thriller zou worden van het OKT. Hein Otterspeer, Kai Verbij, Kjeld Nuis en ik konden allemaal een gooi doen naar de medailles op de Spelen, we ontliepen elkaar heel weinig. Maar er konden slechts drie van ons naar de Spelen. De druk voor die 1000 meter is de grootste die ik ooit heb meegemaakt. Als ik bedenk hoe we die ochtend aan het ontbijt zaten... Er werd niks gezegd. zag ik vlak voor de 1000 meter, ze zei: ‘Ik heb je nog nooit zo gezien, asen asgrauw.’ Hein en Kjeld reden voor mij. Hein reed een ronde van 24,5 en ik dacht: dat kan ik ook, gezien mijn ronde van 24,7 op de 500 meter. Ik zei tegen mezelf: wat er ook gebeurt, eigen race blijven schaatsen. Ik had gigantisch veel snelheid tijdens de eerste zeshonderd meter. Reed 1.07,24. Het was de snelste tijd, maar het belangrijkste: ik mocht naar de Spelen. Yes! Kjeld Nuis viel af, dat was voor hem natuurlijk ongelooflijk rot. Hij was de olympisch kampioen en mocht zijn titel niet verdedigen. Kjeld was ook mijn grootste rivaal van de laatste jaren. Ik vond het knap dat hij me oprecht feliciteerde na die dreun, dat sierde hem. Ik heb hem nog sterkte en succes gewenst voor de 1500 meter. Mijn naam stond bovenaan de matrix. Het was voor mij ook een middelvinger naar vier jaar eerder, toen die matrix er juist voor zorgde dat ik niet naar de Spelen mocht. Ik was meteen ook zo relaxed voor de 1500 meter. Voor de start droop het snot uit mijn neus. Maakte me toen niet meer uit. Ik werd tweede, achter Kjeld. Ik mocht op mijn eerste Spelen uitkomen op de 500, 1000 en 1500 meter. Paranoïde Daarna kwam de volgende uitdaging: coronavrij blijven. Dat was bijna net zo spannend als het OKT. Ik werd er bijna paranoïde van. Ik heb in aanloop naar de Spelen nauwelijks mensen gezien. Mijn moeder wilde een keer langskomen, zei: ‘Dan blijf ik op afstand.’ Ik antwoordde: sorry, doen we niet. Mijn schoonouders bleven drie dagen voor vertrek naar China op de parkeerplaats staan, ik heb alleen naar hen gezwaaid. Achteraf ben ik zo blij dat ik niet heel even op hen af ben gestapt: later bleek dat zij op dat moment corona hadden... Ik voelde de muren op me afkomen in die tijd, zat alleen maar de dagen af te tellen tot we weg konden. Op het vliegveld van Beijing werden we ook getest. De wattenstaaf ging vier keer zo diep in m’n strot en neus als normaal. En daarna moesten we een uur of zes wachten op de uitslag. Spannend. Ik wist hoe meedogenloos ze zouden zijn bij een positieve test, dan was het meteen einde verhaal. Ik dacht: als ik hier doorheen ben, ben ik zo goed als veilig, hoewel we ook daarna dagelijks werden getest. Het olympisch dorp was hermetisch afgesloten. Het was een soort militair terrein, afgeschermd met hoge hekken en slagbomen, en met overal militairen er omheen. Van de stad Beijing kregen we niets mee, alleen tijdens het ritje naar het stadion zagen we iets. Ik weet dat er genoeg nadelen aan China kleven, zoals de mensenrechten, maar op het gebied van coronavrije Spelen organiseren was het top. Eenmaal in het olympisch dorp keek ik m’n ogen uit. Alles was nieuw voor me. Ik vond alles spannend en mooi. Voor mijn familie was het natuurlijk ook een droom om op een dag naar de Spelen te gaan en mij te zien schaatsen. Jammer, maar ik had me er al op ingesteld dat zij er niet bij konden zijn. Ik was al blij dat de Spelen door konden gaan. Fucking hard Voor mij begonnen de Spelen op 8 februari met de 1500 meter. Ik had op 31 januari mijn eerste trainingsrace gereden en dat ging nog niet super. Het ijs was zacht. Bovendien had ik het idee dat ik een beetje overprikkeld was door al die nieuwe ervaringen. Ik heb het daar ook met de sportpsycholoog over gehad. Zij zei: ‘Neem even de tijd om te genieten, maar op een gegeven moment moet die knop om.’ Dat lukte me. Ik begon me tijdens de trainingen toch goed te rijden... Ik had het hele seizoen nog geen geweldige 1500 meter gereden. Het was wel relaxed dat ik daardoor niet in de laatste ritten hoefde te rijden. Geen druk op m’n schouders. Die druk lag bij Joey Mantia, hij had in aanloop naar de Spelen het best gepresteerd en werd gezien als favoriet. Stiekem wist ik dat hij waarschijnlijk toch weer zou bezwijken onder de druk, zo ging het altijd met hem. Ik vond mijn eerste olympische race ontzettend spannend. Ik probeerde het te zien als een normale rit op een normaal toernooi, maar hoe hard je ook probeert het zo te zien, dat is het natuurlijk niet. Het startschot. Eerst een valse start van mijn tegenstander Peder Kongshaug. Daarna reed ik me een partij lekker... Mijn tactiek was dezelfde als altijd. Ik ram hem er op de 1500 meter altijd vol in en kijk op de laatste vierhonderd meter wel wat ik over heb. Mensen zeggen geregeld: ‘Als je nou minder hard begint, dan kun je meer op het eind.’ Zo werkt dat niet voor mij. De rit liep fantastisch. Tijdens de race zei ik al tegen mezelf: dit gaat fucking hard. Ik reed 1.43,55. Juichte, dacht: dit is gewoon goud. Ik had de snelste 1500 meter ooit gereden op de Spelen. Ik wist ook dat de drie minuten daarna heel spannend zouden gaan worden. Regerend olympisch kampioen Kjeld kwam meteen in de rit na mij in actie. Ik vond het heel bijzonder dat hij mij een high five gaf na mijn race. Kjeld stond klaar voor zijn eigen race, dat had hij niet hoeven doen. Echt een sportief gebaar. Kjeld reed 1.43,21. Ik kan niets op Kjelds race afdingen. Ik reed mijn beste 1500 van het jaar en als iemand het nog beter doet, dan moet ik daar alleen maar voor applaudisseren. Kjeld deed het fantastisch en helaas voor mij op het juiste moment. Ik heb hem gefeliciteerd, de beste heeft gewonnen die dag. Het gevoel na die 1500 meter was raar. Eerst dacht ik: fantastisch, ik heb een zilveren olympische plak. Daarna dacht ik weer: klote dat het geen goud is. Ik wilde het liefst de volgende dag de 1000 meter al rijden, zo scherp was ik. Maar ik moest nog tien dagen wachten. Ik had het geluk dat ik ook de 500 meter mocht rijden. Dat was een goeie prikkel tussendoor. Menselijk brein De nacht voor de 1000 meter werd ik helemaal gek van de gedachte dat ik een dag later op datzelfde moment weleens olympisch kampioen zou kunnen zijn. Dat spookte steeds door mijn hoofd. Ik dacht de hele tijd: misschien krijg ik zo’n kans nooit meer. Ik dacht ook steeds aan wat fout zou kunnen gaan. Toen heb ik de sportpsycholoog gebeld. Zij zei: ‘Niet erg dat je denkt aan wat fout kan gaan of aan wat juist goed kan gaan. Jij gaat nu tien minuten lang denken aan alle scenario’s die zich af zouden kunnen gaan spelen. Je denkt eraan dat je onderuitgaat, dat je goud wint, dan weer dat je faalt, vervolgens weer dat je een wereldrecord rijdt. Haal alles er maar bij in die tien minuten. Maar daarna is het klaar.’ Voordat de tien minuten voorbij waren, lag ik al te slapen. Het menselijk brein werkt vaak zo dat als je je ergens tegen verzet, jouw hoofd het juist leuk vindt om daarbij stil te staan. Je reactie is vaak: daar mag ik niet aan denken, ik stop het weg. Maar als je juist heel bewust gaat denken aan de dingen waarvan je denkt dat je er niet aan mag denken, dan zul je merken dat het verzet snel is gebroken. Dat heeft bij mij in elk geval echt goed gewerkt. Alle doemgedachten waren ineens weg. Op de dag zelf bleef ik maar naar de klok kijken. Ik hield op de baan alles in de gaten. Dat zit nu eenmaal in mij, dat controlerende raak ik nooit helemaal kwijt. Toen mijn rit. Ik schrok dus van mijn tijd, had verwacht dat ik sneller was. Ik had het achteraf kunnen weten. Tijdens het tempotrainen een dag voor de 1000 meter was het ijs al veel minder snel dan op de 1500 meter. Ik had ook kunnen zien dat de tijden die voor mij werden gereden ook niet bijzonder waren. Iedereen reed langzaam. 'Mijn vriendin Ramona was het op een gegeven moment ook zat, zei: 'Je moet hulp gaan zoeken bij een sportpsycholoog' Toen ik de titel binnen had, heb ik meteen met mijn vriendin gefacetimed. Dat was het enige moment dat ik brak. Ook Ramona moest een traantje wegpinken. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, wist dat de weg naar de Spelen niet makkelijk was geweest voor me. Zij maakte mee dat ik vaak chagrijnig was als ik terugkwam van een training en heeft me in de richting van de sportpsycholoog geduwd. Ik zei tegen haar iets van: we hebben het gedaan. Dat gesprek na het winnen van het goud was een van de mooiste momenten uit onze relatie. Ook het gesprek met Jac was mooi. Hij had telkens tegen me gezegd dat ik me niet druk moest maken. Hij kwam ook nog terug op de fietstesten aan het begin van het seizoen. Jac gaf aan dat mijn duurconditie wat minder was, maar dat het op het ijs niet slechter was gegaan. Sterker nog: ik was veel sneller geworden. In het jaar ervoor had ik meer op inhoud getraind, daardoor kon ik die 1500 meter zo goed rijden. Ik fietste als sprinter vaak mee met de allrounders en dan ramde ik ook gewoon een half uur op kop. Dat was niet de bedoeling van Jac, die vond dat het beheerster moest. Hij wilde dat ik niet meer 350 watt zou trappen op kop, maar 250 watt met het sprintteam. Ik voerde het volgens het boekje uit. Dat was vogens Jac de route naar goud. Maar het maakte me in het begin juist erg onzeker. Achteraf kan ik zeggen: als ik die fietstesten in de zomer net zo goed had gedaan als in 2020, dan had ik misschien twee keer zilver gepakt op de Spelen. Door de training iets aan te passen, was ik sneller op de 1000 meter. Het zorgde ervoor dat ik op de 1000 meter van november tot en met maart ongeslagen bleef. Daardoor pakte ik in maart ook nog de wereldtitel sprint in Hamar. En wat denk je? Meteen na het seizoen kreeg ik corona... Sven-rol Sinds ik als olympisch kampioen door het leven ga, ben ik gelukkiger. Vooral omdat de druk die ik op mezelf heb gelegd, minder is. Zoals ik me voelde in aanloop naar de Spelen hoop ik me nooit meer te voelen. Maar nu heb ik waargemaakt waarvan ik als kleine jongen droomde. Epke Zonderland zei nadat hij olympisch goud op de rekstok won in 2012: ‘Ik heb olympisch goud, alles wat ik hierna nog ga presteren is mooi meegenomen.’ Zo voelt het voor mij ook. Het enige wat nog op mijn lijstje staat, is de wereldtitel op de 1000 meter. En uiteraard ook de olympische titel op de 1500 meter, maar dan krijg ik pas over drie jaar de kans voor. Mijn nieuwe status opent wat deurtjes. Toen ik aangaf dat ik wel mee wilde doen aan het tv-programma De Slimste Mens was dat snel geregeld. Ik zou ook nog graag een keer meedoen aan Wie is de Mol, het allerleukste tv-programma. Mijn status is verder niet heel erg veranderd sinds die gouden medaille in Beijing. Ik heb er hooguit vierduizend volgers op Instagram bij. Maar verder? Ik zat voor ons jaarlijkse trainingskamp in Italië in het vliegtuig naast twee Nederlanders die op vakantie gingen en zij vroegen: ‘Ben jij ook van de schaatsploeg?’ Ik knikte, waarop ze vroegen: ‘Wat is jouw naam dan?’ Toen ik mijn naam zei, antwoordden ze: ‘Thomas Krol? Ach, we kunnen ook niet iedereen kennen, hè. We zagen net wel Jutta Leerdam, die kennen we wel.’ Ik ging helemaal stuk. Binnen de ploeg is er met het stoppen van Sven Kramer wel wat veranderd. Ik merk dat er meer naar mij wordt gekeken als het gaat om dingen waar Sven zich altijd mee bezighield. Als het ijs slecht is, zie ik ze kijken van: ga jij dat even regelen? Of als iets niet bevalt, zeggen ze tegen mij: ‘Bel jij Jac even, jij kan dat maken.’ Maar eh, ik ben wel iets te aardig voor de Sven- rol. Sven kon altijd als geen ander goed duidelijk maken wat hij wilde, en dat ook nog op een nette manier. Lekker vliegen Over vier jaar wil ik er natuurlijk graag weer bij zijn op de Spelen om mijn olympische titel te verdedigen. Ik ben dan 33 en op die leeftijd is het niet vanzelfsprekend om je topniveau nog te halen. Ik ga het vanaf nu per twee jaar bekijken. Als ik merk dat ik mijn niveau niet meer haal, dan kies ik voor mijn andere grote passie en ga ik lekker vliegen. 'Toen ik de titel binnen had, heb ik meteen met mijn vriendin gefacetimed. Dat was het enige moment dat ik brak. Ook Ramona moest een traantje wegpinken' Ik heb een jaar geleden met de pilotenopleiding van de KLM gebeld. Ze hebben geen leeftijdsgrens, maar zeiden wel: ‘We adviseren je om niet te lang te wachten, want dan wordt de kans kleiner dat je als gezagvoerder afscheid kan nemen in de cockpit.’ Ik heb op de terugweg uit Beijing met mijn twee medailles een foto gemaakt in de cockpit, die uiteindelijk KLM wilde posten op hun Instagram. De Flight Academy KLS heeft ook gereageerd. Ik kan ze daaraan herinneren als ze vragen waarom ik pas zo laat aan de opleiding wil beginnen.’ Helden Magazine 64 Het verhaal van Thomas Krol komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Het was dé transfer van dit jaar. Lionel Messi had nadat hij Argentinië eind 2022 de wereldtitel bezorgde de clubs voor het uitkiezen. De 36-jarige, volgens velen, beste voetballer ooit koos voor Inter Miami, de club van David Beckham. Kim Kardashian, LeBron James, Serena Williams, DJ Khalid, Camila Cabello, Rick Ross, Derek Jeter, Diddy, Becky G, Marc Anthony, Giannis Antetokounmpo en Reese Witherspoon; ze zijn allemaal al een keer afgereisd naar het DRV PNK Stadium om Lionel Messi, die dit jaar voor de achtste keer de Ballon d’Or won, als speler van Inter Miami. De Argentijnse wereldkampioen, de volgens velen beste voetballer aller tijden, is voor de sterren onweerstaanbaar, ook al zit voetbal (‘soccer’) nog steeds niet in het Amerikaanse dna. Ook al zit Messi in zijn nadagen. Ook al is de tegenstand niet je-van-het. ‘Messi in Miami’ bekt niet alleen geweldig, het is gewoon een heerlijke trip, die het natuurlijk ook goed doet op social media. Het veld in het DRV PNK Stadium is het voetbalequivalent geworden van Staples Center, thuis van de LA Lakers, of Madison Square Garden in New York. Van The Oprey, het beroemde podium in Nashville of van het Californische Indio waar jaarlijks megafestival Coachella wordt gehouden. Het DRV PNK – Drive Pink, vernoemd naar een sponsor – ligt niet in Miami trouwens, maar in de veel minder glamoureuze buurstad Fort Lauderdale en heeft normaal gesproken slechts plek voor 18.000 bezoekers. De afstand van het sexy Miami Beach naar het tijdelijke onderkomen van Inter Miami is overbrugbaar. In veertig minuutjes ben je al in het gelikte stadionnetje in clubkleuren zwart en roze met palmbomen voor de deur. Waarvan de hoeken zijn dichtgebouwd met provisorische tribunes, geleend van het F1-circuit in Miami, omdat iedereen Messi in het volledig roze tenue van Inter Miami wil zien. Daarmee verliest het DRV PNK Stadium in esthetisch opzicht wel iets van zijn charme, maar dit is Amerika. Geld gaat boven alles. Kaartjes kosten nu 350 dollar, een dikke vertienvoudiging van de prijs. Lionel Messi was natuurlijk ook niet goedkoop. Behalve ruim 50 miljoen dollar in salaris, ontvangt hij een deel van de inkomsten van zendgemachtigde Apple TV en kledingsponsor Adidas. Ook krijgt hij een aandeel in de club. Het is de bedoeling dat Messi zeker tweeënhalf seizoen in Miami gaat voetballen. Het is alsnog de stunt van de eeuw: Messi naar de MLS krijgen, terwijl schatrijke Saoedische en Engelse clubs, maar ook zijn oude liefdes Barcelona en Newell’s Old Boys de rode loper uitrolden. En dan is Inter Miami ook nog een piepjonge, tamelijk artificiële club, die pas in 2018 uit de grond werd gestampt door een oud-voetballer in wie nooit een briljant visionair werd vermoed. Inter Miami presteerde daarnaast ook nog hondsberoerd. Maar inmiddels is het de club waar iedereen over praat, want nu heeft Miami de Lionel Messi-factor. [caption id="attachment_19076" align="alignnone" width="1928"] Lionel Messi met zijn drie zoons nadat David Beckham hem zijn achtste Ballon d'Or heeft overhandigd.[/caption] De droom van het icoon Het verhaal van de club die de wereld verbaast, begon in 2007 met een megatransfer aan de andere kant van het land. David Beckham koos destijds verrassend voor LA Galaxy na een succesvolle periode bij Manchester United en een iets minder florissant verblijf bij Real Madrid. Becks was vooral een knappe speler, qua uiterlijk en traptechniek. Hij muntte die twee ‘kwaliteiten’ op nimmer vertoonde wijze uit, onder auspiciën van sterrenmanager en media-entrepreneur Simon Fuller. Ondanks 115 interlands behoorde Beckham niet tot de allerbeste voetballers van zijn generatie, maar werd hij toch een van de iconen van de sport. Simpelweg omdat Beckham overal was, in elke abri, op elk gebouw en op elke tablet of tv kwam je zijn beeltenis tegen. Met dank ook aan zijn kapper, zijn clubkeuzes – Manchester United, Real Madrid, LA Galaxy, Paris Saint-Germain en AC Milan – en zijn vrouw, voormalig Spice Girl en mode-icoon Victoria Adams. Een eigen club bestieren, wilde Beckham volgens Ruud Gullit, zijn trainer bij LA Galaxy, al heel lang. “Dat was al zijn plan toen hij naar LA ging,” vertelt Gullit aan Helden. “Hij voelt zich in Amerika als een vis in het water, je bent er iets anoniemer. Maar ze vinden het ook mooi als je echt ambities hebt. En als je succes hebt, zitten ze niet te zeiken, maar staan ze voor je te klappen. Dat gebeurt nu. Want het is niet zo makkelijk zo’n club op te zetten.” Gullit weet hoe Beckham in elkaar steekt. “Een geweldige gozer. Op het trainingsveld kun je je niet verstoppen, daar zie je iemands ware aard. Nou, en David had natuurlijk al veel gewonnen en bereikt voordat hij naar Amerika kwam, maar was een echte professional, die keihard trainde en eigenlijk te goed was voor het niveau waarop hij speelde.” De Major League Soccer, opgericht na het WK’94 in Amerika, kende de nodige groeistuipen. Tegenwoordig spelen de MLS-clubs in specifieke voetbalstadions, maar dat is lang anders geweest. Gullit: “Wij speelden soms in gare stadions, of in stadions van American football-clubs waarbij je die lijnen nog zag. Of in honkbalstadions waarbij de contouren van de werpheuvel nog zichtbaar waren. Maar David zeurde nooit, hij stroopte zijn mouwen op en haalde gewoon echt een goed niveau. Er was heel veel jaloezie. Maar hij heeft er vijf jaar gezeten, en kon daarna nog bij AC Milan en Paris Saint-Germain terecht. Dan kun je wel wat. Zakelijk is hij natuurlijk ook zeer succesvol, hij heeft een uitstekend team om zich heen.” Bij zijn komst naar Amerika kreeg Beckham het voor elkaar om een licentie te verkrijgen om een eigen club te beginnen voor 25 miljoen dollar, een schijntje. Het gangbare tarief is momenteel zo’n 200 miljoen dollar. Al in 2014 maakte hij serieus werk van zijn ambitie een profclub in Miami te beginnen. Miami is qua allure en culturele diversiteit de derde stad van Amerika, de poort naar de voetbalgekke continenten Midden- en Zuid-Amerika bovendien. De jetset uit Amerika, Europa en Azië viert er graag vakantie in een eigen appartement, met een grote boot voor de deur en een golfbaan om de hoek. Maar in de straten en parken wordt er heel veel gevoetbald door de jeugd met veelal wortels in Latijns-Amerika. Don't bend for Beckham Het duurde uiteindelijk tot januari 2018, in totaal 1454 dagen, voordat Inter Miami CF het levenslicht zag. Vooral de stadionplannen van Beckham stuitten op veel verzet. Het eerste idee om een onderkomen te bouwen aan de blitse waterkant van de stad – beroemd van de serie Miami Vice, een van de namen trouwens die Beckham aanvankelijk voor de club in gedachten had – ketste af op bezwaren en kosten, steeds verder werd de voetbalclub naar de ‘stedelijke kern’ van Miami geduwd. Beckham en consorten onderhandelden met de stad over ongebruikt, vervuild land en besloten uiteindelijk tijdelijk uit te wijken naar Fort Lauderdale. Het sentiment was zeker niet louter positief. Beckham doorstond politieke stormen, en burgerinitiatieven met namen als Don’t bend for Beckham, een verhaspeling van de titel van de succesvolle film Bend It Like Beckham, en putte het geduld van de commissaris van de Amerikaanse profvoetbalcompetitie behoorlijk uit. ‘Er waren momenten dat we achteroverleunden en zeiden: dit gaat niet gebeuren, het is te moeilijk, er zijn te veel hobbels op de weg. Maar ik geef niet op,’ vertelde een emotionele Beckham aan media tijdens een evenement in 2018 om deelname aan de MLS in 2020 te bevestigen. De Amerika-correspondent van The Guardian zag parallellen met de bouw van de treinverbinding van Miami naar het zuidelijkste puntje van de staat, het eiland Key West in 1905 door architect Henry Flagler. De aanleg van de East Coast Railway van liefst 240 kilometer over land en zee zou worden geteisterd door drie orkanen, een uitbraak van gele koorts en kostte liefst 50 miljoen dollar. Het project leek vervloekt en werd bespot als ‘Flagler’s Falen’. Maar toen Flagler in 1912 op de eerste trein stapte die Key West bereikte, werd de Overseas Railroad het ‘Achtste Wereldwonder’ genoemd. De verbinding bespoedigde de eeuwenlange transformatie van Zuid- Florida tot een toeristisch walhalla. Uiteindelijk werd de Overseas Railroad in 1935 weggespoeld door een orkaan van categorie 5 en nooit meer herbouwd. De overblijfselen worden thans gebruikt als vissteigers. Gullit: “Het lastige voor voetbalclubs in Amerika is de concurrentie met de drie grote sporten, American football, basketbal en honkbal. Die zijn zo domi- nant, zo diep verankerd in de volksaard dat Amerikaanse investeerders liever participeren in Europese voetbalclubs. Maar aan de andere kant: als het ergens kan, is het toch wel in Miami.” Real Madrid-, Barcelona- en Boca Juniors-shirts zijn aan Ocean Drive, de beroemde boulevard van Miami, inderdaad net zo gewoon als kleding van American football-club Miami Dolphins en NBA-basketbalteam Miami Heat. Voor de allereerste El Clásico tussen Real Madrid en Barcelona op Amerikaanse bodem in de zomer van 2017 was het Hard Rock Stadium in Miami (capaciteit 65.326) razendsnel uitverkocht. 'Miami heeft een ster nodig' Miami is een evenementenstad. De nationale perceptie van fans uit die stad als ‘successupporters’ is niet geheel ongegrond. Wanneer de nieuwigheid is vervaagd, zal er gewonnen moeten worden om een bredere fanbase te creëren en te behouden. Het is iets dat Beckham erkende toen hij bij de lancering beloofde ‘het beste team in de MLS’ te bouwen. ‘Ik denk dat Miami een ster nodig heeft,’ sprak Beckham profetische woorden. ‘Dat verwacht het publiek van Miami van ons. En dat zijn we van plan.’ Een blauwdruk lag er al. Basketbalclub Miami Heat werd uiterst populair door de komst van sterspelers LeBron James en Chris Bosh in 2010 en het behouden van Dwyane Wade. Met The Big Three won Miami Heat NBA-titels en werd de club mega-populair. Honkbalclub Miami Marlins liet juist zien hoe het niet moet. De bouw van het dunbevolkte Marlins Park-stadion tegen astronomische kosten ging ten koste van de investering in goede spelers. De lokale bouwmagnaat Jorge Mas had dit al voorvoeld, hij bood veel minder op de Marlins dan oud-sterhonkballer Derek Jeter. Mas en zijn broer José sloten zich daarop aan bij het MLS-plan van de Beckham-groep, op een moment dat diens plannen voor een profclub in Miami door de vele tegenwind dreigde te worden afgeschoten, mede door concurrentie van steden als Charlotte, Detroit, Indianapolis, Phoenix, Raleigh, Sacramento, San Antonio, San Diego, St. Louis en Tampa. Ook Messi is geen bionische held, de 36-jarige aanvaller miste al veel cruciale wedstrijden waardoor Inter Miami de play-offs is misgelopen. De potentie van Miami deed de bond toch besluiten om Beckham groen licht te geven. Hoewel eerder de profvoetbalclub Miami Fusion – opgericht in 1997 – al na drie jaar de handdoek gooide vanwege te weinig toeschouwers, terwijl de resultaten van Fusion juist in het laatste seizoen voortreffelijk waren. Het had te maken met het tijdsgewricht betoogden de pleitbezorgers van Inter Miami. Fusion was in een periode opgericht toen voetbal in Amerika in een dip zat, en sprak bovendien de latino’s in Miami niet aan. Beckham & co anticipeerden daarop door de officiële naam Spaanstalig te maken, Club Internacional de Fútbol Miami. Ook de communicatie van de club is vooral in het Spaans. Er kwamen direct veel spelers met Zuid- en Midden-Amerikaanse roots, zoals Gonzalo Higuaín, voormalig spits van Real Madrid, Juventus en het Argentijns elftal. De resultaten waren echter beroerd, daar kon ook Beckhams vriend Phil Neville niets aan veranderen. Neville, die samenspeelde met Beckham bij Manchester United en enige faam verwierf als coach van het Engels vrouwenelftal en analist, werd deze zomer ontslagen, nadat Miami als laatste in de oostelijke competitie was geëindigd. Messi had immers zijn eisen. De staf onder leiding van landgenoot en voormalig Barcelona-coach Gerardo ‘Tata’ Martino is inmiddels goeddeels gevuld met Argentijnen, van Barcelona kwamen ook zijn Spaanse vrienden Sergio Busquets en Jordi Alba over, plus nog twee Argentijnse talenten. Roze droom Het roze shirt knelt wat om de brede schouders en volle buik van de marktkoopman die aan de boulevard van het Zuid-Franse kustdorp Le Barcarès een kraampje heeft met voetbalshirts. Op zijn rug staat 10 en daarboven Messi, op zijn borst het logo van Inter Miami. Het is de eerste zomer dat hij een voetbalshirt van een Amerikaanse voetbalclub draagt, vertelt hij. Normaliter kiest hij voor het shirt van de Champions League-winnaar. Wie afgelopen zomer op vakantie in Europese steden over de weekmarkten struinde, zag overal roze shirts hangen tussen tricots van usual suspects als Real Madrid, PSG en Manchester City. Dat heeft niet alleen met Messi te maken, het is ook gewoon een ‘goed gekozen shirt’, stelt ‘shirtjesprofessor’ Floor Wesseling. Hij prijst het roze, geen enkele andere profclub in Amerika speelt in die kleur. Maar het past bij Miami, dat een traditie heeft in art deco-architectuur, en ook bij Beckham, doorbreker van uiterlijke stereotypen en zeer populair onder homoseksuele mannen. Daarnaast: in het intro van de hitserie Miami Vice vliegen een paar roze flamingo’s weg. In het logo van Inter Miami staan ook twee vogels, maar dat zijn reigers, die met hun poten de letter M vormen. Ertussen een zon met zeven stralen, als eerbetoon aan het rugnummer 7 dat Beckham bij Manchester United droeg, want enige ijdelheid is de 48-jarige Spice Boy nog steeds niet vreemd. De kopers van het shirt staan niet voor gek, bij terugkomst. Want Messi doet het goed bij Inter Miami, hij oogt zelfs herboren na drie stroperige jaren bij Paris Saint-Germain, waar hij geregeld werd uitgefloten. Alleen in het shirt van Argentinië leefde hij in die tijdspanne op, met de Copa America en wereldbeker als laatste bewijsstukken voor zijn status als beste aller tijden. Hoe hongerig is hij nog, was de vraag toen duidelijk werd dat hij de oversteek zou maken. Nou, het was meer een kwestie van het plezier hervinden. En dat lukt vooralsnog in Miami, een keuze die hij heel bewust maakte, waar de overstap naar PSG min of meer noodgedwongen was, zo verklaarde hij in een spaarzaam interview. Huismus Messi voelde zich niet thuis in Parijs, maar wel in Miami waar hij al vaak vakantie vierde en een aantal etages aanschafte. Het is goed te bereizen vanuit zijn geboortegrond, het Argentijnse Rosario, en bijna iedereen spreekt er Spaans. Direct al in zijn eerste wedstrijd scoorde Messi, daarmee een verliesreeks van elf wedstrijden beëindigend. Hij won ook meteen een prijsje, de Leagues Cup. De glimlach staat weer op zijn gezicht als hij speelt. Hij viert doelpunten door Marvel- superhelden te imiteren – eerst Thor, dan Black Panther en vervolgens Spider-Man. Hij geniet samen met zijn vrouw van het (avond-)leven in South Beach. In Little Buenos Aires, een wijk waar velen van de circa honderdduizend Argentijnen wonen, hoopt elke restauranteigenaar dat de stervoetballer een hapje komt eten. Bij filialen van het Hard Rock Café kunnen bezoekers een naar Messi vernoemd broodje kip bestellen. In de artistieke wijk Wynwood is Messi vereeuwigd via talloze muurschilderingen. Bij een daarvan plaatste Beckham hoogstpersoonlijk een likje verf. Messi kom je ook op de Amerikaanse tv voortdurend tegen, als uithangbord van een biermerk onder meer. In de commercials spreekt hij niet, want Engels spreken is nog steeds zijn hobby niet. Zijn kinderen dribbelen na wedstrijden vrolijk over het veld, in de wetenschap dat een voormalige Navy Seal en MMA-vechter hem constant op een paar meter volgt. Zelfs tijdens wedstrijden loopt deze Yassine Chueko mee langs de zijlijn om selfiejagers te onderscheppen wat hilarische filmpjes oplevert. Het enige wolkje boven het droomhuwelijk zijn blessures. Ook Messi is geen bionische held, de 36-jarige aanvaller miste al veel cruciale wedstrijden waardoor Inter Miami de play-offs is misgelopen. De finale van de US Open Cup, nota bene in Fort Lauderdale, ging verloren. Ook toen zat Messi geblesseerd op de tribune. Tegelijkertijd vergroot het de waarde van de Amerikaanse voetbalcompetitie. Zelfs met Messi en zijn talloze trawanten erbij zit je niet zomaar bij de beste zestien clubs. Beckham toonde zich direct strijd- baar. Volgend seizoen, met Messi & co wat meer gewend in Florida, gaat Inter Miami voor het allerhoogste. Amerika is gewaarschuwd, de roze droom is nog springlevend. Club Internacional de Fútbol Miami komt eraan. Helden Magazine 69 Het verhaal over Lionel Messi komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar, waarop Femke Bol de cover siert. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Ook een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis die Novak Djokovic klopte in de finale op Wimbledon in dé wedstrijd van het jaar. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.