Veel Nederlandse sporters gebruiken Papendal als thuisbasis. Helden gaat langs bij de Papendalgangers. In deel 17: BMX’er Twan van Gendt (25), die in 2015 Europees kampioen werd.

Ik ben het meest trots op…

“De ontwikkeling die ik heb doorgemaakt als sporter. In het begin van mijn loopbaan deed ik een hoop trainingen, omdat de coach zei dat dat moest. Nu weet ik waarom ik train. Op jonge leeftijd besef je dat nog niet zo goed. Gedurende m’n loopbaan kwam ik erachter dat ik soms dingen kon, die ik eigenlijk niet voor mogelijk had gehouden. Het afgelopen seizoen is een goed voorbeeld. Ik lag na een zware valpartij bij de wereldbekerwedstrijden in Manchester letterlijk in puin, had m’n sleutelbeen en twee ribben gebroken. Ook had ik een klaplong, een hersenschudding, een slijmbeursontsteking en mijn nier en mild gekneusd. Voor een dergelijke kwetsuur staat normaal gesproken een hersteltermijn van minimaal zes weken. Ik besloot om geen operatie te ondergaan en zeven weken later werd ik zesde op het WK in Colombia. Bij de trainingen een dag voor het wereldkampioenschap werd ik er door jongens uit gefietst die ik niet eens kende. Ik keek m’n coach aan en dacht: wat doe ik hier, het is veel te vroeg. Ik moest goed presteren om me te verzekeren van een ticket voor de Olympische Spelen, dus probeerde ik het toch. In de WK-finale lag ik zelfs even op een derde plaats, maar halverwege het rondje heb ik in de rem geknepen, omdat ik met de andere jongens in aanraking kwam. Ik wilde koste wat kost naar de Spelen. Uiteindelijk bleek het een heel verstandig besluit, want een aantal tegenstanders met wie ik duelleerde, ging onderuit. Ik eindigde als zesde en haalde daardoor genoeg punten om me te kwalificeren voor Rio. Geweldig.”

Mijn beste eigenschap…

“Ik ben een doorzetter. Niet alleen in de sport, maar ook in het dagelijks leven. Ik ben geen persoon die van negen tot vijf werkt of vanaf vijf uur overuren begint te schrijven. Als ik iets mooi vind, dan zet ik graag een stapje extra.”

Wie ik graag zou willen ontmoeten, is…

“Usain Bolt. Wat hij heeft gedaan, is ongeëvenaard. Ik zou het met hem niet eens over sport willen hebben, maar eigenlijk over van alles en nog wat. Volgens mij heeft hij wel een leuk leven op Jamaica. Ik volg hem op Instagram, die heeft het goed voor elkaar. Hij is het ultieme voorbeeld van een sporter die laat zien dat je goed in je vel moet zitten om tot prestaties te komen. Hij laat zien dat zijn leven niet alleen maar uit sport bestaat. Dat herken ik. Natuurlijk geef ik alles voor mijn sport en probeer ik het uiterste uit m’n carrière te halen. Je kunt als topsporter niet iedere week in de kroeg hangen, maar af en toe even ontspannen en wat leuks doen met vrienden hoort er zeker bij. Ik woon ook bewust nog thuis in Velddriel, heb nooit op Papendal gewoond. Begrijp me niet verkeerd: Papendal maakt topsporters, deze plek ademt sport. Het is fantastisch om alle faciliteiten op één plek te hebben. Maar ik heb af en toe afleiding nodig om goed te kunnen presteren. Ik vind het heerlijk om zo nu en dan een terrasje te pakken met vrienden. Dan zit ik aan het water en zij aan de alcohol, dat maakt niet uit. Het gaat om de gezelligheid.”

Tekst gaat verder onder de foto

Mijn ultieme droom is…

“Olympisch of wereldkampioen worden. Ik ben Nederlands en Europees kampioen geweest. Dat zijn mooie titels, maar er zijn nog twee grote titels die ik mis op mijn palmares. Ik zou het mooi vinden om nog één keer een kans te wagen in Tokio. Dan zijn we drie jaar verder en dat zouden dan mijn derde Spelen worden. In Londen werd ik vijfde en in Rio kwam ik ten val. Drie keer is scheepsrecht, daar houd ik me maar aan vast. Ik ben dan 28, dus qua leeftijd moet het kunnen. Maar er is in Nederland veel concurrentie in het BMX’en, dus makkelijk gaat het niet worden. Daarnaast heb ik gehoord dat ze het aantal olympische startplekken bij de heren willen terugbrengen tot 24, net zoveel als bij de vrouwen. In Rio stonden er nog 32 mannen aan de start. Ook mogen er waarschijnlijk maar twee mannelijke BMX’ers per land naar de volgende Spelen. Aangezien wij in Nederland al vier jongens hebben die in de top 20 staan, maakt dat de uitdaging alleen nog maar groter.”

‘Mensen die het kinderfietsjes noemen, nodig ik graag uit om een keer van de heuvel af te gaan’

Ik twijfel soms aan…

“Mezelf. Twijfel is er altijd. Ik denk dat iedere topsporter dat heeft. Er zijn periodes dat het niet gaat zoals je wilt, dan denk je: doe ik het wel goed, zit ik op de goede plek of heb ik wel de juiste coach? De laatste twee jaar heb ik vaak getwijfeld. Door alle blessures was het letterlijk een periode van vallen en opstaan. Na de Spelen van Rio heb ik even afstand genomen van het fietsen. Ik wist niet of ik nog door wilde. Na een tijdje begon het toch weer te kriebelen. Dit jaar ben ik eindelijk blessurevrij en valt alles weer op zijn plek. Ik stond al een aantal keer op het podium bij een wereldbeker. De bevestiging dat ik het nog kan, is erg prettig.”

Tekst gaat verder onder de foto

Het frustreert me dat…

“Het grote publiek deze mooie sport maar eens in de vier jaar te zien krijgt. Tijdens de Spelen is het eventjes leuk, kijken er veel mensen en zijn ze enthousiast. Maar daarna ebt de aandacht weg. Dat is jammer. BMX hoeft qua populariteit echt niet hetzelfde niveau als voetbal te worden, maar het kan beter dan het nu is. Ook stoor ik me weleens aan mensen die denigrerend over de sport praten. Mensen die het kinderfietsjes noemen, nodig ik graag uit om een keer van de heuvel af te gaan en van dichtbij de sport te komen bekijken. Het ziet er op het oog soms heel makkelijk uit, maar geloof me, dat is het niet. We doen aan topsport. Naast de trainingen op de fiets staan we in het krachthonk met gewichten van 230 tot 250 kilo. Er zijn niet heel veel sporters die dat doen. BMX wordt wereldwijd op hoog niveau beoefend. De top 30 van de wereld ligt heel dicht bij elkaar, dat is bij sommige sporten wel anders. Mensen oordelen heel snel, zonder dat ze echt weten wat de sport inhoudt.”

Ik huilde voor het laatst…

“Ik zou willen zeggen na mijn uitschakeling in Rio de Janeiro. Ik had jarenlang getraind. Dit moest mijn wedstrijd worden, dat werd het niet. Ik was zo teleurgesteld dat ik niet eens kon huilen. Ik dacht: klote, dit was het dan. De moed zakte in m’n schoenen. Ik had nergens meer zin in. Toen ben ik gaan zuipen in het Holland Heineken House. Jelle van Gorkom had een zilveren medaille gewonnen, dat zijn we samen met de andere BMX’ers gaan vieren. Of dat lastig was? Ik kon er wel mee leven op een of andere manier. Ik had die dag een heel raar gevoel. Zo onwerkelijk.”

Helden Magazine

Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.