Anne van Dam (27) is de beste golfster [...]

Abdi Nageeye (32) rende naar olympisch zilver op de marathon. Dat was al legendarisch. Maar dat hij in de laatste kilometers ook nog zijn maatje Bashir Abdi op sleeptouw nam en naar brons loodste, ging de hele wereld over. Hardloopfanaat, cabaretier en schrijver Dolf Jansen knoopte voor Helden het gesprek met Abdi aan. Eigenlijk zou je Abdi Nageeye willen ontmoeten in Kenia, waar hij woont en jarenlang trainde. Of in Ethiopië, waar hij de laatste tijd zijn trainings­kampen belegt. Of in Sapporo, de plek waar hij naar zilver liep in de olympische marathon en verant­woordelijk was voor een van de mooiste wedstrijd­ finishes ooit. Het gesprek met Abdi vindt niet plaats in Kenia, Ethiopië of Sapporo, maar in Nijmegen, op de burelen van zijn management Global Sports Communication. Maar ook dat is geen verkeerde plek: alles en iedereen ademen daar atletiek. Overal zijn bekers, wedstrijdshirtjes en gesigneerde start­ nummers te zien. En foto’s van de allergrootste atleten van de afgelopen decennia: van Haile Gebrselassie tot Gabriela Szabo, van Jos Hermens – tevens de baas van het hele spul – tot Sifan Hassan. Abdi draagt shorts, slippers en een oranje truitje als we over de olympische marathon van 8 augus­tus beginnen. De marathon waarin hij zilver pakte achter wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, maar waarin hij in de laatste kilometers ook nog oog had voor zijn Belgische trainingsgenoot Bashir Abdi. Hij moedigde zijn vriend, die net als hij in Somalië werd geboren, aan en coachte hem naar olympisch brons. “Het was mijn dertiende marathon en ik ben na afloop nog nooit zo moe geweest...". Door de jetlag. Omdat de wedstrijd in Sapporo was, moes­ten we gelijk na de dopingcontrole doorvliegen naar Tokio voor de sluitingsceremonie, waar de marathonmedailles werden uitgereikt. Het was allemaal heel mooi, maar ik dacht steeds: straks val ik in slaap. Ik wilde in het stadion ook naar de Nederlandse ploeg, we hebben lekker gebabbeld en gedanst met elkaar. We waren om middernacht bij ons appartement en hoorde toen: ‘Abdi, om zes uur morgenochtend beneden, hè.’ Ik moest meteen m’n spullen inpakken, heb nog wat gegeten en vervolgens vier uurtjes geslapen. Daarna een vlucht van elf uur. Ik dacht: dan kan ik nog lang genoeg slapen. Maar ik kon niet langer dan tien minuten op één zij liggen. Ik was zo stijf, had zoveel spierpijn, niet normaal. Toen we op Schiphol aankwamen, gingen we meteen naar een hotel waar de media op ons stonden te wachten, en ’s avonds zat ik nog bij Op1. Daarna dacht ik: nu kan ik wel slapen. Maar om vijf uur ’s ochtends was ik klaarwakker, omdat het in Japan toen al bijna middag was. De volgende ochtend gingen we op bezoek bij premier Mark Rutte en de koning en we gingen naar Scheveningen voor de huldiging. Ik kon niet meer lopen. Normaal loop ik na de finish van een marathon 150 meter door naar het hotel, meteen naar mijn kamer om lekker te douchen en te rusten.” Neem je normaal gesproken na een marathon een ijsbad om het herstel te bevorderen? “Nee man, ik ga altijd uit na een marathon.” Uit? Heb je nog energie dan? “Ja. Normaal ga ik naar het hotel, rustig eten. Ik ga pas om een uur of elf ’s avonds uit, dus kan ik nog een dutje doen en een warm bad nemen. En daarna lekker de stad in, tot in de ochtend vaak. Dansen.” Ik weet niet hoe jij danst, maar ik loop na een marathon een paar dagen echt heel raar, ik kan geen trap op of af. “Ik ben heel vaak uitgegaan na een marathon, dat kan ik...” Lachend: “Misschien heb ik niet altijd alles gegeven. Na de olympische marathon vroeg ik trouwens wel om een ijsbad. Die Japanners kunnen alles altijd heel goed regelen. Ik was ook snel klaar bij de dopingcontrole, had nog tijd. Maar een ijsbad stond niet in het protocol, hoewel het ijs er gewoon was. Maar die gasten raakten allemaal in paniek toen ik om een ijsbad vroeg. Ik dacht: ik vraag hen toch niet of ze me willen helpen om naar Mars te gaan?” Mag ik concluderen dat het ontspannener was bij de Nederlandse koning dan bij Japanse officials? “Ja, bij de koning was het leuk. We liepen gewoon door dat paleis rond alsof... We liepen daar gewoon grappen te maken, dat was echt veel chiller.” Nu zijn jullie sporters natuurlijk ook populairder dan de koning of Mark Rutte... Lachend: “Nou, dat weet ik niet... Mark Rutte heeft trouwens echt alles gekeken. Hij heeft me ook nog gebeld. Hij belde alle goudenmedaillewinnaars, maar hij heeft mij ook gebeld.” En wat zei hij? Ging het over de race, over die finish? “Ja, over de race. Hij is natuurlijk wel een politician, hij weet ook gewoon wat hij moet doen, maar ik vond het ook heel mooi. Ik bedoel, belt Rutte jou elke dag? Echt wel bijzonder. Maar ik ben ook niet snel onder de indruk van een bekend per­soon, of het nou Rutte is of de koning.” Is het trouwens een voordeel op de Olympische Spelen, toch het hoogst haalbare voor een atleet, dat je niet zo snel onder de indruk bent? “Ja. Ik weet nog dat ik in 2016 in Rio was en dacht: o, zijn dit nou de Olympics? Een van mijn managers zei nog: ‘Wees eens een beetje aardig voor de Spelen.’” Dit jaar wist je lange tijd niet eens of je de Spelen door een blessure wel zou gaan halen. Maakte dat het ingewikkeld? “Dat heeft mij echt nul stress opgeleverd. We spraken af: ik ging gewoon trainen, en als het niet goed ging, dan cancelden we de Spelen. Doordat we dat duidelijk hadden besproken, ging ik niet met angst naar de training of een wedstrijd. Ik kon gewoon lekker lopen, zonder zorgen. En dat zorgde er weer voor dat de hamstring aardig tegen mij deed. Ik voelde ’m wel, maar ik dacht gewoon: je haalt het of je haalt het niet. Ik heb de eerste drie weken van juni alleen maar gejogd. Daarna zei ik tegen mezelf: je hebt je rust gehad, nu moet het kunnen. We gingen naar Font­ Romeu, een trainingskamp in de Pyre­neeën, ik was goed behandeld en vanaf dat moment kon ik volledig aan de bak. Maar ik wist nog niet zeker hoe het zou lopen, want alle zware trainingen moes­ten nog komen: de lange duurlopen, de hele harde 35 kilometer, baantrainingen, fartlek. Ik hield Michel Butter – de reser­ve voor de olympische marathon – ook op de hoogte. En ik wist gewoon: ik ga niet naar Japan als ik niet het gevoel heb dat ik de top 5 kan halen.” Vriendschap Terug naar de olympische marathon. De kopgroep werd steeds kleiner. Had jij tussen kilometer 15 en 35 constant het vertrouwen dat je erbij zou blijven tot het eind? “Nee, nee, ik had zoiets van: oké, het is gezellig geweest in de groep, jullie moe­ten nu gaan afvallen. Het tempo moest omhoog, die groep moest kleiner. Ik zag die Braziliaan nog genieten, hetzelfde gold voor de Colombiaan en de jon­gen uit Ecuador. Ik dacht: die moeten weg. Op een gegeven moment waren er nog maar twee Kenianen over. Alle Ethiopiërs waren weg, dat was ook een goed teken. Ik wist toen al dat ik met Eliud Kipchoge over zou blijven. En met Bashir, de Amerikaan Galen Rupp en nog een paar. Toen Eliud versnelde dacht ik echt: ik wil mee, maar Abdi, jij moet niet degene zijn die dat gat gaat dichten. Geen energie wilde ik verspillen. Ik zei tegen mezelf: het gat moet dicht, maar laat iemand anders het maar doen, want ik ga het niet doen. Ik heb terug­ gezien dat ik gewoon goed liep, ik dronk lang uit mijn bidons. En ik hoopte dat iemand nog naar Kipchoge toe zou lopen. Ik wilde het nog stiekem proberen aan de andere kant van de weg... Maar na kilometer 39 wist ik gewoon dat ik zilver kon pakken. Terwijl Lawrence Cherono uit Kenia er ook nog bij zat. Hij is ook geen kleine jongen, hè, marathon van Boston en van Chicago gewonnen.” Rond kilometer 39 maakte je ook voor het eerst een gebaar naar Bashir Abdi. Ik zat te kijken en schreeuwde naar de tv en naar mijn vrouw: hij moedigt hem aan! Waarom deed je dat, is dat iets wat in jou zit? “Ik hou ervan mensen te helpen. Maar met Ba­shir... Ik herinner me van vroeger dat coaches altijd zeiden dat ik agressief moest zijn, voor m’n plek moest vechten. Ik dacht juist altijd: waarom al dat gebeuk bij de start? Bij de Spelen dacht ik ook: jongens, relax, it’s 42 kilometres, it’s a fucking marathon! Ik kan gewoon niet iemand tegenwerken, wil altijd mensen helpen. Met mijn kleding ook. Ik krijg elk jaar kleding van Nike en het NN Running Team. Alles wat ik al heb, geef ik weg aan lopers in Kenia en Ethiopië. Zij hebben dat nodig. En met Bashir; wij zijn gewoon echt goede vrienden. We waren ook teamgenoten bij het NN Running Team.” 'Op 800 meter van de finish wilde ik gaan, maar ik dacht toen: dan kan Bashir niet mee... Met nog iets van 200 meter te gaan, riep ik Bashir: kom hier, kom hier! En speelde jullie afkomst ook nog mee? Jullie groeiden allebei op in Somalië en vonden allebei onderdak in Europa. “Niet per se, niet per se. Het is vriendschap. We lopen vaak dezelfde wedstrijden. Hij voor België en ik voor Nederland. We waren allebei op de Spelen om een medaille te pakken, maar we hebben het er nooit over gehad wie van ons tweeën zou winnen. We wisten dat de Kenianen ook te verslaan waren en we gaven elkaar courage. Maar ik was ook bang voor Bashir, hij kan zo diepgaan. Hij kan echt als een alien over de streep komen, finishen met van die wegdraaiende ogen. Dat heb ik nooit. Dus ik dacht: als hij er na 38 kilometer nog bij zit, heb ik sowieso een probleem.” En toch ging je hem aanmoedigen. Was jouw vertrouwen dat het goed zou komen zo groot? “Nou, ín de wedstrijd zag ik Bashir als concurrent. En ik zag hoe goed hij liep. Hij liep heel slim en achter die jongens, en ik wist: hij heeft 2 uur en 4 minuten in zijn benen. Dus ik rekende hem mee, maar...” ...je was zoveel sterker dan de rest? Lachend: “Dat hoopte ik. Als ik terugdenk aan de race, dan moet ik me heel sterk gevoeld hebben. Na 40 kilometer wilde ik gaan, maar dacht: dan krijg ik Cherono mee. Na 41 kilo­meter wilde ik weer gaan. Met nog 800 meter te gaan weer, maar ik dacht toen: dan kan Bashir niet mee... Op dat moment besloot ik: ik wacht tot het laatste stuk. Met nog iets van 200 meter te gaan, riep ik naar Bashir: kom hier, kom hier! Ik was er op een of andere manier van overtuigd dat ik die jongens kon verslaan. Maar het was echt spelen met vuur. Want tijdens het trainingskamp in Font­Romeu kon Bashir steeds zo van me weglopen. Tijdens trainingen over 600 meter liep ik 1 minuut 44 en hij 1 minuut 38. We hadden een lactaattraining en toen heeft Bashir me bijna gedubbeld op de baan. Als je daarbij was geweest, dan had je gedacht: echt heel dom wat Abdi deed, zo vlak voor de finish.” Ik denk dat de marathonfinish in de herinnering zal blijven als een van de meest iconische olympische momenten ooit. Als je er vlak voor de finish van de olympische marathon voor kiest je vriend en concurrent aan te moedigen, dan doe je volgens mij iets groots. Zie jij jezelf als rolmodel? “Ik hoop het wel. Kijk, ik volg de politiek, lees heel veel. Ik weet wat er aan de hand is in Nederland. Ik denk dat wij sporters ook echt aan de gemeenschap moeten denken. We moeten proberen die jongens en meisjes te motiveren, hen te helpen door wat wij hebben bereikt. Ik wil niet alleen Somaliërs inspireren. Weet je? Ik ben ooit naar Kenia gegaan, omdat ik Bettine Vriesekoop had gezien. Zij wist: het beste tafeltennis wordt gespeeld in China. Dus ze ging naar China, zeg maar naar ach­ter de Rode Muur... Ze ging daar leven en trainen om te leren van de besten. Ik dacht: de Kenianen zijn het snelst, dus bij hen moet ik zijn. Ik moest met die gasten trainen, anders kon ik ze er niet uit lopen. Dat ging me op de Veluwe niet lukken. Ik had geen geld, geen goede sponsor, ging er gewoon heen om die droom na te jagen. Maar ook om anderen weer te inspireren. Ook de Somaliërs en andere allochtone Nederlanders.” Nou ben jij op nogal wat plekken geweest in je leven, je bent bijna een nomade. Voor jou is vertrekken makkelijker. Als je weet dat je ergens anders moet zijn om iets te bereiken, dan ga je? “Ja, dat was voor mij veel makkelijker. En ik ben ook niet materialistisch. Ik heb mensen meegemaakt die op hun 22ste aan het kopen van een huis gingen denken, of aan het huren van een appar­tement voor 1000 euro per maand. Ik dacht dan: hoezo, je kan het toch beter in je sport investeren? Die hele standaard­ gedachte van: als je 25 bent, dan ga je met je vriendin samenwonen, dat vond ik bullshit.” Nou is er in die samenleving, en in de politiek die jij volgt, ook een hoop lelijkheid naar mensen van een andere afkomst. Hoe ga jij om met racisme? Wat doet dat met je? “Niemand is geboren om iemand anders te haten. Iemand die dat doet, heeft gewoon de verkeerde informatie gekre­gen. Of hij of zij heeft iets meegemaakt en denkt dat dat voortaan de waarheid is. Zo zie ik het altijd. Zo lang iemand geen geweld gebruikt, kan ik met hem of haar omgaan. Ik wil altijd proberen te begrijpen hoe het zit, iemand die heel rechts stemt zal daar een reden voor heb­ ben. Of op het platteland: boeren horen alleen maar dat zij het slachtoffer zijn, en dan worden ze boos. Ik wil weten hoe het zit. Wat is het systeem dat erachter zit, wat maakt mensen zo boos op elkaar? Ik was in Oldebroek – waar ik jarenlang woonde – een van de weinige donkere jongens, en wat mensen niet kennen, daar zijn ze vaak bang voor. En door mij mee te maken en ook door te zien wat ik allemaal bereikt heb, is hun blik ook echt veranderd.” 'Niemand is geboren om iemand anders te haten. Iemand die dat doet, heeft gewoon de verkeerde informatie gekregen' Je hebt de Nederlandse nationaliteit, woont met je vrouw en drie jonge kinderen in Kenia en traint in Ethiopië. Keer je ooit helemaal terug in je geboorteland Somalië? “Soms vragen ze daar: ‘Kom terug, al is het maar voor even.’ Als ik naar Somalië ga, moet ik bijna stiekem gaan. Even mijn moeder zien en binnen twee dagen weer weg. Want als ik langer blijf, ga ik toch discussiëren. Over religie en hoe mensen daar zouden moeten leven. En dat kan niet, dan kom ik in de problemen. Soms denk ik wel: wanneer kan ik weer echt terug? Wanneer kan ik in Mogadishu op een terrasje zitten zonder dat iemand iets zegt over mijn te korte broek, of zon­der dat er wordt gevraagd waarom mijn vrouw geen hoofddoek draagt. Maar we hebben hoop, we houden hoop.” Ballast Toen Abdi besloot naar Kenia te ver­trekken om met de beste lopers van de wereld te trainen en ze ooit te kunnen verslaan, gaf hij alles wat hij had weg. Zijn spullen en huisraad schonk hij aan medestudenten, die niet begrepen hoe iemand zomaar alles weg kon geven zonder er iets voor terug te willen heb­ben. De een kreeg de bank, de ander zijn bed, weer een ander kleding en schoenen. Maar bovenal zie ik Abdi Nageeye als sociaal, vriendelijk en open­minded. En als iemand met altijd dat grotere doel voor ogen: zo hard mogelijk lopen op de marathon. En dan zijn al die spullen, al dat bezit, maar ballast. We filosoferen over een marathontijd die haalbaar moet zijn voor Abdi. Zonder te jinxen: we denken aan 2.03 laag. Na ons gesprek keert hij terug naar zijn vrouw en kinderen, die hij de afgelopen tijd zo weinig zag. Omdat hij droomde van een olympische medaille. Abdi wist zijn droom waar te maken. Nu gaat hij door het leven als winnaar van olympisch zilver op de marathon. Dat ontroert mij oneindig. Helden Magazine 59 Het verhaal van Abdi Nageeye komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Sanne Wevers Sanne Wevers (32) werd olympisch kampioen op balk in Rio in 2016, maar zag sindsdien vooral de keerzijde van de medaille. De turncrisis, een langdurige blessure, angst in het turnen op ‘haar’ toestel en een conflict met een ploeggenoot lieten sporen na. Ze nam een sabbatical en maakte op het EK in 2023 een comeback volgens het boekje. Nu staat ze aan de vooravond van haar derde Spelen, waar ze in Helden Magazine nummer 72 op vooruit blikt. “Ik zeg altijd: je kan de voorkant van de medaille pas winnen als je de achterkant kan dragen.” Pak je die gouden plak uit Rio er nog weleens bij? “Soms. Zo vlak voor Parijs denk ik vaker terug aan die Spelen en wat het moment dat ik goud won waard was voor mij. Dat het al een keer is gelukt, is heel mooi. Maar die droom dat het me gaat lukken, heb ik nu weer.” Was het de mooiste tijd van je leven? “Ik gebruik vaak de quote ‘leef in je droom’. Als ik terugdenk aan dat jaar klopt dat, ik leefde mijn droom. Er bestond niks anders in mijn hoofd dan het gevoel dat het ging lukken. Alles stond in het teken van goud.” Merkte je na Rio dat er ook een keerzijde zat aan die olympische titel? “Buiten de turnzaal veranderde alles. Zoekende in die nieuwe realiteit, was ik. Ik ben niet het type dat graag in de schijnwerpers staat, moest wennen aan de nieuwe status. Ik dacht: hoe presenteer ik mezelf? En: hoe ga ik om met kritiek? Ik vond het ook gek dat ik ineens overal herkend werd; in de supermarkt, op straat. Nu gebeurt dat met vlagen: als ik net na een WK in trainingsoutfit ergens verschijn, komen er sneller mensen naar me toe dan als ik met losse haren rondloop op vakantie.” Lachend: “Gelukkig kun je als vrouw er op een makkelijke manier heel anders uitzien.” In Rio zei je tegen ons dat je bang was dat het goud tussen jou en jouw tweelingzus Lieke in zou komen te staan... “Zei ik dat toen al? Lieke en ik hebben onze moeilijke momenten gehad. Als olympisch kampioen wordt er ineens anders naar je gekeken, het was voor de buitenwereld soms lastig om de persoonlijke waarde los te zien van de marktwaarde. De buitenwereld kijkt vooral naar de marktwaarde, daardoor kregen Lieke en ik soms het gevoel dat er verschillend naar ons werd gekeken. Die olympische titel heeft niets te maken met hoe je als persoon bent. Een stom voorbeeld: toen een journalist bij ons de turnhal in kwam, begroette hij mij en gaf me een hand. Lieke stond naast mij en kreeg geen hand. In het begin was dat confronterend. Inmiddels zien we het als een tekortkoming van die journalist en lachen we erom.” 'Toen een journalist bij ons in de turnhal in kwam, begroette hij mij en gaf me een hand. Lieke stond naast mij en kreeg geen hand. In het begin was dat confronterend.' Heb je na Rio al getwijfeld om te stoppen met turnen? “Na Rio heb ik zeker gedacht: wat nu? Ik dacht dat ik in Rio op mijn allerbest was. Ik haal mijn motivatie uit dingen leren, mezelf ontwikkelen, maar dacht toen: ik kan niet beter dan dit. Toen moest ik zoeken naar een nieuwe uitdaging. Gelukkig kwam ik erachter dat er nog rek in zat. Als ik kijk waar ik nu sta met mijn oefening en als ik terugkijk naar mijn oefening in Rio, dan denk ik: zo, ik heb toch nog heel veel bijgeleerd.” Je bent nu acht jaar ouder en wijzer. In hoeverre heeft alles wat er is gebeurd jou veranderd? “Het is een rare tijd geweest. De Sanne van 2016 was heel onbevangen. Niet onbezorgd, want succes komt altijd met zorg, maar ik geloof wel heel sterk dat alles kon. Ik ben nu kritischer en terughoudender, ook wat betreft de keuzes die om mij heen worden gemaakt. Mensen vinden me niet altijd een leuk persoon, soms misschien te kritisch. Dat doet me af en toe wel pijn. Ik wil gewoon het maximale eruit halen.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Sanne Wevers komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.