Voetbal
Teelbalkanker. Die diagnose kreeg Jean-Paul Boëtius (29) op 28 september vorig jaar. Twee dagen later werd hij geopereerd. Het kind van Feyenoord, dat op zijn achttiende debuteerde in De Kuip en meteen scoorde, is via FC Basel, Racing Genk en FSV Mainz bij Hertha BSC terechtgekomen. De eenmalig international woont in Berlijn met vriendin Liza en hun dochtertje Ginn. Hij vertelt zijn opmerkelijke levensverhaal en verklaart waarom hij nooit echt doorbrak.
Ziek
“Het gaat privé prima met me, ik voel me heel goed. Ik ben hersteld van teelbalkanker en mijn vriendin Liza en ik genieten elke dag van onze kleine meid,” zegt Jean-Paul Boëtius bij hem thuis in Berlijn, waar hij nu een klein jaar voetbalt en woont met zijn vriendin Liza en hun dochtertje Ginn.
“Ik ben gelukkig nog voetballer, maar met Hertha BSC ging het afgelopen seizoen helaas niet goed. Ik heb de ploeg ook niet veel kunnen helpen, na de teelbalkanker heb ik ook nog mijn schouderblad gebroken.”
Is het zo dat topsporters vaak zo bezig zijn met presteren, dat ze zich niet altijd realiseren hoe belangrijk gezondheid is?
“Ik zit wat dat betreft anders in elkaar, was en ben me elke dag bewust van de zegeningen van het leven. Ik ben elke dag dankbaar als de mensen om me heen gezond zijn. Toen de kanker bij me werd geconstateerd, dacht ik wel even: wauw, dat kan mij dus ook overkomen...”
Hoe ontdekte je vorig jaar dat het mis was?
“Ik zie het als een plicht om daar heel open over te zijn, hoop dat ik daarmee andere mannen attendeer. Ik zat weleens met mijn hand in mijn broek en zei dan tegen mijn vriendin: Lies, ik weet niet wat het is, maar het voelt alsof er iets op een bal zit. Die ene bal voelde als een eikeltje met een dop erop, de andere voelde glad. Ik trok niet meteen aan de bel, wilde niet te kleinzerig zijn.
Liza vroeg of ik me kon herinneren of het altijd zo was geweest en zei tegelijk: ‘Als het jou opvalt, is er misschien toch iets aan de hand.’ Ik had geen pijn en voelde me ook niet ziek. Uiteindelijk besloot ik me tijdens de interlandperiode in september toch te laten checken.”
Liza: “Ik vond dat hij zich meteen moest laten controleren.”
Jean-Paul knikt: “Voordat ik me liet checken, had ik wat gegoogeld en wist eigenlijk al dat er iets mis was. Ik had tegen onze fysiotherapeut gezegd dat ik pijn had met plassen, een soort branderig gevoel, en had ontdekt dat zoiets op een tumor kan duiden.”
Liza: “Toen jij me dat vertelde, zei ik meteen: en nu laat je je controleren. Maar dan zei jij elke keer weer dat het niet uitkwam, omdat er een belangrijke wedstrijd voor de deur stond.”
Jean-Paul: “Twee dagen voordat ik naar de dokter ging, voelde ik een heftig, branderig gevoel in die ene bal. Ik ben op woensdag na de training naar de dokter gegaan, die zei dat 99 procent van de mannen met zo’n branderig gevoel niets mankeert. Bij mij had hij ook dat gevoel, toch maakte hij een echo. De dokter zag meteen dat het mis was. ‘Ik moet je de waarheid vertellen,’ zei hij, ‘je hebt een tumor.’ Dat dacht ik al, antwoordde ik.”
Was je niet in shock?
Jean-Paul: “Nee, ik had iets van: als iemand het moet krijgen, dan ik maar, want dan weet ik zeker dat het goed komt. Natuurlijk dacht ik aan die kleine, maar nogmaals: ik wist dat het goed zou komen. Ik voelde dat het voor mij nog niet het moment was om te gaan. Ik belde Lies en zei: schat, niet schrikken, maar het is niet goed, ik kom vanmiddag niet naar huis, ga naar een gespecialiseerde uroloog in een ander ziekenhuis die me meteen wil zien om zich goed voor te bereiden op de operatie. Op vrijdag, dus twee dagen later, ben ik al geopereerd.”
Liza: “Ik heb mijn moeder gebeld die meteen hierheen is gevlogen, zodat zij indien nodig op onze dochter kon passen en ik bij Jean-Paul kon zijn.”
Jean-Paul: “Meteen na de operatie kreeg ik de bevestiging dat het kwaadaardig was. Omdat we er toch op tijd bij waren, was er geen sprake van uitzaaiingen. Moet je nagaan dat ik al vier maanden eerder de eerste signalen had gekregen. Wacht dus nooit met raadplegen van de dokter als je iets geks voelt.”
Hoe verliep de operatie?
“Ik kreeg een algehele narcose waarna de hele rechterteelbal werd verwijderd. Voor de zekerheid heb ik van tevoren sperma afgegeven omdat ze niet wisten of ik na de operatie nog vruchtbaar zou zijn. Uiteindelijk bleek ik ook na de operatie nog vruchtbaar, maar voor de zekerheid bewaren ze dat ingevroren sperma wel. Ik ben geweldig behandeld.”
Hoe reageerden ze bij je club Hertha BSC toen je vertelde dat je ziek was?
“Iedereen binnen de club schrok, was in shock, maar reageerde geweldig. Mijn toenmalige trainer, Sandro Schwarz, met wie ik een supergoede band had, was emotioneel, had echt een brok in zijn keel toen hij het de jongens ging vertellen. Hij kwam de dag na de operatie meteen langs. Hij was zo betrokken.”
Liza: “Zijn vrouw en hij komen nog altijd bij ons over de vloer, er is een soort vader-zoonband tussen hem en Jean-Paul ontstaan. De club heeft ook heel correct met ons overlegd hoe we het gezamenlijk naar buiten zouden brengen. Uiteindelijk hebben we dat op de dag van de operatie gedaan.”
Jean-Paul: “Deyovaisio Zeefuik, die destijds hier nog speelde, was helemaal down. ‘Ik kan wel huilen,’ zei hij. Hij kwam de avond dat ik het slechte nieuws had gehoord langs en vroeg zich af hoe ik met een glimlach op mijn gezicht thuis kon zitten. En natuurlijk heb ik zelf ook wel gehuild, maar dat kwam vooral door de lieve berichten die ik na de operatie van iedereen kreeg.”
Liza: “Die waren zo hartverwarmend, jouw inbox zat vol.”
Jean-Paul: “De eerste persoon buiten mijn vrouw die ik inlichtte, was Jeremiah St. Juste. En diezelfde avond heb ik heel lang gebeld met Mitchell te Vrede.”
Liza: “Ik zat hier alleen met de kleine op de bank, had mijn moeder gebeld en een ticket geboekt, zodat ze hierheen kon komen. Toen stuurde Mitchell mij een berichtje: ‘Ik hoorde het net, Lies, ik wens je heel veel sterkte. Hij komt er sterker uit. Als je met me wilt praten, bel me.’ We hadden altijd wel wat contact na de tijd van Jean-Paul en hem bij Feyenoord samen, maar het is niet dat ik Mitchell elke dag sprak.
Ik heb hem op een gegeven moment toch gebeld en moest toen zo huilen. Ik weet niet waar dat vandaan kwam, want ook ik was positief. Mitchell zei: ‘Huil maar gewoon, het is ook echt heel erg schrikken. Het woord kanker is zo’n beladen woord.’ Hij heeft me echt een hart onder de riem gestoken, dat was heel fijn.”
Jean-Paul: “Kenny Tete belde ook meteen. Ik heb onwijs veel reacties ontvangen, het liefst had ik iedereen meteen geantwoord, maar dat ging niet, sommigen heb ik pas een week later geantwoord. Bovendien was ik ook nog wel een beetje groggy na de operatie.”
Je noemt Mitchell te Vrede. Bij hem werd in 2017 ook teelbalkanker geconstateerd. Vlak voor jou kreeg ook je ploeggenoot Marco Richter dezelfde diagnose. En in die periode bleek ook Sébastien Haller teelbalkanker te hebben...
“Ja, dat is wel gek. Sébastien had een veel agressievere vorm dan ik en moest een zware chemokuur ondergaan. Hij had mijn nummer gevraagd aan Steven Berghuis toen hij hoorde van mijn kanker, en stuurde me meteen een bericht. Sinds die tijd wisselen we ervaringen uit en sturen we elkaar opbeurende appjes. Toen we in februari tegen Borussia Dortmund speelden, hebben we kennis met elkaar gemaakt.
Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden, op de een of andere manier is er toch een hechte band, alsof je geen onbekende van elkaar bent en iets deelt dat je met niemand anders kunt delen. Ik ben zo blij voor hem dat hij helemaal terug is. Helaas verloren we de wedstrijd wel...”
Helden Magazine editie 67
Het eerste gedeelte van het verhaal van Jean-Paul Boëtius komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen.
De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord.
Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67!
Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.
