Liemarvin Bonevacia (32) won in Tokio olympisch zilver met de estafetteploeg op de 4×400 meter. Ook haalde hij de olympische finale van de 400 meter, als eerste Nederlander ooit. En dan te bedenken dat de atleet nog niet zo lang geleden dacht aan stoppen. Victoria Koblenko spreekt met hem over de impact van de geboorte van zijn zoon.

Uit wat voor een gezin kom jij?
“Ik ben geboren op Curaçao. Mijn ouders kwamen naar Nederland toen ik één was. We woonden tot mijn achtste in Tilburg, Rotterdam en Emmeloord. Mijn vader wilde terug naar Curaçao, had daar een huis gebouwd.”

Wat was je eerste kennismaking met sport?
“Ik begon met judo, werd toen ik zes of zeven was derde op het NK. Ik vond het leuk, maar toen we teruggingen naar Curaçao, mocht ik niet meer judoën van mijn vader. Ik ging voetballen, heb ook honkbal geprobeerd, want dat is de populairste sport op Curaçao. Mijn oom Arthur Bonevacia heeft het ver geschopt als honkballer, heeft in Amerika gespeeld en later ook in Nederland.”

Waarom koos jij uiteindelijk voor atletiek?
“Door mijn tante, zij deed aan atletiek. Mijn broer ging ook aan atletiek doen en ik ging kijken als hij trainde. Op mijn dertiende besloot ik ook mee te gaan doen. Maar de echte reden waarom ik me aanmeldde bij de atletiekclub was een meisje. Ik vond haar leuk en knap, wilde dichter bij haar zijn. Zij deed aan atletiek en ik besloot naar dezelfde club te gaan. Ik raakte ook verliefd op de sport. Atletiek is: jij tegen jezelf. Dat vind ik mooi, een challenge. Ik vind teamsporten leuk, maar individueel sporten nog veel leuker.”

Je kreeg op je negentiende een beurs om in Puerto Rico te gaan studeren.
“Ik had mijn havo afgerond en wilde Business Management gaan studeren met een minor in marketing. De beurs bood me tegelijkertijd sportieve kansen. Tijdens mijn speech als eerstejaars zei ik dat ik alle atletiekrecords van de universiteit wilde breken. Mijn persoonlijk record op de 400 meter was op dat moment 48 seconden, de coaches en atleten lachten me allemaal uit. Iedereen dacht dat ik me er doorheen probeerde te bluffen.

Maar bij mij is het zo: als ik iets zeg, dan ga ik er ook helemaal voor. Het was keihard werken. Elke ochtend om zes uur opstaan, daarna meteen joggen, om half zeven douchen, vervolgens ontbijten en dan lopend naar college. Er waren atleten die met de fiets gingen, maar ik deed dat expres niet. Want daardoor was ik elke ochtend genoodzaakt meteen al twintig minuten naar de universiteit te lopen. Ik kreeg een scholarship, maar ik moest wel voldoendes halen om aan wedstrijden mee te kunnen doen. Drie jaar lang werd ik gekozen als most valuable athlete. In mijn tweede jaar kreeg ik een contract van Adidas en kon ik mijn eerste auto kopen.”

Relatie
Welke rol speelde Nederland in jouw ontwikkeling als atleet?
“Nadat wij vertrokken uit Nederland kwam ik elke zomer terug. Later ook om wedstrijden te lopen. In 2013 liep ik voor het eerst in een oranje shirt, ik werd vijfde van de wereld bij het WK in Moskou met de estafetteploeg op de 4×100 meter. Voor die tijd had ik wel al meegedaan aan de Olympische Spelen, in 2012 liep ik onder de olympische vlag omdat het niet langer mogelijk was om voor de Nederlandse Antillen uit te komen.”

Jij kwam je grote liefde ook tegen in Nederland…
“We kennen elkaar sinds 2017, toen ik in Nederland kwam wonen. We waren eerst beste vrienden, deden zoveel leuke dingen samen. We wilden allebei geen relatie, laat staan een kind. Ik heb niet veel serieuze relaties gehad, raakte niet zo snel verliefd. Langzaamaan groeide het uit tot een relatie.”

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!