Nathan Aké (28) had een droomseizoen. Hij won met zijn club Manchester City de treble: het landskampioenschap, de FA Cup en de Champions League. Daarnaast groeide hij uit tot steunpilaar van Oranje. Al op zijn zestiende vertrok hij naar Engeland, zijn geduld werd op de proef gesteld, maar nu heeft hij toch de absolute top gehaald. Al die tijd stond zijn geliefde Kaylee aan zijn zijde. Tijd voor een gesprek met Nathan en Kaylee Aké over voetbal, hun liefde, studies en familie.
Jullie zijn sinds 2011 samen, hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Kaylee: “Ik zag hem voor het eerst in de zomer op ons lokale strandje in Nesselande. We zaten allebei in Rotterdam op school, maar niet op dezelfde. Later zag ik hem weer. Ik liep met een vriendin op de boulevard, hij was met zijn vrienden aan het voetballen. Hij is echt knap, zei ik tegen mijn vriendin. Mijn vriendin is heel outgoing en haar vriendje in die tijd zat bij Nathan in de klas. ‘Kaylee vindt Nathan leuk,’ zei ze tegen haar vriendje. Hij vertelde dat aan Nathan en liet een foto van mij zien. Nathan wilde wel met me ‘pingen’. In die tijd hadden we een Blackberry en ging je met elkaar pingen. Zo kwamen we in contact en niet veel later spraken we af.”
Wanneer was jullie eerste zoen?
Nathan, lachend: “Dat was op onze eerste date, in de trein nadat we naar de bioscoop waren geweest. We waren vijftien en een paar maanden later waren we samen.”
Jullie zijn vorig jaar zomer ‘stiekem’ getrouwd, las ik.
Kaylee: “Nee hoor, het was niet stiekem. We wilden het alleen privé houden voor vrienden en familie. Er was eigenlijk niks geheims aan.”
Hoe ging het huwelijksaanzoek?
Kaylee: “We waren in 2020 op vakantie naar Zuid-Frankrijk, hadden een huis gehuurd en onze families uitgenodigd. In dezelfde week hoorden we dat de transfer van Nathan naar Manchester City doorging. Zijn zaakwaarnemer had tegen ons gezegd: ‘Om dit te vieren hebben wij op zaterdag voor jullie een vaartochtje geregeld met een diner op de boot.’ Ik zei nog voor de grap tegen Naat: gelukkig hebben we je zaakwaarnemer, want anders zouden we niet iets romantisch doen op deze vakantie. Tijdens het eten, toen de zon onderging, vroeg hij me ten huwelijk.”
Moest je huilen?
Kaylee: “Nee, je krijgt mij niet snel aan het huilen. Maar het was echt leuk en ik had het totaal niet verwacht. Ik dacht dat ik het meteen door zou hebben als hij zoiets zou doen. Niet dus. Ik was heel erg bezig met de overgang naar Manchester, dacht: wat gaan we inpakken, wat moeten we met ons huis doen? Ik was al druk met organiseren. Hij zat wel veel op zijn telefoon, maar ik dacht dat hij iedereen aan het bedanken was die hem feliciteerde met zijn overgang naar City. Dus ik was superverrast. We konden het ook meteen met de families vieren toen we de boot afkwamen. Mijn ouders wisten het, want hij had keurig om mijn hand gevraagd, toch een beetje traditioneel.”
Is Nathan romantisch?
Kaylee: “Als hij wil. Af en toe komt het naar boven.”
Wat vond je het leukste aan Nathan toen je hem leerde kennen?
Kaylee: “Ik vond hem heel knap, vond – en vind – zijn stijl mooi. Hij rook lekker en zijn haar vond ik mooi. Ik dacht ook dat hij best wel stoer zou zijn, hij oogde heel zelfverzekerd. Maar Nathan was heel rustig op onze eerste date, bijna verlegen. Hij praatte niet veel, dat was best een beetje ongemakkelijk. Maar zijn energie was zo fijn, zo rustig en kalm. Ik vond hem meteen leuk. Ik vind dat hij het totaalplaatje heeft: hij is lief, heeft een kalme uitstraling en mooie haren. En het feit dat hij anders is dan anderen, vind ik ook mooi.”
Nathan: “Wat lief dat je dat zegt. Ik vond Kaylee meteen aantrekkelijk. Ze zag er leuk uit. Op onze eerste date was ik nerveus, dus ik weet niet heel precies meer hoe en wat. Kaylee zegt dat ik stil was, in mijn herinnering lag dat iets anders. Ik deed mijn best om veel te praten. Maar ja, op je eerste date naar de bios is ook niet handig, want dan praat je helemaal niet met elkaar. Maar toch, er was meteen een klik.”
Jullie liefde werd in november 2022 vorig jaar bezegeld met de geboorte van jullie dochter. Wat voor vader is Nathan?
Kaylee: “Hij is heel lief, probeert altijd dingen met haar te doen. Nathan speelt piano, dus dan gaat hij met haar op schoot achter de piano zitten. Dat is superschattig.”
En wat voor moeder is Kaylee?
Nathan: “Alles wat je als man wil, ze doet heel veel. Ik ben heel vaak weg. Af en toe realiseer ik me niet hoe lastig het kan zijn als je geregeld alleen bent. Als ik de hele dag samen ben met de kleine en Kaylee is een dagje weg, merk ik pas hoe intensief het is. Of zoals vannacht, toen Kaylee er drie keer uit moest. In het begin zei ik dat ik ook af en toe ’s nachts eruit zou gaan. Maar de volgende dag moet ik altijd weer trainen, dat is lastig.”
Kaylee: “Ik ben niet teleurgesteld dat hij ’s nachts niet opstaat, wist dat van tevoren. Ik hoef ook niet iedere dag naar mijn werk en denk niet dat het eerlijk zou zijn als ik van hem zou verwachten dat hij in de nacht zijn bed uitgaat. Ik weet ook hoe belangrijk het is voor hem om te presteren en dat hij daarvoor uitgerust moet zijn.”
Razend tempo
Over presteren gesproken: wat een jaar heb je achter de rug. Je won de treble met Manchester City en werd een steunpilaar van het Nederlands elftal. Leefde jij maandenlang op een roze wolk?
Nathan: “Ik genoot er zeker van, maar het ging allemaal zo snel. Het is nu alweer een half jaar geleden dat we de landstitel, FA Cup en de Champions League wonnen. Ik ben het eigenlijk alweer een beetje vergeten. Jammer dat het allemaal zo snel gaat. Ik ben heel belangrijk geweest bij City in een seizoen waarin we alles wonnen, ik heb tijdens dat seizoen ook een goed WK gespeeld. Tijdens de zomervakantie kon ik daar even bij stilstaan, maar dan start het seizoen weer en begint alles weer opnieuw. Ik denk dat het besef hoe bijzonder dit jaar was, na mijn carrière pas komt. Dan heb ik tijd om terug te blikken. Heel erg lang in het moment zitten, dat doen wij als topsporters blijkbaar niet. Gek, hè?”
Nathan: ‘Ik ben Guardiola dankbaar voor wat hij allemaal voor mij betekent op en buiten het veld. Vooral toen mijn vader twee jaar geleden overleed, was hij heel oprecht’
Olympische sporters die goud hebben gewonnen, hebben geregeld last van een postolympische dip. Ze hebben hun hele leven gewerkt voor die ene medaille en als ze die hebben, denken ze: nu moet ik me toch veel beter voelen? Snap je dat?
Nathan: “Ja, ik begrijp wel wat ze bedoelen. Het was natuurlijk altijd een droom om ooit de Champions League te winnen. Dan win je hem en daar sta je dan…”
Kaylee: “Misschien besef je nog niet helemaal wat je hebt bereikt en hoe bijzonder dat is.”
Ben je ook een beetje in een gat gevallen nadat jullie in Istanbul met 1-0 van Internazionale wonnen en de zo gekoesterde eerste Champions League in de historie van de club wonnen?
Nathan: “Dat had ik niet, want de club staat dat niet toe. Alles gaat in razend tempo door. We hebben meteen weer nieuwe doelen. Tijd voor een dip is er niet. Het is ook niet zo dat ik, omdat ik de Champions League heb gewonnen, ineens geen doelen meer heb.”
Het winnen van de treble maakt je uiteindelijk niet een ander mens?
Nathan: “Dat sowieso niet. Voor mensen is het wel heel groot, heb ik gemerkt. Ook op vakantie en op straat kwamen en komen mensen naar me toe om me te feliciteren.”
Kaylee: “Ik vind het mooi dat het nu allemaal op zijn plek valt. Ik heb gezien hoe Nathan vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen heel hard heeft gewerkt om dit te bereiken. Hij wordt nu eindelijk beloond voor al die jaren hard werken, dat is gaaf en heeft hij echt verdiend. De Champions League was echt de kers op de taart. Toen jullie na de Premier League ook de FA Cup hadden gewonnen, was iedereen nog niet echt blij.
Ik weet nog dat toen jij op je zestiende naar Chelsea ging er altijd werd gezongen: ‘Double, double, John Terry has won the double.’ Ik weet nog dat jij in die tijd dacht: wow, John Terry heeft dat gewoon geflikt. Toen jullie de double gewonnen hadden, was het meteen: volgende week Istanbul. Ik dacht toen al wel: jullie leggen de lat wel heel hoog, het is wel heel zonde als jullie weer de Champions League niet winnen, omdat jullie dan nog niet tevreden zijn met iets dat al heel bijzonder is. Daarom was ik na de Champions League-finale extra blij.”
Jij hebt het hele traject van jongs af aan meegemaakt…
Kaylee: “Mensen zeggen weleens: ‘Je doet het samen.’ Maar eigenlijk vind ik dat niet echt. Nathan heeft de treble gewonnen, niet ik. Ik vind niet dat ik daar de credits voor kan nemen. En ik vind ook dat Nathan nog best meer mag uitdragen op zijn socials dat hij iets heel bijzonders heeft gepresteerd. Maar zo is hij niet, hij is bescheiden.”
Jij hebt zelf ook gevoetbald, toch?
Kaylee: “Ja, bij SVS in Schollevaar. Ik was niet goed, maar vond het wel heel leuk.”
Tekst gaat verder onder de foto
Guardiola
Je speelde afgelopen seizoen voor het eerst in een team met Erling Haaland, die aan de lopende band scoort. Hoe is hij?
Nathan: “Het is een heel normale jongen. We hebben stuk voor stuk goede voetballers, maar niemand gedraagt zich als een ster. We zijn een groep met heel normale jongens. Iedereen is goed met elkaar. Ik denk dat ons team wel uniek is op dat vlak. Op het veld is duidelijk dat wij heel veel grote spelers hebben, maar buiten het veld zijn het vrij nuchtere jongens.”
Wie zijn je voetbalvrienden?
Nathan: “Bij de club krijg ik telkens weer nieuwe vrienden. Ik ben heel goed met Kevin De Bruyne, die natuurlijk ook Nederlands spreekt. Met Steven Berghuis ben ik sinds de tijd dat we samen bij Watford speelden heel goed. De vrouw van Steven en Kaylee zijn ook heel close. En Virgil van Dijk reken ik ook tot een van mijn beste vrienden.”
En hoe is je band met je coach Pep Guardiola?
Nathan: “Heel goed. Ik ben hem sowieso dankbaar voor wat hij allemaal voor mij betekent op en buiten het veld. Vooral toen mijn vader twee jaar geleden overleed, was hij heel oprecht. Als ik dingen nodig had, of als ik vrij wilde, hoefde ik het maar aan te geven. Hij gaf me alle tijd en ruimte. Ook in mijn eerste seizoen bij City, in 2020-2021, was hij geweldig voor me. Ik presteerde het eerste jaar niet Guardiola had toen ook kunnen zeggen: ‘Dit is niet echt mijn speler.’ Dat deed hij niet, hij kwam juist naar me toe, zei: ‘Blijf hard werken, volgend jaar is een nieuw seizoen.’ Hij bleef in me geloven en heeft me altijd voorgehouden dat ik belangrijk voor hem zou kunnen worden. Dat vertrouwen was echt heel fijn. Vorig seizoen is alles helemaal op zijn plek gevallen.”
Je noemt twee dingen die niet voetbaltechnisch, maar menselijk zijn. Is dat voor jou wat Guardiola onderscheidt van veel andere trainers?
Nathan: “Nou, Guardiola is voetbaltechnisch ook duidelijk de beste trainer die ik ooit heb gehad. Ik heb op het veld zoveel van hem geleerd. Als je net bij City komt, lijkt voetbal ineens heel anders. Maar hij zorgt ervoor dat je dingen heel snel oppikt. De manier zoals hij voetbal ziet, heb ik nog nooit eerder gezien. Maar dat menselijke aspect, dat er nog bijkomt, maakt hem helemaal goed.”
Jij scoorde op 15 september 2021 de openingstreffer in de Champions League- wedstrijd tegen Leipzig. Een paar minuten later overleed je vader. Op Instagram schreef je: ‘Er was voor hem geen behandeling meer mogelijk. Hij is tijdens de wedstrijd in vrede overleden, in aanwezigheid van mijn moeder en mijn broer. Net na mijn eerste doelpunt ooit in de Champions League.’
Nathan: “Rond mijn zestiende kreeg mijn vader al het nieuws: ‘Je hebt prostaatkanker, het is uitgezaaid en het is eigenlijk klaar.’ Hij was toen vijftig en is uiteindelijk 63 geworden.
Het was een mokerslag toen ze het vertelden. Daardoor had ik het in die tijd lastig met school en voetbal. Het was slikken. Thuis spraken we er niet echt over. Het was van: oké, dat is slecht nieuws, maar het leven ging weer door.
Mijn ouders wilden niet te veel met ons delen. Achteraf heb ik pas gehoord wat ze al die jaren hebben gedaan. Dat hebben ze me nooit verteld om me er niet mee te belasten. Het ging op een gegeven moment ook wel weer goed, de kanker leek zelfs even weg. Maar de laatste jaren was het weer terug. Het was wel onder controle, maar het ging wel steeds op en neer. Rond het EK van 2021 begon het ineens snel te gaan. In de voorbereiding op het seizoen 2021/2022 kwam mijn vader nog wel wedstrijden kijken en daarna ging het echt bergafwaarts. Uiteindelijk overleed hij dus net nadat ik in de Champions League had gescoord.”
Heb je weleens het gevoel dat je vader over je schouders meekijkt?
Nathan: “Voordat hij overleed, ging het bij City allemaal niet perfect. Sinds mijn vader er niet meer is, ging alles in een stijgende lijn met ons. Ik kreeg een vaste basisplaats bij City, we hebben alles gewonnen wat er te winnen valt, ik ben vaste kracht in Oranje. Naast het veld gaat het geweldig, Kaylee en ik zijn getrouwd, we hebben een geweldige dochter. Ik denk wel dat hij daar allemaal iets mee te maken heeft.”
Jij gaat jullie dochter vast en zeker heel veel over haar opa vertellen.
Nathan: “Dat sowieso. Maar wat mij ook bezighoudt, is dat mijn moeder al die mooie dingen niet met hem kan delen. Dat is vooral voor mijn moeder erg zwaar, maar ik vind dat ook moeilijk. Mijn vader heeft veel moois gemist in de afgelopen twee jaar.”
Hoe belangrijk was Kaylee voor jou in de periode dat je vader overleed?
Nathan: “Heel belangrijk. Mijn broer en ik zijn allebei geen praters. Ik hoef niet te
zeggen dat ik verdrietig ben, weet precies hoe ik me voel en Kaylee weet dat ook. We voelen elkaar na al die jaren samen zo goed aan. Kaylee weet wat ik nodig heb. Ze was er gewoon voor me. Ze stond naast me en dat is op zulke momenten heel belangrijk.”
Baby Gullit
Jij hebt een bijzondere carrière. Je speelde in de jeugd bij ADO Den Haag en Feyenoord, maar besloot al op je zestiende naar Chelsea te gaan. Je vertrok samen met je broer Cédrick en zonder je ouders naar Engeland.
Nathan: “Ik realiseer me nu pas hoe moeilijk dat voor mijn ouders moet zijn geweest. Gisteravond waren we het tv- programma Ik vertrek aan het kijken en daarin vertrokken ook kinderen naar het buitenland. Ik zei: dat lijkt me wel lastig. Mijn moeder antwoordde: ‘Begrijp je nu wat jullie met ons deden? Twee kinderen in één keer weg.’ Mijn ouders zijn heel belangrijk geweest voor me. Ze hebben me normaal opgevoed, geen gekke dingen. Ze hielden en houden niet echt van de spotlights. Mijn moeder helemaal niet, ze wil niet dat mensen weten dat ik haar zoon ben op het werk, willen niet dat mensen om die reden naar haar toe komen. Eigenlijk houdt ze niet van de voetbalwereld.”
Kaylee, lachend: “Ze had ook lekker kunnen pronken en opscheppen, maar daar wil ze niets van weten.”
Nathan: “Ze is gewoon heel rustig. Dat mijn broer en ik zo nuchter zijn, hebben we aan mijn ouders te danken.”
Je vader komt uit Ivoorkust en je moeder uit Nederland. Hoe hebben zij elkaar leren kennen?
Nathan: ‘‘Mijn ouders hebben elkaar in Frankrijk ontmoet. Mijn moeder was daar met vriendinnen en ze hadden geen lift naar huis. Mijn vader studeerde daar op dat moment, hij was samen met wat vrienden en zette ze af. Daarna zijn ze in contact gebleven, en later trouwden ze. Ze waren happy samen, kregen mijn broer en mij en deden allebei vrijwilligerswerk bij onze amateurclub Wilhelmus. Mijn vader was coach, deed van alles op de club. Mijn moeder is nog steeds vrijwilliger, helpt hier en daar nog op de club.”
Van wie heb jij het voetbaltalent?
Nathan, lachend: “Als ik het moet geloven van mijn vader. Hij kwam altijd met grote verhalen, in Ivoorkust was hij een hele meneer, zei hij. Maar er zijn geen beelden, er is geen bewijs. Of het echt zo was of dat hij het gewoon leuk vond om het mijn broer en mij te laten geloven, weten we niet.”
Hebben je ouders nog overwogen om mee te gaan naar Londen?
Nathan: “Nee. Vanaf het eerste moment dat de aanbieding van Chelsea kwam, zeiden ze: ‘We blijven hier, hebben het naar ons zin.’ Van niemand in ons gezin hoefde de overgang naar Engeland per se. De eerste keer dat ik op de club kwam, had ik meteen een ontmoeting met Didier Drogba. Dat had Chelsea slim gedaan. Drogba is ook een Ivoriaan, net als mijn vader. Hij en mijn broer waren supergrote fans van hen. Zij waren er ook bij. Geweldig moment. Drogba vertelde me waarom ik naar Chelsea moest komen, hoe goed het allemaal geregeld was.
Zijn uitstraling was trouwens bizar. Op het moment dat hij binnen kwam lopen, hadden we allemaal iets van: wow! Bizar gewoon. Mijn vader was er best nuchter onder, maar het deed hem ook wel wat. Toen we rondkeken bij de club merkte ik: alles is hier wel echt top. En ik dacht: dit is een kans die ik niet zo vaak meer ga krijgen.
Mijn ouders hebben steeds gezegd: ‘Als jij het echt wil, dan mag je.’ Maar ik kon niet beslissen, dus toen deden ze dé truc. Ze zeiden: ‘Dan beslissen wij voor jou, je blijft hier.’ Ik reageerde meteen van: ho! Toen realiseerde ik me dat ik wilde gaan. Mijn broer zei: ‘Dan ga ik mee en probeer een oogje in het zeil te houden en te helpen.’ Dat heeft me heel erg geholpen.”
Cédrick, die drie jaar ouder is dan jij, voetbalde ook, in de jeugd van ADO Den Haag. Hij gaf het voetbal op om met jou mee te gaan.
Nathan: “Hij heeft in Engeland het nog een paar keer geprobeerd, maar is weer gaan studeren en voor mij gaan zorgen. Hij heeft nu ook een eigen zaak. Ik zal hem altijd dankbaar zijn, want hij speelde bij ADO en toen heeft hij besloten om met mij mee te gaan.”
Door je uiterlijk werd al snel de vergelijking met Ruud Gullit gemaakt. Wat vond je daarvan?
Nathan: “Dat begon al op mijn dertiende, als ik met Oranje onder 15 in het buitenland was. Overal waar ik liep, was het: ‘Gullit.’ Ik had nooit mijn haar vanwege Gullit zo gedaan, vond het gewoon mooi. Het was wel grappig dat ik overal altijd ‘Baby Gullit’ werd genoemd.”
Je was nog een kind toen je uit huis ging. Had je heimwee?
Nathan: “Eigenlijk heb ik helemaal geen heimwee gehad. Toen ik dertien of veertien was moest ik ook elke dag met de trein van Voorburg naar Rotterdam om bij Feyenoord te trainen. Ik was daardoor op jonge leeftijd al best veel op mezelf.”
Ja, maar je ouders konden je nog wel elke dag een kus geven.
Nathan: “Dat is ook zo. Maar ik was er al wel aan gewend geraakt om de hele dag zonder mijn ouders te zijn. Dat maakte me al wat sterker en zelfstandiger. Ik wist ook al wel van mezelf dat ik niet veel last van heimwee zou hebben. Als ik op voetbalkamp ging, had ik ook niet dat ik naar huis wilde.”
Jullie waren ook net samen. Hoe was het om zo snel een langeafstandsrelatie te hebben?
Kaylee: “Ik dacht eigenlijk: hoe moet dat, dan is het wel klaar, want ik wil niet met iemand die in Engeland woont. Ik kon niet met hem mee. Ik was ook nog maar zestien en zat gewoon op school. Maar we vonden elkaar wel echt superleuk. Toen ik twijfelde, zei Nathan: ‘Laten we het gewoon proberen.’ We vonden elkaar te leuk om meteen te zeggen: ‘Het is klaar.’ En als je elkaar echt leuk vindt, dan zorg je dat het werkt.”
En het werkte, want jullie hebben elkaar niet meer laten gaan.
Nathan: “Het leverde op die leeftijd ook juist goede dingen op. Als we elkaar een maand niet hadden gezien, voelde het telkens weer alsof we elkaar voor het eerst ontmoetten. Dan hadden we een week dat we elkaar zagen en was het zo leuk. Als we elkaar begroetten op het vliegveld was het elke keer weer speciaal.”
Kaylee: “Ik had het gelukkig lekker druk toen hij in Engeland zat, had genoeg afleiding. Ik ging van maandag tot en met vrijdag naar school, voetbalde op zaterdag en zondag en ’s avonds werkte ik. Dus veel tijd om hem te missen was er niet. In de vakanties ging ik naar hem toe en tijdens internationale breaks kwam hij naar mij. Tuurlijk was het af en toe echt wel balen, maar als we samen waren, maakten we er ook altijd echt wat van, alsof we een weekend op stedentrip waren. We hebben ook echt genoten in die tijd.”
Jij hebt je school afgemaakt en daarna een studie gedaan.
Kaylee: “Ik heb vwo gedaan en ben daarna op de Erasmus Universiteit gegaan. Ik heb een bachelor internationale communicatie en media, met de focus op het zakelijke, dus ik heb veel marketing en advertising erbij gedaan. Het leuke was dat het een internationale opleiding was, dus alles was in het Engels. Ik heb wel gezorgd dat ik al mijn stages en uitwisselingen in Londen heb gedaan. Zo was het een beetje een win-winsituatie.”
Nathan: “Dat sprak me sowieso enorm aan. Jij zei: ‘Ik heb mijn eigen dingen, wil mijn studie afmaken en dat is nu het belangrijkste, want ik heb ook ideeën en plannen voor later.’ Ik ben jou nog steeds heel dankbaar dat jij je stages en uitwisselingen in Engeland deed. Vriendinnen van jou gingen naar Zuid-Afrika of Australië. Jij kon een heel ander leven hebben, maar zette dingen opzij voor mij.”
Jij hebt je eigen zaak.
Kaylee: “Ik heb een bedrijf in badkleding en strandkleding, JuaJune. We gaan nu meer focussen op beachwear, dus een collectie kleding die je vooral op het strand aandoet: jurkjes, sarongs en linnen items.”
Kunnen jullie het je voorstellen dat jullie dochter op haar zestiende naar het buitenland gaat?
In koor: “Nee, daar moeten wij niet aan denken! Dat zeggen we ook weleens tegen elkaar.”
Je speelde tussen 2012 en 2017 een paar wedstrijden in het eerste, werd verhuurd aan Reading, Watford en Bournemouth. Die laatste club nam jou in 2017 over, waarna je in 2020 een transfer maakte naar City. Ben je weleens onzeker geweest?
Nathan: “Ja, natuurlijk. Maar ik heb wel altijd in mezelf geloofd sinds ik klein was. Ook na tegenslagen had ik het idee dat ik het zou kunnen redden. Ik heb altijd die vechtlust gehad om het te laten slagen. In de tijd dat ik naar Chelsea ging, kreeg ik veel kritiek. Waarom gaat hij op die leeftijd naar het buitenland? Dat doet hij alleen maar voor het geld. Op die leeftijd kwam dat wel binnen. Maar het gaf me ook een extra drive om me te bewijzen.
Ik wilde laten zien dat het ook zo kon. Maar goed, twijfels zijn er altijd zo nu en dan. Op momenten dat het niet lekker loopt. Zoals in mijn eerste seizoen bij City, toen ik nieuw was in een team vol wereldsterren. Iedereen speelde goed en ik had steeds blessures. En als ik speelde, ging het niet goed, of wilde ik te veel forceren. Op een gegeven moment begin je dan wel wat zelfvertrouwen te missen. Maar toch, diep vanbinnen heb ik altijd geloofd dat het uiteindelijk goed zou komen.”
Met wie sprak je over je onzekerheden?
Nathan: “Op de club heb je iemand met wie je kunt praten, dat heb ik ook wel gedaan. Thuis wilde ik me niet te kwetsbaar opstellen. Ik ben altijd van: het gaat goed. Maar ik denk dat Kaylee ook wel wist wanneer het minder ging, dat hoefde ik niet echt te vertellen. Het was niet dat ik op die momenten superonzeker was in mijn doen en laten of dat ik dan heel timide was.”
Werd je wel sneller boos?
Nathan: “Ik word niet boos. Het was meer dat ik op het veld net dat procentje minder was door het gebrek aan zelfvertrouwen. Ik merk dat aan mezelf en andere mensen merken dat ook.” Waarom vind je het spannend om je naar Kaylee kwetsbaar op te stellen?
Nathan: “Ik vind het niet spannend, maar ik vind het soms moeilijk om gevoelens te delen. We hebben altijd een heel sterke band gehad. We kennen elkaar door en door, maar we praten niet continu over onze gevoelens.”
Koeman en van Gaal
Ook wat betreft het Nederlands elftal werd je geduld op de proef gesteld. Je speelde in de jeugd voor zo’n beetje alle vertegenwoordigende elftallen van de
KNVB. Je was aanvoerder van Oranje onder 17 dat in 2012 het EK won. Je maakte op je 22ste je debuut voor het grote Oranje, werd vaak geselecteerd, maar kreeg lang niet altijd speeltijd. In 2017 heb je ook nog overwogen om voor Ivoorkust uit te komen, toch?
Nathan: “Ja, ik ben benaderd, maar heb het afgehouden. Ik ben in Nederland opgegroeid, hier groot geworden. Het Nederlands elftal was altijd mijn grootste doel.”
Je bent nu ook onomstreden onder bondscoach Ronald Koeman. Hoe is jullie band?
Nathan: “Goed. Dat was in zijn eerste periode als bondscoach ook al het geval. Ik wist heel duidelijk wat mijn rol was. Ik was wat jonger en hij bracht me vaak op belangrijke momenten nog in de wedstrijd. Hij wist precies: als we voor staan, grijpen we misschien terug naar vijf man achterin. Op dat moment kwam ik erin. Nadat Koeman vertrok als bondscoach ben ik natuurlijk ook belangrijk geworden. Hij is een van de beste vrienden van Pep, dus daar hebben we het ook vaak over als we elkaar spreken. Verder is ook hij een lieve man en goede trainer.”
Het was Louis van Gaal die je op het WK van vorig jaar echt bombardeerde tot steunpilaar. Hoe heb jij je tijd met Van Gaal ervaren?
Nathan: “Goed, met vallen en opstaan. Het begin was lastig. In het begin speelde ik niet. Hij was heel direct, wat goed is. Hij zei altijd: ‘Aan de bal wil ik dat je meer vooruit speelt.’ Met sommige dingen was ik het niet eens. Ik mocht wel gewoon tegen hem ingaan, kon daarover met hem discussiëren. In het begin was het: het wordt lastig om hem te overtuigen, want hij had al echt zijn visie. Maar Van Gaal had ook al duidelijk aangegeven: ‘Op een gegeven moment gaan we misschien naar vijf verdedigers en dan zie ik jou wel echt de rol van linker centrale verdediger.’ Voor het WK besloot hij dat systeem te gaan spelen en kwam ik erin.
Het was dus weleens lastig, maar ik waardeerde heel erg hoe oprecht hij met dat soort dingen was. Hij was heel duidelijk, zei: ‘Als je dit verbetert, dan kom je erin.’ Aan de dingen die hij aangaf, ben ik echt gaan werken en toen die dingen beter gingen, zei hij ook: ‘Oké, je bent er beter in geworden, je speelt nu.’ Dat was mooi en ik denk dat we uiteindelijk een heel goede relatie kregen. We appen nog steeds af en toe met elkaar. Als hij jarig is of als er dingetjes zijn.”
Kaylee, je bent zelf voetbalster geweest. Zie jij dat Nathan vooruit is gegaan onder Guardiola en Van Gaal?
Kaylee: “Zeker. Ik ben ook wel streng, hoor. Ik bespreek iedere wedstrijd me hem na. Waarom deed je dit? Of: waarom deed je dat niet?”
Nathan, lachend: “Ja, je bent hard voor me. Vind ik alleen maar goed. Ik wil niet dat ze tegen me zegt dat ik fantastisch was, als ik zelf ook wel weet dat ik niet goed heb gespeeld.”
Kaylee: “Jij bent al een paar keer geblesseerd geraakt, doordat je rare dingen deed. Ik word boos als je toch weer iets raars doet. Dan denk ik: waarom moet dat nou, straks komt er weer een ander in het team.”
Nathan: “Ik vind het ook goed dat we het daar thuis ook gewoon over kunnen hebben.”
Hoe kijk je naar het Oranje van nu, waarin enkele jonge jongens als Tijjani Reijnders, Quilindschy Hartman en Xavi Simons hun kans hebben gepakt.
Nathan: “We hebben er een heleboel goeie nieuwe jongens bij de laatste wedstrijden en er zitten er nog meer aan te komen. Micky van de Ven vind ik een heel goede speler. De laatste maanden hebben we ook alleen maar met blessures te maken gehad, we hebben amper met ons sterkste team kunnen spelen. Als iedereen fit is en met de nieuwe jongens erbij kunnen we gaan groeien.”
Met Manchester City heb je zo’n beetje alles gewonnen, maar met het Nederlands elftal valt er nog wel wat te winnen. Wat zijn je ambities?
Nathan: “Sowieso met het Nederlands elftal wil ik nog mooie dingen bereiken. Ik weet nu hoe het voelt om dingen te winnen. Die dagen daarna zijn fantastisch. Dat gevoel wil ik blijven houden. Die doelen zal ik altijd blijven houden, elk jaar weer opnieuw. En ik heb nog een contract voor vier jaar bij City.”
Je speelde in de jeugd bij ADO en Feyenoord, maar speelde nog nooit een wedstrijd in de eredivisie. Gaat dat ooit gebeuren?
Nathan: “Zeg nooit ‘nooit’, maar ik denk niet dat ik ooit nog in Nederland zal spelen.”
Wat hoop jij nog voor de toekomst, Kaylee?
Kaylee: “Ik hoop dat het voor Nathan doorgaat zoals het nu loopt. En ik hoop dat ik mijn bedrijf naar een volgende fase kan brengen. Privé hoop ik dat ons gezin en onze families gezond blijven. En dat de rest van de wereld ook wat beter met elkaar omgaat. Verder zijn we dankbaar voor de momenten die we hebben, we weten dat het ook anders kan zijn. En wie weet komt er in de toekomst nog een tweede kindje. Maar voorlopig genieten we nog even met zijn drietjes.”
Helden Magazine 69
Het verhaal van Nathan Aké komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar, waarop Femke Bol de cover siert. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière.
In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter.
Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben.
Ook een verhaal over Lionel Messi en de club waar hij afgelopen zomer heen verhuisde, het Inter Miami van David Beckham. Een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis die Novak Djokovic klopte in de finale op Wimbledon in dé wedstrijd van het jaar. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
