Vivianne Miedema (25) is topscorer aller tijden van het Nederlands elftal en de Engelse league. De aanvaller van Arsenal groeide de afgelopen jaren niet alleen uit tot een wereldster, maar maakte ook op persoonlijk vlak een grote ontwikkeling door. We gingen bij haar op bezoek in Londen en legden haar acht citaten voor voorafgaand aan het EK (6-31 juli) in Engeland. ‘Voetbal is zeker niet altijd leuk. Er zijn absoluut momenten dat ik denk: waar doe ik het nog allemaal voor?’ Vivianne Miedema in Helden in 2021 Lachend: “Ik zou zeggen: voetbal is leuk als de zon schijnt, maar dan lieg ik, want ik hou juist van regen op het veld. Voetbal neemt al mijn tijd in beslag. Soms mis ik de kans en vrijheid om andere dingen te doen. Dit jaar hebben we voor het eerst een andere Champions League-opzet gehad met een groepsfase. We hebben veel dubbele speelweken gehad, op woensdag en zondag wedstrijden gehad, zijn non-stop onderweg geweest. Na de Olympische Spelen in Tokio hebben we nauwelijks vakantie gehad. Dat heb ik gevoeld in mijn lijf, maar ook mentaal. We zijn amper thuis, altijd maar onderweg. Hoewel ik geleefd word, zie ik het niet als werk. We mogen blij zijn dat we betaald krijgen en ons alleen op voetbal kunnen focussen. Dit is waar ik voor heb gekozen, wat ik altijd heb gewild. Toch heb ik vaak het gevoel dat ik vooral voor anderen voetbal. Ik ben er niet alleen om mezelf happy te maken, ben ook een voorbeeld voor de nieuwe generatie. Ik wil jonge meiden inspireren. Die verantwoordelijkheid voel ik als ik op het veld sta. Daarnaast voetbal ik voor mijn teamgenoten en voor mijn familie en vrienden. Ik hou ervan om met andere meiden op het veld te staan en onderdeel te zijn van een team. Daar haal ik het meeste plezier uit, niet zozeer uit het prijzen winnen. Of ik er ook van kan genieten? Dat vind ik moeilijker. Ik sta niet stil bij overwinningen. Ik ben vrij nuchter, vind het sowieso moeilijk om ergens van te genieten of trots op mezelf te zijn. Ook op complimenten zit ik niet te wachten, ik word er ongemakkelijk van. Het besef wat we hebben neergezet met de Oranjevrouwen begint wel steeds vaker te komen, maar ook daar sta ik niet geregeld bij stil. Dat komt na mijn carrière wel als mijn leven wat rustiger wordt. Als er tijd is voor ontspanning, dan spreek ik af met teamgenoten of ik wandel een stukje. Dat geeft me rust. En ik hou van lezen. Ik ben eigenlijk echt een oude vrouw.” Lachend: “Iedereen zegt ook altijd dat ik zo saai ben. Ja, dat weet ik ook wel. Ik hou van wandelen en lezen, niet heel fancy.” ‘Ik ben inmiddels een van de bekendste spitsen ter wereld in het vrouwenvoetbal, dan vind ik ook dat ik moet opstaan voor wat er in het vrouwenvoetbal gebeurt. Wij lopen nog zo achter op het mannenvoetbal. Wij moeten voor gelijkheid vechten.’ Vivianne in Helden in 2020 “Als ik als speelster een verschil kan maken voor de volgende generatie, dan moet ik dat doen. Daarom spreek ik me uit, geef ik mijn mening. Tijdens het EK 2017 hebben we in Nederland vrouwenvoetbal op de kaart gezet. Ik ben een van de rolmodellen geworden, daar ben ik dan toch wel trots op. En ik ben pas 25, we kunnen nog wel even door. Het grootste probleem van het vrouwenvoetbal is dat in hoge functies binnen de FIFA en de UEFA, maar ook in het verleden binnen de KNVB, er vooral oudere mannen zitten. Zij zeggen wel dat ze verandering willen, maar weten niet goed hoe ze daarmee moeten beginnen. Toch komt die verandering wel langzaam op gang. De prijzenpot van toernooien voor vrouwen bij de UEFA en de FIFA wordt ieder jaar weer verhoogd, net als de prijzenpot van onze FA Cup. Ik zal nooit roepen dat wij hetzelfde betaald moeten krijgen als de mannen, hoor, dat is niet realistisch. Ik vind wel: het vrouwenvoetbal moet zo worden gesteund dat er ook meer mensen naar het stadion kunnen komen zodat er ook meer geld binnenstroomt. Met Arsenal speelden we de laatste thuiswedstrijd van de competitie in het Emirates-stadion. Er waren 13.000 toeschouwers, dat moeten er 30.000 worden. Dat kan ook. Een mooi voorbeeld is de klassieker in Spanje, Barcelona-Real Madrid, in Camp Nou in maart. Het toeschouwersrecord in het vrouwenvoetbal werd verbroken, er zaten 90.000 mensen in het stadion. En de week daarna, tijdens de halve finale van de Champions League tussen Barcelona en Wolfsburg, weer. Ook in Engeland zijn er grote stappen gemaakt in de professionalisering van het vrouwenvoetbal. Er wordt meer geïnvesteerd. Sky Sports heeft de rechten opgekocht van onze competitie, zij streamen nu onze wedstrijden. Er komt niet alleen een hoop geld binnen, het levert nu ook veel meer zichtbaarheid op voor ons. In eigen land kunnen er nog grote stappen worden gemaakt. De eredivisie is een opleidingscompetitie. Niemand gaat in zijn topjaren naar Nederland om te voetballen. Als ik hoor hoe het er bij bepaalde eredivisieclubs aan toegaat, dan is er nog wel een stap te maken. Dat er nog steeds meiden in Nederland zijn die geld bij moeten leggen om professioneel te kunnen voetballen, betekent dat we er nog lang niet zijn. Maar dat geldt ook voor Engeland, hoor. Bij de bond hebben ze vorig jaar pas een zwangerschapswet ingevoerd. Voorheen hoefden clubs zwangere speelsters na drie maanden niet meer uit te betalen. Schandalig, toch? Ook tussen mannen en vrouwen onderling is er veel veranderd. Toen ik vijf jaar geleden bij Arsenal kwam, mochten we niet tegelijk met de mannenploeg in de gym staan. Van de mannen kregen we reacties als: wie zijn dit, wat komen deze vrouwen doen? Nu staan ze veel meer open voor ons. De jongere generatie accepteert ons volledig. De mannen volgen ons, we hebben normaal contact met elkaar. Hoewel zij net zoveel van ons kunnen leren als wij van hen, voeren we in de gym vooral casual gesprekjes, die juist niet over voetbal gaan. Ik kan me voorstellen dat onze coaches wel met elkaar sparren.” ‘De vrienden die ik heb buiten het voetbal, gaan nooit volledig begrijpen wat ik meemaak. Dat geldt ook voor mijn ouders.’ Vivianne in Helden in 2020 “De rol die mijn voetbalcarrière in het leven van mijn ouders speelt, is groot. Ze kijken naar iedere wedstrijd en komen naar Londen wanneer ze kunnen. M’n ouders krijgen veel meer mee wat er over me wordt gezegd en geschreven. Zij hebben meer moeite met negatieve aandacht dan ik, maar ze kunnen ook meer genieten van de positieve aandacht. Dat ga ik waarschijnlijk pas begrijpen als ik zelf kleintjes heb en op de tribune zit. Ze zeggen ook geregeld dat ze trots op me zijn. Wel leven mijn ouders in een totaal andere wereld. De flexibiliteit die je moet hebben als topvoetbalster is iets speciaals op zich, dat is moeilijk uit te leggen, dat begrijpen m’n ouders niet altijd. Voor grote toernooien wil ik het liefst thuisblijven, maar m’n ouders verwachten dan toch dat ik mee uit eten ga, omdat ze me al zo weinig zien. Mijn ouders denken ook heel anders over voetbal. Ik zie het spelletje, snap het; dat inzicht is een van mijn sterke punten. Mijn ouders hebben dat minder. Als ik met hen praat over een spelsituatie, denk ik soms: hou maar op. Het komt ook weleens voor dat ik zestig minuten speeltijd krijg in plaats van negentig, omdat we die week al twee wedstrijden hebben gehad. Als ik zeg dat ik moe ben, dan vragen ze zich af hoe dat kan, zo van: de rest is toch ook niet moe? Ik ben zelf ook veranderd. Vroeger zei ik overal ‘ja’ op, nu doe ik dat niet meer. Ik maak vaker keuzes die anderen op dat moment niet zo leuk vinden. Ik weet niet of dat egoïstisch is of dat het winnaarsmentaliteit is. Maar de lijn tussen wel en niet presteren is heel dun. Vroeger vond ik het weleens lastig dat ik niet goed met mijn ouders kon delen wat ik meemaakte, nu heb ik dat niet meer. Gelukkig heb ik ook een heel goede band met mijn broertje Lars. Toen ik op mijn zeventiende van Heerenveen naar Bayern München ging, miste ik hem ontzettend. Nu we allebei ouder zijn, is dat gevoel van missen minder, we spreken elkaar vaak via Facetime. Lars en ik snappen elkaar, omdat hij ook op redelijk hoog niveau heeft gevoetbald. Eerst bij FC Den Bosch, toen in Spanje. Eén blik tussen ons is genoeg. Als ik een grote beslissing moet maken, leg ik die altijd aan hem voor. Vroeger was ik altijd de betere voetballer van ons twee. Lars vond dat weleens lastig. Het was logischer geweest als ik ‘het zusje van’ zou zijn, maar Lars is ‘het broertje van’. Waar hij ook komt, het eerste dat hij hoort is: ‘Je zus is Vivianne Miedema, toch?’ Het heeft Lars ook een bepaalde druk gegeven die hij liever niet had gehad. De afgelopen jaren heeft hij veel pech gehad met blessures. Hij speelt nu bij Genemuiden, is weer terug in Nederland. Volgend seizoen gaat hij bij Ermelo spelen in de tweede divisie. Lars wil voetballen op een niveau waarop hij er ook van kan genieten. 'Buiten mijn vriendinnen in het voetbal heb ik niet veel vrienden. Hoe moet ik uitleggen dat ik nooit thuis ben en alle feestjes mis?' Natuurlijk ben ik mijn ouders ook heel dankbaar voor wat ze voor me hebben gedaan. Zij hebben mijn carrière mogelijk gemaakt. Ook mijn opa en oma hebben een grote rol gespeeld. Ze pasten op Lars of brachten mij naar de training. Voetbal zit bij ons in de familie. Mijn opa kon goed voetballen, maar kreeg op zijn 21ste een dwarslaesie. Zijn broers zaten bij Go Ahead Eagles. Mijn vader voetbalde ook, maar raakte geblesseerd op jonge leeftijd. En van mijn moeders kant zit er ook talent, haar neef Martijn Gootjes speelde onder meer bij Cambuur. Buiten mijn vriendinnen in het voetbal - dat zijn een aantal ploeggenoten bij Arsenal, maar ook een aantal meiden met wie ik bij Heerenveen en Bayern München heb gespeeld - heb ik niet veel vrienden. Hoe moet ik uitleggen dat ik nooit thuis ben en alle feestjes mis? Ik heb nog twee heel goede vrienden van de middelbare school. Zij hebben geen verstand van voetbal en zijn lekker down to earth, heerlijk.” ‘Ik zou willen dat ik de wereld kon veranderen, maar die illusie heb ik niet.’ Vivianne in Helden in 2021 “Ik droom ’s nachts geregeld van een betere, en vooral vriendelijkere wereld. Ik vind dat er veel egoïsme is. Als ik zie hoe mensen in Londen met elkaar omgaan, hoe work driven het allemaal is, dan vind ik dat het allemaal wel wat relaxter mag zijn en er wat meer genoten kan worden. Van het nieuws in Nederland krijg ik nauwelijks wat mee en dat vind ik heerlijk. Het maakt me geen drol uit als er een rel is in een programma als Vandaag Inside. Ik probeer vooral bij te blijven met belangrijk nieuws. Zo lees ik iedere avond updates over de oorlog in Oekraïne op BBC News. Ik vind het zo verkeerd wat daar gebeurt, stond er ook volledig achter dat we de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Wit-Rusland niet speelden in verband met de oorlog. Maar om nou te zeggen: een WK in Qatar zou ik op voorhand niet spelen vanwege het gebrek aan homorechten, dat weet ik niet... Uiteindelijk ben ik ook een atleet, ik wil op een WK spelen, maar een statement zou ik zeker maken. Het enige dat ik kan doen is dicht bij mezelf blijven en energie steken in wat ik wel kan veranderen. Ik ben ambassadeur voor War Child, wil dat jongens en meisjes opgroeien met dezelfde kansen, dát vind ik belangrijk. Wie ik een goede leider vind? Donald Trump niet in ieder geval, en Vladimir Poetin al helemaal niet. In Engeland hebben we Boris Johnson als premier. Ik denk ook dat het, als je eenmaal in zo’n machtspositie zit, heel moeilijk is om een land te besturen en de juiste dingen te doen. Ik zou graag willen denken dat we in de 21ste eeuw leiders hebben met een vrijgevige gedachte. Binnen Europa vind ik Angela Merkel, de voormalig bondskanselier van Duitsland, een goed voorbeeld. Zij was een daadkrachtige leider.” ‘Ik heb het idee dat meiden onderling wel open zijn over mentale problemen. Maar het ook naar buiten brengen, gaat een stap verder. Niet dat er een taboe op rust, maar er wordt wel meteen een stempel op je gedrukt als je je verhaal doet.’ Vivianne in Helden in 2021 “Er is vooruitgang, maar het is nog niet hoe het zou moeten zijn. Als je aangeeft dat je hulp nodig hebt, zal er door een coach altijd op een bepaalde manier naar je worden gekeken. Mentale problemen moeten niet geassocieerd worden met zwakte. Tegenwoordig is het een stuk normaler om een psycholoog bij een club en het Nederlands elftal te hebben, maar ik denk ook dat we nog niet volledig eerlijk durven te zijn. Met mij is het jarenlang met ups en downs gegaan. Bijna negen jaar geleden liep ik voor het eerst bij het Nederlands elftal binnen, ik was net zeventien. Op dat moment dacht ik dat ik de hele wereld aankon. Omdat het vrouwenvoetbal zo’n vlucht heeft genomen na het WK in Canada in 2015, maar vooral na de winst van het EK in 2017, wist ik ook niet goed meer wie ik kon vertrouwen. Op dat moment dacht ik: ik heb niemand nodig. Maar in m’n eerste jaar bij Arsenal, na het EK, in 2018, liep ik tegen een ontzettend hoge muur op. Ik voelde me heel rot, moest verwerken wat er al die jaren daarvoor was gebeurd. Het is geen geheim dat ik tijdens het WK in Canada in 2015 niet gelukkig was. We zaten aan de andere kant van de wereld, ik voelde me eenzaam en vond het moeilijk met die druk om te gaan. Wat wil je? Ik werd vergeleken met Lionel Messi. Ik moest wennen aan de schijnwerpers waarin ik kwam te staan. En ook tijdens het EK in 2017 in Nederland kwam er veel op me af. In de groepsfase had ik niet gescoord. Dat werd groot opgepakt in de media. Maar in de kwart- en halve finale scoorde ik en ik maakte twee goals in de finale. Ik ging van nobody naar iemand die geweldig was. 'Tijdens het EK in 2017 kreeg ik last van paniekaanvallen. Op het voetbalveld, als ik thuiszat, waar dan ook. Als het een heftige aanval was, dan had ik moeite met ademhalen' Daarbij kwam: in die jaren voorafgaand aan die toernooien had ik nauwelijks vakantie gehad of tijd om ergens bij stil te staan. Fysiek was ik moe, mentaal was ik leeg. In het eerste jaar bij Arsenal vroeg ik me af: waarom voetbal ik nog, waarom wil ik dit? Het WK in 2019 in Frankrijk was het eerste toernooi in mijn carrière waar ik ontspannen heen ging, ik voelde me goed, had er zin in. We haalden de finale. Daar was bij mij wel wat aan voorafgegaan... Ik was altijd de eerste die in sessies met een psycholoog bij het Nederlands elftal opstond en zei: ik geloof hier niet in. Sterker, als ik al het woord ‘psycholoog’ hoorde, dacht ik: ik blijf bij je uit de buurt. Toen ik bij Arsenal aankwam, was er net een nieuwe psycholoog begonnen met wie ik ook geen klik had. Na zes maanden kwam er een nieuwe vrouw, daar had ik wel een goed gevoel bij. Dat was een eerste stap. Alsnog duurde het een jaar voordat ik toegaf: ik denk dat ik jou misschien toch nodig heb... Dankzij die psycholoog heb ik dingen uit mijn leven kunnen verwerken, zowel voetbal- als privégerelateerd. Voorheen sloot ik me af voor gevoelens, ik had er geen tijd voor, wilde doorgaan. Dat kwam er op verschillende manieren uit. Op het WK in 2015 in Canada had ik veel stress en last van migraine. In die paar weken tijd viel ik zes kilo af. Na het EK in 2017 kreeg ik last van paniekaanvallen. Op het voetbalveld, als ik thuiszat, waar dan ook. Als het een heftige aanval was, dan had ik moeite met ademhalen. Na een paniekaanval kon ik drie dagen niks, dan lag ik plat op de bank, en ik moest geregeld trainingen overslaan. Maar meestal gebeurde het juist als we even vrij waren. Ook als ik het gevoel had dat mijn lichaam niet meer meewerkte of heel moe was, kon ik in paniek raken. Het is goed dat ik tegen die muur ben aangelopen en over mijn gevoelens ben gaan praten. Het is niet dat ik nu nooit meer paniekaanvallen zal krijgen of me nooit meer angstig zal voelen. Ik voel me nog steeds slecht als ik in de metro naar het centrum van Londen moet stappen. Onder de grond, hartstikke heet, veel te veel mensen... ik denk dan echt: wat doe ik hier? Maar wat wil je, ik kom uit Hoogeveen. Ik had nog nooit in een bus gezeten, nu moet ik in de underground... Wanneer ik het ook lastig heb, is als ineens de hele planning overhoop wordt gegooid. Op maandag krijgen we ons schema. Als dat dan plotseling op donderdag verandert, dan vind ik dat vreselijk en moet ik mezelf kalmeren. Inmiddels heb ik geleerd beter met dit soort paniekaanvallen om te gaan. Helemaal weg zal het nooit gaan, maar als ik nu een aanval heb, kan ik de rest van de dag nog functioneren. Vorige maand had ik mijn laatste sessie bij de psycholoog. Als ik dan ergens trots op moet zijn in mijn leven, dan is het wel het traject dat ik met haar ben ingegaan. Voor het eerst in mijn carrière kon ik dit jaar meer mezelf zijn bij Arsenal. 'Als ik op het voetbalveld sta, kan ik een bitch zijn. Buiten het veld ben ik een van de grootste softies, ik huil geregeld en daar schaam ik me niet voor' Mijn ploeggenoten weten niet wat ze meemaken. Ze leren me beter kennen, omdat ik open ben. Ik word begrepen. Zij zien: Viv is toch niet zo nors en gesloten als ze lijkt. En dat ligt aan mezelf, hoor, dat ze dat nu pas zien. Ik heb me nooit opengesteld voor anderen. Als ik op het voetbalveld sta, ben ik hard, dan kan ik een bitch zijn. Buiten het veld ben ik een van de grootste softies die er rondloopt, ik huil geregeld, ben een emotioneel persoon en daar schaam ik me niet voor. Ik ben er nu open over en probeer dat ook te zijn naar de jongere meiden bij het Nederlands elftal. Ik weet als geen ander hoe het is om door te breken en met druk om te gaan. Daar kan ik hen mee helpen. Ik check geregeld bij hen hoe het gaat en ze weten dat ik er voor hen ben. Dit traject bij mijn psycholoog is belangrijker voor mij geweest dan welke prijs dan ook.” ‘Je weet hoe dat gaat in Nederland: iedereen verwacht dat je even wint. Dat zal straks tijdens het EK niet anders zijn.’ Vivianne in het AD in 2022 Lachend: “Zo is het. Voor het EK in 2017 had ik niet verwacht dat we de titel zouden pakken. Dat verwacht ik nu ook niet. Er zijn landen die beter zijn dan wij. We hebben een aantal meiden die net hersteld zijn van blessures, belangrijke speelsters als Lieke Martens en Daniëlle van de Donk hebben dit seizoen amper kunnen spelen. Als iedereen top is, kunnen we verrassen. Na de Olympische Spelen en het vertrek van bondscoach Sarina Wiegman naar de Engelse bond zijn we met Mark Parsons een nieuw traject ingegaan. De grootste verandering is dat we afscheid hebben genomen van speelsters. De dynamiek is anders. Ik zit tegenwoordig in ‘Team Oud’, dat zegt genoeg. Ook heeft Mark een net iets andere kijk op voetbal dan wij gewend zijn. Je merkt dat hij uit een andere voetbalcultuur komt. Dat zit hem dan in tactische dingen als meer druk willen zetten. Voor sommige meiden is dat wennen. Qua persoon is hij het tegenovergestelde van Sarina. Bij Mark staat de mens centraal, het groepsproces. Dat is goed, hoor, want we hebben veel jonge meiden in de ploeg met wie we een band moeten opbouwen. Bij Sarina wist je beter wat er verwacht werd, zij was duidelijk. Mark heeft nog tijd nodig om bepaalde keuzes te maken en die onduidelijkheid is voor sommige meiden lastig. Mijn rol binnen het Nederlands elftal is niet veranderd. Ik ben altijd een van de leiders geweest, zowel binnen als buiten het veld. Het groepje leiders is iets kleiner geworden. Sari van Veenendaal, Sherida Spitse, Daniëlle van de Donk en ik, maar ook Merel van Dongen en Stefanie van der Gragt spelen een grote rol in het team. Met Sarina en ook met haar assistent Arjan Veurink heb ik nog weleens contact, ik zie hen bij de wedstrijden. ‘Als je maar niet met Engeland het EK wint in Engeland,’ grap ik weleens. Dat moeten we niet willen, dat blije gedoe hier in Engeland.” ‘De jaren die er nu aan gaan komen, horen officieel mijn topjaren te zijn. Die moet ik doorbrengen bij een club die het beste bij mijn ambities past.’ Vivianne in het AD in 2022 “Ze zeggen dat je top rond de 27 ligt. Ik ben pas 25, maar loop al een tijdje mee. Ik heb vijf mooie jaren bij Arsenal gehad, onlangs bijgetekend en ik heb het gevoel dat het winnen van titels met Arsenal veel meer voor mij zal betekenen dan dat ik ze op dit moment met een andere club zou winnen. Hopelijk dat je de beste Vivianne nog niet hebt gezien. Er zit nog meer in het vat, hoor. Bij het Nederlands elftal speel ik echt in de spits, maar bij Arsenal speel ik er net iets achter, op ‘10’. Ik vind het leuker als aanvallende middenvelder te spelen, kan meer aan de bal komen en meer invloed op de wedstrijd hebben. Ach, ik kan overal spelen, in dat opzicht maakt het me ook niet veel uit waar ik sta. Wat ik belangrijker vind is dat ik me voor het eerst ook buiten het veld een stuk beter voel. Voetbal gaat voor mij niet alleen om doelpunten maken. Het zou mooi zijn als ik de komende jaren zowel binnen als buiten het veld top kan zijn.” ‘In het vrouwenvoetbal lopen nou eenmaal niet veel topcoaches rond. Ja, misschien wil ik er later wel een worden.’ Vivianne in Helden in 2021 “Ik ben nu bezig met het laatste project van mijn master van de studie Business. En ik heb mijn UEFA B-diploma bijna afgerond. Ik zou na mijn carrière graag bij het voetbal betrokken willen blijven en coach willen worden, maar als ik grote veranderingen teweeg wil brengen in het vrouwenvoetbal, dan zal ik het hogerop moeten zoeken, in een bestuurlijke functie. Na mijn carrière wil ik eerst een tijdje uit het voetbal stappen om rust te vinden. Daarna wil ik mijn weg vinden aan de bestuurlijke kant, in een rol bij de KNVB, UEFA of FIFA.” Lachend: “Aan politieke spelletjes doe ik niet mee, dat weten ze al van me. What you see is what you get. Als ik eenmaal in zo’n rol zit, dan moet ik opstaan voor waar ik in geloof en daarin ga ik geen spelletjes spelen. Dan is het voor mij al gauw zwart of wit.” Helden Magazine 62 Het verhaal van Vivianne Miedema komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Ireen Wüst is de koningin van het schaatsen. Ze is al de succesvolste Nederlandse olympiër ooit en dan moet Pyeongchang nog komen. In aanloop naar haar laatste Spelen schotelen we de viervoudig olympisch kampioene foto’s voor. 2006: Ireen Wüst is op haar eerste Olympische Spelen meteen goed voor goud. Op de 3000 meter in Turijn blijft ze op haar negentiende Renate Groenewold (l) en Cindy Klassen voor. “Ik ging zonder druk naar Turijn, was 19 jaar. Bij TVM zeiden ze: ‘Deze Spelen komen nog te vroeg, we willen je de tijd geven om te ontwikkelen.’ Ik zag Renate als favoriet voor goud op de 3000 meter, in haar luwte wilde ik ervaring opdoen. In de zomer voor de Spelen van 2006 was ik ook nog overtraind geweest, ik wilde me zo ontzettend graag bewijzen. In het najaar kreeg ik een verplichte vakantie in Inzell opgelegd, ik mocht maximaal een half uurtje per dag fietsen. Een paar maanden later was ik olympisch kampioen. En op het podium liet ik me ook nog eens verleiden om zo’n rare theemuts op m’n hoofd te zetten. Zou ik nu niet snel meer doen.” [caption id="attachment_17814" align="alignnone" width="1024"] 2006-02-12 00:00:00 TURIJN - Olympische Winterspelen300meter in de Oval Lingotto.Podium : vlnr Renate Groenewold (zilver), Ireen Wust (goud) en Cindy Klassen (brons). ANP PHOTO ROBERT VOS[/caption] We zagen je in Turijn jubelen van vreugde en tegelijkertijd een arm om de schouders van Groenewold slaan. “Het voelde heel dubbel. Bij Renate stond 12 februari 2006 al vier jaar rood omcirkeld in haar agenda. In Salt Lake had ze zilver gewonnen en de bedoeling was om in Turijn goud te halen. Maar ik won... Ik had zoveel aan Renate te danken, had urenlang in haar slipstream gefietst en geschaatst, ze had me talloze tips en tricks gegeven. We waren ook nog eens roomies in Turijn. Ik was heel blij, maar tegelijkertijd dacht ik, toen ik Renate zag: oeps, ik heb eigenlijk jou je gouden medaille afgepakt. Vond ik lastig.” Hoe reageerde Groenewold? “Ze was blij voor me, maar moest tegelijkertijd haar teleurstelling verwerken.” Wat was de impact van die gouden medaille in Turijn? “Enorm. Ik ging erheen als talent en kwam terug als olympisch kampioen. Ik was er totaal niet op voorbereid hoe het zou zijn om ineens herkend te worden op straat. Toen ik terugkeerde in Brabant, was het ineens ‘ons Ireen’. Ik moest daar heel erg aan wennen.” 2017: Ireen pakt in Thialf haar vijfde Europese titel allround. In de arrenslee treft ze die andere gouddelver, Sven Kramer. “Op deze foto zie je goed hoeveel er in tien jaar tijd is veranderd. In 2007 won ik in Heerenveen mijn eerste wereldtitel allround. Sven won toen ook zijn eerste wereldtitel. Na afloop zaten we allebei in een aparte slee. En tien jaar geleden wisten we nog niet wat selfies waren en Instagram bestond nog niet, ik had toen net mijn eerste iPhone in Amerika gekocht. Hier zitten we met een telefoon en al foto’s makend in de arrenslee.” Hoe is de band met Kramer na al die jaren? “Ik beschouw Sven als mijn schaatsbroer. Al in 2003 kwamen we elkaar tegen, bij Jong Oranje. En daarna maakten we de overstap naar TVM. Ik merkte meteen aan hem dat hij in tegenstelling tot ik uit een schaatsfamilie kwam, met een oud-topschaatser als vader. Zijn manier van topsport beleven is een heel bijzondere. Al op jonge leeftijd liet hij niets aan het toeval over, op elk detail lette hij. Ik heb daar veel van geleerd.” ‘Als ik Sven schaatsbroer noem, dan is Gerard zeker mijn schaatsvader. Ik heb nog steeds goed contact met hem.' Jij bent 22 dagen ouder, jullie zijn tegelijkertijd opgekomen, hebben alles gewonnen wat er te winnen valt en staan nog altijd aan de top. Lachend: “Ik ben wel een vrouw, hè, ik heb wat meer dalen gehad.” Maar jij hebt meer olympische medailles. “Klopt, maar Sven heeft, op 2011 na toen hij eruit was met die dijbeenblessure, jaar in jaar uit alles gewonnen. Hij heeft geen dalen gekend. Ik heb zoveel respect voor Sven.” Jullie zijn sinds 2014 geen ploeggenoten meer. Hoe gaan de gesprekken nu? “We maken nog steeds dolletjes, hebben nog steeds vaak contact. Het is niet dat we bij elkaar over de vloer komen, maar als we elkaar zien is het altijd goed. We appen elkaar af en toe.” Mis je hem weleens als ploeggenoot? “Ja, er zijn momenten dat ik Sven en ook de andere mensen van de laatste jaren TVM mis. Het was vrij uniek hoe het ging binnen die ploeg.” Helden Magazine 39 Het eerste gedeelte van het verhaal van Ireen Wüst komt voort uit Helden Magazine 39 waar Tom Dumoulin de cover siert. Dumoulin won de Giro en de wereldtitels tijdrijden met de ploeg en individueel. In het extra dikke nummer is er daarnaast volop aandacht voor onder meer de aankomende Winterspelen in Pyeongchang en een terugblik naar het sportjaar 2017. Verder in de 39ste editie van Helden, Europees kampioen, beste voetbalster van Europa en de wereld Lieke Martens, wielrenster Anna van der Breggen over haar wens: de regenboogtrui, Richard Krajicek over uitvliegende kinderen, coachen en het ABN AMRO WTT, schaatser Sven Kramer, schaatster Irene Schouten, alpineskiër Maarten Meiners, darter Raymond van Barneveld, voetbaltrainer Peter Bosz, de Nederlandse bobsleemannen, shorttrackster Suzanne Schulting, oud-keeper Patrick Lodewijks, Henk Grol, Dione Housheer, Anish Giri en Wendy Rommedahl. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Jackie Groenen (27) is al jaren een van de boegbeelden van het Nederlands elftal. De middenveldster van Manchester United werd met de Oranjevrouwen Europees kampioen in 2017 en stond in de WK-finale in 2019. Jackie is ook een muziekliefhebber. We bespraken haar leven aan de hand van haar favoriete nummers. Fleetwood Mac - Landslide “In mijn vrije tijd ben ik veel met muziek bezig. Als klein meisje wilde ik al graag goed Engels leren. Dat deden we aan de hand van muziek­ nummers. In de auto luisterden we naar cd’s, in die hoesjes zaten boekjes met de songteksten. Eerst luisterden we de liedjes en thuis vertaalden we de teksten. Toen is mijn liefde voor muziek begonnen. Een paar jaar geleden ben ik begonnen met gitaarspelen. Een van mijn favoriete nummers van Fleetwood Mac, Landslide, kan ik nu spelen. Fleetwood Mac is mijn grootste liefde in de muziek. Onlangs ben ik naar een coverbandje van Fleetwood Mac gegaan. Ik heb enorm getwijfeld of ik er wel naartoe zou gaan, want vaak word je door een coverband teleurgesteld. Maar ze waren zo goed, ik heb er absoluut geen spijt van. Ik heb Fleetwood Mac helaas nooit live zien spelen. Ik wilde kaartjes kopen voor een concert in Nederland, maar dat optre­den viel midden in het WK in 2019. Dat was helaas ook hun afscheidstour...” Frank Sinatra - My way “Mijn vader en ik reden vroeger iedere dag twee uur heen en weer naar Essen, de club in Duitsland waar ik op mijn vijftiende mijn eerste contract tekende. We draaiden in de auto altijd liedjes voor elkaar en analyseerden de teksten. My way van Frank Sinatra is een van de lievelings­ nummers van mijn vader. De tekst vind ik passend bij mijn voetbalcarrière, omdat ik geregeld een stap heb gezet die mensen niet logisch vonden.” Dat begon al bij jouw keuze voor SSG Essen. “Ik had altijd bij Nederlandse jeugdploegen gespeeld. Maar ik wilde wat anders en ging daarom met mijn vader bij Essen kijken. Door vlak over de grens te voetballen, kon ik alles combineren. Ik woonde nog bij mijn ouders in het Belgische Poppel, zat op school in Tilburg en kon op het hoogste niveau voetballen, want de Duitse competitie was op dat moment de beste van de wereld. Mijn vader is geregeld voor gek verklaard dat hij iedere dag twee uur heen en twee uur terug moest rijden om mij naar een training te rijden. Willem II, de club waar mijn opa en vader hadden gevoetbald, was een logischere keuze geweest. Maar ik had het erg naar mijn zin in Duitsland. Eerst bij Essen en een jaar later bij Duisburg. Ik vond het leuk dat het geen standaardkeuzes waren.” Jij hebt nooit met tegenzin in de auto gezeten? “Meestal voelde het als een uitje, maar bij Essen heb ik het ook een periode moeilijk gehad. Op mijn positie op het middenveld stond een 36­-jarige dame die al vijftien jaar bij de club speelde. Ik was vijftien, maar ze moest door mij van positie wisselen. Dat viel bij haar niet echt in goede aarde. De eerste twee weken werd ik letterlijk verrot geschopt. Ik had maar een paar meiden die me opvingen, de rest was van de pesterijtjes. Niemand kende mij in Duitsland, ik sprak de taal niet en kende de cultuur niet. In een land als Duitsland vinden ze: je moet je positie verdienen, je opwerken in de hiërarchie. Ik kan me nog herinneren dat ik huilend in de auto zat en tegen mijn vader zei: ze willen me hier niet, dus wat doe ik hier. Mijn vader zei: ‘Je gaat je niet door een paar meiden aan de kant laten zetten. Dan schop je maar terug.’ Daarmee was het ook wel opgelost.” Daarna speelde je een jaar bij Chelsea in Engeland. Vervolgens kwam je vier jaar voor Frankfurt uit en raakte je weer in beeld bij de KNVB. Je werd Europees kampioen in 2017 en haalde de WK-finale in 2019. Toen koos je voor Manchester United. “Ik kon na het WK bij best wat topclubs terecht maar ik koos voor Manchester United, een ploeg die voor het eerst uitkwam in de Women’s Super League. Bij Frankfurt had ik Champions League gespeeld, wat dat betreft deed ik bij Manchester United een stap terug. Voor mij is plezier het belangrijkst. Ik had een goed gevoel bij mijn toenmalige coach Casey Stoney, het land stond me aan, net als de plek waar ik ging wonen. En ik vond het een uitdaging om iets op te bouwen. In drie jaar tijd hebben we aansluiting gevonden bij de top van Engeland.” [caption id="attachment_18751" align="alignnone" width="2560"] Jackie passeert Vilma Koivisto van Finland[/caption] Je zei begin dit jaar bij de NOS: ‘Ik denk dat het belangrijkste aan sport is dat je er plezier uit haalt. Als dat minder wordt, ga ik iets anders doen. Ik ben wat dat betreft misschien niet de beste topsporter.’ Hoe typeer jij jezelf dan? “Op het veld ben ik superfanatiek, dan wil ik winnen. Als ik train, is het alsof ik een wedstrijd speel. Ik ga all-in. Maar ik heb nooit extreme keuzes gemaakt om te winnen. Voor mij is het altijd het belangrijkste geweest dat ik elke dag naar de club rij met de gedachte: dit is wat ik wil doen, dit vind ik leuk. Dat is misschien ook een kwaal geweest. Ik heb nooit een club gekozen waarvan ik wist: daarmee ga ik veel prijzen achter mijn naam zetten. Prijzen pakken is leuk hoor, maar als je er geen plezier aan hebt beleefd dan is een prijs maar een symbool achter je naam. Daarom maakte ik soms andere keuzes. Maar ik weet niet of dat dan per se topsportkeuzes zijn.” Hoe zwaar vind jij het leven als topvoetbalster? “Wij worden een beetje geleefd, dat maakt het mentaal soms zwaar. Wat bij ons onderschat wordt, is dat wij 24 uur per dag onder controle staan van de club of de KNVB. Alles wordt be­ paald door onze bazen. Als ik op donderdag vrij ben en heb afgesproken om te lunchen met vrienden, dan kan dat zomaar woensdagavond veranderen omdat ons trainingsschema is omgegooid. Dat vind ik soms moeilijk. Pas tijdens de coronaperiode heb ik voor het eerst in mijn carrière een beetje geworsteld. Mijn wereld werd heel klein en ik was het plezier verloren. Ik had er moeite mee dat ik mijn familie en vrienden niet kon zien. Bij een club als Manchester United waren de protocollen heel streng. Zelfs na een training mochten we niet bij elkaar in de buurt komen. Die periode heeft me duidelijk gemaakt dat ik niet alleen op voetbal kan te­ ren. Voor het eerst had ik door: ik kan het niet helemaal alleen, ik heb mijn familie en vrienden nodig. Pas toen de maatregelen in Engeland in september vorig jaar versoepeld werden en ik weer naar Nederland kon vliegen, ging het de goede kant op. Nu heb ik weer de optie om naar huis te vliegen, ik heb mijn vrijheid terug. Ik vond het heel beklemmend dat die optie er niet was.” Meat Loaf - Two out of three ain't bad “Dit is een van de nummers waarmee mijn zus Merel en ik Engels heb­ ben geleerd. Ik vind het ’t mooi­ ste nummer van Meat Loaf. Mijn vader was ook gek van dit nummer.” Jouw vader is heel belangrijk geweest in jouw carrière... “Ik had twee helden: Johan Cruijff en mijn vader.” Was hij ook streng voor je? “Bij mijn vader stond alles in het teken van ontwikkeling. Hij zei het niet als iets goed ging, maar vooral als iets niet goed was. Als jong meisje was ik daar wel gevoelig voor, dan dacht ik: was alles dan slecht? Mijn vader noemde gewoon alles wat beter kon en daardoor ben ik ook zelfkritisch geworden. Tege­ lijkertijd zei hij ook altijd: ‘Als je geen zin hebt, dan gaan we niet. Je ontwikkelt je niet als je er geen zin in hebt. Maar als je iets doet, dan doe je het ook fanatiek.’ Mensen hebben dat ook weleens verkeerd opgevat, die dachten dan dat mijn vader een soort tiran was. Dat was hij niet. Mijn vader heeft me altijd gesteund en zegt ook vaak genoeg hoe goed ik kan voetballen. En soms botsten we ook, vooral in de auto als we over voetbal spraken. Dat duurde vijf minuten en daarna waren we weer de beste vrienden.” Zegt hij weleens dat hij trots op je is? “De laatste jaren doet hij dat meer dan vroeger. Mijn vader had altijd in gedachte: hoe jonger je bent, des te meer je kunt leren. Zijn opvatting is: vanaf vijf jaar oud moet je zoveel mogelijk trainingsuren maken en vanaf je achttiende kun je juist minder gaan trainen. Dat is ook de reden waarom ik zover ben gekomen. Natuurlijk kan ik me nog steeds ontwikkelen, na een wedstrijd analyseren we nog steeds alle punten die beter hadden gekund. Maar hij zegt nu wel vaker dan vroeger dat hij trots op me is.” Jouw vader stak veel energie in jouw carrière, heb je weleens het gevoel gehad dat je dat ook moest terugbetalen in prestaties? “Nee, voor hem was het geen opgave. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik zijn tijd afpakte. Dit is ook wat papa graag deed. Ook mijn moeder is heel belangrijk voor me. Zij is zo lief. Ze zorgde vroeger voor de balans thuis en focuste op mijn school. Maar mama zorgde ook voor de ontspanning buiten het voet­bal. Als ik met papa op pad was, dan ging het altijd over voet­ bal. Met mama kon ik juist over andere dingen praten, en nog steeds doen we dat. 'Pas tijdens de coronaperiode heb ik voor het eerst in mijn carrière een beetje geworsteld. Mijn wereld werd heel klein en ik was het plezier verloren' Ook met mijn zus Merel heb ik een goede band, wij zijn beste vriendinnen. Ik wilde vroeger altijd alles doen wat zij deed. Zij begon met voetbal, ik ging op voetbal. Zij ging op judo, ik volgde haar. Later gingen we onze eigen weg, maar onze band bleef heel hecht.” [caption id="attachment_18752" align="alignnone" width="2560"] Jackie in duel met Sandy Baltimore van Frankrijk[/caption] The Beach Boys - God only know “Dit nummer van The Beach Boys maakt mij vrolijk. Ik heb een platen­ speler in mijn slaapkamer en een­ tje in de keuken, zet dit nummer’s ochtends vaak op.” Sinds het EK in 2017 sta je in Nederland bekend als die lachebek. “Dat is ook mijn karakter. Mensen zeggen geregeld tegen me: ‘Je bent altijd zo vrolijk.’ Ik heb weinig dingen meegemaakt waardoor ik niet vrolijk hoef te zijn.” Ben jij veranderd sinds het gewonnen EK vijf jaar geleden? “Ik had het er laatst met Daniëlle van de Donk over, mijn ploeggenoot bij Oranje, dat ik misschien iets minder egoïstisch ben geworden sinds dat EK. Ik vind het nu nog belangrijker dat mijn omgeving het ook leuk heeft. Voor die tijd draaide alles om voetbal, mijn carrière en mijn succes, maar daar ben ik na dat EK losser in geworden. Nu vind ik het belangrijker dat mensen om me heen mij ook een leuk mens vinden. Daniëlle voelde dat ook zo.” Ben jij weleens boos? “Zelden. Dat komt ook omdat ik makkelijk over dingen heen­ stap. Natuurlijk ben ik weleens teleurgesteld in mijn spel of een keuze van de trainer, maar ook dan denk ik al snel: we gaan weer verder. Ik vind het zonde om ergens lang in te blijven hangen.” The Beatles - With a little help from my friends “Ik heb de afgelopen jaren zoveel leuke mensen leren kennen. Maar ik heb ook geleerd dat hoe meer mensen je leert kennen, des te belangrijk juist een klein clubje mensen wordt. Het nummer With a little help from my friends van The Beatles vind ik mooi en slaat op mijn vriendschappen. Ik weet wie ik wil zijn bij mijn vriendinnen en wie het beste uit mij halen. Mijn beste vriendin Jenny ken ik al vanaf de middelbare school, zij kent mij door en door. Ik heb ook goede vriendinnen gemaakt door het voetbal. Ik ben heel goed bevriend geraakt met Cecilie Sandvej, een Deense speelster die ik heb leren kennen bij Frankfurt. Zij is een vriendin die ik soms drie weken niet spreek, maar het zit altijd goed tussen ons. Bij het Nederlands elftal ben ik goed bevriend geweest met Lize Kop en Liza van der Most. En op onze voormalige keepster Loes Geurts heb ik enorm kunnen leunen.” Jim Croce - Operator “Jim Croce is een zanger uit de jaren vijftig. Operator was het favoriete nummer van mijn opa. Mijn vader heeft mij dit laten horen.” Een paar jaar geleden zei je tegen ons: ‘Wij zijn nog geen Messi of Ronaldo die nauwelijks in de supermarkt kunnen lopen, ik kan nog steeds prima in mijn auto stappen en ergens uitstappen.’ Staat bij jou inmiddels de telefoon roodgloeiend? “Ik heb het wel een stuk drukker gekregen met commerciële vragen en mediaverzoeken, maar ik heb nog steeds een vrij normaal leven, hoor.” Besef je weleens dat jij bij de groep hoort die een sport in Nederland groot heeft gemaakt? “Dat besef komt nu ik ouder word. De ontwikkeling die ik afgelopen jaren heb gezien, is gigantisch. Waar ik trots op ben, is dat ik bij de generatie hoor die het allebei heeft meegemaakt. Ik heb belangrijke wedstrijden gespeeld voor alleen familie. Nu zitten de stadions vol. We kunnen inmiddels van onze sport leven, maar er zit nog steeds veel rek in het vrouwenvoetbal. Het kan nog steeds beter. Laatst mochten wij op Old Trafford spelen, het stadion van de mannen. Dat was heel bijzonder, maar ik hoop dat zoiets over tien jaar normaal is.” 'Wij zijn aan het doorbreken in een sport die beheerst wordt door mannen. Daar kun je een groot probleem van maken, maar dat is cultureel gezien nou eenmaal zo' Ik begreep dat jouw voormalige coach Casey Stoney is vertrokken, omdat ze teleurgesteld was in de professionaliteit van de vrouwentak bij United. “Ik denk dat zij dacht dat het sneller zou gaan, maar ik weet niet of dat realistisch is. Wij zijn aan het doorbreken in een sport die beheerst wordt door mannen. Daar kun je een groot probleem van maken, maar dat is cultureel gezien nou eenmaal zo. Om dat te veranderen heb je succes nodig, zodat men niet meer om ons heen kan. Je hebt ook een ontwikkeling nodig in de gedachtegang van degenen die in controle zijn over wat er gebeurt in het voetbal. Dat kan niet van de ene op andere dag.” Moet jij na je carrière nog werken? Lachend: “Ja, ook die salarissen mogen dichter naar elkaar toe groeien, maar ik ben ook realistisch. De mannen verdienen een stuk meer, omdat ze ook meer geld binnenbrengen. De kansen moeten langzaam rechter getrokken worden. De grootste winst valt vooral te halen op clubniveau, maar je kunt pas op een groter podium staan als je dat podium ook krijgt.” Supertramp - Give a little bit “Toen ik de eerste date had met mijn vriend zette hij deze plaat op. Super­ tramp is niet meer zo bekend onder jongeren, maar wel een van mijn favoriete bands. Dat wist hij op dat moment niet, dus dat was wel grap­ pig. We hebben elkaar via vrienden leren kennen in de coronatijd en zijn nu twee jaar samen.” Voetbal je beter sinds je verliefd bent? “Ik weet niet of het direct effect op elkaar heeft, maar ik ben wel rustiger geworden sinds ik dingen kan delen met iemand op wie ik gek ben.” Als je op Google zoekt, vind je veel speculaties over jouw liefdesleven. Is dat de reden dat jij jullie relatie graag voor jezelf wil houden en ook zijn naam niet wil delen? Lachend: “Ja, vriendinnen stuurden me weleens een artikeltje door. Ik vind het heerlijk dat wij iets hebben dat van ons is en niet door de hele wereld wordt verspreid. Mijn relatie kan toch niet zo belangrijk voor een ander zijn?” De meesten willen het juist van de daken schreeuwen als ze verliefd zijn en delen de ene na de andere foto op social media... “Ik heb die behoefte om andere mensen te laten zien hoe goed je het hebt, nooit zo begrepen. Ik vind dat niet helemaal gezond. Social media zijn voor mij altijd platformen geweest waarop ik naar mijn vrienden kon kijken die op een afstand zaten. En het is ook iets geworden waarmee ik kan commu­ niceren met fans. Het is echt niet zo dat ik mijn relatie wil verstoppen, maar ik denk dat als ik niet bekend was geweest, ik ook geen foto’s van ons samen had geplaatst op social media.” Waarom maakt hij jouw leven mooier? “Iedere dag is een stukje mooier geworden sinds ik hem ken. Als ik na een slechte training in de auto naar huis zit, denk ik: ik ga lekker naar huis en er is iemand voor mij. Voetbal is niet meer het enige. Ik ben een stuk gelukkiger geworden, dat is ook de bedoeling van de liefde, toch?” Een paar jaar geleden zei je: ‘Mijn angstbeeld is dat ik op mijn zestigste met iemand getrouwd ben op wie ik misschien nog wel gek ben, maar die niet meer m’n beste vriend is. Ik zoek iemand die ik nog steeds alles wil vertellen als de verliefdheid over is.’ Lachend: “Dat is hij zeker. Hij is ook mijn beste vriend.” [caption id="attachment_18753" align="alignnone" width="2560"] VLNR: Lieke Martens, Vivianne Miedema, Jackie en Merel van Dongen[/caption] Claudia de Breij - Zie die Leeuwinnen “Claudia de Breij heeft dit nummer speciaal voor ons gemaakt voor het WK in 2019. Het nummer draait om wat we de laatste jaren hebben neergezet.” Is de groep sinds de tweede plaats op dat WK erg veranderd? “Nee, dat vind ik niet. De meeste speelsters kennen elkaar al heel lang. Natuur­ lijk worden we langzaamaan ouder, maar het lijkt of wij nooit volwassen worden. We hebben lol met elkaar, dat is onze kracht. En als het erop aankomt, kunnen we ook keihard zijn voor elkaar.” In welke fase zitten jullie nu als team? “Er wordt gezegd dat het een fase is waarin we verjongen en iets nieuws moeten opbouwen. Maar ik zie dat niet zo. De groep van het WK is nog vrijwel intact, is alleen groter geworden. Er zijn nieuwe speelsters bijgekomen, maar dat gebeurt altijd. Een groep is altijd in ontwikkeling.” Hoe bevalt het jou onder de nieuwe bondscoach Mark Parsons? “Ik heb het goed naar mijn zin onder hem, maar ik mis onze vorige bondscoach Sarina Wiegman ook. Met haar hebben we geweldige dingen bereikt. Sarina was heel erg recht voor haar raap, was duidelijk en eerlijk in wat we gingen doen. Mark wil weer andere dingen aanscherpen en daar leer ik ook weer van. Hij is heel erg bezig met het teamproces, met ontwikkeling. Met Mark hebben we heel lange meetings, die kunnen zo drie uur duren. Sarina kon na tien minuten klaar zijn. Die verande­ring is ook wel leuk.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn relatie wil verstoppen. Maar ik denk dat als ik niet bekend was geweest, ik ook geen foto's van ons samen had geplaatst op social media' Heb je nog contact met Sarina nu ze bondscoach is van Engeland? “Sarina zie ik veel bij mijn competitiewedstrijden. Ik zeg altijd voor de grap tegen haar: nu ben je niet meer mijn bonds­coach en zit je ineens bij elke wedstrijd van mij. Ik vind het altijd leuk om haar te zien. Sarina is een key figure geweest in mijn carrière, ik heb veel te danken aan haar. Onder haar kreeg ik pas echt een kans in Oranje en werd ik basisspeelster.” The Beatles - In my life In my life is een van mijn favoriete nummers van The Beatles. Het past bij hoe ik de laatste jaren heb geleefd. Ik ben op zoveel plek­ ken geweest, heb zoveel mogen meemaken, heb zoveel mensen en culturen leren kennen. Hopelijk maak ik in de toekomst nog meer mooie dingen mee. De Champions League spelen staat hoog op mijn verlanglijstje. Ik heb nog een contract voor een jaar bij Manchester United, maar ik sta ook open voor een andere club na het EK.” Je hebt weleens gezegd dat je graag eens in het shirt van Feyenoord speelt. Nu kan dat, want ook Feyenoord heeft een vrouwentak. “Ik vind Feyenoord een geweldige club qua sfeer, maar ik ben nooit echt fan geweest van een bepaalde topclub in Nederland, hoor. Alleen van Willem II, daar ligt mijn hart. Op den duur wil ik terug naar Nederland, maar daar is het nog niet het moment voor. Ik ben ook niet zo’n planner. Er komt vanzelf iets op mijn pad en dan weet ik op dat moment dat het de goede keuze is. Het komt altijd goed.” Spookt een maatschappelijke carrière weleens door je hoofd? “Ik hoop dat ik mijn Rechtenstudie snel kan afronden. Daar­ na moet ik nog een master doen. Ik vind mensenrechten heel interessant, daar zou ik me graag in willen ontwikkelen. Maar ik kan alle kanten op.” En zie jij jezelf later met kleine Jackie’s rondlopen? Lachend: “Ooit wel hoop ik, maar dat gaat nog wel even duren.” Helden Magazine 62 Het verhaal van Jackie Groenen komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.