Bevlogen. Bezeten. Verslaafd. Jeroen Otter is het allemaal. Hij is de man die shorttrack ademt. In aanloop naar het WK (8-10 maart in Sofia) leggen we hem zes namen voor. We spreken met hem over de tragiek van Sjinkie Knegt en het goud van Suzanne Schulting. Sjinkie Knegt “We zouden op donderdag 10 januari, een dag voor het begin van het EK, om vijf over half tien naar de baan in Dordrecht gaan voor de training toen ineens onze sportarts in tranen voor me stond. ‘Ik heb net Fenna, de vrouw van Sjinkie gesproken en er is iets ergs gebeurd met Sjinkie, hij heeft ernstige brand- wonden over zijn hele lichaam opgelopen bij het aansteken van de houtkachel.’ Ik probeerde te bekomen van de eerste schrik en tien minuten later, in de bus naar de baan, heb ik Fenna gebeld. Zij zat op dat moment in de ambulance op weg naar het ziekenhuis in Groningen. Fenna was in paniek, huilde. ‘Sjinkie stond in de fik,’ zei ze, ‘ik was ziek, lag boven en werd geroepen. Toen ik beneden kwam, zag ik Sjinkie. Ik heb meteen een pan water uit de keuken over hem heen gegooid.’ Daarna heeft ze zowel 112 als onze sportarts Karin gebeld. Vervolgens heeft ze Sjinkie met kleren en al onder de douche gezet. Daarna kwamen de traumahelikopter, om een brandwondenspecialist af te leveren, en een ambulance. Ik was in tranen toen ik Fenna aan de lijn had. Na het gesprek met Fenna meldde onze arts Karin Top dat ze meteen vanuit Dordrecht naar Groningen zou vertrekken zodat we de informatie uit de eerste hand zouden krijgen. Tegelijker- tijd moest ik schakelen, want er was ook een training gepland. Aangekomen bij de baan heb ik het alleen disciplinemanager Wilf O’Reilly verteld en besloten op dat moment de sporters nog niet in te lichten. We wisten niet genoeg over zijn situatie. Ik hield wel rekening met het ergste, ook omdat er niet werd gezegd dat de situatie níet levensbedreigend was. Hoe gek het ook klinkt, daarna moest de training beginnen. Er kwam meteen iemand van de ISU op Wilf af en die zei: ‘Verschrikkelijk wat er met Sjinkie aan de hand is.’ Ik schrok me rot, dacht: gaat de boel nu al ontploffen? Die man bleek het te hebben over het ongeluk met de vorkheftruck. Ja, dat had hij een maand eerder ook nog. Bij het klussen kwam hij klem te zitten tussen de heftruck die naar achter kwam en het kozijn van z’n schuurdeur. Het gevolg: een zware spierblessure aan z’n linkerbeen. Bizar allemaal. Niemand zag iets aan me tijdens de training. Hoe het me is gelukt, weet ik niet, maar ik heb tijdens die training Sjinkie even uit mijn hoofd weten te zetten. Tijdens wedstrijddagen kan ik nooit lang blij of teleurgesteld zijn, omdat ik meteen weer door moet schakelen naar de volgende wedstrijd. Wellicht dat ik emoties daardoor uit kan schakelen. Maar toen ik van het ijs stapte, zat Sjinkie meteen weer in m’n hoofd. Na de training was de persconferentie. Ook toen besloten we de sporters nog niet te informeren. We wisten ook: Sjinkie woont in Bantega, een dorpje van niks waar iedereen elkaar kent. Dat er een ambulance en helikopter bij Sjinkie waren geweest, zou elk moment uit kunnen komen. Ik heb de atleten een kwartier na de persconferentie, die voorbij was om drie uur, naar beneden geroepen en het verteld. Het was doodstil, ik zag de tranen lopen. Zelf kon ik het ook niet meer drooghouden. De pers ving op dat moment ook berichten op dat Sjinkie bij het brandwondencentrum was. De NOS, zowel tv als radio, heb ik te woord gestaan. Daarna moest ik meteen door naar de teamleaders-meeting, want ja, dat EK ging ook gewoon door. Daar was het nieuws over Sjinkie inmiddels ook bekend. M’n telefoon bleef ondertussen maar gaan. Sjinkie heb ik die donderdag niet geappt. Hij was het zelf die op vrijdagochtend een bericht stuurde in de groepsapp van de ploeg. ‘Jongens, ik ga het volgen, succes,’ stuurde hij volgens mij. Dat bericht van Sjinkie zorgde voor een golf van opluch- ting bij iedereen. Tijdens de wedstrijden lukte het me opnieuw om me van Sjinkie af te sluiten. Ik schrok er later best van. Mij is duidelijk geworden dat ik bijna schizofreen ben. Als coach kan ik de emoties helemaal uitschakelen, terwijl ik na de wedstrijden meteen vol kon schieten als iemand me vroeg naar Sjinkie. Ondertussen begon Sjinkie zich gedurende het EK steeds meer te roeren op de app. Op zondag ging hij zelfs helemaal los. ‘Slechte beslissing!’ En: ‘Hoe kun je dat nou doen!’ Dat soort berichten verstuurde hij vanaf de intensive care, begreep ik. Hij had een tv en een laptop en kon, hoewel z’n ogen, zoals ik begreep, helemaal dichtzaten, toch wat zien. Na de wedstrijden op zondag heb ik de pers te woord gestaan, toen begreep iedereen gelukkig dat het niet alleen over Sjinkie moest gaan. Vervolgens ben ik naar het traditionele banket gegaan. En voor ik ging slapen heb ik nog even gekeken wat er allemaal was geschreven, want tijdens het toernooi sluit ik me daar voor af. Ook heb ik alle appjes beantwoord. Veel collega- coaches hadden berichtjes gestuurd. En ik heb iedereen een persoonlijk berichtje teruggestuurd. ‘De gouden medaille van Suzanne heeft zoveel goeds in haar losgemaakt. Vorig jaar stond er een meisje, dit seizoen is Suzanne een vrouw’ Helden Magazine 45 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jeroen Otter komt voort uit Helden Magazine 45 waar Memphis Depay de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, Jac Orie is een garantie voor succes, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Teelbalkanker. Die diagnose kreeg Jean-Paul Boëtius (29) op 28 september vorig jaar. Twee dagen later werd hij geopereerd. Het kind van Feyenoord, dat op zijn achttiende debuteerde in De Kuip en meteen scoorde, is via FC Basel, Racing Genk en FSV Mainz bij Hertha BSC terechtgekomen. De eenmalig international woont in Berlijn met vriendin Liza en hun dochtertje Ginn. Hij vertelt zijn opmerkelijke levensverhaal en verklaart waarom hij nooit echt doorbrak. Ziek “Het gaat privé prima met me, ik voel me heel goed. Ik ben hersteld van teelbalkanker en mijn vriendin Liza en ik genieten elke dag van onze kleine meid,” zegt Jean-Paul Boëtius bij hem thuis in Berlijn, waar hij nu een klein jaar voetbalt en woont met zijn vriendin Liza en hun dochtertje Ginn. “Ik ben gelukkig nog voetballer, maar met Hertha BSC ging het afgelopen seizoen helaas niet goed. Ik heb de ploeg ook niet veel kunnen helpen, na de teelbalkanker heb ik ook nog mijn schouderblad gebroken.” Is het zo dat topsporters vaak zo bezig zijn met presteren, dat ze zich niet altijd realiseren hoe belangrijk gezondheid is? “Ik zit wat dat betreft anders in elkaar, was en ben me elke dag bewust van de zegeningen van het leven. Ik ben elke dag dankbaar als de mensen om me heen gezond zijn. Toen de kanker bij me werd geconstateerd, dacht ik wel even: wauw, dat kan mij dus ook overkomen...” Hoe ontdekte je vorig jaar dat het mis was? “Ik zie het als een plicht om daar heel open over te zijn, hoop dat ik daarmee andere mannen attendeer. Ik zat weleens met mijn hand in mijn broek en zei dan tegen mijn vriendin: Lies, ik weet niet wat het is, maar het voelt alsof er iets op een bal zit. Die ene bal voelde als een eikeltje met een dop erop, de andere voelde glad. Ik trok niet meteen aan de bel, wilde niet te kleinzerig zijn. Liza vroeg of ik me kon herinneren of het altijd zo was geweest en zei tegelijk: ‘Als het jou opvalt, is er misschien toch iets aan de hand.’ Ik had geen pijn en voelde me ook niet ziek. Uiteindelijk besloot ik me tijdens de interlandperiode in september toch te laten checken.” Liza: “Ik vond dat hij zich meteen moest laten controleren.” Jean-Paul knikt: “Voordat ik me liet checken, had ik wat gegoogeld en wist eigenlijk al dat er iets mis was. Ik had tegen onze fysiotherapeut gezegd dat ik pijn had met plassen, een soort branderig gevoel, en had ontdekt dat zoiets op een tumor kan duiden.” Liza: “Toen jij me dat vertelde, zei ik meteen: en nu laat je je controleren. Maar dan zei jij elke keer weer dat het niet uitkwam, omdat er een belangrijke wedstrijd voor de deur stond.” Jean-Paul: “Twee dagen voordat ik naar de dokter ging, voelde ik een heftig, branderig gevoel in die ene bal. Ik ben op woensdag na de training naar de dokter gegaan, die zei dat 99 procent van de mannen met zo’n branderig gevoel niets mankeert. Bij mij had hij ook dat gevoel, toch maakte hij een echo. De dokter zag meteen dat het mis was. ‘Ik moet je de waarheid vertellen,’ zei hij, ‘je hebt een tumor.’ Dat dacht ik al, antwoordde ik.” Was je niet in shock? Jean-Paul: “Nee, ik had iets van: als iemand het moet krijgen, dan ik maar, want dan weet ik zeker dat het goed komt. Natuurlijk dacht ik aan die kleine, maar nogmaals: ik wist dat het goed zou komen. Ik voelde dat het voor mij nog niet het moment was om te gaan. Ik belde Lies en zei: schat, niet schrikken, maar het is niet goed, ik kom vanmiddag niet naar huis, ga naar een gespecialiseerde uroloog in een ander ziekenhuis die me meteen wil zien om zich goed voor te bereiden op de operatie. Op vrijdag, dus twee dagen later, ben ik al geopereerd.” Liza: “Ik heb mijn moeder gebeld die meteen hierheen is gevlogen, zodat zij indien nodig op onze dochter kon passen en ik bij Jean-Paul kon zijn.” Jean-Paul: “Meteen na de operatie kreeg ik de bevestiging dat het kwaadaardig was. Omdat we er toch op tijd bij waren, was er geen sprake van uitzaaiingen. Moet je nagaan dat ik al vier maanden eerder de eerste signalen had gekregen. Wacht dus nooit met raadplegen van de dokter als je iets geks voelt.” Hoe verliep de operatie? “Ik kreeg een algehele narcose waarna de hele rechterteelbal werd verwijderd. Voor de zekerheid heb ik van tevoren sperma afgegeven omdat ze niet wisten of ik na de operatie nog vruchtbaar zou zijn. Uiteindelijk bleek ik ook na de operatie nog vruchtbaar, maar voor de zekerheid bewaren ze dat ingevroren sperma wel. Ik ben geweldig behandeld.” Hoe reageerden ze bij je club Hertha BSC toen je vertelde dat je ziek was? “Iedereen binnen de club schrok, was in shock, maar reageerde geweldig. Mijn toenmalige trainer, Sandro Schwarz, met wie ik een supergoede band had, was emotioneel, had echt een brok in zijn keel toen hij het de jongens ging vertellen. Hij kwam de dag na de operatie meteen langs. Hij was zo betrokken.” Liza: “Zijn vrouw en hij komen nog altijd bij ons over de vloer, er is een soort vader-zoonband tussen hem en Jean-Paul ontstaan. De club heeft ook heel correct met ons overlegd hoe we het gezamenlijk naar buiten zouden brengen. Uiteindelijk hebben we dat op de dag van de operatie gedaan.” Jean-Paul: “Deyovaisio Zeefuik, die destijds hier nog speelde, was helemaal down. ‘Ik kan wel huilen,’ zei hij. Hij kwam de avond dat ik het slechte nieuws had gehoord langs en vroeg zich af hoe ik met een glimlach op mijn gezicht thuis kon zitten. En natuurlijk heb ik zelf ook wel gehuild, maar dat kwam vooral door de lieve berichten die ik na de operatie van iedereen kreeg.” Liza: “Die waren zo hartverwarmend, jouw inbox zat vol.” Jean-Paul: “De eerste persoon buiten mijn vrouw die ik inlichtte, was Jeremiah St. Juste. En diezelfde avond heb ik heel lang gebeld met Mitchell te Vrede.” Liza: “Ik zat hier alleen met de kleine op de bank, had mijn moeder gebeld en een ticket geboekt, zodat ze hierheen kon komen. Toen stuurde Mitchell mij een berichtje: ‘Ik hoorde het net, Lies, ik wens je heel veel sterkte. Hij komt er sterker uit. Als je met me wilt praten, bel me.’ We hadden altijd wel wat contact na de tijd van Jean-Paul en hem bij Feyenoord samen, maar het is niet dat ik Mitchell elke dag sprak. Ik heb hem op een gegeven moment toch gebeld en moest toen zo huilen. Ik weet niet waar dat vandaan kwam, want ook ik was positief. Mitchell zei: ‘Huil maar gewoon, het is ook echt heel erg schrikken. Het woord kanker is zo’n beladen woord.’ Hij heeft me echt een hart onder de riem gestoken, dat was heel fijn.” Jean-Paul: “Kenny Tete belde ook meteen. Ik heb onwijs veel reacties ontvangen, het liefst had ik iedereen meteen geantwoord, maar dat ging niet, sommigen heb ik pas een week later geantwoord. Bovendien was ik ook nog wel een beetje groggy na de operatie.” Je noemt Mitchell te Vrede. Bij hem werd in 2017 ook teelbalkanker geconstateerd. Vlak voor jou kreeg ook je ploeggenoot Marco Richter dezelfde diagnose. En in die periode bleek ook Sébastien Haller teelbalkanker te hebben... “Ja, dat is wel gek. Sébastien had een veel agressievere vorm dan ik en moest een zware chemokuur ondergaan. Hij had mijn nummer gevraagd aan Steven Berghuis toen hij hoorde van mijn kanker, en stuurde me meteen een bericht. Sinds die tijd wisselen we ervaringen uit en sturen we elkaar opbeurende appjes. Toen we in februari tegen Borussia Dortmund speelden, hebben we kennis met elkaar gemaakt. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden, op de een of andere manier is er toch een hechte band, alsof je geen onbekende van elkaar bent en iets deelt dat je met niemand anders kunt delen. Ik ben zo blij voor hem dat hij helemaal terug is. Helaas verloren we de wedstrijd wel...” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jean-Paul Boëtius komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

De paravolleyballers hebben een droom: meedoen aan de Paralympische Spelen in Tokio. Mede dankzij de steun van het TEAMKPN Sportfonds. Maar eerst hopen Merijn Bruijne, Robin van Damme en Loek Hendrix te vlammen tijdens het WK in Nederland (14-22 juli). Loek Hendrix “Ik heb een week na m’n zestiende verjaardag op de voetbaltraining een trap tegen m’n kuit gehad. Ik was alleen een blauwe plek aan de binnenkant van m’n rechterkuit rijker, maar ja, die had ik als keeper wel vaker. Een paar dagen later veranderde die plek in een harde bult. De huisarts verwees me door naar het ziekenhuis, waar ze onder narcose het abces even open zouden snijden. Ik kon dezelfde dag, op 22 september 2001, nog terecht, had alleen een tandenborstel en schone onderbroek mee, want de volgende dag zou ik toch weer thuis zijn. De volgende ochtend kwam de arts kijken en hij zag dat er necrotische wondrandjes waren. De huid om het wondje, dat niet groter was dan vijf eurocent, was afgestorven. ‘Komt vaker voor, dan is de doorbloeding niet goed. De randjes snijden we nog even weg, daarna mag je naar huis,’ zei de dokter. Maar ik mocht niet weg, werd steeds zieker. De wond groeide, op een gegeven moment was ‘ie twintig bij tien centimeter. Niet alleen de huid stierf af, het ging ook de diepte in. Het ziekenhuis in Roermond wist het na een week ook niet meer, ze vroegen raad aan het Academisch Ziekenhuis in Maastricht. Daar vertelden ze dat ik waarschijnlijk een vleesetende bacterie had. Het was beter me meteen over te plaatsen. De arts daar vertelde me dat als duidelijk was dat ik die bacterie had, ze alle huid van teen tot lies van m’n rechterbeen af zouden halen om m’n leven te redden. Tot die tijd haalden ze steeds meer afgestorven weefsel weg: spieren en pezen waren inmiddels ook aan de beurt. Ik bleek geen vleesetende bacterie te hebben. Mijn bloedbeeld leek op dat van iemand met leukemie, maar ik had ook geen kanker. Na een paar weken onderzoek wisten ze het: ik had een huidziekte gecombineerd met een auto-immuunziekte, zeer zeldzaam. Ze hebben me een chemokuur gegeven in tabletvorm, waardoor mijn haar uitviel. Ze moesten mijn immuunsysteem resetten. Doordat mijn weerstand helemaal weg was, heb ik ook nog twee keer een bloedvergiftiging gehad. Die werden me bijna fataal. Ik heb drieënhalve maand in het ziekenhuis gelegen, heb wel honderd keer op de operatietafel gelegen. Ik mis sindsdien mijn volledige kuitspier en alle pezen die mijn enkel en voet op en neer laten bewegen. Mijn voorvoet en het gewricht van m’n grote teen hebben helemaal open gelegen en er is heel veel huid weggehaald. Ik viel in het ziekenhuis ontzettend veel af, was op een gegeven moment vel over been omdat ik voortdurend naar de operatiekamer moest en niet mocht eten vanwege de narcose. Daarna ging ik het revalidatietraject in. Ik moest huidtransplantaties ondergaan om de wonden te dichten, daarvoor haalden ze huid af van mijn goeie been. Al met al heeft het me een jaar gekost om opnieuw te leren lopen. Ik viel in een zwart gat, had veel moeite om mijn beperking te accepteren. Ik dacht: kan ik nog autorijden, vind ik nog een vriendin en kan ik ooit achter de kinderwagen lopen? Mijn voetbalschoenen moest ik inruilen voor orthopedische schoenen. Doordat de pezen in mijn enkel kapot waren, ging mijn voet in een spitsstand staan. Vreselijk. Gelukkig ben ik later aan die spitsstand geopereerd, waardoor ik weer normale schoenen kan dragen. Loek Hendrix: 'Ik viel in een zwart gat, had veel moeite om mijn beperking te accepteren’ Mijn zus volleybalde en zij had al een paar keer gezegd: ‘Kom eens kijken, ze hebben ook een zitvolleybalteam.’ Ik weigerde, want zitvolleybal werd gespeeld door allemaal jongens met amputaties. Ik hield mezelf lang voor dat ik helemaal geen beperking had. Begin 2007 ben ik toch een keer gaan kijken, nadat Bjorn, mijn teamgenoot, mij had overgehaald. Het was liefde op het eerste gezicht. Na twee maanden werd ik al door de bondscoach gebeld of ik aan wilde sluiten bij de nationale ploeg. Het paravolleybal heeft me plezier en zelfvertrouwen teruggegeven. Ik durf weer in een korte broek te lopen. Iets waarvoor ik met tussen 2002 en 2007 erg schaamde. Ik woon samen met mijn vriendin Dian, haar heb ik leren kennen via een datingsite. We zijn ruim drie jaar samen en hebben een dochtertje van bijna twee, Julia. Als zitvolleyballer wil ik hetzelfde als iedereen van het nationaal team: Tokio halen. Twee keer, in 2012 en 2016, waren we dichtbij deelname aan de Spelen. Het kwalificatietoernooi in 2012 miste ik. Ik had een bult op de knie van m’n goeie been, moest naar het ziekenhuis. Ik had recidive, maar gelukkig weten ze nu hoe ze me moeten behandelen en met welke medicatie.” Robin van Damme Mijn leven veranderde voorgoed op m’n zestiende. Ik voetbalde, was keeper, tot ik ineens enorm last van mijn enkel kreeg. Er groeide een rare bult op. Toen zelfs een simpel duurloopje op de training niet lukte vanwege de pijn, ging ik naar de huisarts. ‘Je voetbalschoenen zijn te klein,’ zei zij. Maar de bult werd groter, kleurde paars en zwart, en begon steeds meer pijn te doen. Mijn moeder vertrouwde het niet en nam me mee naar het ziekenhuis. En ja, hoor: slecht nieuws, ik had een bacterie of botkanker. Welke van de twee, zou ik na een week horen. Het bleek botkanker. De artsen zeiden dat ik vijftig procent kans had op overleven en dat ik onder meer onvruchtbaar en kaal kon worden van de chemotherapie. Van tevoren riep ik: als mijn been eraf moet, wil ik liever dood. Een been besparende operatie had gekund, maar de kans dat de kanker zich in mijn lichaam zou verspreiden was daarmee te groot. Bovendien kon ik mijn been dan niet meer gebruiken. Met een prothese zou ik nog alles kunnen doen. Uiteindelijk zei ik: haal alsjeblieft dat been eraf. Achteraf ben ik blij dat het botkanker was en geen bacterie. Bij een bacterie wordt er vaak meer van je lichaam weggevreten, nu was het alleen mijn linker onderbeen. Robin van Damme: 'Van tevoren riep ik: Als mijn been eraf moet, wil ik liever dood' Na achttien chemokuren en een amputatie begon het revalideren. Ik had twee doelen: ik wilde weer kunnen voetballen én ik wilde weer achter de meiden aan, dat was wat m’n vrienden deden. Het goed leren bewegen met mijn prothese heeft veel bloed, zweet en tranen gekost. Maar het lukte: ik kwam terug op het voetbalveld, keepte weer, tussen mijn valide teamgenoten. Tot ik tijdens een wedstrijd in elkaar werd geschopt. Een jongen kwam met een gestrekt been op me ingegleden. Ik zei er wat van, maar voor ik er erg in had, trapte hij met een paar van zijn teamgenoten op me in. Het gevolg was een hersenschudding. De jongens zijn weliswaar aangehouden door de politie, maar ik dacht: ik kap met voetballen. Op een paralympische talentendag op Papendal kwam ik in aanraking met atletiek. Ik dacht altijd dat paralympische sport geen topsport was, tot ik het van dichtbij meemaakte. Ik vond een nieuwe passie: speerwerpen. Niet veel later belde de bondcoach en vroeg me fulltime op Papendal te komen trainen. Vier jaar lang zat ik in het Nederlandse team met één doel: de Paralympische Spelen in 2016 in Rio. Helaas had ik te veel problemen aan mijn stomp. Ik ben in die tijd wel twaalf keer onder het mes geweest. Dan moest er weer een abces worden weggehaald of een bloedvat weg worden gesneden. Door al die blessures haalde ik nooit een EK of WK en viel ook m’n paralympische droom in duigen. Ik was ongelukkig, wilde weer plezier in het sporten hebben en fanatiek en ongedwongen kunnen trainen. Toen ik op een paralympische talentendag zitvolleybal probeerde, was ik meteen verkocht. In de atletiek moet het allemaal samenvallen in een paar seconden, dat is bij mij helaas nooit gelukt. Bij atletiek is wedstrijdspanning soms lastig omdat je maar een paar kansen krijgt. Nu, als ik een keer een bal uitsla, komen er nog veel meer kansen. En tijdens het zitvolleyballen heb ik mijn prothese niet om, dus ik heb geen last van mijn stomp. Vorig jaar speelde ik mijn eerste EK. Ik begon op de bank, maar mocht wel iedere wedstrijd invallen. Tijdens de laatste wedstrijd kreeg ik een basisplek en na het laatste fluitsignaal barstte ik in huilen uit. Al die jaren had ik er zo hard voor gewerkt, eindelijk was het gelukt om op een groot toernooi te staan. Ik kijk enorm uit naar het WK deze zomer. En natuurlijk gaan we voor dat grote doel: kwalificatie voor de Paralympische Spelen. In juni ben ik tien jaar kankervrij. Bang dat de ziekte terugkeert, ben ik niet, nooit geweest ook. Ik durf te stellen dat ik nu een gelukkiger leven leid, dan wanneer ik niet ziek was geworden. Heb pittige momenten gehad na de amputatie, maar de ziekte heeft me ook veel gebracht: ik ben ruim twee jaar geleden een eigen bedrijf begonnen, namelijk Robin van Damme Bootcamp & PT. Ik ben nu veel meer met m’n lichaam bezig dan vroeger, ben fitter en beweeglijker dan ooit. Als me niks was overkomen, denk ik niet dat ik die passie voor mijn sport had gehad. Of het me ook gelukt is om weer achter de vrouwen aan te gaan? Absoluut!” Merijn Bruijne Ik  ben geboren met een te kort rechterbeen. Dankzij een beenverlengingsoperatie is er tien centimeter gewonnen, maar desondanks is hij nog altijd veertien centimeter korter dan mijn linkerbeen. Daarnaast heb ik sinds de geboorte drie vingers aan m’n linkerhand. Bij de geboorte checken ze je vingers en tenen. Nou ik miste er twee, maar ik huilde ook gewoon, dus geen reden voor paniek. Twee dagen later, toen de kraamhulp m’n luier aan het verschonen was, kreeg ze mijn rechterbeen niet goed door de luier. Toen ontdekten ze dat ik het FFU-complex had: m’n been bleek te kort en bij de heup zat het ook niet helemaal goed. Het gewricht bleek heel instabiel, de kop van m’n bovenbeen bleek kleiner dan de kom. De artsen hebben allerlei testen gedaan. Omdat ik vingers miste op links, dachten ze dat de hele diagonale straal niet goed was. En dat kon betekenen dat ik ook hart-, long- en zelfs hersenproblemen zou hebben. Gelukkig bleek dat niet het geval. Ik leerde best snel lopen. Als jochie hinkelde ik vaak en ik leerde mezelf aan dat ik op m’n rechtertenen kon lopen. M’n ouders zeiden ook altijd: ‘Probeer het gewoon.’ Dat was goed, ik liet me niet tegenhouden door m’n beperkingen. Andere kinderen zullen de eerste keer dat ze me zagen best raar hebben gekeken, maar ik ben er gelukkig nooit mee gepest. Zij wisten op den duur ook niet beter dan dat ik weer eens werd geopereerd en in een rolstoel zat. Vanaf m’n zesde moest ik geregeld onder het mes. Mijn heup moest gereconstrueerd, er werden platen in het gewricht geplaatst. Het heftigst was de beenverlengingsoperatie op m’n tiende. Ze braken m’n boven- en onderbeen en boorden pennen door m’n botten. Elke dag, na het nuttigen van mijn Sultana, moest ik in de pauze met een sleutel even mijn been ietsje oprekken. Dat ging met een kwart millimeter per keer. Er zat wel een grens aan, want op een gegeven moment zouden de spieren en pezen kunnen knappen. Al met al heb ik door die ingreep twee jaar lang in een rolstoel gezeten. Van jongs af aan heb ik ook een prothese, bestaande uit een schoen met een verlengstuk dat het lengteverschil met m’n linkerbeen overbrugt. Ik heb als puber ook nooit problemen gehad met m’n beperkingen, ben wat dat betreft een nuchtere gozer. Hoe iets eruit ziet heeft mij nooit zo erg geboeid, als het maar functioneert. Zo was er ook de keuze om m’n voet in de spitsstand te laten zetten, waardoor m’n voet weg zou vallen in de prothese en het op het eerste oog zou lijken dat ik niets mankeerde. Maar dan zou m’n voet verder geen functie meer hebben, terwijl ik zonder prothese nog wel kan rennen, springen en gek doen door op de tenen van m’n rechterbeen te lopen. Wilden mijn ouders en ik niet. Er is ook nog sprake geweest van amputatie van m’n voet, maar ik koos voor de beenverlengingsoperatie. Wat m’n linkerhand betreft: ik kan er niet mee schrijven, zoals bij veel mensen het geval is, maar ik kan er wel dingen mee vastpakken al is dat soms lastig omdat ik twee vingers mis. Ik vond het wel spannend toen ik tien jaar geleden iets kreeg met m’n vriendin en de eerste keer bij haar ging eten. Ik kon namelijk niet zo netjes met mes en vork eten. Maar volgens mij had niemand daar problemen mee. En, niet onbelangrijk, ik kan met die hand volleyballen. Sinds m’n zesde staand gevolleybald, speelde in de hoogste jeugdteams als spelverdeler. Doordat ik m’n beperkingen had, leerde ik slim te zijn. Ik had al snel een goed inzicht. Rond m’n zestiende merkte ik dat ik het op fysiek vlak begon te verliezen van m’n teamgenoten. En ik was de complimenten zat. Steeds vaker hoorde ik: ‘Wat goed dat je meedoet met zo’n been.’ Merijn Bruijne: 'Steeds vaker hoorde ik: 'Wat goed dat je meedoet met zo'n been'' Er was al vaker tegen me gezegd dat zitvolleybal echt iets voor mij was. Ik dacht lang: ik speel met valide mensen en dat gaat hartstikke goed en paravolley leek me een passieve sport voor ouwe lullen. In 2009 besloot ik toch eens mee te doen. Ik speelde door mijn achtergrond als staand volleyballer de ballen meteen technisch goed. Vond het leuk, heb toen de overstap gemaakt en speelde al heel snel voor het nationaal team. Ik speel om te winnen, altijd gedaan. En om erkenning. Dus wat is er mooier om met deze ploeg de Spelen te halen? Maar eerst het WK in Nederland, deze zomer. We zijn top tien van de wereld. Dit is onze eerste kans om ons te plaatsen, want de top drie van het WK kwalificeert zich al voor Tokio.” Helden Magazine 41 Het verhaal van de paravolleyballers komt voort uit Helden Magazine 41 waar Wesley Sneijder de cover siert. Sneijder is niet langer international. In een exclusief interview doet hij zijn verhaal vanuit Qatar. ‘’Ik ben nog hetzelfde straatschoffie’’. Verder in de 41ste editie van Helden, voetbaltrainer Phillip Cocu over zijn indrukwekkende carrière, wielrenner Laurens ten Dam over de Giro en Tom Dumoulin, paralympisch triatleet Jetze Plat, voetbalster Jackie Groenen over haar studie en nog meer, de zusjes Smulders over de wereldtop van de BMX, voetballer Kevin de Bruyne, koning van de marathon Eliud Kipchoge, voetballer Lasse Schöne, oud-wielrenner Johan van der Velde, oud-tenniser Raemon Sluiter en oud-voetballer Khalid Boulahrouz ontmoet Barbara Barend en spreekt over hun innige band, ons land en het Marokkaanse WK-elftal. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.